Online Verhalen

Ook al is mijn andere verhaal echt nét afgelopen, wil ik toch beginnen aan deze.
Dit idee speelt al heel lang in mijn hoofd maar ik weet niet of het iets gaat worden.
Tips zijn dus welkom!


Proloog.
Het is zo stil, dat het pijn doet. Ik zit hier rustig een potje te janken terwijl het misschien morgen wel voorbij is. Ik zit hier, terwijl mijn dochter mij nodig heeft.
Ik voel hoe de tranen over mijn wangen stromen. Als ik goed luister hoor ik de stem van de dokter. Het dringt niet tot me door. Ergens diep van binnen moet ik de kracht zoeken om te luisteren. De kracht om er bij te blijven, terwijl ik liever ver weg wil zijn. Weg van deze wereld.
Ik moet sterk zijn, niet voor mij, maar voor Roselynne. Hoe kan ik sterk zijn als alles verloren is? Dit is het einde en daar kan ik helemaal niets aan doen, toch?
‘De kans is zeer klein dat ik een geschikte donor vind voordat ze overlijd.’
De woorden gaan door mijn hoofd, maar toch duurt het even voordat het tot mij door dringt. De betekenis van die zin is dramatisch. Roselynne zal over een korte tijd overlijden. Ze verliest van die verschrikkelijke ziekte.
Voordat ik het kan tegenhouden dringt de gedachte, die de afgelopen tijd zo vaak door mijn hoofd ik geschoten, zich op.
Het is mijn schuld als ik blijf zwijgen. Ik moet het proberen. Maar wat heeft ze er aan, als ik met de manier waarop ik haar kan redden haar leven alsnog voorbij is? Wat heeft ze aan een leven, in gevangenschap?
Het hardnekkige stemmetje in me zegt echter dat het beter is dan de dood. Maar misschien zegt dat stemmetje dat alleen omdat ik Rose niet kan missen.
Het is moeilijk om een beslissing te nemen. Ik heb echter geen tijd om er over na te denken. Misschien is hij wel veranderd. Misschien is er een mogelijkheid om mijn lieve Roselynne te redden.
En voordat ik mezelf tegen kan houden, sta ik al op. Vastberaden om Rose te redden.
‘Dokter, er is wel een donor.’

Heel leuk geschreven!
Alleen even één opmerking:

De betekenis, van die zin is dramatisch

Ik zou hier de komma weghalen, want de betekenis van die zin is dramatisch. Dat hoort bij elkaar en is één zin

Ik ga het volgen, ik ben heel benieuwd naar de rest !

^ Je hebt gelijk ik pas het aan
Mijn spellingscontrole doet het niet (althans ik krijg het niet op Nederlands)
Dus als jullie een foutje zien, meld het :p


