Online Verhalen

Omdat ik het gewoon niet kan laten, hier een fragmentje uit het verhaal waar ik momenteel aan werk. In totaal zit ik inmiddels aan de 12 à 13.000 woorden (een deel is nog niet uitgetypt, dus dat moet ik schatten), waarmee het eerste hoofdstuk ten einde begint te komen...

Om eventuele lezers niet meteen te ontmoedigen, hier gewoon een 'flaptekst' (edit) en proloog en (in de volgende post) de eerste pagina's.

Ik heb trouwens een erg dikke huid wat (goed onderbouwde) kritiek betreft! Dit stuk gaat waarschijnlijk nog vaak herschreven worden, iedere opmerking is welkom.

Alles is vreemd aan Thaoryn. Om te beginnen is ze een vrouwelijke huurling. Ze is te lang, haar haren zijn te zwart, haar gezicht is anders en haar ogen hebben een ongemakkelijk makende oranjegele tint. En dan is er dat ene belangrijke deel van haar en haar leven waardoor ze, zelfs al zou ze willen, nooit lang op één plek kan blijven...

Het is een hard leven, en wat een prima plan leek aangaande een festival en een draak, blijkt het alleen maar erger te maken. Dus als een humeurige tovenaar haar de eerste fatsoenlijke klus in maanden aanbiedt, grijpt ze de kans - ook al betaalt hij niet vooraf.

Dit betekent het eind van sommige problemen, maar het begin van een heleboel meer.


Haastige voetstappen weerklonken door de toortsverlichte gangen. De gemantelde man die ze veroorzaakte was oud, met een puntige grijze baard en gerimpeld gezicht. Ondanks het tempo wist hij zijn passen toch een waardig karakter te geven. Hij sloeg een hoek om en tikte met zijn knokkels op een houten deur.
De deur bewoog en het gemakkelijk te vergeten gezicht van een bediende verscheen in de opening. ‘Zijne majesteit wenst niet gestoord te… oh.’ De jonge man stopte toen hij de bezoeker herkende. Van achter de deur klonk het klaterende geluid van water dat uit een emmer werd gegoten.
‘Zijne majesteit zal een uitzondering willen maken voor wat ik heb te vertellen,’ zei de oude man grimmig.
Een wolk van stoom kwam hem tegemoet toen hij de kamer binnen kwam, een schril contrast met de koude stenen gang. Ook de koning had een grijze baard en een gezicht vol groeven, hoewel deze er niet alleen door de tijd, maar ook door een vermoeiend leven in gebeiteld leken te zijn. Hij liet zich met hulp van een tweede bediende in een dampende watertobbe zakken en leunde enkele momenten achterover met zijn ogen gesloten. Pas toen richtte hij zijn blik naar de gemantelde man. ‘Rabenas. Wat is er zo belangrijk dat het niet kan wachten tot na mijn bad?’
Rabenas wierp een veelbetekenende blik naar de twee bedienden. De koning gebaarde en ze verlieten in stilte de ruimte. De bezoeker nam plaats op een stoel bij de open haard zonder zijn mantel uit te trekken. ‘Hij keert terug,’ zei hij zacht.
Voor even was er geen ander geluid dan het knappen van het vuur en het zachte geklots van water. De koning was degene die de stilte doorbrak. ‘Weet je dat zeker?’ vroeg hij bars. Het was duidelijk dat hij hoopte op een ontkenning.
‘Ik kan het niet zeker weten,’ antwoordde de bezoeker. ‘Nog niet. Maar we moeten voorbereid zijn.’
De koning had zijn blik afgewend naar het wateroppervlak. ‘Want als je gelijk hebt…’ mompelde hij.
‘Als ik gelijk heb, moeten we hem stoppen,’ zei Rabenas. Hij legde een hand op de natte schouder van de ander. ‘Het spijt me, Emenar.’
Een verbeten trek verscheen op koning Emenars gezicht. ‘Dan stoppen we hem,’ zei hij, en slechts een minieme trilling in zijn stem verraadde iets van zijn gevoelens. ‘Ditmaal voorgoed.’

Thaoryn was een opvallende verschijning in iedere menigte, zelfs die van een grote jaarmarkt als deze, waar wel meer vreemde figuren op af kwamen. Was het niet het feit dat ze bijna een hoofdlengte boven zelfs de meeste mannen uitstak, dan verbaasde men zich wel over het zwaard dat ze op haar rug droeg. Het maakte dat het haar zelden moeite kostte om zich door een mensenmassa heen te bewegen, iets waarvan ze inmiddels had besloten om het als een voordeel te beschouwen.
Haar reisgenoot van het afgelopen uur was een heel ander verhaal. Toen ze hem ontmoette was ze blij met wat gezelschap, maar ze begon er langzamerhand spijt van te krijgen dat ze hem niet meteen had afgewezen. Hij had zich voorgesteld als Rainer, ‘de beste gids die je had kunnen tegenkomen onderweg naar Rukasvoorde’. Dit bleek te kloppen wat betreft de kortere route, maar zijn eindeloze verhalen over de omgeving en vele gefascineerde vragen had ze best kunnen missen.
Hij ratelde opgewekt verder terwijl ze zonder veel moeite door de drukte bij de eerste marktkramen manoeuvreerden. Ze had niet opgelet waar het huidige verhaal over ging, maar de volgende zin trok haar aandacht. ‘Huurling, zei je toch? Gaaf. Die kom je niet vaak tegen hier. Hoe lang doe je dat al? Waar kom je vandaan? Waar huren ze je zoal voor in?’
Thaoryn zette koers naar een iets minder vol gedeelte van de modderige straat, waarbij een jong koppel haastig voor haar opzij stapte, en keek achterom naar haar metgezel. Warrig, lichtbruin haar en het begin van een baardje. Hij was jonger dan zijzelf, schatte ze: te jong om een man genoemd te worden, maar te oud voor een jongen.
Ze had gemerkt dat ze gerust het merendeel van zijn vragen kon negeren; hij bedacht toch wel weer nieuwe. ‘Oh, van alles,’ zei ze luchtig. ‘Struikrovers. Plunderende kobolden. Een keer zelfs een centaurenpatrouille; die paardenpoten konden zich niet aan de grensafspraak houden.’
De grijns op zijn gezicht verried dat hij haar niet serieus nam, en hij bevestigde dit met zijn volgende woorden. ‘En jonkvrouw-ontvoerende draken, natuurlijk.’
‘Af en toe,’ antwoordde ze serieus, wat zijn grijns alleen maar breder maakte. ‘Ha!’ riep hij uit. ‘Maak dat de kat wijs. Draken bestaan niet meer.’
Ze waren door de ergste drukte heen. De oorzaak van de opstopping aan de rand van het dorp leek een opportunistische herbergier te zijn, die met zijn buiten opgestelde toog handig inspeelde op de behoefte van dorstige reizigers, maar niet voldoende zitruimte had geregeld. Thaoryn stond abrupt stil en draaide zich om. Rainer liep bijna tegen haar op en moest naar haar omhoog kijken.
‘Weet je dat zeker?’ vroeg ze langzaam.
Hij aarzelde en ze onderdrukte de neiging om te grinniken. Haar gezicht had vaker die uitwerking op mensen. Van een afstandje viel vooral haar pikzwarte haar op, zo zwart dat het onder het juiste licht een blauwe glans kreeg en veel donkerder dan de bruintinten waar men hier aan gewend was. Van dichterbij trokken haar ongewone gelaatstrekken de aandacht: haar lange, platte neus, uitgesproken voorhoofd en diep oranjegele ogen.
Rainer scheurde zich van haar blik los. ‘Kom op zeg.’ Hij liep langs haar heen en spreidde zijn armen. ‘Dit hele festival is eraan gewijd!’ De toon was verwijtend, maar bij zijn volgende woorden namen zijn stem en houding een theatraal karakter aan. ‘De dood van de laatste draak,’ hij maakte een steekbeweging met zijn ene arm, ‘aan de handen van…’
De voorstelling werd onderbroken toen een onbekende man zich door de menigte bij de bij de toegangsweg wrong en recht tussen Thaoryn en Rainer door rende. ‘Draak!’ riep hij, halverwege paniek en opwinding. ‘Draak, ik heb een draak gezien!’
Thaoryn was haar gesprek met Rainer op slag vergeten en keek de man gealarmeerd na. Hij stopte bij een kraam vol broden en koeken, waar de verkoper ontspannen tegen zijn stal leunde om het verhaal aan te horen. Het rumoer van de markt maakte het moeilijk om te verstaan wat er gezegd werd, maar ze wist flarden op te vangen. ‘Vanmorgen vroeg, bij de splitsing van de rivier…’ ‘Dacht eerst dat het een vogel…’ ‘… zo groot, dat geloof je niet, nog nooit…’ ‘Zwart als de duvel, en hoorns…’
De huurlinge fronste en ging haar herinneringen van de ochtend langs. De splitsing… Het moest rond zonsopgang zijn geweest. Maar ze had toch zeker opgelet dat niemand iets zou zien? Als de bewering van deze man waar was, dan zou haar dag wel eens heel wat minder vredig kunnen verlopen dan ze had gehoopt.
Rainers hand op haar schouder onderbrak haar gedachten. ‘Dat soort gekken heb je elk jaar hier,’ zei hij ongeïnteresseerd. ‘Sommige doen het voor de show, anderen geloven er echt in. Dit lijkt me gewoon een aandachttrekker.’
Ze sloeg geërgerd zijn hand weg en wierp nog een blik op de draakspotter. Zijn ene toehoorder stond er lachend bij. Ze kon alleen maar hopen dat iedereen er zo over dacht als haar metgezel en deze verkoper. En wie weet, misschien had de man het inderdaad verzonnen, al achtte ze die kans klein. Een zwarte draak… Het kon haast geen toeval zijn.
Achter hen, bij de menigte aan de rand van het dorp, was gelukkig ook geen paniek ontstaan. Thaoryn voelde er veel voor om zich bij hen te voegen in de openluchttaveerne, maar dat zou tot later op de dag moeten wachten – bij voorkeur wanneer ze ergens geld had weten te krijgen. Ze haalde diep adem en richtte haar aandacht weer op de lawaaierige gezelligheid in de straat voor haar. Tijd om te zien wat dit festival haar te bieden had.

Oei, dit stukje onthult al veel van je mysterieus hoofdpersonnage. Ik zou zeker nog niet aan het begin van je verhaal duidelijk maken dat ze kan veranderen in een draak (of de draak in een mens, whatever).

Grappig, iemand anders die het las haalde het er pagina's verder nog steeds niet uit. Het is inderdaad niet de bedoeling dat het er direct uit te halen is, mijn hoop was eerder dat je aan Dragonheart-achtige taferelen gaat denken.

Welke stukjes moeten subtieler?

Hm, ik had Silks commentaar al gelezen voor het verhaal zelf, dus ik had al door dat ze iets met een draak te doen had. Bij het doorlezen zat ik te denken van: bij welke stukken zou ik het zelf door hebben gehad? En dat was bij dit stuk:

De huurlinge fronste en ging haar herinneringen van de ochtend langs. De splitsing… Het moest rond zonsopgang zijn geweest. Maar ze had toch zeker opgelet dat niemand iets zou zien? Als de bewering van deze man waar was, dan zou haar dag wel eens heel wat minder vredig kunnen verlopen dan ze had gehoopt.

