Online Verhalen

De sneeuw voelt warm aan onder mijn voeten terwijl ik me een weg baan langs de donkere bomen. De zwaluwen die door het luchtruim zweven, steken fel af tegen de ijzig blauwe hemel. Een waterig zonnetje laat het ijs glinsteren en mijn voeten laten geen sporen achter terwijl ik stap.
Ik ben getooid in een vlammenrode jurk en wanneer ik met een hand door mijn haren strijk, blijft er een laagje as op mijn vingertoppen liggen.
Waar ben ik?
Dit is een droom, zeker weten. Alleen lijkt alles deze keer veel scherper, veel feller.
Terwijl ik langs de bomen wandel, zie ik de sneeuw glinsteren op de grimmige, kale takken.
Even verderop is een open plek. Een kleine cirkel lijkt het wel, waar een lange gestalte met gebogen hoofd naar een kille steen staat te kijken. De sneeuw die oorspronkelijk op de steen lag moet hij er hebben afgeveegd, ik zie de lange strepen waarlangs zijn vingers smalle wegen hebben getrokken terwijl ik naar de man toestap. Er staan tekens gebeiteld in de rots, maar ze zijn te onduidelijk om te kunnen lezen.
De man kijkt me niet aan wanneer ik naast hem sta, maar ik neem zijn figuur helemaal in me op. Zijn zandkleurige haar krult springerig en schittert in de ochtendzon. Over zijn hoekig gezicht loopt een grillig litteken, dat de mondhoek die ik kan zien op een onnatuurlijke manier naar beneden trekt.
De man draagt een donkerrood hemd en een nette, bruine broek. En hij loopt net als ik op blote voeten rond. Ik schrik wanneer ik hem hoor praten.
"Best grappig, is het niet? De kronkelingen van het lot. " Kleine schilfers as dwarrelen uit zijn haar wanneer hij zich omdraait en ik zie hem glimlachen. Zijn mond vormt een vreemde, scheve grijns die een rilling over mijn rug doet lopen, maar het zijn vooral zijn ogen die een scherpe steek door mijn hart zenden.
Ze staren me bijna wanhopig aan, gebroken. Ik kijk gelaten een andere kant op, staar naar de bomen die hun takken als knokige vingers naar de hemel strekken.
"Om te bedenken dat het allemaal begon met een toevallige ontmoeting," begint de man weer.
"Ze was prachtig. Prachtig en zo liefdevol, toen ik haar ontmoette. Helemaal per toeval eigenlijk. Als ik mijn trein die dag niet gemist had, wie weet waar ik dan had gestaan."
Even zweeg hij en keek naar de pastelblauwe hemel.
"Ik had net een examen afgelegd aan mijn universiteit en wist al dat ik gebuisd zou zijn. Pech met de vragen gehad. Maar goed, dat doet er niet echt veel toe. Ik zou zeker nog een uur moeten wachten op de volgende trein, dus besloot ik in een koffiebar iets te gaan drinken. Gelukkig was het niet al te druk in het station.
Dus toen ik wat terneergeslagen zat te staren naar het oplossende klontje suiker in mijn dampende kop koffie, ging ze plots tegenover me zitten. Het eerste wat ik van haar zag, was haar hand, waar ze een doosje pralines in hield. Verbaasd keek ik naar haar uitgestoken hand.
'Hier,' zei ze, 'neem er eentje.' Haar ietwat hese stem verwarmde me meer dan de koffie die ik in mijn handen geklemd had. Langzaam keek ik op en zag haar volle lippen vriendelijk omhoog gekruld, haar glinsterende ogen nieuwsgierig in de mijne kijkend.
Toen ik weer even mijn blik op de pralines liet vallen, zei ze: 'Echt, ik sta erop. Ik heb die pralines net van mijn grootouders gekregen, maar jij ziet eruit alsof je ze meer nodig hebt.' Zonder het tegen kunnen te houden, begon ik te glimlachen.
'Wel, bedankt,' antwoordde ik en ik nam een witte praline.
Het meisje glimlachte. 'Ben ik blij dat je die neemt. Ik lust namelijk geen witte chocolade,' zei ze en vrolijk nam ze zelf een donkere praline. Terwijl ze wat ganache van haar lippen likte, keek ze me peilend aan.
'Slecht examen gehad?' Ik glimlachte. 'Hoe kan je het raden.'
'Wat studeer je?' Ze keek me nieuwsgierig aan.
'Architectuur,' antwoordde ik.
Ze grinnikte. 'Wat?'
Glimlachend antwoordde ze toen: 'Oh niks, je ziet er gewoon inderdaad echt uit als een architect. Ik ben trouwens Emma.'
Vervolgens hebben we zo lang gepraat dat ik mijn volgende trein ook miste."
De man glimlacht weer bij de herinnering en kijkt vervolgens naar de met sneeuw bedekte grond. Vlokken beginnen neer te dwarrelen op zijn langzaam op en neer deinende schouders. Vervolgens kijkt de man me weer aan.
"Nadien hebben we elke week met elkaar afgesproken. Dat was niet altijd gemakkelijk, ik studeerde in Gent, zij in Leuven. En telkens werd ik weer verrast door haar karakter, haar eigenzinnigheid, haar positieve visie op het leven." Zijn stem kraakt wanneer hij dit zegt.
Dan schraapt hij zijn keel en herpakt hij zich.
"Uiteindelijk, na enkele maanden zijn we een koppel geworden," hij glimlachte, "Emma heeft wel de eerste stap gezet. Natuurlijk." Weer valt stilte als een kille muur tussen ons in. Ik durf niets zeggen, nog steeds niet wetend wat ik zou moeten vertellen. Waar gaat dit gesprek naartoe? Word toch gewoon wakker, word gewoon wakker.
"Maar goed, ik dwaal af, denk ik. De reden waarom ik die dinsdag op de snelweg reed, was omdat ik onderweg was Emma van het ziekenhuis op te halen. Ze was namelijk enkele dagen daarvoor bevallen van ons eerste zoontje," een weemoedige glimlach glijdt als een schaduw over zijn gezicht, "en ik zou haar dus met de auto komen ophalen. Grappig toch, hoe zo'n kort gesprek in een koffiebar mijn leven zo drastisch veranderde? We trouwden drie jaar nadat we elkaar ontmoet hadden en vervolgens, na nog eens drie jaren, besloten we samen voor een kindje te gaan. Dus daar zat ik dan, in mijn auto, op weg naar het ziekenhuis." Een zware zucht ontsnapt. "Ik kon het niet zien aankomen. Niemand kon dat. Ook jij niet. Wie kon voorspellen dat die vrachtwagenchauffeur een beroerte zou krijgen op de snelweg? Er was geen ontsnappen aan."
Plots komt het allemaal terug. Beelden flitsen voor mijn ogen. Mijn moeder en ik in onze groene auto. Brokstukken van auto's die voor ons worden meegesleurd door de losgeslagen vrachtwagen. Onze auto die met een oorverdovende schok tegen een andere wagen botst. Oplaaiende vlammen.
En dan ben ik hier weer. Met mijn voeten in de zachte sneeuw, mijn zicht wazig .
"Jij... Ben ik," mijn stem breekt en stokt in mijn keel, die plots kurkdroog is. Ik probeer de prop door te slikken, maar hij is te groot en verstikt me.
De man staart me slechts even aan en glimlacht meelevend. "Kijk maar." Dan hurkt hij neer voor de koude steen en veegt nog wat sneeuw van het oppervlak. Nu kan ik de letters beter lezen.

