Online Verhalen

De ontmoeting (verbeterd)

Ik doe mijn kamerjas aan. Over een uur ga ik Raymond ontmoeten in de lobby. Waarom ben ik zo nerveus? Is het omdat hij zo knap is of omdat ik niet weet hoe hij in elkaar zit? Misschien beiden. Ik heb hem via het internet leren kennen en we zouden dus hier, in dit hotel, afspreken. Was het wel verstandig om alleen te gaan? Had ik mijn vriendin niet mee moeten vragen? Ach, misschien valt het allemaal wel mee en is het juist een lieve man. We hebben in ieder geval dezelfde leeftijd, beiden 31 jaar, dus we hebben in ieder geval genoeg onderwerpen om over te praten!

Die foto op zijn profiel was in ieder geval geen leugen. Via Skype had hij me er al een stuk of twintig gestuurd en iedere keer kwam ik hetzelfde gezicht tegen. Ja, mooi is hij zeker, misschien zelfs te mooi voor mij. Dus dan denk ik dat ik toch maar die dure zoete parfum ga gebruiken. Zelden tot nooit heb ik die op, maar deze keer heb ik het gevoel dat ik deze moet hebben.
Eigenlijk had ik toch maar eerst een videogesprek met hem moeten voeren op Skype, dan wist hij tenminste ook hoe ik eruit zag en kost het hem minder moeite om mij te zoeken. Maar goed, ik hoop dus dat er niet meerdere vrouwen op het idee zijn gekomen om een orchidee mee te nemen naar de lobby, anders vindt hij me nooit. Toch wel een goed idee van me om die bloem mee te nemen, er zijn maar weinig mensen die dat bedenken. Meestal komt bij dit ritueel een roos aan bod. Ja, de roos staat voor romantiek en intimiteit, dat weten we allemaal, maar ik vind het toch net iets te cliché. Het is niet leuk om te doen wat iedereen al doet, je bent immers een individu op deze aarde.

Onzeker doe ik mijn kamerjas eens uit en kijk ik naar mijn turquoise partyjurk die ik hier onder aan heb. Die heb ik speciaal voor deze gelegenheid gekocht. Ik lijk wel gek, deze jurk was peperduur. Maar hopen dat het dan de moeite waard is. Nog even werk ik mijn make up bij in de spiegel en dan is het al bijna tijd om te gaan. 19.55. Nog twintig minuutjes, wat zal ik nog even gaan doen? Als ik nou blijf wachten ben ik bang dat ik van de zenuwen de lak van mijn nagels af bijt. Dan pak ik toch maar mijn leesboek van de kaptafel en lees ik nog wat hoofdstukken.

20.10. Nu ga ik, tegen de tijd dat ik in de lobby ben is het toch al 20.15. Zenuwachtig sluit ik de deur van de hotelkamer en loop ik naar beneden. Eenmaal daar kijk ik of ik Raymond al zie. Hm, nog geen bekend gezicht. Per ongeluk schiet er een vloekwoord uit mijn mond, mijn orchidee ligt nog boven. Zal ik hem gaan halen of niet? Dadelijk lopen we elkaar mis! Maar ja, hij weet ook niet hoe ik eruit zie. Toch maar even die bloem gaan halen dan. En zo snel als ik kan ren ik met het schaamrood op mijn kaken naar boven om de orchidee te gaan halen. Als ik terug ben in de lobby zie ik Raymond nog steeds niet. Hij zal me toch niet laten zitten? Ik zie dat verschillende mannen me aankijken. Vreemd, alleen maar omdat ik een orchidee vast heb? Een van de mannen kijkt me wel erg lang aan en loopt vervolgens naar me toe. Het is een grijzende, slanke zakenman van rond de 50 jaar. Ik vraag me af wat hij van me moet.
"Elaine?" vraagt hij aan me.
Ik kijk de man verbaasd aan. "Hoe weet u mijn naam?" vraag ik aan hem.
De man glimlacht vriendelijk. "Kijk, het zit zo," zegt hij. "Ik ben Raymond."

Geen slecht begin!

