Online Verhalen

Dit verhaal schrijf ik met een vriendin, die geen account op ov heeft.
We schrijven niet zo snel ivm school enzo.



Proloog
Tot voor kort was mijn leven normaal. Ik, Madison Joan Wakefield was een normaal meisje. Tot mijn zestiende verjaardag was er niets aan de hand. Ik ben nog steeds normaal hoor, in dát opzicht is er niets veranderd.
Wel weet ik dat niet alles is zoals het lijkt. Houd je ogen goed open, want voor iedereen komt wel is de dag dat alles veranderd. Dat je leven op zijn kop staat. Het kan beginnen met één simpel ding. Zo klein dat het niet eens op valt. Iets dat je misschien elke dag doet. Maar op een dag, veranderd er iets. Hoe klein het ook is, houd het in de gaten.
Onze wereld, is niet de enige wereld. En wat als je contact kan maken met de andere wereld? Dit overkwam mij, of moet ik zeggen ons?


“She wears high heels, I wear sneakers.
She’s Cheer Captain and I’m on the bleachers.
Dreaming about the day when you wake up and find
That what you’re looking for has been here the whole time.
Buts he wears short skirts, I wear T-shirts.
She’s Cheer Captain and I’m on the bleachers.
Dreaming about the day when you wake up and find,
That what you’re looking for has been here the whole time.

Hoofdstuk 1:
Nieuwsgierig kijk ik rond. Ik heb van mijn moeder geld gekregen om iets voor mijn kamer te kopen. Ik wil niet iets standaards. Ik wil wat origineels. Daarom ben ik naar de kringloopwinkel gegaan. Er hangt hier een aparte sfeer. Alle spullen zijn al een keer gebruikt. Elk object heeft een verhaal. Mijn oog valt op een leuke schemerlamp. Niet origineel maar hij past wel in mijn kamer. Ik kan niet beschrijven wat ik zoek… Ik moet het zien en dan weten dat dit het is.
‘Kan ik je helpen?’.
Ik schrik op uit gedachten. Achter me staat een kleine man met een grappige moedervlek. Mijn oog valt altijd op kleine details.
Ik voel dat ik een rood gezicht krijg. Kom op denk ik bij mezelf, hij vraagt alleen maar wat. Zo moeilijk is het toch niet om antwoord te geven?
‘Uhm, ik zoek wat voor mijn kamer. Ik weet alleen niet precies wat ik wil,’ stamel ik.
‘Wacht even, ik heb misschien wel iets voor je’.
De man loopt met kleine stapjes weg, hij hinkt een beetje.
Terwijl ik wacht slenter ik een beetje door de winkel. Ik ben hier nog nooit eerder geweest. Deze winkel heeft wel wat. Ik ben de enige hier. Voor het eerst sinds een paar dagen is het rustig in mijn hoofd. Veel beter dan de drukte in de V&D. Met een beetje geluk slaag ik hier beter dan daar. Vanuit mijn ooghoeken zie ik de man al aankomen. Ik kan niet goed zien wat hij draagt.
‘Misschien is dit wel iets voor je?’.
De man heeft een spiegel in zijn handen. Dit is het. Dit is precies wat ik zoek. Het straalt een beetje oudheid uit. Als het antiek is zal het wel heel duur zijn denk ik teleurgesteld.
‘Dat is p-perfect,’ stotter ik. ‘Ik denk alleen niet dat ik het kan betalen.’
De man glimlacht. Ik mag hem wel. Ik kan zien dat hij van zijn winkel houd. Een gevoel van medelijden overspoelt me, misschien is hij wel eenzaam.
‘Deze spiegel staat hier al zo lang… Ik was eigenlijk bang dat ik hem nooit meer weg zou krijgen. Voor tien euro is de spiegel van jouw.’
Ik kan me eigenlijk niet voorstellen dat niemand anders die spiegel zou willen hebben, maar ik zeg niets. Tien euro!
‘Dankjewel!’ roep ik blij.
‘Ik zal hem even inpakken voor je. Let wel op, het is een bijzondere spiegel,’ grinnikt hij.
‘Bijzonder, hoezo dan?’ vraag ik hem nieuwsgierig.
De man lijkt diep in gedachten weg te zakken. Het duurt even voordat hij antwoord geeft. ‘Ach, dat is allemaal bijgeloof joh. Een aantal jaar geleden was de spiegel van mij. Na een aantal jaar kan je het doorgeven aan je kinderen bijvoorbeeld. Helaas heb ik geen kinderen. Maar ik hoop dat jij er even veel plezier aan gaat hebben als ik heb gehad.’
Dat hij zomaar zo een mooie spiegel weg geeft! Ik zou hem nooit weg geven. Zelfs niet aan mijn kinderen. Maar dat zeg ik nu.
‘Dat komt wel goed hoor. Tot ziens’.
Met een grijns loop ik over straat naar huis. Als ik binnenkom zie ik dat de lichten branden.
‘Mam, pap, moet je kijken wat ik heb gekocht!’ roep ik enthousiast als ik binnenkom. Een stilte overvalt me. Fijn, weer alleen thuis. Het zal toch is niet.
‘Miauw’.
Glimlachend kijk ik naar mijn kat. ‘Ja, jij bent er wel voor me he?’

Sounds good so far...

Mijn intresse heb je...

De hoofdstukken zijn kort. Maar hoofstuk 2 is geschreven uit een ander perspectief dan hoofdstuk 1.
Het is wel ongeveer hetzelfde meisje en nouja.. het is een beetje ingewikkeld want ik wil niet alles verklappen ^^
Maar blijf alsjeblieft verder lezen <3
Kritiek is welkom!

Hoofdstuk 2:

Met mijn handen diep in mijn zakken gestopt, slenter ik door de straten van Cannes. Ik ben op weg, naar het huis van mijn oma, ik zou haar gaan helpen met opruimen. Niet dat ik er veel zin in heb. Ik zou wel wat beters kunnen doen, zoals shoppen of gewoon afspreken met mijn vriendinnen.
In de verte komt het huis van mijn oma in mijn zicht, een oud herenhuis, waar ze al woont sinds ik me kan herinneren. Ik versnel mijn pas een beetje, en sta al snel voor de hoge deur van mijn oma. Ik druk op de bel, en hoor de bel door het huis galmen. De deur gaat open en mijn oma verschijnt in de deuropening.
'Madison, wat leuk dat je er bent, kom snel binnen! Wil je wat drinken?' zegt mijn oma vrolijk.
Ik stap het huis binnen en loop door naar de woonkamer. Ik laat mezelf op de bank ploffen. 'Graag oma!'
Alsof ze mijn gedachtes kan lezen, komt ze binnen gelopen met een dienblad, met twee glazen dampende thee. Ze geeft me een mok aan en dankbaar sla ik mijn handen om de mok heen.
'Wat wil je dan dat ik moet doen?' vraag ik een beetje geïrriteerd.
'Nou, de zolder moet opgeruimd worden, maar ik wil niet dat je iets meeneemt hoor, heeft allemaal bijzondere waarde voor mij!' Zegt mijn oma, en ik rol met mijn ogen.
Ik zet mijn mok, zonder er ook maar één druppel er van gedronken te hebben, terug op de tafel en loop richting de trap.
'Nou, dan ben ik opruimen!' roep ik naar mijn oma en ren de trap op naar de zolder.
'Doe je schoenen wel uit oké?' roept mijn oma me nog achterna.
Ik spring de laatste treden op en trap mijn schoenen uit. Ik schakel het licht aan en draai een rondje, om de zolder rond te kijken.
'Wauw, wat een spullen!' mompel ik zachtjes. Ik begin wat spullen te verplaatsen en stop wat spullen in de lege dozen. Na een uurtje opruimen, plof ik uitgeput op de grond neer en kijk ik goedkeurend naar mijn werk tot nu toe. Ik spring op als ik in mijn ooghoek iets zie glinsteren. Ik loop erheen en steek mijn hand uit naar het glinsterende object. Ik veeg langzaam wat stof ervan af, en ik zie mezelf verschijnen.

Leuk! Alleen ik vind het eerste deel een beetje "vlug" geschreven. Alles wordt geschreven met hele korte zinnen. Ik heb het idee dat ik er door heen moet vliegen. En het is ook best vermoeiend lezen.

Hoofdstuk 3
Een beetje eenzaam zit ik met Vlekkie op mijn schoot. Vlekkie is natuurlijk gevlekt, vandaar zijn naam. Het is heet, maar in de schaduw is het wel uit te houden. Ik kan niet wachten tot mijn ouders thuis zijn, dan kan ik eindelijk de spiegel laten zien! Ik ben benieuwd naar hun reactie. Ze respecteren mijn keuze altijd. Jammer dat mijn ouders de laatste tijd zo druk zijn. Ze zullen er vast wel een reden voor hebben. Ze hebben er altijd een reden voor, die ik altijd accepteer. Ik zal wel moeten.
‘Hé, daar hebben we dat kutwijf!’ hoor ik opeens van achter.
Verschrikt draai ik me om. Het is Scarlett met haar groepje, wie anders? Ik krimp in elkaar. Mijn ouders, de docenten, iedereen kan zeggen wat ze willen maar schelden doet wel pijn. Ze moeten hun mening niet geven als ik er niet om vraag. Ik kan het zelf wel afhandelen.
Ik snap niet wat ik fout heb gedaan. Ik heb nooit kwaad over hun gesproken. Maar ik zou het op een of andere manier wel verdiend hebben.
‘Laat me met rust,’ zeg ik zachtjes. Ik speel een beetje met mijn haar. Waarom wordt ik altijd verlegen? Dat zijn ze helemaal niet waard.
‘Wees maar niet bang hoor. We kunnen toch niet langer dan één minuut in je richting kijken. We gaan al. Kom meiden’. Giechelend fietst het groepje van Scarlett door. Ik zie Maddie verdrietig naar me kijken. Ze wil het voor me opnemen, dat zie ik. Maar ze wil niet zelf het pispaaltje worden. Ach, ik snap het ook wel.
Met tranen in mijn ogen blijf ik zitten. Ik wil zo graag populair zijn. Nog nooit heb ik een vriendin gehad. Geen echte tenminste. Als er een keer iemand met me omgaat, is het toch uit medelijden. Maar ik wil niet zielig zijn. Ik wil mezelf zijn.
Na een tijdje stil gezeten te hebben hoor ik een auto aankomen. Een rode cabriolet, dat kan niet missen. Dat moeten mijn ouders wel zijn denk ik bij mezelf. Van die gedachten vrolijk ik meteen op. Eindelijk iemand om mee te praten. Ik spring meteen uit op mijn stoel waardoor Vlekkie wegspringt.
‘Mam, pap! Ik heb echt iets leuks gekocht voor mijn kamer. Ik zag die spiegel en ik dacht meteen dit is hem. Papa, kan jij hem ophangen? Gelukkig is de antiekwinkel hier om de hoek, anders had ik hem nooit mee gekregen,’ ratel ik.
‘Nu even niet, Madison,’ zeggen mijn ouders tegelijk.
Teleurgesteld ga ik weer zitten. Vlekkie springt meteen weer op mijn schoot, verontwaardigd dat ik zomaar opsprong.
Mijn ouders hebben nooit tijd. Ze hebben vast wat beters te doen, denk ik om mezelf op te beuren.
‘Madison! Waarom staat de spiegel in de gang? Hij staat in de weg, neem hem mee naar je kamer!’ roept mijn vader.
Snel spring ik op. ‘Sorry Vlekkie, ik kan maar beter doen wat hij zegt,’ mompel ik. Met moeite til ik de spiegel op. Pff, hij lijkt wel zwaarder dan net. Voorzichtig loop ik trede voor trede de trap op. Bang om te vallen ben ik niet. Wat kan mij het schelen als ik val? Alsof iemand om me geeft.
Ik schrik van mijn nare gedachten. Natuurlijk geeft er wel iemand om me, toch?
Als ik eindelijk boven ben zet ik de spiegel in de hoek van mijn kamer. Zonder er verder naar om te kijken ga ik op mijn bed liggen. Mijn vreugde van de spiegel is verdwenen. Ik luister na de stilte. Stilte is heerlijk. Even geen gezeur aan mijn hoofd. Niet van mijn moeder, niet van mijn vader. En het beste, niet van Scarlett en haar clan.
Vanuit mijn ooghoeken kijk ik naar de spiegel. Hij lijkt te stralen. Ik herinner me de woorden van de oude man. Vast bijgeloof, zucht ik.
Mijn ogen dwalen verder door mijn kamer. Die overigens best groot is. Zie je wel, ik heb niets te klagen. Ik heb een prachtig groot bed. Een bureau met daarop een computer. En ik heb een breedbeeld tv. Verder woon ik in Cannes, waar de zon altijd lijkt te schijnen.
Ik schrik op van een doffe klap. Zuchtend sta ik op. Hoe kunnen dingen nou uit het niets vallen? Al snel merk ik dat er een kalender is gevallen. Terwijl ik hem op pak valt mijn oog op de datum, twee mei alweer denk ik bij mezelf. Het duurt even voordat het kwartje valt. Morgen is het drie mei, mijn zestiende verjaardag!
Misschien zijn mijn ouders daarom zo druk! Misschien regelen ze wel een supriseparty voor mij. Ik hoop het. Ik hoop dat mijn oma komt. Mijn ouders hebben haar al zo lang niet gezien. Ik ga elke week wel naar haar toe. Gewoon, om te kijken of ik haar kan helpen.
Blij loop ik naar Vlekkie. ‘Zie je wel, Vlek. Ik heb geen reden om te klagen.’

