Online Verhalen

Tadaaaa, hier is de inleiding van mijn nieuwe verhaal! Eerste hoofdstuk zal z.s.m. volgen.
Dit verhaal is een uitdaging aan mezelf, om gedetailleerder en uitgebreider te schrijven. Tot nu toe schreef ik (naar mijn mening) meestal erg globaal, bij dit verhaal wil ik dieper ingaan op details, gedachten en gevoelens. Feedback, en dan voornamelijk op deze punten, is van harte welkom.
Geniet, maar geniet met mate.

PUZZELSTUKJES

Hij viel me meteen op, zelfs al voordat hij binnen was. Zijn ogen trokken direct mijn aandacht. En nee, dit is niet zo'n clichématig zeikverhaal over hoe ik vanaf de andere kant van het café kon zien dat hij oranje vlekjes in zijn bruingroene irissen heeft. Ook was er geen sprake van een zogenaamde “sparkle” in zijn ogen. Nee, het was de herkenning. Ik herkende zijn ogen, ik herkende deze jongen. Hij liep door de deur, voor zijn vrienden uit de kroeg in, en ik bleef naar hem kijken. Ik herkende zijn haar en zijn glimlach, ik herkende de vorm van zijn neus en zijn manier van kijken. Waarvan ik hem kende, dat was de vraag.
Op dat moment sloten hij en zijn vrienden zich aan bij een ander groepje jongens. Mijn aandacht was nog steeds gevestigd op de bruinharige jongen. Hij verhief zijn arm om iemand een vriendschappelijke klap op de rug te geven.
En ik wist precies wie deze jongen was.

Nou, wie is het dan ?
Snel een nieuw stukje hoor!

Ik ben benieuwd wie hij is,
schrijf snel verder!

Ja, inderdaad, plaats maar z.s.m. het vervolgstukje, want nu wil ik weten wie die jongen is!

In je korte proloog, ben je inderdaad gedetailleerd geweest. Maar met mate goed gedaan!

Ga zo door!

Hey hey, de titel maakt me nieuwsgierig dus ik erop klikken natuurlijk Het begin leest lekker weg, en ik begrijp dat je iets meer wilt ingaan op de details. Ik moet toegeven dat ik heel erg van de details ben, maar kijk wel uit dat het niet gaat lijken op een opsomming en je dat afgestompte 'dus-effect' krijgt.
Probeer alleen het meest kenmerkende van iets of iemand weer te geven. Na mate het verhaal vordert kun je immers steeds iets meer details bloot geven

Tot nu toe heb ik echter niets storends kunnen ontdekken. Er is echter wel dat stukje waar je het over zijn glimlach had en daar heb je bijstaan tussen haakjes (misschien iets té). Dat zou ik persoonlijk tussen komma's hebben gezet, aangezien het bij de lopende zin hoort. Ikzelf vindt dat namelijk prettiger lezen dan wanneer iets tussen haakjes is gezet, maar dat is natuurlijk ook iets persoonlijks....

Ik blijf zeker volgen... Schrijf snel door

Bedankt voor de reacties en feedback, ik stel het enorm op prijs! Ik ben erg druk de laatste tijd, dus alvast sorry sorry sorry als ik langzaam update.
Nogmaals, feedback is welkom. Geef ik te weinig details? Ben ik juist te langdradig? etc.