Hoofdstuk 1
Ik ben blij dat ik me vandaag redelijk goed voel. Ik kan eindelijk mijn boek uitlezen, waar ik normaal te misselijk of te moe voor voel. In de afgelopen jaren is lezen één van mijn favoriete bezigheden geworden. Maar veel keuze heb je in het ziekenhuis ook niet echt. Behalve als je in een zaal ligt, dat is meestal wel gezellig. Soms houd je er vriendinnen aan over, maar ik heb er al van veel vriendinnnen helaas afscheid moeten nemen. Het geeft een beanstigend gevoel om alleen over te blijven, als iedereen om je heen komt te overlijden. Het is verdrietig om te zeggen maar helaas ben ik het gewend.
‘Je ziet er goed uit vandaag, hoe voel je je?’ vraagt Femke mijn vaste en favoriete verpleegster. Aan Femke kan ik alles vertellen. Ik durf namelijk niet altijd aan mijn moeder te vertellen hoe ik me voel, ik kan de waarheid niet zeggen. Ze wordt altijd verdrietig als ik mij niet goed voel, dat wil ik haar niet aandoen.
‘Goed dankje,’ antwoord ik terwijl mijn bloed geprikt wordt. Dat is een dagelijkse routine, niets bijzonders.
Deze keer merk ik echter dat Femke schrikt.Alle kleur verdwijnt uit haar gezicht en ze schud haar hoofd.
‘Wat is er, is er iets niet goed?’ klinkt mijn stem bang door de ruimte. Ik weet dat er ooit de dag komt dat het mis gaat. Mijn laatste dag. Maar toch kun je je daar niet op voorbereiden. Al neem ik in mijn hoofd elke keer weer afscheid van mijn moeder en vriendinnen als hun op bezoek zijn geweest. Gewoon, voor de zekerheid.
Femke zegt echter niets en loopt weg. Ik blijf twijfelend en vol angst achter. Het kan toch niet zo zijn dat het vandaag mis is? Vandaag, terwijl ik mij zo goed voel?
Ik schrik wakker als Femke binnen komt met mijn moeder, die overigens ook in tranen is. Hoelang heb ik geslapen? Is er iets mis? Waarom zeggen ze niets? Dat maakt me bang. Ik kan enkel maar wachten tot hun iets zeggen. Minuten, die uren lijken te duren.
Achter mijn moeder en Femke verschijnt er nog een man, dokter Lawson. Mijn adem stokt als ik hem binnen zie komen. Hij komt meestal alleen binnen om goed of slecht nieuws meden te delen
‘Rose,’ zegt dokter Lawson met een schorre stem. ‘Ik heb helaas slecht nieuw. Het gaat slecht met je nieren. Ze functioneren al een tijdje niet meer goed maar de nierdialyse heeft een tijdje goed geholpen. Helaas is dat niet meer genoeg. Als er niet snel een donor binnenkomt, zal je overlijden.
De tranen branden in mijn ogen maar ik houd ze tegen. Ik moet sterk zijn, voor mijn moeder, voor mezelf.
Ik zie dat mijn moeder naar voren wilt stappen maar dat dokter Lawson haar tegen houd.
‘Hilary, nog niet,’ zegt hij op zachte toon. Maar hard genoeg voor mij om te horen. Wat nog niet? Het is mijn leven, ze mogen niets voor mij achterhouden. Het ligt op het puntje van mijn tong maar ik durf niets te zeggen. Ik ben geen lastige patiënt en dat wil ik mijn laatste weken ook niet worden.
‘Rust maar even uit. Wil je anders dat ik je het laatste hoofdstuk uit je boek voorlees?’ stelt Femke voor. De schat.
Ik schud mijn hoofd. Dat is iets wat ik zelf moet doen. Ik wil het boek zelf sluiten, zonder hulp van iemand anders.
‘Nee, ik ga wel slapen,’ zeg ik zacht.
Met tranen in mijn ogen kijk ik toe hoe het drietal weg loopt. Is dit dan het einde van mijn leven? Maar ik wil nog zoveel doen, ik wil mijn diploma nog halen. Ik wil mijn rijbewijs halen en trouwen. Maar waarschijnlijk is dit niet voor mij weg gelegt. Trouwens wie wil er nou met mij trouwen. Wie wil er nou met mij leven, met mij en met mijn littekens.

Kritiek is welkom! :3
Heb de laatste tijd veel te weinig tijd om te schrijven, pff school..