Je had het er net zo goed met koeienletters in kunnen zetten haha xD

Het probleem met fantasy is dat, zodra je het hebt over de dood van de laatste draak, lezers heel snel dingen gaan koppelen aan draken. Best grappig eigenlijk :p maar het wordt zo vaak gebruikt dat een wezen, naar ze zeggen, totaal uitgeroeid is, waarbij de hp of erachterkomt dat dat niet zo is, of iets met zo'n wezen te maken heeft. Dus gaan lezers extra snel verbanden leggen waarbij je dat niet wil. Tja. Fantasy heeft zo z'n nadelen maar ook heel veel voordelen :3

Ik zit te denken aan een manier om het echt als een verrassing te brengen... Dat zou je alleen kunnen door draken subtiel te noemen en er verder niet veel aandacht aan te besteden. Wat een uitdaging is aangezien je hp naar een festival over draken gaat haha xD
Ik denk dat het het beste is om er heel mysterieus over te doen. En van die tegenstrijdige berichten afgeven waardoor de lezer denkt: is het nou wel, of niet zo? En dan uiteindelijk op een wending uit te komen die niemand voorziet :3 ik hou van onverwachte wendingen :p

Over op je verhaal zelf, ik moet zeggen dat ik het een beetje cliché vind beginnen. Gesprek tussen personages waarbij de wereld voor een deel wordt neergezet, het 'probleem' (draken bestaan niet) ter sprake komt, en dan iemand komt om dat 'probleem' (ze bestaan toch wel) te weerleggen.
Maar ondanks dat het naar mijn smaak iets te cliché begint, las het toch heel goed weg^^ en je achterflapinformatie-ding maakte me ook nieuwsgierig en je wil niet weten hoelang dat geleden is voor een fantasyverhaal :p zelfs als ik mijn eigen verhalen samenvat en het dan teruglees, zou ik ze weggooien op de stapel: prut. Tja xD ik weet niet of dat iets over mijn verhalen zegt of dat ik te kritisch ben xD maar jij hebt het leuk weten te brengen!

Ja, dat stukje zal het inderdaad zijn. Oorspronkelijk had ik daar iets veel vagers, maar dat was zo vaag dat je als lezer onmiddellijk door zou hebben dat ik ergens omheen draaide. Ik ga eens nadenken hoe ik het kan verbeteren. Het is goed als je meteen door hebt dat zij er iets mee te maken heeft, de verrassing moet dan zijn dat ze het zelf is. In die zin is het volgens mij ook al een slechte zet dat ze een rare oogkleur heeft, dat zegt traditioneel ook al heel veel

'Draken bestaan niet' is niet bepaald 'het probleem' hoor. Oké, misschien een deel ervan, en het hoofdprobleem komt pas echt in het verhaal vanaf hoofdstuk twee. Wel jammer dat het wat cliché overkomt, denk je dat ik daar iets aan kan doen?
Uiteindelijk denk ik dat Thaoryn geen cliché hoofdpersoon is (maar dat kan ik ook niet helemaal goed beoordelen denk ik). Wel heb ik het verhaal en de wereld oorspronkelijk een beetje gebaseerd op het cliché fantasyverhaal, om dat vervolgens op zijn kop te gaan zetten... En het is best mogelijk dat ik daardoor af en toe gevaarlijk dicht langs de rand van clichés kom. Iets om op te letten!

Bedankt voor je commentaar

Haha, ja, vager maken wil niet altijd helpen xD
Het denken dat zij de draak is, komt vooral door dit:

Van dichterbij trokken haar ongewone gelaatstrekken de aandacht: haar lange, platte neus, uitgesproken voorhoofd en diep oranjegele ogen.

Het geeft al iets reptielachtigs. En dan benadruk je ook nog eens dat haar haren heel zwart zijn en dan heeft de man het over een zwarte draak. Dan is de connectie snel gemaakt Dus ik zou eigenlijk wat langer wachten met de beschrijving van haar uiterlijk. Het liefste totdat de lezer erachter is dat ze een draak is :p

Nou ja, het kwam op me over dat dat het probleem was. Ben blij dat het uitgebreider is dan ik eerst dacht^^ ik hou van uitgebreide plotten :3
Over dat het wat cliché overkomt... het probleem is dat ik niet weet hoe de rest van je verhaal in elkaar steekt, dus eigenlijk ook niet weet of je het anders aan had kunnen pakken. Sommige verhalen kunnen niet anders dan zo beginnen omdat het anders niet klopt.
Het probleem is alleen dat het begin ontzettend belangrijk is aangezien iemand dan beslist of ie het wil lezen of niet. Je begin is leuk genoeg om door te lezen (wow, dat klinkt denigrerend xD niet zo bedoeld hoor :p) maar het is niet aangrijpend. Maar goed, dat zijn heel weinig boeken. Dus ik zou het gewoon zo houden en bij een herschrijving misschien wat meer aandacht aan besteden. Niet dat je er nu niet veel aandacht aan besteed hebt (neem ik aan ), maar je snapt wss wel wat ik bedoel^^

Oehh, ik hou ook van cliché fantasyverhalen en werelden die op de kop worden gezet :3 klinkt al goed haha xD als je er ook nog duidelijke en leuke personages in zet, dan ben ik helemaal blij! En je hebt de aanzet al gezet ik ben benieuwd wat er allemaal gaat komen^^

Ik snap wat je bedoelt met die beschrijving, al heb ik die gebaseerd op een paar tekeningen die ik van haar heb gemaakt die niet echt reptielachtig zijn. Dus misschien is het een kwestie van verwoording? Haar ongewone uiterlijk heeft ook niet direct te maken met het in een draak kunnen veranderen. Het zwarte haar is natuurlijk wel een lastige Misschien de kleur van de draak uit het gerucht weglaten, sowieso kun je dat in de schemering niet goed zien.

Ik wil niet met de beschrijving wachten tot het bekend is gemaakt, want dat duurt nog even en het is in dit hoofdstuk juist belangrijk welke invloed haar uiterlijk heeft op de mensen om haar heen. Plus ik vind het belangrijk dat mensen zich een kloppend beeld van haar kunnen vormen, zonder dat ik die vervolgens door een tegenstrijdige beschrijving onderuit schop.

Het eerste hoofdstuk is al sinds ik met dit verhaal in mijn hoofd zit (en dat is lang) de lastigste. Dus ik denk dat het sowieso nog grondig opnieuw moet worden bekeken zodra ik wat verder in de hoofdverhaallijn zit, om het daar goed op te laten aansluiten. Het is best mogelijk dat het volledig op de schop gaat en vrijwel geen woord nog blijft Maar ik heb het wel nodig om dit te schrijven voor ik met hoofdstuk twee begin. Behalve de introductie van het verhaal is het namelijk ook een hele goede oefening om Thaoryn te leren kennen.

GREMMNBALLLALLOFJLDEKHFHS zo moest er even uit xD probeer nu al voor de derde keer een reactie achter te laten maar dat PIEP touch muis achtig ding van de laptop leeft steeds een eigen leven...

Maar in ieder geval.. back to the story...

mijn onderdaan Saskia heeft mij dit verhaal aangeraden, en dan kan ik het natuurlijk niet negeren...
Als je Saskia tevreden krijgt dan moet het wel goed zijn.

Als eerste het is wel vrij overduidelijk dat de hp de draak is. Dit komt bij mij voornamelijk door de gedachtengang van de HP.
Ooh en bij dat gerucht de kleur eruit halen dat is inderdaad een goede. ( wat je ook kan doen is een verkeerde kleur erin zetten, ik bedoel het is een gerucht die zijn nooit waarheidsgetrouw)

Je schrijfstijl is trouwens er prettig :3 ik ben nergens over gestruikeld. Wel een dingetje eruit gehaald:

zo zwart dat het onder het juiste licht een blauwe glans kreeg en veel donkerder dan de bruintinten waar men hier aan gewend was.

De dubbele vergelijking is niet mooi. Daarbij is zo zwart dat het een blauwe gloed heeft.. niet echt zoveel zwarter alleen een ander soort zwart. Bruinzwart is warm, blauwzwart koud echt zwart is ondoordringbaar ( aangezien zwart geen kleur is, want het absorbeert al het licht.. preciezere beschrijvingen zal ik weer even moeten opzoeken.) Wel wordt blauwzwart als zwarter gezien dan bruinzwart.. maar dan moet je wel die vergelijking maken als je dat bedoelt.

Verder niets op aan te merken.. volgens mij krijgen we nie tveel meer van dit verhaal te lezen of wel?

OOh trouwens xD je HP doet me denken aan mijn HP maar dat kan omdat ze allebei huurling zijn.

Ik krijg nu erg de neiging om dit te herschrijven en opnieuw te posten, zodat volgende lezers het spoilervrij kunnen lezen Maar toch eerst het hoofdstuk afmaken, anders komt dat er nooit van.

Die kleur gaat inderdaad uit het gerucht, en ik wil haar gedachten aanpassen zodat het óf minder duidelijk wordt, óf misschien wel duidelijk in de verkeerde richting wijst, bijvoorbeeld doordat ze in de derde persoon naar de draak verwijst... Dat sluit namelijk aan op wat ze later in het hoofdstuk de andere mensen wil laten geloven. Aan de andere kant is het wel het leukst als het begin nog mysterieus blijft, en een verkeerde oplossing is toch een oplossing... Lastig, ik ga er naar kijken.

Goed punt over dat zwart. Het was mij nog niet opgevallen, maar je hebt wel gelijk. Behalve dat het op zich al een rare kleur heeft, probeerde ik daar nog eens extra te zeggen dat ze er exotisch uitziet ten opzichte van iedereen om haar heen. Maar misschien is dat ook wel overbodig, of moet het ergens anders staan.

Ik krijg hier zulk goed en bruikbaar commentaar dat ik erg de neiging heb om binnenkort nog een stukje te plaatsen!

Geen idee hoeveel Thaoryn op jouw HP lijkt. Is dat een verhaal dat hier online staat? Ben wel benieuwd!

Dat bij dat gedachtenveranderen naar een derde persoon had ik ook al in gedachten . ghehe voor mij goed .

En ik vind de kleur zwart wel boeiend om te weten, maar dan zou ik het inderdaad even in een andere zin zetten .
En het verhaal staat al wel hier online xD, maar het personage is nog niet zo ver opgegroeid dat ze op dit moment op jouw personages lijkt ( dit zal meer uitkomen bij deel 2 ).

Hey,
Leuk verhaal, I like dragons. De laatste tijd zijn draken egt in. Als ik eerlijk moet zijn, ik had meteen door dat ze een draak was, toen ze dacht o shit bij zonsondergang. Maar dat maakt het juist spannend aan je verhaal, nu willen mensen erachter komen of iemand achter haar geheime identiteit komt. Das leuk en daarom ga ik je volgen met je verhaal. Weer een lezer bij ;D

XxJenna

Dat is waar, het kan spannend werken Ik probeer er op te mikken dat je er geleidelijk achter komt tijdens dit hoofdstuk, dus dan moet het in het begin nog onzeker zijn. Dan mag het zelfs wel per lezer wisselen wanneer je het door hebt.

Leuk dat je het wil volgen! Ik plaats meteen maar een volgend stukje, extra lang omdat het eerste deel op zichzelf niet bijster interessant is. Ben benieuwd wat jullie hiervan vinden. Er is vast genoeg op aan te merken, houd je niet in!