Paar puntjes:

Probeer het gebruik van 'zullen' (of iedere vorm van) te vermijden. Het impliceert dat iets misschien wel, misschien niet gebeurt. Gebruiken hiervan kan dus wel, maar dan moet je het wel bewust doen. Ik kom het in je eerste alinea al tegen: je zal Raymond ontmoeten. Kan wat mij betreft gewoon weg: als je iets hebt afgesproken, mag je er imo van uit gaan dat de persoon ook komt opdagen.

is het juist een hele lieve man

Heel. Het gebruik van hele geeft aan dat het ook een halve kan zijn. Maar een halve lieve man, dat gaat volgens mij niet. (Of een halve man.... uch. )

Dan zeg je dat 'ie via skype (moet dat niet met een hoofdletter? Eigen naam), al een stuk of 20 foto's had gestuurd. Vuistregel voor getallen: tot en met twintig voluit schrijven, daarna in cijfers.

Turcoise party jurk -> turquoise. En partyjurk kan aan elkaar.

Wederom het gebruik van 20.

'ga ik nog een paar stukken lezen'. Probeer actief te schrijven. Dus: Dan pak ik toch nog mijn leesboek van de kaptafel en lees nog wat hoofdstukken.
'pak ik toch nog maar even' is ook erg omslachtig (dat heb ik hierboven dus ook al weggelaten).

Je maakt regelmatig gebruik van het woord 'Dan' aan het begin van de zin. Weglaten, geef gewoon de actie weer. Dat maakt je verhaal ook weer actiever.

'En hup, zo snel ik kan'. Dat 'en hup' hoort er wat mij betreft niet bij, het haalt je uit het verhaal. Blijf bij waar je mee bezig bent en geef de acties en gedachtes/handelingen van je personage weer.

"Kijk, het zit zo." zegt hij. "Ik ben Raymond."

Komma in plaats van een punt na 'het zit zo'.

Hoop dat je er wat mee kan, succes.

Oh jeej, wat een akward situatie aan het einde. Haha, ben benieuwd wat haar reactie daar op is.

Ik vind dat je het begin leuk hebt beschreven! Kan me heel goed voorstellen hoe Elaine zich moet voelen. ^_^

Ga zo door!

Bedankt voor je reactie, Shanna! Is aangepast!

Trouwens dat met die getallen wist ik helemaal niet, haha! Weer wat geleerd, dank je wel!

Eh, ik begon te lezen en ik dacht huh dit ken ik al. Wat wij meestal hier doen als we wijzigingen toepassen van de gegeven feedback, is het aan te passen in het deel wat we al geplaatst hebben. Boven aan je bericht staat "wijzigen". Op die manier blijft het verhaal leesbaar, in plaats van dat stukken zich herhalen Je kunt onderaan het bericht dan bijvoorbeeld zetten dat je de feedback hebt verwerkt.

Ow okee, heb het aangepast, weer wat geleerd, bedankt voor het melden, Maaike! Zal me er in het vervolg aan gaan houden

Prima stukje! Het leest heel fijn en het onderwerp is interessant. Wel is er een zinnetje wat me een beetje dwars zit:

Ach, misschien valt het allemaal wel mee, is het juist een lieve man.

Dit vind ik zelf fijner lezen: ... en is het juist een lieve man.

Ik ben benieuwd naar de rest!

Heb het aangepast, bedankt!

Het vervolg, veel leesplezier!

