Online Verhalen

Hey iedereen !

Ik wou eens afwisselen en niet altijd in het Frans verhalen schrijven, dus ben ik op deze site terechtgekomen en ben ik in het Nederlands beginnen schrijven. Ik had een klein idee over wat het verhaal zou worden, maar ik heb het grootste deel gewoon op het moment zelf verzonnen. Zeg maar wat je ervan vindt, en geef gerust tips ! Hopelijk vinden jullie het leuk (:

Intro.

Het was winter. De kou deed me pijn, mijn ogen traanden van de wind en mijn wangen waren vuurrood. Maar het kon me allemaal niets schelen. Ik rilde. Maar ik stapte verder, zonder te stoppen. De kleine steegjes van de stad Parijs waren somber en mysterieus, maar nergens voelde ik me zo goed als in die kleine straatjes. Ik kende ze vanbuiten, ik was er al zo veel gepasseerd dat ik wist wat er zich achter elke hoek bevond. Hier en daar dook er een wilde kat op, een lelijke, onverzorgde kat. Ze hadden honger, veel honger. Ze hielden het niet meer uit en ze werden nog erger dan anders: ze krabden iedereen die ze tegenkwamen. Ook ik voelde hoe hun scherpe klauwen in het vel van mijn benen drongen. Maar ook dit kon me helemaal niets schelen. Ik schopte om ze proberen weg te krijgen, maar dat maakte hen alleen maar bozer.

'Ga weg, stom dier!', schreeuwde ik agressief.

Ik had ze liever afgeschoten dan wat anders, die irritante beesten. Maar ja, dat was dan weer ongepast. Je deed dat gewoon niet. Je mocht koeien, paarden, schapen en varkens opeten, maar geen katten. Waarom eigenlijk ? Juist ja, mensen hielden te veel van ze. Ook voor honden was dat zo. Maar daar was ik het mee eens. Ik had zelf een hond, Sorrow. Hij was eigenlijk de enige die mij begreep en mijn uiterlijk kon hem helemaal niets schelen. Hij was gewoon trouw. Nochtans aten ze in China hond, blijkbaar. Dat idee vond ik walgelijk. Ik wou er zelfs niet aan denken. Ik was nog nooit buiten Frankrijk geweest. Wel al naar de Provence, maar dat was toen ik heel klein was. Nog geen zeven jaar. Nu was ik er twintig. Twintig jaar, en ik had helemaal niemand meer op wie ik kon rekenen.

Ik ben Emma, en mijn leven is een hel.

Heel leuk stukje, en de laatste zin maakt mij nieuwsgierig naar de rest van het verhaal.
Je hebt een fijne schrijfstijl, die makkelijk te lezen is.
Niet veel opmerkingen hierop, maar toch een paar :

De koude deed me pijn

Koude is een bijvoeglijk naamwoord, dit moet gewoon kou zijn (zelfstandig naamwoord). Het koude ijsje, het koude water.

mijn ogen traanden van de wind in mijn gezicht

Deze zin loopt niet zo lekker. Tranen kunnen nergens anders tranen dan in je gezicht of ogen. Gezien je ogen al hebt gemeld, denk ik dat ik het gedeelte 'in mijn gezicht' weg zou laten.

anders : ze

De ':' mag aan anders vast zitten.

Ze hielden het niet meer uit en ze werden nog erger dan anders : ze krabden iedereen die ze tegenkwamen, ik voelde hun scherpe klauwen in het vel van mijn benen.

Hier zou ik twee zinnen van maken. Het was mij namelijk niet meteen duidelijk dat je HP daadwerkelijk is gekrabd. VB: Ze hielden het niet meer uit en ze werden nog erger dan anders: ze krabden iedereen die ze tegenkwamen. Ook ik voelde hoe hun scherpe klauwen in het vel van mijn benen drongen.

« Ga weg, stom dier ! » schreeuwde ik agressief.

Wanneer iemand iets zegt is het makkelijk voor de doorloop van het verhaal om het als volgt neer te zetten: 'Ga weg, stom dier!', schreeuwde ik agressief.

Ik had ze liever afgeschoten dan wat anders, die irritante beesten

Ik snap de 'dan wat anders' niet helemaal. Dit is in principe het laatste wat je iets of iemand aan kunt doen. Dus meer zou je niet kunnen doen, alleen maar minder (schoppen is minder dan afschieten zeg maar).

Hij was zo wat de enige die

Ik zou de 'zo wat' vervangen door 'eigenlijk'. Zo wat is niet echt schrijftaal, meer spreektaal.

Ik hoop dat je hier wat mee kunt !

Dank je !

Ik heb alles veranderd, behalve de "dan wat anders". Ik ben beginnen nadenken over de betekenis van die woorden, en nu weet ik het helemaal niet meer, hahah.

Haha, geeft niet. Je moet ook niet alles in één keer willen doen.
Laat het verhaal even een tijdje liggen, en lees het vervolgens nog een keer
Werkt voor mij altijd veel beter.