Hoofdstuk 4.
Ik wrijf mijn handen af aan mijn broek en staar naar mijn eigen spiegelbeeld. 'Wat een prachtige spiegel!' mompel ik zachtjes. Voorzichtig til ik de spiegel op en leg hem op de grond neer, ik loop er een rondje omheen en kniel dan naast de spiegel neer. 'Waarom mocht ik ook alweer niks meenemen?' mompel ik geïrriteerd, doelend op mijn oma.
Ik schrik op uit mijn gedachtes over de spiegel als ik voetstappen op de trap hoor, vlug zet ik de spiegel terug en kijk rond.
'Prima!' mompel ik zachtjes, net op dat moment verschijnt mijn oma in het trapgat.
'Het ziet er prachtig uit Madison!' roept ze vrolijk. 'Als je de laatste dingetjes opruimt, kun je wel gaan! Ik ga even liggen ben een beetje moe!' zegt ze snel voordat ze de trap weer afdaalt.
Ik wacht rustig tot dat de deur van mijn oma's slaapkamer dichtgaat en pak dan de spiegel weer tevoorschijn. Ik zou hem gewoon meenemen, of mijn oma dat nou goed vond of niet, er staat toch zoveel troep op zolder, dat ze het niet eens zou merken.
Snel ruim ik de laatste spulletjes op en neem de spiegel onder mijn arm mee naar beneden. Ik schiet snel in mijn witte allstars en trek mijn jas aan. Zonder teveel geluid te maken open ik de deur en loop naar buiten met de spiegel onder mijn arm. Snel loop ik de oprit af en werp nog een laatste blik op het huis van mijn oma.
'Dankjewel oma!' zeg ik vrolijk. Snel loop ik door naar mijn huis, waar ik woon met mijn vader en moeder, nou ja, ze waren meer weg dan thuis. De sleutels tover ik uit mijn jaszak en draai de deur open.
'Hallo?' roep ik door het huis, het enige antwoord wat ik krijg is mijn eigen echo. Puffend zet ik de spiegel tegen de muur aan.
'Zwaar ding dat je bent!' mompel ik zachtjes tegen de spiegel. Ik trek mijn schoenen en jas uit en loop met de spiegel in mijn handen naar boven. Boven op mijn kamer zet ik de spiegel tegen de muur aan en plof op mijn bed neer. Ik haal mijn iPhone uit mijn zak en begin te reageren op mijn Whatsapp berichten van mijn vriendinnen.
Ik grinnik zachtjes als Kimberly vraagt of we zullen afspreken om te gaan winkelen. Enthousiast antwoord ik dat het goed is en dat ik eraan kom. Dat is dan wel het voordeel van rijke ouders, je eigen creditcard van je pappa's rekening. Snel trek ik een stel pumps aan en stop mijn spullen in mijn tas en loop de trap af.
Ik doe mijn jas weer aan en loop langzaam richting de Starbucks waar Kimberly en ik hadden afgesproken. Gelukkig was de Starbucks om de hoek. Ik wacht echt op het moment dat ik zestien wordt en eindelijk een scooter kan kopen. En dat moment komt angstig dichtbij, want dat moment is morgen.

De proloog trok mijn aandacht, vooral het stukje songtekst dat je erin verwerkt hebt. You belong with me van Taylor Swift toch? Mooi nummer!
Ik heb het idee dat het meisje uit hoofdstuk 2 en 4 haar spiegelbeeld is en dat ze elkaar straks in de spiegel zien ofzo

Paar opmerkingen:
Hoofdstuk 2:

'Madison, wat leuk dat je er bent, kom snel binnen! Wil je wat drinken?' zegt mijn oma vrolijk.
Ik stap het huis binnen en loop door naar de woonkamer. Ik laat mezelf op de bank ploffen. 'Graag oma!' mompel ik op de vraag van mijn oma.

Persoonlijk vind ik het niet zo lekker weglezen als er steeds letterlijk staat wie wat zegt, eigenlijk kun je het vaak uit de context al opmaken. Bij dit stukje bijvoorbeeld kun je het laatste zinnetje weglaten. Mijn mening hoor, je hoeft er niet persee iets mee te doen

Ik loop erheen en steek mijn hand uit dat het glinsterende object.

Deze zin klopt niet helemaal. Volgens mij moet 'dat' 'naar' zijn.

Hoofdstuk 3

Zonder er verder na om te kijken ga ik op mijn bed liggen.

na = naar

Hij lijkt de stralen.

de = te

Bedankt voor je reactie, ik heb het aangepast!
Het is idd het liedje van Taylor Swift. Ik was niet eens van plan om dat liedje er in te voegen,
alleen toen ik het stukje schreef was dat liedje op de radio,
en toen dacht ik dat het wel toepasselijk zou zijn

Hoofdstuk 5
Ik word wakker van de zonnestralen die in mijn gezicht schijnen. Gelukkig, ik hou van mooi weer op mijn verjaardag.
Het is stil in het huis, te stil. Ik luister naar de vogeltjes die vrolijk hun liedje fluiten. Ik voel me geen haar anders dan gister, toen ik nog vijftien was.
Langzaam loop ik naar de spiegel. Ik veeg wat stof er af, schijnbaar trekt het stof aan. Hij voelt niet koud aan, zoals ik verwachtte. Het heeft een warme temperatuur, wat gek is, het staat immers niet in de zon. Verder denk ik er niet bij na. Ik moet immers een leuke outfit uitkiezen. Ik houd van kleding maken, dat is één van mijn hobby’s. Ik trek mijn favoriete jurkje aan. Ik heb het zelf gemaakt, wat me veel tijd heeft gekost. Het is zwart, met glitters. Er hoort een tailleriem bij, die de kleuren heeft van de regenboog.
Ik doe mijn haar in een rommelige vlecht. Nu nog schoenen. Ik kijk naar mijn verzameling ballerina’s, twaalf paar heb ik. Na een tijdje nagedacht te hebben kies ik voor grijze ballerina’s, niets bijzonders.
Snel loop ik naar beneden, ik ben benieuwd wat mijn ouders voor me in petto hebben. De trap kraakt van mijn gewicht. Niet dat ik zo zwaar ben, de trap is gewoon oud.
‘Pap, Mam?’ roep ik onzeker.
Mijn moed zakt weg als ik het briefje lees, waarop staat dat ze weg zijn. Niet eens gefeliciteerd, niet eens goedemorgen. Nee, alleen dat ze weg zijn.
Verdrietig loop ik naar school. De school is bij mij om de hoek dus ver hoef ik niet te lopen. Ik kom graag zo laat mogelijk op school, dan kom ik Scarlett niet tegen.
Als ik de deur open doe van het klaslokaal zie ik dat iedereen al in de les zit. Niemand die me feliciteert. Verdrietig ga ik zitten, waarna de les meteen begint.
Met een zucht van verveling, teken ik bloemen in mijn schrift. Grote en kleine bloemen, rozen en zonnebloemen, ik houd van tekenen. Tekenen is rustgevend.
Deze les is net zo saai als alle andere lessen. Met moeite probeer ik mijn aandacht erbij te houden. Tekenen is veel leuker dan geschiedenis. Ergens speelt de gedachten dat ik moet opletten. Niet dat ik een nerd ben, maar ik wil geen onvoldoendes.
Om me heen hoor ik iedereen lachen. Het zou wel weer over mij gaan. Wanneer gaat het een keer niet over mij?
De docent probeert zonder succes om iedereen zijn aandacht te vragen. Dreigen met straf werkt bij deze klas allang niet meer. Mijn klasgenoten lachen hem in zijn gezicht uit. Ik doe daar niet aan mee. Ik doe nergens aan mee. Hoe graag ik ook een keer met ze zou willen lachen. Hoe graag ik een keer wil dat iemand met mij praat. Ik zoek zelf geen contact met ze. Misschien ben ik te verlegen. Misschien ben ik inderdaad raar. Maar alleen zijn went snel genoeg. Ik ben er al aan gewend. Ik ben eraan gewend om elke pauze alleen te zitten. Om elke les alleen aan tafel te zitten. Ik ben er aan gewend dat niemand tegen mij praat.
‘We hebben een nieuwe leerling in de klas,’ zegt de docent als iemand op de deur klopt.
Het werkt wel, meteen is de hele klas stil. We zijn niet vaak zo stil. Misschien is dit de eerste keer van dit schooljaar dat ik mijn eigen ademhaling kan horen. Ik probeer zo zacht mogelijk adem te halen. Bang dat ik de aandacht op mij vestig. Ik houd absoluut niet van aandacht. Iedereen van mijn klas kickt erop om in het middelpunt van belangstelling staan. Nou, mij niet gezien.
Meneer van Hoeven laat de jongen binnen. Even stokt mijn adem. Het is de knapste jongen die ik ooit heb gezien.
Hij heeft bruin golvend haar, tot net over zijn oren. Prachtige heldere bruine ogen. Ik ben niet vaak verliefd, maar dit is misschien wel zo een jongen waar ik verliefd op kan worden.
Snel kijk ik om me heen. Ik zie elk meisje hem letterlijk met open mond aanstaren. Meteen verdwijnt het verliefde gevoel weer. Wat haal ik me ook in mijn hoofd, alsof hij mij ziet staan. Ik heb in mijn zestien jaar dat ik hier op aarde ben nog geen enkel vriendje gehad. Ik doe er niet echt moeite voor, maar stiekem wil ik er wel één. Ik vervloek mezelf meteen dat ik vandaag niet wat extra make-up heb opgedaan. Nu ziet hij me al helemaal niet staan.
‘Dit is Ryan,’ zegt meneer van Hoeven stralend. Hij is natuurlijk blij dat hij eindelijk de klas stil heeft gekregen.
‘Naast wie wil je gaan zitten Ryan? Het voorstellen komt later wel.’
Ryan zijn blik glijdt over de klas. Er zijn nog maar een paar lege plekken. Één daarvan is naast mij. Maar waarom zou hij die kiezen? Naast Kimberly, het knapste en populairste meisje op Scarlett na, is ook nog een plek vrij. Zij gaat natuurlijk boven mij.
‘Ik wil graag naast haar zitten,’ hoor ik hem zeggen.
Ik zie niet wie hij aanwijst, omdat ik nadrukkelijk naar mijn schrift staar. Maar ik hoor een golf van onbegrip door de klas gaan. Ik zie hoe hij langs iedereen loopt naar zijn plek. Gaat hij naast Kimberly zitten? Maar nee, haar loopt hij straal voorbij. Pas bij mijn tafeltje stopt hij.
‘Vind je het erg dat ik hier kom zitten?’ grijnst hij.
Verschrikt kijk ik op. Hij heeft het echt tegen mij. Ik zie alle meisjes van de klas grijnzend naar mij kijken. Ze hopen vast dat ik het verpest. Ik weet niet zo gauw wat ik moet zeggen. Ik ben niet meer gewend aan gezelschap.
Ik haal mijn schouders stug op. Na het zien van dat gebaar ploft Ryan naast me neer.
‘Schat, je weet natuurlijk niet dat dit een grote fout is. Laat ik zo lief zijn om je erop te wijzen,’ grijnst Scarlett.
‘Madison is het minst populairste meisje van de klas. We hebben zo veel leukere andere klasgenoten. Verdoe je tijd niet aan haar. Ze is vreemd. Ze vindt zich zelf heel wat, maar ze betrekt zich nooit met ons. Niet dat wij haar hoeven. Dus kom gezellig naast Kimberly zitten,’ vervolgt Scarlett haar gesprek.
‘Ik zit hier prima, bedankt voor je advies,’ wimpelt Ryan haar af.
Even ben ik blij. Eindelijk is er iemand die haar op haar nummer zet. Dat had ze al heel lang verdiend.
‘Misschien kan je dankjewel zeggen?’ oppert Ryan
Met een rood gezicht blijf ik naar mijn gezicht staren. Natuurlijk ben ik hem dankbaar. Niet dat ik hem dat durf te zeggen.

allereerst jullie hebben door dat je het laatste stukje twee keer hebt gepost?
ten tweede leuk verhaal, ik zie al enigzins waar het naar toe gaat, maar vind het wel zeker interessant en ben benieuwd wat er gaat gebeuren als die twee elkaar gaan 'ontmoeten'.

