Online Verhalen

Dit is een framgent dat ik geschreven heb voor Tegenwind, mijn lange verhaal. Dit moest eigenlijk gewoon een one-shot worden maar ik denk dat ik hem toch maar ga gebruiken voor Tegenwind.
Ik heb geprobeerd om het ontbindingsproces hier in te verwerken. Voor mijn gevoel is het niet heel erg duidelijk maar misschien is het handig om als je er absoluut niet tegen kan dit niet te lezen .

Kritiek, feedback oid is welkom
Hope you like it

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Mijn hand gleed zachtjes over je lijkbleke wang. Wezenloos staarde je omhoog, alsof je wachtte op je beschermengel. Langzaam pakte ik je hand vast, deze voelde koud aan. Mijn blik gleed naar je beeldschone lijf. Een glimlach nam de overhand in mijn gezicht. Herinneringen van ons tweeën voelden zo ver weg, en tegelijk zo dichtbij. Ik probeerde je lichaam voor me te zien van vroeger. Alsof ik je nooit meer zou zien als toen. Ik keek omlaag.
Je had geen schoenen aan waardoor ik je litteken op je enkel kon zien. Een huivering verscheen bij de herinnering aan hoe je die opliep. Ik schudde deze gedachte van me af, het was nog steeds pijnlijk om aan terug te denken. Snel keek ik verder
Ik volgde de contourlijnen van de spieren in je benen die helemaal ontspannen waren. Enkele ontstoken plekken sierden je enkels en onderarmen. Een paar uren geleden rende je nog weg. Waarvoor kon ik niet meer zeggen.
Je droeg een korte, donkerblauwe broek die strak om je lichaam heen zat. Erboven was je buik zichtbaar, even aarzelde ik bij dit aanzicht. Je eens zo bruine huid as witter dan de laatste keer dat ik je zag, bijna de kleur van perkament. Toch keek ik verder, je handen waren nog steeds zo mooi als vroeger, niets had ze aangetast. Lange slanke vingers met eens korte nagels, nu waren ze langer. Maar ik wist wel beter. Schijn bedriegt.
Ik had je gezicht voor het laatst bewaard. Het beste voor het laatst, natuurlijk. Ik keek in je ogen, een steek fing door mijn hart. Je ene oog was blauw, niet alleen je iris as blauw, nee. Juist je hele oog. Je neus zag eruit alsof hij was platgeslagen. Hij was kleiner dan vroeger. Mijn blik schoot terug naar je doffe ogen.
Pijn nam de overhand van mijn emoties. Mijn geest dwong me terug te denken aan de laatste keer dat ik iemand zo zag kijken. Vlak voordat er een naam naar boven kwam kapte ik de gedachtestroom af. Daar wilde ik nu niet aan denken.
Je lippen waren uitgedroogd. Voorzichtig boog ik me voorover en drukte er een kus op. Vroeger zou je me tegen je aan getrokken hebben, je handen door mijn haren hebben gewoeld, nu lag je daar stil. Alsof niets je meer boeit.
Er biggelt een traan over mijn wang, langzaam glijd hij naar beneden. Vlak voordat hij uit elkaar spatte op de grond zag ik jou gezicht erin weerspiegeld. Ik woele met mijn hand door je haar. Zou je het nog voelen?
Over een tijdje zal je lichaam uit elkaar vallen, dieren zullen je lichaam opeten. Maden eten je op, samen met de rest. Je lichaam zal veranderen in voedsel van de natuur. En ik zal er niets aan kunnen doen.
Moedeloos liet ik je hand los en verplaatste hem naar je buik. Jouw hele lichaam voelde koud aan. Zou het al begonnen zijn? Zou je ziel al vervlogen zijn met de wind?
Vragen vulden mijn hoofd tot ik er gek van werd. Ik viel achteruit en knalde tegen een muur op. Pijn voelde ik al niet meer, het verdriet overspoelde me. Tot ik helemaal doorweekt was.
Het leek of ik verdronk in de emotie. Ik keek naar je op, mijn zicht vertroebelt door tranen van verdriet. Onderaan je rug heeft zich een donkere vlek gevormd. Verwondert staar ik ernaar. Nu al? Ik krabbel overeind, tenminste, dat probeer ik. Er lukt niets van.
‘Waarom liet je me achter?’
De woorden zul je nooit horen. Ik was er niet voor je toen je stierf. Dus waarom zou je er nu wel voor mij zijn?
Vlekken verschenen in mijn gezichtsveld, ze hadden dezelfde kleur als die op je onderrug.
‘Ik hou van je,’ fluisterde ik.
Mijn ogen sloten zich en ik viel in de kloof tussen leven en dood.
‘voor eeuwig.’

Voor mijn langer verhaal gebruik ik ook eerder geschreven korte verhalen of fragmenten ervan. Zelfs bepaalde zinsdelen die er voor de lezers uitspringen.
Het geschrevene leest vlot en dat is zeer prettig. Een paar spellingsfoutjes hier en daar doen aan deze snelheid niets af.

mena1998 schreef: Mijn hand gleed zachtjes over je lijkbleke wang. Wezenloos staarde je omhoog, alsof je wachtte op je beschermengel.