Ze had pas de vorige dag van het meerdaagse festival in Rukasvoorde gehoord en meteen besloten om er naartoe te gaan, ook al betekende dat bijna de volle nacht doorreizen. Waar zoveel mensen bij elkaar kwamen, moest haast wel iemand zijn die haar zwaard nodig had. Het zou prettig zijn om tijdens de komende winter tenminste af en toe een herberg te kunnen betalen; ze had geen zin in een herhaling van vorig jaar.
Onder het lopen genoot ze van de kleuren, geluiden en geuren om haar heen. Weidse bossen en verlaten wegen hadden hun charme, maar het was goed om weer onder de mensen te zijn. De onverharde straten waren afgeladen met festivalbezoekers, verwikkeld in gesprekken of kijkend naar de vele uitstallingen langs de weg. Thaoryn had al kramen gezien met alles van drank en etenswaar tot manden, stoffen en smeedwerk. En dit was nog lang niet alles: afgaand op de verhalen zou er een groot toernooi zijn waar iedereen zich voor kon aanmelden. Dat zou een goede manier kunnen zijn om wat aandacht op haar vaardigheden als huurling te vestigen.
Ze haalde een klein meisje met een donkerbruine vlecht in dat aan de arm hing van een wat vermoeid uitziende vrouw en Thaoryn met grote ogen na keek. ‘Mama, waarom heeft die mevrouw een zwaard?’ klonk een helder kinderstemmetje.
Thaoryn besteedde er geen aandacht aan. Het was altijd en overal hetzelfde, en het antwoord van de vrouw verbaasde haar niets. ‘Die mevrouw is een beetje gek, blijf maar uit de buurt.’
Ze stond stil om zich te oriënteren en merkte dat Rainer er nog was. Aan zijn rode hoofd te zien kostte het hem moeite om haar bij te houden. ‘Heb je niets te doen of zo?’ vroeg ze hem.
De jongen leunde tegen een muur en probeerde zich een nonchalante houding te geven. ‘Op weg naar m’n vrienden,’ reageerde hij.
‘Oh ja?’ vroeg Thaoryn geamuseerd. ‘Waar zijn die dan?’
Hij keek aarzelend om zich heen en gebaarde toen in hun eerdere looprichting. ‘Daar ergens.’
De huurlinge keek hem een paar tellen hoofdschuddend aan, zich afvragend waarom hij haar volgde. De afspraak was dat hij haar de weg naar het dorp zou wijzen, niet meer.
Haar blik werd naar een kraam aan de andere kant van de straat getrokken, waar de verkoper dikke plakken gerookt vlees afsneed en met vers brood verkocht. De geuren zweefden haar tegemoet en deden haar beseffen dat ze al de hele ochtend haar honger negeerde. Ze had de vorige avond na een mislukte jachtpoging haar laatste restjes droog vlees op moeten maken, bij lange na niet genoeg voor de uitputtende reis om hier te komen.
‘Weet je wat,’ zei ze tegen Rainer, ‘als je zo’n broodje voor me haalt, een grote, dan kun je mee lopen.’ Ze zag er niet naar uit om hem op sleeptouw te nemen, maar ze zag er nog minder naar uit om pas iets te kunnen eten als ze een opdrachtgever had gevonden die een voorschot wilde betalen. In stelen op zo’n drukke plek was ze nooit zo goed geweest. Ze was dan ook opgelucht toen de jongen na slechts een hele korte aarzeling de straat overstak.
Het broodje smaakte nog beter dan het rook. Pas na een paar happen besefte ze dat Rainer geanimeerd stond te vertellen over de klanten die voor hem hadden gestaan en ze vroeg zich af of dit echt wel een goed idee was geweest. Ach, ze twijfelde er niet aan dat ze alsnog gemakkelijk van hem af kon komen als hij te vervelend werd. Ze wenkte hem met een korte hoofdknik, maar wachtte niet op zijn reactie voor ze zich omdraaide en verder liep.

Een paar passen verder verwijdde de straat zich tot een plein, dat gedomineerd werd door een enorm standbeeld in het midden. Een straattovenaar vertoonde zijn kunsten naast de sokkel van het beeld. Zijn gegoochel met wat leek op knetterende draden bliksem had een klein groepje toeschouwers aangetrokken en Thaoryn stond op een afstandje stil om te kijken. De man was veel minder opvallend gekleed dan de meeste straattovenaars die ze had gezien. Nergens felle kleuren, glinsterende sterren en mystieke figuren. De gezichtsbedekkende kap wees als enige in de richting van het mysterieuze imago waar dit soort artiesten zich graag mee omhulden.
‘Wauw,’ klonk de stem van Rainer naast haar terwijl de tovenaar tijdelijk aan het gezicht werd onttrokken door een regen van blauwe vonken. Thaoryn lachte. ‘Vind je dit indrukwekkend? Ik heb er wel eens een gezien die hele zeemonsters liet verschijnen in een fontein.’
Deze artiest leek weinig spectaculairs van plan te zijn, dus richtte ze haar aandacht op het standbeeld. Het stenen gevaarte leek nauwelijks op zijn plaats in het verder zo eenvoudige, haast primitief aandoende dorpje. Een meer dan levensgrote man in borstkuras stond in een heldhaftige pose, zijn kunstig gebeeldhouwde lange haar en mantel wapperend in de niet-bestaande wind. Zijn handen rustten op de pommel van een groot zwaard en onder zijn rechtervoet lag de monsterlijke kop van een draak, van snuit tot hoorns net zo groot als de man zelf.
Rainer staarde nog steeds gebiologeerd naar de tovenaar. Ze tikte tegen zijn schouder en wees naar het beeld, pas beseffend wat ze over zich afriep toen de vraag al gesteld was. ‘Dat is zeker die held van jullie?
De jongen scheurde met moeite zijn blik los, maar knikte enthousiast toen hij zag wat ze bedoelde. ‘Jawel. Rukas de Drakendoder. De grootste held in de geschiedenis van…’
Thaoryn onderbrak hem. ‘Jullie lijken hier nogal dol op hem te zijn.’
‘Ha! Vind je ’t gek?’ reageerde Rainer. De wild gebarende, theatrale manier waarop hij verder ging was haar inmiddels welbekend. ‘Door het hele land achtervolgde hij de laatste draak, jaar in en jaar uit, onvermoeibaar… Tot hier, aan de oever van de rivier, het grootste gevecht tussen mens en monster uit de hele geschiedenis plaatsvond en eindelijk…’
‘… de draak verslagen was en de tijden van terreur voorbij,’ vulde Thaoryn aan. ‘Grappig. Ik heb varianten van hetzelfde verhaal in meer dorpen gehoord.’
Rainer keek geschokt, hoewel dat meer door de onderbreking zelf leek te komen dan de inhoud ervan. ‘Daar moet je niet naar luisteren, dit is de enige echte,’ zei hij verontwaardigd. ‘En hoe dan ook, wij hebben het beste fe…’
Hij maakte de zin niet af. Ze waren onder het praten verder gelopen en Rainer staarde naar een kleine kooi op een straathoek aan het plein. ‘Wat is dat?’ vroeg hij zacht.
Thaoryn keek naar het geschubde wezentje in de houten kooi en grinnikte. ‘Dat, beste Rainer, is nou een kobold.’
‘Ik weet ook wel wat een kobold is,’ reageerde Rainer ongeduldig. ‘Heb er alleen nog nooit een van zo dichtbij gezien…’
Het reptiel in de kooi stond op twee achterpoten en de dunne klauwhandjes omklemden de tralies van zijn gevangenis. Zijn blauwgrijze schubben zagen er dof uit. Hij was minder dan half zo lang als Thaoryn en siste vijandig toen ze dichterbij kwam.
Kooi en wezen leken eigendom te zijn van een kleine man met een gepluimde hoed en een wandelstok, die voor een kleine schade toehoorders zowel zwaar overdreven als volstrekt onzinnige wetenswaardigheden over kobolden verkondigde. Het interesseerde de huurlinge niet. Ze zakte op een knie naast de kooi om het wezentje te bekijken; het gebeurde niet vaak dat ze de kans kreeg om een levend exemplaar van dichtbij te bestuderen. De kobold staarde wantrouwig terug. Het verbaasde haar nog steeds hoeveel overeenkomsten een koboldenkop met die van een draak vertoonde. De snuit was veel spitser en kobolden hadden geen hoorns, maar de vorm van de oogkassen, tanden en de grote schubben op de kruin waren opvallend gelijk. Dit exemplaar zag er zelfs voor een kobold ondervoed uit en had een aantal nauwelijks genezen en zelfs verse wonden in zijn zij.
Rainer was op enige afstand achter haar gaan staan en ze draaide zich half naar hem om. ‘Ze zijn niet zo indrukwekkend hoor,’ zei ze, de hand met het laatste restje brood en vlees steunend op haar knie. ‘Laffe wezentjes, meer ongedierte dan een serieus gevaar. Pas in grote groepen moet je voor ze uitkijken, en dan nog: sterk zijn ze niet, alleen verdomd…’
Ze merkte de beweging te laat op. De kobold had dit moment gekozen om met zijn magere snuit tussen de tralies door te schieten en het stuk vlees uit haar hand te grissen. Rainer sprong in een reflex achteruit en Thaoryn zoog op haar vingers. De scherpe tanden van het beest hadden twee bloederige strepen achtergelaten. ‘… snel,’ maakte ze haar zin af. ‘Verdomme, dat was míjn ontbijt, rotbeest!’
Rainer staarde haar geschokt aan. ‘Dat monster bijt bijna je hand eraf!’
Thaoryn wuifde dit weg. ‘Ik kan heel wat meer hebben,’ verzekerde ze hem terwijl ze opstond. Aan de andere kant van de kooi had de man met de hoed het incident met een ongerust gezicht gevolgd, hoewel zijn zorg waarschijnlijk ging over het effect op de populariteit van zijn attractie en niet over haar gezondheid.
‘Je…’ begon Rainer, maar hij keek achterom toen hij zijn naam hoorde roepen. ‘Rainer! Ben je daar eindelijk!’ Een slungelige jongen met stijl, rood haar stak het plein over en Rainer liep hem tegemoet. Hij ging er overduidelijk van uit dat Thaoryn hem zou volgen en lette niet op: het perfecte moment om hem in de drukte ‘kwijt te raken’. Daarom was ze verbaasd te merken dat ze even aarzelde. Voor ze iets had kunnen doen, werd ze echter aangetikt door de eigenaar van de kobold. Zijn kruin reikte nog niet tot haar schouder.
‘Mevrouw!’ begon hij direct, op een toon van doorzichtig gespeelde bezorgdheid. ‘Ik hoop dat u zich niet te erg hebt bezeerd.’
Ze schudde haar hoofd, maar hij praatte al door zonder zelfs maar te pauzeren. ‘Aangezien u op deze onaangename manier kennis hebt gemaakt met dit afschrikwekkende wezen, zult u ongetwijfeld geïnteresseerd zijn in…’
‘Nee,’ onderbrak Thaoryn hem. Ze wierp nog een laatste blik op Rainer, die met zijn vriend praatte, voor ze met grote passen de andere kant op liep. Tot haar ergernis hobbelde de man met haar mee. Zijn stem en gezicht waren nu een en al overdreven enthousiasme. ‘Dit is niet zomaar een kobold,’ drong hij aan. ‘Voor slechts één zilveren kroon zal het ondier voor u dansen!’ Onder het praten gebaarde hij heftig met zijn wandelstok. De scherpe punt aan de onderkant, gecombineerd met de verwondingen van de kobold, gaf Thaoryn een sterk vermoeden wat er met ‘dansen’ bedoeld werd.
De man raakte al buiten adem door haar tempo, maar gaf nog niet op. ‘Speciale aanbieding, alleen voor u! Nog nooit…’
Ze stond stil. ‘Danst u zelf ook?’ vroeg ze scherp.
Zijn oprechte verbazing ergerde haar mogelijk nog meer dan zijn aanhoudende verkooppraatjes. ‘U bedoelt?’
Thaoryn reikte naar het gevest van haar zwaard en trok het een centimeter omhoog uit de schede, terwijl ze de man strak aanstaarde. ‘Mijn prikker is scherper dan de uwe, denk ik. Zullen we eens proberen?’ Ze ontblootte haar tanden in een roofdierlijke grijns. ‘Dáár zou ik wel een zilverstuk voor over hebben.’
De man was achteruit gedeinsd en hief afwerend zijn handen op. Van de eerdere zelfverzekerdheid was geen spoor meer te bekennen. ‘Ik…’ stamelde hij.
Thaoryn gunde hem geen tijd om iets te zeggen. ‘Nee?’ sneerde ze. ‘Ga dan iemand anders lastig vallen.’
Pas toen hij, net niet rennend, naar zijn koboldkooi terug was gesneld, liet ze het zwaard los en draaide zich om. Twee vrouwen met manden vol boodschappen staarden haar met open mond aan. ‘Wat?’ vroeg ze geïrriteerd. De twee maakten dat ze weg kwamen. Thaoryn haalde diep adem om de agressie kwijt te raken en beende opnieuw het festivalgedruis in.

Egt super grappig hoe ze die man bang maakte, haha kan zijn gezicht al voor me zien. Ga snel verder!!