ÉÉN
Alle puzzelstukjes vielen op hun plek. Ik was niet honderd procent zeker hoe het kwam dat ik hem opeens herkende en vlak ervoor nog niet, maar dat doet er niet toe.
Ik boog me naar mijn beste vriendin toe. “Lisa, zie je die jongen daar?” Zo subtiel mogelijk probeerde ik hem aan te wijzen. Lisa knikte. “Volgens mij ken ik hem. Weet je nog dat ik op de basisschool elke zomer op kamp ging? Volgens mij was hij daar ook twee jaar.”
“Nou,” zei Lisa terwijl ze haar rug uitstrekte om hem beter te kunnen zien, “hij mag er zijn hoor. Is dat die ene jongen waar je een crush op had toen je elf was?”
Van mijn zevende tot mijn twaalfde ging ik elk jaar mee met zomerkamp. Met een groep van zo’n vijftig kinderen en een aantal leidinggevenden reisden we af naar het verre, exotische Limburg, om daar een week lang in een bos te kamperen. Ik had daar iedere keer weer de tijd van mijn leven. De meeste vriendschappen die tijdens deze weken werden gesloten, hielden niet langer dan een maand of twee na afloop stand.
Toen ik tien was, ontmoette ik Stan. Hij was de aardigste jongen van het hele kamp, naar mijn mening. Hij heeft me leren tafeltennissen en we hadden altijd heel veel lol samen met onze vrienden. Vanaf de eerste dag was ik tot over mijn oren verliefd op hem – voor zover dat kan als een tienjarige. We hielden contact en het jaar daarna gingen we weer allebei op kamp. Ik kon werkelijk niet wachten om hem te zien. Die tweede week dat ik hem zag was net zo leuk als de eerste en we werden betere vrienden dan ooit. Hij was wel een beetje veranderd sinds de vorige keer, hij was duidelijk ouder geworden dat jaar. Hij kwam zelfverzekerder over, wat mijn verlegenheid op een bepaalde manier juist erger maakte. Ik was van de ene kant trots op het feit dat zo’n stoere jongen vrienden met me wilde zijn, van de andere kant was ik vaak bang dat ik het verkeerde zou zeggen en dom over zou komen. Dit gevoel hield ik altijd, ook bij latere vriendschappen.
Na de tweede week dat we elkaar hadden gezien, hielden we contact over msn, maar dit verwaterde al redelijk snel. Hoewel we in dezelfde stad woonden, leek de afstand enorm op onze leeftijd. Het jaar daarna was het laatste jaar dat ik mee mocht op kamp, maar hij was al te oud. Ik heb hem sinds mijn elfde niet meer gesproken.

“Ga naar hem toe dan, spreek hem aan!” lachte Lisa, mij ruw uit mijn jeugdsentiment sleurend. Ik nam een slok van mijn cocktail en keek nog eens naar de jongen, maar draaide mijn hoofd snel weg toen ik merkte dat hij terugkeek.
“Ik weet het niet eens zeker, joh. Misschien lijkt hij alleen maar op Stan,” probeerde ik. “Ik bedoel, ze hebben dezelfde vorm hoofd en de neus is wel precies gelijk. Maar verder zou het iedere andere jongen kunnen zijn… en het haar… en de mond…”
Ik kon aan Lisa’s hele gezichtsuitdrukking zien dat ze sarcastisch was, toen ze zei; “ja hoor, lieverd, je hebt gelijk. Hij is zeker niet Stan en je hebt ook niet nog steeds een oogje op hem.”
Ik wilde net iets tegen haar opmerking inbrengen, toen de dj de “club mix” van ons favoriete nummer draaide. Ik zette mijn lege glas op tafel, pakte Lisa’s hand en sleurde haar de dansvloer op. Zij is nooit een type geweest dat veel danst, maar elke keer weer liet ze zich gewillig meesleuren om mij een plezier te doen. Dit kwam vaak voor en Lisa klaagde nooit. De laatste maanden merkte ik wel dat ze steeds meer op haar gemak leek op de dansvloer, bijna net zo veel als ik.
Ik kreeg regelmatig te horen van vrienden hoe gek ze het vonden om mij te zien dansen. Ze vonden mij altijd zo’n verlegen meisje, maar op de dansvloer was daar niets van te zien. Tijdens een normaal gesprek zou ik stotteren en blozen en zo vlug mogelijk een einde breien aan de conversatie, maar met een leuke jongen zou ik voor eeuwig willen dansen. Als ik dans wil ik dat alle ogen op mij gericht zijn. Kijk jongens, dit kan ik. Hier ben ik nu goed in, let maar op!