Een mooi begin, maar sarcastisch dacht ik bij me zelf dat de beschermengel dan wel al een beetje laat was met reageren als ze al in deze staat verkeerd.

mena1998 schreef:Langzaam pakte ik je hand vast, deze voelde koud aan.

Voor en tijdens dit stadium begint het lichaam te trillen vanwege het warmteverlies.

mena1998 schreef: Mijn blik gleed naar je beeldschone lijf.

Je kijkt al naar haar gezicht waardoor ik geneigd zou zijn om naar door over te vervangen, maar deze keuze ligt bij jou. Het woord lijf klinkt zo rauw. Persoonlijk vind ik lichaam beter klinken.

mena1998 schreef: Een glimlach nam de overhand in mijn gezicht.

Een zin die er voor mij uitsprong.

mena1998 schreef: Je had geen schoenen aan waardoor ik je litteken op je enkel kon zien.

Verder in het verhaal verklaar je dat ze een korte broek draagt, maar hier zorgde het voor enige verwarring bij mij. Als ik mijn schoenen uittrek kan namelijk niemand mijn enkels zien. Niet dat iemand daar behoefte aan heeft.

mena1998 schreef: Snel keek ik verder

Deze zin komt in mijn beleving overbodig over.

mena1998 schreef: Enkele ontstoken plekken sierden je enkels en onderarmen.

Het ligt aan je smaak, maar ik zou deze plekken juist ontsierend vinden.

mena1998 schreef: Een paar uren geleden rende je nog weg. Waarvoor kon ik niet meer zeggen.

mena1998 schreef: Een huivering verscheen bij de herinnering aan hoe je die opliep. Ik schudde deze gedachte van me af, het was nog steeds pijnlijk om aan terug te denken.

Deze zinnen spreken elkaar tegen en anders heb ik behoefte aan enige toelichting.

mena1998 schreef: Je eens zo bruine huid as witter dan de laatste keer dat ik je zag, bijna de kleur van perkament.

..huid was witter.. Het leest mooier als je er zoiets van maakt dat het zijn door de zon gebruinde kleur had verloren. Je kan dan later nog de kleur van perkament gebruiken voor andere lichaamsdelen.

mena1998 schreef: Lange slanke vingers met eens korte nagels, nu waren ze langer. Maar ik wist wel beter. Schijn bedriegt.

Je slaat een paar stappen over in het proces. De nagelrriemen rotten nog niet weg als het slachtoffer leeft en de huid krimpt ook waardoor de nagels langer lijken.

mena1998 schreef: Ik had je gezicht voor het laatst bewaard. Het beste voor het laatst, natuurlijk.

In het begin merkte je op dat ze wezenloos omhoog staarde. Het wordt dan lastig om neer te zetten dat je haar gezicht voor het laatst bewaard als je er nogmaals naar kijkt.

mena1998 schreef: Ik keek in je ogen, een steek fing door mijn hart.

..steek ging door..

mena1998 schreef: Je ene oog was blauw, niet alleen je iris as blauw, nee. Juist je hele oog. Je neus zag eruit alsof hij was platgeslagen. Hij was kleiner dan vroeger.

..iris was blauw.. Deze beschrijving is voor mijn gevoel minimaal. De kleur van de iris en het blauwe oog verschillen in tinten die je kan overwegen te beschrijven. Als de neus is plat geslagen dan is dit een onsmakelijk gezicht. Bloed en snot met elkaar vermengd. Het bloed heeft ook verschillende kleuren. De stolling kan bijvoorbeeld de rode kleur in pekzwart veranderen.

mena1998 schreef: Mijn blik schoot terug naar je doffe ogen.

Als de ogen de glans verliezen dan is de dood ingetreden. Het lichaam verslapt volledig. Je merkt dit alsof al je zintuigen erop afgestemd zijn om de kleinste verandering te bespeuren.

mena1998 schreef: Pijn nam de overhand van mijn emoties. Mijn geest dwong me terug te denken aan de laatste keer dat ik iemand zo zag kijken. Vlak voordat er een naam naar boven kwam kapte ik de gedachtestroom af. Daar wilde ik nu niet aan denken.

Mooi geschreven.

mena1998 schreef: Ik woele met mijn hand door je haar.

Ik woelde met..

Voor het verdere ontbindingsproces zal je moeten zoeken op internet. Daar weet ik niets van en ik heb er ook geen behoefte aan.

mena1998 schreef: Zou je ziel al vervlogen zijn met de wind?

Deze zin sprak me ook aan.

mena1998 schreef: Er lukt niets van.

Deze zin is wat ongelukkig geformuleerd. Ik weet zeker dat je in staat bent om wat beters te verzinnen.

Het einde sprak me aan. Na het overlijden van een dierbare voel je je inderdaad meer levend dan dood. Alles lijkt langs je heen te gaan. Je hebt het op een goede manier weer gegeven. Het verhaal heeft me tijdens het lezen van begin tot het einde geboeid.
Het is alles bij elkaar nogal een lijst geworden. Laat het je niet afschrikken. Doe ermee wat je wilt want het is en blijft jouw verhaal.