De wensput
Geplaatst: 28 okt 2012 08:46
Na maanden van een writersblock denk ik dat ik er overheen ben! Vannochtend werd ik wakker met een verhaal in mijn hoofd, compleet anders dan dat ik normaal schrijf. Een totaal ander genre, vanuit een totaal ander perspectief. Binnen een uur heb ik dit geschreven en niet weer doorgelezen. Ik hoop dat je het wat vindt, laat het me weten in een comment!
----
De wensput
In het kleine plaatsje in Engeland, is er een legende over wensput. Het verhaal begint in 1988, wanneer een ouder echtpaar hun intrek neemt in een oude, leegstaande boerderij. De man heeft zijn hele leven hard gewerkt in een oude smederij, en wil nu gaan genieten van zijn pensioen. Samen met zijn vrouw nam hij het besluit om de oude boerderij te kopen, om het vervolgens helemaal te laten renoveren. Bij het eerste bezoek waren zij meteen verkocht. Het was een boerderij gebouwd in de negentiende eeuw met een rustiek gevoel. Helaas had men geen goed onderhoud verricht. De man huurde twee bedrijven in, en binnen twee maanden was de boerderij geheel opgeknapt. Vanaf de dag dan het echtpaar er in trok, genoten ze van de vrije tijd die ze hadden. Binnen enkele tijd hadden ze vrienden gemaakt in het dorp die regelmatig op bezoek kwamen. Vooral in de zomer kwam er veel bezoek. De boerderij was groot en beschikte over grote stukken land er om heen. Tijdens de renovatie hadden de man en zijn vrouw om een serre gevraagd, die overliep in een groot terras. In de zomer werd hier veel gebruik van gemaakt. Het terras keek uit op de binnenplaats van de boerderij, waar een oude wensput stond. Daarnaast was een groot stuk weide.
Op een warme zomerdag kwam een jong echtpaar op bezoek, samen met hun twee kinderen. Het echtpaar was dol op de twee meisjes, aangezien zij zelf geen kinderen hadden. De kinderen speelden op de binnenplaats terwijl de volwassenen genoten van een glaasje rode wijn. Toen het tijd was voor het avond eten, besloten de twee vrouwen te beginnen met koken en liepen naar de keuken. De mannen namen hun glas wijn in de hand, en liepen een rondje om de boerderij.
Het eten stond op tafel en de mannen waren weer terug. De oude vrouw besloot de kinderen te roepen voor het avond eten en liep naar de binnenplaats. Ze zag daar één van de meisjes op een bankje zitten met een pop in haar handen. De binnenplaats was verder leeg. Ze vroeg aan het meisje waar haar zusje was, het eten was klaar. Het meisje zei niks, maar keek alleen naar haar pop. De oude vrouw stelde haar de vraag opnieuw, maar weer gaf ze geen antwoord. Ondertussen was de moeder van de twee meisjes ook nar de binnenplaats gelopen. Ook haar viel op dat er maar één dochter was. Voor de derde keer kreeg het meisje de vraag te horen. Ze hield haar pop stevig vast en tilde langzaam haar arm omhoog. Met haar hand vormde ze een vuist, maar vervolgens wees ze met een vinger voor zich uit. Ze wees naar de waterput. Beide vrouwen renden naar de waterput toe en riepen naar hun mannen. Snel kwamen zij aanlopen, niet wetende wat er speelde.