Met de feestdagen heeft iedereen het zo druk, ik wilde jullie niet meteen overstelpen met meer verhaal dan je lezen kan :-P En ik ben erg benieuwd of iemand er nog kritiek op heeft. Wat ik me bijvoorbeeld afvraag is of het als begin wel boeiend genoeg is, aangezien er niet direct echt veel aan de hand is.

Maar ik zal binnenkort wel weer wat nieuws neerzetten Ik wil trouwens ook het begin aanpassen en dan maak ik misschien een nieuw topic, zodat eventuele nieuwe lezers een spoilerloos verhaal kunnen lezen.

Zojuist alle stukken gelezen en ik moet zeggen, dit vind ik erg goed geschreven! Er is misschien aan het begin niet erg veel aan de hand, maar het verhaal begint pas. Je zet de wereld erg mooi neer, dus er hoeft niet eens zo heel veel te gebeuren vooralsnog. Mij heeft het in ieder geval geboeid, het roept vragen op, vragen die enkel door verder lezen beantwoord kunnen worden. Ga zo door!

ik moet bekennen dat ik ook al vrij snel doorhad dat thaoryn iets te maken heeft met de draak net Als bovenstaande reacties.
ik denk wel dat het moeilijk is om het als verrassing te brengen aangezien ze een opvallende verschijning is....

in elk geval wel heel goed geschreven. lees mee!

En ik ben weer bijgelezen , nog steeds leuk ik hoop dat je gewoon blijft posten, aangezien dat volgens mij niet je eerste idee was of wel .

oh ik ben weer goed met de smileys bezig --'. Maar in ieder geval, ik heb tot nu toe niks opgemerkt, ( eerlijk gezegd ook niet opgelet, dit is zon verhaal waarbij ik gewoon heerlijk achteruit kan leunen en kan lezen. )

Mijn eerste idee was om een stukje te posten en af te wachten hoe het ontvangen werd Tot nu toe ben ik erg blij met jullie goede commentaar en het mee denken, dus blijf ik nog wel even posten! Misschien dat ik wel probeer om van woensdag een vaste update-dag te maken, elke week een stukje van rond de 1000 woorden. Voorlopig kan dat, omdat ik nog een eind vooruit geschreven heb, en mocht ik mezelf inhalen dan zou het als stok achter de deur kunnen werken voor het schrijven. We zien wel of het wat wordt

Daantje, ik denk dat het onvermijdelijk is dat je door krijgt dat ze er iets mee te maken heeft. Is ook niet erg! Maar het zou leuk zijn als ik je eerst nog op het verkeerde been kan zetten en je pas geleidelijk door krijgt hoe het echt zit, tot uiteindelijk de bevestiging komt. Wordt nog een leuke uitdaging om het begin te herschrijven.

VeBu, kun je voorbeelden noemen van de vragen die het oproept? Ik ben erg benieuwd in hoeverre het aansluit op de antwoorden die op de planning staan!

En omdat het woensdag is, hier weer een stukje.

Edit: oeps! Ik realiseer me net dat er in dit stukje nog een placeholder zit. Je komt hem wel tegen, ik denk niet dat het stoort en ik kan er nu even niets aan doen. Toch stom :-P

Het was een opluchting om op haar gemak door het dorp te lopen zonder bij elke stap het commentaar van haar ‘gids’ te moeten aanhoren. Eindelijk kon ze zich concentreren op hetgene waarvoor ze hier was gekomen. Ze bestudeerde de grote variatie aan mensen om haar heen en koos een groepje bulderend lachende mannen voor haar eerste poging.
Het lachen verstomde abrupt toen ze de dichtstbijzijnde man op zijn schouder tikte. Ze wachtte niet tot de groep hun verwarring in flauwe grappen of toespelingen had omgezet, maar viel meteen met de deur in huis. ‘Ik kom niet van hier,’ begon ze. ‘Is er de laatste tijd nog onrust in de omgeving?’
‘Onrust?’ herhaalde een schriele man aan de andere kant van de kleine kring. Thaoryn knikte ongeduldig. ‘Het soort onrust waar ik en mijn zwaard u van af zouden kunnen helpen. Wolf in het kippenhok? Rovers op de weg?’
De lacherige twijfel die volgde kwam waarschijnlijk niet zozeer voort uit de vraag zelf, maar meer uit het geslacht van de vrager. Een dikke man stootte zijn buurman aan en grinnikte: ‘Zeg Don, klaagde jij niet laatst dat je vrouw zo’n monster was? Hier is je kans!’
‘Da’s een goeie,’ schaterde Don. ‘Heb je m’n vrouw wel eens met een deegroller in de weer gezien? Dat zal me een duel worden!’
‘Het was een serieuze vraag,’ reageerde Thaoryn scherp, proberend om zonder schreeuwen boven het nieuwe lachsalvo uit te komen.
Degene die ze oorspronkelijk had aangetikt, wist zijn lachen voldoende te onderdrukken om uit te brengen: ‘Sorry dame, ‘k zou niks voor u kunnen bedenken.’
Thaoryn zuchtte. ‘Mocht er toch iets zijn,’ zei ze luid, ‘dan loop ik hier de komende dagen nog rond.’
Ze had hen de rug nog nauwelijks toegekeerd of ze hoorde het commentaar al beginnen. De gebruikelijke thema’s: dat het toch bizar was dat een vrouw er zo bij liep, of ze gevest en lemmet van haar zwaard wel van elkaar zou kunnen onderscheiden. Ze had ze willen negeren maar een opmerking van de dikke lolbroek, gesproken op een toon die weinig deed om de ware betekenis te verhullen, trok toch haar aandacht. ‘Heh. ‘k Vraag me eerder af hoe ze míjn zwaard zou hanteren.’
Thaoryn draaide zich half om en riep over haar schouder: ‘Ik kan het proberen, maar het zal wat lastig vechten zijn zolang er nog een vent aan vast zit!’
Hoofdschuddend liep ze verder, speurend naar potentiële opdrachtgevers. Ze liet zich nog niet ontmoedigen: de houding van de mannen was maar al te bekend. Misschien zouden ze met een andere blik naar haar kijken als ze zich bewees in het toernooi, hoewel in haar ervaring zelfs dan de meesten nog niet voorbij hun vooroordelen konden zien.
Ze vroeg zich af van het niveau van het de deelnemers zou zijn. In een boerendorp als dit kon de lat nooit hoog liggen, zeker met een open inschrijving. Rainer zou vast tientallen verhalen hebben over eerdere deelnemers en spectaculaire wedstrijden, maar ze betwijfelde of die een realistisch beeld zouden schetsen. Ze zou het vanzelf wel merken.
Het zogeheten Toernooi van de Drakendoder begon echter pas ’s avonds en hoe eerder ze werk vond, hoe beter. De volgende marktverkoper leek een ideaal doelwit: vanuit een tijdelijk tot kraam omgebouwde huifkar verkocht hij stoffen en sieraden en hij zag er niet uit alsof hij zich gemakkelijk zou kunnen verweren. Ze plaatste haar handen tussen de opgevouwen omslagdoeken en leunde naar hem toe. ‘Goedemorgen,’ opende ze. ‘Komt u van ver?’
Hij liet zich minder gemakkelijk van zijn stuk brengen dan ze had verwacht en keek maar kort op van het verstelwerk waar hij mee bezig was. ‘Jawel, uit [naam],’ zei hij. ‘Hoezo?’
Het was één van de grotere plaatsen in de omtrek en Thaoryn meende zich te herinneren dat de weg er naartoe uit voornamelijk dicht woud bestond. Perfect.
‘Gevaarlijke weg?’ vroeg ze nonchalant. ‘Ik hoor dat er veel rovers actief zijn, en met uw koopwaar…’ De rovers waren een gok, maar het leek een aantrekkelijke route voor overvallers.
De man draaide het kledingstuk in zijn handen om en werkte onverstoorbaar verder. ‘Over mijn koopwaar maak ik me geen zorgen.’
‘Dat zou u wel moeten doen,’ drong ze aan. ‘De verhalen die ik hoorde…’
‘Ik heb u niet nodig,’ onderbrak hij haar pinnig. ‘Ga weg, u blokkeert mijn kraam.’
Als hij zo wilde spelen, wist Thaoryn nog wel een andere aanpak. Ze leunde iets verder naar voren. ‘U zou nog spijt kunnen krijgen van die beslissing. Misschien besluit ik wel dat ik dezelfde kant op moet, en misschien herinner ik me uw houding als we elkaar weer tegenkomen, ver van de beschaafde wereld.’
Voor het eerst keek hij haar langer dan een tel aan. ‘U begrijpt me verkeerd,’ zei hij op vlakke toon. ‘Ik heb geen bescherming nodig, want ik ben al voorzien. Broertjes!’
Thaoryns laatste beetje hoop verdween toen twee kleerkasten van kerels, in uiterlijk vrijwel identiek, aan weerszijden achter de kar vandaan kwamen. De een was gewapend met een groot zwaard, de ander met een bijl, en beide droegen een buitengewoon onvriendelijke grijns.
De koopman was niet opgestaan. ‘En denk niet dat ze bang zijn om een vrouw aan te vallen,’ vervolgde hij. ‘Ik wil u nog één keer vragen om van mijn kraam weg te gaan.’
Thaoryn had al een paar passen achteruit gedaan zodat ze beide ‘broertjes’ tegelijk in haar blikveld kon vangen. Ze wist niet hoeveel vaardigheid er achter die spierbundels schuilging, maar had genoeg overlevingsdrang om het niet te willen uitproberen – niet met twee tegelijk. Zonder iets te zeggen liep ze van het drietal weg. In haar gedachten vormde zich een beeld van haarzelf en de arrogante verkoper, een verlaten bosweg en een grote variatie aan vervelende dingen die ze hem zou kunnen aandoen.
De volgende kramen leken vooral van lokale handelaars: brood, vis, huiden. Geen waarschijnlijke klanten. Ze liep door tot ze zeker wist dat ze buiten zicht van de stoffenkraam was en klampte de eerste personen aan die ze tegen kwam: een wat ouder boerenechtpaar. ‘Kent u iemand hier in de buurt die de hulp van een huurling zou kunnen gebruiken?’ Na een korte aarzeling voegde ze toe: ‘U mag voor het beantwoorden doen alsof de vraag door een man gesteld wordt.’
De twee keken haar aan, duidelijk verward door haar plotselinge verschijning. De man was een ruig bebaard maar vriendelijk uitziend type, de vrouw was mollig en had een licht afkeurende uitdrukking op haar gezicht. Ze schatte hen in als het soort mensen dat niet precies wist wat ze met haar aan moesten en haar bij gebrek aan andere opties maar serieus namen.
De man was de eerste die sprak. ‘Ik weet het niet, jongedame. Het leven is rustig hier.’
En dat was, naast de moeite die de meeste mensen hadden met een vrouwelijke huurling, precies het probleem. Het leven was rustig. Er gebeurde zelden iets, niet alleen hier maar in het hele land. Er waren meevallers maar die waren eerder uitzondering dan regel. Wat dit land kon gebruiken, besloot Thaoryn, was een stevige oorlog. Iets als het gedoe met de centauren van jaren terug, of het liefst nog wat groter. In een oorlog was altijd wat te doen.
De blik van de vrouw was iets milder geworden. ‘Je kan het dak van de schuur repareren,’ stelde ze voor. ‘Toch?’ vroeg ze haar man. ‘Ons Lanus zou het doen, maar die zit met zijn been, en nu de kou eraan komt…’
Thaoryn grimaste en tikte over haar schouder tegen het heft van haar zwaard. ‘Ziet dit eruit als een hamer of zaag?’
‘Het spijt me, iets anders heb ik niet voor je,’ zei de boer oprecht verontschuldigend. Hij richtte zich naar zijn vrouw. ‘Misschien dat één van de jongens uit de buurt…’
‘Wacht,’ onderbrak Thaoryn hem, terwijl ze zich afvroeg waar ze mee bezig was. ‘Hoeveel kunt u me er voor bieden?’

