Online Verhalen

Versie 3, hopelijk blijft het hierbij...

Omdat veel van jullie toch wel positief reageerden op een herschreven versie van A Song Rewritten ofwel Coming Home, ga ik toch maar weer een poging wagen. Ik vind het zonde om het geweldige idee weg te gooien, ik ben tijdens het schrijven onwijs veel van de personage's gaan houden en ik wil daar nog niet mee stoppen. (: Hopelijk lukt het me om deze af te maken, maar ik denk dat het wel gaat lukken met behulp van Jenny (Mahogany) die een geweldige job doet met het neerzetten van Flynns karakter. ;p Veel leesplezier!

Ik lag op mijn rug, mijn armen onder mijn hoofd gevouwen, starend naar de oranjeroze wolken. De zon was net achter de bomen verdwenen en het vage avondlicht wierp een zachte, aangename gloed over het park.
Tegen mijn zij lag mijn hond Kiwi. Hij had zijn oogjes gesloten en deed alsof hij sliep, maar ik zag aan zijn gespitste oortjes dat hij alles om zich heen nauwlettend in de gaten hield.
Ik ademde eens diep in en uit. Ik was doodop, maar ik mocht niet omvallen tot zeker half één vannacht. En nu was het nog maar half zeven.
“Waar is Ninah?” hoorde ik de stem van mijn beste vriendin en kamergenootje, Kirsten.
Ik richtte me wat op en stak mijn hand omhoog. “Ik ben hier,” riep ik zacht.
Kiwi opende zijn oogjes en ging rechtop zitten. Zijn korte staartje ging heen en weer toen hij zag dat Kirsten op ons af kwam lopen. Toen ze dichtbij genoeg was naar zijn zin, schoot hij overeind en rende hij enthousiast naar haar toe.
Ik glimlachte en maaide met mijn vingers door mijn haren om de knopen eruit te trekken. “Is het eten op?”
“Ja, had je nog meer gewild?” Kirsten plofte naast me neer en meteen nam Kiwi haar schoot in beslag.
“Nee, hoor.” Ik rekte me uitgebreid uit en gaapte. “Ik houd het echt niet vol tot vanavond laat,” kreunde ik. “Als ik nu mijn bed in zou rollen, zou ik meteen slapen. Sterker nog, ik denk dat ik zelfs staande in slaap zou kunnen vallen.”
“Doe maar niet,” merkte Kirsten bezorgd op. “Ga anders gewoon naar huis, je hebt je aandeel hier meer dan genoeg geleverd.”
“Nee, dat vind ik niet leuk.” Ik schudde mijn hoofd. “Ik leefde weken naar dit feestje toe. Ik laat me niet tegenhouden door een nacht slecht slapen.”
“Het is morgenochtend wel jouw beurt om brood te halen,” plaagde Kirsten.
“We zijn toch niet voor één uur thuis,” grijnsde ik. “En dat betekent dat we zeker tot tien uur morgenochtend slapen.”
Kirsten liet zich achterover vallen en staarde naar de wolken. “Het is nog steeds stikheet.” Ze wreef langs haar voorhoofd. “Van mij mag het ter plekke gaan onweren en stortregenen.”
“Van mij niet,” zei ik snel. “Dat mag nog even wachten tot een uur of twee vannacht.”
Het bleef een tijdje stil tussen ons. Al snel was ik diep in gedachten verzonken terwijl ik Kiwi zachtjes over zijn ruggetje streelde. Over een paar dagen was het alweer vier jaar.
Prompt verdween mijn goede humeur. Ik had mezelf nog zo op het hart gedrukt vanavond niet aan hem te denken en wie was het onderwerp van mijn gedachten...?
Ik glimlachte triest. Ik had het wel kunnen weten. Ondanks die vier jaar dat we elkaar niet hadden gezien of gesproken, dacht ik nog elke dag aan hem.
“Ninah,” zei Kirsten streng. Ze had natuurlijk aan mijn gezichtsuitdrukking gezien wie in mijn gedachten aanwezig was. “Zet hem uit je hoofd. Niet vanavond, oké?”
Ik beet mijn lippen op elkaar en haalde mijn schouders op. Dat zou toch niet lukken. Ik sprong overeind. Kiwi blafte me verontwaardigd toe. Ik stak ongeïnteresseerd mijn tong naar hem uit.
“Ik ga kijken of ik nog kan helpen met... dingen,” verzon ik.
“Alles is al klaar...?” Kirsten stond ook op en klopte haar kleren af. “Het is nu slechts wachten tot het zeven uur is en dan gooien we de poorten open.”
“Oh.” Ik fronste teleurgesteld en pakte de slijmerige bal van Kiwi vast. Meteen was de hond vol aandacht en enthousiasme. Keffend sprong hij tegen me aan. Ik gooide de bal zo ver mogelijk weg en veegde een pluk haar uit mijn gezicht.
Achter ons was de band bezig met stemmen. Het was een garage-bandje hier uit Wickston en dit was hun eerste echte optreden. Ons budget was laag en daarom hadden we niet veel geld uitbesteed aan een professionele band. Die zou toch niet willen komen spelen voor een simpel tuinfeestje in deze uithoek van Californië. Zij waren veel liever op de grote feesten in Los Angeles.
Een glimlach dwaalde over mijn gezicht. Los Angeles... Daar woonde hij nu, in een grote villa in de buurt van Long Beach, terwijl hij genoot van zijn ongelooflijke fortuin.
“Ninah,” klonk Kirstens stem waarschuwend. “Zet hem uit je hoofd.”
“Dat probeer ik,” verzuchtte ik moedeloos. “Het lukt gewoon niet. Het is al bijna vier jaar geleden.”
Kirsten sloeg haar armen over elkaar. “Ik ga je echt in een coma brengen als het zover is.” Ze had moeite om een grijns te onderdrukken. “Misschien huil je dan niet de hele dag.”
“Grote kans,” knikte ik. Dat was in ieder geval de afgelopen drie jaar wel het geval geweest. De laatste weken waren aftellen en op de bewuste dag stortte ik altijd in en kon ik niet meer stoppen met huilen. Ik had het altijd zwak van mezelf gevonden dat ik zo slecht over hem heen kon komen. Gelukkig was Kirsten er altijd nog geweest om me op te vangen.
Ik ging weer in het gras zitten en liet me achterover vallen. De wolken waren veranderd van roze-oranje naar donkergrijs tegen de strakblauwe lucht. Ik volgde een vliegtuiglijn met mijn ogen tot ik het toestel vond en staarde het na tot het achter de bomen verdween.
Kiwi kwam weer aangestuiterd en besloot voor de verandering zijn poten eens in mijn buik te zetten om mijn aandacht te trekken. “Oef!” Ik snakte naar lucht en keek met een vertrokken gezicht naar de kwijlende Corgi. Zijn bal druppelde en het smerige speeksel kwam op mijn shirtje terecht. “Kiwi!” riep ik verontwaardigd. Hij keek me aan met de onschuld van een pasgeboren lammetje en begon te kwispelen toen ik de bal uit zijn bek nam. Ik grinnikte en gooide de bal weer weg.
“De band is goed,” hoorde ik Kirsten zeggen. Ik keek omhoog, naar haar gestalte dat drie keer zo lang leek te zijn nu ik voor haar voeten op de grond lag.

Bedankt voor de OV+. :3

“Ja, best wel...” Ik luisterde naar de stukjes muziek die ze samen speelden en glimlachte. Het herinnerde me aan de tijd van mijn high school. Zelf had ik ook een tijdje in een bandje gezeten als background zangeres, maar toen ik mijn high school afrondde was ik ermee gestopt om me op mijn studie te storten.
Mijn ogen vielen even dicht en bijna viel ik in slaap, tot Kiwi weer naar me toe kwam rennen en de bal op mijn buik legde. Ik pakte de bal vast voor het kwijl door mijn shirtje kon dringen en trok een vies gezicht. “Moet dat nou?” zei ik tegen de hond, die me verwachtingsvol aankeek.
“Ik snap echt niet dat hij nog zo’n bron van energie kan zijn. Hij stuitert al de hele dag door het park op een onvermoeibaar tempo!” Kirsten bukte zich om hem achter zijn oren te kriebelen. “Het lijkt erop dat hij onuitputtelijk is.”
Ik grinnikte. “Vannacht is hij uitgeschakeld en hoor je hem snurken,” voorspelde ik. “Dat is altijd als hij zich goed heeft uitgeleefd.”
“Waarschijnlijk liggen wij dan in coma, dus dat horen we toch niet,” grijnsde Kirsten. Ze plofte naast me neer. “Hij is echt een geweldige aanwinst. Ik ga hem missen als ik straks op mezelf ga.”
Ik fronste. “Wie zegt dat hij niet van jou is? Kiwi is het zo veel van jou als hij van mij is en dat weet je best.”
“Maar we kunnen hem moeilijk in tweeën hakken,” schokschouderde Kirs. “Dat zou wel erg zielig zijn.”
Ik schoot in de lach. “Dat zullen we hem inderdaad maar niet aan doen.” Ik knuffelde de kortpotige Corgi en duwde mijn gezicht in zijn nek.
Zijn hartje roffelde en hij hijgde, blijkbaar had hij het toch wel warm. Hij had in ieder geval helemaal geen zin om te knuffelen en schoot ervandoor met zijn bal in zijn bek. Ik moest lachen en leunde wat achterover, steunend op mijn ellenbogen.
Kirsten keek over haar schouder om naar de kerkklok te kijken, die hoog boven de huizen uit torende. “Het is bijna zeven uur.” Ze krabbelde overeind en rekte zich uitgebreid uit.
Ik ging weer rechtop zitten en klopte mijn zwarte shorts af. “Laten we dan maar naar de rest gaan.” Ik gooide mijn haren voorover en bond ze in een warrige paardenstaart, die er binnen de kortste keren weer uit zou zakken.
Samen liepen we naar de rest van de groep vrijwilligers die dit feestje hadden mogelijk gemaakt.

