Online Verhalen

Het bijzondere meisje (verbeterd)

Bij Internaat De Vijverdauw is het prettig om te zijn. De pupillen worden met strikte, doch prettige regels opgevoed. Vandaar dat ze iedere dag weer met een glimlach tegemoet zien, ondanks de ellende die ze voor hun komst mee hebben gemaakt. Ouders die door problemen hun kind niet meer thuis konden houden, ouders die waren overleden, ieder had iets anders meegemaakt. Een leerling kijkt echter anders tegen de dagen aan. De veertienjarige Liesbeth heeft sinds haar komst naar dit Internaat nog niet één lach op haar gezicht gezet, tot grote bezorgdheid van de begeleiders, die zo erg hun best doen om het iedereen naar de zin te maken.

Liesbeth komt uit een moeilijk gezin. Haar vader was altijd op rokkenjacht en haar moeder was manisch depressief. Ook hadden ze thuis een kat, maar die wilde weinig van Liesbeth weten. Waarschijnlijk was het dier te druk met zichzelf in de weer. Toen Liesbeth acht was ging het met haar moeder de verkeerde kant uit en werd ze door haar naar het Internaat gebracht. Liesbeth is niet zoals de anderen. Als ze ergens loopt bekijkt ze alles wat ze ziet van top tot teen. Van de grote boekenkasten in de bibliotheek tot de tegels van de vloer in de gang. Ze lijkt niet uitgekeken te raken. Ook tijdens het eten lijkt Liesbeth meer bezig te zijn met het bekijken van het eten dan het consumeren ervan. De medeleerlingen zijn eraan gewend en accepteren haar gedrag, iedereen is immers uniek, zo is het in dit Internaat ook geleerd. Normen en waarden zijn een pre. Het is ook prettig om te zien hoe iedereen zich daar ook netjes aan houdt. Tijdens het studeren wordt er dan ook niet gespiekt en als de pupillen samen een spelletje doen speelt ook niemand vals. Ook Liesbeth doet gewoon mee met de spelletjes, maar zelfs tijdens het spelen van de spelletjes lijkt de glimlach niet op haar gezicht te willen verschijnen.

In gesprekken is Liesbeth zwijgzaam en zegt dat het prima met haar gaat. Ze zal nooit zeggen wat haar dwars zit, tot grote ergernis van de begeleiders, die dan extra hun best moeten doen om te achterhalen waarom Liesbeth niet lacht.

Na een half jaar proberen besluit hulpverleners de poging om Liesbeth aan het lachen te krijgen op te geven en haar op de normale manier te benaderen, zoals ze ook bij anderen doen. Misschien was dat het probleem wel, dat ze Liesbeth teveel betutteld hadden? Dat kan iemand natuurlijk ook irriteren. Dus besloten ze de methode om Liesbeth normaal te benaderen eens een week uit te testen. Dit mocht helaas alleen niet baten, de situatie van Liesbeth lijkt niet te veranderen. Zelfs het prachtige zomerweer buiten lijkt haar niet die extra stimulans te geven om te glimlachen.

Dan is het winter. Buiten ligt een dik pak sneeuw en de kinderen vertoeven zich in dit witte goedje. Als de begeleiders naar buiten kijken moeten ze wel lachen, het hele terrein staat namelijk vol met sneeuwpoppen die door hun eigen leerlingen zijn gemaakt. Toch houden ze Liesbeth in de gaten, die met andere kinderen aan het sleeën is. Ze heeft veel plezier, dat is goed te zien, alleen de glimlach is er nog steeds niet. Zelfs de kinderen met wie Liesbeth aan het spelen is vragen zich af of die glimlach ooit nog wel op haar gezicht komt. Dan besluit een van hen aan Liesbeth te vragen waar toch die glimlach gebleven is. Liesbeth antwoordt dan zonder te aarzelen terug dat ze het niet weet.

