Online Verhalen

Allereerst wil ik iedereen een gelukkig en schrijverig (raar woord xD) nieuwjaar wensen! En hoe kan je beter het nieuwe jaar starten dan met een nieuw verhaal? :3
Voor de mensen die deze titel bekend voorkomt, dat kan kloppen want ik heb hem gejat van de prequel van BT (a) hij past bij allebei de verhalen, dus misschien kan deze later een andere titel krijgen, of juist de prequel. Nog onder voorbehoud :p
Voor de mensen die nu pas aansluiten, dit is het vervolgdeel op Bloederige Tranen (http://onlineverhalen.nl/forum/viewtopic.php?f=7&t=7438). Omdat denk ik niet echt veel mensen zijn die het nu helemaal terug willen lezen, zal ik een kleine samenvatting hieronder plaatsen. En proberen het niet te cheesy te maken, elke keer als ik een samenvatting wil maken gebeurt dat --'

Rose groeit op in Nadir, een dorpje dat van de buitenwereld en oorlog is afgeschermd. Haar rustige leven wordt op de kop gezet als in één nacht haar verloofde een toeval krijgt, haar moeder gedood wordt en zijzelf aangerand wordt. De volgende morgen komt ze erachter dat dat alles door één dader kwam: haar verloofde. Hij is echter haar verloofde niet, maar heeft hem twee maanden geleden gedood en zijn plek overgenomen. Dat alles om chaos en haat te zaaien.
Jonathan neemt haar mee naar zijn huis. Na een mislukte ontsnapping waarbij een vreemde, beeldschone vrouw een rol speelt, krijgt ze per ongeluk een deel van zijn herinneringen te zien. Jonathan wordt woest en jaagt haar angst aan. Als ze zich op sluit in haar kamer probeert hij binnen te dringen. In de chaos die daarna volgt weet ze te ontsnappen.
Als ze wordt aangevallen door een stel monsters weet hij haar te redden, maar wel ten koste van zijn leven.
Ziek geworden door het slechte weer en het tekort aan eten dwaalt Rose rond door het bos. Tot haar grote geluk komt ze op een grote weg uit, waar ze wordt opgepikt door twee elfenbroers: Elmen en Dillan. Zij brengen haar naar Myniadèn, waar een grote jaarmarkt wordt gehouden. Ze vertelt haar ware verhaal niet, maar na een paniekaanval kan het niet anders.
De twee broers weten meteen over wie Rose het heeft: de zwarte verrader. Hij is een moordenaar en de enige Lys die ooit voor de Tywell heeft gewerkt. Hij wordt gehaat in alle omstreken. Zijn dood moet aan de stadhouder, Aneirin, gerapporteerd worden.
De stadhouder neemt haar mee terug naar de markt, waar hij een man gevangen neemt die Jonathan blijkt te zijn. De verrader wordt opgesloten, maar nog niet veroordeeld. Aneirin wil informatie van hem.
Ondertussen heeft Rose nachtmerries: flitsen van Jonathans herinneringen. Ze weigert ook Jonathan te zien, niet van plan om naar zijn pijpen te dansen. Maar na nachtenlang slecht te hebben geslapen gaat ze naar hem toe en eist om met rust gelaten te worden. In de confrontatie die de volgende dag volgt weet hij te ontsnappen en verwondt Dillan. Dat was de trigger. Aneirin besluit dat de gevangene de volgende dag opgehangen wordt.
Rose krijgt in de nacht weer een nachtmerrie, deze keer over een vreemde betovering waarbij de Keizerin Jonathans hart vergiftigt, waarna hij de macht over zijn eigen lichaam verliest. Rose vertelt het aan Elmen, waarna het balletje begint te rollen. Tegen haar zin wordt het aan Aneirin doorgegeven, die besluit Jonathan niet te executeren, maar te gebruiken voor zijn eigen plannen. Rose is er allesbehalve blij mee, de geestelijke wonden die Jonathan met zijn optreden heeft veroorzaakt zijn nog lang niet geheeld...

Hm, het is langer geworden dan ik dacht xD sorry daarvoor :p nu nog even snel een paar verklarende namen:

Dorionach, dorchôn en nádúra vormen samen de Tywell. Al vanaf het begin van de wereld zijn ze de aartsvijanden van de Lys.
De Lys bestaan uit de mensen, elfen en wynings. Ze zijn al eeuwenlang in oorlog met de Tywell.

De rest moet duidelijk worden in de tekst zelf zoals altijd: als jullie feedback hebben, ik vind het geweldig om te hebben! Het geeft me altijd zoveel meer inzicht op wat mijn stukjes precies overbrengen. Dus als ik te snel door iets heen ga, te langzaam, iets is saai, iets is onduidelijk: spill it! Ik ben er alleen maar blij mee^^
En nu kan ik met trots aankondigen.... het volgende deel van Bloederige Tranen: Verscheurde Ziel!
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------



In de duisternis van de nacht had ze nooit goed kunnen zien. In een ver, naamloos verleden moest er altijd een kaarsje op haar nachtkastje branden. Die luxe was van haar afgepakt op het moment dat haar twee leraren haar haar ware doel hadden laten zien. Ze was een uitverkorene.
Ze hadden haar geleerd dat het donker niets was om te vrezen, maar iets was waarnaar ze moest verlangen. De oneindige nacht zou binnenkort voor haar aanbreken. Maar eerst moest ze het verdienen.
Duisternis raasde langs haar heen. Er was geen maan aan de bewolkte hemel te zien en ook de sterren waren onvindbaar. Haar zicht was verdwenen. Ze was het gewend, dus lukte het haar om rechtop op het bewegende paardenlijf te blijven zitten. Maar ook al zou ze haar evenwicht verliezen, de man achter haar zou voorkomen dat ze uit het zadel zou glijden. Zijn armen liepen aan weerszijden van haar lichaam en zijn handen hielden de teugels in bedwang. Hij zou haar beschermen terwijl zij haar lotsbestemming zou vervullen.
Een vonk magie werd zichtbaar en volgde de vinger die de rune trok. De voorste ruiter maakte het teken af en neuriede een onverstaanbaar woord. Het werd overgenomen door de andere ruiters. De rune groeide met iedere stem die zich in de magie gooide. Ze voelde en hoorde achter haar de bromstem van haar beschermer ook invallen.
De magie spon zich verder en hulde zich als een glanzende koepel om de groep heen. De duisternis was niet meer zo diep; ze kon de met maskers afgeschermde gezichten van haar beschermers zien. Ze wist dat het wynings waren: dat hadden hun verticale pupillen verraden. Voor de rest wist ze namen noch gezichten.
En dan was er nog het kleine mensenmeisje dat op het paard naast haar reed, begeleid door haar persoonlijke beschermer. Ook zij was een uitverkorene.
De voorste ruiter stak twee vingers op en wees ermee naar voren. Alsof het een geoliede machine was verhoogde ieder zijn tempo. De met lappen afgedekte paardenhoeven stampten dof in het zandpad.
Dit betekende maar één ding: ze waren er bijna!
Zoals ze geleerd had, begon ze de gebeden aan de heilige Lyrian te prevelen. Het vervulde haar met een warme, opgewonden gloed die als een tweede hart klopte in haar borst.
De silhouetten van de bomen aan weerszijden weken uiteen en onthulden een open vlakte die werd vervuild door een plompe massa. Lichtjes brandden in de torens. Het werden er steeds meer. Zelfs boven het paardengeroffel kon ze kreten horen.
Ze waren gezien.
Een zoevend geluid trok door de lucht. Tientallen pijlen hingen een moment boven hen. Toen daalden ze met een verwoestende vaart en sprongen kapot tegen de magische koepel.
Een rilling trok door haar lichaam. Ze bleef de gebeden prevelen. De kloppende gloed werd warmer en de hitte verspreidde zich tintelend door haar aderen naar haar armen. Haar zintuigen trokken zich langzaam terug uit de buitenwereld en richtten zich op zichzelf.
Vaag kreeg ze nog door dat het bewegende paardenlijf stilhield en ze er vanaf werd getild, tegen een ruwe muur aan. Buiten het bereik van de pijlen.
Haar ademhaling stokte. De heilige warmte had alle behoefte tot zuurstof verdreven.
“…tien tellen…” bulderde een rauwe stem in haar oor.
De hitte bereikte haar vingertoppen en tenen, zinderde in haar haren. Haar hele lijf gonsde van de heilige macht.
Ze opende haar ogen. De duisternis was weggedreven, overgenomen door een netwerk aan energie. Alles was zichtbaar. De groep die op terugtocht was naar het bos, de man die meters boven haar een nieuwe pijl op zijn boog legde, zelfs de uil die mijlen verderop een duikvlucht inzette naar een muis. Alles had zijn eigen energie. Maar niets stroomde en kolkte zo van de macht als het meisje naast haar.
Ze stak haar hand uit, op hetzelfde moment als het meisje dat deed. Eén vederlichte aanraking. Alles ontlaadde.
Heilige Lyrian, neem mij in uw armen op!



Edit: aangepast na Abels en Mooonies feedback

Zo, ik had niet verwacht dat je het nieuwe deel al zo snel zou posten! De proloog is erg goed. Het stuk roept veel vragen op. Met de epiloog van het vorige deel zijn er al drie nieuwe personages bij .

Tientallen pijlen hingen een moment boven hen, toen daalden ze met een verwoestende vaart. En sprongen kapot tegen de magische koepel.

Ik zou deze twee zinnen iets veranderen: Tientallen pijlen hingen een moment boven hen. Eén seconde later daalden ze met een verwoestende vaart en sprongen kapot tegen de magische koepel.
Ik zou in ieder geval dit: 'vaart. En sprongen' niet laten staan .

Ik ben benieuwd hoe het verder gaat!

WAUWWAUWWAUW, ik ben zooooooooooooooo blij dat je weer verder gaat. Je had gezegd dat je in het nieuwe jaar weer zou beginnen, maar zooo snel?! Wauw. Nu heb ik weer wat om te volgen, hihi.
Snel verder! Het mensenmeisje naast haar hè.. is dat Rose?!

