Online Verhalen

Oke ten eerste, Hallo. Het is, lang, maar ook echt lang geleden dat ik hier op OV ben geweest. Ik had hiervoor mijn persoonlijke redenen, wegens actieve personen, waarbij ik enige contact niet kon verdragen destijds. We zijn nu.. 3 en een half jaar verder? Dus dat is allemaal geschiedenis. Gelukkig.

En ten tweede, mijn titel is een beetje misleidend, maar slaat wel op wat ik wil vragen en vertellen.

Voordat ik daarmee begin, leg ik even een paar dingen op de tafel. Wat waarschijnlijk wat opheldering geeft van hoe en wat.

Ik ben vorig jaar (op de leeftijd van 18 jaar) getest op eventuele psychologische afwijkingen. Als resultaat schijn ik Klassiek Autisme, OCD en ADD te hebben. Dit verklaart mijn problemen grotendeels in het verleden, maar met name voor jullie voor mijn mogelijk (voor jou) rare denkwijze en het kunnen afdwalen op een bepaald onderdeel. Of plots naar een onderwerp schieten dat niet relevant is, of ter spraken is geweest.

Met dat gezegd gaan we verder.

Ik ben van mening dat het niet raar is, dat ik alles bewaar wat ik vrijwillig schrijf. (Dus schoolwerk gaat de prullenbak in, of word verbrand. Gelukkig zit ik niet meer op school, scheelt verspilt papier). Hierdoor ben ik een document van mij tegen gekomen dat, zoals je misschien kan raden, dateert van ongeveer 3 en een half jaar geleden.

Hierin vertellende wat mijn gedachten waren over mijn beëindigde relatie, mijn onzekerheden en met name mijn uitvlucht in fictie. Het geen dat ik destijds een lange tijd had. (Dit begon op een leeftijd van eind 14 begin 15)

Fictie in het concept van het maken van een fictief character en dat laten "leven". Een personage creeeren die je uiteindelijk ben of in zekere manier eigenlijk niet ben.
Men gooit dan al gauw met schizofrenie, desondanks het er op lijkt, is het geen schizofrenie. Ik weet dat ik geen schizofreen was, aangezien het een absolute keuze was van mijzelf, want ik wou ontsnappen uit de realiteit. Het geen dat mij zoveel pijn deed die tijd.
Maar mijn uitvlucht werd een leven. En het leven had al gauw geen duidelijke lijn tussen realiteit en fantasie. Wat ik dacht te zien, zag ik ook. Wat ik niet wou zien, was er niet.
Maar alles van dat begint klein. Bij mij was het een fictief character wat meestal kleine kinderen wel eens hebben. Dat is meestal, omdat ze zich alleen voelen of anders. Ik kan relatief weinig herinneren van mijn kindertijd (al ben ik nog vrij jong), maar wat ik kan herinneren, is grotendeels negatief. Iets wat een depressieve indruk kan achterlaten. Wat ik daarmee wil zeggen is, dat er een mogelijkheid is dat mijn fictieve character, destijds al bestond in de achtergrond.

Mijn fictieve character, had natuurlijk een naam. Maar dit laat ik liever "geheim". Gezien er een mogelijkheid bestaat dat personen die hiermee in aanraking zijn geweest, dit zouden kunnen lezen en daarbij onbedoeld weer oude wonden opent. Maar het was een vrouw in geslacht. Een tikje jonger dan mijzelf en is, naar wat ik denk wat ik gemaakt heb, het "perfecte" meisje in mijn ogen. Natuurlijk is perfectie relatief per persoon en kan de smaak anders bij jou vallen.
In het begin had ze geen beeld. Ik had nauwelijks een idee hoe ik mezelf moest voorstellen hoe ze er uit zag. Dit veranderde al vrij snel. Paar maanden later, na de creatie, ben ik in een fantasie wereld terecht gekomen. Dit te samen met een ander persoon, waarvan ik geloof dat hij er nog altijd in zit. (Helaas)
Om zijn privacy in takt te houden, zal ik geen details vrij geven van hem, dat mogelijk zou kunnen weg geven wie hij is.
Ook hij had een fictief character. Uiteindelijk zelfs meerdere, terwijl ik bij 1 bleef. We hebben ruim 2 jaar hier in geleefd, tot dat ik zelf besloot dat het genoeg was. Het is helaas lastiger dan het klinkt. In die 2 jaar, is mijn fictief character gegroeid, en heeft ze veel betekenis voor mij. Des ondanks ik weet, dat ze niet bestaat. In die 2 jaar heeft ze ook een gezicht gekregen, dit door een foto die mijn fictie-genoot (Andere persoon die er ook in zat) gekozen was. Foto dus zijnde van een bestaand persoon.
Wat ik gedaan heb om weer een lijn te kunnen krijgen tussen realiteit en fantasie, was documenteren van wat ik zag en wat er gebeurde. (Ik heb een dagboek er van, van ongeveer 2 weken)
En na elke week, ging ik het terug lezen. En schreef ik punten op, waar gaten zaten, wat niet uitgelegd was of kon worden. Dus onmogelijk was dat het realiteit was. Na genoeg "bewijs" gevonden te hebben, heb ik dit onder mijn eigen neus geduwd en gebruikt om mijn pad terug te vinden.

