Online Verhalen

De regen kletterde op mijn hoofd, starend naar haar graf.
Elizabeth-Werda Johanson 4 Juli 1930- 9 September 2012
Dit was mijn oma geweest, ik had haar nooit gekend. Voorzichtig legde ik de rode rozen op het graf, voor mijn oma.
Niemand anders stond hier, niemand anders had haar gekend. Zelfs ik niet, haar buren niet en mijn familie niet. Het enigste wat ik van haar had was een ketting. Ze had gezegd dat ik hem nooit af mocht nemen en ik had dat ook nog nooit gedaan. Ik pakte het zilveren hartje en rukte het van mijn nek af. Klik, de ketting brak.
"Sorry oma," zei ik "Dit hoort bij u."
Een raar gevoel van leegte overviel me, dit was het enigste wat iemand van haar had gehad. Ik stopte het kettinkje in het zand naast mijn oma's graf. Het kettinkje was weer van haar. Tranen rolden over mijn wangen, ik had haar nooit gekend!
"O-oma!" riep ik de stille begraafplaats over "Dit is de eerste keer dat ik je ontmoet! Vertel wat over uwzelf!"
Mijn stem galmde na en een kraai kraste zijn donkere roep over de begraafplaats. Geen oma, nooit meer.
"Oma!" riep ik weer "Ik luister, vertel wat over vroeger zoals alle oma's doen!"
Geen antwoord, ik wist niet wat me bezielde. Oma was dood en kwam nooit meer terug, een stem in mijn hoofd zei dat ze wel zou antwoorden ,maar ik wist zeker dat het niet zo was. Nooit zou zij nog iets zeggen. Ze had ook haast nooit wat gezegd. Het enigste wat mensen nog van haar wisten was dat zo toen ik baby was een keer tegen me had gepraat en me dit kettinkje gegeven had. Daarna was ze vertrokken naar haar huis. Nu was ze daar gestorven . Toen ze waarschijnlijk stierf hoorden de buren vreemde geluiden uit haar huis, daar vonden ze haar. Dood.
Ik snikte en stond op, mijn knieën zaten onder de modder en mijn kleren waren nat van de regen.
Ik liep langzaam naar de poort van de begraafplaats "Oma, tot ziens" fluisterde ik. het hekje van de poort kraakte en de kraai die er op zat vloog weg. De kraai ging op de heg zitten en keek me aandachtig aan.
"Pas goed op oma" zei ik tegen de kraai. Hij kraaide en vloog weg. Ik volgde het beestje met mijn ogen, hij vloog naar oma's graf en pikte in de grond. Hij haalde het kettinkje uit de aarde en vloog weg, waarschijnlijk had dat ding meer nut in een vogelnestje.

Ik heb geen idee hoe dit verhaal eindigt, maar ik heb het bij drama gezet.


