Je Ogen
Geplaatst: 30 jan 2013 21:40
Dit is eigenlijk maar een voorproefje, een probeerseltje van me. Ik ben benieuwd wat jullie ervan vinden!
Ik denk dat ik het meest heb genoten van de manier waarop je naar me keek. Ik kwam steeds wat dichterbij. In je ogen was te zien wat je voelde, kristalhelder werd je angst weerspiegeld. Ik zette weer een stap. Ik kon zweet langs je slapen zien lopen. Je beefde. Je was bang. Ik lachte liefjes naar je. Je zag er fantastisch uit, zoals ik het liefst mijn slachtoffers zag. Bleek weggetrokken, bezweet, bebloed. Ik rook je angst en genoot er van. Ik stond bijna bij je toen je begon met jammeren. Ik tuitte mijn lippen.
'Tut tut tut. Je weet dat je geen geluid moet maken. Pas als ik het zeg.'
Je gejammer ging over in zacht gehuil. Ik hield mijn hoofd wat schuin en keek je aan. Moest ik nou medelijden voelen? Ik lachte. Ik stond tegenover je en raakte je wang aan. Het werd tijd voor de grote finale. Naast je stond een tafeltje waarop ik al mijn materialen had uitgestald. Ik trok mijn witte handschoentjes aan en pakte een spuit. Voorzichtig schoof ik er een naald in. Neuriënd vulde ik hem met een vloeistof uit een glazen flesje. Je keek naar de naald. Ik grijnsde.
'Dit kan misschien eventjes prikken', lachte ik vals.
Ik spoot de naald leeg in je rechterdij. Je vertrok geen spier. Ik gaf je een schouderklopje en je schreeuwde het uit van de pijn.
'Oeps, sorry.' Vals keek ik je aan. Direct welde er bloed op uit je schouderwond. Kleine scheurtjes waren te zien in de korst die de afgelopen dagen gevormd was. Ik raakte het aan, en bloed kwam tevoorschijn. Je gromde. Ik knipoogde en ging op mijn hurken zitten.
Ik pakte mijn scalpel en maakte een nette snede van boven naar beneden. Ik spiekte even op mijn poster. Het was een afbeelding van het menselijk lichaam, waarop alle spiertjes te zien waren. Ik vergeleek de afbeelding even met je dijbeen en begon te snijden. Het enige wat jij kon doen was toekijken. Je wist wel beter dan schreeuwen. Jouw nut had ik je namelijk al uitgelegd. Jij was mijn kikker in het biologielab. Mijn experiment. Hoe veel pezen en spiertjes kan ik doorsnijden totdat je er aan onder door gaat? Ik had je uitgelegd hoe het zou werken. Jij ging dood. Uiteindelijk. Maar je kon een pijnlijke dood sterven of een pijnloze dood sterven. Jij, slim dat je was, koos voor de pijnloze manier. Je was mijn studieobject. Maar toen spoot ik fout, en sneed ik een spier door die je wel kon voelen. Je schreeuwde. Ik voelde je angst en genoot van je pijn. Ik zag het in je ogen en ik hield ervan. Ik keek naar je, zag de angst in je ogen, en besloot op dat moment dat je ogen de laatste waren waarvan ik de spieren kapot zou snijden. Op dat moment zou jij je identiteit verliezen. Dus ik veranderde mijn plan. Snap je, ik genoot van je pijn, maar geestelijk zou jij het niet aankunnen om zonder verdoving mijn operaties te ondergaan. Ik besloot in plaats van te kijken hoe veel je aan zou kunnen, gewoon alle spieren door te snijden, ogen als laatst. De meeste met verdoving, maar ik genoot er teveel van om ze allemaal met verdoving te doen. Wat ik ook leuk vond, was je laten toekijken hoe ik je verminkte. De eerste dagen waren het leukst, toen was de angst in je ogen het grootst. Ik lachte in mezelf, en keek even naar je op. De angst was nu al veel minder, ze begonnen leger te worden. Ik moest niet lang meer wachten. Ik moest sneller werken. Ik verlangde naar het einde, het moment waarop ik eindelijk je ogen er uit zou snijden.