Tegen een uur of tien was het helemaal donker. Verspreid over het grasveld waren drie vuurkorven aangestoken en er hingen slingers lantaarns in de bomen.
Het was een groot succes, er waren meer mensen op komen dagen dan we hadden verwacht, wat tot resultaat had dat iedereen zijn benen uit zijn lijf moest rennen om alles bij te houden.
Vermoeid zakte ik tegen een van de steunpalen van de tent naar beneden. Kiwi ging netjes naast me zitten en legde zijn snuitje in mijn schoot. Ik glimlachte en aaide hem over zijn kop. Hij sloot zijn oogjes en plofte uitgeput op zijn buik.
Ik leunde met mijn hoofd tegen de paal en voor ik het wist vielen mijn ogen dicht. Ik was zo moe dat ik maar heel even had om in slaap te vallen.
Ik wist niet hoe lang ik weg was geweest, toen ik plotseling iemand langs mijn voorhoofd voelde strijken. Ik wist ook niet of ik nu droomde of dat er werkelijk iemand naast me zat, stond, lag of hing, het kon allemaal.
Ik duwde de hand weg en rolde mijn hoofd opzij. Iemand schudde zachtjes aan mijn schouder en riep mijn naam. Ik herkende de stem vaag, maar ik wilde niet weten wie het was en ik dacht er niet verder over na, tot ik plots voelde hoe iemand zijn koele lippen op de mijne drukte. Heel even gaf ik over aan het heerlijke gevoel dat mijn lichaam overspoelde, tot ik besefte wat er precies gebeurde.
Mijn ogen vlogen open en met een verraste, verontwaardigde kreet trok ik me los. “Wie denk je wel niet dat je bent!” gilde ik al voor ik zag wie ik tegenover me had. Zodra ik zijn gezicht herkende, viel ik stil. Mijn adem stokte en vol verbazing en ongeloof staarde ik hem in de ogen.
Mijn lichaam werd volledig uitgeschakeld terwijl de jongeman tegenover mij in de lach schoot. “Ninah, eerlijk, je ziet eruit alsof je zojuist een spook hebt gezien!”
Mijn verbazing maakte plaats voor een gevoel van onbeschrijfelijke woede en ik gaf hem een niet mis te verstane mep in zijn gezicht. “Het scheelt niet veel,” gaf ik kil toe.
Flynn dook te laat weg en kreeg de slag volop in zijn gezicht, wat me de voldoening gaf die alle ellende bijna helemaal goedmaakte. “Ook fijn jou terug te zien,” grijnsde hij. “Nog altijd even chagrijnig als je wakker wordt gemaakt, zie ik.”
Ik keek hem onheilspellend aan. Blijkbaar wist hij nog wat die blik betekende want hij werd weer serieus. “Ninah...” begon hij. Ik maakte me klaar voor een of andere slappe smeekbede, maar in plaats daarvan zei hij slechts: “Sorry dat ik je wakker heb gemaakt.”
“Alleen daarvoor?”
Hij viel stil en wreef langs zijn voorhoofd. Een tijdje bleef hij stil tot hij zei: “Dit zag er in mijn hoofd helemaal anders uit.”
“In mijn hoofd ook,” zei ik bijna meteen en ik glimlachte cynisch. “In mijn hoofd sla ik jou op dit moment de hersens in.” Ik krabbelde overeind.

Haha, heerlijk alweer, dat gebekvecht! (:

Stiekem vind ik dit begin nu al veel leuker dan die andere ;d

Ik volgde een vliegtuiglijn met mijn ogen tot ik het toestel vond en staarde het na tot het achter de bomen verdween.

Ik vind dit een soort beeldspraak, maar weet niet of je het ook zo bedoeld hebt? Dat Flynn zegmaar net als dat vliegtuig verdween (;

Goed, ga zo door! (hoe standaard, maar hoe waar ;p)

En het bekvechten is begonnen rake opmerkingen inclusief!
Dit blijft echt een heerlijk verhaal om te lezen
Veel heb ik nu nog niet echt te zeggen, behalve dat ik zo verliefd ben op het plot en de karakters
Gewoon doorgaan en zeker niet ontmoedigd raken, want als het even wat moeilijker gaat met schrijven, dan kom je er wel uit
Nu maar hopen dat de andere lezers deze versie net zo geweldig vinden als ik, dan kan er al niet veel mislopen

Bedankt voor de leuke reacties. (: Jenny, ik moet wel zeggen dat het komt door ons rollenspel dat het nu zo onwijs goed lukt. (: Gisteren schreef ik in één uurtje zomaar 8 pagina's weg, dat komt niet vaak voor, haha. (:

“Hm...” Hij leek er helemaal niet aangedaan door te zijn en stond ook op. “Ik had eerder een omhelzing verwacht. Tranen van geluk, misschien.” Hij keek me nu serieus aan en ik kon bijna niet geloven dat hij het meende. “Maar blijkbaar lopen sommige dingen gewoon niet zoals we verwachten,” liet hij erop volgen zonder zich iets aan te trekken van mijn vuurspuwende blik.
“Dus jij denkt echt, dat ik je om de hals zou vliegen, na alles wat je hebt geflikt? Of misschien na alles wat je juist níet hebt gedaan?”
Hij haalde zijn schouders op. “Ik had kunnen verwachten dat het een te optimistisch beeld was, ja.”
“Bij jou is alles een te optimistisch beeld. Wat doe je hier?”
Ik merkte maar al te goed dat Flynn zijn ogen niet van me af kon houden en het maakte me ongemakkelijk. “Ik wilde een pauze nemen. Even weg van de drukte.” Hij liet een stilte vallen voor hij er met een mij onbekende blik in zijn ogen op liet volgen: “Jou terugzien...”
Ik keek hem met fonkelende ogen van woede aan en zweeg veelbetekenend, maar dat leek hem niet onder de indruk te brengen. Hij leek zelfs opgelucht dat hij me weer zag.
“Ik heb een appartement gekocht, even buiten het centrum. Kom maar eens langs, als je dat wilt. Ik heb fijne buren, vooral mevrouw Bell is erg aardig.” Hij grijnsde.
De moed zonk me in de schoenen. Mevrouw Bell was mijn buurvrouw. “Jij woont recht boven mij?” zei ik ongelovig. Ik wist dat er een appartement leeg stond en dat was van de bovenburen. Dus het kon niet missen.
Flynn grijnsde nog steeds en zei met gespeelde verbazing: “Oh, jij woont daar ook?” Hij schudde ongelovig zijn hoofd. “Zo zie je maar hoe klein deze stad eigenlijk is.”
Ik balde mijn vuisten en keek hem vijandig aan. “Je hebt het opzettelijk zo geregeld, of niet soms?”
Hij grijnsde zijn zelfverzekerde grijns die de hele wereld plat voor zijn voeten had gekregen. “Eerlijk? Eerst niet. Maar toen ik aankwam, zag ik je naam wel bij de brievenbus staan. Het verbaasde me, want ik dacht dat je inmiddels al wel uit Wickston vertrokken zou zijn. Ik wist niet eens zeker of je het wel was. Best een fijne verrassing, vind je niet?”
Ik trok mijn kin omhoog. “Het ligt eraan wat je onder ‘fijn’ verstaat.”
Hij antwoordde niet en glimlachte slechts mysterieus. Hij liet zijn blik even over de partygangers dwalen en keek me toen weer aan. “Hoe komt het trouwens dat je hier lag te slapen?” vroeg hij. Hij keek me onderzoekend aan.
Zijn nieuwsgierige blik en zijn glinsterende ogen wakkerden een verongelijkte woede in me op. “Wat gaat jou dat precies aan?” kaatste ik terug.
Hij haalde zijn schouders op en trok een mondhoek omhoog. Plagend keek hij me aan. “Dit lijkt me niet echt een evenement om bij in slaap te vallen. Maar als je niet over slapen wil praten, kunnen we het ook ergens anders over hebben.” Hij haakte zijn blik vast in die van mij. “Over jou, bijvoorbeeld.” Hij glimlachte.
Een grijns verscheen op mijn gezicht. “Flynn Harvey wil het een keer over iemand anders hebben dan over zichzelf. Waar zijn de reporters wanneer je ze nodig hebt?” Ik keek subtiel achter me en keek hem toen veelbetekenend aan.
Hij lachte het weg, maar ik zag dat hij geraakt was door mijn reactie. Hij kon niet alles voor me verbergen. Hij haalde zijn schouders op. “Ik kies altijd zorgvuldig de juiste momenten uit, weet je. Maar goed, hoe gaat het met je studies?”
Ik fronste en sloeg mijn armen over elkaar. “Ik ben pas afgestudeerd.”
Flynn lachte verrast. “Gefeliciteerd! Al werk gevonden?” Ik kon aan hem merken dat hij liever over heel andere dingen wilde praten, maar daar trok ik me niets van aan.
“Waarom wil je dat weten?” Ik keek hem strak aan.
“Ik was van plan om vanaf nu elke dag met je mee te gaan naar het werk, zie je.” Hij gaf me een plagende knipoog. “Rustig aan, Ninah. Ik ben enkel nieuwsgierig.”
Ik keek weg. “Als je wilt weten hoe ik leef en wat er de afgelopen vier jaar is gebeurd, had je maar in Wickston moeten blijven.” Ik floot op mijn vingers om Kiwi te roepen en liep weg zonder op Flynns antwoord te wachten. Ik moest moeite doen om niet om te kijken om zijn uit het lood geslagen gezicht te kunnen zien.
Vier jaar. Vier jaar lang was hij weggeweest, vier jaar lang had hij de roem gezocht. En nu was hij er ineens weer en verwachtte hij van me dat ik deed alsof er niets was gebeurd. Ik balde mijn vuisten en schold hem in gedachten uit voor alles wat in me opkwam.
Vier jaar geleden, op ons prom-feestje, had ik Flynn overgehaald om op het podium een lied te zingen. Fortuinlijk voor hem en jammer voor mij was er een criticus onder ons, die in het comité zat. Hij plukte Flynn van het feestje en die avond was er een contract getekend. Binnen een maand brak hij wereldwijd op razendsnel tempo door. Zijn stem veroverde de hitlijsten en de platenmaatschappij waar hij het contract had ondertekend, haalde hem uit Wickston. Ik vergeet nooit meer de dag waarop hij vertrok.

Hm. Sorry. Ik ben gehecht geraakt aan het andere begin Dit is ook wel leuk, maar dat andere.. haha Niet weer opnieuw beginnen hoor! Het is een leuk begin

Ga zo door!

+1 lezer
Vind die sarcastische opmerkingen altijd leuk om te lezen ^^
Het maakt het verhaal luchtiger en spontaan,
Ga zo verder!

Bedankt voor de leuke reacties. :3 @Maaike, omdat ik de zomer in mijn hoofd heb, vooral sinds vandaag, besloot ik eens anders te beginnen. :3 Hopelijk bevalt deze je op den duur ook net zo. (:

