Het monster
Geplaatst: 24 mar 2013 18:19
Zo, vandaag weer een nieuw verhaaltje geschreven 
Deze ligt al een tijdje klaar, maar eigenlijk nooit echt verder mee gegaan.
Hierbij dus ook meteen herschreven.
-----------------------------------------------
Als ik op de klok kijk en zie dat het bijna tijd is om te gaan slapen, word ik onrustig. Elke nacht heb ik meer moeite om naar bed te gaan. Ook vanavond heb ik gegild en gehuild, maar papa werd heel boos op mij. Hij wilde me slaan, maar mama hield zijn hand tegen. Ik ging boos op de trap zitten, mijn knuffel tussen mijn armen in. Hij kwam met grote stappen op mij af, pakte meneer konijn af.
'Als je nu niet meteen naar boven gaat jongedame, dan krijg jij je knuffel voorlopig niet meer terug,' riep hij kwaad. Nog steeds bleef ik op de onderste trede zitten, mijn tranen woest afvegend aan mijn net nieuwe kleding. Na een aantal minuten kwam hij weer boos terug, zijn hoofd was ondertussen al rood aangelopen. Hij trok mij aan mijn arm omhoog, en ik ging nog harder blèren. Stompend heb ik geprobeerd papa tegen te houden, maar het werd alleen maar erger. Mijn tanden wilde ik niet poetsen, heb de tandenborstel boos weggegooid Mijn pyjama wilde ik ook niet aan doen, uiteindelijk raakte hij in de knoop. Het enige wat ik wilde was bij hun in bed liggen. Maar dat mocht niet. Papa en mama zeggen dat ik een grote meid word, en dat ik in mijn eigen bed moet slapen.
En nu lig ik hier in bed te luisteren. Papa zegt dat het de wind is, maar ik weet wel beter. Als een schaduw op de muur zie ik het door mijn kamer gaan.
Over elke muur kan het lopen, zodat het mij alleen maar banger maakt.
De volgende avond is het weer zo ver. Het is weer bedtijd. Krijsend en gillend doe ik mijn best om te ontsnappen aan de ijzeren greep van mijn vader. Hij knijpt me steeds harder, het begint pijn te doen. Mijn mama roept tegen hem dat hij mijn arm los moet laten. Wanneer hij zijn hand terug trekt, zie ik de gele afdrukken van zijn vingers in mijn arm. Dit alles maakt niet uit. Ik moet nog steeds naar bed. Weer ga ik onderaan de trap zitten en wordt papa nog bozer. Weer pakt hij mijn knuffel af en begint tegen me schreeuwen. Hij loopt weg en ik hoor hoe de deur achter hem hard dicht slaat. Mijn tranen drogen niet op, ze blijven maar komen. Mama komt naast me zitten op de trap. Ze zegt even helemaal niets tegen me. Een tijdje zitten we daar samen zwijgend. Mama staat op en tilt me op. Weer word ik de trap opgetild, en weer moet ik mijn tanden poetsen. Mama ziet dat ik dat niet wil en komt naast me staan. Ze kijkt me aan en zegt: 'Als jij je tanden niet poetst zullen je grote mensen tanden nooit door komen. En dan zul je voor altijd een klein kind blijven'.
Heel snel poets ik toch mijn tanden, en mama lacht lief naar me. Ze doet mijn pyjama aan. Ik wil wel tegenstribbelen, maar mama is veel aardiger tegen mij. Daarom doe ik ook aardig terug tegen haar.
Wanneer ze het verhaaltje heeft voorgelezen, zeg ik tegen haar met een zachte stem: 'Maar mama, er zit echt iets onder mijn bed. Het maakt mij bang en wil maar niet weg gaan'.
'Het gaat vanzelf weg lieverd, geloof me maar. Als je er echt last van hebt vanavond, zal ik morgenavond bij jou komen liggen tot je slaapt. Dat beloof ik, oké?'
Ik kan niet meer doen dan knikken, en ik kijk in haar mooie ogen. Ze doet het licht uit en laat mijn deur op een kiertje. Ik hoor hoe ze treden afloopt en ik draai me om. Luisterend naar de geluiden, probeer ik te slapen. Wanneer ik bijna in slaap val, komen de schaduwen terug. Ik vind het eng en wil me eigenlijk omdraaien om te zien wat er gebeurt in mijn kamer. Maar ik durf me niet om te draaien. Uiteindelijk val ik dan toch in slaap.
