Online Verhalen

Bladerend in de boekjes van de universiteiten die ik binnen heb gekregen, weet ik wat ik echt wil, ik wil uit huis, mijn eigen plan trekken en niet meer afhankelijk zijn van mijn ouders.
De tranen zijn inmiddels opgedroogd tot kreukelende vlekken op de bladzijde die ik omsla, en de diepe inkepingen in mijn vingers hebben zich ontpopt tot zachtrode striemen.
‘Ik trek dit niet meer’ is het enige wat op dit moment in mijn gedachten opkomt, en de tranen blijven over mijn wangen stromen.
De schreeuwende stemmen blijf ik gedempt horen door het zware beton, en ze jagen me een bepaalde soort angst aan, niet de soort dat je bang bent, nee meer dat je weet dat ze je zullen gaan verliezen.
Geïrriteerd kijk ik in de spiegel die naast mijn bureau hangt, veeg met oncontroleerbare halen de tranen van mijn ingevallen wangen af, ik raak mezelf kwijt. ‘Je gunt ze die tranen toch niet’ word er vanuit het donkerste kamertje in mijn hersenen geroepen, het kamertje dat mij mijn hele leven al leid en dat ik probeer te onderdrukken, maar nu heeft het gelijk.
Terwijl ik mezelf nog eens goed bestudeer in de spiegel bekijk ik nog eens goed het blauwe oog wat nu ook gele en groene tinten bevat, zachtjes zet ik mijn vingers er tegen aan, door de druk ontstaat er een pijn die niet te harden is, en weer loopt er een traan heel eenzaam langs mijn neus, over mijn lippen, om uiteindelijk met een druppend geluidje op mijn bureau terecht te komen.
‘15.45 Fuck, de psycholoog, helemaal vergeten’ mompel ik, en ren de trap af, het huis uit zonder gedag te zeggen, ik zie mijn ouders met valse blikken tegenover elkaar staan, en op dit moment zou ik het liefst niet meer terugkeren.
Hijgend zit ik nog geen twee seconden of Nina staat al in de opening van de deur, Nina is een kinderpsycholoog, ze wuift. ‘Hee Rixt, loop je mee?’ zonder te wachten op een antwoord gaat ze mij voor naar de oranje deur en duwt hem open, ‘Moet je thee? Of iets als een handdoek om je op te warmen?’ vraagt ze terwijl ik voorzichtig een beetje mijn haar uitschud en de natte druppeltjes uit mijn wenkbrauwen veeg, ‘nee, dankje’ is het antwoord en ik woel met mijn hand nog een beetje door mijn haar.
Zwijgend loop ik haar achterna, de trappen op, de gang door om uiteindelijk uit te komen bij een klein kamertje op de hoek. Terwijl ik ga zitten, zie ik hoe ik word bestudeerd door haar grote ogen, de ogen die mij altijd direct van het begin af aan bezig houden.

Ze houden me nauwlettend in de gaten, en bij iedere beweging die ik maak volgens de pupillen me.
‘Rixt? Volg je het nog?’ een beetje beschaamd kijk ik naar mijn handen die op de tafel ronddraaiende bewegingen maken ‘Ja, sorry’ kan ik er met moeite uit persen.
Terwijl ik de trap afloop komt de ruzie, die ik eigenlijk vergeten was, weer te boven, ik voel hoe er weer een traan in mijn oog prikt. Met een boxbeweging sla ik de deur open, en doe mijn felroodgekleurde oortjes in, de beat dreunt door mijn oren zo mijn hersenen in, en het lijkt alsof de hele wereld in slow-motion word afgespeeld. De muziek werkt voor mij als mijn eigen soort drugs, de kleuren worden helderder, en wanneer ik begin te fietsen lijkt het alsof ik zweef, ik denk niks meer, voel niks meer, en hoor niks meer.
Wanneer ik de kamer in loop zie ik het meteen, mijn vader zit in de ‘beruchte’ blauwgrijze stoel, en mijn moeder zwijgend aan tafel, met een vluchtige ‘hallo’ probeer ik direct naar boven te lopen.

‘En wat zijn wij van plan?’ zijn de dreigende woorden van mijn vader.
‘Huiswerk’ mompel ik, maar ik weet dat dit niet genoeg zal zijn.
‘Ik wil het toch nog wel even over vanochtend hebben’.
‘Nou ik niet’ sis ik, ik merk dat de tranen me weer nader staan als het lachen.
‘Nou moet jij eens heel goed naar mij luisteren!’, ‘zo’n houding accepteer ik niet, wij zijn er altijd voor jou en het enige wat jij kan doen is zuchten, ik ben er volledig klaar mee, wat is er mis met jou’ schreeuwt mijn vader nu.
‘Godverdomme, helemaal niks’ roep ik, en ren de trap op, de tranen nemen het heft nu in handen, en wanneer ik in mijn kamer kom sluit ik de deur en stort mezelf op het rode tapijt.

