Parasitair gevaar
Geplaatst: 16 jan 2013 00:45
Dan’s lichaam rilde van de kou. Het was al zeker 4 jaar geleden dat hij nog een winter had meegemaakt maar, in dit afgelegen gebied heerste de natuur duidelijk nog over het klimaat.
De dikke sneeuwlaag en extreme koude maakte het niet bepaald een gezellige plaats, zijn aanwezigheid was dan ook één van noodzaak en niet van keuze.
Zijn bestemming bleek niet ommuurd of bewaakt te zijn. Dan had een groot lab verwacht maar, hij vond enkel een vervallen gebouw in een dichtbebouwde, povere wijk. De enige bewaking hier waren de hongerige mensen die rond de schaarse warmtebronnen gedrumd zaten en deze waren blijkbaar niet van plan hem tegen te houden.
Na één enkele welgemikte trap begaf de voordeur het al, Dan trok zijn wapen en zette zijn nachtogen aan terwijl hij voorzichtig de het donkere gebouw betrad. Eenmaal binnen stapte hij in een hoog tempo de gang af en enkele ogenblikken later bevond hij zich in het lab.
De man die hier aan het werk was draaide zich om en keek recht in de loop van Dan’s vuurwapen “berg dat op jonge ik ben volstrekt ongevaarlijk” zei hij op rustige toon. Hij maakte een veel te kalme indruk naar Dan's goesting “ongevaarlijk, het spijt me maar je blijkt zelfs te gevaarlijk te zijn om in leven te blijven. Ga rustig op je knieën zitten en zet je handen op je hoofd” antwoordde Dan.
Dit moest vlug en precies afgehandeld worden, hij wou niet riskeren de controle te verliezen.
“Vertellen ze je waarom, of ben ik gewoon een naam op een contract. Natuurlijk willen ze niet dat er geaarzeld wordt wanneer de trekker moet worden overgehaald” de man bleef spreken op dezelfde rustige toon als daarvoor. “Op je knieën en handen op je hoofd” herhaalde Dan, deze keer luider. De man bleek niet geïntimideerd door zware wapens of luide bevelen en antwoordde weer kalm “Met alle plezier maar, wie gaat er dan mijn werk verderzetten. Het is noodzakelijk dat mijn serum wordt verspreid, anders zijn de gevolgen niet te overzien”. “Gevolgen? jouw serum gaat de wereld ziek maken, als ik jouw laat leven dan zijn de gevolgen niet te overzien” De kalme houding van de man deed Dan aarzelen, hij wist dat hij niet op hem in moest gaan maar hij kon zichzelf niet tegenhouden.
“Ziek maken?” zei de man verbaasd “nee, mijn serum gaat de wereld juist genezen. Vertel eens is het wegsnijden van een rottende wonde geen goede zaak, is het verdelgen van een parasiet moord?”. Dan begon zich op te winden “Parasiet, het gaat hier niet om parasieten. Het gaat hier om mensen, mensen zoals jij en ik”.
“Verstop je niet achter sentiment, dit zijn slechts mensen voor jouw omdat dit zo werd aangeleerd. Hun leefwijze is duidelijk parasitair en uiteindelijk veroorzaakt de parasiet de dood van de soort”.
Dan dacht aan alles wat hij ooit had geleerd, de geschiedenis kende meerdere genocides en deze werden telkens afgebeeld als slecht en negatief. Had deze man gelijk en was zijn werk noodzakelijk voor het voortbestaan van de mens? Nee dat kon niet, de hele wereld was tegen hem. Dit was niet de juiste plaats voor ethische dilemma’s, bovendien had hij toch niet het recht te kiezen voor de hele wereld. Het was nu of nooit, twijfel was niet toegestaan. In enkele ogenblikken was het voorbij, de kogels, het bloed en dan het levenloze lichaam.
De dikke sneeuwlaag en extreme koude maakte het niet bepaald een gezellige plaats, zijn aanwezigheid was dan ook één van noodzaak en niet van keuze.
Zijn bestemming bleek niet ommuurd of bewaakt te zijn. Dan had een groot lab verwacht maar, hij vond enkel een vervallen gebouw in een dichtbebouwde, povere wijk. De enige bewaking hier waren de hongerige mensen die rond de schaarse warmtebronnen gedrumd zaten en deze waren blijkbaar niet van plan hem tegen te houden.
Na één enkele welgemikte trap begaf de voordeur het al, Dan trok zijn wapen en zette zijn nachtogen aan terwijl hij voorzichtig de het donkere gebouw betrad. Eenmaal binnen stapte hij in een hoog tempo de gang af en enkele ogenblikken later bevond hij zich in het lab.
De man die hier aan het werk was draaide zich om en keek recht in de loop van Dan’s vuurwapen “berg dat op jonge ik ben volstrekt ongevaarlijk” zei hij op rustige toon. Hij maakte een veel te kalme indruk naar Dan's goesting “ongevaarlijk, het spijt me maar je blijkt zelfs te gevaarlijk te zijn om in leven te blijven. Ga rustig op je knieën zitten en zet je handen op je hoofd” antwoordde Dan.
Dit moest vlug en precies afgehandeld worden, hij wou niet riskeren de controle te verliezen.
“Vertellen ze je waarom, of ben ik gewoon een naam op een contract. Natuurlijk willen ze niet dat er geaarzeld wordt wanneer de trekker moet worden overgehaald” de man bleef spreken op dezelfde rustige toon als daarvoor. “Op je knieën en handen op je hoofd” herhaalde Dan, deze keer luider. De man bleek niet geïntimideerd door zware wapens of luide bevelen en antwoordde weer kalm “Met alle plezier maar, wie gaat er dan mijn werk verderzetten. Het is noodzakelijk dat mijn serum wordt verspreid, anders zijn de gevolgen niet te overzien”. “Gevolgen? jouw serum gaat de wereld ziek maken, als ik jouw laat leven dan zijn de gevolgen niet te overzien” De kalme houding van de man deed Dan aarzelen, hij wist dat hij niet op hem in moest gaan maar hij kon zichzelf niet tegenhouden.
“Ziek maken?” zei de man verbaasd “nee, mijn serum gaat de wereld juist genezen. Vertel eens is het wegsnijden van een rottende wonde geen goede zaak, is het verdelgen van een parasiet moord?”. Dan begon zich op te winden “Parasiet, het gaat hier niet om parasieten. Het gaat hier om mensen, mensen zoals jij en ik”.
“Verstop je niet achter sentiment, dit zijn slechts mensen voor jouw omdat dit zo werd aangeleerd. Hun leefwijze is duidelijk parasitair en uiteindelijk veroorzaakt de parasiet de dood van de soort”.
Dan dacht aan alles wat hij ooit had geleerd, de geschiedenis kende meerdere genocides en deze werden telkens afgebeeld als slecht en negatief. Had deze man gelijk en was zijn werk noodzakelijk voor het voortbestaan van de mens? Nee dat kon niet, de hele wereld was tegen hem. Dit was niet de juiste plaats voor ethische dilemma’s, bovendien had hij toch niet het recht te kiezen voor de hele wereld. Het was nu of nooit, twijfel was niet toegestaan. In enkele ogenblikken was het voorbij, de kogels, het bloed en dan het levenloze lichaam.
