Online Verhalen

Ik heb getwijfeld of ik het hier zou posten of in Uit het leven gegrepen, maar heb uiteindelijk toch voor dit forum gekozen. Het is wel echt gebeurd, maar ik kan natuurlijk niet in de gedachten van de HP kijken, dus het is voor een deel fictie.

Ook twijfel ik nog over de titel, daar ben ik niet echt tevreden over. Iemand suggesties? (:


Peinzend staar ik voor me uit, terwijl ik af en toe de grote, rode trekker bijstuur. Het zonnetje schijnt, het is net zo’n dag als zesenhalf jaar geleden. Als vanzelf gaan mijn gedachten terug naar de vorige dag. Ik zie ons gezinnetje weer staan. Joanne, Marieke, Nienke en Anne, mijn vrouw Lotte en ik. De kleine grafsteen stond eenzaam tussen de andere stenen. Eenzaam, maar niet alleen.
Gisteren zou ze elf jaar geworden zijn. Liselotte. Ik kan haar nog precies voor me halen. Donker, kort haar, dat in krullen om haar gezicht viel. Ze had donkerbruine ogen, die wel zwart leken als ze boos op me was. Die ene seconde was fataal. Die ene seconde was haar dood.
Het was op een zaterdag. 20 mei 2006, ik zal het nooit vergeten. Het was een prachtige dag, mijn drie dochters zaten bij me op de trekker. Joanne van zes, de vierjarige Liselotte en de jongste, Marieke. Ik was op het land bezig en mijn drie dochters zongen luidkeels mee met de liedjes die op de Deense radio voorbijkwamen.
Op een gegeven moment wilden ze eruit. Ze zouden op eigen houtje naar huis lopen en daar binnen gaan spelen of TV kijken. Mijn vrouw was boodschappen doen, maar dat maakte niet uit. Hen alleen laten spelen was verantwoord; dat deden ze zo vaak. Ik stopte de trekker en boog voor hen langs om de deur open te doen, zodat ze de trekker konden verlaten. Joanne en Liselotte klommen er zelf uit, waarna ik uit mijn stoel overeind kwam en Marieke aan Joanne gaf. Ik klapte de deur weer dicht en keek of ik kon gaan rijden. Alle drie stonden ze naast de trekker.
De seconden daarna staan nog als de dag van gisteren in mijn geheugen gegrift. Wat er fout ging, weet ik nog steeds niet. Dat zal ik ook nooit weten. Wat ik wel weet, is dat ik in die seconden mijn tweede dochter overreed.
Op het moment dat ik de trekker in zijn versnelling zette en het gaspedaal in duwde, viel Liselotte. Haar hoofd kwam voor het zware wiel terecht. Ik reed haar aan en vrijwel meteen was ze niet meer bij ons. Dood.
De uren daarna waren hectisch. Ik moest zorgen dat mijn vrouw meteen naar huis kwam. De familie in Nederland moest gebeld worden. Vrienden moesten worden ingelicht. De begrafenis moest geregeld worden. De volgende dagen waren voor me als een nare droom. Een droom, waar ik eens uit zou ontwaken. Maar helaas ben ik er nog steeds niet uit ontwaakt en zal ik er niet uit ontwaken. Nooit.
Ik schrik op uit mijn gedachten, als mijn mobiel rinkelt. Lotte.
‘Kom je koffiedrinken?’
Als ik binnen ben, loop ik eerst naar het schilderij dat we hebben laten maken, een jaar nadat Liselotte overleden is. Liselotte. Uit het oog, maar niet uit het hart.

Een gevoelig verhaal. En dat je bij het begin zegt: "ik weet niet of ik het zou moeten plaatsen in Uit het leven gegrepen topic." Dat betekent dus dat het echt is gebeurd, en daardoor kwam het verhaal nog beter binnen. En nog gevoeliger.
De titel vind ik zelf wel passen bij het verhaal, daar heb ik niets op aan te merken. Wel heb ik wat op te merken aan de manier van schrijven. Het is mooi en gevoelig geschreven, maar toch zijn er paar kleine foutjes. Je gebruikt bijvoorbeeld heel vaak een komma. Soms kan je ook gewoon twee zinnen splitsen, ze zijn niet gedwongen om bij elkaar in 1 zin te staan. Wat ook nog een klein kritiek puntje is is dat je bij Liselotte opeens een hele opsomming gaat maken. Je vertelt opeens heel veel qua uiterlijk van het meisje. Dit kan je ook gewoon verwerken in het verhaal zelf. Dat leest namelijk iets makkelijker weg.

Maar het verhaal is heel gevoelig geschreven!

Dankjewel Jochem! (:
Heb het een en ander veranderd. Had het bijna achter elkaar geschreven, zonder echt op de stijl te letten enzovoorts.

Oja. En dat van dat uiterlijk, dat is zeg maar de herinnering die de HP heeft aan haar. Het beeld dat hij van haar heeft.