Groetjes Blieje

Hier schrik ik behoorlijk van, dit kan hij toch niet menen? Raymond was op Skype veel jonger! De adrenaline stroomt door mijn lichaam. De verbaasdheid die ik voelde heeft ruimte gemaakt voor boosheid.
"Alles goed?" vraagt Raymond dan opeens aan me.
Ik kijk hem boos aan, hoe durft hij dat te vragen? Verwacht je een knappe jongeman van je leeftijd, is het een man die wel je vader kon zijn! Het is bedrog en vernedering tegelijk. Ondanks de woede die er in mijn lijf zit, probeer ik vriendelijk tegenover Raymond te blijven.
"Redelijk." zeg ik overtuigd. "Ik had alleen niet verwacht dat u al zo oud bent."
Raymond lacht. "Ja, de jaren vliegen voorbij." zegt hij.
Terwijl ik knik ga ik me ergeren. Wat is dat nou weer voor een stom antwoord? Zo snel gaat de tijd heus niet! Meteen besluit ik hem te vragen naar de foto's die hij gestuurd heeft.
"En die foto's, zijn die van uw zoon?" vraag ik afwachtend.
Raymond schudt zijn hoofd. "Nee, kind," zegt hij. "Dat zijn jeugdfoto's."
Ik ben er stil van. Wat een laffe actie! Hij is niet alleen te oud, hij is nog een bedrieger ook! Het wordt voor mij steeds moeilijker om mijn woede in te houden. Raymond, die naar mijn orchidee kijkt en ziet dat deze bloem veel te lijden heeft door mijn woede, zucht.
"Sorry dan voor alle ellende," begint hij. "Maar ik vond je zo'n prachtige vrouw, ik wilde je zo graag hebben, ik wist dat je me te oud vond, daarom deed ik dat. Maar helaas, ik heb het verkeerd aangepakt, dat spijt me dan."
Standvastig kijk ik Raymond in de ogen en zeg: "Ja, dat is niet zo slim van je hè!"
Raymond zucht, ik merk dat ik hem in verlegenheid heb gebracht. Terecht ook. Hij weet dat hij het goed verknald heeft bij mij.
"Laat me het goedmaken." zegt hij voorzichtig. "Een drankje en dan ben je van me af."
Door de houding van Raymond verandert mijn nijdige gevoel tegenover hem opeens in een gevoel van onzekerheid. Zal ik het wel of niet doen? Zal hij het nou menen of speelt hij weer toneel net zoals toen op Skype.
"Sorry Raymond," zeg ik standvastig. "ik doe het niet."
Raymond kijkt teleurgesteld en loopt weg. Ik ga terug naar mijn kamer. Onderweg naar de kamer twijfel ik want ik merk dat ik nieuwsgierig aan het worden ben. Had ik het toch niet moeten proberen? Wat als hij het nou meent? Als hij speelt, ja, wat kan er dan mis gaan, één drankje kan geen kwaad. Dan hoef ik hem daarna ook nooit meer te zien. De twijfel verdwijnt en heeft plaatsgemaakt voor nieuwsgierigheid. Dit ga ik doen. En zo vlug als ik kan loop ik terug naar de lobby.
"Raymond!!!!" roep ik zo hard als ik kan.
Raymond kijkt om. "Wat is er?" vraagt hij terwijl hij naar me toe loopt.
Ik glimlach. "Een drankje dan." zeg ik vriendelijk.
Door mijn actie merk ik dat Raymond rustiger wordt en samen lopen we naar de lounge. Tussendoor kijk ik nog naar de prachtige muurschilderingen die zich op elke muur in het hotel bevinden.
Raymond, die mij naar een tafeltje begeleidt, vraagt ook meteen wat ik wil drinken.
"Doe mij maar een Blue Lady." zeg ik spottend. "Past wel bij mijn jurk."
Raymond bestelt voor zichzelf een pilsje.
Als we aan het tafeltje zitten buigt Raymond naar me toe. "Je krijgt van mij een nieuwe orchidee." zegt hij. "Die heb je wel verdiend na alles wat ik je heb aangedaan."
Dankbaar knik ik met mijn hoofd. "Lief van je." zeg ik.
Toch voel ik me een beetje onzeker worden. Is het wel zo verstandig wat ik aan het doen ben? Had ik hem niet beter kunnen laten gaan?
Dan wordt Raymond geroepen. Een vreemde man met een zwart pak aan staat voor de bar en wenkt hem alsof hij een trein moet halen. Raymond knikt naar de man en excuseert zich.
"Zo terug, mon cheri." zegt hij tegen me.
Ik trek een vies gezicht en voel me steeds onzekerder worden. Moet ik vluchten of moet ik blijven zitten? Ik kijk naar hoe snel Raymond naar de man toe loopt en hoe geheimzinnig ze met elkaar smiespelen. Dit voelt niet goed. Moet ik nou gaan of niet? Wat als Raymond ziet dat ik er niet meer zit en me achterna komt? Mijn nagellak heeft duidelijk te lijden onder deze situatie. Plotseling heb ik een idee.

