Hotel Olympus Mons
Geplaatst: 23 nov 2012 20:31
Hotel Olympus Mons
Eindelijk is het dan zo ver, de vakantie is aangebroken. En, wat is er dan niet heerlijker om dan drie weken lang te genieten, in het meest prestigieuze hotel dat de mensheid ooit heeft gekend. Hotel Olympus Mons, gelegen op de gelijknamige vulkaan op Mars. De heerlijkheid van het rode mars landschap, de exclusieve rode wijnen die in de mars koepels werden geteeld. De spectaculaire stormen, die de ijle atmosfeer een sprookjesachtig effect bezorgen. Mars, de planeet die iedereen een keer bezocht moet hebben. Zo ook Erik, werknemer bij Quantum laservliegfietsen, lid van de vakbond UWC {universeel werknemers collectief}. En Erik is oprichter van het genootschap Luna. Luna heeft als doel de zeldzame witte maanvlinder in de mijnen op de maan te beschermen. Met zijn een meter negentig en vel rood haar, is Erik een imposante verschijning. Helemaal omdat zijn beide armen geheel uit metaal bestaan. De gevolgen van een ernstig bedrijfsongeluk. Maar nu heeft Erik vakantie, en hij heeft genoeg gespaard voor drie weken Mars. En hotel Olumpus Mons, het beste hotel dat de mensheid ooit gekend heeft.
Eens, even kijken. Tandenborstel, ondergoed. Smeerolie, voor als zand in de gevoelige arm gewrichten komt. Kleding. Solar paspoort, alleen bedoeld voor aard zonnestelsel. Ster creditcard. Boek, micro laptop en bijbehorende virtual bril. Ja dat was het wel zo’n beetje. Oke, op weg dan maar, naar Mars.
Verdomde luchthavens ook. Urenlang wachten en concentraat koffie drinken. Smerige fabriek troep. En constant al die mensen, en buitenaardse wezens in alle vormen en maten. Aankomend en weggaand. Hoe lang duurt deze ellende nog?
Eindelijk, de FX 2000 vliegende bulkcarrier staat gereed. “Iedereen instappen, dreunt door de luidsprekers, voor de vlucht van 12.00 naar Mars Stad”. Bah wat een onpersoonlijke stem, typisch een robot. Moeten ze echt een keer wat aan doen. Piep “paspoort invoegen. Bzzz dank u. ““U kunt instappen”.
Bss bss. Dit is u robovlucht leider. “Welkom aan boord, van de FX 2000. Het snelste en veiligste ruimte schip ooit gemaakt. Wilt u uw bagage in de vakken boven u hoofd doen en de kleppen sluiten? We vertrekken over vijf minuten”. Brr denkt Erik, gek word je van die robots, zo doods als ze er uitzien. En toch moeten we doen wat ze zeggen.
Dit is u robovlucht leider. We maken ons nu klaar om opstijgen. Dit is een nonstop vlucht naar Mars Stad, en zullen daarom niet stoppen bij het internationaal ruimtestation. Volgt u alstublieft alle instructies van de robostewards op. En een fijne vlucht gewenst.
Langzaam begint het schip te draaien, de motoren beginnen te brullen en dan vliegt het horizontaal omhoog. Eerst langzaam dan steeds sneller. Opeens is het buiten de atmosfeer. Uit het raampje beginnen de sterren te flonkeren, alhoewel het ISS nog het grootse gedeelte van het blikveld blokkeert. Erik kijkt er naar, licht achterover hangend en een koud wijntje in zijn hand. Piep piep. “Maakt u allen klaar voor heelalsnelheid”. Een statische lading begint het schip te omringen terwijl de motoren harden beginnen te draaien. Met een geluid als of er een papieren zak uit elkaar wordt geschuurd, springt het schip naar voren. De sterren worden vage lijntjes. Eventjes is de maan te zien, en zijn enorme industrie complexen. Daarna niets meer. Erik drukt op een knop, een zacht muziekje begint te spelen en hij droomt weg.
Pieeep, “Dit is u robovluchtleider” Over vijf minuten landen we in MarsStad. De atmosfeer is rustig en we komen precies op schema aan.
