Online Verhalen

WAARSCHUWING: Deze one-shot is niet voor mensen die niet tegen het onderwerp zelfdoding kunnen.

De schuin gedrukte tekst is de songtekst van het nummer "The hammer has fallen" door Sabaton. Alle rechten daarvan behoren dan ook aan Sabaton.

Ik wist geen goede titel. Wie iets beters weet na het verhaal te hebben gelezen, mag suggesties doen.
_________________________________________________________________________________


Here I’m standing, darkness all around. Thinking of past, taking my last breath. Air is cold as ice. No one close to hear my voice, didn’t leave me with a choice. Heaven, will you wait for me?

De woorden brachten mij terug naar die ene keer. De avond waarop ik het niet meer trok en mijn besluit had gemaakt.
Ik zat op mijn bed. Met koud staal was ik geconcentreerd op mijn onderarmen. Lange, verticale lijnen. Het schrijnde in het begin, maar al snel was ik als verdoofd. Ik voelde ze niet meer, zag enkel het levensvocht uit mij weg glippen. Het werd koud, waardoor ik met afnemende kracht onder mijn deken kroop.

Will I find a way? Will I find a place?

Was er wel iets na de dood? Dat was het enige waar ik aan kon denken, terwijl mijn zicht begon te vervagen. Ik sloot mijn ogen, nam mij voor dat het net als slapen zou zijn. Er was vast wel een droom waarin ik zou blijven.

Will you let me go in peace?

Een vaag geluid van voetstappen bereikte mijn oren nog. Er weerklonk iets wat leek op een vrouwelijke kreet door mijn kamer. Één van de verantwoordelijke voor mijn situatie.
“Keer om en laat me. Je geeft er toch niet om.”

Will I find a way to the other side?

Ik wilde naar waar iedereen gelijk is. Dat moest er zijn. Waarom zag ik dan nog niks?

Sad are the memories, from the life I lived. I cannot go on, cannot go further. It has to end right here, for the things that I have done. All the things I lost and won. Let me rest in peace at last.

Beelden van het verleden. Ze deden pijn, nu nog. Dit was het bewijs dat mijn besluit het juiste was. Het moest stoppen. Ik zorgde ervoor dat het zou stoppen. Waarom werd er dan tegen gevochten? Waarom voelde ik aanrakingen die ik niet wilde? Het was goed zo. Eindelijk rust.

Will I find a way? Will I find a place? Will you let me go in peace? Leave behind those dark days. Now I ask again: will you hear my cries? Then you realise why, oh why, I must find a way to the other side.

Mijn dood zou hun ogen openen. De mensen in mijn omgeving zouden eindelijk gaan beseffen waartoe hun acties kunnen leiden. Er zou verandering komen. Iets wat ik niet meer zou meemaken.

Hear them whisper, calling out my name.

Ze lieten mij nog steeds niet met rust. Er werd van alles geprobeerd om mij terug te halen. Ik voelde het. De worsteling. Mijn lichaam begon tegen mijn geest te vechten. Het wilde overleven, terwijl ik die intentie niet had.

The sentence is set. The hammer has fallen.

Waarschijnlijk was het mijn tijd nog niet. Of God vond dat ik nog niet genoeg had geleden. In ieder geval werd mij de toegang geweigerd en ik werd terug gestuurd. Ik overleefde het. Volgens de doktoren een wonder. Ik was het absoluut niet met ze eens. Dat liet ik blijken ook. Ik geloof niet dat ze me het in dank afnamen. Dat kon mij niets schelen.
Nog steeds niet eigenlijk.

I am paying the price.

Nu zit ik in een sleur van gevolgen. Weggestopt in een gesticht op de gesloten afdeling. Ik ben bestempeld als een gevaar voor mijzelf en anderen. Daarom draag ik nu het label: psychotic border in het borderline spectrum.

Sad to realize to late that death was meant to be my fate. All this pain will follow me.

Ik streel afwezig over het litteken op mijn rechterarm. Het is waar, alle pijn die ik heb gevoeld, zal ik altijd blijven meedragen. Enkele omdat zij mij niet konden laten gaan. Dat terwijl we uiteindelijk allemaal doodgaan. Ik wilde het enkel voor mij bespoedigen. Daar zie ik geen kwaad in.

Will I find a way? Will I find a place? Will you let me go in peace? Leave behind those dark days. Now I ask again: will you hear my cries? Then you realise why, oh why, I must find a way to the other side.

Ja, mijn roep hebben ze uiteindelijk gehoord. Hopelijk begrijpen ze het dan ook, dat ik het hier niet bij laat. Ik zal een manier vinden…

Voor zover ik dit kan afleiden zat hij al eerder in een soort gesticht, zou ik mogen vragen wat voor gesticht? Of heb je dat zelf niet in je hoofd.
Anders was het echt mooi geschreven, ik heb er niets op aan te merken. Alleen wel lastig als je niet weet hoe het liedje klinkt. xD

Mag ik vragen waarom je denkt dat het om een man/jongen gaat? De persoon in het verhaal is namelijk een jonge vrouw.
Het gesticht is een sanatorium. De gesloten afdeling houdt in dat zij niet zonder toestemming van de afdeling af kan en zonder afspraak komt geen bezoeker er in. Er is uiteraard supervisie en ze zit daar met gelijkgestemden, maar heeft wel een eigen kamer om in terug te kunnen trekken.