NOU ! ik wilde als eerste reageren :(n maar door die link kon ik het nie top mijn mobiel lezen domme...

Maar aah wat slecht xD ik snapte echt pas na de helft van dit stukje wat er aan de hand was! Maar ik weet het aah super leuk hoe je het hebt neergezet! Echt een mindfucker! ( Saskia, just fucked half OV xD )

VERDERRRR!!! ( je had ps het plot toch nog niet af of wel? )

Ik ben denk ik een van de weinige die Bloederige Tranen niet in zijn geheel heb gelezen maar fragmenten er van :p maar dat stopt me niet om je vervolg te gaan lezen! Je proloog wekt veel vragen op terwijl mijn gedachte een beeld probeert te vormen van de situatie. Je hebt genoeg weg gelaten en toch genoeg verteld om mij verder te doen lezen en met spanning te wachten op het volgende deel. Dus voor mij is je proloog helemaal gelukt. Snel verder!

Groeten Glenn.

Jejjj, saskia je bent geweldig. Ik wacht hier al mn hele leven op ( om precies te zijn een maand,) Ik hou van dit verhaal, en vooral van Jonathan. Hij is de beste slechterik ever. Ook al snapte ik niet zoveel van je proloog ik ga je verhaal sowieso volgen. Schrijf snel verder:D

xxJenna

Yaay, je gaat verder! Oohn, dat is een leuk Nieuwjaarscadeautje . Tot nu toe snap ik ook nog niet veel van je proloog, maar dat komt wel .
Hmm, als het mensenmeisje Rose is, en de beschermers wynings zijn, is haar persoonlijke beschermer dan Jonathan? Of ik zit er helemaal naast natuurlijk haha xd

Snel verder

Ohh, me is happy met alle reacties :3 dus post ik maar snel een stukje erbij, wat ik denk dat jullie wel leuk vinden :p hierna gaat het wss niet meer zo snel met posten, te weinig tijd --'
@ Abel: ohh, shit xD dat is dus niet duidelijk... het meisje in de proloog is eh... dood, dus die komt niet meer terug :p ik dacht al dat het verwarrend zou kunnen zijn, maar hoever kan je schrijven vanuit iemand de dood is... hm, ik ga nog even kijken hoe ik dat beter over kan laten komen en ik zal de zin veranderen, die van jou is indd beter^^ Ohh, en speciaal voor jou de vraag: hoe komt Jona op je over? hopelijk niet al te goed xD
@ Romy: Nee, dat is een gewoon mensenmeisje :p nou ja, een uitverkoren mensenmeisje xD hahah, en speciaal omdat je er zo naar uitkeek ben ik zo snel gaan werken :p
@ Jodie: verdomde link! Maar nummer 3 is ook een mooi getal :p ahh, dat is juist goed haha xD dat pas halverwege wat er aan de hand was :p en neee, ik had het plot nog niet helemaal af... dus jij mag me weer helpen maar ik heb wel ver genoeg om te kunnen beginnen met schrijven zonder dat dingen niet meer kloppen. Hoop ik dan xD
@ Glenn: Jeeej, dat is mooi om te horen^^ en leuk dat je, ondanks je BT niet in z'n geheel hebt gelezen, hierbij meeleest!
@ Jenna: hahah, dat is zeker wel lang ja, die maand xD en dan zal je dit volgende stukje heel leuk vinden :3
@ MissRolex: Haha, ja, dat komt ooit, dat je het snapt xD volgens mij halverwege het verhaal :p maar het is niet Rose :p die zit nog veilig in Myniadèn ghehe xD
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------


Hoofdstuk 1

“Kan ik u helpen, heer?”
Het bibliotheekmeisje keek hem met haar reebruine ogen aan. Ze stonden schuin in haar gezicht dat de fijne bouw van een elf had. Hij zou haar zo in tweeën kunnen breken.
Doe het. Leg je handen om haar ribben en verpulver die botten. Stel je haar gezicht voor, vol tranen en rode vlekken terwijl ze het uitgilt van pijn. Dan laat je je handen naar haar nek glijden. Eén knak. Laat zien wie je bent.
Even, heel even, overwoog hij het. Zijn zo gewenste dood zou dan ineens meer dan een verlangen zijn. Maar hij was nog gebonden aan deze vervloekte wereld. Dus negeerde hij de hatelijke stem en knikte het elfenmeisje toe.
“Aneirin heeft me gestuurd.”
Een beleefde glimlach onthulde haar kleine, witte tanden. “Oh, dan moet u Jonathan zijn. Als u me wilt volgen? Er is een werkplek voor u ingericht.”
Ze draaide zich om en liep voor hem uit, naar de trap toe die naar de tweede verdieping leidde. De bibliotheek was groot; er was maar één plek waar hij meer boeken had gezien en dat was in het kasteel van de Keizerin. Hier was alles in ringen verdeeld, met kasten die tot aan het plafond reikten. Terwijl hij langs ze liep, kon hij bijna de verhalen horen fluisteren die achter de kaften waren verborgen.
Hij hield van kennis, van verhalen, van lezen over het algemeen. Daarom was Aneirins opdracht om informatie te verzamelen over zijn vloek eigenlijk niet zo erg. Het was alleen de dwang. Als Jonathan ergens een hekel aan had, was het om niet zelf te kunnen bepalen wat hij deed. Zeker na die twaalf vervloekte jaren.
Ik wacht af. Het zal niet lang duren voordat onze meesteres mij de macht teruggeeft. En dan zal ik je elke seconde laten vervloeken.
“Hou je mond,” siste hij met gebalde vuisten.
“Sorry, wat zei u?” Het elfenmeisje had zich naar hem toegekeerd en keek hem vragend aan.
Hij schudde zijn hoofd terwijl spottend gelach door zijn hoofd speelde. “Niets.”
“Ah, oké.”
Ze liep weer verder.
Ze denkt dat je gek bent. Wie praat dan ook tegen zichzelf?
Hij negeerde de stem en volgde het meisje. Ze sloegen bij een boekenkast af en kwamen bij een open ruimte uit. Drie enorme ramen lieten de stad in de druilerige regen zien. Bovenaan, in de punt, was een kleurspel van glas-in-lood dat de lelie met de slang van Myniadèn afbeeldde.
Midden in de open ruimte was een robuuste, eikenhouten tafel neergezet, waar boeken in ordelijke stapels op lagen. Aan het hoofd van de tafel zat een man met donkerblond, krullend haar dat net boven zijn ogen hing en zijn oren verborg. Hij keek kalmpjes glimlachend op van het boek dat hij aan het lezen was.
“Jonathan. Als je het niet erg vindt ben ik alvast begonnen. Kom zitten.”
Het bibliotheekmeisje maakte een buiging en liep weg. Elmen boog zich weer over zijn boek. Het duurde exact dertien seconden voordat hij doorkreeg dat Jonathan zich niet bewogen had en hem nog steeds aanstaarde.
“Is er wat?” vroeg hij verbaasd.
Jonathan stapte op Elmen af en bleef zo dicht voor hem stilstaan dat de elf zijn hoofd in zijn nek moest leggen om oogcontact te blijven houden. De twee keken elkaar aan terwijl Jonathan iets probeerde te zien in de leigrijze ogen. Niets.
“Waarom doe je dit?” vroeg hij bot. “Is het medelijden? Sensatie? Zit je te wachten totdat ik ga dansen en springen als een dorpsgek?”
Weer die kalme glimlach. “Ik ben iemand die niet graag anderen veroordeelt om verhalen die ik gehoord heb. Dus wacht ik af, bekijk degene en trek daarna pas mijn oordeel.” Hij schokschouderde. “Het is gewoon simpele nieuwsgierigheid. Wie ben jij precies? Daar wil ik graag achter komen.”
Jonathan bleef hem nog even aankijken voordat hij een van de massieve stoelen naar achteren schoof en naast Elmen ging zitten. De elf kwam overeind en schoof een stapel boeken naar hem toe.
“Je zal niet blij zijn met wat je ziet.”
Elmen keek niet om terwijl hij antwoordde: “Dat maak ik zelf wel uit.” Hij pakte een boek en legde het voor Jonathan neer. “Ik ben begonnen met de geschiedenis tussen de Tywell en de Lys, om te kijken of er melding wordt gemaakt van jouw vloek. Het leek me wel een goed begin als jij kijkt naar de magie van de dorionach.”
Jonathan knikte. Dat klonk logisch. Gelukkig dat Elmen een plan van aanpak had, zelf had hij geen idee waar precies te beginnen. In de bibliotheek van de Keizerin was er zo weinig informatie over de hartvloek te vinden dat het meer geluk dan wijsheid was als hij iets tegenkwam. Misschien dat Aneirin er meer boeken over had.
Je weet zelf dat er geen oplossing voor te vinden is. Eén blik van onze meesteres en we liggen weer op onze knieën, smekend om haar goedkeuring. Ik zal vergeven worden, maar wat ze met jou zal doen…
Zijn nagels groeven zich in de kaft van het boek dat hij vasthield. Wat het monster zei was precies waarom zijn maag telkens een bodemloze put werd, waarom het angstzweet over zijn rug sijpelde. Het was een van de redenen waarom hij niet meer wilde leven. Ooit zou het ervan komen: dan zou hij weer terug in haar macht zijn. En deze keer zou ze hem niet ongebroken laten gaan.
Met houterige bewegingen sloeg hij het boek open en probeerde zich te concentreren op wat er stond. De stem leidde hem echter af.
Ik kan me al voorstellen wat er gaat gebeuren. Meer bloed, meer chaos, meer haat. Ze zal ons gebruiken voor verkrachtingen, voor het verminken van andermans leven. Ik zal het met heel veel plezier uitvoeren en laat jou achter met de herinneringen. Hoe zal het voelen om te weten dat je er misschien iets aan had kunnen doen?
Hij schudde zijn hoofd en las de alinea voor de derde keer.
…Het grootste verschil in de magie tussen de dorionach en de wynings zit niet in de kracht, maar in de uitvoering. Waar de wynings taal en schrift, oftewel magische woorden en runen, nodig hebben, kunnen de dorionach hun magie gebruiken zonder dat alles. De magie vormt zich in hun gedachten naar hun wil, wat hun een voorsprong geeft…
Want dat weet je nog steeds niet, hè? Hoeveel macht ik je toestond om te hebben, in hoeverre jij schuldig bent voor de moorden die wij begaan hebben. Geloof me, als je iets beter je best had gedaan, als je je net iets meer had ingespannen, dan had je het moorden kunnen voorkomen. Maar het was je de pijn niet waard, hè? Geef het maar toe.
Het boek viel uit zijn handen. Met trillende vingers greep hij naar de heupfles die aan zijn riem hing. Whisky, zijn verlossing uit deze hel. Hij gooide zijn hoofd in zijn nek en liet de alcohol naar binnen glijden. Zijn slokdarm was allang gewend aan de brandende drank en protesteerde niet meer.
De whisky verdween tot de laatste druppel in zijn keel. Hij draaide de dop weer op de fles en maakte het weer aan zijn riem vast. De stem was vervallen tot krachteloze fluisteringen die makkelijk te negeren waren.
Vanuit zijn ooghoeken zag hij dat Elmen hem aandachtig opnam. Met een abrupte beweging draaide hij zich naar hem toe.
“Wat!”
Elmen schudde zijn hoofd en richtte zich weer op zijn boek. “Ik vroeg me af of je nog kon lezen met zoveel drank achter je kiezen, maar je schijnt nog goed genoeg te kunnen praten. Wie ben ik om me daarmee te bemoeien?”
Jonathan hield zijn blik nog even op hem gericht voor hij zich weer op zijn tekst concentreerde. Als die elf commentaar zou leveren mocht hij gauw een eind oprotten. Hij had niemand nodig. Zijn leven was eindelijk van hemzelf en hij zou ervoor zorgen dat niemand het weer van hem af zou pakken.