En daar gaan we weer verzucht Erik, uit stappen, bagage halen en zoeken naar een zweef taxi. Ah, daar is een robotelefoon. “Piep, zweeftaxi vliegvlucht, bestemming graag? ik word over een uur verwacht in Hotel Olympus Mons” Piep, over vijf minuten staat er een zweeftaxi te wachten bij ingang west standplaats zes. De verwachte reistijd bedraagt vijfenveertig minuten. Kosten, twintig solarium. Piep” Over vijf minuten bij ingang west, snel wezen dus. Pardon, pardon, mag ik er even langs? Waar is die ingang? Ah daar zo en daar is standplaats zes. En een zweef taxi staat al te wachten. Precies op tijd verzucht Erik, robot efficiënte is niet te verslaan. “Goedendag meneer, bestemming Olympus Mons? Ja inderdaad. Stercreditcard invoeren alstublieft. Piep, dank u wel. Wilt u uw riem vastmaken, we vertrekken direct. En op het moment dat Erik zijn riem vast heeft, scheert de taxi ervandoor.
Vijf minuten later gaat de taxi langzamer, ze bevinden zich nu op de mars vlakten. Erik kijkt verwondert om zich heen. Een uitgestrekte rode woestenij, gevuld met grillige rotsformatie, kleine wervelwinden en in de verre verten wat heuvels . De lucht is open, maar donkere wolken pakken zich samen voor weer een befaamde mars storm. Tot Eriks verbazing zijn er overal kleine metalen apparaatjes die druk in de weer zijn. Een snelle klik met zijn virtual bril, en op zijn microlaptop verschijnt de info. Zo, dus de regering wil meer koepels plaatsen, en de robots zijn de grond aan het prepareren voor een klimaatbeheersing. Erik schud zijn hoofd, zonde, weer een stukje natuur dat word vernietigd.
Plotseling schud de zweeftaxi door mekaar, met een hoog jankend geluid begint hij langzaam te dalen. Sirenes gaan af en de robochauffeur, drukt verwoed op allerlei knopjes. “wat is er aan de hand vraag Erik” Storing in het circuit, we storten neer, meldkamer ingelicht, sturen direct hulp. Blijft u kalm, alles komt goed. Bzzzzzzzzz, stilte. Hallo? Chauffeur bent u er nog? Erik drukt zich zelf naar voren, de robot zit er stil en levenloos bij. Dan raken ze de grond, met een klap die zand en stenen doet weg spatten. Met een zoemend geluid springen de deuren open en Erik kruipt naar buiten. Stof, overal stof en een vreemde hitte. Gelijk zweet Erik over zijn hele lichaam. Erik probeert zich te oriënteren, maar hij is hier onbekend en er zijn geen herkenningspunten, alleen woestijn. Plots begint de temperatuur te dalen, een harde wind laat het stof opstuiven, vreemde bliksemstralen schieten langs hem heen en boren zich met een klap in de grond.
Zo snel hij maar kan kruipt Erik weer in de zweef taxi, dan pakt hij de robochauffeur en haalt het hoofd eraf. Daarna draait hij een van zijn armen eraf. En maakt het vast aan het hoofd. Met een snelle werp gooit hij het hoof zo ver als maar kan van de zweeftaxi af. Meteen schieten alle bliksemstralen erop af en is het hoofd omringd door een fel wit licht, dat zelf in de nu inktzwarte woestijn van verre te zien is. Dan valt Erik achterover, en is zich nergens meer van bewust.
Langzaam doet Erik zijn ogen open, een vriendelijk gezicht kijkt hem aan. Hij knippert met zijn ogen en schraapt zijn keel. Zijn blikveld word scherper. Een dokter buigt zich over hem heen en bestudeert hem. Dan glimlacht hij. “Welkom in Hotel Olympus Mons beste Erik, er staan u mooie tijden te wachten”
Tevreden valt Erik in slaap in de zachte bedden van Olympus Mons. Het beste hotel dat de mensheid ooit heeft gekend.
Einde
Hallo allemaal.