Na een paar dagen lijkt de situatie in het Internaat helemaal veranderd te zijn. Als het eten opgediend wordt merkt een persoon op dat Liesbeth niet aan de tafel zit. Vreemd, dat is niks voor Liesbeth. Normaal is zij er altijd als de kippen bij als er wordt gegeten. Meteen weet iedereen dan dat er iets niet klopt. En inderdaad, er blijkt echt iets aan de hand te zijn. Liesbeth ligt namelijk nog steeds in bed, alleen is ze er slecht aan toe. Meteen wordt er een dokter gebeld, die spoedig ter plaatse is. Uiteindelijk blijkt Liesbeth een flinke longontsteking te hebben opgelopen en moet een aantal dagen in bed blijven liggen. De begeleiders doen hun uiterste best om Liesbeth goed te verzorgen en zelfs van een aantal leerlingen krijgt Liesbeth extra hulp. Liesbeth voelt zich al gauw weer een stuk beter maar besluit voor de zekerheid toch nog even in bed te blijven. Ondanks de goede verzorging en de vele aandacht die haar gegeven wordt glimlacht Liesbeth echter nog steeds niet.

Na een week voelt Liesbeth zich weer beter en staat ze in de studeerkamer met haar boeken in de hand. De begeleiders kijken tevreden naar Liesbeth en wijzen haar direct een plaats aan. Maar dan, voor de ogen van alle leerlingen en hulpverleners, valt Liesbeth op de grond. Direct is iedereen een schock. Wat is er gebeurd? Ze was er nog zo goed aan! Vol onbegrip wordt Liesbeth naar haar bed gedragen en wordt de arts nogmaals gebeld. Deze keer lijkt de situatie hopeloos. Liesbeths longontsteking lijkt niet over te gaan en ze moet in bed blijven liggen.

Het wordt lente en Liesbeth kan alleen maar vanuit haar bed genieten van de verlichtende zonnestralen. Ze kijkt naar buiten naar de mooie bloesems en de vrolijk gekleurde bloemen die in het tuintje bloeien. Ineens schrikt ze van een duw tegen haar benen. Als ze wil kijken wat het is ziet ze de kat van haar ouders op haar bed zitten. Deze kijkt haar recht in de ogen. Liesbeth slikt en probeert de kat voorzichtig te aaien. Tot haar grote verbazing laat de kat het toe, thuis liep deze namelijk meteen weg als iemand hem probeerde te aaien. Het eerste contact tussen Liesbeth en de kat voelt prettig, zo veel liefde hebben beiden nog nooit eerder gevoeld. De chemie tussen de twee is ijzersterk.

Plotseling loopt de kat de kamer uit en zit er voor Liesbeth niets anders op dan het dier te volgen. Hun vriendschap is immers zo sterk dat deze zich door niets of niemand kapot kan laten maken. Wat de anderen gaan doen of denken lijkt Liesbeth opeens niets meer te kunnen schelen.

Eenmaal buiten geniet Liesbeth van het zonlicht dat in haar ogen straalt. Wat een prachtig gevoel. Een wereld gaat voor haar open. De bloemen die ze ziet lijken steeds meer in bloei te staan en de bloesemblaadjes lijken voor haar uit de lucht te vallen. Wat kan de wereld toch mooi zijn. Zelfs het water in het beekje buiten het terrein glinstert meer dan ooit. Het enige dat Liesbeth opvalt, is dat er verder niemand te zien is, het lijkt wel alsof de kat en zij de enigen zijn in deze omgeving. De warmte van het zonlicht geeft Liesbeth ook een behaaglijk gevoel. Haar longontsteking lijkt nu zo goed als verdwenen. Als Liesbeth de kat wil gaan zoeken ziet hij dat deze onder een sinaasappelboom is gaan zitten. Vreemd, net stond die er nog niet. Maar toch besluit Liesbeth naar de boom toe te lopen. Als ze bij de boom staat pakt ze er een sinaasappel uit en bekijkt deze. De sinaasappel lijkt alle kleuren van de regenboog te krijgen en uiteindelijk geeft deze een fel licht af.

De begeleidster, die intussen bij het bed van Liesbeth staat, lijkt geschrokken. Verward en paniekerig kijkt ze naar Liesbeth die vredig gestorven is en een glimlach op haar gezicht toont.

Hmmm... apart.

Ik zou graag witregels tussen de alinea's zien - dat leest op een scherm net even wat makkelijker Top natuurlijk dat je al alinea's hebt, enkel vallen ze zo wel wat weg, waardoor je alsnog een behoorlijke lap tekst te zien krijgt.