@Yociame Haha, inderdaad Ik had het laatst geposte stukje nog niet gelezen, dus was me nog niet opgevallen

Oh, wat dom
Heb het ff aangepast
Kritiek is welkom!

Leest het eigenlijk lekker weg? Geen te korte / te lange zinnen?
Kritiek is welkom! x

Hoofdstuk 6
De deur van Starbucks duw ik open en stap naar binnen. Ik kijk even rond of ik Kimberly al zie zitten, helaas zie ik de donkerbruine krullen van Kimberly nog niet. Met een glimlach op mijn gezicht loop ik naar de kassa en bestel twee Java chip, favoriet van ons beide. Ik krijg net de mokken in mijn handen geduwd als ik een bekende stem van Kimberly achter me hoor. Ik draai me om en roep haar naam. 'Hey mop!' roept ze en er worden wat geïrriteerde blikken onze kant op geworpen.
Ik druk een kus op haar wang en loop voor haar uit naar een vrij tafeltje waar ik de mokken koffie neerzet. Ik trek mijn jas snel uit en geef haar en knuffel. Kimberly is mijn beste vriendin, al mijn hele leven, zelfs onze moeders waren vriendinnen. We hadden een grote vriendengroep, want iedereen wilde wel vrienden met ons zijn.
Ik plof neer op een stoel en sla mijn handen om te mok. Uitgebreid beginnen we te kletsen over de nieuwe kleding die we moeten gaan kopen. Voor ik het weet is mijn mok leeg en zuchtend staar ik naar mijn mok. Ik kijk op als ik een hand voor mijn ogen zien zwaaien. Glimlachend kijk ik haar aan. 'Sorry, was even in gedachten verzonken,' mompel ik zachtjes.
Waarover zou ze me nooit vragen, ze weet het negen van de tien keer toch wel.
'Zullen we gaan?' vraag ik lachend.
'Sure, let's go!' roept ze hard.
Grinnikend trek ik mijn jas aan en trek Kimberly mee de winkelstraat in. Wat geld later en heel veel tasjes rijker, zitten we lachend op een terrasje in het zonnetje. In mijn ooghoek zie ik een onbekende jongen naast ons neerploffen, met een stel jongens.
Ik geef Kimberly een trap onder het tafeltje en ze kijkt me beledigd aan. Ik sein naar rechts en ze werpt een snelle blik naar de jongens, als ze me weer aankijkt, wiebelt ze met haar wenkbrauwen.
Ik kijk opzij en zie dat de jongen naar ons zat te kijken.
'Hey!' zeg ik tegen de jongen. Hij trekt een wenkbrauw op en kijkt me aan.
'Uhm, hoi! Kom er anders bij zitten!' zegt hij als hij me een tijdje onderzoekend aan heeft gekeken.
Ik kijk glimlachend naar Kimberly en tegelijk staan we met onze stoel op en gaan bij de jongens zitten. Ik geef alle jongens een hand en stel me voor als Madison, Kimberly doet hetzelfde.
De jongens stellen zich voor als Lars, Chris, Ryan en Beau. Ik werp een blik op Kim en zie meteen dat ze die Lars wel ziet zitten. Ik wist precies op wat voor jongens Kim valt, en zij ook van mij. Ze kijkt lachend naar mij en daarna naar Ryan.
Als ik een snelle blik op mijn horloge werp, zie ik dat het al half zes is. Ik stoot Kim aan en laat haar me horloge zien, verschrikt kijkt ze me aan.
'Uhm, wij moeten er maar weer eens vandoor!' mompelt ze.
De jongens beginnen meteen te protesteren en ze roepen dat ze onze nummers willen. Ik pak mijn mobiel uit mijn zak en gaf hem aan de jongens. Snel zetten ze hun nummers erin.
'Oh ja, voordat ik het vergeet, morgen word ik zestien, en bij deze nodig ik jullie uit voor mijn sweet sixteen!' roep ik lachend.
Ze beginnen allemaal enthousiast te roepen en dan trek ik Kimberly mee en roep nog snel een
“tot ziens" naar de jongens.

Leuke stukjes weer! Ben benieuwd wanneer er iets met de spiegel gebeurt het is in ieder geval duidelijk dat het spiegelbeeld een tegenovergesteld leven leidt wat betreft populariteit en vrienden

Hoofdstuk 5:

Langzaam loop ik naar de spiegel. Ik veeg wat stof er af, de spiegel trekt schijnbaar stof aan. De spiegel voelt niet koud aan, zoals ik verwachtte

Dit stukje vind ik niet zo lekker weglezen doordat je het woord spiegel te vaak achter elkaar gebruikt. Mijn tip is om synoniemen voor woorden te zoeken, zodat je deze af kunt wisselen als je het een paar zinnen achter elkaar over hetzelfde hebt. Nu weet ik eigenlijk geen synoniem voor spiegel, maar je kunt er bijvoorbeeld wel dit van maken:

Langzaam loop ik naar de spiegel. Ik veeg wat stof er af, schijnbaar trekt het stof aan. Hij voelt niet koud aan, zoals ik verwachtte

Het is duidelijk dat het over de spiegel gaat, maar je zegt het niet steeds letterlijk

hoofdstuk 6:

'Hey mop!' roept ze en er worden van geïrriteerde blikken onze kans op geworpen.

van=wat, kans=kant

Thankyou

Hoofdstuk 7
Als de bel gaat sprint ik meteen de klas uit. Ik wil voorkomen dat mensen lullige opmerkingen over mij kunnen maken. Aangezien ik toch niemand heb om in de pauze mijn tijd te verdoen, ren ik meteen door naar buiten. Mijn vaste plek is op een veldje onder een boom. In de zomer kan ik er heerlijk schuilen in de schaduw. Ik zit er elke pauze, mijn eten op te eten.
Natuurlijk wil ik liever bij andere mensen van de klas staan. Gezellig met hun praten, maar dat durf ik niet. Ze zullen me toch ter plekke uitlachen.
Peinzend kijk ik naar het schoolplein, waar alle kinderen in verschillende groepjes staan. Bijna iedereen rookt. Niet dat het mag, maar de docenten hebben het al lang geleden opgegeven om iedereen ervoor te straffen.
Ik schrik op van een zacht kuchje. Net hard genoeg om het te horen. Versteend blijf ik zitten. Wie kan dat zijn? Nog nooit is een van mijn klasgenoten mij gevolgd om me te pesten. Ik dacht dat ik hier veilig was. Voorzichtig probeer ik te kijken wie er aan de andere kant van de boom zit. Ik herken hem vrijwel meteen aan zijn bruine haar. Het is de nieuwe jongen, Ryan.
Wat brengt hem hier? Hij is knap. Hij kan populair genoeg worden om bij de andere kliekjes van de klas te horen. Hij kan populair genoeg worden om mij te pesten. Net zo een type als de andere jongens van mijn klas.
Opeens merk ik dat hij terug staart. Shit, hoelang kijkt hij al naar me? Weet hij dat ik hem al zeker drie minuten aankijk?
Ik voel hoe rood ik word.
‘Bevalt het je wat je ziet?’ grijnst hij. Ik merk dat hij lacht met een halve glimlach. Het maakt hem schattig.
Ik sla mijn ogen neer. Waarom durf ik niets te zeggen? Heb ik een keer kans op een vriend, verpest ik het meteen weer.
‘Waarom sta je niet gezellig bij de andere?’ vraagt Ryan nieuwsgierig.
Verbaasd kijk ik hem aan. Heeft hij dan helemaal niet door dat ik nergens bij hoor? Beter laat hij me met rust, ik wil voorkomen dat hij gepest word. Al denk ik niet dat zoiets snel zou gebeuren, gezien zijn uiterlijk.
‘Bij Scarlett en haar groepje zeker?’ mompel ik bijna onverstaanbaar.
‘Nee, met mij en mijn vrienden.’
Aarzelend kijk ik hem aan. Is dit een uitnodiging? Of is dit een zieke grap? Misschien van Kimberly, die alles doet om bij Scarlett te horen. Onder al die make-up zit vast wel een lief meisje, ik heb haar alleen nog niet gezien.
Ryan maakt van die aarzeling gebruik. Voordat ik kan protesteren voel ik de grond onder mij verdwijnen.
Ik durf niet tegen te stribbelen. Ik hoop vurig dat het geen grap is. Ik ben bang voor Scarlett en haar vriendinnen.
Als ik iedereen verbaasd hoor mompelen, weet ik zeker dat dit geen grap is. Heel even voel ik me trots, Ryan kiest mij!
‘Hey, wie is dat?’ roepen zijn vrienden in koor als hij mij neerzet.
‘Jongens, dit is Madison. Madison dit zijn Lars, Beau en Chris.’
Nieuwsgierig, en nog steeds met een rood gezicht, kijk ik rond. Het zijn allemaal knappe jongens. Alleen niemand kan voldoen aan Ryan. Ik vraag me af hoe Ryan al aan zoveel vrienden komt, in zo een korte tijd.
‘Madison, hoe oud ben je?’ vraagt Ryan.
Ook al zegt hij mijn naam, het duurt even voordat ik doordring dat hij het tegen mij heeft. ‘Vijf.. zestien,’ antwoord ik zachtjes.
Chris grijnst. ‘Wanneer ben je jarig? Het kan niet zo zijn dat jij ouder dan mij bent hoor!’
‘Drie mei.’
Chris zijn grijns verdwijnt. ‘Dat is vandaag,’ zegt hij zacht.
Ik knik en ik sla mijn ogen neer.
‘Nou, dan maken wij er wel samen een leuke dag van!’ zegt Ryan optimistisch.
Ik schud zachtjes nee en ren weg. Weg van al dat neppe gedoe. Niemand kan om mij geven. Dat bestaat niet. Alleen Vlekkie is er voor mij. Alleen Vlekkie kan ik vertrouwen.
Het kan me niets meer schelen dat ik nog les heb. Ik ren aan één stuk door naar huis.
Als ik de voordeur open doe, merk ik dat er nog niemand thuis is. Niet dat ik wat anders had verwacht. Ik loop in één stuk door naar mijn kamer en plof neer op mijn bed. Waar ik hartverscheurend begin te huilen.

Kritiek is welkom!