Echter, mijn fictief character bleef bestaan. In de achtergrond dat wel, maar ze "was" er voor de tijden dat ik me alleen voelde, of überhaupt gezelschap nodig had. Gezond kan dat niet zijn geweest, maar het was in ieder geval al een grote vooruitgang.
Maar dan de foto, dat gebruikt was om haar een beeld te geven. Ik wist alleen de voornaam en het land waar het "echte" meisje vandaan kwam. Ik heb toen ongeveer 1,5 jaar tot 2 jaar over gedaan, om haar te vinden. Want ik moest en zou haar leren kennen, want dat gaf mij het idee, dat ik daarmee mijn fictief character kon afsluiten. Om precies te zijn, heb ik haar afgelopen maart gevonden en contact mee gehad. Om eerlijk te zijn, mijn beste "verjaardagskado" tot nu toe.
Desondanks ik de angst had om haar te verjagen, heb ik haar precies verteld (in het engels, aangezien ze Engels is) wat er gebeurt was, wat ze voor mij betekend en waarom ik haar zocht.
Verbazend, verklaarde ze mij niet voor gek en bood ze zelfs aan om vrienden te worden, juist omdat ik zoveel moeite in had gestoken om haar te vinden. Dat vond ze speciaal. (Ahh wat leuk ^^, nja.. .. hmm..)
Echter wat mij heel erg stoorde.. In zekere zin tenminste, was het volgende.
De karakter eigenschappen waren INDENTIEK met die van mijn fictieve karakter.
Letterlijk, zelfde interesses, zelfde ideeen. Zelfde smaak in muziek. Zelfs de zelfde favoriete kleur. Je zou denken, wauw, je heb voor jezelf de perfecte meid gevonden. Ja en nee. Ik werd er eigenlijk best wel bang voor, met name voor het idee dat mijn fantasie, zowaar realiteit was geworden. Maar er was 1 ding wat niet overeen kwam. Leeftijd. Zij was 15, terwijl mijn character bijna 19 was. De foto die ik had van haar, (wat overigens ook mijn enigste was, dus je kan best wel in denken hoe moeilijk het was om haar te vinden) was zo'n 3 jaar oud. Zeggende dat zij toen 12 was. Terwijl mijn fictie-partner en ik haar destijds inschatte voor een jaar of 15/16.
Wauw.. Nooit gedacht dat zo iets kon leiden naar iets dat lijkt op pedofiel-achtige interesses. Niet dat ik die heb, maar zou je dit random aan iemand vertellen, is dat pretty much het geen wat die persoon denkt.

Maar wat haar vervolgens afschrok, was dat ik veel van haar af wist. Dit met name omdat ze echt exact mijn fictieve character was. Maar ook omdat ik veel over haar tegen kwam tijdens mijn zoektocht naar haar. Ik wist ook de exacte datum van overlijden van haar vader te vertellen. Meteen vroeg ze of ik de gene was, die gereageerd had op de krantenartikel (online), waar in stond hoeveel geluk haar werd gegund en dat haar heel veel sterkte toe was gewenst.
Waar ik vervolgens op moest reageren, dat ik dat inderdaad was. Ik direct achterna zeggende, dat ik hoopte dat zij het niet was.

