Online Verhalen

Zo, dit verhaaltje zet ik lekker hier neer
Even nog wat tekst en uitleg over dit verhaal, een gedeelte van het verhaal is namelijk echt waar.
Ik heb mijzelf echt helemaal gebruikt voor de personage die het verhaal schrijft.
Alles wat er gisterochtend is gebeurt (toen gebeurde het namelijk), staat ook in het verhaal en komt helemaal overeen.
Om de de gedachte van de hacker daar dan tussen te plaatsen, maakte het voor mij best moeilijk om dit verhaal te schrijven, omdat dat voor mij een grijs en eng gebied is. Dit verhaal is ook aan de hacker gericht.
Ik hoop dat ik jullie hiermee ook een beetje kan wakker schudden over het belang van goed beschermde wachtwoorden.
Zijn jullie al nieuwschierig?


------------------------------------

Op mijn gemak zit ik achter mijn laptop te kijken hoe het verhaal langzaam verschijnt. Er word af en toe wat weggehaald, soms moet ze even nadenken over wat ze gaat schrijven. Nergens kan ze aan zien dat ik met haar mee kijk. Over haar schouder kijk ik stiekem mee. Op deze momenten voel ik mij machtig. Niemand weet namelijk wie ik ben, maar ik weet alles over diegene die ik op dit moment volg.
Haar verhaal vordert langzaam, en telkens lees ik er weer een regeltje bij. Ik besluit om even wat anders te gaan doen.

Wanneer ik op de klok kijk, zie ik dat ik al 4 uur aan het schrijven ben. Eindelijk heb ik het verhaal kunnen afronden met een goed gevoel. Ik lees het nog een keer helemaal door, haal hier en daar nog wat schoonheidsfoutjes weg. Het duurt lang voordat ik het eindelijk goedkeur en besluit dat het online mag.
Ik heb nog wel wat verhaaltjes 'op voorraad', maar dit onderwerp schoot zo plotseling in mijn hoofd dat ik er wel iets mee moest doen. Ik klik op 'Publiceren', waarmee mijn verhaal opeens toegankelijk is voor de hele wereld. Een email word verstuurd aan de mensen die mij volgen, op Facebook word een link naar het verhaal geplaatst en ook Twitter maakt er een melding van. Met sommige verhalen moet ik uitkijken dat ze niet te persoonlijk worden, vooral omdat je alles op internet zet. Nadat alle radertjes aan het draaien zijn voor mijn verhaal, blijf ik met een tevreden gevoel toekijken hoe het aantal lezers op mijn blog gestaag stijgt.

Om 2 uur 's nachts springt mijn laptop weer aan. Ik moet even in slaap zijn gevallen, anders had ik het wel bijgehouden. Ze heeft haar laptop dichtgeklapt, en mijn laptop springt nu aan. Snel loop ik naar mijn laptop toe, benieuwd wat er van dat verhaaltje is geworden. Eerst nog even haar wachtwoord invullen, en vervolgens zoek ik het verhaaltje weer terug. Ik hoef nu niet zo voorzichtig te werk te gaan. Ze heeft tenslotte haar laptop afgesloten. Wanneer ze hem weer aanzet, krijg ik ook direct een melding. Dan wis ik meteen mijn sporen, en nog voordat ze kan inloggen ben ik alweer verdwenen.
Aandachtig begin ik het verhaal van vooraan weer opnieuw te lezen. Ze heeft er een flinke lap tekst bij geschreven, maar het is allemaal heel gemakkelijk om te lezen. Ik zou willen dat ik zo goed kon schrijven.
Nadat ik eindelijk ben uitgelezen blijf ik met een beetje leeg gevoel achter. Het verhaal is veel triester geëindigd dan ik dacht dat het zou eindigen. Op de één of andere manier weet ze mij altijd weer te verrassen.
Gisteravond vroeg ik mijzelf af waarom ik deze verhalen achter de schermen op haar blog lees. Waarom ik ze niet gewoon op internet zoek, of gewoon lid word van haar blog. Maar dan komt dat stemmetje in mijn hoofd weer omhoog. Maar dit is toch juist wat je wilt? Mensen het gevoel geven dat jij alles bij hun kunt blokkeren als je wilt? Zorgen dat ze bang voor je worden? Nu moet je haar alleen nog laten weten dat jij er bent.
Ik weet niet zeker of ik dat wel wil, haar laten weten dat ik mee snuffel. Voor mijn gevoel zijn we bevriend geraakt in de tijd dat ik haar nu volg. Het voelt alsof ik haar zou verraden, door misschien haar wachtwoord te veranderen ofzo. Haar warmte straalt naar me toe via haar verhalen, hoe raar dat ook mag klinken.
Ik besluit om een kort berichtje achter te laten, waarom precies weet ik zelf ook niet. Voor het eerst wil ik dat ze weet dat ik met haar mee lees en dat ze vooral door moet gaan met schrijven. Niet voor haar, maar voor mij.