Hoofdstuk 8
Nadat ik afscheid heb genomen van Kimberly ben ik naar huis gegaan, mijn nieuwe aankopen heb ik opgeruimd en ik ben meteen gaan slapen. Ik ben zo moe dat ik direct mijn bed induik en mijn ogen sluit. Hoe sneller ik slaap hoe eerder het mijn verjaardag zou zijn, dacht ik zo.
De volgende morgen word ik wakker van het geluid van mijn iPhone, slaperig grijp ik naar mijn nachtkastje en neem mijn telefoon op.
'Hallo?' mompel ik hees in mijn telefoon.
Direct beginnen Scarlett en Kimberly in mijn oor te schreeuwen en te zingen, direct zit ik rechtop in mijn bed en kreeg een grote glimlach op mijn gezicht.
'Thank you girls!' roep ik in mijn telefoon 'komen jullie zo meteen, want jullie moeten me helpen voor vanavond!'
Er klinken instemmende geluiden aan de andere kant van de telefoon en niet veel later hangen we op.
Ik spring mijn bed uit en loop naar de badkamer toe, ik zet mijn muziek aan en laat het water stromen. Ik trek mijn pyjama uit, en stap onder de warme stralen. Zingend was ik mijn haren en blijf dan nog even genietend onder de warme stralen staan. Met een brede lach op mijn gezicht, droog ik mezelf af en sla een handdoek om mezelf heen, ik stap onder de warme stralen.
Ik bedenk me dat ik de jongens van gisteren nog moet uitnodigen. Snel sms ik de jongens, met de tijd en mijn adres. Ik trek een skinny jeans en een wijde trui aan en doe mijn haar in een snelle knot nadat ik het heb geborsteld.
Ik huppel naar beneden, benieuwt naar de cadeaus die beneden liggen. Ik open de deur naar de woonkamer, maar de woonkamer is leeg.
'Mam? Pap?' roep ik door het huis heen. Het enige wat ik hoor is mijn eigen echo. Boos sla ik mijn armen over elkaar heen en loop naar de keukentafel, zoals verwacht ligt daar al een briefje. 'Madison, wij zijn op zakenreis, tot volgende week!'
Ik laat mijn ogen over de regels heen glijden, geen eens gefeliciteerd. Ik verscheur het briefje en zak op de bank neer, de tranen staan in mijn ogen en lopen langzaam over mijn wangen.
Nooit zijn ze thuis, zelfs niet op mijn eigen verjaardag. Ik veeg ruw de tranen van mijn wangen als de deurbel gaat, ik tover een neppe glimlach op mijn gezicht en loop naar de deur. Ik open de deur en Scarlett en Kimberly bespringen me, zodat ik op de grond val. Lachend sta ik op, zonder dat ze wisten dat ik chagrijnig was, hebben ze me toch weer weten op te vrolijken.
Scarlett trekt me overeind en sluit de deur.
'Wat moeten we allemaal nog doen vandaag?'
'Inkopen doen, versieren en onszelf omtoveren!'
'Laten we dan maar meteen beginnen met het versieren van dit huisje.'
Ik grinnik om de opmerking van Kimberly. Klein, zo zou je ons huis absoluut niet noemen, het is eerder een doolhof vooral als je hier nooit komt.
Ik haal de slingers en ballonnen uit de garage en samen met Scarlett en Kimberly begin ik het huis te versieren. Als we even later klaar zijn trekken we snel onze schoenen en jassen aan en rennen half naar de supermarkt, in de supermarkt slaan we vooral veel alcohol, frisdrank en chips in.
Thuis gooien we alles op de keukentafel en vullen de koelkast met alles wat we hebben ingeslagen. Kimberly pakt me bij mijn arm en trekt me giechelend mee naar boven.
'Wat ga je aandoen?' vraagt Scarlett, die achter ons aan was gerent.
'Ik weet het nog niet zeker, ik twijfel tussen deze twee.'
Ik loop snel mijn inloopkast in en pak er twee jurkjes uit. Twee heel verschillende, de ene had een bovenkant van spijkerstof, en de onderkant was bol met witte stipjes. De andere had een glitterbovenkant en bol aan de onderkant.
Scarlett en Kimberly kijken met open mond naar de jurkjes.
'Welke?'
'Die tweede!' roepen ze in koor.
'Duidelijk!' en snel hang ik het andere jurkje terug. Ik trek mijn jurkje aan. Kimberly en Scarlett zijn weer naar beneden gerent omdat ze een verassing voor me hadden.
Met een glimlach kijk ik in de spiegel. Ik kijk naar mijn spiegelbeeld, ik knijp mijn ogen even dicht en kijk nog eens. Ik ben het die daar staat, maar toch ook niet. Mijn spiegelbeeld heeft een zwart jurkje met glitters aan met een tailleriem en haar haren zaten in een vlecht.
Ik voel aan mijn taille, maar daar zat toch echt geen riempje, ik voel aan mijn haren, maar die zaten ook gewoon nog los.
Ik schud langzaam mijn hoofd van ongeloof. Snel pak ik de spiegel om en draai hem naar de muur toe.
'Wie komt mijn haar en make-up doen?' roep ik naar beneden. Als antwoord krijg ik voetstappen die de trap op rennen.

Reacties plz :3

Hoofdstuk 9
‘Dus, je bent aan het spijbelen?’ hoor ik opeens een stem van achter, waar ik me overigens rot van schrik.
‘Dus, jij bent aan het inbreken?’ vraag ik met één opgetrokken wenkbrauw, als ik Ryan zie staan.
Ik merk dat Ryan moeite moet doen om zijn gezicht in de plooi te houden. Waarom is hier naar toe gekomen? Waarom heeft hij zich niet in laten palmen door Scarlett en haar vrienden? Of door Kimberly, die altijd met mooie jongens inpalmt.
‘Je kunt wel grappig zijn,’ zegt Ryan zacht.
Verlegen sla ik mijn ogen neer. Kan ik dat? Ik kan mij niet herinneren wanneer ik voor het laatst grappig was, is dat moment wel is voorbijgekomen?
‘Wat kom je eigenlijk doen?’. Meteen heb ik spijt van die vraag. Ik wil helemaal niet dat hij weg gaat, denk ik. Eigenlijk weet ik niet wat ik wil. Er zijn maar een paar, dat ik zeker weet, één daarvan is dat Ryan ongelooflijk knap is.
‘Je zestiende verjaardag vieren, remember? Zet die verlegen houding nou maar van je af. Ik ga hier niet weg.’ Ryan zijn ogen glijden door mijn kamer en vallen stil bij de spiegel. ‘Hm, mooie spiegel. Weetje, maak jij je nou maar even klaar voordat de andere komen. Ik ga wat boodschappen halen, geen zorgen, ik betaal.’
Boos kijk ik hem aan. Alsof hij bepaalt wat ik doe, op mijn verjaardag.
‘Sorry, maar jij bepaald niet wat ik doe.’
Hij kijkt me verdrietig aan. ‘Dat zullen we nog wel zien.’
Voordat ik kan protesteren is hij al weg. Shit, wat moet ik nu doen? Straks zijn die jongens hier en dan wordt het één grote blunder.
‘Madison? Wie was die jongen net?’
Het verbaasd me dat mijn moeder thuis is. Ik had haar helemaal niet verwacht hier, normaal zijn ze veel later thuis.
‘Uhm, er komt straks een groepje vrienden voor mijn verjaardag.’
‘Oh oke, ik ga zo weer weg. Jij red je wel he? Papa en ik hebben geld gestort voor je verjaardag, daar moet je genoeg aan hebben. Veel plezier vanavond,’ zegt mijn moeder voordat ze de trap afstormt.
Niet eens gefeliciteerd. Niet eens een persoonlijk cadeautje. Niet eens een beetje liefde.
Wat moet ik doen? Ik kan Ryan niet meer tegenhouden, en zijn vrienden kan ik straks ook niet wegsturen.
Uit de hoek komt een krassend geluid, wat de stilte verbreekt. Meteen sta ik op van het bed. We zullen toch niet weer muizen hebben he? Ik haat muizen, ze zijn klein en snel. Het ergste van muizen is dat ze bijna overal in kunnen. Als je er eenmaal eentje zit schieten ze een hoek in en vind je ze niet meer terug. En dan zit je met het idee dat er ergens een muis rond loopt. Ik huiver van die gedachten.
‘Vlekkie!’ schreeuw ik. Ik krijg er geen gehoor op, waar is die kat als je hem nodig hebt? Dan maar zelf achter het geluid aan gaan…
Ik kom er al snel achter dat het bij de spiegel vandaan komt. Ik loop naar de spiegel en zie mijn eigen spiegelbeeld. Snel werp ik een blik op mijn outfit, die muis vind ik toch niet. Kan ik er wel mee door? In de spiegel zie ik dat mijn vlecht los is geschoten. Mijn handen gaan automatisch naar mijn haar, maar tot verbazing voel ik dat de vlecht er nog zit.
Ik heb mijn zelfgemaakte zwarte jurkje met glitters niet meer aan. En mijn favoriete tailleriem is ook verdwenen. Mijn eerste gedachten is dat het een grap is, die wel heel slim is uitgevoerd. Maar ik weet dat dit niet mogelijk is.
‘Zeker te weinig geslapen,’ mompel ik. Ik loop weg, en tot mijn grote opluchting doet mijn spiegelbeeld dat ook.
De bel galmt door het huis. Ik wil de trap afrennen, maar ik bedenk me gelukkig nog op tijd. Ik wil niet te enthousiast overkomen. Opgewonden maar beheerst loop ik de trap af. Als ik de deur opendoe zie ik het knappe gezicht van Ryan.
‘Gefeliciteerd!’ begroet hij me met een knuffel.
Stralend kijk ik hem aan. Ik merk dat hij alleen is daarom vraag ik waar zijn vrienden zijn.
‘Ze komen er zo aan,’ antwoord hij. ‘Ik moet je eerst iets vragen.’
Vragend kijk ik hem aan. Ligt het aan mij of is hij zenuwachtig?
‘Het is niets ernstigs hoor,’ zegt hij lachend om mijn gezicht. ‘Kom we gaan naar boven. Zijn je ouders niet thuis?’
‘Uhm, nee ze gunnen me het huis alleen voor mijn verjaardag,’ lieg ik soepel. ‘Wat wil je nou vragen?’
Het is een tijdje stil en ik zie dat Ryan rood word. ‘Nee, laat maar. Het is niet belangrijk. Zullen we het hier versieren? Waar wil je het houden?’
‘Wat denk je van in de tuin? Het is mooi weer en ik houd van buiten zijn.’
‘Dan houden we het in de tuin,’ zegt Ryan bevestigend. Hij loopt zachtjes de trap af naar beneden.
Ik blijf nog even achter in mijn kamer. Ik was niet eens verlegen, ik was mezelf, denk ik. Straks vinden ze me stom… Ik wil mezelf zijn, maar hoe?
‘Kom je nog?’ schreeuwt Ryan.
‘Ik kom eraan!’ zeg ik, waarna ik naar beneden loop. Eerst dit feestje maar zien te overleven.

Ik vind verlegen M bijna vervelend, ligt niet aan jou/jullie maar aan mij ik kan nooit zo goed tegen types die zo doen, ik hoop dat ze van Ryan en beetje uit haar schulp komt

Hoofdstuk 10
Na een halfuurtje gaan Kimberly en Scarlett voor mij staan.
Kimberly slaakt een zucht. 'Je ziet er prachtig uit!' kirt ze zachtjes.
Ik sta op uit de stoel en loop naar de badkamer, ik ga echt mijn spiegel niet meer gebruiken, eng ding. 'Wauw!' mompel ik zachtjes naar mijn spiegelbeeld. Ik huppel terug naar mijn eigen kamer. 'Jullie zijn geweldig! Nu is het jullie beurt!'
Ik trek Scarlett en Kimberly mee mijn inloopkast in, 'Kies maar wat uit!'.
Meteen beginnen Scarlett en Kimberly tussen mijn jurkjes te snuffelen. Het is zo handig als je beste vrienden dezelfde maat als jou hebben.
‘Gelukkig bewaar ik mijn zelfgemaakte kleding niet in deze kast,' mompel ik zachtjes.
Als snel hebben ze beide een jurkje gevonden en staan ze samen voor de spiegel.
'Jullie zien er prachtig uit!' grinnik ik zachtjes. Ik trek ze mee terug naar mijn kamer en druk Kimberly op de stoel, en als we met Kim klaar zijn, is het Scarlett haar beurt.
Als we allemaal klaar zijn, rennen we naar beneden. Kim en Scarlett komen naar me toe met een klein pakje.
'Hier gefeliciteerd!' zeggen ze vrolijk.
Voorzichtig pak ik het pakje aan en loop naar de bank waar ik op neerplof. Zorgvuldig maak ik het cadeaupapier open en er verschijnt een klein doosje, ik open de deksel en daar liggen drie ringen. Voorzichtig pak ik er eentje op, aan de binnenkant staat "M&S&K".
'Ah, jullie zijn echt schatten!' Ik zet het doosje naast me op de bank en trek Kimberly en Scarlett in een knuffel. Al snel laat ik ze weer los en pakken we allemaal een ring uit het doosje en schuiven die om onze ringvinger. Ik ruim het doosje op en spring verschrikt op als de deurbel gaat. Ik werp een blik op de klok en zie dat het al acht uur is.
Ik loop naar de deur en doe hem voorzichtig open, voor de deur staan Lars, Beau, Chris én Ryan. Ze beginnen me te feliciteren en ik laat ze binnen. We lopen met zijn allen naar de woonkamer en ze begroeten Kimberly en stellen zich voor aan Scarlett.
Ryan komt naar mij toe gelopen 'zijn je ouders er niet?' vraagt hij verbaasd.
'Nee, die wilde me het huis voor mij laten,' gooi ik er makkelijk uit.
Niemand hoeft te weten dat ik negen van de tien keer alleen thuis ben. Al snel staat het huis vol met mensen, zelfs met mensen die ik niet eens ken. Omdat ik even weg moet uit de drukte loop ik naar boven, ik loop mijn slaapkamer in en draai de deur op slot.
Ik plof op mijn bed neer en leg mijn handen op mijn slapen. Mijn blik valt weer op de rare spiegel, zuchtend sta ik op en draai de spiegel weer goed. Ik doe een paar stappen naar achteren en kijk naar de spiegel, waar normaal mijn spiegelbeeld stond, was nu niets te zien. Ik loop naar de spiegel toe en leg mijn hand tegen het glas aan, in plaats van het koude glas te voelen zweeft mijn hand er gewoon doorheen.
Geschrokken trek ik mijn hand terug en kijk naar mijn hand. 'Geen leuke grap meer mensen!' roep ik geïrriteerd.
Ik loop weer naar de deur van mijn slaapkamer toe, maar ik struikel over mijn eigen voeten en maak een smak naar achteren, ik slaak een gil en knijp mijn ogen dicht. Voor ik het door heb raak ik de grond weer en open voorzichtig mijn ogen. Snel sta ik weer op mijn benen en klop mijn jurkje schoon. Ik loop naar mijn slaapkamerdeur en huppel de trap af. Maar de woonkamer is leeg, in de tuin klonk muziek, dus nieuwsgierig loop ik naar de achtertuin toe.
Ik schud met mijn hoofd als ik de achtertuin zie. Ik word opeens heel licht in mijn hoofd en het laatste wat ik voel is dat ik de grond raak.