Politie, brandweer en de ambulance kwamen af op het paniekerige telefoontje dat binnenkwam. Alles probeerden ze om het meisje te vinden. Met felle lichten werd er in de put geschenen, maar er was niks te zien. Een brandweerman ging met een takel omlaag, de put in, maar opnieuw was er niets te zien. Dagenlang probeerden ze om het meisje te vinden. Nadat de put was onderzocht ging men de heide op. Het dorp werd uitgekamd, steegje voor steegje. Nergens was een spoor van het meisje te vinden. Na maanden van zoeken gaf de politie het op. Het oudere echtpaar was er kapot van dat dit gebeurd was op hun boerderij. Ze hielden van dit meisje als hun eigen kleinkind, en van het echtpaar als de kinderen die ze nooit hadden gehad. Na al die tijd zoeken waren ze in een roes gaan leven. Opstaan, eten, zoeken, eten, zoeken, eten, naar bed gaan. De volgende dag begon alles opnieuw. Nu het onderzoek was gestaakt, viel deze routine weg. Enkele jaren hierna stierf de oude vrouw, uit pure wanhoop. De oude man was er kapot van. Niet wetende wat hij moest doen met dit verdriet, sloot hij zich op in zijn boerderij. Bewoners van het dorp merkten dit, en besloten de man iedere week boodschappen te brengen die zij voor de serre neerlegden. Wanneer zij een week later opnieuw boodschappen kwamen brengen, zagen zij dat hun vorige pakketjes weg waren. Toch deden de bewoners dit niet graag. Natuurlijk, zij zagen dit als hun taak als medebewoners van dit dorp en ze waren om de man gaan geven. Maar iedere keer als zij op de binnenplaats liepen hoorden zij gegil. In het begin werd dit afgewimpeld, het zal wel verkeerd gehoord zijn. Het geluid bleef aanhouden. Bewoners probeerden de binnenplaats zoveel mogelijk te mijden, maar men moest er toch over lopen om bij de serre te komen. Eén dappere man vond dat iedereen zich maar aanstelde, en besloot voor die week de boodschappen naar de boerderij te brengen. Stoer liep hij de binnenplaats over, zijn rug recht, schouders naar achteren en in zijn handen twee tassen met boodschappen die hij zonder moeite kon dragen. Hij hoorde niets en was ervan overtuigd dat het allemaal onzin was. Bewonderend liep hij langs de wensput, het pronkstuk van de binnenplaats naar zijn mening. Wat hij toen hoorde was enger dan hij ooit had gehoord. Een gegil wat hem in het merg van zijn botten voelde kwam over hem heen. Als vast genageld bleef hij bij de wensput staan, met een gevoel alsof hij nooit meer kon bewegen. Hij schudde dit gevoel van hem af en rende naar de serre toe. Hij liet de tassen vallen en ging terug naar zijn fiets. Daarna is de stoere man nooit meer terug gekomen.
In het dorp versterkte het gerucht van het gegil op de boerderij van de oude man. Steeds minder mensen durfden langs te gaan om de boodschappen te brengen. Slechts enkelen hielden dit vol. Op een dag bracht een oude vrouw de tassen vol spullen naar de boerderij. Daar trof zij de tassen van vorige week aan, op het bankje bij de serre. Verbaasd zette ze haar eigen tassen ernaast, maar zocht er niet teveel achter. Een week later besloot ze om zelf nog een keer te gaan. Opnieuw stonden alle tassen er. Zelf te bang om de boerderij in te gaan belde ze haar zoon, die op zijn beurt de politie belde. De politie klopte aan, maar de oude man deed niet open. Na andere pogingen kwam er nog steeds geen gehoor. Een deur werd open gebroken en in de slaapkamer werd de oude man op zijn bed gevonden. Hij was gestorven.
Opnieuw gingen er allerlei geruchten rond in het dorp. Het was het gesprek van de dag in het kleine dorpscafé en iedereen kende het gerucht. Een week later werd het onderzoek van de politie bekend gemaakt. De man was de dag dat ze hem vonden gestorven en er waren verder geen andere bewijzen of afwijkingen gevonden. Wel had hij een rare gezichtsuitdrukking gehad, maar bewoners schreven dit af aan de vele rimpels die het gezicht van de oude man tekenden.
De boerderij van de oude man werd nu eigendom van het dorp. Men besloot om het te verkopen, en al snel kwamen de eerste geïnteresseerden. Iedereen was onder de indruk. Vooral de wensput vond men een pronkstuk. De bewoners hielden de lippen stijf op elkaar. Een week nadat de boerderij te koop was gezet werd het verkocht. De kopers lieten een bedrijf komen om de boerderij iets op te knappen en trokken binnen enkele weken er in.
Elke woensdag werd er een dorpsvergadering gehouden, waar nu ook de nieuwe bewoners welkom waren. De eerste keer waren zij erg rustig en op zichzelf. Men zocht er niets achter, waarschijnlijk waren ze meer teruggetrokken of simpelweg verlegen als nieuwkomers. De tweede keer was er echter iets veranderd. Het stel had donkere kringen onder hun ogen en zagen er iets wat onverzorgd uit. De derde dorpsvergadering die zij bijwoonden kwam het hoge woord eruit. Ze zetten de boerderij weer te koop. Niemand zag het stel hierna nog.
Opnieuw werd de boerderij op de markt gezet en niemand was verbaasd toen het al snel verkocht werd. Een vrouw van middelbare leeftijd kocht het voor haar en haar drie kinderen. Ze was net gescheiden van haar man en wilde een nieuwe start. Ze vond het perfect.
Maar binnen een week waren zij en haar kinderen vertrokken. Voor de derde keer werd het huis te koop gezet. Het werd weer opnieuw verkocht, maar het verhaal herhaalde zich opnieuw. Niemand hield het langer dan een maand uit in het huis, sommige zelfs niet langer dan drie dagen. Allemaal verdwenen ze, vaak midden in de nacht om de blikken van de andere bewoners uit het drop te mijden.