En tot zo ver mijn ADD, ik dwaal te veel af.
Om het even kort te maken, uiteindelijk is het contact verwaterd rond Juni door een conflict met haar toen nieuw verkregen vriendje, wat zeer spijtig is. Maar ik weet zeker dat zij nu mij in de gaten houd. (Gezien dat ze mij volgt op twitter, en mijn quotes op facebook, vertaald en post)

Eigenlijk heb ik hier vrede mee, aangezien ik alleen gewenst had om een kans om haar te leren kennen en te vertellen wat op mijn hart zat. Dit heb ik kunnen doen en uiteindelijk bleek dus, dat ik haar dus eigenlijk al kende.

Maar dan terug vallende op de fictieve persoon. Dat is afgesloten, maar ik moet eerlijk bekennen, ik mis het/haar.

Desondanks ik er niet naar terug zal vallen, kan ik dat gewoon niet ontkennen. Aangezien alles de afgelopen maanden zo erg down hill is gegaan, ben ik geneigd comfort te zoeken in bekende manieren.

Wat ik graag wil weten. En dus de discussie over wil hebben is, wat jullie er over denken. Over dit alles, enige aanmerkingen of wat dan ook. Ik ben benieuwd naar wat jullie gedachten hier over zijn.
Heb je zelf zo iets, of vergelijkbaar gehad, deel het. Deel je het liever niet met iedereen? Bericht het me. Zodat we beide weten dat we niet alleen zijn.

Klein dingetje nog, ik heb er lang over getwijfeld om dit een keer uit te schrijven. Een boek/verhaal van te maken over een leven in een wereld van realiteit en fantasie. Maar ik ben er nog niet echt zeker over, dus mocht je daar iets over willen zeggen, dan graag. Want naar mijn idee is het een mooi concept waar ik met mijn hart naar kan schrijven.

Als ik jou was, zou ik heel erg oppassen wat je met dit soort dingen doet, het beste lijkt mij om het af te sluiten. Haar leven is het hare en jouw leven is het jouwe. Je hebt toevallig een aantal dingen gefantaseerd die bij de echte persoon ook zo zijn, so what? Dat maakt haar niet hetzelfde als het verzonnen personnage en geeft je nog minder recht om je te bemoeien met haar.
Kijk naar de mensen die écht om je heen staan en laat het verleden rusten.

Zoals ik aangaf in mijn verhaal, is het contact verwaterd. Desondanks ik duidelijk kan merken dat ze mij nog in de gaten houd. Doe ik dat niet bij haar. Daarbij denk ik dat "het recht" om met iemands leven te bemoeien, iets wat ik eigenlijk niet deed, want ze had zelf de keuze om direct vanaf het begin contact onmogelijk te kunnen maken, een persoonlijke weging is. Daarbij, wou ik echter alleen haar vertellen van hoe en wat, en eventueel de mogelijkheid haar leren kennen. Meer niet. En ik kan niet met zekerheid zeggen, dat zij EXACT de fictie is, maar zover ik haar heb leren kennen wel.

Ik zeg dat ik de fictie mis, maar ik verlang er niet naar. Ik weet namelijk dat het nooit beter kan zijn dan dat afgesloten hebben. Het zou dom zijn als ik anders zou denken. Maar dat wilt niet zeggen, dat ik de "gezelschap" er van niet mag missen.

Ik zit niet op school. Sterker nog, ik werk ook niet. Ik zit nu al ruim een half jaar thuis. En ik kom nauwelijks in contact met mensen. Ik zit niet meer op school, omdat ik afgestudeerd ben. Al wil ik volgend jaar een nieuwe studie doen. En ik werk niet, simpel weg omdat ik afgekeurd ben. Ik heb op een niveau last van mijn autisme en ADD dat ik niet kan functioneren in een werk omgeving.
Desondanks ik voor de "keuring" jaren lang gewerkt heb. (beginnende vanaf dat ik 11 was)
Wel gaf het de verklaring waarom ik een baan nooit langer dan 1 jaar vast kon houden. Sterker nog een half jaar was een heel prestatie.
Door dit kom ik weinig in contact met mensen. Ik heb wel wat vrienden, maar meeste wonen of een aardig stuk weg (gemiddeld tussen de 60 en 100 km) of hebben gewoon weg geen tijd wegens studie. Ik heb een auto en een rijbewijs, maar dan is geld een probleem. Ik kan gemiddeld per maand ongeveer 1000km rijden, soms meer als ik bespaar op andere zaken (zoals kleding, medicatie etc.)
Maar met die 1000km gaat er elke maand 200km af, voor mijn bezoeken voor psychoeducatie over autisme.