ah tof! het gaat beginnen

Hoofdstuk 11
Vrolijk beweeg ik op de maat van de muziek. Ik geniet niet zomaar, nee, ik leef. Ik kijk naar Ryan die vrolijk met zijn vrienden aan het dansen is. Het is niet druk, maar dat hoeft van mij ook niet. Trouwens, het is het drukste gezelschap dat ik ooit heb gehad.
‘Zie je wel dat je het kunt,’ zegt Ryan lachend.
Ik schrik op van zijn stem. Ik had niet gezien dat hij zich afwendde van zijn groepje. ‘Wat kan ik? Ik heb vroeger op dansles gezeten hoor!’. Dat het ballet was, vertel ik er maar niet bij.
‘Ik heb het niet over het dansen. Je kunt vrolijk zijn, dat bedoel ik.’
Glimlachend kijk ik hem aan. Ik besef dat hij gelijk heeft. Ik ben vrolijk, ik ben mezelf.
Ken je dat gevoel, dat niemand je begrijpt? Dat eenzame gevoel dat je niemand kan vertrouwen, omdat je bang bent voor teleurstelling? Dat gevoel, is naar de achtergrond verdwenen.
‘Leuk feestje, Madison,’ zegt Chris die er bij is komen staan.
Ik schenk hem een gelukkige lach.
Ik zie dat de Lars en Beau stiekem aan het smoezen zijn. Zodra ze zien dat ik naar hun kijk komen ze naar mij toe.
‘We hebben nog een cadeautje voor je. Het is niet veel, omdat het zo kortdag was. Sorry daarvoor,’ meld Ryan, die schijnbaar meteen wist wat de jongens kwamen doen.
‘Ik hoef helemaal geen cadeautje,’ mompel ik.
‘Dan heb je pech, je krijgt het toch,’ roepen de jongens in koor.
Ik glimlach. ‘Oke dan, kom maar op.’
Lars duwt me een pakje in mijn handen. Lekker subtiel, schiet er door mijn hoofd heen. Maar meteen realiseer ik me dat ik niet mag klagen. Ik heb eindelijk vrienden. Ik hoop dat dit mijn echte vrienden blijven, en niet dat ze zich realiseren dat Scarlett en Kim, zo wordt Kimberly liefkozend genoemd door Scarlett en haar clan, leuker zijn.
Ik scheur de verpakking eraf, en er komt een geweldige ketting uit. Precies mijn stijl. Het heeft een klein steentje, helderblauw. Perfect.
‘Ah, bedankt jongens’. Ik bevestig mijn woorden met een groepsknuffel, waarbij ik heel onhandig tegen Beau zijn arm kom.
‘Geeft niets!’ roep ik lachend, als er cola over mijn jurkje heen komt. ‘Ik trek wel even wat schoons aan.’
Als ik de oude krakende trap op loopt overvalt de stilte mij. Ik loop naar mijn kast en besluit om normale kleding aan te doen. Met normaal bedoel ik kleding die ik niet zelfgemaakt heb.
Ik trek een hemelsblauw jurkje aan met een zwart tailleriempje. Het jurkje past precies bij mijn ketting. Mijn vlecht is toch bijna helemaal los, dus ik trek het elastiekje eruit, en schud mijn haar los.
Ik werp een blik op de spiegel. Wat als er weer wat gebeurd?
‘Je hebt het je gewoon verbeeld, Madison,’ mompel ik.
Op het moment dat ik naar de spiegel wil lopen hoor ik een stem, die mijn aandacht trekt.
‘Geen leuke grap meer mensen!’ galmt het.
Ik deins achteruit. Die stem, is mij niet onbekend. Het is verreweg van onbekend, het is namelijk niet zomaar een stem. Het is mijn stem.
Oke, hier is geen verklaring voor toch? Dit kan toch helemaal niet? Wordt ik gek? In één ding had mijn stem wel gelijk… Dit is geen leuke grap meer.
Ik loop, nee ik rén de trap af.
Als ik weer buiten ben voel ik de frisse wind door mijn haren stromen. Hier buiten is het moeilijk te geloven wat er daar boven gebeurd is.
‘Wow, je ziet eruit alsof je een spook hebt gezien,’ lacht Chris.
Hij heeft geen idee hoe dicht hij er bij zit. Al heb ik geen spook gezien, maar wel gehoord.
Ik zie dat Ryan naar mij toe loopt. ‘Ik wil jullie gesprek niet onderbreken hoor, maar volgens mij heb je nog een gast.’
Mijn hart stokt in mijn keel. Scarlett is toch niet gekomen om het te verpesten? ‘Waarom heb je haar binnen gelaten,’ sis ik.
Maar als ik Ryan zijn blik volg, zie ik dat het Scarlett niet is.
Het is te donker om het te zien, maar het is Scarlett zeker niet.
‘Ik heb haar niet binnen gelaten, ga naar haar toe zou ik zeggen.’
Terwijl ik naar het geheimzinnige meisje loop zie ik haar in elkaar zakken. Valt ze flauw? Ik versnel mijn pas.
‘Gaat het?’ roep ik haastig. Mijn ongerustheid maakt plaats voor angst, als ik het meisje herken. Nee, dat is Scarlett niet. Dat meisje die daar op de koude grond ligt, dat ben ik.

dun dun dun duuuuum (lees het als zo'n spooky muziekje)

Hoofdstuk 12
Het laatste van wat ik nog weet, is de achtertuin die ik zag. Er was niets bijzonders aan die achtertuin, want het was gewoon mijn achtertuin. Het ging om de personen die in de achtertuin stonden. Ik herkende ze maar als te goed Lars, Chris, Beau en Ryan. Maar naast hun stond een meisje, het meisje, dat was ik. De manier waarop ze stond te dansen verwarde me, dat was de reden waardoor ik flauw was gevallen.
De koelheid van de grond komt me tegemoet als ik weer een beetje bij zinnen kom. Er klinken vage stemmen op de achtergrond, maar plaatsen kan ik ze niet. Met alle kracht die in mijn lichaam schuilt probeer ik mijn ogen te openen, alleen mislukt deze poging. ‘Dan maar iets simpels.’ zeg ik. Alleen niemand zou het gehoord hebben, het was namelijk de stem in mijn hoofd. Met al mijn kracht probeer ik mijn vinger te bewegen, als mijn vinger een paar millimeter opschuift zou ik het liefst een vreugdedansje willen doen, alleen die kracht had ik niet. Weer probeer ik mijn ogen op het doen, dit keer met succes.
Op de grond naast me zit het meisje, of zal ik beter zeggen “ik”, ze heeft een bezorgde blik in haar ogen, als ze ziet dat ik een poging doe om mijn ogen open te houden, staat ze op en loopt ze weg. Ik sluit mijn ogen weer en probeer te herinneren hoe ik hier was gekomen. Ik hoor mijn hersenen kraken, maar dan schiet het me weer te binnen, de spiegel. Ik ga voorzichtig rechtop zitten en kijk om me heen. Het was net alsof ik in mijn eigen huis was, een exact kopie. Ik trek mezelf aan de bank omhoog en strompel naar de deur.
Aan de trapleuning trek ik me omhoog naar boven, ik weet niet hoe ik door de spiegel ben gekomen, maar als ik er doorheen kon, dan kon ik ook wel terug. Ik open de kamer waar ik vandaan was gekomen en zie de spiegel staan. Ik strompel erheen en laat me ervoor neervallen, mijn hand laat ik naar het glas zweven en ik leg hem erop, alleen gaat mijn hand erdoorheen. ‘Nu weet ik hoe ik er doorheen moet…’ mompel ik zachtjes. Ik duw mezelf omhoog en zet mijn been door de spiegel heen. Mijn been verdwijnt en als ik de rest van mijn lichaam door de spiegel steek, verdwijn ik uit deze wereld.
Verward word ik wakker, ik kan me nog maar vaag dingen herinneren. Alleen de spiegel, staat vers in mijn geheugen gegrift. Ik word uit mijn gedachten getrokken als er hard op de deur wordt geklopt. ‘Madison, ben je daar?’ roept de vragende stem van Kimberly.
Ik maak een instemmend geluidje en sta voorzichtig op van de grond, ik loop naar de deur toe en draai hem van het slot af.
‘Ik was je aan het zoeken, je bent al een kwartier weg! Wat was je aan het doen?’
‘Ik moest even weg van de drukte.’ mompel ik zachtjes. Ik loop achter haar aan de trap af terwijl mijn gedachten op volle toeren draaien. Een kwartier, maar dan was dat alles een droom, en dat kan helemaal niet.
Als ik weer beneden kom, kijkt er niemand op of om. ‘Niemand die mijn afwezigheid heeft opgemerkt naast Kimberly.’ mompel ik. Ik loop langzaam naar de keuken en schenk een glas Bacardi cola in. Nu ik officieel zestien was, mocht dit. Niet dat ik het niet deed toen ik vijftien was, maar nu heb ik het echt nodig. Ik laat het donkere goedje mijn keel in glijden en slaak een goedkeurende zucht. Met een grote glimlach op mijn gezicht loop ik de woonkamer weer in en begin te dansen. Als ik twee handen op mijn heupen voel, draai ik geschrokken mijn hoofd om.
‘Oh hoi!’ roep ik vrolijk naar Ryan.
‘Waar was je nou net?’
‘Was even op mijn kamer, moest even weg van de drukte.’
Hij knikt langzaam en begint weer te bewegen op de muziek en al snel dansen we samen, alsof wij de enige zijn hier op dit feest.