Jaren lang staat de boerderij nu al leeg, kopers zijn er niet meer. Niemand weet waarom mensen er niet in willen wonen. Redenen worden er niet gegeven, de kopers verdwijnen gewoon. Al gaat er één gerucht in het dorp. Kopers zouden midden in de nacht gegil van een jong meisje horen in de slaapkamer.
----
De wensput
In het kleine plaatsje in Engeland, is er een legende over wensput. Het verhaal begint in 1988, wanneer een ouder echtpaar hun intrek neemt in een oude, leegstaande boerderij. De man heeft zijn hele leven hard gewerkt in een oude smederij, en wil nu gaan genieten van zijn pensioen. Samen met zijn vrouw nam hij het besluit om de oude boerderij te kopen, om het vervolgens helemaal te laten renoveren. Bij het eerste bezoek waren zij meteen verkocht. Het was een boerderij gebouwd in de negentiende eeuw met een rustiek gevoel. Helaas had men geen goed onderhoud verricht. De man huurde twee bedrijven in, en binnen twee maanden was de boerderij geheel opgeknapt. Vanaf de dag dan het echtpaar er in trok, genoten ze van de vrije tijd die ze hadden. Binnen enkele tijd hadden ze vrienden gemaakt in het dorp die regelmatig op bezoek kwamen. Vooral in de zomer kwam er veel bezoek. De boerderij was groot en beschikte over grote stukken land er om heen. Tijdens de renovatie hadden de man en zijn vrouw om een serre gevraagd, die overliep in een groot terras. In de zomer werd hier veel gebruik van gemaakt. Het terras keek uit op de binnenplaats van de boerderij, waar een oude wensput stond. Daarnaast was een groot stuk weide.
Op een warme zomerdag kwam een jong echtpaar op bezoek, samen met hun twee kinderen. Het echtpaar was dol op de twee meisjes, aangezien zij zelf geen kinderen hadden. De kinderen speelden op de binnenplaats terwijl de volwassenen genoten van een glaasje rode wijn. Toen het tijd was voor het avond eten, besloten de twee vrouwen te beginnen met koken en liepen naar de keuken. De mannen namen hun glas wijn in de hand, en liepen een rondje om de boerderij.
Het eten stond op tafel en de mannen waren weer terug. De oude vrouw besloot de kinderen te roepen voor het avond eten en liep naar de binnenplaats. Ze zag daar één van de meisjes op een bankje zitten met een pop in haar handen. De binnenplaats was verder leeg. Ze vroeg aan het meisje waar haar zusje was, het eten was klaar. Het meisje zei niks, maar keek alleen naar haar pop. De oude vrouw stelde haar de vraag opnieuw, maar weer gaf ze geen antwoord. Ondertussen was de moeder van de twee meisjes ook nar de binnenplaats gelopen. Ook haar viel op dat er maar één dochter was. Voor de derde keer kreeg het meisje de vraag te horen. Ze hield haar pop stevig vast en tilde langzaam haar arm omhoog. Met haar hand vormde ze een vuist, maar vervolgens wees ze met een vinger voor zich uit. Ze wees naar de waterput. Beide vrouwen renden naar de waterput toe en riepen naar hun mannen. Snel kwamen zij aanlopen, niet wetende wat er speelde.
Politie, brandweer en de ambulance kwamen af op het paniekerige telefoontje dat binnenkwam. Alles probeerden ze om het meisje te vinden. Met felle lichten werd er in de put geschenen, maar er was niks te zien. Een brandweerman ging met een takel omlaag, de put in, maar opnieuw was er niets te zien. Dagenlang probeerden ze om het meisje te vinden. Nadat de put was onderzocht ging men de heide op. Het dorp werd uitgekamd, steegje voor steegje. Nergens was een spoor van het meisje te vinden. Na maanden van zoeken gaf de politie het op. Het oudere echtpaar was er kapot van dat dit gebeurd was op hun boerderij. Ze hielden van dit meisje als hun eigen kleinkind, en van het echtpaar als de kinderen die ze nooit hadden gehad. Na al die tijd zoeken waren ze in een roes gaan leven. Opstaan, eten, zoeken, eten, zoeken, eten, naar bed gaan. De volgende dag begon alles opnieuw. Nu het onderzoek was gestaakt, viel deze routine weg. Enkele jaren hierna stierf de oude vrouw, uit pure wanhoop. De oude man was er kapot van. Niet wetende wat hij moest doen met dit verdriet, sloot hij zich op in zijn boerderij. Bewoners van het dorp merkten dit, en besloten de man iedere week boodschappen te brengen die zij voor de serre neerlegden. Wanneer zij een week later opnieuw boodschappen kwamen brengen, zagen zij dat hun vorige pakketjes weg waren. Toch deden de bewoners dit niet graag. Natuurlijk, zij zagen dit als hun taak als medebewoners van dit dorp en ze waren om de man gaan geven. Maar iedere keer als zij op de binnenplaats liepen hoorden zij gegil. In het begin werd dit afgewimpeld, het zal wel verkeerd gehoord zijn. Het geluid bleef aanhouden. Bewoners probeerden de binnenplaats zoveel mogelijk te mijden, maar men moest er toch over lopen om bij de serre te komen. Eén dappere man vond dat iedereen zich maar aanstelde, en besloot voor die week de boodschappen naar de boerderij te brengen. Stoer liep hij de binnenplaats over, zijn rug recht, schouders naar achteren en in zijn handen twee tassen met boodschappen die hij zonder moeite kon dragen. Hij hoorde niets en was ervan overtuigd dat het allemaal onzin was. Bewonderend liep hij langs de wensput, het pronkstuk van de binnenplaats naar zijn mening. Wat hij toen hoorde was enger dan hij ooit had gehoord. Een gegil wat hem in het merg van zijn botten voelde kwam over hem heen. Als vast genageld bleef hij bij de wensput staan, met een gevoel alsof hij nooit meer kon bewegen. Hij schudde dit gevoel van hem af en rende naar de serre toe. Hij liet de tassen vallen en ging terug naar zijn fiets. Daarna is de stoere man nooit meer terug gekomen.