Hm, creepy man. Misschien had hij een grootse verrassing voor haar in gedachte en komt de man in het zwarte pak daar iets over vragen. Of hij is gewoon een enge ontvoerder

Raymond is veel jonger!

Volgens mij bedoel je dat ie ouder is

Ga zo door!

Hoi Maaike,

Nee, ik bedoelde het anders, dat hij op skype veel jonger was. Maar ik heb het aangepast zodat het wat duidelijker wordt.

Goed opgemerkt, was me zelf nog niet eens opgevallen! Bedankt!

Groetjes

Ik heb zo een voorgevoel dat die Raymond niet veel goeds betekent. Ik ben erg benieuwd naar het vervolg.
Als ik dat meisje was dan zou ik wel weten wat ik moest doen hoor, namelijk: LOPEN! :p
Ik vind de manier waarop je haar emoties en gedachtegang beschrijft erg leuk en gedetailleerd.

Schrijf snel verder!

Ik kreeg gisteravond opeens de ingeving om het verhaal een heel andere wending te geven, dus misschien als ik genoeg inspiratie heb, krijgt het een andere titel en zal het misschien zo zijn dat het verhaal in het verkeerde topic staat. Maar goed, daar hebben we het nu nog niet over. Zit nu alleen maar te denken dat ik het niet bij deze ontmoeting wil laten, daar is het net zo spannend voor. Maar, zoals ik al zei, dat komt vanzelf wel!

(Dat is het rotte, je begint met een verhaal en denkt het wordt zoiets, maar dan komt er weer vanalles binnen wat je toe zou kunnen voegen en moet het allemaal veranderd worden... )

Dus dan weten jullie dat, lezers, dat dit verhaal eventueel een andere titel kan krijgen en misschien in een andere categorie komt te staan. Maar dat is nu dus nog niet aan de orde.
Vind het verhaal namelijk veel te leuk om het bij een ontmoeting te laten

Dan moet ik dus wel even wachten totdat Raymond terug is. Hoop dat het niet al te lang duurt, want eigenlijk zie ik het niet meer zo zitten. De rillingen lopen langzaam over mijn rug als ik zie dat de man in het zwarte pak me even aankijkt. Als die maar niks van me wil, wat een griezel.
Na een gesprek van tien minuten komt Raymond terug.
"Sorry dat het even duurde, snoes." zegt hij. "Maar dit was even belangrijk."
Ik knik. "Was dat een bekende van je?" vraag ik onzeker.
Raymond glimlacht. "Dat is niet belangrijk, toch?" vraagt hij liefjes. "Het belangrijkste is nu jouw gezelschap."
Ik glimlach een klein beetje. "Je mag me gerust vertellen wie het was hoor." zeg ik argwanend.
Raymond schudt zijn hoofd. "Nee, ik ben nu met jou." zegt hij. "Dus die man wil ik nou even vergeten."
Ik knik, maar intussen vind ik het wel vreemd dat Raymond niks loslaat over de man waar hij net tien minuten mee heeft staan praten. Dan moet er meer aan de hand zijn, anders doet hij niet zo geheimzinnig. Nog steeds kijk ik Raymond recht in de ogen. Maar hoe langer ik naar hem kijk, hoe vreemder ik me voel.
"Gaat het?" vraagt Raymond bezorgd aan me.
Ik kijk Raymond even verbaasd aan. "Zei je iets?" vraag ik verward.
Raymond knikt. "Is er iets?" vraagt hij.
Ik kijk Raymond even vaag aan. Verdorie, hij heeft me door. Gedachten schieten door mijn hoofd. Wat zal hij doen als ik nu de tafel verlaat? Is het allemaal wel zo erg als dat ik denk? Is het wel verstandig dat ik hem toen mijn adres heb gegeven op Skype? Ik kan het nu niet maken om zomaar weg te lopen. Door al deze gedachten krijg ik krampen in mijn maag.
"Sorry." verzucht ik. "Ik voel me niet lekker, denk dat de Blue Lady een beetje verkeerd viel."
Raymond kijkt me nog steeds bezorgd aan. "Moet ik je naar je kamer brengen dan?" vraagt hij galant.
Ik schud mijn hoofd. "Nee, het lukt wel." zeg ik en sta voorzichtig op van mijn stoel.
Vanuit een ooghoek zie ik dat Raymond me zeer medelevend aankijkt. Hierdoor worden de krampen alleen nog maar sterker. Als ik op ben gestaan van mijn stoel leg ik mijn linker hand op mijn buik.
"Het spijt me zo." kreun ik.
"Kan gebeuren." zegt Raymond begripvol. "Moet ik je echt niet wegbrengen, meid?"
Ik schud mijn hoofd. "Laat me maar even." fluister ik en strompel naar mijn suite. Soms kijk ik nog even naar Raymond die mij blijft volgen met zijn ogen totdat ik uit zijn zicht verdwenen ben.