Hij had niet eens de moeite genomen om afscheid van mij en al zijn goede vrienden te nemen. Ik was in die tijd hevig verliefd op hem en hij had me laten zitten alsof ik niets waard was. Toen ik naar het vliegveld was gegaan om hem uit te zwaaien, was hij te druk in de weer geweest met zijn nieuwe manager en een zwerm persmuskieten hing als vanzelfsprekend om hem heen. Vanaf dat moment was mijn wereld ingestort. Hij had niet een keer naar me omgekeken en hij was gegaan alsof het de normaalste zaak van de wereld was.
Ik vocht tegen mijn tranen toen ik werd herinnerd aan de tijd die toen volgde. Kirsten had alle mogelijke moeite gedaan om me uit een depressie te trekken terwijl de wereld werd overspoeld door het talent van Flynn. En het allerergste was nog dat hij een gouden stem had. Hij had door hoe hij muziek moest maken en zijn muziek was schitterend. En al die tijd, al die vier jaren dat hij in Los Angeles een roemrijk leven leidde met vrouwen, drank, andere beroemde sterren en vooral erg, erg veel geld, had hij niet één keer de moeite genomen om contact met me op te nemen.
Ik vond Kirsten vooraan het podium. Ze stond te flirten met de leadzanger, maar dat kon me niets schelen. Zonder pardon trok ik haar aan haar pols uit de menigte. “Hé! Wat...” begon ze al, maar toen zag ze mijn gezicht dat er lijkbleek uit moest zien. “Wat is er gebeurd?” vroeg ze bezorgd. Ze had moeite om boven de muziek uit te komen.
“Flynn is hier,” zei ik somber.
“Wat!?” gilde Kirsten. “Flynn, hier? In Wickston?” Ze keek me in opperste verbazing aan. “Dat kan niet! Heb je niet gehallucineerd? Spoken gezien?”
Ik schudde koppig mijn hoofd. “Was dat het maar... Hij is hier. Ik was in slaap gevallen en hij heeft me wakker gemaakt,” legde ik ongeduldig uit. En hoe... Ik zocht met mijn ogen de menigte af, op zoek naar zijn gezicht, maar hij had zich of onherkenbaar gemaakt of was verdwenen.
Kirsten liet haar blik ook over de feestgangers dwalen. “Dat... Dat kan toch niet? Wat heeft hij dan tegen je gezegd? ‘Hey, ik weet dat ik je vier jaar geleden als een baksteen liet vallen, maar dat kunnen we nu vast wel vergeten! Tenslotte ben ik er nu weer!’?”
“Vergelijkbaar,” knikte ik. Plots zag ik hem, hij stond net buiten de menigte die voor het podium stond te dansen. “Daar staat hij.” Ik wees naar zijn bijna onherkenbare gestalte. Hij had een grote zonnebril op zijn gezicht gezet.
“Niet te geloven,” mompelde Kirsten. Haar ogen spuwden vuur.
“Het wordt nog leuker,” zei ik somber en ik glimlachte wrang. “Hij is onze bovenbuurman.”
Ze keek met een ruk opzij en staarde me ongelovig aan. “Nee... Dat...” Ze zocht naar de goede woorden.
Ik knikte met op elkaar geklemde lippen en keek even naar Flynn, die ons stond te observeren. Hij had vast door dat we het over hem hadden, gezien Kirsten eruit zag alsof ze hem met haar blote handen kon wurgen.
“Mevrouw Bell zei toch pas, dat het penthouse verkocht was...? Hij heeft het blijkbaar gekocht.” Ik balde gefrustreerd mijn vuisten.
Kirsten zuchtte luid. “Wat haalt hij zich in zijn hoofd?!”
“Geen idee... Als hij denkt dat hij me zomaar terug kan krijgen, dan heeft hij het goed mis,” zei ik tegen beter weten in. Mijn hart dacht er overduidelijk heel anders over. Ik kon nog steeds zijn lippen op de mijne voelen en hoe meer ik daaraan dacht, hoe meer ik in de war raakte.
Kirsten volgde mijn blik en staarde kwaad naar Flynn. “Over een paar dagen zal de stad wel overspoeld worden door de journalisten. Smerige persmuskieten. Oh, en vergeet de fans niet!”
Ik trok een somber gezicht. “Hopelijk duurt het wel wat langer...” Ik haalde diep adem. “Ik heb geen zin de hele dag zulke indringers voor het gebouw te hebben.”
“Ik ook niet...”
Ik keek grimmig naar de jongens op het podium om me van Flynn af te wenden. “Als hij de hele wereld wil laten denken dat we de beste maatjes zijn, zal ik er alles aan doen om hen te vertellen dat dat absoluut níet het geval is.”
Kirsten schoot in de lach. “Zo ken ik je, Ninah.” Ze grijnsde. “En laten we hem nu gewoon even vergeten en genieten van de avond, goed?”
Ik knikte even en grinnikte. “Eigenlijk zou ik hem willen ontmaskeren, was het niet dat dan het hele feestje verpest zou worden.”
Kirsten glimlachte. “Doe dat maar niet, dan kun je er zeker van zijn dat de pers morgen al voor de deur staat.” Ze nam mijn pols vast en trok me met zich mee. We werden opgeslokt door de menigte, tot we voor het podium stonden. “En nu ga je gewoon genieten van de avond!” riep ze boven de muziek uit.
Ik lachte en liet me gewillig meetrekken. Maar ondanks alle afleiding bleef Flynn de hele avond onvermoeibaar in mijn gedachten rondrennen.

Little_Miss_Perfect schreef: “Wat!?” gilde Kirsten. “Flynn, hier? In Wickston?” Ze keek me in opperste verbazing aan. “Dat kan niet! Heb je niet gehallucineerd? Spoken gezien?”

Haha

Little_Miss_Perfect schreef:Maar ondanks alle afleiding bleef Flynn de hele avond onvermoeibaar in mijn gedachten rondrennen.

Dit vind ik echt een geweldige zin! :3

Likeyourstory<3

Leuk vervolg! Ergens bekruipt me het gevoel dat die twee meiden een hoop kattekwaad gaan uithalen met Flynn, hihi. Ben benieuwd!

@Maaike, daar zeg je zo wat. :3 Bedankt voor de reacties, hier weer een stukje. (a)

Natuurlijk had ik de volgende ochtend een onvermijdelijke kater. Ik had zo vreselijk veel gedronken dat Kirsten me mee naar huis had moeten slepen rond een uur of half twee. Flynn had ik angstvallig gemeden, maar hij was voortdurend in mijn buurt gebleven, alsof hij een oogje in het zeil wilde houden. Ik kon niet tegen alcohol en mijn tijd met Flynn, voordat hij naar Los Angeles vertrok, had dat meer dan eens bewezen. Waar hij niet warm of koud werd van twee biertjes, keek ik al glazig uit mijn ogen.
En zo ook gisteravond. Ik had veel meer op dan ik aankon en als vanzelf moest ik daar nu de tol voor betalen. Zodra ik een beetje bij begon te komen, merkte ik al een bonzende, misselijkmakende hoofdpijn op. Ik kreunde vol zelfverwijt en rolde me op mijn buik. Mijn spieren waren stijf en mijn nek deed ook zeer.
Er klonk een klein klopje op mijn deur. “Ninah, ben je wakker?” klonk Kirstens onwaarschijnlijk opgewekte stem. Ik vroeg me af hoe laat het was en vergat te antwoorden.
De deur ging open en Kirsten kwam binnen. Ik voelde hoe ze op mijn bed kwam zitten en over mijn rug streelde. Ik maakte een onduidelijk ‘mm’- geluid om haar te bewijzen dat ik wakker was, maar verder bleef ik roerloos liggen.
“Ik heb wat drinken voor je. En een aspirine,” fluisterde Kirsten. Ze zette het glas op het nachtkastje naast mijn bed en ging op haar rug naast me liggen.
Ik richtte me wat op en ging op mij zij liggen, met mijn gezicht naar haar toe. “Hoe laat is het?”
“Elf uur in de morgen,” antwoordde ze. “Ik ben een uur geleden opgestaan.”
Ik dacht even na. “Heb ik nog rare dingen gedaan?”
“Nee, het viel nog mee, verrassend genoeg. Je was alleen hevig geëmotioneerd. Je hebt de hele weg naar huis lopen janken, zo hard dat Kiwi met je mee ging doen.”
Ik voelde dat mijn wangen rood werden van schaamte. “Echt?” vroeg ik voor de zekerheid, maar de doodserieuze uitdrukking op Kirstens gezicht loog er niet om.
“Maar niemand heeft het gezien, hoor,” grijnsde ze toen. “Tenminste, voor zover ik weet niet. Alleen mevrouw Bell kwam nog even kijken wat er aan de hand was, toen we thuiskwamen. Ze bood aan om op Kiwi te passen.”
“Dat is lief van haar,” zei ik. Ik merkte dat de mist in mijn hoofd wat optrok nu ik wat wakkerder was. Ik ging rechtop zitten en haalde een paar keer diep adem om de duizeligheid weg te drijven.
“Ze is dol op Flynn.” Kirsten fronste. “Blijkbaar heeft ze al een babbeltje met hem gemaakt. Ze komt niet over hem uitgepraat. Ik geloof dat ze niet eens doorheeft dat hij wereldberoemd is.”
Ik kreunde. “Als ze erachter komt dat Flynn en ik elkaar kennen, is mijn leven voorbij.”
Kirsten liet een antwoord in het midden en gaf me het glas met de aspirine. Ik sloeg het hele glas in één keer achterover en liet me weer terug in de kussens zakken. Het koude glas hield ik tegen mijn slaap en ik sloot mijn ogen.
“Ik sprak haar vanochtend,” ging Kirsten toen verder. “Ik ga straks voor haar om boodschappen. Ik moet die van ons toch nog doen.” Ze trok een gezicht. “Ik heb er zo’n hekel aan. Ik weet dat het mijn beurt is, maar wil je niet met me meegaan?”
Ik legde mijn hand over mijn ogen en bleef een poosje stil, in overweging nemend of ik de hele dag in bed zou blijven of mezelf er toch maar uit zou slepen. Ik besloot na een korte tweestrijd het laatste te doen. Niemand had er wat aan als ik mezelf hier zielig zou liggen vinden. “Ik ga wel mee,” gaf ik toe. “Maar dan ga je morgen in mijn plaats.” We gingen elke dag de nodige boodschappen halen. Soms was dat maar een beetje, maar dat voorkwam dat we de hele dag binnen bleven. Uiteindelijk sloegen we toch twee vliegen in één klap, want we lieten altijd meteen Kiwi uit.
“Beloofd,” zei Kirsten opgelucht. “Zullen we voor de lunch gaan?”
“Als ik mezelf dan al zo ver heb gekregen uit bed te komen, vind ik alles best.” Ik wreef mijn ogen uit en hees mezelf rechtop. “Is er koffie?”
“Heb net gezet,” knikte Kirsten.
“Gelukkig,” verzuchtte ik. “Je bent een ware held.” Zonder koffie had ik waarschijnlijk jaren geleden de moed om uit bed te komen al opgegeven. Ik sloeg de dekens over Kirsten heen en liet me uit bed glijden. Zodra ik de ijskoude, stenen vloer van de keuken onder mijn voeten voelde, was mijn hoofdpijn over. Ik schonk een kop koffie in en nam gretig een slok. Natuurlijk was de koffie nog veel te heet en verbrandde ik mijn tong.
Kirsten had een ontbijtje voor me klaargemaakt. Ik zag dat ze alles al op een dienblad had gezet, met de bedoeling me ontbijt op bed te verzorgen. Ik glimlachte; dat was erg lief van haar. Maar eerlijk gezegd moest ik nu niet aan eten denken en daarom liet ik het nog even staan.
Ik omklemde mijn kop koffie en liep naar het raam. Buiten was het zonnig, net als gisteren, en de dag daarvoor, en de afgelopen twee weken. Het was merkbaar dat de zomer eraan kwam.
Ik keek naar de overkant van de straat. Een eindje verderop kon ik het park zien liggen. Het witte zeildoek van de tenten die we gisterenmiddag met man en macht hadden opgezet, was nog steeds een beetje te zien door de bomen heen. Waarschijnlijk zouden ze vandaag pas de boel afbreken. Ik kon geloven dat niemand daar meer behoefte aan had om half twee ’s nachts.
Ik dronk mijn koffie en stond een beetje te dagdromen. Mijn ouders hadden dit appartement voor Kirsten en mij gehuurd toen we beiden gingen studeren in de grote stad, een tiental kilometers verderop. We hadden geen cent zelf hoeven te betalen en ik was mijn ouders daar ontzettend dankbaar voor. Het appartement had een fijn uitzicht en was ruim. Weliswaar was alles klein, we hadden wel een fatsoenlijk aantal kamers. Een klein keukentje, een mini-badkamer en een woonkamer én nog twee kleine slaapkamers. Ik wist dat we ontzettend geluk hadden gehad dat we dit appartement hadden gevonden. Mijn ouders hadden er geen problemen mee gehad om ons te helpen met de inrichting.
En nu kwam het ons goed uit dat we nog in Wickston woonden. Kirsten had een niet veelzeggende maar ruimverdienende baan bij de regionale ochtendkrant te pakken; ik was nog steeds aan het zoeken naar iets waar mijn studie aan de Kunstacademie nog van pas zou komen.
Ik wreef in mijn ogen en nam de laatste slok van mijn koffie. Ik zette mijn mok weg en ging me aankleden. Toen ik er uiteindelijk een beetje toonbaar uitzag, liep ik naar de keuken om toch maar een poging te wagen aan het ontbijt. Zodra ik de keuken binnenstapte, zag ik dat Kirsten op het aanrecht zat met een grote emmer ijs naast zich, waar ze gretig een lepel in had gezet. Ze keek een beetje betrapt op toen ik de deur openduwde. “Ik had trek,” verontschuldigde ze zich.