Een paar minuten voor mijn wekker word ik wakker. Het begint al licht te worden, ook al is het pas vijf voor zeven. Eindelijk begin ik te merken dat het weer langzaam zomer word. Ik pak mijn telefoon van nachtkastje en zet mijn wekker alvast uit. Bovenin staat het icoontje dat aangeeft dat ik email heb. Elke dag krijg ik wel 5 tot 6 emails, dus het is niet zo interessant. Monsterboard, Nationale Vacature bank, Werk.nl. Overal krijg ik email van die, als het iets is wat niet bij me past, vaak al meteen in de prullenbak belandt zonder te lezen. Ik scrol door mijn emails heen en zie een email staan die ik niet helemaal snap. Het is aan mij verstuurd, maar het is ook door mij verstuurd. Ik knipper een aantal keer met mijn ogen, misschien ben ik nog niet helemaal wakker en lees ik het verkeerd. Omdat ik toch wel nieuwschierig ben, open ik de email. Het bericht wat er in staat zorgt ervoor dat ik meteen klaar wakker ben. Iemand heeft onder mijn naam, gereageerd op het verhaal wat ik gisteravond heb geschreven. Het bericht is daarentegen wel een beetje vreemd. Je zou het bijna aardig kunnen noemen:
Hé Sandra, je hebt weer een verrassend verhaal geplaatst
Dat is het enige wat het bericht zegt. Snel ga ik uit bed en ik spring onder de douche. Binnen twintig minuten ben ik klaar om naar beneden te gaan. Ik maak in een rap tempo mijn brood klaar voor werk, en maak ook meteen mijn ontbijt. Een half uur nadat ik wakker werd, staat mijn laptop zonder protesten te zoemen.

Ik probeer het wachtwoord wel dertig keer achter elkaar, maar tot mijn afschuw word ik keer op keer geweigerd. Ze moet het meteen veranderd hebben! Deze woorden maken dat ik een dierlijk gejammer uitstoot en ik besef dat ik onze relatie goed verziekt hebt. Door mijn hoofd spoken allerlei gedachten, maar niets maakt dat ik het nu op dit moment kan oplossen. Met een verdrietig gevoel kijk ik naar haar emailadres. Het adres dat ik ondertussen zo vaak heb ingevoerd. Het wachtwoord dat ik even zo vaak heb ingevoerd. De stilte sluit zich opeens als een deken om mij heen. Het enige wat ik kan doen is elke dag op haar blog blijven kijken, misschien dat ze een nieuw verhaaltje heeft geschreven. Ik kan mij niet abonneren op haar blog, dan weet ze meteen wie ik ben. Het gevoel van verlies word intenser. Het enige wat mij nog een beetje hoop geeft, is dat ze misschien vanavond wel een verhaaltje over mij schrijft.

Interessant en jammer dat hier nog geen reactie op is gekomen. Het verhaal boeide me zo, dat ik er geen behoefte aan heb om het nog eens door te lezen om een uitgebreidere reactie achter te laten dan nu het geval is.

Wat voor rust zorgde tijdens het lezen waren de overzichtelijke alinea's. Zo, dan heb ik niet helemaal het gevoel dat het een zinloze reactie is waar een schrijver niets aan heeft om zich verder te ontwikkelen.

Toch bedankt voor je reactie, ik vind het heel leuk
En het was best lastig te schrijven, omdat ik helemaal niets met hacken heb.
Plus ik vond het een beetje eng dat die hacker het misschien (zeer waarschijnlijk) op mijn blog zou lezen.

Ik heb een tijdje terug een filmpje gezien over een hacker. Die keek via de webcam van een laptop naar het leven van een meisje. Sindsdien vertrouw ik de camera van mijn laptop niet meer xD Dus ik snap dat als het je echt overkomt, je je helemaal naar voelt!

Ik vind dat je het verhaal goed hebt geschreven! Grappig eigenlijk dat je het vanuit het oogpunt van de hacker hebt geschreven en dat die eigenlijk op de een of andere manier sympathie oproept, terwijl hij eigenlijk iets vreselijks naars doet...

Goed geschreven!

Schrijf zeker en vast verder! Ik ben erg benieuwd naar je vervolg. Het is naar mijn mening, erg interessant dat je je probeert te verplaatsen in een persoon (de hacker), waar je zelf geen 'band' mee hebt of maar weinig van weet. Ik denk persoonlijk dat je er veel door leert en het je geboeid kan houden.
Het stukje dat je hebt geschreven heeft mij alleszins erg geboeid.
Hopelijk komt het vervolg snel!