Terug in mijn suite laat ik het bad vollopen en bekijk mezelf in de spiegel. Waar ben ik toch in godsnaam mee bezig? Waarom doe ik dit toch allemaal? Door de maagkrampen kreeg ik zelfs tranen in mijn ogen waardoor mijn mascara ietwat uit is gelopen. Pfff, wat zie ik eruit. Mijn gezicht vertoont rimpels door de gelaatstrekken die ik maak door de pijn. Het lijkt wel alsof ik door een hel ben gegaan vanavond. Wat een rot gevoel. Opeens heb ik enorme spijt van deze beslissing.
Voorzichtig trek ik mijn mooie jurk uit, laat ik mijn slipje zakken en kijk ik naar mijn naakte lichaam in de spiegel. Daardoor voel ik me maar wat opgelucht dat dit lichaam nog niet is aangeraakt door Raymond. Helaas doen deze gedachten de maagkrampen niet verminderen en na een onzekere blik in de spiegel stap ik in het bad. Met een diepe zucht draai ik de kraan dicht en bekijk ik de kleine belletjes die boven komen drijven. Mijn handen reiken naar het flesje badolie met amandelgeur en royaal doe ik wat van dit goedje in het badwater.
Na een kwartier badderen lijkt het opeens beter te gaan en zijn de krampen langzaam aan het verdwijnen. Het was even allemaal teveel met Raymond, dat was wel duidelijk. Toch kan ik maar niet stoppen met aan hem te denken.

ben benieuwd hoe het verder loopt met Raymond. en of ze elkaar nog eens zullen ontmoeten haha. heb er nog geen fouten uit kunnen halen. (misschien dat ik de volgende keer iets kritischer moet lezen haha)

schrijf snel verder!

Ik heb zo'n creepy gevoel bij die Raymond. Maar het is geen thriller verhaal... dus al mijn scenario's komen vast niet uit Haha

Ga zo door!

Bedankt voor jullie reacties, Daantje en Maaike! Hier is dan het vervolg!