Lisa en ik dansten tot het nummer was afgelopen, en het volgende, en het volgende. Ik keek meerdere keren over Lisa’s hoofd in de richting van de jongen en hij keek vaak terug. Soms merkte ik dat zijn blik al op mij gericht was, voordat ik opkeek. Bijna onbewust werd mijn dansen een beetje sexier, met meer heupbewegingen. De dj was goed, ik had niet anders verwacht, maar zelfs als hij verschrikkelijk was geweest dan had ik alsnog op dezelfde plek gestaan. Als ik uitga dan wil ik dansen, punt uit.
De sfeer was geweldig, het was pas half elf maar je voelde het in de lucht; vannacht zou een goede nacht worden. Iedereen begon al goed los te komen op dit relatief vroege uur. Er hing een alcohol- en zweetlucht in het café. Hoe smerig het ook klinkt, het hoort zó bij het uitgaan dat het er in mijn ogen haast synoniem voor staat.
Mijn ogen dwaalden nogmaals af richting Stan en ook deze keer keek hij al naar mij. Onze blikken hielden elkaar een paar seconden vast en ik zag de herkenning gecombineerd met twijfel op zijn gezicht. Maar er was geen twijfel meer mogelijk, hij moest het wel zijn.

Dat moet Stan dan wel zijn en hij herkent haar vast ook wel Ik ben benieuwd hoe de ontmoeting is, nu ze elkaar een paar jaar uit het oog zijn verloren.

Ik ben een paar kleine dingetjes tegengekomen.

voor zover dan kan als een tienjarige.

dan = dat

Hoewel ze niet zo van dansen houdt, weet ze dat ik het geweldig vind en doet ze altijd met me mee. Aangezien we altijd samen uitgaan, komt dit vaak voor.

Als ik goed heb opgelet tijdens het lezen, speelt zich in de verleden tijd af. Dan hoort dit zinnetje volgens mij ook in de verleden tijd.

Het is heel erg vreemd .... Hier ben ik nu goed in, let maar op!

En dit stuk, hoort geloof ik ook in de verleden tijd

Ga zo door! Ben benieuwd hoe het verder gaat

Leuk stukje!
Ik ben benieuwd naar hun ontmoeting

Begint heel leuk, ik ga dit verhaal dan zeker ook blijven volgen ^^. Ik ben nieuwsgierig naar hun weerzien, dus snel verder!

Hoi hoi, weer een reactie van mij... Leuk stukje weer. Zou ze nu wel op Stan aflopen of niet en is hij het wel daadwerkelijk?

Ik boog me naar mijn beste vriendin toe. “Lisa, zie je die jongen daar?” Zo subtiel mogelijk probeerde ik hem aan te wijzen. Lisa knikte. “Volgens mij ken ik hem. Weet je nog dat ik op de basisschool elke zomer op kamp ging? Volgens mij was hij daar ook twee jaar.”
“Nou,” zei Lisa terwijl ze haar rug uitstrekte om hem beter te kunnen zien, “hij mag er zijn hoor. Is dat die ene jongen waar je een crush op had toen je elf was?”

Even een kritisch puntje... Ik las dit stukje en het viel me op dat (vooral het eerste gedeelte) best druk is geschreven voor een dialoog.
Ik zou het op deze wijze doen.

Ik boog me naar mijn beste vriendin toe.
“Lisa, zie je die jongen daar?” Zo subtiel mogelijk probeerde ik hem aan te wijzen. Lisa knikte. “Volgens mij ken ik hem. Weet je nog dat ik op de basisschool elke zomer op kamp ging? Volgens mij was hij daar ook twee jaar.”
“Nou,” zei Lisa terwijl ze haar rug uitstrekte om hem beter te kunnen zien. “hij mag er zijn hoor. Is dat die ene jongen waar je een crush op had toen je elf was?”


Op die manier wordt het wie wat zegt iets duidelijker.