Hej hier in dit stukje heb ik egt medelijden met Jonathan. Dus er zit een soort van monster in hem verscholen dat de koningin in hem heeft geplaats, of is het alleen maar zijn geweten. Nu begrijp ik ook waarom hij zoveel drinkt, zo kan hij dat stemmetje verdringen. Arme Jonathan, hoop dat Rose ooit op een dag medelijden met hem krijgt en egt ziet wat er met hem aan de hand is. En ja je had gelijk leuk stukje
En nu wil ik wel eens weten hoe het met onze Rose gaat. Schrijf snel verder :p

Oh, dus ze is na die aanraking gestorven? Of zijn allen in de proloog dood?
Ik vind dat je Jonathan heel goed hebt neergezet! Dat stemmetje in zijn hoofd is een geweldige oplossing! Zo kun je Jonathan af en toe goed en af en toe slecht laten zijn .
Elmen was echt grappig in dit stuk. Hij is zo droog. Knap dat hij Jonathan zonder vooroordelen kan beoordelen, terwijl Jonathan wel zijn broer bijna heeft vermoord.
Ik ben ook benieuwd hoe het met Rose gaat. Dus ga gauw verder!

Extra lezer hier.
Ondanks het feit dat ik het vorige verhaal maar voor een klein deel heb gelezen, is de samenvatting aan het begin erg verklarend. Het voelde zelfs een soort van vertrouwd toen ik begon met lezen
Je hebt een heerlijke schrijfstijl, vooral met die tweede stem in Jonathans hoofd.
Zoveel vragen door de proloog, hoop dat ze allemaal beantwoord zullen worden!
Schrijf snel verder, als je tijd dat toelaat!

Oh mijn god. Dit deel wordt dus gewoon geschreven vanuit Jonathan. GEWELDIG. Nog meer Jonathan!

hihi oke, voor een tweede keer lezen is het nog steeds leukxD. Stemmetjes in iemands hoofd zijn altijd leuk om te schrijven hahah.

Zou trouwens door alcohol de stem niet meer macht krijgen eigenlijk? Haha sorry dat lijkt mij logischer xD ghehe.

Oohn, ik heb medelijden met Jonathan . En zoals Romeh al zei: meer stukjes uit Jona's perspectief, het is leuk om eens zijn gedachten en gevoelens te mogen meemaken

Jippie! Het volgende deel! Lekker late reactie, haha. Had het een beetje druk de laatste tijd. Ik vind het geweldig om wat meer over Jonathan's gedachten en gevoelens te weten te komen Leuk dat je stukjes vanuit hem schrijft.

Ze hadden haar geleerd dat het donker niets was om te vrezen, maar iets was naar wat ze moest verlangen.

het tweede deel van deze zin (uit de proloog) vind ik niet zo lekker lopen. Ik zou er denk ik dit van maken: 'maar iets was om naar te verlangen' of 'maar iets was waarnaar ze moest verlangen'.

yes ik kan eindelijk dit lezen, ik wilde het al veel eerder lezen, maar mijn mobiel werkte tegen en nu zit ik weer eens op een laptop op het forum.
Anyway leuk als altijd en ik ben benieuwd naar de twee meisjes.

Sorry dat het iets langer duurde, maar ik was een weekje op vakantie :p de komende updates zullen -hopelijk- regelmatiger volgen!
@ Jenna: leuk dat je het leuk vindt! En ik denk eigenlijk niet dat je zo blij gaat zijn met Rose xD
@ Abel: Zowat allemaal zijn dood :p ik hoop dat het halverwege het verhaal duidelijk wordt en anders ga ik de proloog gewoon herschrijven. En Jona's stemmetje is leuk he :3 opwellingen kunnen soms goed zijn en soms ook niet xD
@ Vebu: Ahh, leuk dat je meeleest en ook bij het vorige deel wat hebt meegelezen :p dank u^^ en stemmetjes zijn altijd leuk om te schrijven ghehe xD
@ Romy: hahah, ik wist wel dat je het leuk zou vinden xD hij is ook leuk om te schrijven, alleen soms wel moeilijk :p
@ Jodie: Jaaa, stemmetjes zijn leuk! Zeker evil stemmetjes ghehe xD en dank u voor de opmerking! As you know, is er een oplossing voor gevonden :p
@ MissRolex: Hahah, hij is zo zielig he :')
@ Mooonie: ahh, mijn spellingscheck is er weer ik miste je al :p dank u, dank u, ik ga het veranderen! En echt leuk dat je weer meeleest^^
@ Yociame: ook jij, leuk dat je er weer bij bent! Stomme mobiel! Mijne laat me niet eens op de site --'
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------


Dillan zag zo bleek dat de blauwe aderen die onder zijn huid liepen goed zichtbaar waren. Ook zijn sproeten staken donker af. Toch zag hij er een stuk beter uit dan de laatste keer dat Rose hem had gezien. Een huivering liep langs haar ruggengraat bij de gedachte aan zijn stille lichaam in de veel te grote plas met bloed.
“Rose! Je bent er!”
Gelukkig was zijn grijns nog steeds de oude. Zoals altijd kon ze het niet helpen dat ze terug lachte terwijl ze naar hem toeliep.
“Kijk eens, ik heb een paar bollen voor je meegenomen. Dan kan je oefenen voor aankomende lente.”
Zijn groene ogen lichtten gretig op toen hij het potje zag dat ze achter haar rug vandaan haalde. Het was van rood baksteen gemaakt met een geglazuurde versiering erop. In de omgewoelde aarde staken de bollen er met hun hoofdje bovenuit.
“Wat zijn het?” vroeg hij terwijl hij enthousiast door de aarde begon te woelen.
“Hyacinten. Gekregen van de tuinman die een paar dagen geleden zo boos op je werd.”
Ze zei er maar niet bij dat ze erom had moeten smeken; de elf wilde in eerste instantie niet ‘nog een plant aan die kluns verspillen’. Maar hyacinten zou Dillan niet weten te verpesten.
Een lichte frons verscheen even tussen zijn wenkbrauwen, maar de gedachte aan die dag was snel weer verdwenen. Hij keek Rose breed glimlachend aan.
“Geweldig, Rose, dankjewel!” zei hij en zette de bloempot op zijn nachtkastje.
Ze trok een krukje erbij en ging naast zijn bed zitten. Nog steeds met een glimlach op haar lippen pakte ze zijn hand van de witte dekens af. “Hoe voel je je?”
Hij schokschouderde. “Op zich wel goed. Een beetje slap, maar de geneesheer zei dat dat snel over zou gaan. Gelukkig heb ik helemaal geen pijn en is het ook geen litteken geworden.”
Hij trok de lakens naar beneden en liet zijn ontblote buik zien. De huid was weer helemaal gaaf, alsof er geen dolk zijn darmen naar buiten had gerukt. Ze liet een vinger eroverheen gaan en zag tot haar vermaak dat er kippenvel op zijn borst ontstond.
Ze streek nog een keer over zijn huid en keek glimlachend op. “Geen vervaarlijk litteken om mee rond te paraderen?”
Ondanks dat ze de woorden plagend zei, vertrok zijn gezicht. “Ik wil geen enkele blijvende herinnering aan mijn lijf van dat monster.”
Het was alsof het zelfs maar denken aan Jonathan alle warmte uit de ruimte wegnam. Ze trok haar hand terug. Woede, haat, dat alles voelde ze door zich heen gaan.
Ook Dillans gezicht stond ongewoon strak en maakte hem iemand die ze niet herkende. Alleen de haat die diep in zijn ogen lag was dezelfde als zij koesterde.
Hij rukte de lakens abrupt weer omhoog. “Wat is er met hem gebeurd? Elmen had het vanmiddag over een vrijlating, maar dat geloof ik niet. Welke idioot laat hem hier vrij rondlopen?”
Rose’ mond vertrok. “Aneirin. Die denkt alleen maar aan zijn eigen gewin en niet aan jou of mij of zelfs maar aan iemand anders.”
Ze legde hem kort uit wat ze had gezien in de droom van gisterenavond en hoe ze de fout begaan had het aan Elmen te vertellen. Die wilde het perse aan de stadhouder voorleggen, met als gevolg dat Jonathan weer op vrije voeten was. Een enorme fout.
Op Dillans wangen waren hoogrode blossen verschenen en zijn handen op de lakens waren tot vuisten gebald. “Door een dróóm laat Aneirin hem vrij? Ik kan het niet geloven! Stel dat Jonathan ervoor heeft gezorgd dat het allemaal nep is? Aneirin trapt er met open ogen in!”
“Ik denk dat de herinnering wel echt is,” zei Rose langzaam, “maar daarmee is niet alles gezegd.”
Dillans woede verloor zijn vorm toen zijn wenkbrauwen verward naar elkaar toekropen. “Wat bedoel je?”
“Het is heel makkelijk om te zeggen dat hij het slachtoffer is van die vloek, dus dat hij niets van dat alles heeft gewild. Maar ik ken zijn ware gezicht. Die nachten in het huisje kon hij zich niet beheersen.”
Dillan duwde zichzelf verder overeind, met nog steeds een puzzelende blik op zijn gezicht. Ze besloot hem een duw in de goede richting te geven. Met een zacht kneepje in zijn hand boog ze zich naar hem toe.
“Ik bedoel dat hij misschien ooit, voordat die vloek er was, onschuldig was. Maar in al die jaren is hij meer op zijn alterego gaan lijken. Hij is niet onschuldig, zoals Aneirin lijkt te denken, maar is zelf deel van het probleem.”
Dillan knikte ijverig. “Dat moet wel zo zijn. Als ik denk aan de haat die ik op zijn gezicht zag toen hij dat mes in mijn buik stak…” Zijn hand klemde zich strak om de hare heen en er verscheen een harde trek rond zijn mond. “Hij spoort niet.”
Haar lippen krulden op in een lach zonder vreugde. “Inderdaad. Ik denk dat het beter voor iedereen is als hij verdwijnt. Hij wilde zichzelf toch zo graag doden bij zijn ontsnapping? We zullen ervoor zorgen dat hij daar nog meer naar verlangt.”
De haat brandde smeulend door haar aderen. Even zag ze voor haar gezichtsveld haar geliefden die hij had vermoord. Ze knikten goedkeurend. Haar lach vertrok tot een grimas.
“Dat doen we,” zei Dillan met een ongewoon harde stem.
Ze keken elkaar in de ogen. De grip van hun handen versterkte zich. Ze waren opgeslokt in een moment van gedeelde woede en haat.
“Afgesproken.”