Aan de andere kant, misschien heb ik alle geluk al gehad en is het nu op. Ik ben al ouder dan mijn levensverwachting, die was vijf jaar. Kijk mij nou, ik ben bijna zestien. Ik leef nog, ik heb veel vriendinnen en afgezien van mijn kanker is mijn leven toch niet zo heel slecht? Als ik in staat ben om het positieve uit mijn leven te halen, dan heb ik alle doelen toch bereikt? Dat is toch datgene waar de wereld om draait?
Misschien valt er niets meer uit mijn leven te halen. Natuurlijk krijgt mijn moeder, Hilary, een enorme klap als ik kom te overlijden. Maar ze zal haar leven weer op gaan pakken, ik zal haar zeggen dat ze dat moet gaan doen, neem ik mij voor. Dit zelfde geld natuurlijk ook voor mijn vriendinnen. Niet dat ik heel veel vriendinnen heb, vriendschappen zijn namelijk moeilijk tot stand te houden als je een heel ander leven, in het ziekenhuis, leid.
Ik wou dat ik nog een broertje of zusje had zodat mijn moeder niet alleen blijft na mijn dood. Dat mag niet, dat wil ik niet. Misschien vind ze wel een nieuwe man, dat verdiend mijn moeder gewoon.
‘Rose,’ de stem trilt, klinkt onzeker. Als ik opkijk zie ik dat het mijn moeder is, die op instorten staat. Waarom voelt het alsof ik sterker ben dan haar? Moet zij mij niet steunen in plaats van ik haar? Maar meteen verwerp ik die gedachte. Zij staat op het punt om haar dochter te verliezen, daar kan ze niets aan doen. Natuurlijk staat ze op in storten, dat is wat er gebeurd als je een dierbare verliest of gaat verliezen.
‘Roselynne,’ begint mijn moeder opnieuw. ‘Ik kan je helpen, dat ga ik ook doen. Maar daarom moet ik naar het buitenland. Ik weet niet hoelang ik weg ben… Als je overlijd terwijl ik weg ben vergeef ik mezelf dat nooit meer, maar ik moet deze kans grijpen.
‘Mam, heb je de dokter niet gehoord? Ik kan niet meer beter worden. Het is klaar, over. Ik heb er vrede mee, probeer jij dat nou ook te krijgen. Ik heb je nodig,’ stamel ik.
Ze kan het toch niet menen om nu weg te gaan? Alsof ze echt ergens een donor vandaan kan halen. Ze is geen tovenares, hoe graag ze dat ook zou willen zijn. Waar wil ze die doner überhaupt vandaan gaan halen? Een verloren zus? Ik glimlach bij die gedachte. Dit is te absurd voor woorden. Als ze al een donor vind is het te gevaarlijk, omdat het geen familie is.
‘Het spijt me. Vergeet alsjeblieft niet dat ik van je houd. Juist daarom doe ik niet,’ zegt mijn moeder terwijl ze een kus op mijn wang drukt. Ik voel haar tranen op mijn gezicht druppelen.
Is dit een afscheidskus? Is dit dan de laatste keer dat ik mijn moeder zie? Ik kan niets zeggen door de brok in mijn keel. Ik kan niet eens zeggen dat ik van haar houd. En ik weet van mezelf, dat als ik overlijd als ze weg is, dat ik daar in het hiernamaals, als dat bestaat, altijd spijt van zal hebben.

Reacties s'il vous plaît! :3
Twijfel een beetje over mijn schrijfstijl dus kritiek is welkom!