Verschillende gedachten spoken door mijn hoofd. Waarom blijf ik toch aan hem denken? Is het vanwege zijn galante houding naar me toe? Of is het zijn uiterlijk, dat 99 procent weg heeft van George Clooney? Nu ik erover nadenk, eigenlijk is dat wel het mooie aan hem. Hij heeft dezelfde diepbruine ogen, dezelfde oogverblindende glimlach, dezelfde kleur haar... het enige verschil is zijn neus. De neus van Raymond is iets breder. Maar verder, als twee druppels water. Als ik Raymond zou hebben, zou ik dus in feite ook George Clooney hebben. Zwijmelend laat ik me zakken in het bad en droom ik weg. Misschien had ik toch bij Raymond moeten blijven. Wat ben ik stom geweest.
Vlug stap ik uit het bad, droog me snel af, trek een schoon slipje aan en wurm me met moeite weer in mijn partyjurk. Ik moet terug naar beneden, naar de lobby. Zo'n mooie man als Raymond kom ik vast nooit meer tegen! En hij was ook nog wel zo lief voor me! Waarom heb ik daar nou ook niet op gelet? Waarom vond ik het zo vreemd toen hij met die man praatte aan de bar?
Voordat ik ga plof ik nog even op de sofa neer en kijk ik rond in de suite. Rechts van me is de badkamer, waar nu de condens tot aan het plafond zit, zo heet was het water waarin ik lag te badderen. Tegenover de sofa, tussen de deur en het bed in, hangt een rechthoekige houten spiegel aan de muur. Links van de spiegel staat het bed. Als ik daar naar kijk zie ik Raymond erop liggen. Hij heeft alleen een boxershort aan en mijn orchidee in zijn hand. De gedachte maakt me opgewonden. Nu weet ik het zeker, de gedachte vertelt mij dat ik Raymond niet zomaar had moeten verlaten. Ik voel me zenuwachtig worden. Dan sta ik op en bedank ik het bed. Helder ben ik niet meer door al die twijfels en gedachten. Toch overwint mijn gedachte om Raymond te gaan zoeken het weer van de onzekerheid en overtuigd loop ik naar beneden.
Eenmaal beneden zie ik Raymond nergens meer. Ik zucht en loop naar de barman.
"Heeft u die meneer gezien waar ik straks bij was?" vraag ik vriendelijk.
De barman haalt zijn schouders op. "Nadat u weg bent gegaan is hij ook teleurgesteld de bar uit gelopen," begint hij. "waar hij heen is weet ik niet."
Wel wijst de barman me nog aan welke kant Raymond op is gelopen. Ik bedank de barman voor zijn hulp en loop meteen naar de lobby om te vragen of ze Raymond daar hebben gezien. Maar helaas kan niemand me vertellen waar hij naartoe is gegaan. Ik zucht en loop terug naar mijn suite. Als ik daar ben ga ik op de sofa zitten en zak huilend in elkaar.

Okay, of je hp is bijzonder wispelturig of ze heeft een voorkeur voor gevaar. Of beiden, dat kan natuurlijk ook
Ben benieuwd of ze hem gevonden krijgt, al verbaasd het me dat ze al zo snel om hem in tranen uitbarst. Een gevoel van teleurstelling had me logischer geleken, maar ja, kan natuurlijk dat haar gevoelens heel overweldigend zijn wat betreft hem.

Schrijf maar snel weer verder

daantjeschrijft schreef:Okay, of je hp is bijzonder wispelturig of ze heeft een voorkeur voor gevaar. Of beiden, dat kan natuurlijk ook
Ben benieuwd of ze hem gevonden krijgt, al verbaasd het me dat ze al zo snel om hem in tranen uitbarst. Een gevoel van teleurstelling had me logischer geleken, maar ja, kan natuurlijk dat haar gevoelens heel overweldigend zijn wat betreft hem.

Schrijf maar snel weer verder

Nou het is meer dat ze zo gek wordt van haar twijfel, dat ze eigenlijk wel en niet bij Raymond wilt zijn. En als je zo lang twijfelt en zo lang onzeker bent word je dus in feite helemaal gek (of ik moet de enige zijn die daar last van heeft ). Daardoor begint ze op een gegeven moment te huilen, omdat ze helemaal in de war is. Snap je?

In ieder geval bedankt voor je reactie!

Ah, dus een warboel van emoties. Snap hem

Helemaal goed, Daantje!

Trouwens, binnenkort ga ik de titel van mijn verhaal wijzigen, is er dan nog iemand die dan via een PB'tje wil weten hoe het verhaal dan komt te heten? Meld het me gerust!

Hier is het vervolg:

Allerlei gedachten spoken door mijn hoofd. De schok dat hij veel ouder is dan hij zich voordeed, zijn galante houding naar me toe, de vreemde man aan de bar, de manier waarop ik afscheid van hem genomen heb. Om iedere gedachte valt een traan.
Opeens gaat mijn mobieltje af. Hier schrik ik van, want door al die emoties denk ik dat het Raymond is. Overhaast ren ik naar mijn mobieltje om te kijken wie het is. Raymond is het niet, dat had ik ook wel verwacht. Mijn telefoonnummer heb ik hem namelijk niet gegeven. Toch neem ik de telefoon op.