Haha!! Ik hou van Kirstens personage in deze versie!
Leuk ook dat zij en Ninah een appartement delen.
Meer!!

Ik vind Kirstens personage ook net wat leuker. (: Bedankt voor de reactie en OV+. ;p Hier een lang stuk, dit is het einde van hoofdstuk 1. (a)

Ik moest lachen. “Nu moet je hem in één keer leegeten. Anders kun je hem weggooien.”
Ze keek wat beteuterd. “Dat is veel te veel. Wil je ook wat?” Ze hield me de emmer met de lepel enthousiast voor.
“Als ik mijn ontbijt naar binnen krijg,” knikte ik. “Bedankt, trouwens.” Ik grijnsde en nam een hap van de sandwich.
“Graag gedaan. Ik had er toch eentje over.” Ze glimlachte en nam weer een grote hap ijs.
Nadat ik had gegeten, zette ik mijn bord in de vaatwasser en veegde mijn handen af aan mijn spijkerbroek. “Zullen we gaan?”
Kirsten stond voor het raam met de pot ijs in haar handen en keek naar buiten. Ze antwoordde niet op mijn vraag maar zei in plaats daarvan: “Weet jij van wie die zwarte Audi is?”
Ik ging naast haar staan en volgde haar blik. Er stond een zwarte auto met geblindeerde ramen aan de overkant van de straat. Ik kon horen dat de motor nog draaide. “Ik heb geen flauw idee,” antwoordde ik.
De motor werd afgezet en er stapten twee mensen uit. Ik herkende het glanzend kalende hoofd van Geoffe Alezio, Flynns manager. De andere man die was uitgestapt, had asblond haar en een grote zonnebril op zijn neus. Ik kende hem niet, hij hoorde niet bij Flynn of zijn crew.
“Is dat Geoffe?” vroeg Kirsten verbaasd. “Ik dacht dat hij en Flynn vorig jaar afscheid genomen hadden.”
“Oh ja?” zei ik afwezig. Ik had de berichten over Flynn angstvallig gemeden. Allemaal. Geen uitzondering.
“Ja. Geoffe heeft een tijd in het ziekenhuis gelegen omdat hij overspannen was geraakt. Daarna kondigde aan dat hij uit Flynns crew zou stappen.” Kirsten fronste. “Ik had verwacht dat dat hele verhaal nu wel afgesloten zou zijn.”
Ik volgde de twee figuurtjes beneden tot ze in het gebouw waren verdwenen. “Ik kan me Geoffe nog herinneren. Ik heb hem vaag gezien op het vliegveld. Hij stond zich vreselijk op te winden over iets dat Flynn niet of wel had gedaan.”
“Hij zal zich nog wel vaker hebben opgewonden over iets dat Flynn niet of wel had gedaan,” grinnikte Kirsten. “Wat hij al niet uit heeft gespookt... Geen wonder dat Geoffe overspannen raakte.”
Ondanks dat Kirstens woorden luchtig over moesten komen, sneden ze door mijn hart. Ze namen me terug naar de talloze keren dat Flynn negatief in het nieuws was gekomen. En die tijd wilde ik juist zo snel mogelijk vergeten.
“Ik wil er niet meer over nadenken,” zei ik bitter en ik zette de volle vaatwasser aan.
“Haal jij Kiwi op bij mevrouw Bell? Dan ga ik vast de auto starten,” kondigde Kirsten aan. Ze gooide de inmiddels lege pot ijs – waar ik geen hap van op had – in de prullenbak en ging haar schoenen aantrekken.
Even later drukte ik op de bel van mevrouw Bells appartement. Ik hoorde haar neuriën in de keuken; ze stond vast weer iets te bakken. Ik drukte de deurkruk naar beneden – ze deed haar deur bijna nooit op slot, het verbaasde me dat ze nooit kostbare voorwerpen miste – en duwde de deur open. “Mevrouw Bell? Ik ben het, Ninah!” Ik liep maar meteen door naar de keuken.
Ze stond met haar rug naar me toe en zong een liedje terwijl ze op het deeg mepte met een deegroller. Het was zo’n grappig gezicht dat ik een grijns niet kon onderdrukken. Ze had me blijkbaar niet gehoord – ze was een beetje doof.
Ik stapte de keuken binnen en kondigde mezelf nog eens aan. “Goedemiddag, mevrouw Bell,” glimlachte ik. Nu hoorde ze me wel en ze draaide zich naar me om. Ze veegde haar handen af aan haar schort en gaf me een vriendelijke glimlach.
“Dag, meisje. Jij komt vast voor Kiwi,” zei ze enthousiast.
“Ik wilde hem inderdaad meenemen,” antwoordde ik met een blik op de hond, die op een grote handdoek voor het aanrecht lag. Zijn oren waren gespitst en zijn zwarte kraaloogjes stonden strak op mevrouw Bell gericht, hopend dat ze hem wat zou geven. “Kirsten en ik gaan boodschappen doen. Heeft u nog wat nodig van de winkel? We kunnen het meteen meenemen.”
Ze knikte even en zocht naar een boodschappenbriefje. “Was het leuk, gisteravond?” Ze keek me met een ondeugende glimlach aan terwijl ze het vettige briefje aan me overhandigde.
Ik grijnsde pijnlijk. “Ja, het was wel gezellig.” Ik keek naar Kiwi, die was opgestaan zodra mevrouw Bell een stap opzij had gezet om het briefje te pakken.
“Dat geloof ik graag,” zei de oude vrouw. Ze keek me veelbetekenend aan en haar ogen glinsterden plagerig.
Ik lachte kort toen ik begreep waar ze op doelde, maar ik zei er niets over. Ik gaf haar een uitgebreid verslag over de avond en vermeed het onderwerp ‘Flynn’ angstvallig, terwijl ik op mijn hurken ging zitten om Kiwi te knuffelen. “Het was een groot succes,” besloot ik. “We hadden nooit zoveel mensen verwacht. We hebben echt moeite moeten doen om alles bij te houden.”
“Dat geloof ik graag, ja.” Mevrouw Bell glimlachte. “Ik had graag willen komen, maar mijn been laat dat niet zo meer toe. Ik ben blij dat je het leuk hebt gehad.”
Ik knikte en lijnde Kiwi aan. “We zullen de volgende keer een iets minder ruig evenement organiseren,” grapte ik. “Dan kunt u er gewoon bij zijn.”
Mevrouw Bell stemde opgetogen in, waarna we afscheid van elkaar namen. Kiwi vond het duidelijk erg vervelend dat hij weer moest vertrekken bij de buurvrouw, die hem altijd in grote mate verwende met allerlei lekkere hapjes. Maar ik was onverbiddelijk en trok hem gewoon met me mee.
Toen ik buiten kwam, zag ik dat Kirsten nog niet beneden was. Blijkbaar was ze ergens door opgehouden.
Ik liep naar mijn auto en keek of de deur al van het slot was gehaald, maar dat was niet het geval. Met een zucht leunde ik tegen de hete motorkap en zette mijn zonnebril op mijn neus. Kiwi sprong tegen me aan, vragend om aandacht. Ik glimlachte afwezig en kriebelde hem achter zijn oren. Al snel was ik diep in gedachten verzonken over de vorige avond. Daarom merkte ik Flynn niet op, die me vanuit de schaduw van het gebouw gadesloeg.

Ik lees weer mee. Aangezien ik telkens vergat je eerdere versies te volgen weet ik dus absoluut nog niet wat er allemaal gaat gebeuren, maar ik merk wel dat je schrijfstijl erg fijn wegleest. En omg, ik wist niet dat iemand anders ook dat nummer kende wat je in je proloog zette. Echt niemand die ik ken heeft er ooit van gehoord, ahahah. Nouja, ik ga maar proberen om dit te volgen dan, xd. :')

Haha, eerlijk gezegd kende ik het nummer ook niet, tot Jenny me het gaf. Was meteen verliefd. :3 Keer de partijen om en het zijn Flynn en Ninah die staan te zingen. <3

Het is gewoon een heel mooi nummer, en het past inderdaad heel mooi bij dit verhaal !