Fijn geschreven! Je leest er makkelijk door heen. Ook ik had al snel door dat zij een draak was, maar ik weet niet of dat heel erg is. Verder leest het juist wel prettig dat je een beetje rustig begint, dan kan je als lezer goed in het verhaal komen. Je schetst haar omgeving en hoe er over haar gedacht wordt duidelijk. Ben benieuwd naar het volgende deel!

Leuk dat je mee leest! Ik ben blij dat het niet stoort dat er nog weinig actie is. Het was ook mijn idee om eerst te laten zien hoe Thaoryns leven er normaal uit ziet, voordat er echt dingen gaan gebeuren. Helemaal omdat Thaoryn toch een beetje een apart personage is.
Zoals beloofd komt het volgende deel aankomende woensdag! Ik heb er zin in, er zit een scène in die ik erg leuk vond om te schrijven...

Goed eindelijk het eerste stukje gelezen!

Ik vind het een leuk stukje, ook al mist het voor het begin van een verhaal iets pakkends, een mysterie dat ik wil uitzoeken, wat ik doe door verder te lezen. Zoals de anderen al zeiden, het is nogal snel duidelijk hoe het met de draak zit. Misschien is het leuker als je de innerlijke gedachten van Thaoryn niet weergeeft, maar alleen haar uiterlijke reactie. Dan kun je die misschien nog verwarren met die van een 'Dragonslayer'. Het is een ideetje, kijk maar wat je ermee doet.

Ik moet overigens de hele tijd denken aan die lange blonde vrouw uit de Game of Thrones verfilming van a Song of Ice and Fire, maar dan met zwart haar ;-)

Ik had wel even een 'what are the odds' momentje dat précies op het moment dat twee mensen staan te praten over een uitgestorven(!) ras, er iemand aan komt hollen en ze onderbreekt met het nieuwtje dattie er een gezien heeft. Niet fout of onmogelijk, maar voor mij gevoel net even iets té toevallig. Een paar minuutjes na de conversatie zou voor mijn gevoel minder geforceerd overkomen.

Overigens had ik moeite met Rainer goed uitspreken in mijn hoofd, zeker omdat Rukasvoorde (dat er naast staat) nogal Hollands klinkt, en Rainer eerder Engels. Maar dat is in principe geen probleem.

Verder bevalt je schrijfstijl mij erg goed (en ik ben niet gemakkelijk tevreden te stellen op dat punt). Ook ben ik erg blij dat je de moeite hebt genomen de spelfouten er uit te zoeken (of ze zaten er nooit in, dan ben je echt geweldig), dat scheelt en hoop irritatie wanneer je het leest.

Je zegt dat je eerste hoofdstuk op 12-13000 woorden plant? Dat klinkt mij een beetje veel woorden, ik gebruik zelf liever tussen de 4 en de 8000 per hoofdstuk. Maar opnieuw, persoonlijke smaak.

Ohja, in dit stukje:

‘Struikrovers. Plunderende kobolden. Een keer zelfs een centaurenpatrouille; die paardenpoten konden zich niet aan de grensafspraak houden.

Gooi je kobolden en centaurs in je verhaal. Helemaal prima, je wereld is gevuld zoals ie gevuld is, maar als deze rassen verder niet in je verhaal voor gaan komen, zou ik je afraden om ze hier te noemen; de draak geeft al aan dat dit een fantasy-wereld is, en als je verschillende rassen gaat noemen gaat de lezer deze proberen te onthouden, wat veel moeite kan kosten en dus loos is als je er verder niks mee doet.

En dat was alles over het eerste stukje geloof ik.

Heel erg bedankt voor je uitgebreide, kritische reactie!

Christian Damen schreef:Ik vind het een leuk stukje, ook al mist het voor het begin van een verhaal iets pakkends, een mysterie dat ik wil uitzoeken, wat ik doe door verder te lezen.

Ik ga wat aan die spanningsopbouw proberen te doen als ik wat verder ben met schrijven en de hoofdverhaallijn beter op een rijtje heb. En het mysterieuzer maken van Thaoryns connectie met de draak zal waarschijnlijk ook helpen, dat staat zeker ook op de planning.

Christian Damen schreef:Ik moet overigens de hele tijd denken aan die lange blonde vrouw uit de Game of Thrones verfilming van a Song of Ice and Fire, maar dan met zwart haar

Ik kijk de serie niet. Heb je toevallig een linkje naar iets waar ze in voor komt? Ik ben wel benieuwd.

Christian Damen schreef:Ik had wel even een 'what are the odds' momentje dat précies op het moment dat twee mensen staan te praten over een uitgestorven(!) ras, er iemand aan komt hollen en ze onderbreekt met het nieuwtje dattie er een gezien heeft.

Goed punt, had ik nog niet zo aan gedacht. Ik denk wel dat het logischer is in de context van het festival, waar zoals Rainer zegt iedereen een paar dagen lang met draken bezig is. Maar misschien moet het inderdaad anders. Dat stukje is een overblijfsel uit de periode waarin ik dacht dat het een stripverhaal moest worden; waarschijnlijk zou je het daarin makkelijker accepteren (het zou ook een beetje een visueel komisch effect hebben).

Christian Damen schreef:Overigens had ik moeite met Rainer goed uitspreken in mijn hoofd, zeker omdat Rukasvoorde (dat er naast staat) nogal Hollands klinkt, en Rainer eerder Engels. Maar dat is in principe geen probleem.

Ik spreek het op zijn Nederlands uit (Raj-nuhr). Maar goed dat je het zegt; het zeurt al een tijdje in mijn achterhoofd dat de naam toch net niet past in mijn zelf opgelegde restrictie voor namen uit dit land, voornamelijk door de als J gebruikte I. Namen die wél in het rijtje passen zijn: Rukas, Don, Fani, Durak, Emenar, Rabenas, Zoagan.
Dus misschien moet ik Rainers naam gewoon veranderen om hier beter tussen te passen

Christian Damen schreef:Je zegt dat je eerste hoofdstuk op 12-13000 woorden plant? Dat klinkt mij een beetje veel woorden, ik gebruik zelf liever tussen de 4 en de 8000 per hoofdstuk. Maar opnieuw, persoonlijke smaak.

Dat is niet zozeer wat ik plan, meer waar de gebeurtenissen die ik in de geplande verhaallijn zie als een hoofdstuk, waarschijnlijk op uit zullen gaan lopen. Ik vind het ook te lang voor een uiteindelijk hoofdstuk in het boek. Maar aangezien ik verwacht dat er nog heel veel herschreven gaat worden, ga ik nu nog niet de uiteindelijke verdeling proberen te maken; wat ik nu een hoofdstuk noem is dus meer een hulpmiddel voor mezelf om te zien bij welk deel van het verhaal ik ben.

Christian Damen schreef:Gooi je kobolden en centaurs in je verhaal.

Laat dat nou net de reden zijn dat ze hier genoemd worden Ik wil een beeld geven van het soort wezens dat in het verhaal gaat voorkomen, zodat dat later niet raar overkomt. De draak zegt dat het fantasy is, maar ik heb geen elfen en dwergen.

En nogmaals bedankt! Ik word blij van dit soort uitgebreide reacties Ik heb er echt veel aan.

Ik zet dit nieuwe stuk voor het overzicht in een nieuwe post. Wat vinden jullie trouwens van de lengte van de stukken? Ik probeer ze rond de 1000 woorden te houden. Het tweede stukje is een uitzondering, die was rond de 2000. Wat hebben jullie liever? (Met consequent 2000 woorden zou ik wel sneller op het punt komen dat ik niet meer regelmatig kan posten, omdat ik niet zo snel schrijf.)

Niet veel later was ze weer alleen in de drukte, met het geruststellende metaal van een paar kleine muntjes in haar hand. Het viel haar nog mee dat ze een vooruitbetaling had weten los te peuteren. Het maakte voor heel even haar leven iets gemakkelijker: ze zou pas na het festival aan de klus bij het boerenechtpaar kunnen beginnen, en ze kon niet blijven rekenen op de vrijgevigheid van achter haar aan lopende kletskousen.
Onwillekeurig zocht ze om zich heen en een moment dacht ze Rainers warrige haar te herkennen, maar een tweede blik maakte duidelijk dat het iemand anders was. De jongen zou waarschijnlijk ergens met zijn vrienden rondhangen.
Thaoryn de dakdekker… Hoofdschuddend stopte ze het geld weg in haar zo goed als lege buidel. Het afgesproken bedrag was nauwelijks genoeg om het een paar dagen op te kunnen redden, maar de boerin had er een warme maaltijd en een slaapplaats op de hooizolder bij beloofd. Het deed pijn hoe welkom dat aanbod had geklonken.
Ze keek voor de zoveelste keer rond naar de festivalbezoekers, maar met steeds minder hoop op een goed betaalde klus. Nu het haar meer moeite kostte om iedere voorbijganger als een potentiële opdrachtgever te zien, begon de manier waarop ze haar ontweken haar meer en meer te irriteren. Gisteren had ze zich er nog op verheugd om weer onder de mensen te zijn. Nu verlangde ze naar de stilte van een verlaten weg, zonder de eindeloze afkeurende of angstige blikken en het constante gemompel achter haar rug.
Werk zoeken kon later weer, besloot ze. Eerst had ze iets nodig om zich op te vrolijken en een half opgevangen flard van een gesprek vertelde haar wat dat iets zou zijn. Het werd tijd om te kijken wat dat grote toernooi van Rukasvoorde voorstelde.
Ze wierp een vernietigende blik op een trio dat ze ervan verdacht over haar te roddelen, duwde een vrouw opzij die haar in de weg stond en zette koers in de richting waar ze het toernooiveld vermoedde.

‘Hoe bedoel je, dat is niet mogelijk,’ vroeg ze op een toon die het mannetje achter de tafel had moeten bevriezen waar hij stond. In plaats daarvan sloeg hij zijn ogen neer en verschoof wat papieren in een dappere poging om iets van zijn houding te bewaren.
‘Nou, ziet u,’ stamelde hij, ‘er zijn geen aparte wedstrijden voor… vrouwen…’ Zijn argument stierf weg onder haar hatelijke blik.
‘Ik vraag niet naar aparte wedstrijden,’ siste Thaoryn tussen haar opeengeklemde tanden door. ‘Ik wil mij inschrijven voor dit toernooi.’
Na alle ergernissen en teleurstellingen was dit het laatste dat haar humeur nog had kunnen hebben. Ze deed haar uiterste best om zich te beheersen, maar nog één verkeerd geplaatste opmerking en ze kon niet anders dan agressief worden. Kandidaten genoeg: er was inmiddels een kleine halve kring van toeschouwers om hen heen ontstaan, hoewel een deel van hen zodra Thaoryn naar hen keek een weinig succesvolle poging deed om er uit te zien alsof ze daar zomaar terecht waren gekomen.
De man tegenover haar streek door zijn grijzende haar en schoof nog eens met zijn papieren, alles om haar maar niet te hoeven aankijken. ‘Dan… de hardloopwedstrijden? Misschien het boogschieten? U kunt zich inschrijven per onderdeel, hoe meer onderdelen hoe meer kans op de hoofdprijs, maar ik zou u niet aanraden om aan de duels…’
‘Ik wil mij inschrijven voor dit héle toernooi,’ onderbrak Thaoryn hem ijzig. ‘Met name de duels.’
Het mannetje wreef in zijn handen. ‘Ik moet u toch waarschuwen,’ zei hij wanhopig. ‘Het kan er ruw aan toe gaan in de wedstrijden. Ondanks de botte toernooiwapens is het niet ongebruikelijk dat iemand lichte verwondingen…’
‘Botte wapens?’ riep Thaoryn ongelovig uit. ‘Wat is dit voor neptoernooi? Denkt u soms dat dit ding voor de sier is?’ In een soepele beweging trok ze haar zwaard uit de schede, greep het lange heft met twee handen vast en hield de punt onder zijn neus. Verscheidene toeschouwers deden een stapje achteruit. De man van de inschrijvingen had de pech met zijn rug tegen een hek te staan.
‘Kunt u zien dat deze scherp is?’ ging Thaoryn door. ‘Ja? Kunt u ook zien dat hij veel gebruikt is? Vechten op leven of dood is mijn werk! Waarom denkt u dat ik beschermd moet worden tegen een paar blauwe plekken?’
‘Ik…’ stamelde het mannetje met zijn hoofd zo ver mogelijk naar achteren getrokken, maar Thaoryn was al lang niet meer bereid om naar hem te luisteren. Ze had zin om iemand aan te vallen. Wie dan ook.
‘Moet ik soms even laten zien dat ik kan vechten?’ raasde ze verder terwijl ze zich vliegensvlug omdraaide, het zwaard in een dreigende positie naast haar hoofd. ‘Met die nepzwaardjes voor mijn part. Zijn er vrijwilligers? Of is iedereen hier bang om me pijn te doen met een stuk kinderspeelgoed?’
Er viel een stilte, als je tenminste niet luisterde naar het marktlawaai verderop, het gemompel in het publiek en het geluid van de grijze klerk die probeerde zijwaarts achter zijn tafeltje vandaan te schuifelen. Thaoryn schonk hem geen aandacht en liet haar blik langs de toeschouwers gaan. Een deel had achter haar in de rij voor de inschrijving gestaan, maar niemand stapte naar voren. Tot er een bekende stem klonk van ergens achteraan. ‘Ik wil wel!’
De kring opende zich en van tussen een aantal mannen die twee keer zo breed waren als hij stapte Rainer naar voren. ‘Je was ineens verdwenen,’ zei hij haast beschuldigend.
Thaoryn liet haar zwaard zakken. ‘Jij?’ vroeg ze, de woede nog steeds duidelijk hoorbaar in haar stem. ‘Ik vroeg om iemand die kan zwaardvechten, niet verhalen vertellen.’
‘Nou, toevallig kan ik alle twee,’ zei hij verontwaardigd. ‘Vorig jaar ook meegedaan en het hele jaar geoefend.’
Ze snoof en keek rond, maar nog steeds was hij de enige die het aandurfde. ‘Laat maar zien dan,’ zei ze.

