Online Verhalen

Dit is de eerste keer dat ik vanuit de derde persoon schrijf, dus feedback zou heel fijn zijn. Ik hoop dat jullie het mooi vinden...

-------
Stil keek Jack uit het raampje van het vliegtuig. Het bood hem de mogelijkheid om te kijken naar de bewoonde wereld, ver beneden hem. Het maakte hem rustig. De groene bomen, verspreid over een lang veld. Hij slaakte een zucht. Er was zoveel gebeurd de laatste paar weken. Maar vooral die laatste dagen.

"Jack", riep zijn moeder hem naar beneden, "Jack kom eens hier. We moeten je wat vertellen." Jack liep onrustig de trap af. Ik had niks gedaan volgens mij, dacht hij.
"Eh Jack, het spijt me dat we het je nu pas vertellen, maar we... We gaan scheiden.", zei mijn vader voorzichtig. Hij zag het geschrokken gezicht van Jack.
"Wat?! Hoelang is dit al bezig? Waarom hoor ik dit nu pas?", riep hij verschrikt uit.
"Het spijt me", zei zijn moeder,"maar dat is niet het enige. Je weet dat als mensen scheiden ze beide in andere huizen gaan wonen..." Na dit gezegd te hebben keek ze Jack voorzichtig aan. "Eh nou, dat zal bij ons ook zo zijn...", maakte ze haar zin af.
"Dat wist ik al. Wat is je punt, ma?", vroeg hij onrustig. Hij zag dat zijn ouders zenuwachtige bewegingen maakten, alsof hij een van ze nooit meer zou zien. Plotseling werden zijn ogen zo groot als schotelkopjes.
"Wacht eens... Wie blijft hier wonen? En waar gaat de ander wonen?", vroeg hij geschokt.
"Ik blijf hier wonen met jou, Jack. Je vader gaat naar... Je vader gaat naar Amerika.", zei zijn moeder naar hem opkijkend. Jack keek met grote ogen naar zijn ouders. Vervolgens rende hij de trap op. Hij stormde zijn kamer binnen. Boos schopte hij zijn spullen tegen de muren.
"Waarom moet dit mij overkomen? Waarom?", schreeuwde hij boos door de kamer. Tranen gleden over zijn wangen. "Waarom ik God? Waarom? U weet toch alle antwoorden, of niet soms?" Snikkend zakte hij op de grond. Waarom ik?

Hij pikte een traan weg. Tranen helpen niet, dacht hij. Hij verzuchtte. Een paar weken naar Amerika toe. Daar zou hij zijn vader weer zien. Het was zijn tweede keer in een vliegtuig. Hij was er nooit zo dol op geweest. Dat was ook de reden waarom ze na zijn eerste keer niet meer gegaan zijn. Jammer dat alles nou net zo moest lopen, dat het geluk altijd de andere weg koos.
"Jongeheer?"
Rustig keek Jack weer naar buiten. Hij zou zich toch maar eens moeten vermannen. Te veel nadenken over vroeger zou hem toch niet verder helpen in de wereld.
"Jongeheer!"
Verschrikt keek hij op. Daar stond een stewardess met eten in haar handen. Ze keek ongeduldig uit haar ogen. Hij pakte zijn eten aan en mompelde iets dat moest lijken op sorry.

Hij maakte het eten open. Er zat alleen maar drab in. Waterig eten en plakkerige rijst. Daar moest hij dus helemaal niks van hebben. Hij liet het eten staan en keek weer naar buiten. Nu waren er wolken voor het raampje waardoor hij niet meer naar het land kon kijken. Hij draaide zich weer naar voren. Verveeld keek hij naar voren. Na een uur zich verveeld te hebben klonk er een piep. Ah eindelijk we zijn er, dacht hij en hij schoot omhoog.
"Passagiers, we zijn op het moment aan het neerstorten maar het is noodzakelijk om niet in paniek te raken. Raak niet in paniek! Volg de volgende stappen. Neem als eerste het gele hesje onder de stoel van de passagier voor u..."
"We gaan allemaal dood! Het zijn de Aliens. Ze zijn gekomen, ze komen ons halen! We gaan er allemaal aan!", schreeuwde een vrouw door het vliegtuig. Na haar kwamen vele anderen. Mensen begonnen te gillen en schreeuwen. Een paar mensen stonden op. In het krappe vliegtuig begonnen toen mensen te rennen. Iedereen raakte in paniek terwijl het vliegtuig neerstortte.