In het dorp versterkte het gerucht van het gegil op de boerderij van de oude man. Steeds minder mensen durfden langs te gaan om de boodschappen te brengen. Slechts enkelen hielden dit vol. Op een dag bracht een oude vrouw de tassen vol spullen naar de boerderij. Daar trof zij de tassen van vorige week aan, op het bankje bij de serre. Verbaasd zette ze haar eigen tassen ernaast, maar zocht er niet teveel achter. Een week later besloot ze om zelf nog een keer te gaan. Opnieuw stonden alle tassen er. Zelf te bang om de boerderij in te gaan belde ze haar zoon, die op zijn beurt de politie belde. De politie klopte aan, maar de oude man deed niet open. Na andere pogingen kwam er nog steeds geen gehoor. Een deur werd open gebroken en in de slaapkamer werd de oude man op zijn bed gevonden. Hij was gestorven.
Opnieuw gingen er allerlei geruchten rond in het dorp. Het was het gesprek van de dag in het kleine dorpscafé en iedereen kende het gerucht. Een week later werd het onderzoek van de politie bekend gemaakt. De man was de dag dat ze hem vonden gestorven en er waren verder geen andere bewijzen of afwijkingen gevonden. Wel had hij een rare gezichtsuitdrukking gehad, maar bewoners schreven dit af aan de vele rimpels die het gezicht van de oude man tekenden.
De boerderij van de oude man werd nu eigendom van het dorp. Men besloot om het te verkopen, en al snel kwamen de eerste geïnteresseerden. Iedereen was onder de indruk. Vooral de wensput vond men een pronkstuk. De bewoners hielden de lippen stijf op elkaar. Een week nadat de boerderij te koop was gezet werd het verkocht. De kopers lieten een bedrijf komen om de boerderij iets op te knappen en trokken binnen enkele weken er in.
Elke woensdag werd er een dorpsvergadering gehouden, waar nu ook de nieuwe bewoners welkom waren. De eerste keer waren zij erg rustig en op zichzelf. Men zocht er niets achter, waarschijnlijk waren ze meer teruggetrokken of simpelweg verlegen als nieuwkomers. De tweede keer was er echter iets veranderd. Het stel had donkere kringen onder hun ogen en zagen er iets wat onverzorgd uit. De derde dorpsvergadering die zij bijwoonden kwam het hoge woord eruit. Ze zetten de boerderij weer te koop. Niemand zag het stel hierna nog.
Opnieuw werd de boerderij op de markt gezet en niemand was verbaasd toen het al snel verkocht werd. Een vrouw van middelbare leeftijd kocht het voor haar en haar drie kinderen. Ze was net gescheiden van haar man en wilde een nieuwe start. Ze vond het perfect.
Maar binnen een week waren zij en haar kinderen vertrokken. Voor de derde keer werd het huis te koop gezet. Het werd weer opnieuw verkocht, maar het verhaal herhaalde zich opnieuw. Niemand hield het langer dan een maand uit in het huis, sommige zelfs niet langer dan drie dagen. Allemaal verdwenen ze, vaak midden in de nacht om de blikken van de andere bewoners uit het drop te mijden.
Jaren lang staat de boerderij nu al leeg, kopers zijn er niet meer. Niemand weet waarom mensen er niet in willen wonen. Redenen worden er niet gegeven, de kopers verdwijnen gewoon. Al gaat er één gerucht in het dorp. Kopers zouden midden in de nacht gegil van een jong meisje horen in de slaapkamer.
!
Arm kind!