Tussen het stukje van haar herinnering aan Stan, en waar het dialoog verder gaat mag eigenlijk wel een alinea. Op die manier blijft het duidelijk dat het hier om een herinnering gaat.

Dit stukje bedoel ik:

bepaalde manier juist erger maakte. Ik was van de ene kant trots op het feit dat zo’n stoere jongen vrienden met me wilde zijn, van de andere kant was ik vaak bang dat ik het verkeerde zou zeggen en dom over zou komen. Dit gevoel hield ik altijd, ook bij latere vriendschappen.
Na de tweede week dat we elkaar hadden gezien, hielden we contact over msn, maar dit verwaterde al redelijk snel. Hoewel we in dezelfde stad woonden, leek de afstand enorm op onze leeftijd. Het jaar daarna was het laatste jaar dat ik mee mocht op kamp, maar hij was al te oud. Ik heb hem sinds mijn elfde niet meer gesproken.

“Ga naar hem toe dan, spreek hem aan!” lachte Lisa, mij ruw uit mijn jeugdsentiment sleurend. Ik nam een slok van mijn cocktail en keek nog eens naar de jongen, maar draaide mijn hoofd snel weg toen ik merkte dat hij terugkeek.
“Ik weet het niet

Ik heb er ook maar gelijk de alinea in gezet waar ik hem zou plaatsen, maar het gaat er natuurlijk ook om waar jij jezelf prettig bij voelt.

De details moet je vooral zo vasthouden. Voor iemand die hetzelf een uitdaging noemt heb je het heel goed onder de knie

Schrijf snel verder, want ik ben heel benieuwd wat ze met hem gaat doen...

Excuses dat dit stuk zo lang op zich heeft laten wachten en dat het ook nog eens supermegaverschrikkelijküberkort is. Maar het is iets! Ik doe echt mijn best om zo snel mogelijk meer te posten.

Stan keek me nog steeds aan en ik hem. We waren beide diep in gedachten verzonken en stonden doodstil naar elkaar te staren. Het moet er vreemd uit hebben gezien, aangezien ik midden tussen de dansende mensen stond. Ik was al mijn angst kwijt, ik was niet langer bang om uitgelachen te worden of iets dergelijks. De deur van het café ging open en weer dicht, een groepje luidruchtige meisjes kwam binnen, maar mijn aandacht bleef gevestigd op die bruine ogen van Stan. Ik kende die ogen zo goed, ze stonden na al die tijd nog steeds in mijn geheugen gegrift. Hoewel ik me er onbewust van was, miste ik Stan heel erg sinds de laatste keer dat ik hem zag. Op dat moment wist ik zeker dat ik op hem af zou stappen. En ik zou het zo gedaan hebben als iemand me niet voor geweest was.
Eén van de luidruchtige meisjes had zich losgemaakt van het groepje en was naar Stan toe gelopen. Hij keek haar aan en zij omhelsde hem. Ze wisselden een paar woorden, ik probeerde ze te begrijpen maar de muziek stond te hard en liplezen ging me ook niet al te goed af. Opeens pakte het meisje Stan bij de hand en sleurde hem mee naar de dansvloer, op een paar meter afstand van mij en Lisa begon ze als de eerste de beste del tegen Stan aan te dansen.

Lisa had ondertussen gemerkt dat ik al een tijdje niet meer danste en ze legde een hand op mijn arm. Ik vestigde mijn aandacht weer op haar.
"Wat is er?" vroeg Lisa.
"Oh, niets," zei ik. "Ik was even afgeleid." Ik begon weer te dansen en Lisa keek me nog een beetje verbaasd aan. Ik pakte haar handen vast en danste met haar zoals gewoonlijk, al snel leek ze mijn vreemde bui te zijn vergeten.
Ik verloor mezelf echt in de muziek, zoals altijd. We dansten en draaiden en sprongen aan één stuk door voor de rest van het nummer. Hoewel we niet probeerden om aandacht te trekken – dansen deden we enkel voor het plezier – keken er toch wel een paar jongens om naar ons. Eén jongen in het bijzonder.