Inderdaad. :3
Ik merkte pas dat hij er stond, toen hij plotseling tegen me begon te praten. “Kun je dat bij mij ook niet even doen?”
In één klap was ik weer terug in het hier en nu. Ik keek toe hoe hij met een zelfverzekerde grijns uit de schaduw van het gebouw stapte en voor me kwam staan.
Ik zei niets en keek hem afstandelijk, bijna beschuldigend aan. Ik had geen zin om hem een raak antwoord te geven. Het enige wat ik dolgraag wilde doen, was hem een mep verkopen die hij nog zou voelen als hij weer zou vertrekken naar LA.
De blik in mijn ogen was blijkbaar een reden voor Flynn om weer serieus te worden. “Het was een grapje.” Hij leunde tegen de auto die naast de mijne stond. “Ga je me de hele tijd blijven negeren? Blijf je me ontwijken? Hoe lang ga je dat volhouden, denk je?”
Ik haalde mijn schouders op en keek hem cynisch aan. “Ik hoop net zo lang tot je eindelijk doorkrijgt dat je volledig hebt afgedaan.”
Er vertrok een spiertje in Flynns kaak en hij beet op zijn tanden. Hij knikte kort. “Je zou me gekwetst hebben als je dat meende,” zei hij droog en hij keek me doordringend aan. Zijn blik was zo intens dat ik begon te blozen. Hij was bezig mijn hoge muur te slopen met een grote, sterke hamer. En terwijl hij mijn muur aan het vernietigen was, probeerde ik me te verschuilen onder de brokstukken.
Ik herstelde me zo snel ik kon en keek hem weer strak en zelfverzekerd aan. “Begin maar vast met jezelf gekwetst te voelen, want ik meende het weldegelijk.”
Maar Flynn had mijn twijfels opgemerkt en glimlachte slechts. Zijn serieuze blik veranderde en hij keek me liefdevol aan, waarmee hij me de rillingen over mijn rug joeg.
Ik werd overspoeld door verwarring. Ik wendde mijn blik af en bukte me om Kiwi te aaien.
“Weet je,” begon Flynn, maar voor hij verder kon praten was daar Kirsten om me te redden. Ze stapte naar buiten met een zonnebril op haar neus. Ze stapte op de auto af, maar toen ze Flynn zag stond ze abrupt stil. Ze schoof haar zonnebril omhoog en keek hem met een ijzige blik aan.
“Hallo.” Het kwam er zo droog uit dat er een brede grijns op Flynns gezicht verscheen. Het was die typische grijns die heel de wereld voor zijn voeten had geworpen. Het was zijn playboygrijns, die ik zo haatte.
Kirsten was totaal niet onder de indruk en keek naar mij. “Zullen we gaan?” Ze liep naar de bestuurderskant en haalde de auto van het slot. Dankbaar liet ik Kiwi op de achterbank.
Voor ik in kon stappen, greep Flynn mijn pols vast, zo stevig dat het bijna pijn deed. Ik keek met een ruk om en staarde hem woedend in de ogen. “Laat los,” siste ik.
“Ninah,” zei Flynn hoopvol. De warme klank in zijn stem joeg me de adrenaline door het lijf en ik rukte me zo hard los dat mijn arm tegen mijn borst schoot. Het deed pijn, maar daar trok ik me niets van aan.
Ik stapte snel in en sloeg de deur dicht, Flynn ietwat verbluft achterlatend. Toen Kirsten op het gas trapte en iets te hard wegreed, keek ik nog eens om. Ik ving net zijn halve grijns, halve glimlach op, waarna hij zich omdraaide en weer terug naar binnen liep.
“Wat had hij allemaal?” vroeg Kirsten. Ik had haar nog nooit zo vol vuur gezien.
Ik schudde mijn hoofd. “Niets van belang. Dezelfde onzin die hij altijd uitkraamt.” Ik keek naar mijn handen; ze trilden.
Kirsten zag het. Ze kneep zo hard in het stuur dat haar knokkels wit werden en rolde met haar ogen. “Ik hoop voor je dat hij snel merkt dat hij hier absoluut niet welkom is.”
Ik glimlachte triest. “Ik betwijfel het. Iedereen is gek op hem. Zelfs mevrouw Bell. Ha! Ik geloof, dat wij de enigen zijn die echt een grondige hekel aan hem hebben.” Er viel een lange stilte. Pas toen we ver van het appartementencomplex en Flynn vandaan waren, zei ik zacht: “Ik haat hem.”
We draaiden de weg in naar de supermarkt. Kirsten keek eens opzij en ik kon in haar ogen zien dat ze me niet geloofde. Ik kon aan haar vage glimlach zien, dat ze wist dat ik er niets van meende.
Ze zette de auto vlakbij de winkel neer en stapte uit. Het was snikheet in de auto, zelfs Kiwi had zich rustig gehouden. “Ik heb een briefje van mevrouw Bell gehad,” zei ik terwijl ik ermee heen en weer wapperde. “Die spullen reken ik wel af.”
Kirsten knikte en ging een winkelkarretje halen. Ik lijnde Kiwi zo kort mogelijk aan en aaide hem even over zijn kop. Met z’n drieën liepen we de koele winkel binnen.
“Ik ben benieuwd hoe lang het gaat duren voor Wickston op de hoogte is.”
“Hooguit een week, als hij zich steeds laat zien. Bovendien is mevrouw Bell een ongelooflijke kletskous. Als zij eenmaal doorheeft dat Flynn niet zomaar iemand is, duurt het maar twee dagen.” Ze grijnsde. “Ik hoop dat de persmuskieten hem dan zo lastig gaan vallen dat hij binnen twee weken vertrokken is.”
Hoewel ik het graag met haar eens wilde zijn, dacht mijn hart er heel anders over. Ik raakte nog steeds in de war zodra ik hem zag of ook maar aan hem dacht. Hij was veranderd. Hij was niet meer die achttienjarige jongen die eigenlijk niets wilde doen met zijn zangtalent. Hij was nu een vierentwintigjarige, onwijs sexy jonge man die wist wat hij wilde. En juist dát maakte hem zo aantrekkelijk. Hij was niet te stuiten als het om muziek maken ging. En de grootste ellende was nog, dat hij wist wat dat inhield, muziek maken. En hij wist ook wat hij ermee moest doen.
Ik slenterde achter Kirsten aan, die het lijstje van mevrouw Bell ook maar voor haar rekening had genomen. Anders dan ik liep zij heel systematisch de winkel door. Ik zigzagde meestal van hot naar her omdat ik altijd het lijstje afwerkte. Dat deed ik al toen ik veertien was en voor mijn ouders een vergeten boodschap moest halen en daar was ik nooit mee gestopt.

Ook maar eens begonnen om dit verhaal te gaan lezen. Je personages zijn zo leuk en zo goed uitgewerkt. Ik ben jaloers op je schrijfstijl, echt waar!

Zegt de winnares van de Beste Schrijfstijl-award.

Precies. Dat zegt genoeg dan...

Ja, dat vat ik dus echt op als een enorm compliment. :3

Flynn is aan de ene kant heel leuk, maar aan de andere kant ook irritant zelfverzekerd, snapt hij niet dat hij gewoon eens zijn excuses moet aanbieden...
en kirsten is gewoonweg geweldig

Ik vind dat je de personages geweldig neerzet

En weer een mooi stukje, ahah.

Ik wil Flynn wel aardig vinden, heel graag zelfs, maar ik kan het gewoon niet. Het is zo'n verschrikkelijke zak dat ik het gewoon niet kan opbrengen om hem aardig te vinden.
Ninah daarintegen vind ik wel geweldig. Ze staat volledig in haar recht en je zet haar koppigheid geweldig neer. Echt, ook ik ben jaloers op je schrijfstijl, hoewel dat waarschijnlijk niet zoveel inhoud, want ik ben jaloers op ieders schrijfstijl ahhah.

Toch vond ik wel één dingetje wat me opviel en waar ik graag opheldering over wil?

Want in dit laatste stuk schrijf je:

Hij was niet meer die achttienjarige jongen die eigenlijk niets wilde doen met zijn zangtalent. Hij was nu een vierentwintigjarige, onwijs sexy jonge man die wist wat hij wilde.

Maar als ik een beetje reken is 26-18=6. Zes dus. Ik dacht dat Flynn maar vier jaar was weggeweest?

Voor de rest weer een mooi, goedgeschreven stukje. Je beschrijvingen zijn leuk, je zet alles heel realistisch en vlot neer waardoor het lekker wegleest en je weggetrokken wordt in het verhaal. Om eerlijk te zijn vind ik dit herschreven deel veel lekkerder lopen dan je eerdere delen, ondanks dat ook die mooi en vlot neergezet waren.

Hmm je hebt gelijk. Flynn was twintig toen hij vertrok. Ninah was achttien, heb ik inderdaad een foutje in gemaakt, hoewel het niet een fout hoeft te zijn (rond zijn achttiende kon hij vast ook al wel goed zingen haha). Bedankt dat je het opgemerkt hebt!
En wat je daar in je laatste alinea zet, waardeer ik echt heel erg. (: Het is inderdaad de bedoeling dat deze lekkerder loopt dan de vorige versies, ik heb dus bereikt wat ik wilde bereiken. ;D

Ik hoop op vanavond nog een stukje, gezien ik genoeg voorraad heb, het moet alleen nog uitgeschreven worden haha. xd

Hihi, ben ik eindelijk omgeschakeld naar je nieuwe setting en die vind ik toch ook erg leuk, struikel ik over de zin dat de motorkap heet was (liep een beetje achter) om er in de post erna achter te komen dat het midden in de zomer is (mijn hoofd is in koude winterse sferen geloof ik) xD gaat lekker haha.

Ben benieuwd hoe het verder gaat

Ik heb de stad Wickston veranderd in Moraga. Dat is een bestaande stad vlakbij Oakland en San Francisco, ben er best wel aan het stalken omdat ik wil weten hoe het er in de stad aan toe gaat. (: Al met al is het een perfecte setting voor het verhaal, als ik kijk naar wat ik er nu allemaal van weet. ;p

