Online Verhalen

Eigenlijk is dit mijn inzending voor Talent voor Taal? Schrijf je verhaal!
(zijn er nog meer mensen die meedoen??? ;D)
Het thema was in elk geval net als bij Wicked: Niets is wat het lijkt.
Nu maar hopen dat het een beetje gelukt is...

Zijn Trouwste Vriend.

Hij lachtte zelfvoldaan. Die ouwe gek was ook te goedgelovig om hem te vertrouwen. Veel te goedgelovig.
Nog zo eentje van de oude stempel.
Maar wie kan iemand, op een zo felbegeerde post, eigenlijk nog vertrouwen?
Niemand. Nikto.
Zelfs zijn vrienden waren niet wie ze lijken.
Zeker hij niet, maar de dwaas had hem toch beter moeten kennen.
Hij liep naar buiten, het stijlvol ingerichte landhuis uit, de kille nacht in, knisperend grind van de oprijlaan onder zijn voeten. De man in de salon zou al te laat zijn voordat hij eindelijk besefte wat hem overkomen was.
Hij schudde zijn hoofd en keek met een vreemd gevoel van pijn naar de Rottweilers. Die zullen niet meer aanslaan, dacht hij. Daar had hij bij zijn aankomst van pak weg een uurtje geleden al voor gezorgd.

Iets verderop beierden de klokken van de oude kathedraal. Eén, twee, acht keer. Hij knikte goedkeurend. Alles liep precies volgens schema. Over een uur zou het nieuws de buitenwereld bereikt hebben.
Hij keek over zijn schouder. Het oude landhuis stond er maar verlaten bij. Dertig ramen aan de voorgevel, waarvan negenentwintig in duisternis gehuld. Slechts één was er verlicht.
De salon op de eerste verdieping.
Een schim liep heen en weer achter het venster, waarschijnlijk nadenkend. Nadenkend over zijn gast.
Degene op de oprijlaan kon de gezichtsuitdrukking van zijn slachtoffer wel raden. Zeker na wat hij hem op raadselachtige wijze had verteld.
Verbazing. Ontzetting. Ongeloof.
Hij lachte, een nauwelijks hoorbaar gepiep uit zijn verminkte stembanden. Nog een gevolg van de oorlog, dacht hij bitter. Diezelfde oorlog waarin hij tegen de man in de salon vocht, ieder aan het hoofd van zijn loyale troepen, waarna hij spoorloos verdween.
De wachters bij de poort draaiden zich abrupt om.
‘Wie is daar?’ Riep één van hen, kennelijk hadden ze hem opgemerkt.
Hij grijnsde en stak zijn handen in de lucht terwijl hij in het licht ging staan. De wachter glimlachte en maakt met een knikje van zijn hoofd duidelijk dat hij door kan lopen.
Vanbinnen schaterde hij het uit. Ze kenden hem, maar lang niet goed genoeg. Wat zullen die mannen zich straks voor hun kop slaan, dacht hij met een vleugje medelijden. Deze mannen hadden hem niets misdaan, ze hadden alleen het verkeerde contract ondertekend.
Stom van ze. Maar ach, wisten zij veel.

Een daverend gejubel verspreidde zich over het plein in Moskou. Grigory stond te trappelen achter het podium, enerzijds vanwege de kou, anderzijds omdat hij dolgraag die verhoging op wilde rennen en wilde schreeuwen: ‘Kijk! Hier ben ik weer!’. Maar hij wist ook wel dat dat zinloos was, want hij was zo veranderd dat de mensen hem niet eens meer zouden herkennen. En bovendien kon hij niet eens praten, laat staan iets verstaanbaars brullen.
Hij kon alleen maar zielig piepen, niet erg indrukwekkend voor iemand in zijn toekomstige positie. De twee Rottweilers die hij al sinds zijn jeugd kende piepten al net zo en kropen angstig tegen hem aan. Hij aaide ze over hun koppen, net zoals gisteravond, en ook nu zwegen ze onmiddellijk.
‘… en verwelkomt hem met heel uw hart, de rechtmatige opvolger van wijlen Tsaar Dmitry, Grigory Ivanowitsch!’ gilde de spreker en gebaarde glimlachend dat hij het podium op mocht komen. Grigory bedankte haar in gebarentaal, alvorens hij zijn toespraak in diezelfde taal begon, en aaide liefkozend over de akte die aantoonde dat hij de rechtmatige Tsaar was. Hij was hem gisteravond gaan halen bij degene die hem het papiertje in de Grote Slag had ontfutseld. Die man kon ook niet weten dat diens ‘trouwe’ vriend Dominik eigenlijk Grigory heette.

Ik vond het begin van het verhaal erg spannend, de mysterieuze sfeer wat de man nu eigenlijk gedaan had. In eerste instantie ging ik uit van moord, maar omdat er nog iemand leefde in het grote pand werd dat wel van tafel geveegd

Het einde was inderdaad verrassend, maar ik weet niet of ik het helemaal snap Die meneer met de piepende stem deed zich voor als een ander om tsjaar te kunnen worden? Maar wat is er dan met de echte toekomstige eigenaar gebeurt?