Verder was mijn eerste gedachte: 'passief'. Aan het eind kwam ik hier op terug. Ja, het was nog steeds passief. Maar eigenlijk vind ik het wel mooi bij het verhaal passen.

Bedankt voor je advies, Shanna! Bij deze aangepast

Alleen dat passief, dat vertellen ze me vaker dat de verhalen passief zijn. Ik snap alleen niet precies wat ze nou bedoelen, misschien kun jij het me uitleggen?

Hoi Blieje,

Interessant verhaal, je beschrijft details en omgeving goed. Ik heb een paar opmerkingen voor je.

Getallen, zoals 14 jarige Liesbeth en toen Liesbeth 8 was, vind ik op een andere manier beter. Het wordt dan '14-jarige' of 'veertienjarige' en 'acht', voluit geschreven.

'maar zelfs tijdens het spelen van de spelletjes lijkt de glimlach op haar gezicht maar niet te willen verschijnen'
Ik zou ervoor kiezen om de zinsvolgorde te veranderen: 'maar zelfs tijden het spelen van de spelletjes lijkt de glimlach niet op haar gezicht te willen verschijnen'

'Na een half jaar proberen besluit de hulpverleners' klopt niet, dat wordt 'Na een half jaar proberen besluiten hulpverleners'

'De begeleiding, die intussen bij het bed van Liesbeth staat' wordt 'De begeleidster, die intussen bij het bed van Liesbeth staat'

Dat was het, leuk bedacht!

~Tessa

Bedankt Tessa voor je reactie! En natuurlijk heb ik het even aangepast, leer je alleen maar van, toch?

Nogmaals allebei bedankt en natuurlijk ben ik benieuwd naar meer reacties!

Groetjes Blieje

Blieje schreef:Bedankt voor je advies, Shanna! Bij deze aangepast

Alleen dat passief, dat vertellen ze me vaker dat de verhalen passief zijn. Ik snap alleen niet precies wat ze nou bedoelen, misschien kun jij het me uitleggen?

Het is de manier waarop je iets schrijft. Kijk je er van een afstandje tegenaan, of spreken de acties voor zich en nemen die je lezer direct mee?

Bij Internaat De Vijverdauw is het prettig om te zijn. De pupillen worden met strikte, doch prettige regels opgevoed. Vandaar dat ze iedere dag weer met een glimlach tegemoet zien, ondanks de ellende die ze voor hun komst mee hebben gemaakt. Ouders die door problemen hun kind niet meer thuis konden houden, ouders die waren overleden, ieder had iets anders meegemaakt. Een leerling kijkt echter anders tegen de dagen aan. De veertienjarige Liesbeth heeft sinds haar komst naar dit Internaat nog niet één lach op haar gezicht gezet, tot grote bezorgdheid van de begeleiders, die zo erg hun best doen om het iedereen naar de zin te maken.

Dit is heel vertellend. Het zou de voice over kunnen zijn aan een begin van een film. Dat zie ik dus als 'van een afstandje er tegenaan kijken'. Als je je hier in Liesbeth verplaatst en haar deze dingen laat vertellen, wordt het al actiever. Echter: in dit geval past het niet bij je verhaal.

Passief schrijven is voor mij ook het gebruik van lange zinnen, zinnen van steeds ongeveer dezelfde lengte, en het gebruik van heel veel werkwoorden in de verleden of voltooid verleden tijd (djiez, zeg ik dat in het Nederlands zo goed?).
Veel mensen zeggen bijvoorbeeld: (hiep hoi, nu heb ik 'n voorbeeld nodig en kom ik er niet op...)
"Het zal me geen moeite moeten kosten." (even gejat uit een feedbackpost van mij op iemand anders).
Da's natuurlijk zo passief als maar kan. Omslachtig zelfs. Zulke dingen kan je beter kort en krachtig opschrijven. Dus bv: "Dat kost me geen moeite.", of, als je het nog sprekender wil maken voor je lezer: "Kat in 't bakkie" of "Dat wordt een eitje."
Ik roep maar even wat.

Bij dit verhaal is de passieve/vertellende vorm mooi, maar ik vind persoonlijk dat het te veel gebruikt wordt. Voor zulke verhalen heb ik maar één advies: gebruik je zintuigen en verwerk die in het verhaal. Dat maakt het voor mensen levendig.

