Online Verhalen

Dit is een kort verhaal die ik voor een wedstrijd in ga sturen, feedback is welkom

Niets is wat het lijkt.
´Hé!´ riep hij vanachter mij. Ik draaide mij om, daar stond de jongen, grappig dat ik zijn naam niet eens wist.
´Het spijt me, heus. Als ik geweten had dat alles hem zo dwarszat, was ik wel eerder gestopt.´ De jongen zuchtte, zijn ogen keken schuldig naar de grond, hij was nooit goed met woorden, dat wist ik.
´Ik weet dat ik er niks meer aan kan doen,´ ging hij aarzelend verder. ´Maar ik wilde op zijn minst sorry tegen jou zeggen, ik zal je voortaan met rust laten, dat beloof ik.´
Ik keek hem strak aan, het was een beetje laat voor excuses, maar hij bood ze in ieder geval aan. Door zijn gepest heeft mijn beste vriend zich van het leven beroofd, waarom? Omdat hij raar was? Iedereen is raar.
‘Het is al goed,’ dat besloot ik te zeggen. Een beetje dwaas, maar ik wist niks beters.
‘Kom je in de pauze anders bij ons zitten? Ik zorg ervoor dat mijn vrienden niks doen!’ ging de jongen smekend door, hij had zoveel spijt, dat zag je in zijn ogen.
‘Nee, ik red mijzelf wel,’ zei ik en draaide me abrupt om. Ik probeerde hem te vergeten en stapte de school in, daar stond, zoals verwacht, de rector. De man was normaal erg verstrooid en goedgehumeurd, en het was overduidelijk dat hij nerveus was, en me opwachtte. Hij stapte op mij af en deed een slechte poging om joviaal te doen.
‘Goedemorgen, lekker weertje nietwaar?’ zei hij met abnormaal hoge stem.
‘Het regent meneer,’ antwoordde ik, ik wist zeker dat mijn vriend er ook om had gelachen, maar die was er niet meer. Twee sneden door de pols. Hakketak, hakketak.
‘Mijn fout!’ zei de rector. ‘Ik zie dat je weer op school bent? Ben je over de schok heen. Hij was je beste vriend toch?’
‘Dat klopt meneer,’ zei ik droogjes.
‘Ach jongen, noem me Paul!’
‘Goed meneer,’ zei ik. Ik zag geen reden hem bij zijn voornaam te gaan noemen.
De rector keek mij bezorgt aan, maar zei niets. Ik stapte verder door de gang, langs het hok van de conciërges. Twee meisjes fluisterden en wezen in mijn richting, waarnaar ze elkaar aankeken, met hand voor hun mond. Ik zag mijn klasgenoten, meestal merkten ze mij niet eens op, maar ze schoven haastig hun stoelen opzij en maakten ruim baan. Ik zag Ken zelfs zijn stoel aan mij afstaan. Ik zuchtte, ik wist waarom iedereen zo aardig deed. Hij was dood, en plotseling zag iedereen mij staan. Ik werd dag in dag uit gecondoleerd, ik werd onderspoelt met aandacht, vooral omdat ik het lichaam vond. Alle pestkoppen bogen in schaamte en smeekten om vergiffenis. Ik mocht vrij nemen wanneer ik wilde. Iedereen was zo dwaas. Ik liet mijn vingers om het vlindermes in mijn zak glijden. Nooit gedacht dat hem doden de oplossing was geweest. Mijn kleine geheimpje. Mijn ‘vriend’ was een sukkel, een nobody. Hij trok mij omlaag, hij had mij altijd nodig. Ik had er genoeg van. Ik was naar zijn kamer gegaan, en ik zette mijn plan in actie. Ik hoefde maar twee keer te snijden, en ik had alle roem. Hakketak, hakketak.

EINDE

Extra info: Het verhaal mag maar max 600 woorden zijn, dus ik kan er niks extras bij doen.
Het thema was: Niets is wat het lijkt.

Leuk verhaal! Je bent er prima in geslaagd om mij te misleiden, ik dacht dat hij echt zelfmoord had gepleegd. Een kleine opmerking, ik volgende zin ervan tussenlaten: Nooit gedacht dat hem doden de oplossing was geweest.

Volgens mij duurt het zo nog iets langer voor de lezer door heeft wat er gebeurt is, en drijf je de spanning wat omhoog.

Dankjewel! Ik was zelf inderdaad niet zo zeker van de zin, omdat ik niet wist of mensen het zouden snappen als de zin was weggelaten.

Oeh ik vind je verhaal absoluut geweldig! Ik houdt er wel van als er plotseling zo'n nare twist komt en ik had hem ook echt niet zien aankomen.
Ik kreeg zelfs medelijden met de hoofdpersoon maar hij is eigenlijk veel erger dan de pestkoppen.
Ik vind die zin er prima staan. Zo geef je de lezer een wtf moment en daarna komt kan je nog even doorlezen voor uitleg. Ik vind dat wel fijn.

Ik vind het een goede one shot! Net als Briljantje zegt, ik had zelfs medelijden met de hoofdpersoon, tot ik doorkreeg dat hij velen malen erger is dan de pestkoppen!