Ze is zon beetje de enige vrouwelijke soldaat in de hele serie:

http://www.youtube.com/watch?v=7bsw3iO5jBQ

http://www.youtube.com/watch?v=uX2fofPEgD4

Die twee stukjes vooral moest ik aan denken.

Fijne repsons trouwens, ben blij dat de centaurs en kobolden niet zomaar genoemd worden :D

Succes met schrijven! (Ik ga verdere stukjes op een later moment lezen)

Haha, ik zie de overeenkomst, zeker in dat tweede filmpje

Het tweede stukje gelezen!

Ok, de volgende dingetjes; (allemaal mijn MENING, als je t er niet mee eens bent vooral negeren!)

etenswaar
zou ik etenswaren van maken, aangezien (voor mij persoonlijk dan) de enkelvoudsvorm etenswaar impliceert dat er vrij weinig verschillende etenswaren zijn.

afgaand op de verhalen zou er een groot toernooi zijn waar iedereen zich voor kon aanmelden.

Ik weet nog niet precies hoe je dit gaat laten verlopen, maar in 'den oude dagen' van onze echte wereld konden alleen rijke mensen meedoen, aangezien een harnas, wat je doorgaans wel nodig had voor dit soort toernooien, reteduur was :p
Betekent niet dat dit niet kan in jouw verhaal, maar houd even in je achterhoofd dat als Piet de boer en Jan de melkman in plaatharnas het veld opstappen, dit een beetje vreemd over zal komen.

Ze haalde een klein meisje met een donkerbruine vlecht in dat aan de arm hing van een wat vermoeid uitziende vrouw en Thaoryn met grote ogen na keek.

Zoals je het nu opschrijft klinkt het net alsof ze het meisje opzettelijk wilde inhalen. Ik zou het veranderen naar iets in de trant van het werkwoord 'passeren'.
Wat ik me bij deze passage ook ineens afvraag, waarom draagt ze haar zwaard op haar rug? Is het zo immens groot? :P Over het algemeen word een zwaard aan de heup gedragen, zodat het makkelijk kan worden getrokken, of aan het paard (bv wanneer het een groot slagzwaard betreft). Maar ze heeft geen paard, dus het zou me niks verbazen als ze een gigantisch slagzwaard op haar rug draagt aangezien het niet aan haar heup past. Maar ik mis de grootte van het zwaard heel erg tot nu toe. En ze is heeeel groot dus dan verwacht ik dat een normal-size zwaard juist onhandig zou zijn om van je rug te trekken.

waar de verkoper dikke plakken gerookt vlees afsneed

Net als harnassen is vlees vaak een luxegoed. Dit kan allemaal prima, als je het in je wereld maar aannemelijk maakt dat 'de normale man' op straat gerookt vlees gaat verkopen. (eigenlijk in alle pre-industriele revolutie verhalen is vlees een luxegoed, tenzij de jacht de enige manier is om aan vlees te komen. Vis is een ander verhaal, dat is veel makkelijker te vangen, ook voor de normale man.)

Ze had de vorige avond na een mislukte jachtpoging
haha, kijk precies wat ik bedoelde xD vlees is moeilijk te verkrijgen, dus vandaar. Ik merk wel wat je ermee doet ;)

Ze zag er niet naar uit
Moet dit niet 'Ze keek er niet naar uit' zijn? ipv zag?

In stelen op zo’n drukke plek was ze nooit zo goed geweest.

Heel interessante zin, jammer dat die een beetje tussen andere zinnen is weggestopt, omdat hij heel veel informatie geeft over thaoryn, Ik weet nu dat ze niet goed is in stelen op zon drukke plek, en daardoor ook dat ze dit meerdere malen heeft geprobeerd, waardoor ze dit weet. Ook vertel je me dat ze geen morele problemen heeft met het stelen van een ander zijn brood als dit in haar eigen onderhoud voorziet. Voor mij ook een beetje een verwarrende conclusie, want ik zag haar voorheen als een beetje een gevallen paladin moraalridder; vervloekt, probeert er mee te leven en mensenschuw omdat ze gevaarlijk voor hen is. Nu lijkt ze meer op een struikrover met extras :p

Het broodje smaakte nog beter dan het rook.

Ik zou hier 'Het broodje smaakte nog beter dan het had geroken.' van maken. Waarom? Omdat je anders impliceert dat de geur die het broodje afgeeft tijdens het eten wordt overtroffen door de smaak, wat een beetje raar is aangezien de geur direct bepaalt hoe het broodje smaakt. In mijn suggestie verwijs je naar de geur die van het kraampje af kwam waaien, en nu je het ding onder je neus hebt en een hap ervan neemt, is t nog lekkerder dan je had verwacht.

Ach, ze twijfelde er niet aan dat ze alsnog gemakkelijk van hem af kon komen als hij te vervelend werd.

Ok, na dat stelen gedoe krijg ik hier een onheilspellend 'I can just kill him' idee xD Scaryyyy

straattovenaar

Ok, nu weet ikdat er magie is in jouw wereld. Goedzo.

Het stenen gevaarte leek nauwelijks op zijn plaats in het verder zo eenvoudige, haast primitief aandoende dorpje.

Het komt vreemd op me over dat er in zon dorpje een meerdaags groots evenement wordt gehouden met een groot toernooi. Beetje out of place zo, ik zou het toch wel minstens een grote stad laten zijn (dan kan je het eenvoudig en primitief houden, maar door de omvang van de stad en de hoeveelheid inwoners is het dan niet vreemd dat zon groots evenement wordt gehouden.

Een meer dan levensgrote man

Dat mag ik hopen, daarnet zei je nog dat het een ENORM standbeeld was :p Ik zou de grootte van de man weglaten, dat is al geimpliceerd door de afmetingen van het beeld die je al had gegeven.
Als je dit deed omdat er een draak onder de kerel lag; zover ik het heb gelezen ligt alleen de KOP van de draak onder hem, als de hele draak is afgebeeld zou ik beginnen met de beschrijving van het beeld door de draak te benoemen, en daarna de man die er triomfantelijk bovenop staat.

‘Grappig. Ik heb varianten van hetzelfde verhaal in meer dorpen gehoord.’

Made me smile :D

‘Ik weet ook wel wat een kobold is,’

Ik kennelijk niet xD Ik had namelijk de Duitse Kobold in het hoofd, niet de reptielachtige die jij (en het merendeel van fantasy) gebruikt. Silly me :p

Hij was minder dan half zo lang als Thaoryn

Even rekenen. Thaoryn is een kop groter dan de meeste mannen, dus ongeveer 2 meter, dan is de kobold dus 1 meter en hij zit volgens Rainer in een kleine kooi. De kooi van mijn konijn is 1 meter in de breedte, jouw kobold zou er niet in passen. Ik zou de kooi niet klein noemen, anders past je kobold er niet in xD

Leuk stukje tussen thaoryn en de pluimman, brengt toch weer mijn gevallen paladin idee over haar terug.


All in all mooi gedaan. Ik ben echt VEEL te lang bezig geweest met dit stuk commentaar xD Dus het volgende stuk zal nog even op zich laten wachten. Gelukkig post je slechts eens per week :p

Dankjewel! Ook meningen zijn heel goed om op te letten, je zal vast niet de enige met die mening zijn

Even een reactie op een aantal dingen.

Het toernooi: ik denk dat ik hier een ander woord voor moet hebben, omdat de middeleeuws-achtige setting er meteen het beeld van steekspellen met ridders op paarden bij oproept, en dat klopt niet. Zoals Rainer later nog zal uitleggen zijn er allerlei losse wedstrijden, en geen van allen vereist plaatharnas. Ik zie het meer als een uit de hand gelopen dorpsfeest dat langzamerhand meer bekendheid heeft gekregen.

Het zwaard: Het is een anderhalfhander/bastaardzwaard, die kunnen makkelijk 120 cm lang zijn. Misschien moet ik daar inderdaad een paar woorden aan wijden, bijvoorbeeld in de allereerste beschrijving aan het begin.
Ik vraag me wel eens af of het niet lastig is om zo'n zwaard uit een schede op haar rug te trekken. Maar mijn enige ervaring daarmee is een larpzwaard en dat lukte wel (terugsteken was meer het probleem...), en een stalen zwaard zal een stuk minder stroef gaan.

Vlees: Het is wel een festival, waarop iedereen net wat extra uit de kast trekt. Maar als het inderdaad een luxegoed is, heb je gelijk dat ik er dan wat meer een punt van zou moeten maken. Het is verder een onbelangrijk detail, dus misschien doe ik wel gewoon makkelijk en verander het in vis of kaas.

Paladin: Ik ga hier even niets over zeggen, maar ben erg benieuwd hoe je beeld van haar zich verder gaat ontwikkelen door het verhaal heen, en of bepaalde acties of gedachten tegenstrijdig overkomen.

Kobold: Stoort het? Ik gebruik inderdaad de fantasy (game) variant en niet de mythologische.

Kooi: De kooi is ongeveer precies koboldformaat, dus klein voor het doel waarvoor hij gebruikt wordt. Maar misschien moet ik dat anders verwoorden.

Kobold stoort totaal niet, en is waarschijnlijk echt een probleem van mijn kant, niet van andere lezers. De meeste mensen zullen denk ik eerder aan de fantasy variant denken, dus dat zit helemaal goed.

Maar het is dus inderdaad een groot zwaard. Das mooi. Als je er zo een in een schede op je rug draagt heb je vaak wat speling in de band, waardoor de schede een beetje omhoog floept als je het zwaard eruit trekt en dat gaat dan dus in principe allemaal wel goed. Terugsteken is voornamelijk een kwestie van ervaring, des te vaker je t doet des te beter het gaat. Je schede aan de punt een beetje omhoog duwen helpt hierbij enorm; daardoor kantelt deze weer naar voren en is het makkelijker het zwaard erin te schuiven. En zoals je al aangeeft schuift een echt zwaard er makkelijk in, zeker als het goed onderhouden is, dan hoef je eigenlijk alleen de punt in de schede te steken en voor de rest gaat t vanzelf.

