Online Verhalen

Hoofdstuk 1

"Oké leerlingen, het is tijd om naar huis te gaan." Met het geluid alsof we worden losgelaten rennen we naar onze kluisjes. "Hé Emily, kom je straks nog langs?" Vraagt Emma. Ze is mijn beste vriendin, al vanaf de peuterspeelzaal. "Ja goed, deze keer naar buiten hé. Het is mooi weer." Zeg ik lachend. "Yo, tot straks!"

Vlug fiets ik naar huis. "Hé mam, ik ga straks naar Em." Zeg ik hijgend. "Oké, als je maar voor vijf uur thui.... Potverdriedubbeltjes daar gaat die sneltrein." Met het hoofd schuddend loopt mam weer weg.
Klop. Klop. "Ha, je bent er." Zegt Emma. "Kom laten we direct naar buiten gaan, even mijn jas en schoenen pakken." Even later staan we met z'n tweeën op de stoep. "Weet je, in deze wijk kennen we elke grasspriet. Zullen we de wijk Sir Albert gaan doorspitten?" Zeg ik met een spannende ondertoon. "Oké..." Zegt Emma aarzelend. "Maar Emily, dat is de meest beruchte wijk in deze provincie!"
"Ja, maar ik weet zeker dat er met ons niks gaat gebeuren. En ik dacht er laatst al aan dus heb ik alvast de 'instrumenten' meegenomen. Hier heb jij een walkietalkie, wat touw en een zakmesje." Trots kijk ik Emma aan. "Kom, laten we gaan."

Samen fietsen we door de beruchtste wijk die we kennen. We fietsen de hele wijk door maar zien niks interessants. We stappen af als we een klein bosje zien. We doorspitten het helemaal. "Hé, Emily, hier kunnen we een boomhut maken." Zegt Emma wijzend op een prachtige boom met heel veel takken. Emma en ik zijn de rest van de middag alleen maar bezig met het maken van de boomhut. Als het af is kijkt Emma op haar horloge. "Wat?! Het is al vijf uur!" Geschrokken kijk ik op. "Oh, oh..."

Leuke opzet van je verhaal. Ik heb nog geen idee waar het heen gaat, maar dat maakt niet uit. Je maakt me in elk geval nieuwsgierig waarom die twee meiden in de beruchtste wijk een boomhut gaan bouwen.

De tekst komt wat gehaast over, natuurlijk heeft Emily ook haast. Ze is enthousiast om op pad te gaan, maar voor mij als lezer moet ik meerennen met de tekst om het bij te benen. Dat komt vooral doordat er enkel wat kleine dialogen zijn voordat de meiden op pad gaan. Ik zou het dialoog wat langer maken en de wereld er omheen een beetje schetsen. Bijvoorbeeld in plaats dat je schrijft: "Vlug fiets ik naar huis" iets als "Ik spring op mijn fiets en trap hard op de pedalen. De wind giert in mijn oren, maar dat maakt me niets uit!"
En in plaats van alleen "klop klop" ook iets als "Ik ren door de achterdeur van Emma's huis naar binnen. Sla hier en daar een tree over en val met de deur binnen."

Ik hoop dat je er iets aan hebt! Ga zo door, ik ben benieuwd waar het heen gaat

Dankjewel voor de tip! Leuk dat ik een lezer heb

"Wat moet dat?", bromde een man van rond de veertig jaar. Met een paar scherpe ogen keek hij onderzoekend naar de boomhut. Toen hij die had bekeken gleden zijn ogen naar beneden tot ze rustten op Emma. Hij bekeek alles en toen sprongen zijn ogen over naar mij. Een hele tijd zei hij niks. Toen bromde hij: "Ga met de ruggen tegen elkaar staan." Toen hij zag dat we geen millimeter opschoven begon hij te schreeuwen en te schelden. "Ga godverdomme tegen elkaar staan en doe wat ik zeg stelletje klotekinderen!" Met kleine stappen en bonzende harten verschoven we tot we met de ruggen tegen elkaar aan stonden. Uit het niets haalde hij een touw vandaan. Hij kwam naar ons toe met een adem die een uur in de wind stonk. Hij bond de touw om ons heen en hield het uiteinde vast. "Doe wat ik zeg en loop mee, o wee als jullie het wagen dat niet te doen. Dan zullen jullie ouders en vrienden jullie denk ik niet meer terug zien.", zei de man met een grijnzend gezicht. Vol van wanhoop dacht ik aan mijn ouders en aan mijn zusje. Wat zal er met ons gebeuren. De man trok aan het stuk touw en wij probeerden mee te waggelen. Ik vroeg me af wat er met ons zou gebeuren.