Leuk verhaaaaaal! Ben heel benieuwd naar een vervolg, dus ik hoop dat je er snel verder mee gaat (:
Niet zoveel op aan te merken, je schrijfstijl leest lekker weg en foutjes heb ik niet gezien.

Keep going!

Lekker catchy verhaal hoor (: Leest goed weg.

Heb verder alleen iets op te merken aan het begin: wat goed dat je de spanningsboog erin gooit door haar hem te laten herkennen, dat was mooi gevonden! Helaas moest ik voor ik daar was aanbeland wel door de t-shirt en glimlachpraat heenploeteren - misschien dat je dat in éen zinnetje kan doen? Als je je lezers de vrijheid geeft om dat erbij te fantaseren is je verhaal soepeler, sneller en weet je bovendien ook nog eens zeker dat íedere lezer de hoofdpersoon een knappe jongen vindt. Iedereen heeft immers zijn eigen smaak en kan dat dan heerlijk zelf invullen (:

Zoals ik al zei, het leest goed weg. Dit is het grootste compliment voor een verhaal aller tijden, gezien we allemaal de saaie hakkelverhalen kennen die je aandacht niet weten vast te houden. Jij hebt het verhaal duidelijk wél in de vingers : )

Heel erg bedankt voor het compliment. Ik stel het enorm op prijs!

En wat betreft je kritiek; over welk stuk heb je het precies? De hele inleiding? Daar zat ik dus inderdaad mee, of die niet te langdradig is. Denk jij (en de rest van de lezers) dat ik dat zou moeten veranderen? In ieder geval, fijn dat je door dat stuk heen gekomen bent en het verhaal wel volgt.

Hoofdstuk 2 volgt zsm!

Geen probleem (:

Ik heb het specifiek over onderstaand stukje uit je inleiding (de eerste alinea):

Zijn simpele maar goed samengestelde outifit paste perfect bij de sfeer die in het café hing. Zijn witte t-shirt matchte bij zijn hagelwitte tanden, die opvielen dankzij zijn, misschien iets té, brede lach. Ook die lach was opvallend. Een mooie glimlach is een schaars goed in een café in een grote stad als deze. De meeste jongens voelen zich te goed om te glimlachen en kijken dus verveeld of hebben zo'n gemaakte halve glimlach op hun gezicht. Voor de meeste meisjes geldt ongeveer hetzelfde, hoewel je hen ook vaak hoog, schel en nep hoort giechelen – wat mij persoonlijk nog erger irriteert dan quasi-verveelde jongens. De glimlach van de jongen was dus opvallend.

Nu ik het even herlees snap ik wat mijn probleem was - je tweede alinea is gewoon een stuk pakkender, misschien dat je die gewoon solo kan laten staan, en het eerste stuk verwijderen in zijn geheel? Wat er dan gebeurd is dat je niet weet dat ze hem vroeger superleuk vond, maar dat je wel weet dat er iets aan hem is wat haar doet opkijken. Dat laatste creëert al heel veel spanning. Bovendien is het ook een leuke ontdekking als je erachter komt in het gesprek met haar vriendin dat ze hem vroeger leuk vond.

Indien je het met me eens bent, dan zou je intro er zou uit komen te zien:

Hij viel me meteen op, zelfs al voordat hij binnen was. Zijn ogen hadden meteen mijn aandacht getrokken. En nee, dit is niet zo'n clichématig zeikverhaal over hoe ik vanaf de andere kant van het café kon zien dat hij oranje vlekjes in zijn bruingroene irissen heeft. Ook was er geen sprake van een zogenaamde “sparkle” in zijn ogen. Nee, het was de herkenning. Ik herkende zijn ogen, ik herkende deze jongen. Hij liep door de deur, achter zijn vrienden aan de kroeg in, en ik bleef naar hem kijken. Ik herkende zijn bruine haar en brede glimlach, ik herkende de vorm van zijn neus en zijn manier van kijken. Waarvan ik hem kende, dat was de vraag.
Op dat moment sloten hij en zijn vrienden zich aan bij een ander groepje jongens. Mijn aandacht was nog steeds gevestigd op de bruinharige jongen. Hij verhief zijn arm om iemand een vriendschappelijke klap op de rug te geven. En ik wist precies wie deze jongen was.