Dus, je bent zelf gehackt / iemand past dingen aan op je computer? Moet een raar gevoel zijn, maar als je verhaal echt werkelijk is zoals het gegaan is, zou ik niet bang zijn. Hij past je verhaal zo af en toe aan, niks mis mee toch?

Dan even een grammaticale correctie:

Sandraa2 schreef:Zo, dit verhaaltje zet ik lekker hier neer
Even nog wat tekst en uitleg over dit verhaal, een gedeelte van het verhaal is namelijk echt waar.
Ik heb mijzelf echt helemaal gebruikt voor de personage die het verhaal schrijft.
Alles wat er gisterochtend is gebeurt (toen gebeurde het namelijk), staat ook in het verhaal en komt helemaal overeen.
Om de de gedachte van de hacker daar dan tussen te plaatsen, maakte het voor mij best moeilijk om dit verhaal te schrijven, omdat dat voor mij een grijs en eng gebied is. Dit verhaal is ook aan de hacker gericht.
Ik hoop dat ik jullie hiermee ook een beetje kan wakker schudden over het belang van goed beschermde wachtwoorden.
Zijn jullie al nieuwschierig?


------------------------------------

Op mijn gemak zit ik achter mijn laptop te kijken hoe het verhaal langzaam verschijnt. Er word[/color=red]t[/color] af en toe wat weggehaald, soms moet ze even nadenken over wat ze gaat schrijven. Nergens kan ze aan zien dat ik met haar mee kijk. Over haar schouder kijk ik stiekem mee. (Je gebruikt hier twee keer snel achter elkaar 'ik kijk', dat leest niet zo prettig) Op deze momenten voel ik mij machtig. Niemand weet namelijk wie ik ben, maar ik weet alles over diegene die ik op dit moment volg.
Haar verhaal vordert langzaam, en telkens lees ik er weer een regeltje bij. Ik besluit om even wat anders te gaan doen.

Wanneer ik op de klok kijk, zie ik dat ik al 4 uur aan het schrijven ben. Eindelijk heb ik het verhaal kunnen afronden met een goed gevoel. Ik lees het nog een keer helemaal door, haal hier en daar nog wat schoonheidsfoutjes weg. Het duurt lang voordat ik het eindelijk goedkeur en besluit dat het online mag.
Ik heb nog wel wat verhaaltjes 'op voorraad', maar dit onderwerp schoot zo plotseling in mijn hoofd dat ik er wel iets mee moest doen. Ik klik op 'Publiceren', waarmee mijn verhaal opeens toegankelijk is voor de hele wereld. Een email wordt verstuurd aan de mensen die mij volgen, op Facebook wordt een link naar het verhaal geplaatst en ook Twitter maakt er een melding van. Met sommige verhalen moet ik uitkijken dat ze niet te persoonlijk worden, vooral omdat je alles op internet zet. Nadat alle radertjes aan het draaien zijn voor mijn verhaal, blijf ik met een tevreden gevoel toekijken hoe het aantal lezers op mijn blog gestaag stijgt.

Om 2 uur 's nachts springt mijn laptop weer aan. Ik moet even in slaap zijn gevallen, anders had ik het wel bijgehouden. Ze heeft haar laptop dichtgeklapt, en mijn laptop springt nu aan. Snel loop ik naar mijn laptop toe, benieuwd wat er van dat verhaaltje is geworden. Eerst nog even haar wachtwoord invullen, en vervolgens zoek ik het verhaaltje weer terug. Ik hoef nu niet zo voorzichtig te werk te gaan. Ze heeft tenslotte haar laptop afgesloten. Wanneer ze hem weer aanzet, krijg ik ook direct een melding. Dan wis ik meteen mijn sporen, en nog voordat ze kan inloggen ben ik alweer verdwenen.
Aandachtig begin ik het verhaal van vooraan weer opnieuw te lezen. Ze heeft er een flinke lap tekst bij geschreven, maar het is allemaal heel gemakkelijk om te lezen. Ik zou willen dat ik zo goed kon schrijven.
Nadat ik eindelijk ben uitgelezen blijf ik met een beetje leeg gevoel achter. Het verhaal is veel triester geëindigd dan ik dacht dat het zou eindigen. Op de één of andere manier weet ze mij altijd weer te verrassen.
Gisteravond vroeg ik mijzelf af waarom ik deze verhalen achter de schermen op haar blog lees. (Je leest het achter de schermen, maar wel gewoon op haar blog? Is die niet openbaar?) Waarom ik ze niet gewoon op internet zoek, of gewoon lid word van haar blog. Maar dan komt dat stemmetje in mijn hoofd weer omhoog. Maar dit is toch juist wat je wilt? Mensen het gevoel geven dat jij alles bij hun kunt blokkeren als je wilt (Weer hetzelfde twee keer kort achter elkaar)? Zorgen dat ze bang voor je worden? Nu moet je haar alleen nog laten weten dat jij er bent.
Ik weet niet zeker of ik dat wel wil, haar laten weten dat ik mee snuffel. Voor mijn gevoel zijn we bevriend geraakt in de tijd dat ik haar nu volg. Het voelt alsof ik haar zou verraden, door misschien haar wachtwoord te veranderen ofzo. Haar warmte straalt naar me toe via haar verhalen, hoe raar dat ook mag klinken.
Ik besluit om een kort berichtje achter te laten, waarom precies weet ik zelf ook niet. Voor het eerst wil ik dat ze weet dat ik met haar meelees ('meelezen' is één begrip, dat mag aan elkaar) en dat ze vooral door moet gaan met schrijven. Niet voor haar, maar voor mij.