En je spreekt over toeval, iets waar onverklaarbare acties met een uitkomst te snel op gegooid wordt. Als je in de butterfly effect gelooft, waarbij 1 klein dingetje dat veranderd in het verleden te toekomst drastisch kan veranderen, geloof je ook dat er geen toeval bestaat. Nu ben ik niet meer zo zweverig als voor heen toen ik hier was, dus spirituele energie, is mij te vaag. Maar een ketting reactie kan uitreiken tot de verre einde van de universum, zolang er tijd bestaat. Het kan zijn dat door de omstandigheden de denk wijze van mijn brein overeen kwam met de karaktertrekken van dat meisje toen ik mijn fictie creëerde.

Ik ben geen held in de kennis van de werking van de brein, maar ik weet zeker dat die van mij grotendeels logica is. Simpel weg door mijn beperkingen. Ik kan iets niet, als het mij niet word aangeleerd. Geef mij een bord met een soort eten dat ik niet ken. En ik weiger het te eten, tot dat ik iemand anders het zie eten. Ik ken het niet, dus ik vertrouw het niet. Maakt niet uit met wat.

Het spijt me, maar ik vind het een vaag verhaal. Ik wordt overstelpt door een stroom van woorden. Ik heb het gevoel dat ik een heleboel heb gelezen dat er niets mee te maken heb. Je verklaringen voor het een en ander was ik halverwege al kwijt. Dat je iets mankeerd, tja, een ieder blijft in mijn eigen beleving 100 % verantwoordelijk voor wat hij of zij in het leven doet.

De rode draad van het verhaal is dat iemand overeenkomsten vertoond met een fictief karakter, toch? Als ik voor me zelf spreek dan kan ik slechts zeggen dat ik dat ook regelmatig doe, alleen het is geen één op één beschrijving zoals jij wel suggereerd dat je fictief karakter is. Ik pluk wat gebeurtenissen of daden uit het leven van andere mensen of mijn eigen leven, dramatiseer het geheel en voeg er andere karaktertrekken en uiterlijk aan toe waardoor ze zich zelden in de persoon zullen herkennen. Het lijkt me fijner voor iedereen.

Schrijf een boeiend verhaal en trek ons als lezer in je beschreven wereld. Als het echter even vaag is als dit topic dan is de kans groot dat ik er geen tijd aan ga besteden om het te lezen. Als het je heeft gekwetst wat je hier hebt gelezen dan kan ik slechts zeggen dat het niet mijn bedoeling is geweest.

Je heb zeer zeker een punt dat ik heel veel afdwaal, maar dat is met name omdat ik mijn gedachtengang neer heb gezet. En dat werkt niet altijd even efficiënt. De persoon die heel erg overeen komt met de fictieve karakter kende ik daarvoor niet. Ik wist alleen van haar bestaan af en dat is het wel een beetje.

Maar waar ik eigenlijk naar vraag is, wat jullie er van vinden om fantasie als uitvlucht te hebben. Iets dat eigenlijk lijkt op schizofrenie, maar dan vrijwillig.

En bedankt voor je feedback, ik zal in de toekomst wat duidelijker proberen te zijn.

Denzil schreef: ...om fantasie als uitvlucht te hebben.

In beperkte mate zie ik hier geen kwaad in, zolang het je maar niet belemmerd in de maatschappij te functioneren.

P_Westdijk schreef:

Denzil schreef: ...om fantasie als uitvlucht te hebben.

In beperkte mate zie ik hier geen kwaad in, zolang het je maar niet belemmerd in de maatschappij te functioneren.

Haha, naja ik ben gegarandeerd belemmerd om in de maatschappij te functioneren, met of zonder fantasie wereld. Dit komt door mijn autisme en ADD die zo sterk naar voren komen, waardoor ik afgekeurd ben om te werken. Desondanks ik mijn best doe om toch mee te kunnen door cursussen te volgen waardoor ik er beter mee om leer te gaan.

Maar bedankt voor je mening en inzage. Mag ik vragen waarom je er dan geen kwaad in ziet?

Ik heb geen idee wat ik me bij de door jouw dokter gestelde diagnose moet voorstellen en eerlijk gezegd maakt het me ook weinig uit. Ik ga geen zoekmachine gebruiken om er achter te komen. Je neemt zo te lezen je verantwoordelijkheid door cursussen te volgen om ermee om te leren gaan, het tegelijk een plaats in je leven te geven, en dat vind ik bewonderingswaardig. Daarnaast accepteer je het als ik een reactie plaats waarin ik mijn mening heb gegeven zonder boos, ontzet etc. te reageren. Het is eigenlijk het enige wat voor mij teld.