Kritiek is welkom! xx

Hoofdstuk 13
‘Hallo? Hoor je mij eigenlijk wel?’ probeer ik met alle macht om… nou ja om mezelf wakker te maken.
Eindelijk opent zij, of ik (het blijft verwarrend…) haar ogen.
Meteen loop ik weg. Ik moet Ryan halen, hij kan mij vast wel helpen. Ik zie dat Ryan me van een afstandje bekijkt.
‘Wie is dat?’ vraagt hij toen ik naar hem toe liep.
‘Je moet echt komen! Ik snap er echt helemaal niets van het is echt zo raar,’ zeg ik terwijl ik Ryan aan zijn arm mee trek. ‘Waar is ze nou gebleven?’ vraag ik verbaasd, als ik merk dat ze er niet meer ligt.
‘Nou, ze vond het zeker niet zo gezellig. Kom wij gaan dansen.’
Ik ruk mij los van Ryan zijn greep. Ik wil helemaal niet dansen, niet nu. Ik moet weten wat hier aan de hand is. Ik loop de huiskamer in en ik kijk onderzoekend rond, ik kan niets vreemds ontdekken. Terwijl ik aandachtig luister hoor ik hoe de trap kraakt. Is ze onderweg naar mijn kamer? Wat brutaal!
Meteen merk ik dat die gedachten absurd is. Als ik haar ben, of zij mij, dan is het natuurlijk ook haar kamer.
Ik zie haar nog net de deur binnen gaan. Ik aarzel even voordat ik mijn kamer binnen ga. Is dit wel een goed idee? Misschien is het één of andere grap of verbeeld ik het mij wel. Mijn nieuwsgierigheid overwint die gedachten.
De deur gaat krakend open, wat de stilte doorbreekt. Ik kijk mijn kamer rond, maar tot mijn verbazing tref ik niemand aan. Ik weet toch zeker dat ik haar hier naar binnen zag gaan? Mijn kamer is niet supergroot, maar toch kijk ik alle mogelijke verstopplaatsen na.
‘Uhm, hallo? Kijk ik weet niet wat er aan de hand is maar jij moet de gelijkenis tussen ons ook gezien hebben toch? Nou ja ik wil je niet afschrikken of zo, maar het praat wat beter als ik je kan zien?’ ratel ik. Ik voel me meteen debiel omdat ik geen antwoord terug krijg. Fijn dit.
Moeizaam zak ik neer op mijn bed. Wat een chaos. Het is allemaal begonnen sinds Ryan in de klas kwam. Ben ik zo erg verliefd dat ik de werkelijkheid niet meer van fantasie kan onderscheiden?
Ik merk dat de tranen beginnen te stromen, zomaar zonder reden.
‘Madison, kom je nog? Wat is er aan de hand? Ik kom je halen hoor!’ gooit Ryan de vragen op mij af.
‘Ik kom er aan,’ schreeuw ik terug. Mijn hand gaat naar mijn wang, die nat is van mijn tranen. Shit! Mijn make-up is natuurlijk uitgelopen. Ik draag nooit make-up maar voor mijn eigen verjaardag heb ik mij toch maar even opgemaakt.
Aarzelend loop ik naar de spiegel. Wat nou als ik weer een stem door de spiegel hoor? Die gedachten verwerp ik meteen. Ik heb het me verbeeld. Ik heb de laatste tijd gewoon heel weinig geslapen dat is vast de reden.
Dat meisje in de tuin, was vast mijn buurmeisje. Niet dat zij op mij lijkt, maar een andere verklaring kan ik niet verzinnen.
Ik kijk naar mijn spiegelbeeld. En gelukkig, zie ik mijn eigen spiegelbeeld. Mijn gezicht is rood van het huilen. Terwijl ik naar de spiegel staar merk ik dat hij vies is. Er zitten vieze vetvlekken op.
Ik pak een zakdoekje van mijn bureau en mijn hand reikt naar de spiegel. In plaats van dat het glas mijn hand stopt, wat je zou verwachten ga ik er dwars door heen.
‘Oh my god,’ mompel ik, ik trek mijn hand snel terug. Nee, dit kan niet, dit mag niet. Die man van de antiekwinkel zei toch dat het bijgeloof was? Of zou hij het bijgeloof onderschat hebben?
Twijfelend steek ik mijn hand weer uit. Ik moet het zeker weten, dat moet gewoon. Opnieuw probeer ik voorzichtig de spiegel aan te raken. Nauwlettend houd ik mijn hand in de gaten. Op het moment dat mijn topje van mijn vinger de spiegel moet raken, verdwijnt hij gewoon.
Als mijn vingertopje door de spiegel heen kan, moet ik er zelf ook doorheen kunnen toch? Als dat kan is dat het ultieme bewijs van dat er iets raars is met die spiegel.
Ik neem een diepe teug adem, op het moment van de waarheid dan maar. Ik voel me vrij zeker van mezelf, dat voelt geweldig. Zonder nog verder te aarzelen doe ik een stap naar voren.
Ik voel geen glas… Verbaasd vliegen mijn ogen open. Maar ik sta gewoon nog voor de spiegel.
‘Zie je wel, niets aan de hand.’
Ik loop naar beneden en het valt mij meteen op dat de muziek uit de huiskamer komt. Nou ja, misschien werd het frisjes buiten.
Als ik de huiskamer binnen kom overvalt de menigte me. Waarom is het zo druk?
‘Hey, heeft Ryan je eindelijk alleen gelaten? Kom wij gaan dansen!’ klinkt er een stem achter mij.
Langzaam draai ik mij om. Mijn mond valt open van verbazing. Wat doet Scarlett hier? Wie heeft haar uitgenodigd? Ryan weet toch dat ik haar niet mag?
‘W wat doe jij hier?’ stamel ik.
‘Hoe bedoel je? Wat doe jij nou raar? Ik haal even wat drinken hoor en dan gaan we gezellig samen dansen!’
Alles wordt me te veel. Dit klopt niet. Scarlett zou nooit vrijwillig met mij dansen, of ze moet me laten struikelen…
Opeens wordt het heel warm in de kamer. Ik draai me om en ren weer naar boven. Terug naar mijn veilige kamer. Weg van dit.
Ik neem niet eens de moeite om op het bed te gaan liggen. Ik laat me gewoon op de koude vloer vallen.

Sorry dat ik zo lang niet gereageerd heb! Ik had het druk met school. Maar ik ben weer helemaal bijgelezen
het verhaal is al aardig op gang gekomen, leuk!
De enige tip die ik je mee wil geven is dat je er niet te snel doorheen gaat, probeer gebeurtenissen iets uitgebreider te beschrijven. Bij de spiegel bijvoorbeeld, hoe voelt het als je door de spiegel gaat?
Dat was het, ben beniewd naar het volgende stuk!

Het duurde eventjes maar toch een nieuw stukje
Kritiek is welkom

Hoofdstuk 14
‘Het was een leuk feest! Doei Schat,’ zeggen mijn vriendinnen terwijl ze mij een knuffel geven.
‘Ja, ben een beetje moe,’ lieg ik soepel. Want ik ben niet moe, nee in tegendeel. Ik ben klaar wakker, vastberaden om dit tot de bodem uit te zoeken.
‘Dag schoonheid,’ zegt Ryan zacht.
Ik negeer hem en wacht tot iedereen weg is voordat ik een besluit neem. Ik ga gewoon door de spiegel heen. Ik merk vanzelf wel of dat kan. En dan moet ik dat kind vinden dat bizar veel op mij lijkt. Ik denk nog steeds dat ik het me verbeeld heeft. Misschien heeft iemand wat in mijn drankje gedaan… Ik gooi de deur met een knal dicht en ik ren zo snel als ik kan de trap op. Nauwelijks buitenadem kom ik boven aan. Ik merk de troep niet die in mijn kamer ligt. De troep die ik samen met Scarlett en Kim gemaakt heb. Ik besteed geen aandacht aan mijn kamer. Zonder vaart te minderen loop ik naar de spiegel, alleen ik bereik de spiegel niet. Want ik struikel.
‘Au!’ klinkt het tweestemmig.
Als ik rechtop ga zitten zit ik tegenover… mezelf. Pff, dit kan ik er echt niet bij hebben. Ik heb gewoon te veel gedronken. Maar nadat ik mijn ogen heb gewreven zit ze er nog steeds. Dan maar het gesprek beginnen.
‘Oké,’ begin ik ‘wat doe jij hier de hele tijd? Ik weet niet wat er aan de hand is maar het moet stoppen. Je bent net een slechte versie van mij.’
Mijn spiegelbeeld krijgt tranen in haar ogen. Oh fijn ik maak iemand aan het huilen. Ik kan niet tegen tranen, niet tegen tranen van andere. In tegenstelling tot Scarlett en Kimberly die alle zwakke proberen te pesten. Alle onzekere mensen, nog onzekerder proberen te maken.
‘Oh, natuurlijk dit is mijn schuld. Wat doet Scarlett trouwens hier? Je weet dat ze ons haat en je nodigt haar notabene uit voor je verjaardag?’.
Nu is het mijn beurt om verbaasd te kijken. Diep in mijn hart weet ik dat ze gelijk heeft. Natuurlijk heeft ze gelijk. Ik ga op mijn bed zitten en nodig haar met een klopje op mijn bed uit om naast me te mogen zitten. Onzeker loopt mijn spiegelbeeld naar het bed en gaat zitten. Zou ze gepest worden? Dat moet haast wel, kijk nou hoe ze eruit ziet.
‘Ik noem je Maddie, naar dat meisje uit onze klas, oké? We kunnen niet alle twee én de zelfde naam én hetzelfde uiterlijk hebben.’ Als ze knikt ga ik verder. ‘Je moet niet zomaar dingen over mij gaan zeggen. Wij zijn twee verschillende personen, in twee verschillende werelden. Ook al lijken we op elkaar, ook al kennen we dezelfde personen.’
Maddie gaat op mijn bed zitten en haalt meteen mijn zelfgemaakte kleren onder mijn bed vandaan.
Ik voel meteen dat ik een rood gezicht krijg. Die mag niemand zien! Wat denkt zij wel niet, ze snuffelt zomaar in mijn kamer!
‘Oh, wauw deze zijn fantastisch. Waarom draag je deze niet?’
Verslagen sla ik mijn ogen neer. Ik ben te hard voor haar. Ze probeert alleen maar aardig te doen. Ik haal diep adem en vertel de waarheid. ‘Ik ben bang om gepest te worden,’ fluister ik bang.
‘Dat is meteen een groot verschil tussen ons. Ik wordt gepest. Maar ik ben wel mezelf. Ik weet niet waar jij voor kiest hoor, maar ik wil liever mezelf zijn dan populair. Anders zijn die vriendinnen het niet waard.’
Ik luister stilletjes naar haar verhaal. Ze heeft gelijk. Dit weet ik mijn hele leven al. Ik wil mezelf zijn, ik durf het niet. Ik wil niet alles kwijtraken wat ik heb. Een idee komt bij me op.
‘Ik heb een plan. Misschien kunnen we elkaar helpen? Mijn ouders, uh onze ouders zijn nooit thuis, dus we kunnen best wel wat tijd samen doorbrengen. Jij helpt mij mezelf te zijn en ik help jou wat zekerder van jezelf te zijn, deal?’
‘Deal.’

Hoofdstuk 16
Ik ijsbeer rusteloos door de kamer. Waar blijft dat kind nou? Ze had hier allang moeten zijn. De school is al een uur uit. Ik heb me ziek gemeld. Ik kon me toch niet concentreren en zo mis ik lekker mijn wiskunde repetitie. Ik had niet voor wiskunde geleerd door mijn verjaardagsfeest maar dat had sowieso niet goed uitgepakt op mijn cijfer denk ik.
‘Ik ben er, sorry dat het zolang duurde,’ zegt Maddie met een zachte stem.
Mij blik gaat over haar kleren en een steek van jaloezie overvalt me. Ik wil ook mijn zelfgemaakte kleren dragen, waarom durf ik dat nou niet?
‘Ik weet niet precies wat we moeten doen.’
Maddie kijkt naar mijn foto’s op het prikbord. Er staan foto’s van mij, Kim en Scarlett maar ook een foto van Ryan die ik stiekem tijdens de les van hem heb gemaakt.
‘Ik weet het ook niet. Weetje, er moet een reden voor dit alles zijn. Ik denk dat we van elkaar moeten leren. Jij kan best wat aardiger doen en wat minder bitchie.’
‘En jij wat minder aardig en wat meer bitchie,’ zeg ik glimlachend.
‘Precies.’
‘Zullen we naar de Starbucks gaan om daar wat de drinken?’ hoor ik mezelf vragen .
Maddie knikt dat het een goed plan is.
‘Heb jij ook een kat?’
‘Nee. Papa en mama vonden dat ik daarvoor te veel weg was en misschien hebben ze wel gelijk.’
Toen was het stil. Waarom kan ik met Maddie, die mij notabene is, niet net zoveel lol hebben als met Scarlett en Kim?’.
Opeens besef ik me dat we wel stil zijn, maar dat de stilte niet ongemakkelijk is. Het voelt vertrouwt.
‘Kunnen andere mensen jou ook zien?’
‘Alsof ik dat weet,’ zegt Maddie geïrriteerd.
Ik schiet in de lach door haar opgefokte houding. En ik moet nog harder lachen om haar boze blik.
‘Wat is er nou zo grappig?’ zegt ze nog steeds op een boze toon.
Ik kijk haar verbijsterd aan. Merkt ze het zelf dan niet? Merkt ze zelf niet dat ze tegen mij wel voor haar zelf op kan komen?
‘Tegen mij doe je helemaal niet zo verlegen.’
Maddie slaat haar blik neer. ‘Bij jou is het anders. Ik ben misschien meer mezelf dan jij. Ik durf wel mijn eigen kleding te dragen. Maar ik durf niet voor mezelf op te komen. Of mijn mening te geven. Ik wil niet dat ze nog meer om me lachen. ‘
Haar woorden zetten me aan het denken. Ik kan geen kritiek op haar geven, omdat ik precies hetzelfde doe. Ik huiver omdat we bizar veel op elkaar lijken. Alleen één keuze heeft ons verschillend gemaakt. Ik heb gekozen om nep te doen, om mezelf als voor iemand anders voor te doen. Zij heeft gekozen om wel haar zelf te zijn, alleen drukt ze haar emoties niet altijd even eerlijk uit tegenover anderen.
‘Kijk, we zijn er! Wat wil jij? Wil jij koffie? Ik ben gek op koffie, alleen het is zo jammer dat je tanden er lelijk van worden. Van koffie gaat ook je adem stinken, misschien kunnen we beter chocolademelk nemen. Wat vind jij?’ ratel ik.
Ik kijk recht in Maddie haar verbijsterde gezicht en ik zie hoe ze langzaam boos wordt. Ik heb toch niets verkeerds gedaan? Ik wil haar alleen maar trakteren op iets van Starbucks, dat is toch juist aardig?
‘Begrijp je er dan helemaal niets van? Hoe kun je nou zo oppervlakkig doen als ik net mijn gevoelens tegen je vertel? Ik dacht dat jij anders was, dat jij wel zou luisteren. Dat je me zou begrijpen. Maar jij bent precies hetzelfde als al die anderen.’
Voordat ik kan reageren draait ze zich om en rent ze weg. Fijn, denk ik bij mezelf. Heb ik het alweer verpest.
Eigenlijk moet ik haar achterna gaan. Ze kan toch niet het huis binnen omdat ze geen sleutels mee heeft. Maar ik kan het me niet opbrengen om haar achterna te gaan. Ik maak het straks wel goed met haar. Misschien.