Hoofdstuk 2
Met tranen in mijn ogen, die wachten tot ze de weg naar mijn wangen toegewezen krijgen, kijk ik naar buiten. Het is mistig vandaag, zo een dag waar je buiten niet kan zien of het ochtend of avond is. Mijn spieren doen pijn, net alsof ik te lang in dezelfde houding heb gelegen. Ik moet zuchten als ik denk aan het werk dat ik allemaal nog moet gaan doen. In de verte, als ik goed luister hoor ik de kerktoren tien keer slaan, maar of het middag of avond is weet ik niet.
‘Wat sta jij daar nou dom voor je uit te staren? Je moet nog harstikke veel doen,’ klinkt er een stem door de ruimte. Een stem waar ik na al die jaren nog steeds bang voor ben. Een stem die me nu nog steeds de rillingen bezorgd.
‘Ja, vader,’ fluister ik zacht. In mijn hoofd scheld ik hem helemaal verrot. Ik heb geen spoortje liefde voor hem in mijn hart, dat verdiend hij niet. Eigenlijk, als ik er goed over na denk, heb ik helemaal geen liefde in mijn hart. Want van wie zal ik moeten houden als er niemand anders in mijn leven is dan die sadistische man, mijn vader?
‘Vader, ik heb zo een pijn,’ zeg ik tegen beter weten in. Al voordat vader iets zegt weet ik al wat hij wil zeggen.
‘Je ziet er kerngezond uit. Niet zeuren Cathlyn. Er zijn zoveel mensen op de wereld, die op sterven liggen, die niet meer geholpen kunnen worden, en jij probeerd om onder een beetje schoonmaakwerk uit te komen? Dwaas kind ben je ook.’
Ik sla mijn ogen anstig neer, bang voor zijn woorden. Misschien zie ik er inderdaad gezond uit, maar zo voel ik me niet. Ik heb alsmaar dorst, en steken dicht bij waar mijn nieren zitten. Het kan duiden op een slecht werkende nier, maar een paar maanden terug had ik mijn vader overgehaalt om naar de dokter te gaan. De dokter stuurde me meteen door naar het ziekenhuis omdat mijn klachten ernstig genoeg waren, maar er kwam niets uit de onderzoeken. Toen hadden mijn vader en de dokter natuurlijk snel hun oordeel klaar, het zit tussen mijn oren.
Met moeite til ik mijn arm op om de ramen te lappen, iets wat ik één keer per twee weken doe. Natuurlijk is het normaal dat kinderen in het huishouden mee helpen, toch? Maar ik gok dat het niet normaal is dat hun het hele huishouden runnen, zodat de vader of de moeder, niets meer hoeft te doen. Het is niet normaal dat ik niet naar school kan, omdat ik de hele nacht bezig ben in huis. Maar misschien heb ik het wel mis en is het wel normaal. Ik heb immers helemaal niemand om kennis mee te wisselen, het enige wat ik heb zijn mijn boeken.
Ik weet niet hoe maar een aantal jaar geleden heb ik mezelf leren lezen. Eerst was er alleen de krant, die natuurlijk voor vader bedoeld is. Maar toen ik ongeveer een jaar of tien was las ik over een wonderbaarlijk gebouw, de bibliotheek. Een nieuwe wereld opende zich voor mij. Steeds als vader weg is haal ik nieuwe boeken in de bibliotheek, die ik vervolgens verstop onder een losse plank in de grond, waar hij niets van afweet.
Uit de kamer hiernaast klinkt een vloek die me doet opschrikken. Van schrik laat ik de spons vallen waardoor de grond, die ik net gedweilt heb weer kletsnat wordt. Enkele seconden later gaat de deur met een zwaai open. Mijn vader staat met een verhit gezicht in de deuropening. Ik krimp in elkaar als ik zie hoe hij met driftig naar mij toeloopt.
‘Dit ga jij onmiddellijk opruimen nutteloos kind,’ sist hij. ‘Ik moet dringend weg om allemaal dingen voor jou te regelen. Ik ben de hele dag bezig voor jou, wat krijg ik? Stank voor dank.’
Om zijn woorden te benadrukken geeft hij mij een duw naar achter waardoor ik op de grond terecht kom. Ik geef een kreun van pijn maar dat had ik beter niet kunnen doen. Mijn vader geeft me vrolijk nog een schop na.
‘Aan het werk, nu,’ zegt hij terwijl hij mij achterlaat op de koude grond.

Hallo!

Allereerst wil ik zeggen dat deze onderwerpen mij normaal niet heel erg aantrekken. Ik heb een beetje moeite met daar emotioneel gezien mee om te gaan. Toch ben ik blijven lezen. Je hebt echt een zeer fijne schrijfstijl. Misschien kan je af en toe een iets betere beschrijving van de ruimte geven, maar nou ja, dat is geloof ik verwaarloosbaar, zeker omdat je aangeeft dat ze in een ziekenhuis ligt.
Daarbij wil ik ook even voor zekerheid vragen; schrijf je ook op GS?
Ik ga dit zeker proberen volgen en proberen reageren, vind het zelf ook leuker als er mensen reageren ^^


groetjes!