Jeetje mineetje serieus, Jenny, jij bent echt geweldig. ;o Ik kan me voorstellen dat je hier lang over hebt gedaan, het is echt heel mooi geschreven. (: Verder heb ik geen tips, ben daar niet zo goed in, ik laat het maar aan de anderen over. xd

Wow, heel mooi geschreven!

Ik zie helemaal niets, maar je had me goed aan lezen.
Heel mooi geschreven!

Mahogany schreef: An Unfinished Life

Op de een of andere manier verbind ik Engelse titels vaak met een Engels geschreven verhaal. Iemand die zo'n verhaal schrijft acht ik toch heel goed in staat om een Nederlandse titel te bedenken, waar mijn persoonlijke voorkeur naar uit zou gaan.

Het verhaal is soepel geschreven en heel beeldend gebracht. Je wilt echt jouw visie tijdens het schrijven op de lezer overbrengen en voor mijn gevoel ben je hier ook in geslaagd, zonder dat ik me aan een leiband voel hangen. De fantasie van de lezers vullen de leemten wel op. Ik raadde echter al snel weer het naar toe ging. Misschien omdat ik gedurende mijn jaren al vele boeken heb verslonden of omdat ik echt een overloop aan fantasie heb, zoals iemand hier wel eens heeft gesuggereerd.