Hoofdstuk 17
‘Verdomme!’ vloek ik boos. Ik sta voor een dichte deur, juist vandaag heb ik mijn huissleutel niet mee. Niet dat ik zeker weet dat mijn sleutel ook op deze deur past maar ik vermoed van wel.
Als ik om me heen kijk of ik een sleutel zie liggen, onder een bloempot of zo, valt me iets anders op. Op het bankje naast de deur staat een roze glittertasje. Vast een laat cadeautje voor Madison denk ik verbitterd. In een opwelling open ik het en tot mijn verbazing zie ik alleen maar make-up. Maar als ik aan Madison denk besef ik dat ze veel meer make-up draagt dan mij. Nu ik toch niets te doen heb kan ik beter maar experimenteren. Ik doe overdreven veel make-up op. Net zoveel als Scarlett altijd draagt, té veel.
‘Sleutel vergeten?’ hoor ik een bekende stem achter me.
‘Ryan!’zeg ik verrast. Grappig, Madison had het er nog over of andere mensen mij konden zien. Nou hier is het antwoord. Geweldig straks is deze Ryan heel anders. Hoe is Madison haar relatie met Ryan eigenlijk?
‘Kom gezellig met mij mee. Het duurt waarschijnlijk nog wel even voordat je ouders thuis zijn.’
Mijn hart zegt ja, maar mijn hoofd zegt nee. Ik moet mijn verstand er bij houden. Ik weet niet of ik heel lang in deze wereld kan blijven. Eerlijk gezegd voel ik mij niet zo gezond hier.
‘Uh, nee bedankt. Mijn ouders komen vandaag vroeg thuis, zeiden ze vanochtend,’ lieg ik soepel.
‘Oke, dan blijf ik hier met jou wachten.’
Verdomme, denk ik bij mezelf. Hoe kom ik van hem af?
‘Wat draag jij eigenlijk? Het ziet er niet uit alsof dat jurkje uit een winkel komt waar je normaal je kleding koopt.’
Zie je wel? In deze wereld pas ik dus ook niet thuis. Moet ik dan doen wat Madison doet? Niet mezelf zijn? Ik ben juist heel trots op dit jurkje. Tranen springen in mijn ogen. Waarom huil ik zo snel? Dat is wel iets dat ik aan mezelf moet veranderen. Tranen zijn een teken van zwakte.
‘Hé, waarom huil je nou? Ik bedoel er toch helemaal niets mee? Het viel me gewoon op. Het is een mooie jurk hoor.’
Snel veeg ik de tranen weg. ‘Ik ben gewoon verkouden. Mijn ogen tranen, ik huil niet.’
‘Hou jezelf voor de gek, Madison,’ zegt Ryan afkeurend. ‘Ik dacht dat we een klik hadden samen. Dat je mij wel zag zitten. Maar kijk nou hoeveel make-up je draagt. Ik wil niet iemand met alleen maar een mooi uiterlijk. Eerlijk gezegd vind ik te veel make-up helemaal niet mooi. Nee, ik wil een vriendin waar ik trots op kan zijn, die geen kapsones heeft. Iemand waarmee ik over emoties kan praten.’
Als ik luister naar zijn preek, besef ik dat ik zo wel ben. Hij beschrijft mij, alleen hij ziet de verkeerde Madison voor zich. Moet ik hem alles vertellen? Nee, die beslissing kan ik niet nemen. Madison moet het vertellen, Madison uit deze wereld.
Voordat ik ook maar één woord kan zeggen draait hij zich om en loopt hij weg. Fijn, nu wordt Madison al helemaal boos op mij.
‘Maddie! Was dat nou Ryan? Wat kwam hij doen? Ben je nog boos op me? Sorry van net, het was echt niet mijn bedoeling om je kwaad te maken.’
Ik laat de woordenstroom over me heen komen. Wat kan dat kind praten zeg. Het lijkt net alsof ze precies het tegenovergestelde van mij is. Alleen diep van binnen zijn we dezelfde Madison. En we moeten allebei het pad vinden om die Madison te worden.
‘Nee, ik ben niet boos. Ik denk dat we quitte staan nu.’
‘Hoe bedoel je?’.
Ik aarzel even voordat ik verder ga. ‘Ik heb, of eigenlijk jij hebt ruzie met Ryan.’

Hoofdstuk 18
Ik voel woede oplaaien als ik Maddie haar verhaal aanhoor. Ik wou Ryan deze week verkering vragen en nu is alles verpest. Alhoewel, als ik Maddie moest geloven wou hij sowieso al geen verkering met me. Alleen omdat ik volgens hem te oppervlakkig ben, nou fijn. Maar als ik heel eerlijk ben moet ik wel toegeven dat hij gelijk heeft. De afgelopen jaren heb ik nooit aan iets anders gedacht dan aan make-up of shoppen. Het is dat ik makkelijk leer maar anders was ik allang blijven zitten.
‘Het spijt me,’ eindigt Maddie haar verhaal. Ik zie aan haar gezicht dat het haar oprecht spijt. Meteen besluit ik dat ik niet zo hard moet zijn.
‘Het spijt mij ook,’ zeg ik nog een keer. ‘Zullen we het allebei dan maar vergeten? Ik denk dat ik zo even bij Ryan langs moet.’
Maddie knikt gretig. ‘Ik geloof dat ik iets ontdekt heb. We kunnen niet oneindig aan de andere kant van de spiegel blijven. Ik voel me sinds ik door de spiegel stapte al niet lekker en ik herinner me dat ik dat de vorige keer ook had.’
‘Dan is het waarschijnlijk tijd om te gaan,’ terwijl ik dat zeg moet ik een gevoel van spijt onderdrukken. Ik vind het echt jammer dat Maddie weer moet gaan. Ze is als een soort zus voor mij. ‘Ik kom morgen wel even naar je toe om te laten weten hoe het is gegaan.’
Maddie geeft me een snelle en ongemakkelijke knuffel voordat ze de spiegel instapt. Als ze weg is weet ik niet zo snel wat ik moet doen.
Het lijkt Maddie altijd zo goed af te gaan. Het is dat ik weet dat ze gepest wordt en dat zij het ook niet makkelijk wordt, anders had ik gedacht dat ze populair was. Plots weet ik wat ik moet doen.
Aarzelend pak ik de doos onder mijn bed vandaag en open ik die. Het is tijd dat ik mijn favoriete jurk aandoe. Nee, niet oppervlakkig bedoeld. Mijn zelfgemaakte jurk. Het is tijd om mezelf te zijn, om de echte Madison te worden. Om het midden tussen mij en Maddie te vinden, en die worden.
Zonder twijfelen pak ik een helder rood jurkje tussen de stapel vandaan. Aan de randen is een dun wit lijntje geborduurd. Vanaf de taille plooit het tot net boven mijn knie.
Als ik in de spiegel kijk ben ik niet langer bang meer. Terwijl ik mijn jurkje aan het keuren ben zie ik het beeld vervagen, alleen deze keer verbaasd het mij niet. Ik wacht geduldig totdat Maddie verschijnt en meteen merk ik het verschil met normaal. Maddie volgt mijn bewegingen niet. ‘Hallo?’ zeg ik onzeker.
Maddie haar grijns wordt breder. ‘Gaaf, we kunnen elkaar dus gewoon een soort van live zien.’ ‘Leuk jurkje trouwens,’ voegt ze er aan toe.
‘Zie ik er als mezelf uit? Dan kan ik Ryan de waarheid vertellen. Nou ja niet van de spiegel, dat nog niet. Maar wel hoe ik echt ben.’
Maddie aarzelt even.
‘Zeg het maar eerlijk hoor. Ik wordt niet boos, deze keer niet. Ik ga luisteren naar anderen en dus ook naar jou, dus vertel maar, wat is er fout?’
‘Ik zou wat minder make-up doen,’ zegt Maddie eerlijk.
Ik weet meteen dat ze gelijk heeft, ik moet er naturel uitzien niet als een of andere barbiepop. Meteen ren ik naar de badkamer om mijn make-up er af te halen. Als ik terug kom zie ik dat Maddie weg is. Onze verbinding is schijnbaar nog niet sterk genoeg. Ik vlecht mijn haren snel en slordig. Niet dat het er lelijk uitziet vind ik zelf, het komt eerder nonchalant over. Hoop ik.
Ik werp een blik op mijn voorste rij schoenen, maar ik weet dat ik het juiste paar niet op de eerste rij vind. Ik heb te veel schoenen, maar ook schoenen die ik niet draag. Als ik gevonden heb wat ik zocht moet ik zelf de stof er van afvegen. Het zijn zwarte hakjes. Kim en Scarlett zouden ze truttig vinden maar ik vind ze wel iets hebben.
Nu ben ik klaar, denk ik blij. Klaar om naar Ryan te gaan. Klaar om mezelf te zijn.
‘Ik ben Madison Joan Wakefield,’ prevel ik.

Leuke stukken weer! Ben benieuwd naar Ryan's reactie op de nieuwe Madison. Ik mis wel wel een beetje de opbouw van het gevoel dat Maddie heeft naarmate ze langer in de wereld van Madison blijft. Wat voelt ze precies? En hoe bouwt het zich op?

Het heeft een tijdje geduurd, maar helaas gaat school voor
Maar hier dan eindelijk een nieuw stukje.


Hoofdstuk 19
Ik glimlach als Madison verdwijnt in de spiegel. Ze is eindelijk klaar om haar zelf te zijn. Oké, ze is er nog niet, maar dit is wel een begin. Een begin dat ik nog moet maken, mijn eerste opdracht is om iets spontaans te doen. Gelukkig heb ik voordat ik naar Madison ging al het een en ander geregeld. Spontaniteit is één van de vele goede eigenschappen die ik niet heb. Als ik een gesprek voer heb ik hem negen van de tien keer niet gestart. Bij wie anders kan ik beginnen dan bij Ryan?
Ik huiver als ik de schuur binnen stap. Gek, het is eigenlijk helemaal niet koud. ik merk dat mijn handen trillen, ben ik dan zo zenuwachtig? Ik wist niet dat mijn verlegenheid er zo diep in zat.
‘ Nee he!’ roep ik zodra ik merk dat mijn ketting er af ligt. Wat moet ik nu doen? Naar Ryan lopen is veel te ver. Niet dat ik dat niet voor hem over heb hoor, maar ik wil niet in de donker alleen buiten lopen.
‘ Lukt het?’ hoor ik een bekende stem.
Wauw, dit is toch geen toeval meer? Hij komt altijd op het juiste moment, net of ik hem geroepen heb. Maar nu komt het niet van mijn kant… Dan maar een andere keer als verassing naar Ryan. Ik kan nu iniedergeval zo sociaal mogelijk doen toch?
‘ Ketting ligt er af. Nu kan ik niet meer weg. Maar ik was toch van plan om naar jou te gaan dus dat maakt nu niet meer uit.’
Ik zie Ryan zijn gezicht van verbaasd naar blij gaan. Wat is hij toch schattig als hij lacht. Als hij lacht krijgt hij namelijk van die kuiltjes in zijn wangen.
‘Ik wou vragen of je mee ging naar een speciale plek voor mij,’ ga ik verder. Ik doe een schietgebedje. Laat hij alsjeblieft ja zeggen, alsjeblieft. Even ben ik bang voor een aanwijzing ik weet niet wat ik dan moet doen.
‘Let’s go!’
Ik weet dat het ver lopen is maar ik ben niet dat soort meisje dat over pijnlijke voeten klaagt. We zwijgen tijdens de hele wandeling maar de stilte is niet gênant. Plots als we bij het bos aankomen doorbreekt Ryan de stilte.
‘ Weetje, eigenlijk vind ik je vanaf dag één al heel erg leuk. Je bent niet zoals de meeste meisjes. Dat maakt jou bijzonder. Maar ik was bang om je af te schrikken met dit bericht.’
Mijn hart maakt een sprongetje en ik voel hoe er een glimlach op mijn gezicht verschijnt.
‘Dit is de reden dat we hier zijn.’ Ik ga door een paadje dat voor de meeste mensen verstopt zit en ik hoor dat Ryan achter me aangaat. ‘Kijk maar.’
Nu is het de beurt aan Ryan om met een mond vol tanden te staan. Hij heeft mij zo vaak in verlegenheid gebracht en nu is het eindelijk mijn beurt.
Vol trots kijk ik naar mijn werk, ook al is het cliché het is wel spontaan. Honderd kaarsjes, branden mooi in het schemerlicht. Vanaf hier zie je bijna niet dat ze nep zijn.