Edit: aangepast na Mooonies feedback

Je hebt er weer een lezer bij! Ik vind het erg mooi geschreven! Het voorafgaande verhaal heb ik niet gelezen, maar tot nu toe is me wel alles duidelijk. Ze gaan dus opzoek naar meer informatie over de vloek, maar ik vraag me alleen wel af wie Jonathan die vloek heeft opgelegd? Of was dat ook nog niet duidelijk? (of heb ik er misschien overheen gelezen... hèhè.)

Zo.. zijn ze helemaal gek geworden. Zomaar die arme Jonathan doden, die door één of andere super coole vloek zo is geworden. Pff.. ze zijn nu geen haar beter dan hem.

Zo zo, ze gaan dus samenspannen tegen Jonathan he...wat een sluw stel

Zijn groene ogen lichtten gretig op toen hij het potje zag dat ze achter haar rug vandaan hielde.

Hielde = haalde

Woede, haat, dat alles voelde ze zich door zich heen gaan.

De eerste 'zich' hoort er volgens mij niet tussen

Weet je, we hebben geleerd in de godsdienstles dat we 'kwaad niet met kwaad moeten bestrijden, maar met het goede' . Ben niet erg zo godsdienstig ingesteld (eigenlijk helemaal niet xd), dus vind ik het een beetje onzin.
Maar ben het wel eens met Romeh. Ze worden een heel klein veel beetje gek. Hij is een veel te leuk personage, dus mag hij niet dood! Maar dat laat jij niet gebeuren, toch? :3

@ Marrit: Oeeh, leuk dat je ook meeleest en het is al bekend wie Jonathan de vloek heeft opgelegd, maar op een of andere manier vergeet ik haar telkens te vermelden --' De Keizerin heeft het op haar geweten :p hm, ik ga eens kijken of ik de uitleg ergens in kan weten proppen :p
@ Romy: Hahaha xD ik had zo'n reactie van jou al verwacht xD ze zijn gewoon een stelletje pestkoppen xD
@ Mooonie: haha, heel sluw xD ik denk dat Jonathan het helemaal niet door zal hebben :p en de foutjes zijn aangepast! Dank u weer
@ MissRolex: Ik vind het ook een beetje onzin :p het is altijd verschillend per case, om het zo maar te zeggen. En ik zal m'n best doen om hem niet dood te laten gaan, hopelijk werkt ie mee xD
Het was de bedoeling om iets vaker dan 1x per week te posten, maar eh... ik wist niet hoe hiermee te beginnen xD volgende updates zullen vaker zijn!
--------------------------------------------------------------------------------------------------------



Hoofdstuk 2

Het was ondraaglijk koud. De energieën van Nihila’s reisgenoten waren afgenomen tot een blauw flakkeren, een kleur die ze nog nooit bij een dorchôn gezien had. Zelf had ze het gevoel alsof elk moment de spieren in haar lijf konden verstijven, midden in een beweging, zodat ze achter zou moeten blijven, wachtend totdat de grootste spier zou stoppen. Haar hart.
Dit had ze niet voor ogen gehad in haar dromen om Erekrijger te worden. Een kleine misrekening, waar ze de volgende keer rekening mee zou houden.
Haar dromen kwamen steeds meer binnen handbereik. Haar tweelingbroer was uitgeschakeld, dus zou er een nieuwe Erekrijger gekozen moeten worden. Ze kon niemand voor de geest halen die daar beter voor geschikt was dan zijzelf.
Energieën verschoven. Op de weg stond opeens een man die ze nog niet eerder had gevoeld. Een wachter, gespecialiseerd in het verhullen van zijn eigen levenskracht.
“Koud, eh?”
Over zijn lavaleren harnas droeg hij een jas met een bontkraag. Nihila wenste dat ze eraan had gedacht die mee te nemen aan het begin van haar reis. Gelukkig was ze bijna thuis. De grenzen van haar gemeenschap waren ze al over.
“Kouder dan het hart van de Keizerin, ahahah,” lachte Joiin en ontblootte zijn zwarte tanden in een grijns.
Nihila maande hem tot stilte en richtte zich tot de wachter. “Ga naar de grote Hal en breng bericht uit naar de heerser en hoeder. We hebben nieuws over de Erekrijger.”
Even vonkte nieuwsgierigheid op in de rode waas die om hem heen hing, maar hij vroeg niet verder. “Ik zal het doorgeven,” was alles wat hij zei, voordat hij wegrende over het pad.
In een sukkeldrafje ging Nihila’s groep achter hem aan. Hun paarden waren net zo moe als zij koud waren, wat de wachter genoeg tijd zou geven om zijn boodschap door te brengen.
Bijna thuis…
Ze sloot haar nutteloze ogen en concentreerde zich op de verschillende energieën die alles waren. De dorre, bruine levenskracht van het korte gras op de grond, de donkergroene strepen die de sparren en dennen aangaven. En verder, naar de grauwe doodsheid van de stenen, die af en toe een rode gloed over en onder zich hadden door het magma dat door de bergen stroomde. Daar waren ook de levensvonken te vinden van de dorchôn die daar woonden.
Haar paard versnelde zijn passen, blijkbaar had hij door dat ze dicht bij zijn stal waren. Nihila trok zich terug uit haar vogelvlucht. Ze was langer blijven hangen dan ze had gedacht, het smalle pad werd al breder en de zwijgende massa van de thuisberg stak hoog boven hen uit.
Ze spoorde haar paard aan tot galop, wat al snel werd herhaald door haar twee reisgenoten. De grote poort van de Hal kwam steeds dichterbij. Twee magmadraken waren erboven uitgehakt en ingelegd met bezielde edelstenen. Het voelde schitterend aan. Dorchôn hadden nooit de drang om hun gebouwen te versieren, aangezien ze het toch niet konden zien. Dit was dan ook niet gemaakt door een van hen, maar was een geschenk van de Keizerin van eeuwen geleden.
De poorten lieten hen zonder problemen door. Het hoefgetrappel werd even versterkt alsof er een groot leger aan kwam rijden, en was een moment later weer afgenomen. De hal was gigantisch. In het hoge plafond waren met magie magma-aderen omgelegd, die een gevoel van licht en warmte gaven. Door de verschillende luchtgaten die in de rots waren gehouden, was de akoestiek vreemd. Als je wist hoe de luchtgangen liepen, kon je ze gebruiken om het hele fort wakker te maken, maar ook om fluisteringen door te sturen, zo zacht dat alleen de ontvanger het kon horen.
Normaal gesproken was het niet druk in de hal, maar kennelijk hadden velen de wachter gezien en correct voorspeld dat er eindelijk nieuws zou komen over de Erekrijger. Zacht geroezemoes ontstond toen de dorchôn maar drie krijgers zagen. Precies het aantal dat op zoektocht was gestuurd.
Ergens in de menigte ontstond een jammerkreet die tegen het plafond weerkaatste en opeens van alle kanten leek te komen. Nois echtgenote.
Nihila genoot. Warmte drong haar spieren en botten in en verdreef langzaam de kou, en dan was ook nog alle aandacht op haar gericht. Zo moest de Erekrijger zich voelen, dacht ze gelukzalig. Over een paar dagen zou ze het zeker weten…
“Nihila!”
Iemand stapte uit de ordelijke lijn dorchôn en kwam naar haar toegelopen. Ze hield haar paard abrupt stil. Vaill!
Hij greep haar hand vast en ze voelde de gloed van zijn glimlach. “Gaat alles goed met je?”
Ze knikte. “Ik heb alleen slecht nieuws. Meer kan ik er nog niet over zeggen.”
“Hopelijk is de verslaglegging niet al te lang. Ik heb je gemist.”
“Ik jou ook,” fluisterde ze hem toe en kneep kort in zijn hand om hem daarna los te laten. Hij stapte achteruit en liet zich weer opnemen door de rij dorchôn. Even hield ze nog haar aandacht op zijn energie gericht, maar ze keek al snel weer naar voren. Voor de ingang van de hoofdgang stond een vrouw op haar te wachten.
De heilige gong klonk; een zilveren geluid dat zich door de hele berg verspreidde. Het teken dat er vanavond een bijeenkomst zou zijn.
Nihila stapte af - haar paard werd door een dorchôn teruggeleid naar zijn stal – en liep naar de vrouw toe.
“Ik heb nieuws over de Erekrijger.”
De vrouw knikte. “Volg mij. De hoeder van het vuur wil alles weten.”

dat werd tijd...
maar ik vind nihila leuk , lekker ambitieus, ik vraag me af wat zij te maken gaat hebben met de rest van het verhaal.