Na een paar uur waggelen kwamen we bij een groot angstaanjagend huis. Het was van donker hout met veel mos erop. Voor de deur hingen twee skeletten. Het viel me op dat één ervan hier en daar rode plekken had. Toen er een kraai kraaide werd het teveel voor Emma.
"Alstublieft, laat ons gaan. We wilden u niet lastig vallen. Alstublieft.", snikte Emma. Ze viel op de grond en trok mij mee in haar val. Ze kronkelde flink wat voor mij niet erg prettig was.
"Sta op en snel, ik heb geen zin om te luisteren naar het janken van een stel baby's", bromde de man en hij gaf een ruk aan het touw. Ik probeerde half en half op te staan terwijl Emma op de grond bleef liggen. Met mijn armen naar achter uitgestoken trok ik Emma omhoog. De man liep naar het huis en deed de krakende deur open.
"Kom hier en stop met jengelen. Ga naar binnen.", beval hij ons. We zetten een stap naar binnen en stonden direct stil. Met grote ogen keek ik naar de sporen bloed die op de muren, vloer, plafond, tafel, kortom overal te vinden waren. In de verte zag ik een deur waar een skelet tegen aan hing. Toen hoorde ik een klap. Met een angst die met de minuut toenam kwam ik achter de gedachte dat we opgesloten zaten in een huis met een gek. We konden helemaal niks.

Goed! Ik vind het heel leuk geschreven! In het begin voelde ik me er een beetje doorheen gejaagd, maar bij het tweede stuk was het veel beter! Ik weet niet of je dit bewust hebt gedaan, maar het leest nu een stuk prettiger!

Dan nu, eerste dingetje dat mij opviel, en ja het is misschien een beetje aanstellerig.. maar ik lees de tekst altijd hardop in mijn hoofd. Bij de eerst alleen brommende man naar de woedende en scheldende man die je beschreef, denk ik bij de zin: '"Ga godverdomme tegen elkaar staan en doe wat ik zeg stelletje klotekinderen." Ongeveer wel drie !!!. Natuurlijk, één is voldoende. Nu, ik weet natuurlijk niet of je hem ook inderdaad wilde laten schreeuwen, maar anders zou ik iets in de volgende trant voorstellen:
"Ga godverdomme tegen elkaar staan en doe wat ik zeg stelletje klotekinderen", zei hij in een poging zijn woede niet te laten doorklinken in zijn stem. Zo voel ik nog wel duidelijk de spanning.

Dan vraag ik me nu toch het volgende af... wat was de allereerste reactie van onze twee hoofdpersonen toen de man ineens een touw tevoorschijn toverde? Waarschijnlijk zijn ze bang na het dreigement van de man en durven niet te bewegen.

Dan het laatste puntje wat me toch wel echt opviel.. hier kan ik ook helemaal verkeerd in zitten. Maar 'kom' je achter een gedachte of 'bekruipt' je een gedachte? Ik vind zelf dat je met een korte zin het spannender maakt, omdat je toch meer een staccato idee krijgt. Persoonlijk had ik je laatste twee zinnen dan ook in zo'n trant geschreven:
Toen hoorde ik een harde klap. Angstig bekroop me de gedachte (of kwam ik erachter) dat we opgesloten zaten in een huis met een gek. We konden helemaal niks.
Ben heel erg benieuwd hoe het verhaal verder gaat! En deze dingen waren alleen de dingen die me echt opvielen en je moet natuurlijk zelf beslissen wat je ermee doet.

Dank je wel voor je tips! Ik zal ze verwerken in mijn document
--------------------------------------------------------------------------------

Hij duwde ons een deur in. Zwak licht scheen me bij. Ik zag een lange gang met allemaal deuren. Zwijgend liepen we voor de man. Hij had het touw weggehaald. Een deur stond nog open. Ik keek naar binnen. Ik schrok me wild. Ik zag een jongen. Lijkbleek. Bebloed. Kil. Vlug deed de man de deur dicht toen hij zag dat ik naar binnen keek. In de gang stonden twee deuren naast elkaar open. Hij gaf mij een duw. Met een smak belandde ik in de ruimt. Met een klap ging de deur dicht. In de kamer naast me hoorde ik Emma gillen. In gedachten stelde ik me haar voor. Gillend in de kamer terwijl ze smeekte om weg te mogen. Om het gegil niet meer te hoeven horen ging ik liggen. Van alle spanning, angst, woede, verdriet viel ik in slaap.

Met een ruk kwam ik in de werkelijkheid. Hij stond in mijn kamer. Hij keek me aan met een grimas.
"Blijf maar heel rustig liggen, dan voel je er niks van.", zei hij rustig en kalm met zijn kille ogen. Ik had het gevoel dat of ik nou luisterde of niet, die ogen me toch wel op mijn plek zouden houden. Fluisterend kwam hij naar mij toe. Ik kon niet horen wat hij zei. Ik raakte in paniek. Toen voelde ik zijn ijskoude vingers. Iets zwaars drukte hij in mijn nek. Het leek op een soort rietje. Ik zag dat zijn mond naar het rietje ging. Hij zoog. Hij dronk. Hij spoot gif terug. Ik raakte bewusteloos.

Oeps Helemaal vergeten je verhaal verder te lezen...

Spannend vervolg! En wat vies dat hij via een rietje dat gif naar binnen brengt. Wel origineel trouwens, want dat heb ik nog nooit eerder gelezen of gezien

Met een smak belandde ik in de ruimt.

ruimte

Ga zo door!