Ah wat leuk

Leuk verhaal, ik vond het jammer dat er niet meer was
Hopelijk komt er snel nog een hoofdstuk!

Dreamrose schreef:Vol trots kijk ik naar mijn werk, ook al is het cliché het is wel spontaan. Honderd kaarsjes, branden mooi in het schermlicht. Vanaf hier zie je bijna niet dat ze nep zijn.

Moet het niet schemerlicht zijn?

* Het is idd schermlicht, oeps!


Hoofdstuk 20
‘Wat doe jij hier?’.
Ik schrik van Ryan zijn koele koude stem. Heeft Maddie het dan zo erg verpest? Zou ik dat haar kunnen vergeven? Als Ryan mij nooit meer wilt zien weet ik niet of ik het Maddie kan vergeven. Ik slik een brok in mijn keel weg voordat ik kan praten.
‘I-ik kom het goed maken,’ stamel ik. ‘ Ik doe me inderdaad anders voor dan dat ik ben, het spijt me.’
Meteen zie ik dat Ryan een zachtere uitdrukking op zijn gezicht krijgt. Maak ik nog een kans? Er gaat een stilte over heen. Een stilte die me onzeker maakt, waarom zegt hij nou niets? Heb ik het voor goed verpest? Of vergeeft hij het mij? Na zeker een volle minuut stilte draai ik me om en loop ik weg. Tranen branden in mijn ogen, ik heb het verpest. Maddie heeft het verpest. Meteen verwerp ik die gedachte. Het is niet Maddie haar schuld ik ben nooit mezelf.
‘ Wacht.’
Abrupt sta ik stil. Mijn hart maakt van vreugde een sprongetje. Heb ik het dan toch niet verpest? Oh laat alles nog goed zijn! Ik wil alles doen om het goed te maken, als ik maar nog een kans krijg.
‘Waarom Madison? Ik snap het niet. Je hebt alles wat iemand zich maar kan wensen. Je bent mooi, je bent rijk. Wat wil je nog meer? Waarom al die make-up? Die heb je echt niet nodig.’
Nu stromen de tranen echt over mijn wangen. Hij heeft het mis. Ik heb niet alles het belangrijkste mis ik. Ik mis mijn ouders. Ja ik heb wel ouders, maar toch weer niet. Wat heb ik aan mijn ouders? Ze kijken nooit naar mij om, hebben mij niet eens gefeliciteerd.
Ik merk het in eerste instantie niet eens dat Ryan zijn arm om mijn schouder heen slaat.
‘Ik ben bang om gepest te worden als ik echt mezelf ben. Dit is niet echt mijn kledingstijl, het liefste draag ik kleding die ik zelf maak. Scarlett en Kim zouden me echter nooit accepteren als ik niet zoals hun ben. Ik kan met ze lachen ja, meer niet. Maar dat is toch altijd beter dan gepest worden?’ ratel ik.
‘Ach meisje toch. Wil je dan liever nepvriendinnen? Ben je dan echt zo oppervlakkig? Hoe ben je dan echt? Misschien pakt dat wel goed uit, dat weet je niet. Misschien accepteert iedereen de echte Madison wel. Ik neem aan dat je niet geprobeert hebt om jezelf te zijn.’
‘Bij Maddie is het anders niet goed uitgepakt,’ mompel ik.
‘Wat zei je? Wie is Maddie?’ vraagt Ryan.
Shit! Heb ik dat echt hardop gezegt? Schijnbaar hard genoeg zodat hij een deel ervan kon verstaan. Wat moet ik nu doen? Ik weet dat Maddie het haar Ryan ook uiteindelijk wil vertellen, maar dit is nog veel te vroeg. Of niet? Moet ik dan maar eerlijk zijn? Hem alles vertellen over de spiegel? Nee, weet ik opeens zeker. Ik kan het hem nog niet vertellen.
‘Nee, niemand. Ik zal proberen mezelf te zijn. Ik hoop alleen dat ik niet iedereen verlies, dat kan ik echt niet aan.’
‘Rustig maar. Dat gaat niet gebeuren. En als het wel gebeurd, ik blijf bij je. Ik ga je niet in de steek laten, wees maar niet bang.

Dreamrose schreef:Hem alles vertellen over de spiegel? Nee, weet ik opeeens zeker. Ik kan het hem nog niet vertellen.

Een letter E teveel, verder heb ik niet veel foutjes gezien. Ik ben er ook niet naar op zoek, dit viel me alleen even op.

Nog steeds erg leuk om te lezen. Het geeft me inspiratie en ideeën om te gebruiken in mijn eigen verhalen. Niet dat die iets met spiegels enzo te maken hebben hoor

^ Haha je moet ergens inspiratie vandaan halen, toch? :p

Dit einde komt misschien onverwachts.
Maar ik kan verder niets meer met dit verhaal.
Natuurlijk kan ik het einde rekken, maar dan wordt het een slecht verhaal, geloof me.
Ook is dit iets waar ik zomaar aan begonnen ben, niet met de verwachting dat het iets zou worden.
Misschien herschrijf ik het ooit een keer.
Ik hoop dat jullie dit laatste stukje toch wel goed vinden!
Enjoy! x

Hoofdstuk 21
‘Madison,’ fluistert Ryan schor. ‘ Wat lief! Je hebt zelfs er aan gedacht dat echte kaarsen niet kunnen omdat er dan kans is op brand. Daarom vind ik je zo leuk, je bent jezelf. Maar ik hoop alleen dat er ooit een dag komt dat je voor jezelf op kan komen. Zodat je Scarlett en Kimberly een keer met hun mond vol tanden kunt laten staan.’
Ik luister, deze keer zonder tranen in mijn ogen. Ik weet dat het tijd is, om hem alles te vertellen. Zodat ik hem Madison kan laten ontmoeten. Ik weet dat Madison en ik ons doel bereikt hebben. Nee, we zijn er nog lang niet. Maar we kunnen wel ons zelf zijn. Ik weet niet waarom maar ik ben er zeker van dat het Madison gelukt is om Ryan over te halen. Ik weet dat Madison alles achter haar kan laten en haar zelf kan zijn. Dat voel ik gewoon.
‘Zullen we naar mijn huis?’ vraag ik met een zachte stem, waar mijn blijheid door heen dringt.
Ryan lijkt te aarzelen voordat hij me volgt. Maar deze keer twijfel ik niet aan zijn bedoelingen. Deze keer weet ik dat hij verliefd op mij is, dat ben ik ook op hem.
Als we een kruispunt naderen fiets Ryan opeens de andere kant op.
‘Uhm, mijn huis ligt aan de andere kant , we fietsen nu richting de stad.,’ zeg ik. Maar Ryan veranderd niet van richting, hoort hij mij niet?
Plots stoppen we, waardoor ik bijna van de bagagedrager afbvallen. Waarom doet Ryan zo vaag? Hij kan toch gewoon zeggen waar we heen gaan?
‘Ik moet even langs een winkel om mijn oom te bedanken, loop je mee?’
Voordat ik antwoord kan geven is Ryan de hoek al om. Er zit niets anders op dan hem achterna te lopen. Opeens herken ik deze buurt. Ik weet welke winkel hier om de hoek ligt, maar het kan niet zo zijn dat Ryan daar heen gaat. Ik denk dat de meeste kinderen van mijn klas liever niet dood in die winkel gevonden willen worden. Er zit vast een winkel naast waar de oom van Ryan werkt, houd ik mezelf voor.
‘Hier is het.’
Ik durf bijna niet te kijken welke winkel het is. Maar eigenlijk weet ik het al. Het lijkt net alsof alles bij elkaar valt, alsof dit gepland is. De antiekwinkel.
‘Robert?’ Ryan zijn stem galmt door de ruimte, ik hoor de voetstappen al van de oude man. De voetstapen kan ik mij nog herinneren, ik zei al dat mijn oog snel op details vallen.
De winkel lijkt niet veranderd als toen ik er voor de eerste keer was, een paar weken geleden alweer. Maar als je beter kijkt zie je dat er veel minder spullen in staan. Gaat deze winkel weg? Nee toch? Dat mag niet gebeuren, desnoods zal ik er alles aan doen om deze winkel draaiende te houden. We kunnen reclame maken, we verzinnen wel wat!’
‘Bevalt de spiegel?’ onderbreekt er een stem mijn gedachte. Als ik op kijk, kijk ik recht in het gezicht van de grijnzende man. Nu het tot me doordringt dat het de oom van Ryan is zie ik de gelijkenis met Ryan.
‘U weet er van?’
‘Schat, je wilt niet weten ik heb alles zelf gemaakt. Het doet me goed om te zien dat je hem niet meer nodig hebt. Je kan nu zonder.’
‘Hoe bedoeld u? Vraag ik enigszins in paniek. Ik kan niet zonder Madison, toch?
‘Rustig maar Maddie,’ zegt Ryan. En ik kalmeer een beetje omdat hij de naam gebruikt die Madison altijd voor mij gebruikt. ‘Dit is gewoon hoe de spiegel werkt. Ga nu maar naar huis, oke? Ik zie je morgen. Alles komt goed.’
Opeens krijg ik een vlaag van vermoeden over mij heen. Het zal toch niet? Zonder doei te zeggen draai ik me om en ren ik in één springt naar huis. Vaag hoor ik om me heen schreeuwende voorbijgangers, en toetendere autobestuurders dat ik moet uitkijken. Maar ik trek me er niets van aan.
In mijn haast krijg ik mijn voordeur niet open. Ik sta daar zeker een aantal minuten als mijn vader de deur open doet. ‘ Lukt het niet?’
Ik sta niet stil bij het feit dat mijn vader een keer thuis is, ik geef geen antwoord op zijn vraag. Nee, ik ren door naar boven.
Ik kom mijn kamer binnen en sla de deur met een klap dicht. Na de klap van de deur, volgt er nog een klap en glasgerinkel volgt.
Met tranen in mijn ogen loop ik naar de spiegel, teminste naar wat er nog van over is. Komt dit nou omdat ik de deur te hard achter me dicht sloeg? Nee dat geloof ik niet. Dit hoort zo te zijn.
Het is nu tijd om mezelf te zijn. Ik ben Madison Joan Wakefield. In mij zit het goede van Maddie en het goede van Madison, samen zijn we één. Ik voel aan alles dat dit goed is, ik heb haar niet meer nodig, want zij zit in mij.

“You used to hold me. Now i hold you. You used to tell me, now i tell you. Don’t worry, don’t worry. We won’t be apart. You were strong, now i’m stronger. Please hold on a little longer.
Don’t worry, don’t worry. We won’t be apart.
Cause we are one one one, one one one. Rhytym of a beating heart. We are one one one, one one one. Never be apart,, never be apart.
Oh uh oh uh oh uh oh uh oh, oh uh oh uh oh. Never be apart.”

Einde.

Het kwam een beetje onverwachts, maar ik vind dat je er een goed einde aan gebreidt hebt. Mooi verhaal!
Ik zag echt niet aankomen dat Ryan en die man van die winkel iets met elkaar te maken hadden, echt grappig dat Ryan het al die tijd al wist

^ Haha eerlijk gezegd had ik dat ook niet verwacht
Ik bedacht het tijdens het schrijven maar ik had bij dit verhaal ook geen plot gemaakt enzo waardoor het voor mijn gevoel ook heel slecht geschreven is, dus blij dat het toch een beetje in de smaak viel