Leukleuk :) Eerst mijn tekstdingen:

De rector keek mij bezorgt aan
->
De rector keek mij bezorgd aan
# voltooid deelwoord

met hand voor hun mond
->
met hun hand voor hun mond
# Ik hoop dat je er nog wel 1 woord bij kan doen? :P

ik werd onderspoelt met aandacht,
->
ik werd overspoeld met aandacht,
# voltooid deelwoord, én ik denk dat je OVERspoelen bedoelt, gezien de context

vooral omdat ik het lichaam vond.
->
vooral omdat ik het lichaam had gevonden.
# sorry, weer een extra woord, maar anders ga je in de verkeerde tijd spreken ;-) (tenzij je HP op dat moment een lichaam ziet liggen in de klas xD)

Dan mijn grijnsmoment:

Nooit gedacht dat hem doden de oplossing was geweest.
# Nice :D

En tenslotte, zeker als je dit serieus wilt insturen, geef het verhaal ALSJEBLIEFT een Nederlandse naam. Ik zie zoveel verhalen op OV verschijnen met een Engelse naam, en elke keer als ik er op klik verwacht ik een Engels verhaal te vinden, maar blijkt het weer Nederlands te zijn. Tenzij je een HEEL goede reden hebt (bijvoorbeeld met een naam oid), wil ik je op het hart drukken om Nederlandse verhalen een Nederlandse naam te geven. Dit geldt overigens voor álle OV-leden ;-)

~Chris

Echt bedankt voor alle tips, ik zal ze zeker toevoegen, de titel heb ik eigenlijk ter plekke bedacht, het klonk minder cliché dan: Niets is wat het lijkt, vond ik zelf. Het staat voor de leegheid van de hoofdpersoon, die wanhopig zijn leven probeert te vullen met een goede reputatie en aandacht, maar zichzelf alleen maar uithold. Ik vond het best wel geinig, maar ik zal de titel veranderen.
PS: Hoe kun je complete verhalen ook al weer insturen? XD

Ik vind gewoon 'Leegte' ook best wel een prima naam hoor :)

Leegte... klinkt niet slecht

Je hebt hem zelf bedacht ;-) Ik heb hem alleen voor je vertaald :P

(Psst chris vraag royalties voor de naam)

Verbeterde versie

Niets is wat het lijkt.

´Hé!´ riep hij vanachter mij. Ik draaide mij om, daar stond de jongen, grappig dat ik zijn naam niet eens wist.
´Het spijt me, heus. Als ik geweten had dat alles hem zo dwarszat, was ik wel eerder gestopt.´
De jongen zuchtte, zijn ogen keken schuldig naar de grond, hij was nooit goed met woorden, dat wist ik.
´Ik weet dat ik er niks meer aan kan doen,´ ging hij aarzelend verder.
´Maar ik wilde op zijn minst sorry tegen jou zeggen, ik zal je voortaan met rust laten, dat beloof ik.´
Ik keek hem strak aan, het was een beetje laat voor excuses, maar hij bood ze in ieder geval aan.
Door zijn gepest heeft mijn beste vriend zich van het leven beroofd, waarom? Omdat hij raar was?
Iedereen is raar.
‘Het is al goed,’ besloot ik te zeggen. Een beetje dwaas, maar ik wist niks beters.
‘Kom je in de pauze anders bij ons zitten? Ik zorg ervoor dat mijn vrienden niks doen!’ ging de jongen smekend door, hij had zoveel spijt, dat zag je in zijn ogen.
‘Nee, ik red mijzelf wel,’ zei ik en draaide me abrupt om.
Ik probeerde hem te vergeten en stapte de school in, daar stond, zoals verwacht, de rector.
De man was normaal erg verstrooid en goedgehumeurd, maar het was overduidelijk dat hij nu nerveus was, en me opwachtte. Hij stapte op mij af en deed een slechte poging om joviaal te doen.
‘Goedemorgen, lekker weertje nietwaar?’ zei hij met abnormaal hoge stem.
‘Het regent meneer,’ antwoordde ik, ik wist zeker dat mijn vriend er ook om had gelachen, maar die was er niet meer. Twee sneden door de pols. Hakketak, hakketak.
‘Mijn fout!’ zei de rector. ‘Ik zie dat je weer op school bent! Ben je over de schok heen? Hij was je beste vriend toch?’
‘Dat klopt meneer,’ zei ik droogjes.
‘Ach jongen, noem me Paul!’
‘Goed meneer,’ zei ik. Ik zag geen reden hem bij zijn voornaam te gaan noemen.
De rector keek mij bezorgd aan, maar zei niets. Ik liep verder door de gang, langs het hok van de conciërges. Twee meisjes fluisterden en wezen in mijn richting, waarnaar ze elkaar aankeken, met hun hand voor hun mond. Ik zag mijn klasgenoten, meestal merkten ze mij niet eens op, maar ze schoven haastig hun stoelen opzij en maakten ruim baan.
Ik zag Ken zelfs zijn stoel aan mij afstaan. Ik zuchtte, ik wist waarom iedereen zo aardig deed. Hij was dood, en plotseling zag iedereen mij staan.
Ik werd dag in dag uit gecondoleerd, ik werd overspoelt met aandacht, vooral omdat ik het lichaam had gevonden. Alle pestkoppen bogen in schaamte en smeekten om vergiffenis.
Ik mocht vrij nemen wanneer ik wilde. Iedereen was zo dwaas.
Ik liet mijn vingers om het vlindermes in mijn zak glijden. Nooit gedacht dat hem doden de oplossing was. Mijn kleine geheimpje. Mijn ‘vriend’ was een sukkel, een nobody. Hij trok mij omlaag, hij had mij altijd nodig.
Zonder hem was ik al jaren populair geweest, hij was een vlek op mijn schone reputatie.
Ik had er genoeg van. Ik was naar zijn kamer gegaan, en ik zette mijn plan in actie. Ik hoefde maar twee keer te snijden, en ik had alle roem. Hakketak, hakketak.