Online Verhalen

We hadden het laatst op school over WO II en opeens kwam dit idee in me op. Ik wou er eerst een heel verhaal van maken, maar ik kwam niet verder dan het tweede hoofdstuk. Dus heb ik er maar een one-shot van gemaakt. Enjoy.


Mijn benen voelden loodzwaar aan, maar ik moest blijven lopen. Ik moest blijven volhouden. Als ik opgaf, zouden ze me gevangen nemen, of makkelijker: me meteen vermoorden. Ik wist niet wat ik erger vond. Ik hoorde de dreigende voetstappen steeds maar dichterbij komen. Ik durfde niet achter me te kijken, bang voor wat ik zou aantreffen. Ook al wist ik maar al te goed wie er achter me aanzat. Ik voelde me verdoofd, ik kon alleen nog maar lopen. Het enige wat ik hoorde was het ritme van de oorverdovende voetstappen, dat bij elke stap luider leek te worden. Het enige wat ik nog voelde, was de verschrikkelijke pijn in mijn benen. Ik wist dat ik dit niet lang meer zou volhouden. Als ze me niet snel genoeg lieten gaan, zou ik door mijn benen zakken. De pijn was nu zo erg dat het bijna ondraaglijk werd. Ik kon de adem van de Duitse soldaten al tot in mijn nek voelen. Ik wist dat één van hen een geweer bij had, maar hij was een heel stuk achter. Het was een slimme keuze van mij geweest om het bos in te vluchten, omdat het hier moeilijker was om me bij te houden. Bovendien konden ze me maar amper raken, door de dichtbegroeide bomen en struiken, die me verscholen achter hun grote, groene bladeren. Opeens stond ik stil, iets hield me tegen. Ik voelde dat mijn voet vastzat onder een boomstronk. Ik deed mijn best hem los te krijgen terwijl ik verschrikt de Duitsers op me af zag komen. Ik wist het wel zeker, dit was het einde. Ik deed nog een laatste poging om mijn voet los te krijgen. Tevergeefs. Het volgende moment werd ik ruw op de grond gesleurd. Iemand hield me stevig tegen de koele aarde gedrukt, wat eigenlijk overbodig was. Ik was zo uitgeput van het rennen dat ik geen kracht meer had om te bewegen. Ik bleef een tijdje liggen met mijn gezicht tegen de grond gedrukt. De aarde voelde koud en vochtig aan tegen mijn gloeiende gezicht. Ik wist dat er verschillende mannen naar me keken, op me letten. Elke beweging registreerden ze in hun geheugen en elke beweging kon fataal zijn. Ik bleef dus maar onbeweeglijk en vol angst liggen, ook omdat ik nog altijd verdoofd was van het lopen. Opnieuw hoorde ik voetstappen dichterbij komen en de mannen wisselden een paar woorden in het Duits, waar ik niets van begreep. Ik vermoedde dat ze het hadden over wat ze met me zouden doen. Nu vermoorden of voor de ogen van alle anderen? De man die me vast had, draaide me op mijn rug en liet me los. Nu keek ik recht in de ogen van de man met het geweer. Hij had het stevig vastgeklemd en het was op mij gericht. Ik verstijfde van angst. Traag sloot ik mijn ogen. Ik durfde niet te kijken, ik wilde dit niet zien. Ik wachtte op het moment dat de kogel werd afgevuurd, mijn bloedeigen kogel.

Naar verhaal, maar dat vind ik van alle oorlogsverhalen.

Ik vind dat je het wel goed hebt beschreven. En ik hoopte dat een ander haar vast had en haar in veiligheid bracht. Maar helaas :[

Goed geschreven!

Jemig, dit verhaal komt echt binnen.

Je hebt het goed beschreven. Het is voor mij, als één van de lezers, erg duidelijk wat je hoofdpersonage voelt en wat ze denkt. Daar wil ik je mijn complimenten voor geven. Daarnaast heb je deze one-shot goed opgebouwd. De spanning heb je in het verhaal gehouden vanaf het eerste woord tot aan de laatste punt.
Zoals Maijke al zei, je weet hoe het ongeveer gaat aflopen maar je hoopt altijd zo op dat er iets anders gebeurd. Ook ik heb dat bij dit verhaal. Je weet wat er ongeveer gaat gebeuren maar je blijft doorlezen omdat het goed is geschreven en omdat je eigenlijk hoopt dat het anders afloopt. Ookal loopt het wel zo af als ik had verwacht, het neemt niet weg dat het een goed geschreven verhaal is!

Wow dankjewel!