Toernooi is nu wat duidelijker. Ik ben waarschijnlijk een van de weinigen die zich eraan stoort, vooral omdat later dus nog duidelijk wordt hoe het in elkaar steekt.

Een ding wat me nu wel te binnen schiet:
Gegeven je 'flaptekst' weet ik dat er nog eea staat te gebeuren, maar aangezien je verhaal geen echte proloog heeft en het nu redelijk duidelijk begint te worden dat ik de komende vele bladzijden zal gaan lezen over een toernooi in een dorp waar een drakenvrouw werkt zoekt (correct me if Im wrong), is dat niet echt de motivator die ik nodig heb om door te lezen. Veel boeken waar ik het begin gewoon zonder problemen doorkom (elke fantasy begint eigenlijk met een paar 'saaie' hoofdstukken), hebben een proloog waarin er iets van een 'DUISTER PLOT' wordt geïntroduceerd. Ik heb dan vaak nog geen idee wat het met de rest van het verhaal te maken heeft, maar zorgt er wel voor dat ik de eerste paar hoofdstukken makkelijker doorkom omdat ik benieuwd ben naar de link tussen de twee stukken.

En dat mis ik een beetje hier momenteel, een 'DUISTER PLOT' dat de held moet gaan stoppen oid. Er is niet echt iets om naar vooruit te kijken, een doel zeg maar.
Ben ik een beetje duidelijk? XD

Heel duidelijk Ik heb inderdaad sterk het idee dat er nog iets van 'duister plot' ontbreekt op dit punt. Als er meer mysterie is rond de connectie tussen Thaoryn en de draak, kan dat misschien al iets helpen, maar nog lang niet genoeg. Misschien is een onheilspellende proloog inderdaad een goed idee. Het probleem is dat mijn hoofdplot nog een enorme gatenkaas is en ik nog niet helemaal helder heb waar het nou eigenlijk uiteindelijk om gaat Zodra ik daar achter kom, ga ik proberen om er in het begin van het verhaal naar te verwijzen...

Ik hoor het al, je denkt er goed over na. Ik denk dat dat wel goed komt dan. En wees niet bang, zodra je het hele stuk afhebt, ga je nog heel lang heel vaak heel veel herschrijven en perfectioneren xD daar gaat de meeste tijd inzitten :P (afhankelijk natuurlijk van hoe perfect je het wilt hebben)

Ik had ineens inspiratie voor een proloog. Hij staat in de eerste post. Benieuwd of het onheilspellend genoeg is, en of de setting daar niet teveel aan afdoet

Yep, leuk leuk.

Grappig trouwens dat t allebei oude bebaarde grijsharige kereltjes zijn xD

Ja dat viel me ook op, maar die personages zijn nu eenmaal allebei oud Hoewel ik over de koning nog twijfelde, hij mag misschien iets jonger, maar dan moet ik een keer gaan rekenen met tijdlijnen en zo.

Ik voel me een klein beetje schuldig dat ik hier blijf posten terwijl ik ondertussen nauwelijks op andere verhalen reageer Maar ik ga het weer inhalen zodra ik het wat minder druk krijg.

Direct tegenover de inschrijftafel was een stukje grasveld dat aan de keutels te zien in het normale leven dienst deed als schapenwei. Nu was het met touwen afgezet. Thaoryn gooide haar tas en zwaard op de grond en draaide met haar schouders en nek om ze los te maken, zich maar nauwelijks bewust van de vele ogen die op haar gericht waren. Ze wist dat steeds meer mensen zich langs de touwen verzamelden om te zien hoe ze het er van af zou brengen, maar die waren slechts decor. Op dit moment was er maar één persoon die telde: haar tegenstander.
Rainer werd aan de rand van het veldje opgehouden door dezelfde slungelige, roodharige jongen bij wie ze hem eerder had achtergelaten. Door het geroezemoes kon ze niet verstaan wat er gezegd werd. Toen hij een moment haar kant op keek, gebaarde ze dat hij moest opschieten. Het was al te lang geleden dat ze een fatsoenlijk duel had gevochten en ze kon niet wachten om te merken of hij boven haar lage verwachtingen uit zou stijgen.
Ze woog het toernooizwaard dat haar was toevertrouwd in haar handen en maakte een paar slagen in de lucht. Botte wapens. Stelletje prutsers. Dit exemplaar was aan de lichte kant en de balans lag niet helemaal lekker, maar ze zou het ermee moeten doen.
‘Kom je nog, opschepper?’ riep ze. Rainer keek op, zei nog iets tegen zijn vriend en liep ietwat aarzelend het veld op om op een paar meter afstand tegenover haar te gaan staan. Tot haar verbazing zei hij niets terug, maar greep enkel zijn wapen steviger vast en staarde haar uitdagend aan. Thaoryn grijnsde. Ze zakte iets door haar knieën om steviger te staan en hief haar zwaard tot naast haar hoofd. Toen zette ze een paar langzame passen schuin naar voren, de punt van het wapen steeds op Rainer gericht. Ze zou meteen kunnen aanvallen, maar dan zou het gevecht zo snel voorbij zijn. Dus stelde ze zich afwachtend op en gaf haar tegenstander de eerste zet.
Misschien verwachtte hij dit niet, want hij leek even te aarzelen. Thaoryn bleef om hem heen draaien en hij draaide mee zonder van zijn plek te komen. Uit het publiek klonk een kreet: ‘Rainer, je kunt het!’ Dit leek het bedoelde effect te hebben want nog voor de stem was uitgesproken, sprong Rainer naar voren.
Zijn eerste slag was krachtig maar voorspelbaar en zonder moeite af te weren. Een tweede en een derde volgden meteen en dat leverde hem een punt op in Thaoryns waardering. Ze had wel eens tegenstanders gezien die na één slag niet meer leken te weten hoe ze verder moesten, wat haar meestal de gelegenheid gaf om een snel en definitief eind aan die verwarring te maken.
Links, rechts, links… Na een paar gepareerde slagen begon ze wat dreiging terug te geven. De heldere klank van staal op staal werd het enige geluid dat bestond, het gekletter van de slagen afgewisseld met geschuif als de wapens om elkaar heen draaiden. Het was een welkome afwisseling na een ochtend vol gepraat en de vertrouwde bewegingen waren de beste manier om de spierpijn van de lange reis te verlichten.
Thaoryn maakte een rustige slag en nog terwijl Rainer die pareerde, bewoog ze haar handen omhoog om de beweging te veranderen in een steek. Hij wist op het nippertje haar zwaard opzij te slaan. De ongecontroleerde wering gaf haar ruime gelegenheid voor een aanval naar de andere kant. Het metaal doorkliefde de lucht tot aan de plaats waar Rainer zojuist nog had gestaan; hij dook onder haar slag door om van opzij naar haar uit te halen. Thaoryn draaide razendsnel mee, maar kon niet voorkomen dat de botte punt van het wapen langs haar bovenarm schampte. Ze had hem onderschat, besloot ze terwijl ze een paar slagen terug maakte. Misschien zou hij in een serieus gevecht toch iets langer dan een paar tellen standhouden.
Rainer deed een paar passen achteruit en liet zijn zwaard zakken naar een lagere positie, hijgend van de inspanning. Thaoryn gunde hem een paar tellen om op adem te komen. Ze draaide met haar nek en zwaaide een paar keer met haar zwaard heen en weer voor ze de punt weer op hem richtte.
‘Lekker opgewarmd?’ vroeg ze ontspannen. ‘Dan kunnen we nu echt beginnen.’
Voor hij iets terug had kunnen zeggen, stormde ze al naar voren. Deze slagen waren alles behalve rustig. De eerste wist hij af te weren, maar daar had ze op gerekend. Ze zette even kracht, toen verbrak ze het contact en stapte naar voren terwijl haar zwaard onder het zijne door draaide. Hij struikelde naar achteren in een vergeefse poging om haar te ontwijken. Een oogwenk later stond ze vlak naast hem, haar zwaard dwars tegen zijn buik gedrukt.
Thaoryn grijnsde hem toe. Ditmaal was het niet de grijns van een roofdier maar een oprechte, brede lach, hoewel de ongeoefende kijker misschien niet het verschil zou kunnen onderscheiden. Terwijl de adrenaline langzaam weg ebde, voelde ze zich voor heel even volledig op haar plek. Rainer grimaste schaapachtig terug en liet zijn zwaard uit zijn handen vallen. Ze gaf hem nog een speelse duw die hem even deed wankelen voor ze zelf naar achteren stapte.

Omdat mijn enige min of meer actieve lezer achter loopt en ik momenteel meer met de algehele plot zit te puzzelen dan te schrijven, ga ik hier voorlopig niet meer posten. Misschien later weer

Mag ik je dan aanraden om, net als een aantal andere mensen hier die langlopende grote verhalen zoals dit schrijven, om ernaast een klein side-projectje te doen? Bijvoorbeeld een one-shot schrijven.
Voor mijzelf is het heel fijn om even een ander verhaal te creeren, zodat ik met verse gedachten weer terug kan gaan naar mijn 'main'-verhaal.

Haha sorry ik las ook mee, maar ben inderdaad niet altijd even actief in posten, wel in lezen. Ik heb vaak niet veel met te zeggen dan leuk. En vinger ik het niet leuk dan reageer ik niet. Maar goed mocht je weer eens gaan posten dan zie ik het wel. Vind het wel jammer want ben benieuwd naar waar je nou heen wilde.

Oh, ik bedoel puzzelen in positieve zin hoor Ik kwam er gewoon achter dat het plot flink wat werk nodig heeft, dus daar ga ik me nu even wat meer op richten. Ik houd jullie op de hoogte!

Yociame, als je een keer geen kritiek weet, ben ik ook altijd blij met een antwoord op de vraag 'wat denk je dat er aan de hand is' of 'waar denk je dat het naartoe gaat'! Dat helpt mij heel erg om te zien of het verhaal zo opgepakt wordt als mijn bedoeling is.

Goed, daar ben ik weer :)

---

Ze bestudeerde de grote variatie aan mensen om haar heen en koos een groepje bulderend lachende mannen voor haar eerste poging.

bulderend lachende mannen komt een beetje vreemd op mij over, bulderende mannen zou volgens mij precies hetzelfde overbrengen

Wolf in het kippenhok? Rovers op de weg?

spreektaal gesproken! goedzo!

maar meer uit het geslacht van de vrager.

sexist xD but in all seriousness, dit klinkt... biologisch. ik zou er toch een iets duidelijkere toespeling van maken, iets als 'maar meer uit het feit dat de mannen een vraag als deze nooit uit de mond van een vrouw hadden verwacht.' of zoiets, je snapt wat ik bedoel :p

reageerde Thaoryn scherp, proberend om zonder schreeuwen boven het nieuwe lachsalvo uit te komen.

proberend is niet mooi, iets als terwijl ze probeerde zou beter staan

Ze had ze willen negeren maar een opmerking van de dikke lolbroek,

komma voor maar: Ze had ze willen negeren, maar een opmerking van de dikke lolbroek,

Thaoryn draaide zich half om en riep over haar schouder: ‘Ik kan het proberen, maar het zal wat lastig vechten zijn zolang er nog een vent aan vast zit!’

Sorry, maar ik moest even hier aan denken: http://www.youtube.com/watch?v=G0MJzpk4PfU
Ze zitten aan elkaar vast met handboeien :p

Ze vroeg zich af van het niveau van het de deelnemers zou zijn.

Die zie je zelf ook wel;p

‘Goedemorgen,’ opende ze. ‘Komt u van ver?’

zou ik persoonlijk op een nieuwe regel gooien

‘Jawel, uit [naam],’ zei hij. ‘Hoezo?’

zelfde commentaar

dicht woud

komt beetje raar op me over, zeker als er een weg doorheen gaat. zou er iets als 'dicht begroeid woud' van maken. ofzo

‘Ik heb geen bescherming nodig, want ik ben al voorzien. Broertjes!’