Thnx! ^^, Ik zal het proberen :p
Het is trouwens ook niet het standaard onderwerp waar ik over schrijf. Eigenlijk is dit mijn 1e verhaal dat geen fantasy verhaal is. Maar ik wou is iets anders proberen.
En jaa ik schrijf op verschillende sites, vooral omdat ik echt beter wil worden in schrijven
en iedereen geeft een ander soort kritiek

Nog een klein stukje er bij. Dit is nogal een drukke periode dus gaat niet heel lekker..
Trouwens ik weet niet of het duidelijk was dat het ander stukje (en dit stukje) vanuit een ander perspectief is geschreven dus ik maak dat wel even schuin.
Enjoy.



Na een tijdje op de grond gelegen te hebben hoor ik de deur dichtslaan. Blij spring ik overeind, dit komt goed uit! Ik wil al weken naar de bibliotheek om nieuwe boeken te halen, maar ik kreeg de kans steeds niet. Mijn vader verlaat sinds het eerst in tijden dit huis, toch twijfel ik. Ik twijfel omdat ik niet zeker weet hoelang hij weg blijft, als hij eerder thuis is dan ik, nou dan zwaait er wat. Maar het gevoel dat ik naar buiten moet is te sterk, ik wil de buitenlucht inademen.
Zo zachtjes als ik kan loop ik naar beneden. De treden kraken onder mijn gewicht. Anstig blijf ik stil staan, wat als vader helemaal niet weg is? Wat als hij ontdekt heeft dat ik steeds stiekem weg ga en een val heeft opgezet? Omdat ik al halverwege de trap ben wil ik niet meer terug gaan.
Verbaasd kijk ik de woonkamer rond, er is iets veranderd maar ik kan niet meteen zeggen wat. Ik kom hier niet vaak, maar vaak genoeg om te weten dat er iets veranderd is. Plots valt mijn oog op een foto die naast de televisie staat, ik kijk recht in mijn lachende gezicht. Vreemd, ik kan mij niet herinneren dat deze foto gemaakt is. Ik kan mij überhaupt niet herinneren of er ooit een foto van mij gemaakt is. Vader vind zulke dingen onzin, verspilling van tijd noemt hij dat.
Ik haal mijn schouders op, het doet er ook niet aan toe. Ik loop naar de plank, die gelukkig niet van zijn plek is. Dat zou betekenen dat vader mijn boeken heeft ontdekt en misschien wel verscheurd zou hebben. Omdat ik niet langer mijn tijd wil verspillen ga ik meteen door naar de voordeur.
Als ik de voordeur open moet ik mijn ogen dichtknijpen voor de felle zon die hinderlijk in mijn ogen schijnt. Meteen voel ik hoe mijn huid verwarmt wordt en ik sla een zucht van opluchting. Dit voelt zo lekker, dit heb ik echt gemist.
Ik loop zo snel mogelijk richting de bibliotheek. Ik kan niet wachten om wat nieuw leesvoer te halen. Ik leef van mijn boeken, het is het enige tijdverdrijf naast schoonmaken wat ik kan doen. Rennend ga ik de trap op van de bibliotheek waardoor er een paar mensen geïriteerde kreten slaken.
‘Kijk is uit!’ klinkt er een stem. De persoon waar die stem van kwam pakt mijn arm vast. Door die greep weet ik meteen wie het is, die herken ik uit duizenden. Bang kijk ik omhoog, waar ik recht in het gezicht kijk van vader.