Een paar minuten voor mijn wekker word ik wakker. Het begint al licht te worden, ook al is het pas vijf voor zeven. Eindelijk begin ik te merken dat het weer langzaam zomer wordt. Ik pak mijn telefoon van nachtkastje en zet mijn wekker alvast uit. Bovenin staat het icoontje dat aangeeft dat ik e-mail heb. Elke dag krijg ik er wel 5 tot 6 emails (weer twee keer hetzelfde achter elkaar), dus het is niet zo interessant. Monsterboard, Nationale Vacature bank, Werk.nl. Overal krijg ik email van die, als het iets is wat niet bij me past, vaak al meteen in de prullenbak belandt zonder te lezen. (Ik kan er mijn vinger niet op leggen, maar voor mijn gevoel klopt deze zin niet. :s) Ik scroll door mijn e-mails heen en zie een e-mail staan die ik niet helemaal snap. Het is aan mij verstuurd, maar het is ook door mij verstuurd. Ik knipper een aantal keer met mijn ogen, misschien ben ik nog niet helemaal wakker en lees ik het verkeerd. Omdat ik toch wel nieuwsgierig ben, open ik de e-mail. Het bericht wat er in staat zorgt ervoor dat ik meteen klaarwakker ben. Iemand heeft, onder mijn naam, gereageerd op het verhaal wat ik gisteravond heb geschreven. Het bericht is daarentegen wel een beetje vreemd. Je zou het bijna aardig kunnen noemen:
"Hé Sandra, je hebt weer een verrassend verhaal geplaatst."
Dat is het enige wat het bericht zegt. Snel ga ik uit bed en ik spring onder de douche. Binnen twintig minuten ben ik klaar om naar beneden te gaan. Ik maak in een rap tempo mijn brood klaar voor werk, en maak ook meteen mijn ontbijt. Een half uur nadat ik wakker werd, staat mijn laptop zonder protesten (wat bedoel je precies met 'protesten'?) te zoemen.

Ik probeer het wachtwoord wel dertig keer achter elkaar, maar tot mijn afschuw word ik keer op keer geweigerd. Ze moet het meteen veranderd hebben! Deze woorden maken dat ik een dierlijk gejammer uitstoot en ik besef dat ik onze relatie goed verziekt hebt. Door mijn hoofd spoken allerlei gedachten, maar niets maakt dat ik het nu op dit moment kan oplossen. Met een verdrietig gevoel kijk ik naar haar e-mailadres. Het adres dat ik ondertussen zo vaak heb ingevoerd. Het wachtwoord dat ik even zo vaak heb ingevoerd. De stilte sluit zich opeens als een deken om mij heen. Het enige wat ik kan doen is elke dag op haar blog blijven kijken, misschien dat ze een nieuw verhaaltje heeft geschreven. Ik kan mij niet abonneren op haar blog, dan weet ze meteen wie ik ben. Het gevoel van verlies wordt intenser. Het enige wat mij nog een beetje hoop geeft, is dat ze misschien vanavond wel een verhaaltje over mij schrijft.

Je schrijft het hele verhaal in de ik-vorm, maar zou het niet logischer zijn als je een deel in de hij-vorm schreef? Behalve als je wilt suggereren dat je zelf de hacker bent, wat een leuke plotwending zou zijn.

Probeer verder te letten op juiste spelling van de persoonsvorm en niet teveel dubbele woorden te gebruiken. Verder nog een paar kleine, nietszeggende foutjes.
De rest is top, ga zo door!

@Sil, goed van je dat je feedback geeft! Ik raad je echter aan om dit in het vervolg per zin te quoten in plaats van het hele stuk. Dan kun je onder elke quote de bij behorende feedback zetten. Op deze manier blijft het overzichtelijker dan de hele tekst te quoten
Ga verder vooral door met inhoudelijke feedback geven