Haha, sorry Yociame, ik zal weer wat regelmatiger posten :p en ik vind Nihila ook leuk! Een van de weinige vrouwelijke hp's die ik leuk vind om te schrijven :p ben blij dat de eerste indruk goed is^^
-------------------------------------------------------------------------------------------------------


Hoofdstuk 3

De deur belandde met een klap tegen de muur aan. Dillan stormde naar binnen, op de voet gevolgd door Rose.
“Hoe durf je hier zo rustig met hem zitten praten!”
Hij plantte zijn handen hard op de ontbijttafel en sloeg daarbij bijna de broodjesmand omver. Elmen keek op zijn typische manier naar zijn kleine broertje op: met de koele glimlach die tegelijkertijd ook iets superieurs had. Hij was degene die de situatie onder controle had door niet in blinde woede te handelen.
“Ik praat met wie ik wil. Als jij je meer openstelt voor anderen, kan je misschien ook zien dat er meerdere kanten aan één verhaal zitten.”
Dillan maakt een onbeheerst gebaar. “Rot een eind op met die onzin! Je bent heus niet zo ruimdenkend, je wil gewoon overal tegenin gaan om het ertegen in gaan zelf! En kennelijk maakt het je daarbij niet eens uit dat hij mij bijna vermoord heeft!”
“Je staat hier toch nog voor me, gezond en wel? Ik zie het probleem niet.”
Dillan brieste en ging verder met het uitkafferen van Elmen. En al die tijd zat de oorzaak van hun ruzie alles op te nemen met zijn ondoordringbare, veel te blauwe ogen.
Tot haar genoegen zag Rose dat Jonathan er nog steeds slecht uit zag; de tijd in de gevangenis had hem geen goed gedaan. Zijn huid had de grauwe tint van iemand die niet goed voor zichzelf zorgt. Blond haar streek over zijn voorhoofd en was te lang om er verzorgd uit te zien.
Hij voelde dat ze naar hem keek: zijn blik schoot naar haar toe en ze keken elkaar recht aan. Haar spieren spanden zich voor een moment aan; een overblijfsel van die paar dagen met hem. Vluchten of vechten. Gisteren was het nog vluchten geweest, maar nu ze hem hier zo achter de ontbijttafel zag zitten, rusteloos met zijn broodje over zijn bord heen en weer schuivend, kon ze zich niet voorstellen dat ze zo bang voor hem was geweest. Ze was klaar voor het gevecht.
“Kijk eens, nu kan je ook broederruzie zetten bij je lange lijst aan misdaden,” siste ze hem toe.
Hij knipperde. Eén keer, twee keer. Verder kwam er geen reactie, alsof hij niet gehoord had wat ze zei.
Woede raasde door haar hoofd. Ze wilde hem slaan, naar hem gillen, hem uitschelden, hem met haar magie aanvallen. Alles, zolang ze maar kon zien dat het hem raakte. Tot in zijn ziel.
Vanuit haar ooghoeken zag ze dat Dillan besloten had dat zijn honger voorrang had op zijn boosheid en op een stoel neerplofte. Zo makkelijk kon zij het niet loslaten. Zeker niet door de manier waarop Jonathan zijn broodje in stukken scheurde en af en toe iets ervan opat. Het haalde het bloed onder haar nagels vandaan, waarom wist ze niet eens.
“Lukt het?” snauwde ze naar hem.
Jonathan keek op. “Wat?”
“Een bodem leggen. Bravo, je weet het goed te verpesten.” Haar stem klonk laag van minachting. “Een tweede, onverdiende kans en alles wat je doet is je klemzuipen. Ja, ik heb je wel zien terug strompelen naar je kamer. Ondankbaar stuk vreten.”
Hij richtte zich weer op zijn broodje, scheurde een stuk af en at het op. Haar vingers jeukten om het uit zijn handen te trekken en in zijn gezicht te gooien, maar ze wist zich te beheersen.
“Je faalt zeker net zo hard met het zoeken naar informatie over je vloek.”
“Waarom opeens dit gesprek?” vroeg hij terwijl een volgend stuk brood in de kruimelzee op zijn bord belandde. “Ik kan me nog een belofte herinneren die ik aan je moest maken.”
Ik heb drie keer je miezerige leven gered. Drie keer! In ruil daarvoor eis ik maar één ding terug: jij doet geen enkele poging om je in mijn leven te mengen. Begrepen?
“Ik heb besloten dat je niet zo makkelijk van me afkomt. Als Aneirin het niet doet, zal ik degene moeten zijn die je elke seconde het leven zuur maakt.”
“En ik zal je met alle plezier daarmee helpen,” voegde Dillan toe.
Jonathan keek naar hem en stootte een spottende lach uit. Dat was de druppel. Ze griste het broodje van zijn bord af en smeet het naar hem. Tot haar ongenoegen raakte het alleen maar de zijkant van zijn wang.
De lach smolt van zijn gezicht weg en hij draaide zich met een ruk naar haar toe. Het blauw van zijn ogen was plotseling meedogenloos.
“Doe dat nog een keer…”
“En wat?” hoonde Rose. “Wat kan je nog meer van me afpakken dan je al gedaan hebt?”

Vechten vechten. Ik wil bloed zien, neej grapje joh. Snel verder

Ik vind Rose onredelijk en niet erg verstandig xd Jonathan zit gewoon te eten en zij kan het niet laten om hem uit te dagen. Niet zo slim :p & Nihila is een leuk personage
In ieder geval snel verdeeeeeer

Tsssss. Ik ga Dillan en Rose een beetje haten ofzo. Kijk.. Jonathan heeft haar hele familie niet uitgemoord, dat was de keizerin die de macht over zjjn lichaam had. Dus neem lekker wraak op haar en niet op Jona. Ik heb zin om een broodje naar Rose te gooien. :')
Maar goed.. kan je me uitleggen wat de Dorchan ook alweer precies waren?

@ Jenna: haha xD ik bewaar het bloed wel voor later, is dat ook goed? :p
@ MissRolex: Ze zeggen toch altijd dat vrouwen onredelijk zijn? haha xD Jeej, weer iemand die haar leuk vindt
@ Romy: ghehe, daar was ik al bang voor xD ze ziet hem niet als onschuldig (gohh, je meent het xD), daar gaat het al mis :p en het is veel makkelijker om hem aan te pakken dan de keizerin. En de dorchôn zijn de drie wezens die de eerste keer Jona en Rose aanvielen. Rood, verweerde huid, blind aan de ogen, deel van de Tywell, eh... wat wil je nog meer weten? xD of genoeg info for the day? :p
--------------------------------------------------------------------------------------------------


Haar hart bonkte in haar keel van pure opwinding. Hij was aangetast in zijn mannelijke eer. Stom dat ze had gedacht dat ze hem nergens mee kon raken, dat was duidelijk niet zo. Met de juiste woorden en daden kon ze de kolkende woede die hij wist te verbergen tot een uitbarsting brengen. Langzaam zou hij in een zelfvernietigende spiraal terecht komen en dan zou ze van hem af zijn.
Jammer genoeg besloot Elmen om zich ermee te bemoeien. Met een vermoeide zucht trok hij de aandacht. “Moet dit gedoe perse?”
“Hou je kop,” snauwde Jonathan tot ieders verbazing.
Elmen richtte zich met gekwetste verontwaardiging tot hem. “Pardon?”
“Ben je doof? Ik zei: hou je kop.” Hij duwde zichzelf overeind; zijn blik gefixeerd op Rose. “Wil je er echt achter komen wat ik nog meer van je af kan pakken?” Zijn stem was niet meer dan een schorre fluistering vol beloften. Het haalde herinneringen naar boven die ze niet wilde erkennen.
De woede en opwinding waren verdwenen alsof iemand een stop uit haar lijf had getrokken. Mama, Lauryn, Duyrk… Haar oude leven was weg, uit haar handen gerukt door hem. Ze haatte hem. Ze haatte dat hij haar hier zonder enige moeite weer aan kon herinneren.
Zijn masker viel weer op zijn plaats en nam de kilheid mee. Rose moest alle energie bij elkaar rapen om hem aan te blijven kijken. Hij liep langs de tafel heen, maar bleef stilstaan toen de deur openging.
Aneirin kwam de zaal binnengelopen. Hij droeg een duifgrijs jasje met daaronder een zwart vest en witte halsdoek. Een geelbruine broek en een stel knielange laarzen maakte het geheel af. Zijn platinawitte haar was naar achteren gekamd en vastgezet met een lint. Zo waren zijn puntige oren goed te zien die, samen met zijn verticale pupillen en de energielijnen op zijn lichaam, wynings onderscheidden van de rest van de Lys.
Hij pikte de geladen sfeer moeiteloos op. Met zijn bleke wenkbrauwen hoog opgetrokken keek hij iedereen één voor één aan.
“Wat een gezellige boel hier.”
Rose liet zich op een stoel zakken en pakte zonder er echt op te letten een appel van de fruitschaal. Het was allemaal zijn schuld. Als hij had besloten om Jonathan te laten executeren in plaats van een andere misdadiger, zou het hier zo gezellig zijn als de stadhouder maar wilde. Dan zou ze zelfs een dansje voor hem willen doen.
De stadhouder liep naar de tafel toe en boog zich over de broodmand heen. “Hm, geen broodjes meer. Dan neem ik wel iets anders.”
Met een stuk kaas in zijn hand richtte hij zich weer op en zwaaide ermee naar haar. Ongewild volgde haar blik de kaas voordat ze zich concentreerde op zijn paarse ogen. Wat was hij nu weer van plan?
“Rose, ik heb een vechtleraar voor je geregeld. Morgen beginnen de lessen. Het leek me wel slim dat je jezelf leert verdedigen als de aankomende plannen doorgaan.”
“Wat zijn die plannen precies?” vroeg ze achterdochtig.
Een lichte glimlach kwam op zijn lippen. “Ze zijn nog niet concreet, mede door een paar beloften die nog niet zijn ingelost. Jonathan, ik zag dat je klaar was. Ga je mee?”
Jonathan knikte kort en volgde de stadhouder naar buiten. Voordat hij de deur achter zich sloot viel zijn blik nog even op Rose.
“Als je gaat vechten, vraag je leraar dan of hij met een knuppel kan vechten. Dat wapen past precies bij je.”
De deur viel zachtjes achter hem in het slot.
Met haar ogen tot spleetjes geknepen keek ze naar de plek waar hij was verdwenen. Was het een belediging of een advies geweest?