Hoofdstuk 3
Ik kan niet blijven toekijken tot mijn moeder terugkomt, dat lukt me niet. Ik ga haar zelf wel achterna. Eerst moet ik er achter komen waar ze naar toe is gegaan, ze heeft niets gezegt. Maar ik kan denk ik Femke wel uithoren, zij kan geen geheim bewaren heb ik in de afgelopen jaren geleerd.
Eigenlijk maakt het mij niets uit als dit uitstapje mijn dood wordt. Ik ga hoe dan ook dood, of het nu deze week is of over een maand. Ik merk van mezelf dat ik er erg luchtig over denk. Misschien komt het wel omdat ik me hele leven eigenlijk al naar mijn dood toe werk. De doktoren hadden nooit verwacht dat ik mijn zesde verjaardag zou halen, laat staan mijn zestiende.
Diep in mijn hart wil ik trouwens liever buiten sterven dan in een bedompt ziekenhuis. Ik kijk op als de deur open gaat. Ik trek een brede grijns als ik zie dat het Femke is, dat komt goed uit. Femke imprenteert mijn glimlach verkeerd.
‘Ik weet dat je mij gemist heb. Je kan natuurlijk niet zonder mij! Nou, ik ben ook blij om jou te zien hoor Roselynne. Heb jij je boek al uit?’ zegt Femke vrolijk.
‘Nee, ben niet echt in de stemming.’ Terwijl ik dit zeg speelt er een schuldgevoel door mijn lichaam. Natuurlijk ben ik wel blij om Femke te zien, al is mijn reden anders. Het voelt alsof ik misbruik van Femke maak maar zo bedoel ik het echt niet. Ik houd van Femke, als een tweede moeder. Femke is er als mama er niet is en andersom, natuurlijk houd ik van haar.
‘Femke,’ fluister ik zacht. ‘Waar is mama heen?’
Femke kijkt even twijfelend maar ik weet zeker dat ze het gaat vertellen. Ik ken Femke, ze vind dat ik recht heb op de waarheid. Dat vind ze al mijn hele leven. Toen ik heel klein was vonden de doktoren en mijn moeder dat ze me niet op de hoogte hoefde te houden, ik zou het toch niet snappen. Femke vond echter dat ze me op alles moesten voorbereiden, ook op het ergste.
‘Je moeder is naar Canada gegaan. Naar waar jullie vroeger gewoont hebben. Ze wil kijken of er nog oude familieleden wonen van je vaders kant. Ook wil ze zoeken naar een geschikte donor, ook al is het geen familie. Je bloedgroep is moeilijk te vinden, maar als we een geschikte donor vinden, kunnen we misschien het risico nemen.’
Ik laat het verhaal even op mij inwerken, dat had mijn moeder toch gewoon kunnen zeggen? Ik wil nog zo veel vragen aan Femke stellen, maar ik besluit om dat maar niet te doen. Ik zie dat Femke zich al ongemakkelijk voelt onder deze vraag.
‘Kan je voor mij even een leuk tijdschrift halen in de kantine? Ik voel me te zwak om naar buiten te gaan maar ik wil graag even wat luchtigs leven,’ verzin in snel. ‘Zet maar op de rekening.’
In werkelijkheid voel ik me helemaal fit. Maar ik moet Femke weg zien te krijgen.
‘Ik betaal het uit eigen zak. Dat heb je wel verdiend naar zo een vermoeidende dag.’
Van binnen kreun ik. Door Femke ga ik me nog schuldiger voelen, toch kan ik dit niet weigeren. Als ik dit weiger komt het juist vreemd over.
Zodra Femke weg ik stap ik meteen uit bed. Gelukkig is het infuus er vanmiddag voor een paar uurtjes er uit gehaald. Ik heb het opzich niet de hele tijd nodig, Ik zet een paar wankele stappen en knipper de zwarte vlekken, die voor mijn ogen komen, weg. Na een tijdje wankel gestaan te hebben kan ik een paar passen zetten. Gelukkig heeft mijn kamer uitzicht op de tuin waardoor ik meteen naar buiten kan. Als ik de deur open moet ik mijn ogen dichtknijpen voor de felle zon die hinderlijk in mijn ogen schijnt. Meteen voel ik hoe mijn huid verwarmt wordt en ik sla een zucht van opluchting. Dit voelt zo lekker, dit heb ik echt gemist.
Nu kan ik eindelijk naar mijn doel. Of het wordt mijn dood, al wil ik daar liever niet aan denken. Nee, ik ga mijn moeder zoeken.