Natuurlijk viel hier en daar me wat op tijdens het lezen. Sorry alvast, voor als het als een lijst op je overkomt.

Mahogany schreef: ...terwijl ik me een weg baan langs de donkere bomen.

Het komt tegenstrijdig om me over als ik lees hoe warm de sneeuw onder je voeten is, waarmee je voor mijn gevoel suggereerd dat deze sneeuw voor geen enkel oponthoud zorgt en dan verder lees dat je je een weg moet banen. Het roept juist een beeld bij me op dat de persoon in het verhaal zich door de sneeuw moet worstelen.

Mahogany schreef: Waar ben ik?

In sommige verhalen worden gedachten cursief gezet, maar dat laat ik aan jou over of je dit ook wilt overnemen.

Mahogany schreef: Alleen lijkt alles deze keer veel scherper, veel feller.

Na deze zin had ik meer details verwacht omdat de persoon juist alles veel scherper waarneemt. Bijvoorbeeld de knoppen op de takken in de zin erna. Hoe de takken doorbuigen onder de vracht sneeuw. De druppels smeltwater die naar beneden vallen en in de zachte sneeuw gaten slaan, etc.

Mahogany schreef: ..zijn vingers smalle wegen hebben getrokken terwijl ik naar de man toestap.

Sporen vind ik beter klinken dan het woord wegen. Nu komt het op me over of deze wegen nog begaan worden. Ja, ik weet het, ik heb een overloop aan fantasie.

Mahogany schreef: Er staan tekens gebeiteld in de rots, maar ze zijn te onduidelijk om te kunnen lezen.

Het sluit mooi aan op het einde. Alleen heb je het eerder over een steen en hier een rots. Ik heb een ander beeld bij een grafsteen dan bij een rots.

Mahogany schreef:De man kijkt me niet aan wanneer ik naast hem sta, maar ik neem zijn figuur helemaal in me op. Zijn zandkleurige haar krult springerig en schittert in de ochtendzon. Over zijn hoekig gezicht loopt een grillig litteken, dat de mondhoek die ik kan zien op een onnatuurlijke manier naar beneden trekt.

Heel beeldend gebracht en zo zijn er nog meer stukjes van.

Mahogany schreef:Ik schrik wanneer ik hem hoor praten.

Waarom?

Mahogany schreef: Het meisje glimlachte. 'Ben ik blij dat je die neemt. Ik lust namelijk geen witte chocolade,' zei ze en vrolijk nam ze zelf een donkere praline. Terwijl ze wat ganache van haar lippen likte, keek ze me peilend aan.

Hier raakte ik even in verwarring en dacht dat Mira glimlachte. Je laat die man vertellen over een vrouw en plotseling neemt zij het woord? Ik zou meer hebben verwacht: Ik zag haar glimlachen, etc. Dit geldt ook verderop.

Mahogany schreef:Vlokken beginnen neer te dwarrelen op zijn langzaam op en neer deinende schouders.

Waarom deinen zijn schouders op en neer? Hij lijkt zich al meer bij de situatie te hebben neergelegd, zonder heel emotioneel er onder te zijn, terwijl het tot Mira nog nauwelijks is door gedrongen dat het geen droom is.

Mahogany schreef:..mijn zicht wazig.

Hmn, eerder had ik een opmerking toen je alles heel scherp leek waar te nemen en nu is je zicht weer zonder opgave van reden wazig. Als je haar laat huilen dan heb je een goede en begrijpelijke reden.

Mahogany schreef: Ik probeer de prop door te slikken, maar hij is te groot en verstikt me.

Een hele mooie zin.

Het was een voor mij voorspelbaar einde, maar dat maakt het verhaal niet minder mooi. Ergens mis ik zijn graf. Als het er naast zou hebben gelegen dan had ik ook een verklaring waarom hij bij haar graf stond. Als haar blik dan op deze steen valt.. Een suggestie. Heeft de vrachtwagenchauffeur trouwens het ongeluk overleeft? Hij ontbreekt immers in het verhaal. Anders zou ik iets anders kiezen dan een beroerte waardoor hij de macht over het stuur verloor. Doe met mijn opmerkingen wat je wilt, want het is en blijft jouw verhaal.