De oude Jona komt deels terug. Wat leeeeeeuk. Wat heeft die stadshouder toch voor plannen...
Kunnen we Dorchon als vijanden zien?

oeeeh die zat

Liep een beetje achter, maar ik ben weer bijgelezen Ik hou van Jonathan! Ik vind hem nog steeds het leukste personage uit het verhaal Al moet ik zeggen dat ik het nieuwe personage, Nihila, ook wel leuk vind.
Ben heel benieuwd naar Rose's vechtleraar

@ Romy: Hm, dat is een lastige vraag :p voor de Lys zijn de dorchôn wel een vijand, maar voor jullie lezers hoeft het niet perse te zijn. Ligt eraan voor wie je team trekt, denk ik :p
@ Yociame: Hahah xD geen medelijden voor Rose? :p
@ Mooonie: Ah, leuk om te horen! Stiekem vind ik hem, samen met Aneirin, ook de leukste :3 maar mag ik eigenlijk niet zeggen, dan voelen m'n andere personages zich zo achtergesteld :') en ik hoop dat de vechtleraar een verrassing zal zijn!^^
---------------------------------------------------------------------------------------------


Jonathans handen trilden van de moeite die het hem kostte om zich te beheersen. Als hij niet slaafs achter Aneirin aan had moeten lopen, had hij nu iets kapot geslagen of op een andere manier gemold.
De woorden die Rose hadden gezegd waren allemaal aangekomen als een klap in zijn gezicht. Hij had verwacht dat de jaren werken onder de Tywell hem daarvoor hadden behoed. Nog nooit was hij zó makkelijk op de kast te jagen geweest, hij was altijd degene die de haat van de rest uitspeelde en tegen hen gebruikte.
Zonder mij ben je nergens. Je bent zwak. Je laat je door haar uitlokken, terwijl zij maar een nietige hoer is.
Hij kneep nog harder in zijn handen, zo hard dat zijn nagels halve maantjes in zijn huid persten. Even, heel even had hij rust gehad. Het had zijn theorie bevestigd. Als hij bij Rose in de buurt was, had het monster geen macht. De rust in zijn hoofd was fijn, maar het leek elke keer moeilijker te worden om zich tegen de stem te wapenen na elke onderbreking.
De volgende keer als ze weer zoiets vernederends doet laat je zien wie de baas is. En doe dan gelijk ook iets aan die stommeling van een elf. Zij is van mij! Ik duld geen concurrentie!
Jonathan rukte zijn heupfles van zijn riem en goot een deel van de inhoud naar binnen. De hatelijke stem die door zijn hoofd speelde kwam te dicht bij de realiteit. Voor een moment had hij inderdaad Rose smekend op haar knieën willen brengen, had hij die rotelf willen laten zien wat hij dat scharminkel allemaal aan kon doen.
Was hij wel zo anders als het monster?
Hij nam verbeten nog een paar slokken. Het sissen van het monster viel weg en liet een heerlijke rust achter.
“Ik ben blij dat je mijn cadeau kunt waarderen,” zei Aneirin zonder om te kijken.
Jonathan stak de leren fles weer weg, niet van plan om erop te antwoorden. Hij haatte het dat iemand afwist van zijn zwakte. Aneirin had het weten te raden door alleen maar naar hem te kijken.
“Hoe gaat het trouwens met je onderzoek? Al informatie weten te vinden?”
“Nee,” gromde Jonathan.
Ze waren bij Aneirins werkkamer aangekomen. De stadhouder bleef echter voor de zachtwitte deur staan en keek Jonathan glimlachend aan. “Dat dacht ik al, de Keizerin zal alle informatie goed hebben weggestopt. Daarom heb ik de hulp ingeroepen van mijn beste wetenschapper en magiër.”
Jonathan kneep zijn ogen tot spleetjes. “Wát heb je gedaan? Wie is het?”
“Eoris. Ik denk dat je hem wel kent.”
Hij wist inderdaad wie Erios was. Het hoofd van de Myniadènse wetenschappers. Ondanks dat het beroep zelf vaak door mensen werd uitgevoerd, omdat zij vooral nieuwsgierig waren naar verandering, werd de hoogste plaats bekleed door een wyning. De verhalen die hij vanuit de Keizerin had gehoord waren geen van allen positief.
“Waarom komt hij me helpen? Het lukt me wel alleen.”
De glimlach viel van Aneirins gezicht weg. “Nee, en dat weet je zelf ook wel. Erios kent zowat de hele bibliotheek uit zijn hoofd. Hij weet waar jullie moeten zoeken.”
“En jij dan?” vroeg Jonathan uitdagend. “Ik durf te wedden dat jij er meer van weet dan je laat blijken.”
Nu was elke spoor van vriendelijkheid weg uit Aneirins houding. “Misschien. Maar ik heb genoeg andere dingen te doen. Hij is de beste kandidaat.”
Hij trok de klink naar beneden. “Oh, en hij weet van je aandoening,” zei hij zonder Jonathan aan te kijken en stapte de werkkamer binnen.
Jonathan verstrakte. Zijn aandoening. Alsof het maar een simpele ziekte was. Hij nam nog een paar slokken uit zijn fles om moed in te drinken en stapte Aneirin achterna.
De werkkamer was een grote ruimte, met drie ramen die tot het plafond kwamen en een prachtig uitzicht op de stad hadden. De muren aan de linkerkant waren bedekt met boekenkasten en in de hoek stonden een paar leren fauteuils. Voor de ramen was een bureau gezet, wat bedekt was met stapels boeken en papieren. En achter dat bureau zat Erios door een boek te bladeren.
Hij keek op bij hun binnenkomst. Het was de eerste keer dat Jonathan een wyning zag die dik was en dan ook veel en veel te dik. Zijn gezicht had de uitgezakte trekken van iemand die ooit knap was geweest, maar waarbij het vet en de zwaartekracht hadden overwonnen. Zijn ogen leken te klein in verhouding. Alleen zijn haren gaven hem nog iets van schoonheid: hij had weelderige, zwarte krullen die tot op zijn schouders kwamen. Voor de rest leek hij een varken die elk moment uit zijn veel te dure kleren zou kunnen barsten.
“Dus jij bent de verrader?” klonk zijn verrassend welluidende stem. Hij deed geen moeite om zijn minachting te verbergen.
Jonathan knikte afgemeten. Vadsige pennenlikker. Hij kon geen enkel respect opbrengen voor iemand die zo overduidelijk geen enkele vorm van wapentraining had gehad. Er waren altijd ratten die de oorlog wisten te ontlopen.
“Mijn naam is heer Eoris, ik ben het hoofd van de wetenschappelijke raad van Myniadèn en tevens ben ik ook de hoogste Rechter. Mijn tijd is dus kostbaar, iets waar jij duidelijk geen ervaring mee hebt. Je gaat nu meteen met een van de boeken op de tafel beginnen en als ik over twee dagen terugkom, verwacht ik dat je ver gevorderd ben. Minstens drie boeken uit. Begrepen?”
Jonathan sloot zijn ogen even om zijn kalmte te bewaren. Drie boeken. Dat werd nachtwerk.
Met een geforceerde glimlach knikte hij uiteindelijk. “Ja, heer.”
“Ik hoop voor je dat ik mijn lage verwachtingen niet nog meer naar beneden moet stellen.” Met een glimlach die heel zijn gezicht vertrok richtte Erios zich tot de stadhouder. “Aneirin, ik ben er weer weg van. De plichten roepen, zoals altijd. Hopelijk stelt dat uitschot hier u niet teleur. Vleeshouwers en boeken, pff, dat gaat niet samen.”

Wat is die Erios een eikel zeg...heeft een veel te hoge pet op van zichzelf. Sorry, hou niet zo van kapsones Ik heb medelijden met Jonathan.

Haha, ik had al zo'n vermoeden dat je hem niet zou mogen :p hij wordt er jammer genoeg ook niet veel beter op --'
-------------------------------------------------------------------------------------------------------


De stadhouder liep met hem mee naar de deur. “Ik weet hoe je erover denkt, Erios, maar ik verzeker je dat Jonathan het voor elkaar krijgt. Hij heeft mijn vertrouwen.”
Daar keek Jonathan van op. Even was er een warm gevoel, maar hij duwde het snel weg. Aneirin wilde hem alleen maar gebruiken voor zijn eigen zaken. Dat hij daarbij Jonathans absurde verhaal moest geloven, was maar bijzaak. Maar zo waren de meeste wynings. Alles voor hun eigen gewin. Het was één van de weinige dingen die Jonathan deelde met het monster: de haat voor wynings.
Gelukkig stroomde bij hem ook het bloed van de mensen door zijn lichaam. Hij was er trots op.
Zodra Erios de deur uit was liep Aneirin naar zijn bureau toe. “Toe, ga zitten. Ik denk dat het een lange tijd gaat duren voordat je me alles heb verteld wat ik wil weten.”