Kijk maar wat je ermee doet! Ik kijk uit naar je volgende stukje in ieder geval.

Hej,
leuk verhaal zeg, je proloog vond ik heel erg spannend. Je had het over een jongen die ze herkende maar je zei steeds de naam niet en om de aandacht van de lezer vast te houden zei je dat pas in het eerste hoofdstuk. Nice
Wel jammer dat ze niet op tijd bij Stan was anders was het wel iets geworden tussen die twee. Maarja schrijf verder, het is leuk

Zowaar wist ik nog waar het overging, yeeh! Dus dat is ondanks de lange wachttijd en het ministukje een goed teken.

Ik hoop dat je snel inspiratie kunt vinden om verder te schrijven, ik ben in elk geval benieuwd wat er allemaal nog gaat gebeuren

@pulpo, heel erg bedankt voor de feedback en ik zal er, zodra ik tijd heb, zeker iets mee doen.
@jenna @maaike, jullie ook héél erg bedankt voor de reacties en de motivatie om door te schrijven!
Eigenlijk zou dit het begin van hoofdstuk twee zijn, maar ik vond het toch beter als eind van hoofdstuk drie. Dus hoofdstuk twee begint volgende keer, voor de duidelijkheid.

En dan wat anders; wat is hier precies het beleid als het aankomt op referenties naar alcohol? Ik houd het mild, maar ik wil geen regels breken ofzo.

Aan de andere kant van het café klonk opeens veel rumoer. Een aantal mensen stonden dicht op elkaar en de sfeer in het café sloeg binnen no time om. Geleid door instinct brachten mijn benen mij richting het centrum van de ophef, nog voordat ik erover na kon denken wat er precies gebeurde. Lisa baande zich met behulp van haar ellebogen een weg tussen de mensen door en trok mij met zich mee.

Twee van de luidruchtige meisjes stonden tegenover elkaar, hun voorhoofden raakten elkaar op een haar na. Net op het moment dat ik ver genoeg door de mensenmassa heen was om het schouwspel te kunnen zien, gaf de kleinere van de twee de ander een klap in haar gezicht.

Eén seconde lang was het stil. Woede en leedvermaak hing in de lucht. Een roodgekleurde wang. De spanning was om te snijden. Bruine ogen trokken mijn aandacht. Stan. Zijn ogen boorden in de mijne. Eén seconde lang was het stil, toen begonnen een paar jongens te joelen en te schreeuwen om een “bitchfight.” Het geslagen meisje keerde zich af van haar vriendin en rende het café uit, na nog een paar hatelijke opmerkingen naar niemand in het bijzonder te schreeuwen.

Haar vriendinnen volgden direct achter haar. Ze namen de jas mee die het meisje in haar haast was vergeten en verlieten het café. De Del, zoals mijn hoofd als benaming heeft bedacht voor de vriendin van Stan, keek afkeurend naar het achtergebleven meisje. Uiteindelijk bleek de vergevingsgezindheid sterker dan de afkeuring en ze nam haar vriendin bij de arm. Samen liepen ze naar buiten.

Het hele voorval was een vreemde scène. Kroeggevechten zijn natuurlijk niet ongebruikelijk, maar de manier waarop deze verliep was toch op z’n zachtst gezegd atypisch. De klap, de felle blikken, het verlaten van café en uiteindelijk de vergeving , alles verliep haast woordeloos en toen waren ze opeens weg.
De menigte verspreidde zich weer over de ruimte, de DJ begon een nieuw nummer en het leek alsof er niets was gebeurd.