Toen we bij de tijdschriftenafdeling kwamen, ving ik bijna meteen het arrogante hoofd van Flynn op. Met grote, schreeuwerige letters kondigden de bladen uitgebreid zijn pauze aan. Huilerige fans stonden op de voorpagina’s. Ik walgde ervan.
Ondanks mijn afschuw pakte ik een blad van het rek en bladerde erdoorheen. Ik bleef steken bij een uitgebreid interview met Flynn. Vluchtig liet ik mijn ogen over de regels glijden en glimlachte toen cynisch. Ik kon niet geloven dat dit gepubliceerd was; Flynn had in zijn antwoorden nauwelijks iets losgelaten, het interview was bijna nietszeggend – zoals elk interview met Flynn. Er werd vooral gevraagd over zijn stukgelopen relatie met Ashlee Hall. Hun verloving – ja, ze waren zelfs verloofd geweest – was vorig jaar stukgelopen, nadat Flynn vrij onverwacht instortte. En hoe...
“Ninah? Kom je?” Kirsten stond bij de vrieskasten en stak haar hoofd om het hoekje. Zodra ze zag dat ik met een tijdschrift in mijn handen stond, liet ze de winkelkar voor wat hij was en stapte ze kordaat op me af. Ze griste het tijdschrift uit mijn handen en sloeg me ermee op mijn neus. “Wat heb ik je nou gezegd over die stomme roddelkranten? Alles wat zij verkopen zijn stomme leugens!” Ze gooide het tijdschrift bij de anderen en sleurde me min of meer terug naar de winkelwagen. Kiwi hobbelde als vanzelf met me mee.
“Het zijn geen leugens,” protesteerde ik zwakjes, hoewel ik al wist wat Kirsten nu zou antwoorden.
“Het is een verdraaide waarheid,” zei ze kortaf. “De media laat in het nieuws verschijnen wat zij willen. Bovendien geeft Flynn nooit inhoudelijke interviews. Hij draait overal om de kern heen.” En zij kon het weten. Ze werkte op de privé-afdeling van de lokale krant – iets dat ik nooit had begrepen, want ze had een hekel aan beroemdheden. Ze deed de veelvuldige vragen over die keuze dan ook altijd af met het argument dat het een ‘stapje is op de lange weg naar betere tijden’ of zoiets.
Kirsten sleepte me mee naar de kassa en begon alles zwijgend op de band te leggen. Zodra we hadden afgerekend – en de spulletjes van mevrouw Bell in een aparte tas hadden gestopt – was het één run de winkel uit. De warmte sloeg ons in het gezicht zodra we naar buiten stapten.
We liepen terug naar de auto. Kirsten draaide alvast de contactsleutel om en zette de airco aan, zodat we niet in een oven zouden stappen. Ik zette de tassen in de auto en tilde Kiwi op de achterbank.
Even later reed Kirsten, duidelijk nog steeds geïrriteerd, met piepende banden de parkeerplaats af. Ik keek opzij uit het raam, naar de voorbijflitsende huizen. “Ben je boos op me?”
Het was een tijdje stil, drukkend stil. Uiteindelijk schrok ik bijna toen ze opeens antwoordde. “Nee, natuurlijk niet.” Ze zei het alsof er niets aan de hand was, maar ondertussen reed ze wel als een idioot door de straten van Moraga. Ik begon me zorgen te maken om de kinderen die dagelijks op straat speelden, maar ik durfde er niets van te zeggen.
Alsof Kirsten mijn gedachten kon lezen, damde ze haar snelheid wat in en slaakte een diepe zucht. “Ik ben niet boos op jou. Ik ben boos op Flynn.”
Ik glimlachte cynisch. “Je bent niet de enige. Maar dat is geen reden om roekeloos door Moraga te rijden alsof je op een of andere moordmissie bent. Want daar leek het echt op.”
“Ik kan er gewoon niet tegen dat hij zomaar ons leven binnen komt wandelen alsof er niets is gebeurd! Er kan nog geen ‘het spijt me’ af!” barstte Kirsten in woede uit. Ze kneep net zo lang in het stuur tot haar knokkels wit werden. “Hij is zo vreselijk arrogant dat ik hem het liefste in zijn gezicht wil slaan als ik hem zie, Ninah. Heb jij dat niet?”
Nee. “Jawel.” Deels misschien. Ik haalde diep adem toen ik bijna automatisch weer aan zijn kus moest denken. “Je bent niet de enige,” herhaalde ik toen mijn woorden van net.
Het bleef stil in de auto tot Kirsten de auto voor het appartement parkeerde. Ze draaide zich naar me toe. “Breng jij de spulletjes van mevrouw Bell boven? Dan breng ik de onze en Kiwi vast binnen.” Ze zette de motor af en duwde de deur open.
Ik knikte en stapte uit, de tas van mevrouw Bell in mijn armen. Het was nog steeds bloedheet en de zon scheen fel in mijn ogen. Ik zette mijn zonnebril weer op mijn neus en stapte naar binnen.
Even later stond ik op onze verdieping en belde ik aan bij mevrouw Bells appartement. Het duurde even voor de oude vrouw open deed. “Oh, Ninah! Fijn dat je even langskomt.”
Ik glimlachte. “Ik heb boodschappen voor u gehaald.” Ik knikte naar de tas in mijn armen. “Ik hoop dat we alles hebben.”
Mevrouw Bell liet me binnen, al kwebbelend over hoe fijn ze het vond dat we haar wilden helpen en hoe blij ze was dat ze buren had als ons. Glimlachend hoorde ik het aan.
“Heb je nog plannen voor vandaag?” vroeg ze nieuwsgierig.
Ik schudde mijn hoofd en haalde mijn schouders op. “Niets concreets. Kirsten moet vanaf morgen weer aan het werk, dus misschien maken we vandaag nog een lange wandeling. Het is er in ieder geval goed weer voor.”
Mevrouw Bell knikte. “Ja, dat is zeker waar.” Ze liep voor me uit naar de kleine woonkamer. “Kom maar mee naar de keuken.” Ze leek zich plots te bedenken en stond stil. “Ik was net met onze nieuwe buurman aan het praten, Flynn Harvey. Jullie kennen elkaar al, heb ik vernomen, dus ik hoef jullie niet meer voor te stellen.” Ze keek me glunderend aan, alsof ze doorhad dat de moed me in de schoenen zonk.

Gotta love Miss Bell. <3

Leuk stukje weer!
Aan de ene kant snap ik dat door de verandering in het klimaat enzo je een warmere stad moest kiezen, maar op een bepaalde manier ben ik van Wickston gaan houden en weer ik dus ook niet of ik kan wennen aan Moraga. Ook gebruik je de naam van het stadje twee keer heel snel achter elkaar, ik zou één van de twee proberen te veranderen als ik jou was, want nu lijkt het alsof je probeert de nieuwe naam bij ons naar binnen te stampen door hem vaker te gaan gebruiken.
Als je "Moraga" in een zin wilt gebruiken moet je even nadenken "Zou ik in deze zin ook 'Wickston' gebruiken of doe ik dit om hen te herinneren dat het stadje nu Moraga heet?".
Voor de rest is het weer een enorm leuk stukje en inderdaad,
Gotta love miss Bell (:

En trouwens, je bent een TVD-fan, of niet? Op een bepaalde manier lijkt het zo als je een beetje tussen de regels doorleest (maar het kan natuurlijk ook zijn dat ik dingen zie die er niet zijn, TVD is namelijk een beetje een obsessie van me)

Je hebt gelijk, ik heb hem snel achter elkaar gebruikt, maar eigenlijk was dat onbewust. (: Verder snap ik dat het even wennen is, maar eigenlijk is het gewoon Wickston met een andere naam, haha. ;p Ook heb ik nu contact met iemand uit Californië en die raadde me deze stad aan. Eerlijk gezegd had ik ook liever een fictieve stad gehouden, maar nadat ik Moraga ben gaan stalken vond ik de stad toch wel goed bij het verhaal passen. (: Hopelijk lukt het je om eraan te wennen. (a)

En ik ben inderdaad een TVD fan. Tssk, je doorziet me gewoon. (aaa) Ik hoop op vanmiddag weer een stukje. ;p

Ja, ik hoop ook op een nieuw stukje!
Ik ken de oude versies geloof ik niet, al komt de naam Flynn me wel bekend voor.
Maar, na even alles te hebben gelezen ben ik helemaal klaar voor het nieuwe stuk

De personages zijn echt geweldig!

Mooi gedaan weer (:
Vind je het erg als ik ook een nieuw stukje wil? (a')

Ik vind Morgana leuker dan Wickston. Lekker eigenwijs xp De naam Wickston vind ik wel leuker, maar ik hou van bestaande steden (: Dan kan ik tenminste op internet iets opzoeken ofzo... Dus verkondig hier geen leugens, ik stalk Morgana dus nu zo af en toe ook^ ;p

Ahahaha, IK WIST HET. Je manier van schrijven doet me gewoon denken aan TVD, en miss Bell, en in je eerste versie Tyler en dat gemaskerde bal-feest .. Het klopte allemaal gewoon. Ik wilde het al een paar keer vragen maar was bang om als zo'n weirdo die vage dingen ziet die er niet zijn over te komen, maar nee. IK HAD GELIJK.

Hahaha, ik zie het verband tussen het gemaskerde bal, Tyler en TVD op zich wel, maar mevrouw Bell absoluut niet. xd Bovendien is het niet helemaal van TVD afgeleid. Ik wilde eerste een soort fanfictie maken van Another Cinderella Story (met Selena Gomez in de hoofdrol) maar het pakte iets anders uit omdat Jenny en ik besloten dat ze al van de universiteit af waren. xdd Maar ik denk dat je wel een beetje kunt zien dat ik TVD fan ben. (:

Flynn zat relaxed op de bank en glimlachte zo apart naar me dat al mijn nekharen recht overeind gingen staan.
Mijn goede humeur verwaaide. Ik tuitte mijn lippen licht van ongenoegen en keek Flynn onheilspellend aan.
Flynn raakte niet onder de indruk van mijn ultra-beschuldigende blik en stond grinnikend op. Hij zette zijn kop thee op de glazen salontafel. “Hé, Ninah. Zal ik je helpen met die boodschappen?” Hij knipoogde plagend.
Ik deed mijn mond al open om hem de meest sarcastische opmerking van de eeuw naar het hoofd te slingeren, maar mevrouw Bell was me netjes voor en zei: “Wel ja, kom maar mee naar de keuken, Flynn. Een beetje hulp kan geen kwaad.”
Alsof ze wist dat ik een afschuwelijke hekel aan hem had.
Zonder een woord te zeggen liep ik naar de keuken. Met een plof zette ik de boodschappen op het aanrechtblad en begon ze eruit te halen.
Flynn kwam naast me staan en pakte een zak rijst beet. “Waar moet dit, mevrouw Bell?” Zijn stem klonk zo enorm vriendelijk en beleefd dat ik zeker wist dat ik groen zag van misselijkheid.
Mevrouw Bell wierp een blik op de zak. “Oh, in die kast daarboven.” Ze wees een kastje boven de afzuigkap aan en dribbelde achter ons heen en weer.
Ik ruimde de spulletjes in de kast en probeerde Flynn zo duidelijk mogelijk te negeren. Mevrouw Bell had echter een grote mensenkennis en had door dat ik koppig aan het zwijgen was. Ze begon weer over gisteravond. “Zeg, Ninah, hoe was het trouwens gisterenavond? Is alles goed verlopen?” zei ze alsof ze me nog niet had gesproken sinds gisteren.
Ik besloot het spelletje maar mee te spelen en knikte. “Ja, alles ging heel goed.” Ik keek met een schuin oogje naar Flynn en zei toen droogjes: “De meeste mensen hebben zich wel gedragen.”
Er verscheen een vage grijns op zijn gezicht, maar zijn antwoord bleef uit.
“Fijn dat te horen,” zei mevrouw Bell tevreden. “Jij was er ook, zeker?” Ze keek naar Flynn.
Hij keek nonchalant naar me en antwoordde: “Ja hoor, maar ik heb me wat afzijdig gehouden van het feestgedruis.”
De oude vrouw knikte begrijpend en glimlachte toen. “Nog maar net in de stad en al meteen beginnen te ontdekken. Ach ja, Moraga is een fijne stad, vooral voor nieuwelingen. Je voelt je meteen opgenomen in de gemeenschap.”
Ik realiseerde me de volledig onbewuste ironie in die laatste opmerking en kon een brede grijns niet onderdrukken. Ik hield met moeite mijn mond dicht en pakte een zak appels om die op de fruitschaal te leggen.
Mevrouw Bell verfrommelde de zak waar de boodschappen in hadden gezeten en gooide hem in de prullenbak. Ze wendde zich naar me toe. “Heel erg bedankt, Ninah, voor de boodschappen. Hoeveel krijg je van me terug?”
Ik schudde mijn hoofd. “Laat het maar zitten, dat komt de volgende keer wel.”
Ze knikte en keek me waarschuwend aan. “Goed dan, maar herinner me er dan wel aan, want mijn geheugen is niet meer wat het was. Maar dat weet je vast al wel.”
Ik knikte. “Dat zal ik doen.” Ik was me heel erg bewust van Flynns starende blik en probeerde er niet op te letten. Ik boog me voorover om mijn buurvrouw een kus op haar wang te geven. “Als u me nodig hebt, hoeft u me maar te bellen, dat weet u wel.”
Ze fronste. “Blijf je niet nog even? Het is al even geleden dat je thee bij me hebt gedronken en bovendien hadden we het net over je.”
Flynns zelfverzekerde grijns joeg me de adrenaline door mijn lijf en ik moest moeite doen om niet in woede uit te barsten. Mijn blik dwaalde van mevrouw Bell naar hem en ik kon het niet helpen dat ik me zelfs wat verraden voelde. “Kirsten verwacht me snel terug.” Ik wierp een blik naar buiten. “Bovendien kan Flynn vast niet wachten om nog meer over me te weten te komen, dus ik laat jullie maar alleen, zodat jullie het uitgebreid over me kunnen hebben.” Ik glimlachte liefjes naar Flynn, die met een stalen grijns naar me stond te kijken. Hij zei geen woord, wat me alleen maar kwader maakte.
Ik pakte mijn sleutels alvast.
“Oh, maar eigenlijk was Flynn vooral over jou aan het vertellen. Maar ik snap het, doe Kirsten de groeten van me en zeg dat ze snel eens langs moet komen.” Mevrouw Bell gaf me een plagende knipoog.
“Zeg ook maar gedag van mij,” zei Flynn met een veelbetekenende glimlach.
Mijn adrenalinegehalte bereikte een hoogtepunt. Ik staarde Flynn met een ongewoon cynische blik in de ogen en vertelde hem toe vriendelijk waar hij zijn groeten in kon steken. Daarna zei ik een nogal verblufte mevrouw Bell gedag en stapte ik langs de twee heen naar de hal.

