Online Verhalen

Hoofdstuk 1: Hij ziet me niet staan..


San Watanabe:

San hield de foto in zijn hand... het meisje staarde naar de camera en glimlachte. Ze droeg een ooglapje en had een grote wond over haar hoofd. San huiverde, het meisje was doodeng.
San woonde al een hele tijd in dit huis maar deze foto aan de muur was hem nog nooit opgevallen.
Hij pakte zijn cola en dronk wat, hij vroeg zich af wat ze hat meegemaakt dat ze zo'n wond op haar gezicht had.
Hij draaide de foto om en zag op het papiertje de naam van het meisje "Aimi Kobayashi 1889" luidde het.
"Aimi Kobayashi..." lispelde San "Wat zou er met jou gebeurd zijn?"

Aimi Kobayashi:
Hij keek naar de foto van Aimi. En Aimi stond achter hem zonder dat hij het wist.
"Wat er gebeurt is? Nou heel simpel... ik ben overeden door een koets" ik zuchtte, waarom zijn mensen zo lastig? "Ik ging bijna dood en overleefde het, Daarna werd ik gepest door mijn wond en pleegde zelfmoord" Ik keek non-galant naar San. Hij nam nog een slokje van zijn cola. Ik vond het wonderbaarlijk hoe hij dat deed!
dingen vastpakken had ik al zo lang niet gedaan, omdat haast alles kapot ging wat ik aanraakte.
Ik vond San echt het leukste mens op aarde. Hij had bruin krullend haar en blauwe ogen die altijd straalden.
Ik had maar een oog en lang blond haar dat over mijn schouder hing.
San stond op en ik keek hoe grappig hij liep, ik hield er van hoe mensen lopen want geesten zweven bij elke stap een beetje. Maar hij kan me niet zien lopen omdat ik niet meer besta.

Om te beginnen weer met die Japanese namen. Het is niet storend, helemaal niet, maar ik ben gewoon zo 'n vreemde persoon dat ik het met een overdreven accentje in mijn hoofd lees. xD
Nu helemaal geen probleem mee dat je je hoofdstukken een naam heeft, maar zo kan je soms in de problemen komen als je helemaal geen idee meer hebt. Dus gewoon even zeggen dat dat niet moet.
Dan inhoudelijk valt er nog niet veel te vertellen, behalve dat ik het raar vind dat je vanuit een derde persoonsverteller begint, en dan bij de ikverteller uitkomt. Bij het eerste stukje vormt het geen last, maar ik zou vanaf "Aimi Kobayashi", eigenlijk beginnen vertellen in de ikvorm, want anders lijkt het me nogal vreemd.
Daarnaast ben ik echt een diehard in het geloven dat er niets is na de dood. xD Maar dat even terzijde, voor het geval ik commentaar op geesten zou geven. ;p

Nu nog wat grammaticaal.

San hield de foto in zijn hand... Het meisje staarde naar de camera en glimlachte.

Hoofdletter.

Ze droeg een ooglapje en had een grote wond op haar hoofd. San huiverde; het meisje was doodeng.

Ik weet niet precies waar de verwonding is, maar loopt het niet over haar gezicht? Dat denk ik omdat ze een oog kwijt is. Dus dan zou ik zeggen: een grote wond op haar gezicht.
Dat mag niet met komma's. ;p

Hij pakte zijn cola en dronk wat, hij vroeg zich af wat ze had meegemaakt dat ze zo'n wond op haar gezicht had.

Hier heb je een paar mogelijkheden om het goed te zetten:
Hij pakte zijn cola, dronk wat en vroeg zich af wat ze had meegemaakt, waardoor ze zo 'n wond op haar gezicht had of ... en vroeg zich af wat er met haar gebeurd was. (dat tweede leest makkelijker. ;p)
Eén mogelijkheid is dus een opsomming of wel verander je die komma voor "hij vroeg..." in een punt en krijgt "hij" een hoofdletter.

"Aimi Kobayashi..." lispelde San, "Wat zou er met jou gebeurd zijn?"

Volgens mij klopt het ongeveer wel, maar je zou toch beter een komma voor de tweede aanhaling plaatsen.

Hij keek naar de foto van Aimi. En Aimi stond achter hem zonder dat hij het wist.

Eerst en vooral zou ik hier al beginnen met de ikverteller. Dus dan wordt het iets als:
Hij keek naar mijn foto, terwijl ik, zonder dat hij het wist, achter hem stond.

"Wat er gebeurt is? Nou, heel simpel: ik ben overeden door een koets." Ik zuchtte. Waarom zijn mensen zo lastig? "Ik ging bijna dood en overleefde het. Daarna werd ik gepest vanwege mijn wond en pleegde ik zelfmoord." Ik keek non-chalant naar San. Hij nam nog een slokje van zijn cola. Ik vond het wonderbaarlijk hoe hij dat deed!

Als je wat meer uitleg wilt, hoef je het maar te vragen hoor.