Hoop dat je 't zo snapt. Zo niet, hoor ik het graag.

Dus als ik het goed begrijp is het als je passief schrijft dat je over een ander vertelt en als je de hoofdpersoon laat vertellen en de gevoelens erbij zet dat het actief is?

En dat actief meteen heel direct is terwijl passief meer omslachtig is?

Of heb ik iets niet goed meegekregen?

Trouwens, als ik iets niet begrijp ligt dat niet aan degene die het uitlegt ,maar aan mij. Tenzij het natuurlijk op een rare of omslachtige manier wordt uitgelegd maar dat is dus in dit geval niet zo.

Groetjes Blieje

Kort samen gevat klopt het ja, en daarnaast de manier waarop je je werkwoorden gebruikt: schrijf je die actief, of allemaal met voltooid deelwoord? Dat maakt het ook passief.

Actief is een scene die meestal in een boek wordt gebruikt, iig in de meeste fantasy :p
"Je bent ontslagen."
Met mijn mond halfopen staarde ik mijn baas aan. Ontslagen? Had ik dat goed gehoord?
Hij draaide zich om, ik was het duidelijk niet meer waard om tijd aan te besteden. "Wegwezen. Ik wil geen dieven in mijn kantoor hebben."
De verbijstering maakte langzaam plaats voor boosheid. Ik een dief? Wat haalde hij zich in zijn hoofd? Met moeizaam beheerste passen liep ik naar zijn bureau toe en boog me naar hem toe. Hij draaide zich weer langzaam op zijn stoel om, me oplettend aankijkend.
"Ik ben geen dief," siste ik. "Let maar eens goed op Johan, dan kan je het perfecte voorbeeld van dief zien."

En passief is het vertellen, in plaats van beschrijven

Mijn baas ontsloeg me. Ik snapte er niets van. Ik had mezelf altijd gezien als de meest vaardige werker, degene die precies wist hoe hij de klanten binnen moest halen. Maar al snel kwam de aap uit de mouw. Hij beschuldigde me ervan om dief te zijn. Dat was al helemaal belachelijk. Wist die vent nou echt niet wat er achter zijn rug omging? Woedend heb ik hem verteld dat ik niet degene was op wie hij moest letten, maar dat Johan er een handje van had om spullen achterover te drukken.

De verschillen zijn duidelijk te zien Er is inderdaad meer actie bij het eerste stuk dat Saskia stuurde. Het toepassen is toch iets moeilijker, maar dat komt allemaal nog wel.

In ieder geval beiden bedankt!

Groetjes Blieje

Ik was ook zo druk met onvoltooide verhalen bezig dat ik dit nu pas las

Mooi verhaal

Ik vond de wending aan het einde met de kat een beetje vreemd. Omdat je het hebt over die onbreekbare vriendschapsband. Maar, toen bleek dat ze overleden was, paste het weer precies in het plaatje ^_^

Wat ik wel jammer vind, is dat ik niet ontdekt heb waarom ze niet meer kon lachen.

Goed geschreven!

Ik vond het verhaal heel mooi.
Je hebt alles duidelijk beschreven, het einde vond ik ook heel mooi.
Al die tijd lachte ze niet en toen de gestorven was lachte ze als nog.
Het was heel leuk om te lezen

-Maaike- schreef:Mooi verhaal

Ik vond de wending aan het einde met de kat een beetje vreemd. Omdat je het hebt over die onbreekbare vriendschapsband. Maar, toen bleek dat ze overleden was, paste het weer precies in het plaatje ^_^

Wat ik wel jammer vind, is dat ik niet ontdekt heb waarom ze niet meer kon lachen.

Goed geschreven!

Nou, waarom ze niet lachte had met die kat te maken. Zij wist dat er meer zat tussen die kat en haar, maar de kat wilde het niet. Dat vond ze heel erg want haar liefde voor die kat zat heel diep. En toen ze overleed kwam ze de kat weer tegen in haar allerlaatste droom (het hiernamaals) en daar waren het vrienden, dat maakte haar gelukkig.

En strawberrybunny, bedankt voor je reactie, ben blij dat je het een mooi verhaal vindt!

Groetjes Blieje