Denzil schreef: Mag ik vragen waarom je er dan geen kwaad in ziet?

In beperkte mate. Ik voeg dit er bewust aan toe omdat je in mijn beleving niet helder hebt geformuleerd wat jij verstaat onder je uitvlucht zoeken in fantasie.
Droom je bijvoorbeeld een uur per dag weg achter de computer, terwijl je een verhaal aan het tikken bent dan zie ik daar geen enkel kwaad in. Als dat namelijk strafbaar is dan verdwijn ik zelf voor lange tijd in de cel.
Verlang je naar lang vervlogen tijden en verkleed je je graag als ridder om samen met gelijkgestemden toernooien uit te gaan vechten, dan zal ik je daarbij niet hinderen, zolang ik er geen last van ondervind.
Kijk je naar voorbij razende auto's en beschouw je deze als brullende draken dan maak ik mij wel zorgen over de weggebruikers en jouw veiligheid. Als ik achter het stuur zit en je probeert mijn 'draak' te vangen of te voeren dan kan ik zo meteen met mijn auto naar de wasstraat om het bloed van de 'drakendoder' af te spoelen.

Het is geen antwoord op je vraag, maar ik geloof dat we zonder fantasie niet verder zouden zijn gekomen dan Europa, Azië en Afrika. De Amerika's en Australië zouden onontdekt zijn gebleven.

Zeer mooie uitleg, en ik had geen betere kunnen vragen. Eerlijk gezegd ben ik blij dat er ook enig zins humor in te vinden is. Maar ik moet er helaas bij neerleggen dat ik in het verleden overeen kwam met de 'drakendoder' so to speak. Maar in plaats dat objecten o.i.d. vervangen worden met iets anders uit de fantasie, werden er alleen dingen toegevoegd. Bijv. een ruimteschip of personen. Verschijnselen, mysteries.

Je moet het zien alsof je als een klein kind aan het RPGen ben met je vrienden, alleen tot een totaal nieuw niveau. In plaats van het alleen bedenken en spelen, leef je er in. Voor jou idee is het daadwerkelijk daar.
In een kamer met leegte, zou het bij mij toen die tijd gevuld zijn met personen en objecten.

Ik ben van mening dat het geen fysieke kwaad kan, althans mijn ervaringen bewijzen dat. Maar ik sluit niet uit dat die mogelijkheid bestond dat het mogelijk daar naar toe kon escaleren.

Het gaat dus niet om het schrijven of bedenken van een verhaal of een wereld. Maar er in leven.

[kleine onderbreking, het stuk hieronder gaat mijn ADD te keer, dus dit is niet direct relevant tot wat we aan het bespreken waren]

Ik heb met moeite verteld aan mijn vriendin (in grote lijnen), waar ik in heb gezeten. Dit heeft ook een aardige periode gekost en mijn laatste ex weet er niet eens wat van (Dat terwijl we 5 maanden samen zijn geweest)
De reden dat ik het niet oprecht en direct tegen haar had verteld, heeft niets met schaamte te maken. Sterker nog, juist door dat ben ik verder gekomen en ben ik de persoon zoals ik nu sta.
Maar mijn reden was uit angst. Angst om weer iemand enig zins pijn te doen en te verliezen.

Afgelopen week heb ik het weer lichtjes met haar benaderd en er bij verteld dat ik vroeger, voordat ik in de fantasie wereld een uitvlucht zocht door er in te leven, verhalen schreef. Onder andere hier.
Bij vertellende dat mijn laatste verhaal (on afgemaakt) ruim 4 jaar geleden is.

Ze is hierbij van mening dat ik het weer op zou moeten pakken, zodat ik mijzelf kan uiten. Het geen dat ik nu ook doe door middel van het schrijven van muziek.

Ik heb vorig jaar een goede vriendin van mij m'n laatste werk ooit laten lezen, Walking With a Lion, dat hier op het forum te vinden is. Ook zij was destijds van mening dat ik door zou moeten gaan.

Ik heb nog niet besloten of ik dat ga doen. Maar ik hou mijn opties open.

Denzil schreef:Ik heb nog niet besloten of ik dat ga doen. Maar ik hou mijn opties open.