Dingen vastpakken had ik al zo lang niet gedaan, omdat haast alleswat ik aanraakte kapot ging.

Ik zou de betrekkelijke bijzin(wat ik aanraakte) vlak na "alles" zetten.

San stond op en ik keek hoe grappig hij liep; ik hield er van hoe mensen liepen, want geesten zweefden bij elke stap een beetje. Maar hij kon me niet zien lopen, omdat ik niet meer bestond.

Hier moet je in de juiste tijd blijven. Je bent in te OTT begonnen, dus moet je zo blijven voortdoen.

Ik vind het interessant dat in ieder geval, het is nog te weinig om te zeggen dat ik het echt leuk vind, maar vaak loopt mijn intresse uit in iets echt leuk vinden, dus ik ben heel benieuwd.

Hoofdstuk 2:

San Watanabe:

San werd wakker van een vreemd geluid. Het klonk alsof er spullen werden kapot gegooid en lades opengetrokken werden. Hij liep voorzichtig de trap af en krabde op zijn hoofd "In hemelsnaam, wat is daar aan de hand?" zei hij tegen zichzelf. Hij voelde koude rillingen langs zijn rug. Was dat misschien het meisje? dat kon toch niet? Hij vond dat als je dood was ben je dood en deed je niets meer. Hij stapte de keuken binnen waar alle borden op de grond lagen en de lades waren opengetrokken. Weer rilde hij, wat was hier gebeurd?

Aimi Kobayashi (Ik):

San keek naar de vloer waar alle kapotte borden lagen. Zijn aandacht trekken was gelukt nu alleen nog maar een mes pakken en... ik sloeg mijn ogen neer. Ik wist dat San me alleen kon zien als hij ook dood was maar het was eng om hem te vermoorden. Straks was hij ook geest en vond hij me niet eens leuk! Ik schudde de gedachtes af en pakte een mes toen San niet keek. Ik deed het mes omhoog maar hoorde San mompelen "Wat een vage droom, ik ga wel weer naar mijn bed" Nee shit nee! niet naar je bed! Ik had in de kamer zelfmoord gepleegd en kon niet naar boven omdat ik hier opgesloten was. San liep bij me weg en ik hoorde hem de trap op gaan. Morgen weer een kans...

Oeh... dark story, ik hou van duistere verhalen :3
Je verhaallijn is leuk, maar je gaat er snel doorheen. Nu heb ik even op je profiel gekeken, gezien dat je pas 13 bent, dus dan is dat eigenlijk niet verwonderlijk. Je wil niet weten hoe ik schreef toen ik 13 was, dan is dit stukken beter :p
Maar ik zou mezelf niet zijn als ik niet met wat tips zou komen waarmee je jezelf zou kunnen verbeteren (a) dus hou je vast... dundundundunnnn....
Je hebt telkens hele kleine scenes, waarin eigenlijk ook niet veel gebeurt. Als je in boeken kijkt, zie je dat en de scenes langer zijn en er een stuk meer gebeurt. En door het uitgebreid neer te zetten, kan je ook beter spanning opbouwen en worden de personages beter neergezet.
Mijn tweede tip is om alinea's te gebruiken. Doordat je nu zulke kleine stukjes post valt het bijna niet op dat je geen enkele enter zet, maar zodra je grotere stukken hier neerzet, zal het minder worden. Ik verdeel nu even het laatste stukje op de manier die ik altijd gebruik^^ Oh, en ik heb gelijk je tekst ook wat netter gemaakt, je vergeet af en toe een komma of een hoofletter

San keek naar de vloer waar alle kapotte borden lagen. Zijn aandacht trekken was gelukt, nu alleen nog maar een mes pakken en...
Ik sloeg mijn ogen neer. Ik wist dat San me alleen kon zien als hij ook dood was, maar het was eng om hem te vermoorden. Straks was hij ook geest en vond hij me niet eens leuk!
Ik schudde de gedachten af en pakte een mes toen San niet keek. Ik deed het mes omhoog maar hoorde San mompelen: "Wat een vage droom, ik ga wel weer naar mijn bed."
Nee, shit nee! niet naar je bed! Ik had in deze kamer zelfmoord gepleegd en kon niet naar boven omdat ik hier opgesloten was.
San liep bij me weg en ik hoorde hem de trap op gaan.
Morgen weer een kans...

Zo kun je ook bepaalde zinnen meer nadruk geven, zoals ik nu bij de laatste heb gedaan. Krijg je een meer dundundundun... effect^^
Meestal zijn de alinea's ook niet zo klein als ik ze nu heb neergezet, maar dat komt vooral omdat je dus nog niet zo uitgebreid bent :p als je er meer beschrijvingen, gevoelens, gedachten en handelingen inzet dan zullen je alinea's ook langer worden. Gewoon een kwestie van veel oefenen, dan wordt je er vanzelf beter in!
Dat was mijn feedback voor deze keer :p ik ben benieuwd hoe het verder gaat! Of het Aimi lukt om San te vermoorden en waarom ze dat eigenlijk zo graag wilt^^