Ik liep langzaam naar huis, het voelde leeg rond mijn nek. De ketting was weg, weggegapt door een kraai.
Ik klopte het zand van mijn knieën en deed de deur van ons huis van slot. Ik keek naar het houten bordje bij de deur: Flandre en Remila Scarlett Remila was mijn zus, ik woonde met haar samen omdat mijn ouders op wereldreis waren. Blijkbaar hadden mijn ouders gedacht dat je een twee meisjes van zestien en achttien gewoon hier kon laten. Ze hadden gezegd dat we oud genoeg waren om voor ons zelf te zorgen. Mijn ouders waren niet de meest normale mensen geweest, dat kon je ook wel aan onze namen horen: Flandre en Remila. Flandre betekende iets van: Ik weet het, en Remila's betekenis was: flikkerend.
"Flandre!" Remila rende naar me toe "Waar was je!"
"Ik was bij oma" zei ik.
"Oma Scarlet?" Remila keek me verwonderd aan, ik had niets met oma Scarlet. Ik vond haar maar irritant.
"Oma Johanson" zei ik verlegen. Weer voelde ik de leegte om mijn nek, "Ik heb haar de ketting teruggegeven."
Remila knuffelde me, haar warme armen waren wat ik nodig had en ik snikte.
"Kom maar mee naar de kamer en vertel alles" ze duwde me de warme kamer in en ik ging bij de houtkachel zitten.
Ik vertelde over dat er niemand was behalve de kraai, die ook nog eens de ketting stal. Remila luisterde aandachtig.
"Je had dat kettinkje nooit weg moeten doen" zei ze.
"Waarom niet? Het was van haar!" ik zat ineengedoken bij het vuur.
"Weet je nog dat ik naar Engeland op vakantie ging?" vroeg ze. Ik wist dat goed, ze was op vakantie met haar vriendinnen. Ik was toen alleen met mijn ouders, wat doodsaai was.
"Ja" zei ik. Remila stroopte haar shirt op, een grote wond kwam tevoorschijn op haar arm.
Ik staarde er naar.
"Eng hé?" zei Remila "Toen ik op vakantie was ben ik van een berg gevallen en kraste een rots mijn arm open"
"Wat heeft dat met mijn ketting te maken" Ik snapte het niet, dat was gewoon toeval geweest.
"Op dag twee," zei ze en stroopte haar andere mouw op, een grote brandwond kwam tevoorschijn "Brandde ik me aan een stuk ijzer."
Remila deed haar mouw voorzichtig naar beneden "telkens als iemand van onze familie die afstamt van oma Johanson uit je buurt blijft, gebeuren er dit soort dingen"
Ik had geen tantes en ooms dus waren de enigste mensen die dit meemaakten mijn zus en mijn moeder.
"Oma had gezegd dat je de ketting nooit af mocht nemen" Remila keek naar haar nagels, ik voelde me schuldig "Toen je baby was hadden we dat een keer gedaan, daarna werd mama ziek" Ze stond op en pakte een blokje hout, opende het deurtje van de kachel en gooide het er in. Een vlam raakte Remila's arm. Rustig liep ze naar de keuken en hield aar arm onder de kraan "Toen we je ketting weer bij je omdeden werd mama weer beter."
Ik plukte aan het tapijt met tranen in mijn ogen, ik had moeten luisteren naar oma en dat kettinkje moeten houden. Nu deed ik Remila en mama pijn, hoe raar ze soms ook waren, ik hield van ze.

Om te beginnen is het een mooi, mysterieus sfeertje wat je wegzet, zeker dat er aan dat kettinkje een of andere vloek kleeft is erg leuk gevonden ;D
Misschien past het daardoor ook wel een beetje bij fantasy, maar dat hangt ervan af of er iets magisch/extreem bovennatuurlijks aan vast zit of niet.

Ik heb alleen het vermoeden dat er een paar kleine dingetjes haperen aan je plot:
- eerst las ik dat Flandre haar oma nooit heeft gekend, maar wel dat kettinkje van haar heeft gekregen. Zoals het er nu staat, herinnert ze zich dat haar oma haar verteld heeft het sieraad nooit af te doen. Dat zou dus betekenen dat ze haar wel enigszins kende.
- ik neem aan dat er iets mis gaat, telkens dat Flandre dat kettinkje af doet? Anders slaat mijn gezeur nergens op denk ik
Zo te lezen is Remila eerst op vakantie geweest en heeft je hp daarna pas het kettinkje teruggegeven. Volgens het idee wat ik denk dat jij in je hoofd hebt, hoort het juist precies andersom te gebeuren.

Als ik er naast zit en je hele idee aan het dwarsbomen ben, gewoon zo laten, dan hou ik mijn mond verder ;D

In elk geval, ik ben benieuwd waar dit naartoe gaat

Als iemand van de familie uit de buurt blijft van Flandre met het kettinkje gebeurt er iets ergs, ook al heeft Flandre het kettinkje om.

Hoofdstuk 3:

Die nacht sliep ik haast niet, uit angst wat er zou gebeuren met Remilla en mama. Ik vroeg me af waarom mama weg was gegaan want ze wist dit. Ze was er bij toen oma had gezegd dat Flandre het kettinkje nooit af mocht doen.
Ik draaide me om en pakte Mevrouw Pompoen, ze was mijn knuffel waar ik mee sliep als ik piekerde.
Maar ik sliep niet, ik lag met mijn ogen open en staarde naar het plafond. Ik stond op en klom uit mijn bed, ik had hier niets te zoeken en ik pakte mijn laptop. Ik Googlede op mijn ketting, maar er was geen informatie over te vinden.
Ik keek op de klok : zes uur s'ochtends en ik had nog geen oog dicht gedaan. De telefoon ging, ik liep naar benden en nam hem op
"Met Flandre Scarlet" mijn stem klonk gebroken en zo voelde ik me ook.
Het bleef stil aan de andere kant van de lijn.
"Hallo?! Met Flandre Scarlet spreekt u!" riep ik in de telefoon, een raar gevoel bekroop me.
Ik gooide de hoorn op de haak en liep naar de keuken. Ik bakte een omelet, ik meldde me wel ziek op school.
Remilla kwam ook naar benden "Het ruikt heerlijk!" zei ze, even vrolijk als altijd. Ze pakte een bord maar sneed zich aan de rand."Auw" zei Remilla niet bewust wat er gister was gebeurd. Ze ging maar zitten en ik legde een omelet op haar bord. Zelf pakte ik ook een bord en we begonnen te eten.
"Misschien is het goed om naar school te gaan" zei Remilla alsof ze gedachten kon lezen.
"Waarom?! Ik heb niet geslapen deze nacht en ik ben kapot" ik zuchtte, nou naar school gaan was vast héél goed.
"We moeten gewoon verdergaan, zonder die ketting. Ik zal wel aan alle ongelukjes wennen" ze knikte lief "Eet je bord maar leeg dan breng ik je wel naar school."
"Nee, ik fiets wel anders breng ik jou alleen maar in gevaar" Ik liep naar boven wisselde mijn pyjama om voor een rokje en shirt. Toen ik naar benden liep was Remilla thee aan het zetten.
"Ik heb niet veel tijd meer, ik moet snel op school zijn" snel pakte ik mijn fiets en racete naar school.