Volgens mij kan je zo de Poort naar een andere wereld met je schrijverspen in de hand betreden. Geen forum waar ik zelf een frequent bezoeker van ben, omdat trollen, vampieren etc. in de soms prachtig beschreven fantasiewerelden mij weinig kunnen bekoren. Het maakt de kans dan ook klein dat ik je creatie zal gaan lezen of een reactie achterlaten. Er zijn hier echter genoeg andere mensen die daar heel actief zijn en daardoor beter kunnen beoordelen.

Mijn voorkeur gaat uit naar meer realistisch overkomende verhalen in de categorie fictie. Meestal verwerkt in een kort verhaal. Langere verhalen komen wat moeizamer van de grond, maar al doende leer je.

Als je besluit te schrijven dan krijg je meer reacties als je zelf opbouwende reacties bij de verhalen van andere auteurs achter laat. Het is een beetje een wisselwerking. Waarschijnlijk wel al bekend bij je, maar ik geef het toch maar even mee. Veel plezier op de site.

Ik ben ook van plan om terug te gaan naar het schrijven. M'n laatste verhaal was een mengeling van futuristische realiteit en fantasie er bij gevoegd. Leuke fundering, maar ik denk dat ik voor mijn nieuwe verhaal, mijn eigen leven ga gebruiken als basis. En dus meer ga neigen naar drama.

Denzil schreef:..ik denk dat ik voor mijn nieuwe verhaal, mijn eigen leven ga gebruiken als basis.

Zelf zou ik terug deinzen voor een autobiografie of een verhaal dat grotendeels op mijn eigen leven gebasseerd is. Elke feedback die je dan op het verhaal ontvangt kan dan onder bepaalde omstandigheden wel eens als een persoonlijke aanval worden beschouwd. Aan de andere kant kan deze kennis mensen juist ook afschrikken om er een reactie achter te laten omdat ze niemand willen kwetsen. Wees je hier wel goed bewust van.
Ik hoop dat deze waarschuwing volkomen overdreven is omdat ik je niet van het schrijven wil afhouden, maar zo denk ik er momenteel wel over. Succes, met wat je ook besluit.

P_Westdijk schreef:

Denzil schreef:..ik denk dat ik voor mijn nieuwe verhaal, mijn eigen leven ga gebruiken als basis.

Zelf zou ik terug deinzen voor een autobiografie of een verhaal dat grotendeels op mijn eigen leven gebasseerd is. Elke feedback die je dan op het verhaal ontvangt kan dan onder bepaalde omstandigheden wel eens als een persoonlijke aanval worden beschouwd. Aan de andere kant kan deze kennis mensen juist ook afschrikken om er een reactie achter te laten omdat ze niemand willen kwetsen. Wees je hier wel goed bewust van.
Ik hoop dat deze waarschuwing volkomen overdreven is omdat ik je niet van het schrijven wil afhouden, maar zo denk ik er momenteel wel over. Succes, met wat je ook besluit.

Ik wou het meer gebruiken als concept eigenlijk. Ik bedoel, mijn leven is van mij en ik ben niet echt van plan om dat al te veel te delen. Sommige dingen blijven het beste door het niet te delen. Maar er zijn aardig wat momenten in mijn leven geweest dat echt een mooi concept is en echt naar mijn idee, een geniaal idee kan zijn voor een verhaal. Desondanks ik het liever niet mee maakte.

Ik ben er nog niet helemaal over uit, wel heb ik al een omgeving gemaakt waar ik in rust kan schrijven. En heb ik afgelopen nacht gespendeerd om 1 van mijn oude laptops (ooit gekregen van een bedrijf) te repareren en te gebruiken als mijn typ machine.

Normaal heb ik weinig met cijfers, maar ik zag dat dit topic al 137 maal bekeken was. Zal wel met de titel te maken hebben, deze maakte mij ook nieuwsgierig.

Schrijf Denzil en leef je lekker uit op de laptop. Zo te lezen ben je er helemaal klaar voor. Je weet inmiddels al wat mijn bezwaren zijn voor een verhaal dat te veel op je eigen leven gebasseerd is en daar heb ik niets meer aan toe te voegen. Ideeën die je aan je eigen leven onttrekt kunnen inderdaad goede verhalen opleveren. Dat is iets dat ik slechts kan beamen.

Haha, ja ik ben gewend om "pakkende" titels te maken door youtube. Een goede titel op een video is zeer essentieel als je kijkers wilt trekken. Want men ziet als eerste de titel en thumbnail.