Ik ben zeer benieuwd naar jullie reacties, op dit SF reisverhaal.
Eindelijk is het dan zo ver, de vakantie is aangebroken. En, wat is er dan niet heerlijker om dan drie weken lang te genieten, in het meest prestigieuze hotel dat de mensheid ooit heeft gekend. Hotel Olympus Mons, gelegen op de gelijknamige vulkaan op Mars. De heerlijkheid van het rode mars landschap, de exclusieve rode wijnen die in de mars koepels werden geteeld. De spectaculaire stormen, die de ijle atmosfeer een sprookjesachtig effect bezorgen. Mars, de planeet die iedereen een keer bezocht moet hebben. Zo ook Erik, werknemer bij Quantum laservliegfietsen, lid van de vakbond UWC {universeel werknemers collectief}. En Erik is oprichter van het genootschap Luna. Luna heeft als doel de zeldzame witte maanvlinder in de mijnen op de maan te beschermen. Met zijn een meter negentig en vel rood haar, is Erik een imposante verschijning. Helemaal omdat zijn beide armen geheel uit metaal bestaan. De gevolgen van een ernstig bedrijfsongeluk. Maar nu heeft Erik vakantie, en hij heeft genoeg gespaard voor drie weken Mars. En hotel Olumpus Mons, het beste hotel dat de mensheid ooit gekend heeft.
Eens, even kijken. Tandenborstel, ondergoed. Smeerolie, voor als zand in de gevoelige arm gewrichten komt. Kleding. Solar paspoort, alleen bedoeld voor aard zonnestelsel. Ster creditcard. Boek, micro laptop en bijbehorende virtual bril. Ja dat was het wel zo’n beetje. Oke, op weg dan maar, naar Mars.
Verdomde luchthavens ook. Urenlang wachten en concentraat koffie drinken. Smerige fabriek troep. En constant al die mensen, en buitenaardse wezens in alle vormen en maten. Aankomend en weggaand. Hoe lang duurt deze ellende nog?
Eindelijk, de FX 2000 vliegende bulkcarrier staat gereed. “Iedereen instappen, dreunt door de luidsprekers, voor de vlucht van 12.00 naar Mars Stad”. Bah wat een onpersoonlijke stem, typisch een robot. Moeten ze echt een keer wat aan doen. Piep “paspoort invoegen. Bzzz dank u. ““U kunt instappen”.
Bss bss. Dit is u robovlucht leider. “Welkom aan boord, van de FX 2000. Het snelste en veiligste ruimte schip ooit gemaakt. Wilt u uw bagage in de vakken boven u hoofd doen en de kleppen sluiten? We vertrekken over vijf minuten”. Brr denkt Erik, gek word je van die robots, zo doods als ze er uitzien. En toch moeten we doen wat ze zeggen.
Dit is u robovlucht leider. We maken ons nu klaar om opstijgen. Dit is een nonstop vlucht naar Mars Stad, en zullen daarom niet stoppen bij het internationaal ruimtestation. Volgt u alstublieft alle instructies van de robostewards op. En een fijne vlucht gewenst.
Langzaam begint het schip te draaien, de motoren beginnen te brullen en dan vliegt het horizontaal omhoog. Eerst langzaam dan steeds sneller. Opeens is het buiten de atmosfeer. Uit het raampje beginnen de sterren te flonkeren, alhoewel het ISS nog het grootse gedeelte van het blikveld blokkeert. Erik kijkt er naar, licht achterover hangend en een koud wijntje in zijn hand. Piep piep. “Maakt u allen klaar voor heelalsnelheid”. Een statische lading begint het schip te omringen terwijl de motoren harden beginnen te draaien. Met een geluid als of er een papieren zak uit elkaar wordt geschuurd, springt het schip naar voren. De sterren worden vage lijntjes. Eventjes is de maan te zien, en zijn enorme industrie complexen. Daarna niets meer. Erik drukt op een knop, een zacht muziekje begint te spelen en hij droomt weg.
Pieeep, “Dit is u robovluchtleider” Over vijf minuten landen we in MarsStad. De atmosfeer is rustig en we komen precies op schema aan.