Snel dacht Jack na. Als ik hier veilig uit wil komen zou ik toch maar in actie moeten komen. Daarna stapte hij de gang op. Zichzelf door de massa van mensen heen drukkend kwam hij bij de toiletten en de deur van het vliegtuig. Daarboven hing een speciaal hesje. Het was een parachute. Snel deed hij hem op zijn rug. Hij schoot een schietgebedje en deed toen de deur open. Een enorme druk kwam op hem. Hij zag dat de passagiers en stewards naar hem keken. Hij stapte naar de deur. Al het geluid om hem heen verstomde. Alleen hij, het vliegtuig en de lucht waren er nog. Hij nam een diepe adem en net voor een arm hem zou grijpen sprong hij. Als een duiker in het zwembad vloog hij de lucht in. Dit was het dan. Hopen op het geluk, dat ik nog nooit gezien heb.

Mooi verhaal, maar Jack is eerst in zijn kamer en lijkt na even gehuild te hebben in een vliegtuig te zitten.

Misschien kun je het zo formuleren:

"Waarom moet dit mij overkomen? Waarom?", schreeuwde hij boos door de kamer. Tranen gleden over zijn wangen. "Waarom ik God? Waarom? U weet toch alle antwoorden, of niet soms?" Snikkend zakte hij op de grond. Waarom ik?

Hij pikte een traan weg. Tranen helpen niet, dacht hij. Hij verzuchtte. Een paar weken naar Amerika toe. Daar zou hij zijn vader weer zien.

En dan was het zover, zijn vader woonde inmiddels in Amerika en Jack ging er naartoe. Het was zijn tweede keer in een vliegtuig. Hij was er nooit zo dol op geweest. Dat was ook de reden waarom ze na zijn eerste keer niet meer gegaan zijn. Jammer dat alles nou net zo moest lopen, dat het geluk altijd de andere weg koos.
"Jongeheer?"
Rustig keek Jack weer naar buiten. Hij zou zich toch maar eens moeten vermannen. Te veel nadenken over vroeger zou hem toch niet verder helpen in de wereld.
"Jongeheer!"
Verschrikt keek hij op. Daar stond een stewardess met eten in haar handen. Ze keek ongeduldig uit haar ogen. Hij pakte zijn eten aan en mompelde iets dat moest lijken op sorry.

Succes, hoop dat je hier iets aan hebt!

Groetjes Blieje

Ik vind het zelf ook soms best moeilijk om in de derde persoon te schrijven.
Het is een leuk verhaal en goed opgebouwd.
Nergens zag ik iets van dat je dit niet gewend bent

Blieje, eigeblijk had dat stuk een terugblik moeten zijn. In mijn worddocument was het schuin geschreven, maar dat is hier weer weg gegaan. Vandaar dus.

Bedankt Sandra

Voor een eerste keer vind ik dat je zeer tevreden over je zelf mag zijn. Al maak ik daar weinig onderscheid in. Elke schrijver probeert met meer of minder succes wat uit om zich verder te ontwikkelen in deze hobby. De titel trok me aan en daarom ben ik je verhaal gaan lezen. Ik zal er dan ook geen rekening mee houden dat dit je eerste keer is dat je vanuit een derde persoon schrijft.