Ps: dit verhaal wil ik overplaatsen naar Fantasy omdat ik nu het einde heb bedacht.

ik heb mijn inspiratie van de manga Barajou no kiss, maar het verhaal loopt wel anders hoor :3

Eindelijk was ik op school. Het kilometertje wat ik moet fietsen leek wel een eeuwigheid te duren.
Marja, en Denise zaten aan een klein tafeltje in de hoek, vlug ging ik naast ze zitten.
"Weetje, Flandre" Denise gebaarde dat we goed moesten luisteren " Ik hoorde dat er een nieuwe jongen in de klas komt."
"éééécht?!" schreeuwde Marja natuurlijk veel te hard.
"SST" ik tikte haar aan.
"Mijn nichtje zat bij hem in de klas maar hij ging verhuizen, en hij schijnt superknap te zijn!" Denise tikte me aan "Misschien wel wat voor jou , want jij hebt nog geen vriendje" plaagde ze.
De bel ging en ons groepje rende naar de klas.
Denise en ik gingen naast elkaar zitten.
"Zeg Flandre, ben je nog naar die begrafenis geweest?"
"Ja" ik zuchtte, ik wou er vandaag niet aan denken, wat er allemaal kon gebeuren.
"Waar is je ketting?" Denise pakte haar schrift.
"Die ben ik kwijt" fluisterde ik toen de leraar de klas binnenstapte samen met een jongen.
De jongen had bruin stekeltjeshaar hij had blauwe ogen, waterval blauw. Hij was best wel gespierd en droeg een zwart T-shirt.
"Dit is Juro, hij is nieuw hier" zei mr. Jericho
De jongen stak zijn hand op "Hoi" zei hij, hij had een mooie zware zangstem.
"Ga jij maar naast Marja zitten" zei Jericho "Bij je mentor in de klas kun je jezelf voorstellen." zei hij en Jericho begon les te geven. Juro zat voor me en ik keek naar zijn bruine haar. Het duurde een eeuwigheid tot de les afgelopen was en ons groepje naar geschiedenis liepen.
"Hij is zoóó knap!" giechelde Marja "Maar ik heb al een vriendje."
"Tsja als ik Max niet had wist ik het wel" zei Denise. Ik was erg jaloers op die twee meiden, zij hadden alle bij een knap vriendje en het leek alsof niemand op me viel. Ik was volgens mezelf ook niet echt knap, ik had bruin steil haar en groene ogen. Ik was mager en had veel heup. Marja en Denise gingen nu naast elkaar zitten, ik hoopte dat Juro naast me kwam. Voorzichtig ging ik op mijn plek zitten terwijl ik Juro in de gaten hield. Hij liep naar onze mentor (Ze geeft ons geschiedenis). Mevr.Ceiv stond op en stelde Juro voor. Daarna vertelde hij waar hij woonde en wat zijn hobby's waren. Ik lette niet op en keek alleen in zijn mooie blauwe ogen,
"Juro, jij word ingedeeld naast Flandre" de lerares wees naar de lege plek naast me.

Leuk verhaal! Je bouwt de geheimzinnigheid rond het kettinkje goed op

Ik heb wel een beetje m'n vraagtekens bij de gevoelens naar oma toe. Als Flandre de vrouw niet kende, waarom zou ze nu dan zo emotioneel zijn en er mee bezig zijn?

Ga zo door!