De bloedspetters zaten nog op zijn kleren, zijn gezicht, maar vooral op zijn handen. Tot aan zijn polsen was hij bedekt met een roodbruine laag. Het werk van een slachter, bedoeld om een boodschap af te geven. En aan het rumoer in de andere zaal te horen was die luid en duidelijk overgekomen.
Hij was in het geheim aangekomen: zijn identiteit moest geheim blijven. Het zou een schok zijn voor alle aanwezigen in de zaal. Zijn tong gleed verlekkerd over zijn lippen. Hij kon niet wachten.
Een man wist boven de onrust in de zaal uit te komen.
“… bericht gekregen dat vrouwe Aleya dood is. Klopt dat?”
“Ja.”
Een siddering trok door zijn onderbuik bij het horen van de donkere, verleidende stem. Hij drukte zijn lichaam tegen het koele hout van de deur aan om maar zo dicht mogelijk bij haar te zijn. Het zou niet lang meer duren voor ze het teken zou geven…
Het geroezemoes trok langzaam weg, zodat de man verder kon vragen.
“Hoe heeft u dat voor elkaar gekregen? Niemand is ooit zo ver in de Lys landen doorgedrongen.”
“Ik heb een nieuwe krijger die alleen voor mij werkt.” Hij kon de luie glimlach door haar woorden heen horen. “Hij is de beste van de beste.”
Alsof de man wist wat ze graag wilde horen, vroeg hij door: “Waar is hij nu dan?”
Jonathans hand sloot om de klink. Zijn hart bonkte wild van opwinding.
“Kom hier, mijn strijder!”
Hij opende de deur.
De zaal was vol met officieren en andere hoge pieten. Voor het grootste deel keken de lijkbleke gezichten van nádúra hem aan, al zag hij af en toe de lange lijven van dorchôn tussen alle mannen oprijzen.
Iedereen was in shock. De uitdrukking op hun gezichten waren bevroren, monden hingen open, ogen waren wijd opengesperd. Binnen een seconde was het vervangen door haat.
Gesis vulde de lucht. Een paar mannen sprongen overeind en renden naar hem toe. Hij grijnsde zelfverzekerd, niet van plan om zich ook maar te verdedigen.
De voorste trok zijn zwaard. Zijn gezichtstrekken waren verwrongen; de kronkelende lijnen op zijn huid versterkten het beeld van zijn woede alleen maar. Hij haalde uit en…
“Stop.”
Het werd niet hard gezegd, maar het was genoeg om de nádúra in zijn beweging te onderbreken. Jonathan keek hem in zijn inktzwarte ogen. Het lemmet van het zwaard trilde een paar centimeter van zijn keel af. Met één vinger duwde hij het wapen opzij. De nádúra spande zijn armspieren aan, maar hij deed geen poging om Jonathan tegen te houden.
De nádúra stapten uiteen om hem door te laten. Hun blikken brandden op hem; de lichamen aangespannen, klaar om zich op hem te storten als zij ook maar één teken zou geven. Zijn voetstappen galmden hol in de verder doodstille zaal. Het leek alsof iedereen zijn adem inhield in afwachting van wat er zou komen.
Bij de troon bleef hij stilstaan. Even keek hij haar recht in de ogen, die prachtige ogen met de verschillende tinten groen die flonkerden van vermaak. Het was precies zo gegaan als zij had geregisseerd.
Hij liet zich op zijn knieën zakken en drukte zijn voorhoofd tegen haar voeten aan in complete aanbidding.
“Ik groet u, mijn meesteres.”
Een golf van gemompel verspreidde zich door de zaal, maar werd abrupt afgekapt toen de Keizerin overeind kwam. Hij volgde in die beweging. Met zijn hoofd nederig gebogen bleef hij naast haar staan, maar liet zijn blik over de menigte glijden. Verbijstering, ongeloof, haat. Precies als hij gedacht had.
Opeens was daar een al te bekend gezicht: generaal Cr’denar. Even was er niets van zijn emoties te lezen, maar toen groeiden zijn ogen groot van herkenning. Zijn smalle lippen vormden één woord, dat Jonathan hoorde alsof de generaal het in zijn oor fluisterde.
“Jonathan… Jonathan…. Jonathan!”
Versuft hief Jonathan zijn hoofd op. De bleke vlek voor hem vormde zich samen tot een gezicht waaruit twee grijze ogen hem bezorgd opnamen. Jonathans brein maakte geen connectie wie het was. Hij mompelde iets onsamenhangends en liet zijn veel te zware hoofd weer op zijn armen vallen. Binnen een seconde zou hij weer in slaap zijn gevallen als iemand niet aan zijn schouder geschud zou hebben.
“Niet weer in slaap vallen. Het is slecht voor je rug.”
“Hm…”
Een diepe zucht, toen werd hij overeind gehesen. Hij wilde zijn ogen openen, maar ze leken loodzwaar. Na een paar schuifelende stappen bleven ze staan.
“Ga zitten.”
Met wat hulp liet hij zich zakken op iets wat een bank bleek te zijn. Hij strekte zich uit op de zachte kussens, hoorde de stem nog iets mompelen over dekens, maar was al in slaap gevallen voordat de zin afgemaakt was.

Hmm...een droom van Jonathan toch? Volgens mij heeft hij iets te lang met zijn hoofd in de boeken gezeten he
Moest even nadenken toen ik het las, omdat de overgang er naar toe een beetje onverwachts was.
Ik zou misschien het eerste stukje aan het vorige stuk toevoegen, omdat het voor mijn gevoel daar nog echt bij hoort. Maar zo is het ook prima te volgen

Oeh. Zo leuk. Ik heb niet meer te zeggen eigenlijk.

Oh, ships, vergeten te zeggen xD

Ik hou even een pauze met dit verhaal. Na tweeënhalf jaar non-stop over Rose en Jonathan en de rest schrijven heb ik er eigenlijk een beetje genoeg van :p Ik ben nu bezig met een nieuw verhaal, wat qua plot nog helemaal opgezet moet worden. Ik zet het alleen niet online, misschien dat het ooit richting de uitgever gaat en tja, die wil niet dat iets online staat.
Ooit zal ik wel weer zin hebben in VZ, en dan zal ik gezellig doorposten^^ maar binnenkort zal er dus even niets uitkomen.

Oh mijn god. Dat meen je niet.. Nou, succes met dat andere verhaal! Ik zal dan zelf over Jona moeten fantaseren.

Na meer dan een maand een pauze hebben ingelast, begon het toch weer te kriebelen. Jona is gewoon veel te leuk om te negeren xD Dus ik ga gewoon weer vrolijk verder! Hopelijk weten jullie nog een beetje hoe het ongeveer ging :p
Klein stukje dit, maar hierna begon volgend hoofdstuk, dus mooi punt om af te kappen^^

----------------------------------------------------------------------------------------------------


Voor het eerst sinds tijden had hij een droomloze nacht. Helemaal uitgerust werd hij wakker. Even had hij geen idee waar hij was, het hoge, met bogen gestutte plafond leek in niets op dat van zijn kamer. Langzaam druppelde het besef binnen: hij was in de bibliotheek.
Meteen schoot Jonathan overeind. Hij had helemaal niet in slaap mogen vallen! De drie boeken lazen zichzelf niet en er was al een dag voorbij. Hij had nog maar één boek uit. Hoe zou hij ooit kunnen slagen?
“Goed geslapen?”
Met een ruk draaide hij zich om. Elmen zat aan de tafel met een boek voor zich opengeslagen. Aan de donkere kringen onder zijn ogen te zien was hij hier al een tijdje.
Jonathan ging staan en liep op de tafel af. “Wat ben je aan het doen?” vroeg hij terwijl hij wantrouwig zijn blik over de boeken liet glijden.
“Je helpen. Als je nu begint met lezen, kan je het allemaal voor morgenmiddag afhebben.”
Zoals een paar dagen geleden ging Jonathan dreigend voor de elf staan. Wat waren zijn motieven? Maar ook nu keek Elmen rustig terug.
“Waarom? Waarom help jij mij?”
Elmen trok zijn lichte wenkbrauwen op. “Je klinkt verbaasd. Waarom ik je help? Ik vind dat je wel eens wat hulp kan gebruiken. Ik heb zo het idee dat iedereen om je heen daar enorm tekort in geschoten is.”
Jonathan kon zich inderdaad de laatste keer niet eens meer herinneren. Dat was gelijk de reden dat hij, ondanks dat hij kort knikte en ging zitten, Elmen nog steeds niet vertrouwde. De vorige keer dat ze elkaar hadden gezien had hij de elf afgesnauwd. Hij kon het zich niet voorstellen dat Elmen dat gewoon naast zich had neergelegd.
“In de stukken die ik tot nu toe gelezen heb, kon ik niks vinden over je vloek. Heb jij nog iets gevonden?”
“Nee.”
Elmen schoof een boek naar hem toe. Halverwege gleed zijn blik echter naar een punt achter hem. Jonathan draaide zich om en zag dat een bibliotheekmeisje tussen de boekenkasten op hen af kwam lopen. Ze had blond haar dat in een losse knot was gedraaid en waar twee potloden uitstaken. Op haar fijne gezichtje lag een ontevreden frons. Met een schok herkende hij haar als het elfenmeisje dat hij zo makkelijk de nek om had kunnen draaien.
“Kunnen jullie alstublieft voorzichtig zijn met de boeken?”
“Natuurlijk, Llelyan!” zei Elmen opgewekt. “Ik zal ze behandelen alsof ze mijn eigen kinderen zijn.”
Een glimlach verdreef de frons. “Fijn, daar word ik gelukkig van. Ik moest doorgeven dat er ontbijt voor u klaarstaat bij de open haard, zodat u snel weer verder kunt met lezen. Heeft u goed geslapen op de bank?”
Haar blik schoot van Elmen naar hem, onzeker wie er nu precies had geslapen.
Jonathan knikte kort. “Prima. Hebben jullie hier ergens ook iets van sterke drank?”
Ze perste haar lippen opeen, maar er was niks van afkeuring in haar stem te horen. “Ik zal ernaar vragen. Verder nog meer wensen?”
Hij schudde zijn hoofd.
“Nee, dat was het, Llelyan,” zei Elmen, “bedankt voor je goede zorgen.”
De glimlach naar hem was oprecht. “Graag gedaan.”
Elmen keek haar na terwijl ze wegliep. Jonathan bestudeerde zijn gezicht en zag een glinstering in zijn grijze ogen die hij niet eerder had opgemerkt. Dat was duidelijk. Hij had alleen totaal geen behoefte om de elf te gaan ondervragen hoe het nu precies tussen hem en de bibliotheekbediende zat.
“Kom, we gaan eten,” zei hij bruusk en stond op.