Lisa kwam op me af gelopen en ik zag dat ze wilde beginnen met praten, maar ik snoerde haar de mond. “Wacht even,” zei ik.

Ik keek om me heen. Stan had zich weer bij zijn vrienden aangesloten en zo te zien waren ze op weg naar buiten. Ze plaatsten hun lege glazen op de bar en trokken hun jassen aan. Nu of nooit, dacht ik.

Ik pakte Lisa’s hand en sleurde haar mee naar de andere kant van de zaal. Stan stond met zijn rug naar me toe, ik tikte hem aan. Hij draaide zich om en keek me verbaasd aan. Had hij niet verwacht dat ik naar hem toe zou komen?

“Hey,” zei ik met een glimlach op mijn gezicht. “Jij bent Stan, toch?”

“Kaya? Jezus, wat heb ik jou lang niet gezien.”

Mijn glimlach verbreedde zich. Hij had me herkent, hij herinnerde me nog. Ook hij glimlachte. Mijn maag zou mee kunnen doen aan Sterren Springen, hij leek salto’s te maken in mijn buik. Was dat omdat hij me herkende of omdat hij zo lief lachte? Ik wist het niet, maar het was niet van belang.

“Klopt, hoe lang geleden was dat nou? Vijf jaar?”

“Zes zelfs, dacht ik.”

Ik stelde de meest voor de hand liggende vraag die me te binnen schoot. “Hoe gaat het met je?”

Op dat moment stootte een van Stans vrienden hem aan, ze werden ongeduldig. Ze stonden al met jas en al bij de deur en ze hadden duidelijk een andere plaats om te zijn.

“Gast, ga je mee of blijf je hier?” vroeg de jongen. Vervolgens bekeek hij mij en Lisa heel vluchtig en voegde daar met een scheve glimlach aan toe: “Dat zou ik wel begrijpen.”

Lisa veinsde verlegenheid en keek schuchter naar de grond. Juist ja, alsof zij ooit verlegen was.

‘Nee, ik ga mee,” antwoordde Stan. Hij wendde zich weer tot mij. “Dan zie ik je nog wel een keer, Kaya.”

Voor ik een samenhangend antwoord kon vormen, liep hij al achter zijn vrienden aan het café uit. Net zo snel als hij was gekomen, was hij ook weer verdwenen.

Awwh, geeneens een telefoonnummer uitwisselen, naaah

Wel knap dat ze zomaar op hem af durfde te stappen ^_^ Ben benieuwd waar het toe heenleidt. Ik denk dat ze wel wat aanvaaringen gaat krijgen met De Del

Ga zo door!

Superleuk verhaal! Heel erg benieuwd naar het volgende stukje

groetjes Lynn

Ik lees mee, wat een zonde voor Kaya! Ik zal je helpen met een plot, want het is zonde om niks te doen met dit verhaal.

Ik ben ook weer bij gelezen. En wat betreft dat uber korte stukje waar je het over had. Het was goed geschreven, dus voor mij totaal geen probleem.

Zijn reactie, toen ze op hem afstapte, moest voor Kaya ook wel een koude douche geweest zijn. Geen gelegenheid om nummers uit te wisselen. Of in ieder geval iets waardoor ze een mogelijkheid heeft om contact te houden.
ben benieuwd of ze elkaar nog gaan tegenkomen....

Bedankt voor de reacties, allemaal! Ik ben bezig geweest met een ander verhaal dat (nog) niet op OV staat, maar ik voel me weer geprikkeld om hiermee verder te gaan. Volgende hoofdstuk volgt zsm!

@daantje Of ze elkaar nog tegenkomen? Misschien wel sneller dan je denkt...

Hoi,
ik heb even dit verhaal gelezen en ik wil graag weten hoe het verder gaat! Het loopt lekker en leest makkelijk, dus ik zou zeggen: ga zo door! Het eerste verhaal van je dat ik ga volgen, dus ik weet niet precies wat je gewend was qua schrijfstijl enzovoort, maar ik vind het tot nu toe goed!