Ik denk dat ik het meest heb genoten van de manier waarop je naar me keek. Ik kwam steeds wat dichterbij. In je ogen was te zien wat je voelde, kristalhelder werd je angst weerspiegeld. Ik zette weer een stap. Ik kon zweet langs je slapen zien lopen. Je beefde. Je was bang. Ik lachte liefjes naar je. Je zag er fantastisch uit, zoals ik het liefst mijn slachtoffers zag. Bleek weggetrokken, bezweet, bebloed. Ik rook je angst en genoot er van. Ik stond bijna bij je toen je begon met jammeren. Ik tuitte mijn lippen.
'Tut tut tut. Je weet dat je geen geluid moet maken. Pas als ik het zeg.'
Je gejammer ging over in zacht gehuil. Ik hield mijn hoofd wat schuin en keek je aan. Moest ik nou medelijden voelen? Ik lachte. Ik stond tegenover je en raakte je wang aan. Het werd tijd voor de grote finale. Naast je stond een tafeltje waarop ik al mijn materialen had uitgestald. Ik trok mijn witte handschoentjes aan en pakte een spuit. Voorzichtig schoof ik er een naald in. Neuriënd vulde ik hem met een vloeistof uit een glazen flesje. Je keek naar de naald. Ik grijnsde.
'Dit kan misschien eventjes prikken', lachte ik vals.
Ik spoot de naald leeg in je rechterdij. Je vertrok geen spier. Ik gaf je een schouderklopje en je schreeuwde het uit van de pijn.
'Oeps, sorry.' Vals keek ik je aan. Direct welde er bloed op uit je schouderwond. Kleine scheurtjes waren te zien in de korst die de afgelopen dagen gevormd was. Ik raakte het aan, en bloed kwam tevoorschijn. Je gromde. Ik knipoogde en ging op mijn hurken zitten.
Ik pakte mijn scalpel en maakte een nette snede van boven naar beneden. Ik spiekte even op mijn poster. Het was een afbeelding van het menselijk lichaam, waarop alle spiertjes te zien waren. Ik vergeleek de afbeelding even met je dijbeen en begon te snijden. Het enige wat jij kon doen was toekijken. Je wist wel beter dan schreeuwen. Jouw nut had ik je namelijk al uitgelegd. Jij was mijn kikker in het biologielab. Mijn experiment. Hoe veel pezen en spiertjes kan ik doorsnijden totdat je er aan onder door gaat? Ik had je uitgelegd hoe het zou werken. Jij ging dood. Uiteindelijk. Maar je kon een pijnlijke dood sterven of een pijnloze dood sterven. Jij, slim dat je was, koos voor de pijnloze manier. Je was mijn studieobject. Maar toen spoot ik fout, en sneed ik een spier door die je wel kon voelen. Je schreeuwde. Ik voelde je angst en genoot van je pijn. Ik zag het in je ogen en ik hield ervan. Ik keek naar je, zag de angst in je ogen, en besloot op dat moment dat je ogen de laatste waren waarvan ik de spieren kapot zou snijden. Op dat moment zou jij je identiteit verliezen. Dus ik veranderde mijn plan. Snap je, ik genoot van je pijn, maar geestelijk zou jij het niet aankunnen om zonder verdoving mijn operaties te ondergaan. Ik besloot in plaats van te kijken hoe veel je aan zou kunnen, gewoon alle spieren door te snijden, ogen als laatst. De meeste met verdoving, maar ik genoot er teveel van om ze allemaal met verdoving te doen. Wat ik ook leuk vond, was je laten toekijken hoe ik je verminkte. De eerste dagen waren het leukst, toen was de angst in je ogen het grootst. Ik lachte in mezelf, en keek even naar je op. De angst was nu al veel minder, ze begonnen leger te worden. Ik moest niet lang meer wachten. Ik moest sneller werken. Ik verlangde naar het einde, het moment waarop ik eindelijk je ogen er uit zou snijden.
En dan óók nog een one-shot.. het zou heel goed in zo'n bloedstollende thriller passen waar de politie etc. achter deze psychopaat aan gaat 
Vroeg me af wat je allemaal met het slachtoffer zou doen, jammer dat het nu al eindigde... ik heb stille hoop dat het slachtoffer het stiekem toch overleefd 
haha.