Wauwwwww. Wat leuk dat je verder gaat. Je maakt me echt helemaal blij, hihaho. Ben benieuwd naar de rest. Wat leuk dat Elmen nu ook iemand op het oog heeft. ^^

saskia je bent fantastisch
*maakt een rondedansje*
ik vind ook dat je jona niet zomaar mag laten zitten, en ons ook niet.
Ik volg potverdikkeme niet al tijden (zijn het al jaren? wanneer postte je voor het eerste een versie ergens??) nou ja boeit ook niet, maar ik wil gewoon zeggen dat je het niet kunt maken om te stoppen, dus nu ben ik heel blij

OMG wat hoor ik nou?? Wou je stoppen met VZ!? Ahh gelukkig dat ik nu pas lees want anders zou ik op dat moment egt een hartaanval hebben gekregen. Hehe XD je kon het toch niet weerhouden om niet over jona te schrijven He is awesome, en dat stukje over zijn meesteres was gwn een droom toch, een herinnering dan. Ahh ik wil egt meer lezen van jouw stukjes Schrijf verder!

Sorry dat het weer zo lang duurde :p
@ Romy: Ik vond het tijd dat Elmen ook wat geluk in de liefde kreeg, misschien dat ie wat minder chagie wordt :3
@ Yociame: Die eerste versie is indd jaren geleden! Volgens mij meer dan 2 jaar ik kan het indd niet maken om te stoppen, zou zonde zijn! Er komen nog te veel leuke dingetjes aan
@ Jenna: Jaa, sorry, ik gooi het op een vlaag van verstandsverbijstering xD en ja, dat was een droom/herinnering! Die blijven af en toe terugkomen :p
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------


Hoofdstuk 4

“De Erekrijger is dood.”
Het werd zo stil in de zaal dat alleen de vlammen te horen waren die probeerden de muren te verzwelgen. Vlak voor het eeuwig brandende vuur stonden vier potten die de vier gestorvenen aangaven. Hun lichaam had Nihila helaas niet mee kunnen nemen. Het maakte dat het rouwbanket op een of andere manier leeg aanvoelde.
Nihila blikte voorzichtig om zich heen. Een groot deel van de aandacht was gericht op de hoeder van het Vuur, die hoog boven iedereen uittorende, maar ook een deel was op haar gericht. Ze rechtte haar schouders en probeerde een koele, evenwichtige indruk uit te stralen.
“Hij is vermoord, samen met de metgezellen die met hem op pad waren gestuurd. Wie heeft die daad op zijn geweten? Het is de smerigste rat die hier op Aeron rondloopt: de zwarte verrader. Hij heeft onze Erekrijger vermoord!”
Dorchôn begonnen zachtjes met elkaar te praten, een geluid dat snel aanzwol tot een luid geroezemoes. Nihila hoefde niet te luisteren naar wat ze zeiden om het te begrijpen: de energieën die de dorchôn uitstraalden zeiden al genoeg. Rode walmen van woede, zwart van haat en walging. Dezelfde emoties die haar haar kaken op elkaar deed klemmen. De zwarte verrader. Hij was het niet eens waard om rat genoemd te worden.
Net zoals elke Tywell met wie ze het over hem gehad had, snapte ze niet waarom de Keizerin zo op hem vertrouwde. Eens een verrader, altijd een verrader. Haar gelijk was met de moord op haar tweelingbroer aangetoond.
“We zullen ons wreken,” ging de hoeder verder. Het werd meteen weer stil. “Heilige Tyvol zal ons vanzelf een mogelijkheid in de schoot werpen. Er rest ons niets anders dan geduldig af te wachten.”
Wachten totdat Tyvol een mogelijkheid gaf? Dat was net zoiets als wachten totdat de maan de bergen zou raken. Nihila geloofde niet in het lot, ze maakte zelf wel haar eigen pad. Ze paste er wel op om niets van haar ongeduldigheid te laten zien. Er hing nu zoveel af van deze paar minuten. Als ze ook maar één verkeerde stap zette kon ze haar droom vergeten.
Een hand kroop over haar been naar haar knie. Ze keek naar haar rechterzijde, waar Vaill zijn zwarte tanden in een rustige glimlach onthulde. De hoeder ging verder met zijn verhaal. Ze hoorde er maar de helft van, zeker toen Vaill zich naar haar toeboog.
“Nog even,” fluisterde hij haar toe. “Ik weet zeker dat jij het wordt, dat je de leiding kreeg afgelopen missie was een goed teken.”
“Ik kan niet wachten.”
Zijn grijns werd breder. “Dat is te zien. Ontspan je maar, je kan de tijd toch niet sneller laten gaan. Ik denk-”
De rest van de zin viel weg door de hoestbui die hem overviel. Hij graaide naar zijn glas en klokte de honingwijn naar binnen. Een paar mensen aan hun tafel wierpen een verstoorde blik op hem, maar richtten zich al snel weer op de hoeder.
“Gaat het?” vroeg Nihila bezorgd en gaf hem een doekje om zijn mond aan af te vegen.
“Ja,” zei hij met schorre stem. “Ik verslikte me in mijn woorden.”
Met een tedere glimlach schudde ze haar hoofd. “Sukkeltje. Dat is niet slim om te doen.”
Hij knikte, maar hield verder zijn mond. Zijn blik was op de hoeder gericht. Nihila richtte haar aandacht weer op de staande dorchôn die met zijn warme stem de volle zaal toesprak.
“Het heengaan van Noi heeft ons van een Erekrijger beroofd. Het is tijd dat die lege plek ingevuld wordt. ”
Nihila’s hart begon van verwachting sneller te slaan. Onder tafel voelde ze hoe Vaill naar haar hand reikte. Ze greep de zijne vast en kneep er zachtjes in.
“In goed overleg is er één naam naar voren gekomen, één iemand voor wie de plek bestemd is.”
In gedachten zag Nihila al voor zich hoe ze naar de verhoging zou lopen en de titel dankbaar aan zou nemen. Alle aandacht zou op haar gericht zijn, iedereen zou haar willen zijn. De Erekrijger. De macht die ze dan zou hebben, de liefde die ze zou krijgen, de vrijheid, de…
“Llorin. Kom naar voren.”
Haar wereld viel stil. Het was alsof ze van verre keek naar de lange man die een paar tafels verder overeind kwam en ongelovig grijnzend naar de verhoging stapte. Geluiden golfden haar oren binnen, stemmen die te hard schreeuwden, handen die te hard klapten. Het leek haar trommelvliezen elk moment te kunnen laten scheuren. Leegte raasde in haar rond.
Dit kan niet.
Die gedachten stuurden alles weer aan. Razernij stroomde als een rivier door haar lichaam. Elke seconde dat haar bloed door haar aderen werd gepompt, bouwde het zich in haar op. Haar spieren spanden zich aan, klaar om overeind te komen, klaar om iedereen aan te vallen die haar de weg naar haar droom versperden. Maar de hand op haar arm hield haar tegen.
“Kom mee,” siste Vaill en trok haar hardhandig van haar stoel af.
Ze wilde tegenstribbelen, wilde hem pijn doen, wilde zijn dwingende arm van zijn lijf rukken, maar haar lichaam beefde te veel van woede. Het bleef zich in haar opbouwen, maar vond geen manier om eruit te komen.
Vaill sleurde haar mee de zaal uit, de gangen door en hield pas stil toen de koele buitenlucht haar gezicht begroette. Zodra hij haar los liet, vond de woede een weg.
Ze schreeuwde.
Het klonk niet alsof het uit een vrouwenkeel kwam, het was een kreet vol woede, haat, teleurstelling. Het was het geluid van verwoeste dromen.
Ze schreeuwde en schreeuwde totdat uiteindelijk al het geluid uit haar lijf was. Stil liet ze zich op de grond zakken en begroef haar gezicht in haar handen. Troostende armen wikkelden zich om haar heen.
“Rustig, meisje, rustig,” fluisterde Vaill. Hij streek over haar haren en wiegde haar zachtjes heen en weer.
Er kwamen geen tranen. Ze staarde alleen maar voor zich uit.
“We moeten terug,” zei Vaill na een tijdje zo gezeten te hebben. “Ze zullen ons missen. Je kan niet laten zien dat je dit zo geraakt heeft, dat zal meteen afgestraft worden.”
Nihila knikte. Ze maakte zich los uit zijn omhelzing en kwam overeind. Hij streek teder haar haren naar achteren.
“Je moet om uitleg vragen, Nihila. Dan kan je je verbeteren en bij de volgende keer wordt jij het.”
“Ik hoop het,” zei ze kleintjes. Het voelde zo ontzettend vreemd om nergens meer zeker van te zijn. Vreemd en rot.
“Maar wel morgen, dan heb je tijd gehad om er over na te denken. Nu moeten we Llorin gaan feliciteren. Doe je best om aardig te doen.”
Ze knikte en pakte zijn hand vast. Zo liepen ze de gangen weer in, terug naar de zaal. Al van verre was het lawaai van een feestvierende menigte te horen. Lichte woede begon weer in haar rond te sluipen. Dat zou háár feest moeten zijn.
Het was niet moeilijk om Llorin te vinden: hij was omringd door de meeste dorchôn. Hij had zijn rode haren in kleine vlechtjes zitten, zoals de laatste tijd de mode was. Over zijn wang liep een wond die hij had opgelopen bij de jacht. Hij was een goede jager, maar geen goed leider. Hij dacht te langzaam en te simpel. Hoe kon hij over haar gekozen zijn?

Hoi hoi Ik denk ik laat even weten dat ik nog mee lees! Je bent toch niet gestopt he

Het is konijnenkarma! Saskia heeft mij in de schrijfdespressie, en nu in de spelmaakdepressie, geholpen, nu heeft ze er zelf ook last van!

DUNDUNDUN