"Met Elaine."
"Hallo mamma!"
"Matthias, schat, leuk dat je belt! Zeg het eens!"
"Ik wil even zeggen dat ik je mis."
"Wat lief, ik mis jou ook, lieveling."
"Heb je verdriet, mamma?"
"Nee hoor, schatje."
"Je klinkt zo anders."
"Luister lieverd, er is niets aan de hand, mamma is oké, ga maar lekker slapen. Of wil je nog iets zeggen?"
"Wanneer kom je naar huis?"
"Morgen kom ik naar huis."
"Oké. Welterusten mamma."
"Welterusten, schat, je krijgt van mij een dikke nachtzoen. Slaap lekker lieverd."
"Jij ook mamma."
"Dat beloof ik."
"Welterusten."
"Welterusten."

Dan verbreek ik de verbinding en zucht diep. Ik kan mijn zoontje natuurlijk niets vertellen over Raymond, Matthias is pas 7 jaar, dus die zou dat nog helemaal niet begrijpen. En wat als hij het wel begrijpt? Zou hij me dan voor gek verklaren? Zou hij dan op school gaan vertellen wat een rare moeder hij heeft? Dan kan ik me daar nooit meer vertonen. Daarom besluit ik hem ook maar niets te vertellen, is voor iedereen beter. Overtuigd zet ik mijn mobieltje uit en trek ik mijn partyjurk uit om me in mijn gewone kleren te hijsen. Slapen ga ik nog niet, weet ook niet of dat vannacht gaat lukken na al dat gedoe met Raymond. Ik loop naar de badkamer en laat het bad leeglopen, dit was ik ook al die heisa nog vergeten te doen. Daarna pak ik weer het boek en lees nog een aantal bladzijden. Ondanks dat mijn hoofd er niet naar staat, probeer ik me toch in het verhaal te verdiepen. Dit vergt alleen zo veel concentratie, dat het me alleen maar moe maakt. Mijn ogen worden zwaar en na anderhalve bladzijde gelezen te hebben besluit ik te gaan slapen.

Die ochtend word ik wakker door het geluid van een duif. Ik kijk op de klok en schrik als ik zie dat het al half negen is. Omdat ik gisteren zeer laat in slaap viel, heb ik vanmorgen natuurlijk iets te lang doorgeslapen. Meteen sta ik op en trek mijn gewone kleding weer aan. Ik loop naar de eetzaal om mijn ontbijt te nuttigen. Terwijl ik naar de eetzaal loop kijk ik stiekem of ik Raymond ergens zie. Misschien logeert hij hier ook wel en is hij gisteren terug naar zijn suite gegaan. Ook tijdens het nuttigen van mijn ontbijt blijf ik rondkijken. Tussendoor zie ik dat een aantal mensen me aan blijven staren. Vreemde en bezorgde blikken komen mijn kant op. Toch probeer ik die blikken te negeren want er is maar één blik die in mijn hoofd zit: die vriendelijke blik van Raymond. Helaas heb ik die blik in het echt niet meer kunnen bewonderen.

Dezelfde middag pak ik mijn spullen om naar huis te gaan. Raymond zal ik hier toch niet meer tegenkomen. Die is minstens ook al naar huis gegaan. Zuchtend vouw ik mijn partyjurk op en doe ik deze in mijn weekendtas, daar bovenop leg ik de orchidee. Wie weet komt de partyjurk me ooit nog eens van pas. Maar voorlopig nog niet, want met die ontmoetingen heb ik het voorlopig wel even gehad.

Als ik naar huis rij kijk ik toch nog af en toe rond of ik Raymond ergens in een van de auto's zie zitten. Terwijl ik rondkijk vraag ik me toch wel af waar ik mee bezig ben. Waarom denk ik toch steeds aan hem? Ik ben toch niet stiekem verliefd aan het worden?
Omdat ik zo diep in gedachten ben verzonken, is mijn aandacht niet meer bij het verkeer. Daardoor let ik niet op wat ik doe en schrik rot als ik opeens een harde toet hoor. Als ik uit de trance ontwaakt ben, zie ik dat ik aan de verkeerde kant van de weg rij en een Hyundai ix35 bijna tegen mijn Aston Martin Cygnet aan botst.