Deze avond doe ik geen moeite, ik weet dat mijn mama mee naar bed gaat. Papa is het hier niet mee eens en doet boos tegen haar. Gelukkig gaat ze alsnog met mij mee. Op haar schouders brengt ze mij naar boven, waardoor alles opeens veel groter lijkt! In de badkamer steek ik mijn tandenborstel naar haar uit, zij doet de tandpasta er op. We trekken samen gekke gezichten in de spiegel. Ze maakt me aan het lachen, ze kan ook zo raar kijken. Samen doen we onze pyjama aan, en doen alsof we in de knoop zitten. Ze vraagt me aan welke kant ik wil slapen, en ik wil graag aan de buitenkant liggen. Mama doet mijn nachtlampje aan, en ik ga naast haar zitten op bed. Ze leest me een verhaaltje voor, net zo vrolijk als ik mijzelf voel. Dan is het tijd om te gaan slapen. Opeens word ik weer bang. Ik ga onder dekens liggen en mama slaat een arm om me heen. Na een tijdje begint ze zachtjes te snurken. Het word langzaam onrustig in mijn kamer, ik kan het voelen. Vannacht is er iets anders aan de hand. Vannacht gaat er iets gebeuren. Ik knijp mijn ogen stijf dicht, maar het lijkt niet te helpen. Het voelt alsof het monster niet alleen is vanavond. Net als dat ik niet alleen in mijn bed lig. Mama schrikt wakker van haar gesnurk, draait zich om en valt weer in slaap. Weg is haar arm over de mijne. Het word opeens koud onder de dekens en ik wil tegen mama aan kruipen. Maar nog voor ik me heb om kunnen draaien voel ik een ijskoude klauw, die pijnlijk in mijn arm knijpt. Ik word onder het dekbed vandaan getrokken, zo onder mijn bed. Het lijkt wel alsof ik het gezicht van papa zie, voordat ik verdwijn.
Deze ligt al een tijdje klaar, maar eigenlijk nooit echt verder mee gegaan.
Hierbij dus ook meteen herschreven.
-----------------------------------------------
Als ik op de klok kijk en zie dat het bijna tijd is om te gaan slapen, word ik onrustig. Elke nacht heb ik meer moeite om naar bed te gaan. Ook vanavond heb ik gegild en gehuild, maar papa werd heel boos op mij. Hij wilde me slaan, maar mama hield zijn hand tegen. Ik ging boos op de trap zitten, mijn knuffel tussen mijn armen in. Hij kwam met grote stappen op mij af, pakte meneer konijn af.
'Als je nu niet meteen naar boven gaat jongedame, dan krijg jij je knuffel voorlopig niet meer terug,' riep hij kwaad. Nog steeds bleef ik op de onderste trede zitten, mijn tranen woest afvegend aan mijn net nieuwe kleding. Na een aantal minuten kwam hij weer boos terug, zijn hoofd was ondertussen al rood aangelopen. Hij trok mij aan mijn arm omhoog, en ik ging nog harder blèren. Stompend heb ik geprobeerd papa tegen te houden, maar het werd alleen maar erger. Mijn tanden wilde ik niet poetsen, heb de tandenborstel boos weggegooid Mijn pyjama wilde ik ook niet aan doen, uiteindelijk raakte hij in de knoop. Het enige wat ik wilde was bij hun in bed liggen. Maar dat mocht niet. Papa en mama zeggen dat ik een grote meid word, en dat ik in mijn eigen bed moet slapen.
En nu lig ik hier in bed te luisteren. Papa zegt dat het de wind is, maar ik weet wel beter. Als een schaduw op de muur zie ik het door mijn kamer gaan.
Over elke muur kan het lopen, zodat het mij alleen maar banger maakt.