Wauw, ik heb echt kippenvel gekregen hierdoor, omdat je idd zei dat het waargebeurd is; ik ken mensen in mijn omgeving die iets soortgelijks hebben meegemaakt, dus dit komt wel even binnen.

Eén klein puntje; je hebt in de eerste regel 'bij stuur' als twee woorden, ik zou het aan elkaar plakken (:

Wauw, I'm speechless
Heel erg mooi gedaan! Ik snap dat je geen zin hebt in huiswerk als zulk soort dingen door je hoofd spoken (:

Liefs!

Dankjewel Marit! (:
Heb dat van 'bijstuur' veranderd. Had er zelf ook nog naar gekeken, maar ik vond het er verschrikkelijk raar uitzien.

Klopt, maar los zag het er helemaal raar uit
Ik vind trouwens de titel wel heel erg mooi, dus wat mij betreft laat je 'em gewoon staan (:

Ik kreeg er kippenvel van! Brr, het zal je maar als vader overkomen.

Joanne, Marieke, Nienke en Anne, mijn vrouw Lotte en ik. De kleine grafsteen stond eenzaam tussen de andere stenen. Eenzaam, maar niet alleen.

Toen ik dit de eerste keer las, dacht ik dat de man zijn hele familie kwijt was. Misschien kun je het iets anders verwoorden, zodat duidelijk is dat hij terug denkt aan de begrafenis samen met zijn gezin.

Verder goed geschreven, erg emotioneel ook

De titel trekt de aandacht en dekt de inhoud, maar als je ontevreden bent dan denk ik graag met je mee: Die ene seconde, Het fatale moment, Een moment van onoplettendheid, Te laat, Ze verdween uit mijn zicht, Ik verloor haar, Te jong om ons te verlaten, In mij leeft zij voort, Ik deed het zelf en Sindsdien leef ik in het verleden. Misschien zit er iets tussen dat je bevalt of gedeeltelijk kan gebruiken en misschien ben je inmiddels van gedachten veranderd en vind je het wel goed zo.

Een verhaal met een lading om van te huiveren. Je hebt het mooi beschreven. Lange zinnen en korte zinnen wisselen elkaar in het verhaal af. Over het komma-gebruik hoef ik bij jou natuurlijk niet te beginnen. Een geheel dat soepel leest.

arendaaa schreef: Joanne, Marieke, Nienke en Anne, mijn vrouw Lotte en ik.

Achteraf zorgde deze lijst van namen voor enige verwarring bij mij, maar ik kan slechts de conclusie trekken dat na het verlies er nog twee dochters, Nienke en Anne, zijn geboren.

arendaaa schreef: ..die wel zwart leken als ze boos op me was.

Nadat ik dit las moest ik wel even slikken. Misschien was het laatste dat ze hadden gedaan wel ruzie maken.

arendaaa schreef: Die ene seconde was fataal. Die ene seconde was haar dood.

Je kan overwegen om de laatste zin meer af te laten wijken van de voorgaande. ..werd haar dood.

arendaaa schreef: Het was op een zaterdag. 20 mei 2006, ik zal het nooit vergeten.

Het komt echt over alsof het in zijn geheugen staat gedrukt en hij het voor de rest van zijn leven niet zal kunnen vergeten. Het doet me dan afvragen of je het laatste gedeelte wel moet toevoegen, omdat het voor de lezer al zo duidelijk is.
Het was op een zaterdag, 20 mei 2006.
Denk er maar over na.

Aan de afloop van het ongeluk heb je betrekkelijk weinig woorden besteed, het komt zelfs wat afstandelijk over, maar je hebt toch veel beelden daarmee bij me op weten te roepen. De man moest zich echt in een nachtmerrie hebben gewaand, waaruit hij nooit meer zou kunnen ontwaken.

Doe met mijn opmerkingen wat je wilt, want het is en blijft jouw verhaal.

Over het komma-gebruik hoef ik bij jou natuurlijk niet te beginnen.

Hahahaha. Het kan zijn dat er wat tussen zit, bij een ander zie ik altijd meer fouten dan bij mezelf op dat gebied. Hoe erg eigenlijk.

Over die titel, tsja. Ik snap wat je bedoelt. Ik heb ook echt niet lang nagedacht over de opbouw enz. Ik heb het in een opwelling geschreven, puur omdat ik het even kwijt moest. Data kloppen bijvoorbeeld. Ik ben dus echt niet intensief bezig geweest met zinsbouw en titels.
Toen schreef ik dat ik er over twijfelde; misschien ga ik hem nog veranderen. Bedankt voor de suggesties!

En over dat 'zwart lijken' van de ogen, ze hebben gelukkig geen ruzie gehad voor haar dood.


Bedankt voor de feedback! Ik heb op dit moment geen zin/energie om aanpassingen te gaan doen in het verhaal, over een poosje waarschijnlijk weer wel.