Het nummer is een vrij rustig nummer met een krachtig refrein.
http://www.youtube.com/watch?v=nSCuej5A12E
Je moet niet letten op de video, die staat verder geheel los van het verhaal wat ik erbij zie.

Oh, nee; ik wist het geslacht gewoon niet echt, dan zeg ik gewoon 'hij'. "Het" is onslachtig, dus eh. :p In het Engels zou ik meervoudsvorm gebruiken, maar dat gaat in het Nederlands niet. o: Mannelijk krijgt bij mij gewoon de voorkeur zoals in het Frans. Dat komt waarschijnlijk omdat ik me makkelijker kan inleven in de rol van een jongen, aangezien ik er zelf één ben. Zonder duidelijke verwijzing naar het geslacht kan ik dat toch niet afleiden. Sorry ik ben nu zo beschaamd.
En ik had het lied al opgezocht hoor. haha. ;p

Nee, dat geeft verder niet . Ik was gewoon benieuwd of een bepaald woordgebruik van mij ertoe laat denken dat het een man betrof. En ik denk zeker dat het voor een deel bepaald wordt, door wat het geslacht is van de lezer zelf.

Ja dat denk ik ook, maar gewoon als ik het geslacht niet weet laat ik het een jongen zijn. o: Ik ben stout geweest ik ben nog maar 15. xD

Cubiculum Nephilia schreef: Nog steeds niet eigenlijk.

Deze bijna zo terloops neergezette zin raakte me meteen.

Cubiculum Nephilia schreef: Daar zie ik geen kwaad in.

Een gedachte die slechts weinigen zich kunnen voorstellen en diegenen die het wel begrijpen zwijgen er over.

Die terloopsheid is echt. Ik heb niet diep nagedacht over "wat zou staan?". Ik heb gewoon vanuit haar geschreven en haar gevoelens. En tja... ik heb verder geen blad voor mijn mond/gedachten.

Mooi geschreven meis je bent zoveel vooruitgegaan de afgelopen tijd, terwijl je volgens mij niet eens heel intensief kilometers aan het maken bent geweest (behalve in de RPG-sectie natuurlijk). Blijf erbij dat je weer meer moet gaan schrijven, al is dat misschien niet altijd even makkelijk. Maar dit soort dingen kunnen ook mooi zijn, dat bewijs je maar weer

hey,

griezelig verhaal! Vooral het einde. het maakt de indruk op mij dat ze wqordt tegengehouden zelfmoord te plegen en het hoe dan ook toch wil doen. Aan het einde wist je mij iig als lezer nog eens extra te schokken. Houdt van dat soort verhalen

Jeetje schreef:Mooi geschreven meis je bent zoveel vooruitgegaan de afgelopen tijd, terwijl je volgens mij niet eens heel intensief kilometers aan het maken bent geweest (behalve in de RPG-sectie natuurlijk). Blijf erbij dat je weer meer moet gaan schrijven, al is dat misschien niet altijd even makkelijk. Maar dit soort dingen kunnen ook mooi zijn, dat bewijs je maar weer

Haha, dat ik geen kilometers maak met schrijven, klopt als een bus . Zelfs RP is zeer minimalistisch, helaas. Ik doe mijn best om mij ook weer te richten op mijn langere verhalen, maar soms moet ik gewoon even luchten in iets kleins. Vaak zijn dat dan gelijk meer beladen onderwerpen. En ik dank je zeer voor het compliment! Voel ik me toch weer voor even trots. ^^

BrILjanTje schreef:hey,

griezelig verhaal! Vooral het einde. het maakt de indruk op mij dat ze wqordt tegengehouden zelfmoord te plegen en het hoe dan ook toch wil doen. Aan het einde wist je mij iig als lezer nog eens extra te schokken. Houdt van dat soort verhalen

Het doet goed om te lezen dat het verhaal (eigenlijk gewoon gedachten bij een lied) een indruk weet te maken. Dan doe ik mijn taak als schrijver tenminste goed.
En ja, door haar in een inrichting te stoppen, wordt er inderdaad geprobeerd om haar ervan te weerhouden nog een poging te ondernemen. Echter, of zij zich daardoor ook werkelijk zal laten tegenhouden, is maar de vraag.

Knap hoe je kunt inleven in je hoofdpersonage. En hoe gruwelijk dat je als je jezelf van kant wil maken je uiteindelijk in een inrichting komt. En dat je daar gedwongen bent langzaam weg te kwijnen.
Ik vind het mooi hoe je dingen voor de lezers als invulling laat. Wat de mensen gedaan hebben om de personage zover te drijven dat alleen zelfdoding nog een optie is.

Het is een heel sterk verhaal en de songtekst past er heel goed bij. Dat geeft het net dat beetje meer
Goed geschreven!