Ahahah, mevrouw Bell doet me een beetje denken aan Mrs. Flowers in TVD (maar dan de boekenserie). Ook zo'n leuk mens, haha (:.
Het is niet heel overduidelijk hoor, dat je van TVD houdt. Het viel mij gewoon op maar dat is omdat ik er een beetje obsessed bij ben, xd.

Weer een mooi stukje, en oh, wat hou ik van Ninah. Gewoon voor Mevrouw Bells neus dat soort dingen zeggen, wauw.

"en vertelde hem toe vriendelijk waar hij zijn groeten in kon steken." toe moet wel toen zijn, maar dat maakt niet uit. Ik las er eigenlijk overheen omdat het zo'n geweldig stukje was. =))

Ik heb net ff al je stukje gelezen en ben nu ook helemaal fan van Ninah! Ga lekker verder met schrijven, ik lees het graag en je schrijfstyle is heel prettig om te lezen. Succes!!!

Aah, leuk, een nieuwe lezer! <3 @Babette, ik zag hem inderdaad al, maar ik was te lui hem te wijzigen. xd Heb hem wel veranderd in het word-bestandje. (:

Ik wachtte hun reactie niet meer af en maakte dat ik mijn eigen appartement binnenkwam. Mijn gezichtsuitdrukking sprak boekdelen; ik was woedend.
Kirsten, die net de keuken uit kwam lopen, zag het en keek me verward aan. “Ninah, wat is er?”
“Flynn is hiernaast, bij mevrouw Bell,” zei ik somber.
“Wat?” Ze keek me verbaasd aan. “En? Wat heb je gedaan? Hem het huis uitgejaagd met mevrouw Bells breistokken? Ging je hem te lijf met de bloemkool?”
Ik schoot onwillekeurig in de lach en haalde mijn schouders op. “Ik heb hem in ieder geval laten merken dat ik een ontzettende hekel aan hem heb. Min of meer.” Ik vertelde kort wat er was voorgevallen en schopte ondertussen mijn slippers uit.
Kirsten zag eruit alsof ze hem met haar blote handen de nek om kon draaien. “De zak! Hij is echt onmogelijk,” mopperde ze.
Ik knikte even. “Mevrouw Bell lijkt nogal op hem gesteld te zijn. Volgens mij vindt ze hem geweldig.”
Kirsten zuchtte gefrustreerd en ging me voor naar de woonkamer. “Dat zal wel. Volgens mij heeft hij het allemaal helemaal uitgekiend.”
“Grote kans.” Ik plofte op de bank en wreef langs mijn voorhoofd. Ik had hoofdpijn van de adrenalinestoot.
“Ik vraag me echt af wat hij nou eigenlijk wil. Moraga is een kleine stad. Zodra bekend is dat Flynn hier woont, is het gedaan met de rust.” Kirsten ging tegenover me zitten en fronste bedenkelijk. “En ik neem aan dat Flynn dat zelf ook wel doorheeft.”
Ik glimlachte somber. “Waarschijnlijk is dat de bedoeling. Flynn leeft volgens mij voor de aandacht van de pers.”
Kirsten keek me fel aan. “Jij weet net zo goed als ik dat dat niet zo is.” Ze stond op en liep naar het raam. “Als je zijn interviews leest, kun je tussen de regels door duidelijk merken dat hij er niets van moet hebben. Bovendien zal hij echt niet trots zijn op wat hij de afgelopen jaren heeft uitgevreten.”
Ik haalde mijn schouders op. “Hij heeft het anders wel gedaan. En goed ook.” Ik werd nog misselijk als ik dacht aan de talloze negatieve berichten, de beschuldigingen, de kritiek. Het had zelfs mij een schuldgevoel bezorgd. Er was een tijd, dat ik zijn beste vriendin was, zijn wederhelft. En waar was dat nu gebleven? Flynn vocht om het terug te krijgen, deed alsof er niets tussen ons in stond. Maar telkens als ik hem zag, was het niet Flynn, mijn maatje, die tegenover me stond. Ik zag een popster die, zoals vele anderen, niet met zijn roem om had kunnen gaan en was weggezakt in de wereld van drugs en alcohol. Ik vroeg me soms af, of hij nog steeds aan de drank was, of hij nog steeds drugs deed.
Kirsten draaide zich weer naar me om en keek me vastbesloten aan. “Vandaag gaan we niet meer aan hem denken. Vandaag gaan we van mijn laatste vrije dag genieten.” Ze glimlachte. “We gaan een lange wandeling maken, we zorgen dat we eindigen bij Starbucks en vanavond gaan we snacken en een filmmarathon houden.”
Ik grijnsde; dat klonk zo aantrekkelijk dat ik Flynn meteen vergeten was. “Dat lijkt me een geweldig plan.”
Het was pas die avond laat, toen Kirsten naast me op de bank lag te slapen, toen ik besefte dat het de volgende dag de beruchte doemdag zou zijn. Het was pas toen, dat ik besefte dat ik Flynn meer dan dankbaar was dat hij vóór deze dag teruggekomen was. Ik wist zeker dat ik zonder hem zijn ‘vertrekdag’ niet had overleefd. Ik werd overspoeld door herinneringen, die me allemaal vertelden hoe graag ik Flynn eigenlijk had.

Het was natuurlijk onontkoombaar. Ik had gehoopt dat ze nog even weg zouden blijven, dat Moraga nog minstens een week uit het nieuws zou blijven, maar mijn hoop was tevergeefs geweest.
Toen ik de ochtend van Kirstens eerste werkdag na de vakantie de televisie aanzette en met een kop koffie op de bank plofte, werd ik bijna meteen met mijn neus op de feiten gedrukt. Flynn hier, Flynn daar, Moraga dit, Moraga dat.
“Betrouwbare bronnen hebben Flynns nieuwe woonplaats prijsgegeven...” begon de met botox volgespoten, blonde nieuwslezeres met een zeurderig stemmetje. Ik was er nog steeds verbaasd over dat Flynn, die met zijn berichten eigenlijk in de ‘privé’-categorie thuishoorde, gerekend werd tot belangrijk voorpaginanieuws.
“Betrouwbare bronnen,” mompelde ik vol minachting. Ik zette met een knal mijn kop koffie op de salontafel en sloeg mijn armen over elkaar. Ik kon die ‘betrouwbare bronnen’ hun nek wel omdraaien. Nu was het voorgoed gedaan met de rust.
“... De twee jaar durende pauze, die Flynn vorige maand onverwacht aankondigde, heeft vele fans in tranen gebracht. Zij zullen het nu moeten doen met wat er nog van Flynn over is: zijn muziek. Harvey zelf is niet bereikbaar voor commentaar. Zijn manager, Dante West, is minimaal met zijn informatie.”
Ik stak mijn tong uit naar de vriendelijk glimlachende presentatrice. Ze deed alsof Flynn een pijnlijke dood had gestorven, dat er slechts een schim van hem over was.
Mijn eigen gedachten raakten me meer dan ik voor mogelijk had gehouden. De oude Flynn was een pijnlijke dood gestorven. Van hém was niets meer over dan vage herinneringen.
Ik pakte de afstandsbediening en zette de televisie uit. Het laatste beeld dat ik zag, bleef op mijn netvlies gebrand staan: het breekbare, betraande gezicht van Ashlee Hall. Die foto was de hele wereld rondgegaan, net na de breuk tussen haar en Flynn. Veel mensen waren met afschuw vervuld en kozen Ashlee’s kant, simpelweg omdat ze niet wisten hoe het werkelijk in elkaar stak. Daar was Flynn te onduidelijk in geweest, zoals hij altijd was met zijn privéleven. Er werd slechts veel gegokt en geraden. Meer dan de helft van de puzzelstukjes miste en de media vulde de lege ruimtes op met gissingen, leugens en uitvergrote problemen. Iedereen was altijd maar op jacht naar die verstopte gegevens.

Ik kan nu even niet uitgebreid reageren, maaaar dit is weer een leuk stukje! Btw: is 'ninah' afgeleid van 'Nina Dobrev' hahaha

Heel leuk stukje weer!

@ROMEH o mijn god. Ik zie echt al die verbanden maar was daar gewoon niet op gekomen, ahahah. Slim!

Weer een goed stukje, ahah. Kan er niet veel over zeggen. =)

WAAROM HEBBEN JULLIE MIJ DOOR. >.< (Ik wou nog even zeggen dat als jullie mijn verhaal leuk vinden, dat jullie hem ook mogen liken bovenaan de pagina, zou ik erg leuk vinden. <3)