Geen idee of er iemand meeleest, maar ik schrijf lekker verder, weet niet of het te veel is in twee dagen maar ben even geïnspireerd.

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Hoofstuk 2

‘Het is pas zomervakantie en ik weet dat ik dit volgend jaar pas van plan was te doen, maar toch…’ ik spreek de woorden uit voor de spiegel wetend dat dit niet voldoende zal zijn, ik wil het huis uit; maar hoe ga ik dit vertellen aan mijn ouders. Ik scroll nog eens heen en weer over de pagina die ik open heb staan, en net op heb gereageerd.

Mooi eenkamerappartement in hartje Amsterdam, 8m2 ruimte inclusief :
- Eigen badkamer
- gezamelijke eetruimte/keuken
- internet

Nadat ik de foto’s eens goed bekeken had, had ik dus besloten te reageren, maar hoe dit aan mijn ouders te vertellen. Ik bedenk me dat ik hiermee wacht totdat ik ook daadwerkelijk ben ‘geinterviewd’ voor de woning en het bericht heb gekregen dat ze mij hebben uitgekozen.
‘Rixt, eten!’ hoor ik mijn moeder van beneden roepen, en gehoorzaam sloot ik mijn computer af en liep met een bepaalde soort opgewektheid naar beneden. Mijn vader was er niet dus zou ik alleen met mijn moeder eten vandaag, op dit moment had ik hier geen enkel probleem mee want dan had het alleen maar weer uit de hand gelopen, wat wel het laatste was waar ik nu zin in had.
Ik zag dat mijn moeder het zwaar had, haar opgezette ogen gaven haar wat treurigs, net als de grauw-grijze kleur die over haar heen hing, nee dit kon zo niet verder.
‘Hoe gaat t nou met je?’ vroeg ik een beetje ongemakkelijk om de stilte te doorbreken.
‘Goed hoor, met jou toch ook?’ antwoordde mijn moeder met een bepaalde heesheid in haar stem.
‘Jawel, ik weet aan welke school ik mijn studie wil doen!’ zei ik misschien wat overenthausiast.
‘Oja, vertel?’ zei mijn moeder een beetje verbaasd.
‘Ik wil lifesciene gaan studeren aan de VU’ gaf ik als antwoord.
‘Wat goed, dan is de reistijd ook niet zo lang, en kan je lekker hier blijven wonen’ het klonk alsof er een soort opwinding te vinden was in de toon waarop ze dit zei.
‘Hmhm’ mompelde ik terug, ik voelde de kleur uit mijn wangen vertrekken toen ze dit zei, hoe kan ik dit haar ooit vertellen, de moeder die altijd voor mij gezorgd heeft en ik altijd in vertrouwen heb genomen. Dit zal haar pijn doen, maar uiteindelijk zal ze zich beter voelen zonder de ruzies in huis.
Daar sta ik dan, voor een klein grachtenpand in Amsterdam, ik voel dat zich onder mijn rugzak een vochtige plek heeft ontwikkeld en met alle moed die ik in me heb bel ik aan. Als ik na een paar minuten besluit de moed op te geven, me om te draaien en weg te lopen hoor ik de deur opengaan.

Hee!
Leuk onderwerp, ik kan me er goed in vinden!
Ik weet niet of het aan mij ligt, maar die naam Rixt leest niet zo lekker. Ik denk te veel na. Is het een afkorting van iets, heb ik daar eerder van gehoord? Het kan aan mijn liggen. Ik ben niet gek op de moderne namen. Ik bedoel, geef mij maar Judith of Ingrid of bijbelse namen als Sara, Maria en evt afkortingen daarvan.
Ook lezen die schuingetypte zinnen niet zo lekker. Aanhalingsteken zijn toch al genoeg?
Er af en toe vergeet je leestekens. Ik zie genoeg uitroeptekens, vraagtekens en komma's staan, maar af en toe mis ik de punten. Hierdoor krijg je het idee dat een zin nog niet klaar is.

'Nou moet jij eens heel goed naar mij luisteren!’, ‘zo’n houding accepteer ik niet, wij zijn er altijd voor jou en het enige wat jij kan doen is zuchten, ik ben er volledig klaar mee, wat is er mis met jou’ schreeuwt mijn vader nu.

Hoe zit het met die komma in die zin en de overbodige aanhalingstekens. Het ziet het heel raar uit en het klopt. Die twee zinnen kunnen gewoon elkaar. Zo lijkt het net alsof hij een hele hele korte pauze neemt ofzo, maar ook niet.

Opbouwende kritiek

Liefs