Hmm, bneetje naiief van haar dat ze niet had bedacht dat ie op deheenweg ook wel al bescherming zou hebben gehad :p viel me van haar tegen, als 'huurling'

In haar gedachten vormde zich een beeld van haarzelf

In haar gedachten vormde ze zich een beeld van haarzelf

De volgende kramen leken vooral van lokale handelaars: brood, vis, huiden. Geen waarschijnlijke klanten. Ze liep door tot ze zeker wist dat ze buiten zicht van de stoffenkraam was en klampte de eerste personen aan die ze tegen kwam: een wat ouder boerenechtpaar. ‘Kent u iemand hier in de buurt die de hulp van een huurling zou kunnen gebruiken?’ Na een korte aarzeling voegde ze toe: ‘U mag voor het beantwoorden doen alsof de vraag door een man gesteld wordt.’

Hier wordt het gevaarlijk: je raakt me kwijt. Je hebt al 2 keer zonder succes een baantje geprobeerd te verzekeren, nu weet ik het wel. Pas op dat je het tempo niet kwijtraakt, vooral omdat er nog niet heel veel 'spannends' gebeurt

De man was een ruig bebaard maar vriendelijk uitziend type

kommas toevoegen

Wat dit land kon gebruiken, besloot Thaoryn, was een stevige oorlog.

HAHAHAHAH XD Deze manier van denken is basically hoe ze in ZvC in een 200 jaar durende wereldwijde slachtpartij belandden xD - moest ff tussendoor :p

Goed. Laatste stuk krijgt ze dus werk. Ik vond het einde zoals ik al zei dus een beetje verslappen, kijk daar nog eventjes naar, laat het nog even door iemand anders goed lezen, of die een beetje het zelfde heeft.

Verder vind ik dit een heel natuurlijk breakpoint, dus dat is een mooi stukje nieuwe paragraaf ^^

Al in al oordeel; niet slecht dit stukje, maar er is niet echt iets dat geberut, en ik leer ook vrij weinig extra informatie, zeg maar.


Dan heb ik nog een vraagje voor je; als je nog veel gaat aanpassen, heeft het dan zin voor mij om de rest van je stukjes ook te lezen, of kan ik beter wachten tot ze opnieuw komen?

~Chris

Christian Damen schreef:bulderend lachende mannen komt een beetje vreemd op mij over, bulderende mannen zou volgens mij precies hetzelfde overbrengen

'Bulderen' kan voor mij ook meer in de richting van schreeuwen zitten.

Christian Damen schreef:zou ik persoonlijk op een nieuwe regel gooien

Ik heb zelf de gewoonte om acties mee te nemen in het 'andere persoon, nieuwe regel' in een dialoog. Als een persoon eerst iets doet en dan iets zegt, zet ik dat dus niet op een nieuwe regel, omdat het nog dezelfde persoon is. Zeker als het doen en het zeggen praktisch tegelijk gebeurt.

Christian Damen schreef:Hier wordt het gevaarlijk: je raakt me kwijt. Je hebt al 2 keer zonder succes een baantje geprobeerd te verzekeren, nu weet ik het wel. Pas op dat je het tempo niet kwijtraakt, vooral omdat er nog niet heel veel 'spannends' gebeurt

Christian Damen schreef:Al in al oordeel; niet slecht dit stukje, maar er is niet echt iets dat geberut, en ik leer ook vrij weinig extra informatie, zeg maar.

Ik vind het zelf ook minder sterk. Zoals je zegt, het gaat niet echt ergens over. Ik denk erover om het derde gesprek weg te laten omdat het niet genoeg toevoegt. Tegelijk denk ik er ook over dat dit hele hoofdstuk een flinke dosis meer connectie met hoofdplot moet hebben en daarom sowieso compleet anders moet worden, dus ik weet het nog niet Goed dat je dit opmerkt in elk geval.

Christian Damen schreef:Dan heb ik nog een vraagje voor je; als je nog veel gaat aanpassen, heeft het dan zin voor mij om de rest van je stukjes ook te lezen, of kan ik beter wachten tot ze opnieuw komen?

Ik weet het niet. Op zich heb ik veel aan je commentaar en zijn veel dingen algemeen genoeg om ook in een nieuwe versie te kunnen gebruiken. Maar ik weet nog niet hoeveel de nieuwe versie op deze gaat lijken en dus hoeveel van deze tekst/gebeurtenissen bewaard gaat blijven. Er zitten een paar stukjes in die ik erg graag zou hergebruiken, maar dat moet wel net passen. Maar ik zal verder commentaar dus zeker waarderen

Ik denk er zelfs over om wél door te gaan posten met wat ik al geschreven heb (nog 7 stukjes van deze lengte). Ik heb zelf sterk het idee dat het te langdradig wordt en dat, als ik het hoofdplot wat meer op de rails heb, deze gebeurtenissen sterk moeten worden ingekort om het juiste tempo te houden. Maar misschien kun je me wel helpen zien of dat inderdaad zo is, en hoe ik dat het beste kan aanpakken.

Wat dat betreft ben ik sowieso wel heel benieuwd (en deze vraag is ook voor andere lezers): Met de informatie die je nu hebt (flaptekst, proloog en eerste deel van het verhaal), wat denk je dat het hoofdplot is? Waar gaat het verhaal uiteindelijk om draaien? Ik besef dat het nog lang niet genoeg informatie is om uit te halen wat ik in mijn hoofd heb zitten, maar dat hoeft ook niet: ik ben gewoon benieuwd welke indruk het verhaal tot nu toe wekt en wat je erbij zal kunnen bedenken.

'Bulderen' kan voor mij ook meer in de richting van schreeuwen zitten.

Ja daar heb je gelijk in, lastige...

Ik heb zelf de gewoonte om acties mee te nemen in het 'andere persoon, nieuwe regel' in een dialoog. Als een persoon eerst iets doet en dan iets zegt, zet ik dat dus niet op een nieuwe regel, omdat het nog dezelfde persoon is. Zeker als het doen en het zeggen praktisch tegelijk gebeurt.

heb ik ook, maar wat jij nu hebt is:

Het zogeheten Toernooi van de Drakendoder begon echter pas ’s avonds en hoe eerder ze werk vond, hoe beter. De volgende marktverkoper leek een ideaal doelwit: vanuit een tijdelijk tot kraam omgebouwde huifkar verkocht hij stoffen en sieraden en hij zag er niet uit alsof hij zich gemakkelijk zou kunnen verweren. Ze plaatste haar handen tussen de opgevouwen omslagdoeken en leunde naar hem toe. ‘Goedemorgen,’ opende ze. ‘Komt u van ver?’

Als één zin. Dan staat het vreemd. Doe dan dit, met een extra regel:

Het zogeheten Toernooi van de Drakendoder begon echter pas ’s avonds en hoe eerder ze werk vond, hoe beter. De volgende marktverkoper leek een ideaal doelwit: vanuit een tijdelijk tot kraam omgebouwde huifkar verkocht hij stoffen en sieraden en hij zag er niet uit alsof hij zich gemakkelijk zou kunnen verweren.
Ze plaatste haar handen tussen de opgevouwen omslagdoeken en leunde naar hem toe. ‘Goedemorgen,’ opende ze. ‘Komt u van ver?’

Dan is het stuk van [naam] ook meteen niet meer storend.

Ik vind het zelf ook minder sterk. Zoals je zegt, het gaat niet echt ergens over. Ik denk erover om het derde gesprek weg te laten omdat het niet genoeg toevoegt. Tegelijk denk ik er ook over dat dit hele hoofdstuk een flinke dosis meer connectie met hoofdplot moet hebben en daarom sowieso compleet anders moet worden, dus ik weet het nog niet :P Goed dat je dit opmerkt in elk geval.

het is momenteel inderdaad simpel samen te vatten in:
Drakenvrouw komt aan in dorp waar festiviteiten zijn en zoekt werk.

Dat is niet heel erg interessant voor een eerste stuk. Spannender zou zijn als ze een duidelijker doel had dan werk zoeken en toernooi meedoen, een 'motief'. Iets als, ze volgt iemand die ze te grazen wilt nemen, en ondertussen heeft ze geld nodig om te overleven. Het mist een overkoepelend doel zeg maar

Ik weet het niet. Op zich heb ik veel aan je commentaar en zijn veel dingen algemeen genoeg om ook in een nieuwe versie te kunnen gebruiken. Maar ik weet nog niet hoeveel de nieuwe versie op deze gaat lijken en dus hoeveel van deze tekst/gebeurtenissen bewaard gaat blijven. Er zitten een paar stukjes in die ik erg graag zou hergebruiken, maar dat moet wel net passen. Maar ik zal verder commentaar dus zeker waarderen :)

Dan ga ik gewoon, op mijn rustige tempo, door ;)

Wat dat betreft ben ik sowieso wel heel benieuwd (en deze vraag is ook voor andere lezers): Met de informatie die je nu hebt (flaptekst, proloog en eerste deel van het verhaal), wat denk je dat het hoofdplot is? Waar gaat het verhaal uiteindelijk om draaien? Ik besef dat het nog lang niet genoeg informatie is om uit te halen wat ik in mijn hoofd heb zitten, maar dat hoeft ook niet: ik ben gewoon benieuwd welke indruk het verhaal tot nu toe wekt en wat je erbij zal kunnen bedenken.

Uit het eerste deel alleen zou ik zeggen: niks; een vrouw die ook een draak is en het moeilijk heeft, daar gaat het over.

Als ik de proloog erbij pak: een antagonist komt terug om de wereld te teisteren en de goeierikken moeten hem stoppen, met hulp van de protagonist drakenvrouw die ongewild in de situatie geworpen wordt.

Als ik de flaptekst erbij pak: (en dat doe ik eigenlijk liever niet met verhalen) Het boek gaat over
Het is een hard leven, en wat een prima plan leek aangaande een festival en een draak, blijkt het alleen maar erger te maken. Dus als een humeurige tovenaar haar de eerste fatsoenlijke klus in maanden aanbiedt, grijpt ze de kans - ook al betaalt hij niet vooraf.
dat en dan moet ze de antagonist verslaan.

In principe hoeft je verhaal in het begin nog helemaal niet duidelijk te zijn:

in ZvC (mijn fantasy-epos) weet je na de proloog dat de antagonist op zoek is naar mensen met de macht van de goden, waarna je kennis maakt met de protagonist. Deze is echter niet heel bijzonder en de eerste hoofdstukken gaan eigenlijk alleen maar over zijn normale leventje (zoals bijna elk fantasy epos begint). Pas na de eerste 4-5 hoofdstukken kom je er achter waar het eerste deel over gaat, en pas aan het einde van deel 1 kom je er enigzins achter waar de gehele epos over zal gaan.

Wat dat betreft hoef je nog niet je gehele plot uit de doeken te doen, als je de lezer maar een doel geeft waar naartoe wordt gewerkt. In mijn voorbeeld; de protagonist leeft in die hoofdstukken toe naar een ritueel waarbij hij eindelijk officieel volwassen zal worden

Je hebt gelijk over die flaptekst, ik negeer die ook het liefst zoveel mogelijk als ik een boek lees omdat er vrijwel altijd spoilers in staan. Hoewel ik hier (om precies die reden) wel geprobeerd heb om dat minimaal te houden.

En je hebt ook gelijk dat je nog helemaal niet hoeft te weten waar het verhaal uiteindelijk heen gaat, als het op de korte termijn maar ergens heen lijkt te gaan. De eerste duidelijke kandidaat voor zo'n doel verschijnt ongeveer twee fragmentjes ná wat ik tot nu toe heb gepost, denk ik... Misschien zou het al een hele verbetering zijn voor dit hoofdstuk als ik wat met volgordes speel, gedeeltes eruit knip etc zodat dat doel wat eerder komt. Ga ik echter pas doen als de algehele richting wat duidelijker is (ik heb een kennis gerekruteerd als verhaalcoach, werkt al best lekker!)