Ben benieuwd hoe het verder gaat tussen Kaya en Stan... Het knettert in ieder geval wel ;p

Ik zou zeggen: go on! (:

@maaike @lynn @blieje @daantjeschrijft bedankt voor de reacties! En in het bijzonder @anneke bedankt voor het laatste zetje om weer verder te schrijven.
Oh en Maaike, jij bent een modje. Hoe zit dat nou met referenties naar alcohol? Want ik breek liever geen forumregels, haha.
Het is niet erg lang, maar dit leek me een mooi punt om te stoppen. Meer volgt (hopelijk) snel.

TWEE
Een lange stilte volgde Stans plotselinge vertrek. Ik keek naar de gesloten deur van het café en Lisa keek naar mij.
“Wat is er nou net gebeurd?” vroeg Lisa uiteindelijk.
Ik keek nog steeds naar de deur. Mijn mond opende zich, maar het lukte me niet om woorden te vormen. Na nog een stilte haalde ik mijn schouders op en keek Lisa aan. Haar reactie was een paar een stap richting de dansvloer en een uitnodigende blik. Zonder aarzeling volgde ik haar weer naar de massa van bewegende lichamen. Dansend aan de rand van de groep mensen voelden wij ons beide weer op ons gemak.

Bewust keek ik zo min mogelijk om me heen. Maar in mijn hoofd speelde de ontmoeting met mijn oude vriend zich keer op keer af. Wanneer ik mijn ogen sloot zag ik die bruine irissen nog levendig voor me. Hoe hard ik ook mijn best deed, ik kon hem niet uit mijn hoofd krijgen.
Ik bewoog mijn heupen op de maat van de muziek, stak mijn handen in de lucht en liet me helemaal gaan. Ik probeerde mezelf te verliezen in de muziek, maar het ging minder makkelijk dan normaal. Stiekem gluurde ik naar de deur, in de hoop dat Stan toch was gebleven. Vergeefse hoop, maar toch keek ik.
Halverwege de bar bleef mijn blik hangen bij een paar bruine ogen.
Ze hadden dezelfde kleur als die van Stan, maar het was niet dezelfde persoon. Deze jongen keek me strak aan en lachte naar me. Eén hand haalde hij door zijn blonde haar, mij nog altijd aankijkend. Hij was redelijk knap, al was hij meer Lisa’s type dan het mijne. Toch kwam hij op dat moment op míj afgelopen. Onwillekeurig zette ik een stap naar achteren, wilde ik dit wel?
Nog één stap en hij zou me aan kunnen raken. Toen voelde ik een hand op mijn rug. Lisa keek verbaasd over mijn schouder. Ik draaide me om en keek in een paar bruine ogen.
De juiste dit keer.

Leuk verhaal! Tot nu word ik er helemaal in meegetrokken Meer!

De juiste! De juiste! Toch wel (:

Sorry voor de nutteloze reactie. Maar ik wou gewoon even iets zeggen. (a)

Hi. Ik wilde ff laten weten dat ik ook meelees. Echt een leuk verhaal. Snel weer verder gaan he haha
Xx

@dancing in the sun, als de alcohol rijkelijk vloeit, je personages daar heftig op reageren en dergelijken, dan zou ik er een 16+ tekentje bij zetten. Voor de jonge lezers onder ons, is het dan niet geschikt. Als er af en toe wat gedronken wordt, zonder dat het impact heeft, hoeft dat niet -lijkt mij. Ik heb je verhaal niet meer helemaal op m'n netvlies staan, dus ik weet niet of je al een overdosis aan alcohol erin hebt zitten

Ik hoop dat je hier iets aan hebt

Oke, bedankt! Ik denk dat het niet nodig zal zijn, maar ik zal er over nadenken voor ik dat gedeelte online zet. En nee dus, het is nu nog allemaal heel onschuldig. (a)

Ik lees ook nog mee, spannend! Ben benieuwd wie die jongen is!

Super leuk verhaal ! Schrijf snel meer