De volgende avond is het weer zo ver. Het is weer bedtijd. Krijsend en gillend doe ik mijn best om te ontsnappen aan de ijzeren greep van mijn vader. Hij knijpt me steeds harder, het begint pijn te doen. Mijn mama roept tegen hem dat hij mijn arm los moet laten. Wanneer hij zijn hand terug trekt, zie ik de gele afdrukken van zijn vingers in mijn arm. Dit alles maakt niet uit. Ik moet nog steeds naar bed. Weer ga ik onderaan de trap zitten en wordt papa nog bozer. Weer pakt hij mijn knuffel af en begint tegen me schreeuwen. Hij loopt weg en ik hoor hoe de deur achter hem hard dicht slaat. Mijn tranen drogen niet op, ze blijven maar komen. Mama komt naast me zitten op de trap. Ze zegt even helemaal niets tegen me. Een tijdje zitten we daar samen zwijgend. Mama staat op en tilt me op. Weer word ik de trap opgetild, en weer moet ik mijn tanden poetsen. Mama ziet dat ik dat niet wil en komt naast me staan. Ze kijkt me aan en zegt: 'Als jij je tanden niet poetst zullen je grote mensen tanden nooit door komen. En dan zul je voor altijd een klein kind blijven'.
Heel snel poets ik toch mijn tanden, en mama lacht lief naar me. Ze doet mijn pyjama aan. Ik wil wel tegenstribbelen, maar mama is veel aardiger tegen mij. Daarom doe ik ook aardig terug tegen haar.
Wanneer ze het verhaaltje heeft voorgelezen, zeg ik tegen haar met een zachte stem: 'Maar mama, er zit echt iets onder mijn bed. Het maakt mij bang en wil maar niet weg gaan'.
'Het gaat vanzelf weg lieverd, geloof me maar. Als je er echt last van hebt vanavond, zal ik morgenavond bij jou komen liggen tot je slaapt. Dat beloof ik, oké?'
Ik kan niet meer doen dan knikken, en ik kijk in haar mooie ogen. Ze doet het licht uit en laat mijn deur op een kiertje. Ik hoor hoe ze treden afloopt en ik draai me om. Luisterend naar de geluiden, probeer ik te slapen. Wanneer ik bijna in slaap val, komen de schaduwen terug. Ik vind het eng en wil me eigenlijk omdraaien om te zien wat er gebeurt in mijn kamer. Maar ik durf me niet om te draaien. Uiteindelijk val ik dan toch in slaap.
Deze avond doe ik geen moeite, ik weet dat mijn mama mee naar bed gaat. Papa is het hier niet mee eens en doet boos tegen haar. Gelukkig gaat ze alsnog met mij mee. Op haar schouders brengt ze mij naar boven, waardoor alles opeens veel groter lijkt! In de badkamer steek ik mijn tandenborstel naar haar uit, zij doet de tandpasta er op. We trekken samen gekke gezichten in de spiegel. Ze maakt me aan het lachen, ze kan ook zo raar kijken. Samen doen we onze pyjama aan, en doen alsof we in de knoop zitten. Ze vraagt me aan welke kant ik wil slapen, en ik wil graag aan de buitenkant liggen. Mama doet mijn nachtlampje aan, en ik ga naast haar zitten op bed. Ze leest me een verhaaltje voor, net zo vrolijk als ik mijzelf voel. Dan is het tijd om te gaan slapen. Opeens word ik weer bang. Ik ga onder dekens liggen en mama slaat een arm om me heen. Na een tijdje begint ze zachtjes te snurken. Het word langzaam onrustig in mijn kamer, ik kan het voelen. Vannacht is er iets anders aan de hand. Vannacht gaat er iets gebeuren. Ik knijp mijn ogen stijf dicht, maar het lijkt niet te helpen. Het voelt alsof het monster niet alleen is vanavond. Net als dat ik niet alleen in mijn bed lig. Mama schrikt wakker van haar gesnurk, draait zich om en valt weer in slaap. Weg is haar arm over de mijne. Het word opeens koud onder de dekens en ik wil tegen mama aan kruipen. Maar nog voor ik me heb om kunnen draaien voel ik een ijskoude klauw, die pijnlijk in mijn arm knijpt. Ik word onder het dekbed vandaan getrokken, zo onder mijn bed. Het lijkt wel alsof ik het gezicht van papa zie, voordat ik verdwijn.