En daar gaan we weer verzucht Erik, uit stappen, bagage halen en zoeken naar een zweef taxi. Ah, daar is een robotelefoon. “Piep, zweeftaxi vliegvlucht, bestemming graag? ik word over een uur verwacht in Hotel Olympus Mons” Piep, over vijf minuten staat er een zweeftaxi te wachten bij ingang west standplaats zes. De verwachte reistijd bedraagt vijfenveertig minuten. Kosten, twintig solarium. Piep” Over vijf minuten bij ingang west, snel wezen dus. Pardon, pardon, mag ik er even langs? Waar is die ingang? Ah daar zo en daar is standplaats zes. En een zweef taxi staat al te wachten. Precies op tijd verzucht Erik, robot efficiënte is niet te verslaan. “Goedendag meneer, bestemming Olympus Mons? Ja inderdaad. Stercreditcard invoeren alstublieft. Piep, dank u wel. Wilt u uw riem vastmaken, we vertrekken direct. En op het moment dat Erik zijn riem vast heeft, scheert de taxi ervandoor.
Vijf minuten later gaat de taxi langzamer, ze bevinden zich nu op de mars vlakten. Erik kijkt verwondert om zich heen. Een uitgestrekte rode woestenij, gevuld met grillige rotsformatie, kleine wervelwinden en in de verre verten wat heuvels . De lucht is open, maar donkere wolken pakken zich samen voor weer een befaamde mars storm. Tot Eriks verbazing zijn er overal kleine metalen apparaatjes die druk in de weer zijn. Een snelle klik met zijn virtual bril, en op zijn microlaptop verschijnt de info. Zo, dus de regering wil meer koepels plaatsen, en de robots zijn de grond aan het prepareren voor een klimaatbeheersing. Erik schud zijn hoofd, zonde, weer een stukje natuur dat word vernietigd.
Plotseling schud de zweeftaxi door mekaar, met een hoog jankend geluid begint hij langzaam te dalen. Sirenes gaan af en de robochauffeur, drukt verwoed op allerlei knopjes. “wat is er aan de hand vraag Erik” Storing in het circuit, we storten neer, meldkamer ingelicht, sturen direct hulp. Blijft u kalm, alles komt goed. Bzzzzzzzzz, stilte. Hallo? Chauffeur bent u er nog? Erik drukt zich zelf naar voren, de robot zit er stil en levenloos bij. Dan raken ze de grond, met een klap die zand en stenen doet weg spatten. Met een zoemend geluid springen de deuren open en Erik kruipt naar buiten. Stof, overal stof en een vreemde hitte. Gelijk zweet Erik over zijn hele lichaam. Erik probeert zich te oriënteren, maar hij is hier onbekend en er zijn geen herkenningspunten, alleen woestijn. Plots begint de temperatuur te dalen, een harde wind laat het stof opstuiven, vreemde bliksemstralen schieten langs hem heen en boren zich met een klap in de grond.
Zo snel hij maar kan kruipt Erik weer in de zweef taxi, dan pakt hij de robochauffeur en haalt het hoofd eraf. Daarna draait hij een van zijn armen eraf. En maakt het vast aan het hoofd. Met een snelle werp gooit hij het hoof zo ver als maar kan van de zweeftaxi af. Meteen schieten alle bliksemstralen erop af en is het hoofd omringd door een fel wit licht, dat zelf in de nu inktzwarte woestijn van verre te zien is. Dan valt Erik achterover, en is zich nergens meer van bewust.
Langzaam doet Erik zijn ogen open, een vriendelijk gezicht kijkt hem aan. Hij knippert met zijn ogen en schraapt zijn keel. Zijn blikveld word scherper. Een dokter buigt zich over hem heen en bestudeert hem. Dan glimlacht hij. “Welkom in Hotel Olympus Mons beste Erik, er staan u mooie tijden te wachten”
Tevreden valt Erik in slaap in de zachte bedden van Olympus Mons. Het beste hotel dat de mensheid ooit heeft gekend.
Einde
Hallo allemaal.
Ik ben zeer benieuwd naar jullie reacties, op dit SF reisverhaal.