Heb je uitslag al van de wedstrijd? Deden er veel mensen mee?

Goed geschreven!

Dankje dankje dankje ^^
Tja, als ik het zo terug lees is het einde inderdaad erg vaag, maar de achterliggende gedachte wat ongeveer dit:
Grigory, die met die piepende stem, was de rechtmatige troonopvolger oid (eigenlijk weet ik helemaal niks over Tsaren en de Russische cultuur, ik heb het alleen als setting gebruikt ^^), maar degene die in dat huis was had hem tijdens een grote oorlog (de Grote Slag, ik wist niets originelers) verslagen en had hem de documenten afhandig gemaakt die bewezen dat hij de rechtmatige opvolger was. Die man was toen op de troon terechtgekomen en natuurlijk liet Grigory dit niet zomaar over zich heenkomen.
Na die oorlog was hij namelijk zogenaamd overleden, maar zijn lichaam was nergens meer te vinden. Logisch, want hij had een andere identiteit aangenomen: die van ene Dominik.
Hij infiltreerde in de groep vertrouwelingen van de valse Tsaar, die niet doorhad dat de persoon voor hem eigenlijk zijn oude vijand was.
Op de avond waar het verhaal begint, gaat Dominik/Grigory weer naar de Tsaar toe, zoals elke week rond die tijd en vertelt hem indirect wie hij werkelijk is door herinneringen op te halen die alleen Grigory kan weten. Het document had hij al eerder gevonden, hij wachtte alleen nog op een geschikt moment om het openbaar te maken.
Die Rottweilers zijn eigenlijk zijn honden, dus vandaar dat hij ze stil kan krijgen zonder een woord te spreken
Dus, mr. Piepstem is de echte opvolger en keert terug als Tsaar aan het einde van het verhaal. Dat had ik best wat duidelijker mogen maken

Eerst was het een heel ander verhaal, waarin degene in dat huis een gif toegediend had gekregen in plaats van alleen maar informatie, dus je idee van moord klopt wel ^^
Grigory was in de eerste versie namelijk the bad guy, maar hierin the good guy, dat paste wat beter bij het thema van de wedstrijd.

Eh, nee ik zat niet bij de tien genomineerden. Niet gek, want er waren meer dan 1600 inzendingen O.o
Ik verwachtte eigenlijk ook al niet dat ik zou winnen, je bent namelijk niet de eerste die het einde vaag vindt ^^

In elk geval bedankt voor je feedback!

Een veel belovende titel. Het verraad dat in het verhaal er achter schuilt geeft wel aan hoe trouw en vriend kan zijn.

Tijdens het lezen belandde ik meteen in het in beweging zijnde verhaal. De aanloop er naar toe ontbrak. Het is een keuze, maar het riep bij mij wel meteen het gevoel op ik iets heb gemist. Iets dat in mijn beleving teveel is voor een willekeurige lezer om met zijn of haar fantasie aan te kunnen vullen.

anne2663 schreef: Die ouwe gek was ook te goedgelovig om hem te vertrouwen.

..te goedgelovig.. Misschien heb ik het hier helemaal mis, ik twijfel zelf namelijk, maar het woord te lijkt me hier op een ongelukkige plaats staan. Ik zat hier meer aan: ..was goedgelovig genoeg.. te denken om je boodschap over te brengen.

anne2663 schreef:Eén, twee, acht keer.

Deze toewerking naar de acht gemaakte slagen van de klok komt te geforceerd op me over alsof je haast had.

anne2663 schreef:Hij liep naar buiten, het stijlvol ingerichte landhuis uit, de kille nacht in, knisperend grind van de oprijlaan onder zijn voeten.

Je verteld opvallend veel in een enkele zin.

anne2663 schreef:..en aaide liefkozend over de akte die aantoonde dat hij de rechtmatige Tsaar was.

Praktisch gezien een beetje lastig als je tegelijk aan het gebaren bent richting het publiek. Deze deel van de zin kan gemakkelijk in het verhaal worden verschoven naar een eerder moment.

De sprong naar de laatste alinea kwam voor mij onverwachts.

Het is helaas geen verhaal dat lang bij me zal blijven hangen. Ik heb gewoon een andere smaak, dus trek je daar weinig van aan. Wat me wel tijdens het lezen beviel was de erin verwerkte beschrijving van zowel het landhuis als het lichamelijke gebrek van de toekomstige tsaar. Je maakte me ook nieuwsgierig naar wat deze persoon de ander nu geflikt had en de reden daarvoor.
Ik heb de achterliggende gedachte in de reactie aan Maaike gelezen en dat gaf voor mij zoveel meer waarde aan het verhaal dat ik het bijzonder jammer vind dat ik dit niet geheel erin terug vind. Het idee vind ik goed, maar de uitwerking blijft naar mijn mening in gebreke. Doe ermee wat je wilt want het is en blijft jouw verhaal. Succes met je volgende wedstrijd.