Het gedeelte van de tekst dat een terugblik had moeten zijn is wel uit de tekst te halen, maar alsnog in het cursief aangeven zou ik wel prettiger vinden. Waar ik een beetje mijn twijfels over heb is de plaats van de terugblik. Ik had graag in ieder geval de eerste alinea uitgebreider gezien voor ik zo snel op de terugblik stuitte. Je maakt immers als lezer kennis met de hoofdpersoon en dan wil je deze leren kennen. In een kort verhaal is het lastig, maar nu weet ik heel weinig over deze Jack. Ik hou ervan als er voor een lezer nog iets te fantaseren is, maar voor mijn gevoel gebeurt dit nu iets te veel.

Het verhaal zelf vind ik minder geslaagd. De hoofdpersoon heeft een nare ervaring achter de rug vanwege de scheiding van zijn ouders en daarna springt hij uit een vliegtuig dat neer gaat storten. Het verband hier tussen ontbreekt. Het zou anders zijn geweest als de scheiding zijn hele wereld in laat storten en hij liever wenst dood te zijn. Als dan het moment aanbreekt van een neerstortend vliegtuig, etc, dan houd je de lezer in spanning over wat hij nu gaat doen. Blijft hij zitten en heeft hij vrede met wat er gaat gebeuren of kiest hij toch voor het leven?

De titel die eerder mijn aandacht trok wordt in het verhaal verklaard en dat maakt hem ook toepasselijk.

MeTheWriter schreef: Hij pakte zijn eten aan en mompelde iets dat moest lijken op sorry.

Ik zag het helemaal voor me.

MeTheWriter schreef: "Passagiers, we zijn op het moment aan het neerstorten maar het is noodzakelijk om niet in paniek te raken.

Ik betwijfel ten zeerste of een piloot zal aangeven dat het vliegtuig aan het neerstorten is. Hij zal juist proberen om het minder ernstig te laten klinken dan het in werkelijkheid is. Zoiets als: we ervaren enige problemen die zullen leiden tot heftige turbulentie. Ga op uw stoel zitten en luister naar de instructies van de stewardess. Heel kort en zakelijk omdat de vlieger zijn aandacht nodig heeft om een ramp te gaan voorkomen.

MeTheWriter schreef: Het was een parachute.

Een parachute in een passagiersvliegtuig? Het heeft met kansberekeningen en kosten te maken waarom deze vliegtuigen geen parachutes aan boord hebben.
Bovendien is het makkelijker om de doden te bergen als ze bij elkaar liggen dan over tientallen kilometers zijn verspreid, maar dat laatste is mijn eigen invulling die ik er aan geef.

MeTheWriter schreef: Hij schoot een schietgebedje en deed toen de deur open.

Afhankelijk van de hoogte en snelheid van het vliegtuig kan je de deur wel of niet open krijgen. Op grote hoogte lijkt mij dit onmogelijk. Als het wel zal lukken zal gebrek aan zuurstof, de lage temperatuur, ervarenheid met parachutespringen en natuurlijk afhankelijk om welke deur het gaat want anders kan je na de sprong ook nog een vleugel of staartvlak raken je kans op overleven verkleinen. Terwijl ik de passagiers hier voor het gemak nog buiten houd. Zij zullen gaan vechten om de enige parachute aan boord omdat overleven de eerste prioriteit zal hebben.
Op lage hoogte zal er een grote kans bestaan dat een neerstortend vliegtuig al een duik zal hebben ingezet en dat maakt het behoorlijk lastig om zelfs maar bij de deur te komen.

Het zijn voor mij dus ook wat praktische zaken waardoor het verhaal mij minder doet dan je bedoeling zal zijn. Laat je echter hier beslist niet door ontmoedigen. Het is bovendien slechts de mening van een enkele lezer. Doe hiermee wat je wilt want het is en blijft jouw verhaal.

MeTheWriter schreef:Blieje, eigeblijk had dat stuk een terugblik moeten zijn. In mijn worddocument was het schuin geschreven, maar dat is hier weer weg gegaan. Vandaar dus.

Bedankt Sandra

Ok, dan heb ik niks gezegd.