Online Verhalen

"Je weet niet hoe leuk het is" zei hij "Gillende mensen alleen om jou..."
Mij hand trilde hevig en kotste bloed over de grond. Een brandend gevoel treiterde mijn keel.
Dit was de jongen waar van ik hield, hield. Hij had hier voor gezorgd, deze pijn omdat hij zich aleen voelde.
"Nyahahaha" snerpte een gemene lach door de wc's. Mina trapte me tegen mijn rug "Over een tijdje weetje hoe leuk het is" zei ze.
Een golf van bloed kwam uit mijn mond, niemand had me ooit bergepen behalve Ken. Nu deed hij me dit aan.
"Je was altijd al anders" zei ze "Zo weet je hoe het voelt om aanbeden te zijn." Ik kreeg een klap tegen mijn arm.
"Ik wil het niet!" ik huilde "Ik wil niet worden zoals julie!"
"Waarom niet?" zei Ken "Het is geweldig, iedereen is bang voor je. Jij bent de poppenspeler en zei zijn de poppen."
"Het is niet eerlijk!" riep ik.
"De wereld is niet eerlijk" zei Mina, haar naaldhak prikte in mijn zij.
"Weet je waarom je geen pijn meer voelde?" zei Ken "door mij, ik had je in mijn bezit"
"Dat weet ik" zei ik "Maar ik wil geen demoon worden"
"Pech" zei hij.