Ik stond geïrriteerd op en ging mijn inmiddels koud geworden kop koffie in de keuken brengen. Misschien was ik wel gewoon jaloers. Flynn had namelijk nooit een woord over mij losgelaten. Diep in mijn hart wist ik dat hij dat gedaan had om mij te beschermen, maar ik kon het niet helpen dat het me had gekwetst. Alsof ik volledig uit zijn leven verdwenen was. Aan de kant gezet. Niet belangrijk meer.
Ik duwde de deur van de vaatwasser dicht en bond mijn haren in een hoge staart. Kirsten was vanochtend vroeg al vertrokken; iets dat me eraan herinnerde dat ik ook snel achter een baantje aan moest, wilde ik haar steunen in het dekken van de kosten.
Kiwi dribbelde in de keuken rond. Ik vulde zijn bak en gaf hem vers water, waarna hij me dankbaar een lik over mijn hand gaf toen ik hem een aai over zijn kop gaf. Net toen ik naar mijn slaapkamer wilde lopen om me om te gaan kleden, ging de bel.
Met tegenzin liep ik naar de hal om de deur open te doen. Tot mijn verbazing stond de postbode voor mijn neus met drie pakjes in zijn armen. “Geadresseerd aan Flynn Harvey,” zei hij vermoeid.
Ik fronste. “Die woont een adres boven ons.”
“Ja, dat weet ik, maar die verdieping is niet bereikbaar. Er stonden twee bodyguards die me niet naar zijn deur wilden laten gaan, dus probeerde ik het bij uw buurvrouw.”
“Oh... Is zij niet thuis?”
“Jawel, maar ze zei dat ik de pakjes beter aan u kon geven, omdat u Harvey persoonlijk kent,” antwoordde de postbode. Hij duwde de pakjes in mijn armen, zag eruit alsof hij blij was dat hij er vanaf was.
Ik staarde hem ietwat verbluft aan. “Maar...”
“Als u hem binnen vierentwintig uur niet kunt bereiken, stuur ze dan maar retour. Bedankt,” knikte hij en hij liep naar de lift.
Sprakeloos bleef ik staan, kijkend naar de pakketjes in mijn armen. Zelfs zonder de inhoud ervan te zien, wist ik dat deze post afkomstig was van fans. Blijkbaar was Flynns nieuwe adres eerder aan de wereld onthuld dan de media bij had kunnen houden.
Gefrustreerd bleef ik staan terwijl de postbode in de lift stapte. Hij stak zijn hand naar me op voor de deuren dichtgingen, maar ik groette hem niet terug; had ook niet gekund met de pakketjes in mijn armen.
Ik ging weer terug naar binnen en gooide de pakjes achteloos op de tafel in de hal. Daarna liep ik naar mijn slaapkamer om me om te kleden. Ik trok luchtige spijkershorts aan en een zwart topje. Ik pakte mijn witte pumps – de pumps waar ik altijd ruzie mee had en die me uit wraak altijd blaren cadeau gaven, maar die ik niet weg wilden gooien omdat ze teveel hadden gekost – en besloot toen maar meteen naar Flynn te gaan.
Toen ik de trap op liep, zag ik dat de bodyguards nog steeds op de verdieping rondhingen, maar toen ze mij zagen, maakten ze geen aanstalten om me tegen te houden. Ik probeerde nog of ze me terug zouden sturen als ik naar Flynns deur liep, maar ze lieten me gewoon mijn gang gaan. Ik stond er niet meteen bij stil dat Flynn waarschijnlijk die instructies had gegeven.
Toen ik op de bel wilde drukken, hoorde ik zachte pianomuziek door de deur heen dringen. Af en toe stopte Flynn met spelen, probeerde iets uit en ging toen weer verder. Toen ik hem zachtjes stukjes hoorde zingen, realiseerde ik me dat hij een nummer aan het schrijven was.
Ik stond in tweestrijd. Ik kon me er gewoon niets van aantrekken en op de bel drukken, zijn moment verstoren en hem de pakjes geven. Ik kon ze ook op de mat leggen en weggaan alsof ik er niet was geweest.
Ik besloot het laatste te doen, dat bespaarde me een confrontatie. Ik bukte me en legde de pakjes op de mat, maar zodra ik ze had neergelegd, stopte Flynn definitief met pianospelen. Ik had niet genoeg tijd om weg te komen en was halverwege mijn weg naar de lift toen hij de deur open trok.
“Ninah!” zei hij verrast. Hij wierp een blik op de pakjes op de mat en gaf me een plagende grijns. “Cadeautjes krijg ik liever persoonlijk.” Hij sloeg zijn armen nonchalant over elkaar. “Zeker van jou.”
Ik keek van een afstandje naar hem. “Ze zijn niet van mij. De postbode kon ze niet bezorgen vanwege jouw bodyguards,” zei ik en verongelijkt probeerde ik een boze blik op te zetten, maar tot mijn grote frustratie verscheen er in plaats daarvan een blos op mijn wangen.
Flynn zag het en zijn toch al brede grijns werd nog groter. Hij leunde tegen de deurpost. “En ik had nog zo gehoopt dat ze van jou zouden zijn. Jammer, hoor.”
Ik haalde mijn schouders op. “Als ik cadeautjes ga sturen, kun je ervanuit gaan dat ik gehersenspoeld ben. Dat weet je zelf ook wel. Mocht dat gebeuren, dan moet je maar beginnen met uit te kijken naar aliens of zoiets.”
Hij was totaal niet onder de indruk en keek me slechts glimlachend aan. Hij knikte. “Bedankt voor de tip, Ninah. Zal ik jou eerst een cadeau sturen, dan?”
Ik fronste. “Als je het kapotgetrapt op de deurmat terug wilt vinden, ga dan vooral je gang.”
Hij lachte. Vrolijk en liefdevol keek hij me aan, iets dat me zoveel angst aanjoeg dat ik zijn blik begon te ontwijken.
“Je weet altijd precies de juiste dingen te zeggen om mij op te vrolijken, Ninah. Daar ben je altijd al goed in geweest.”
“Vandaar dat je zo de verkeerde kant op ging. Je had mij niet om je op te vrolijken.” Ik had het gezegd voor ik er erg in had, voor ik besefte hoe ontzettend fout die opmerking was. Maar ik was te trots om mijn woorden terug te nemen.
Flynn was duidelijk aangedaan door mijn woorden. Ik ving een glimp van afschuw op zijn gezicht op voor hij zijn gezicht weer in de plooi streek. Hij glimlachte zuur. “Gelukkig ben je er nu weer,” zei hij. Ik niet over de sarcastische ondertoon heen.
Ik keek naar de grond. “Dat wilde ik eigenlijk niet zeggen, Flynn,” zei ik eerlijk.
Hij keek me scherp aan, zo scherp dat het me bijna door mijn hart sneed. Ik vroeg me af waarom; ik wilde toch juist dat hij zo over me dacht?
Hij glimlachte cynisch. “Misschien heb je wel gelijk, weet je.”
Ik deed een stapje achteruit. “Misschien moet ik maar gaan.”
Flynn trok de deur achter zich dicht. “Van mij mag je hier zo lang blijven staan als je zelf wil. Ik was toch onderweg naar buiten.” Hij stapte langs me heen; een bodyguard volgde hem. Hij drukte op de knop van de lift en even later verdween hij achter de dichtvallende deuren.

Hey daar! Je hebt gisteren je verhaal aangemeld bij het Tipp-ex Team, dus hier ben ik als afgezante. :) Je vroeg feedback over verhaallijn, inhoud en spellingfouten, dus dan zal ik mijn berichtje ook maar zo ordenen.

Als eerste de spellingfouten, want die categorie is het makkelijkst: ik ben er vrijwel geen tegengekomen. Hier en daar een paar typfoutjes, maar die vind je waarschijnlijk zelf makkelijk terug als je het nog eens doorleest. Geen grammaticafouten die me zijn opgevallen, dus alles prima! Wel vind ik af en toe je kommazetting een beetje vreemd, bijvoorbeeld hier uit het vierde stuk van hoofdstuk twee:

Ik vroeg me soms af, of hij nog steeds aan de drank was, of hij nog steeds drugs deed.

Die eerste komma breekt voor mij de zin onnatuurlijk in tweeën. Dat kan heel goed persoonlijke smaak zijn, maar ik struikelde er een paar keer eerder ook over, dus ik wilde het toch even vermelden. Verder: over spelling, grammatica en interpunctie hoef je je echt geen zorgen te maken!

Verhaallijn: voor zover ik nu in de toekomst kan kijken, zit het daarmee ook wel goed. Ik heb nog niet echt een idee waar het precies heengaat, maar je bent bezig om een mooie spanningsboog op te bouwen met die persoonlijke spanning tussen Flynn en Ninah, dus ik denk dat je zelf weet waar je heengaat en dat is natuurlijk belangrijk.
Er zijn ook nog geheimen te ontdekken over de personages en dat past, moet ik zeggen, bij mijn persoonlijke smaak heel erg - ik houd van personages met een 'diepere' laag, met iets dat hen onderscheidt van de massa, en het lukt jou hier heel goed om je personages die diepgang te geven. Voornamelijk Flynn, ik vind Ninah nu nog redelijk standaard om eerlijk te zijn, maar haar relatie met Flynn maakt haar dan weer interessanter. Dat is een gevaar van ik-perspectief, dat je ik-figuur te 'normaal' of te oppervlakkig blijft. We zitten in Ninah's hoofd, dus blijf ervoor zorgen dat we Ninah's hoofd interessant vinden! Tot nu toe ben je daar in geslaagd, geen zorgen. ;) Alleen als kleine tip.

Wat inhoud betreft, tot nu toe vind ik het allemaal veelbelovend. Je zet een leuke sfeer neer, je hebt duidelijk je research wat de plek en de manier van leven is, je personages zijn sympathiek en de naam "Kiwi" voor een hond is natuurlijk bedacht om ons allemaal in jaloers katzwijm te laten vallen. :P Ik houd niet van honden, maar Kiwi vind ik meesterlijk.
Een paar kleine interne-logica-puntjes: hoe logisch is het dat Flynn haar na vier jaar met zo'n stormachtige begroeting overvalt? Zelfs al is hij een arrogante popzanger, dat moment kwam op mij iets te 'gewoontjes' over. Ja, toegegeven, ze gaf hem een (welverdiende) mep, maar aangezien het zo'n groot moment in het verhaal is, eigenlijk het begin van je verhaallijn, had die ontmoeting of misschien beter gezegd 'botsing' wat mij betreft wel iets meer aandacht mogen krijgen.
Verder vind ik Ninah's redenering over Flynn af en toe een beetje wankel. De ene keer brult ze dat ze hem haat, de andere keer vindt ze hem fantastisch. Ze lijkt zichzelf tegen te spreken en in principe dóén mensen dat natuurlijk ook als ze niet weten wat ze met zichzelf en hun gevoelens aanmoeten - maar ik zou dan proberen om die twijfel eruit te lichten, in plaats van in het ene stuk het ene en in het volgende stuk het andere zeggen. Voor mij is op het moment de nadruk op die twijfel nog niet groot genoeg. :)

En ik moet even zeggen dat ik het eigenlijk jammer vind dat ze Ninah en niet Nina heet. Dat ligt aan mij en mijn -mag ik wel zeggen- jarenlange ervaring in de wereld van fanfictie, waar alle belangrijke personages een naam als Alysyssa en Cyrielle en Rubyanne hebben, zodat ik enigszins een allergie heb ontwikkeld voor namen die wel bestaan maar nét een beetje anders worden gespeld. Overigens maakte die h me ook in de war wat betreft uitspraak - is het Nina of Nai-na?
Dit is heel erg persoonlijke smaak, dus als je het niet met me eens bent, dan is dat helemaal goed en trek je er dan ook vooral niets van aan. :P Het is meer een algemene tip: je geeft je personages geen diepgang door ze een naam met extra veel y's en x'en en wat nog meer te geven. Nogmaals: ik vind je personages oprecht leuk en ik zou nu ook vooral de naam niet veranderen als jij vindt dat die echt bij haar past. Het is mijn mening en ik wilde je daarmee alleen een kleine tip geven. :)

Samenvattend: je verhaal leest als een trein, je schrijfstijl is heerlijk, ik vind je beschrijvingen en je sfeerschets geslaagd en ik ben benieuwd naar het vervolg. Niet teveel zorgen maken, gewoon verder schrijven, want dat doe je goed!

Liefs,
Melian

Ik kon het alleen lezen op mijn mobiel, dus ik had nog niet gereageerd.
Leuk stukje weer!

*Vindt dit verhaal leuk*.

Hmmm. Ik denk dat die vijandigheid ondertussen een beetje moet verminderen, want het blijft zo hetzelfde. Of er moet echt ineens iets spannends gebeuren.
Ga snel verder!