"Mamma!" roept iemand. "Wakker worden!"
Ik schrik van de stem van mijn zoontje en open langzaam mijn ogen.
"Waar ben ik?" vraag ik verward.
Als ik goed rondkijk zie ik dat ik gewoon thuis in mijn eigen bed lig. Naast me staan mijn zoontje en mijn beste vriendin Gwendolyn. Haar dochter zit bij Matthias in de klas. We zijn toen een keer, uit impuls, samen gaan stappen en dat is ons zo goed bevallen dat we vriendinnen zijn geworden.
Gwendolyn kijkt me met een glimlach aan. "Heb jij mazzel gehad!" zegt ze. "Het was je bijna fataal geworden!"
Ik kijk Gwendolyn opgelucht aan. Wat er precies gebeurd is herinner ik me niet meer, het ging me allemaal te snel. Het liefst zou ik het ook zo willen vergeten. Het enige dat ik nog voor me zie is de ontmoeting met Raymond. Hier zou ik Gwendolyn alles over willen vertellen, maar omdat mijn zoontje erbij is besluit ik om netjes mijn mond te houden.
"Ik heb dorst." verzucht ik.
Gwendolyn knikt en vraagt aan Matthias of hij een glaasje water voor me wil halen. Als hij weg is spreekt mijn vriendin me toe.
"Wat is er gebeurd?" vraagt ze. "Hoe heeft het zo ver kunnen komen?"
Ik steun en leg de deken een beetje van me af.
"Een man." fluister ik.
Gwendolyn kijkt me verbaasd aan. "Hoe bedoel je?" vraagt ze verward.
Ik ga overeind zitten. "Dat vertel ik je nog wel." zeg ik terwijl ik de kraan in de keuken hoor lopen.
Gwendolyn knikt begripvol. "Waarom kom je morgen niet naar de verjaardag van mijn vriend?" vraagt ze. "Dan kunnen we het erover hebben!"
Ik glimlach en zie vanuit een ooghoek dat mijn zoontje de kamer in komt. "Goed plan!" zeg ik vrolijk tegen Gwendolyn en neem in dank het glaasje water van mijn zoontje aan. Dit drink ik in één keer leeg.
Gwendolyn kijkt me bezorgd aan. "Heb je nog ergens pijn?" vraagt ze aan me.
"Een beetje aan mijn pols en in mijn rug." verzucht ik.
"Dat is morgen wel weer over." zegt mijn vriendin.
Vol afwachting glimlach ik naar Gwendolyn en Matthias en val tevreden in slaap.

Midden in de nacht kreeg ik een flashback over mijn verleden. Over de tijd dat Matthias werd verwekt. Ik zag het weer allemaal terug wat er gebeurde, acht jaar geleden.
Ik was gezellig een avondje uit met Stefanie, een vriendin die ik toen had. Het was alleen een verkeerde vriendin. Ze wilde alleen maar drinken en met mannen flirten en ik, die op dat moment niet beter wist, deed met haar mee. Het leek in mijn ogen de normaalste zaak van de wereld, elkaar uitdagen in de uitgaanswereld. Beetje flirten, beetje dansen. Maar bij Stefanie ging het vrij ver. Zij voerde zichzelf bewust dronken om losser te worden en zo in de smaak te vallen bij de heren. Waarom ze dat deed was mij een raadsel. Aan haar uiterlijk kon het niet liggen, het was een mooie meid, haar haren zaten altijd in een goede krul en ze was, net als ik, mooi slank. Misschien kwam ze wel aandacht tekort. Ik heb het haar ook nooit durven vragen, bang dat ze kwaad op me zou worden en een van haar vele vriendjes tegen me op zou zetten. Want hoe flirterig ze ook was, ze was ook zeer kwetsbaar. Vandaar dat ik dan liever netjes mijn mond erover hield.
In de loungehoek werden drinkwedstrijden gehouden, kleine glaasjes werden vol geschud met sterke drank. Wel meer dan 50 glaasjes stonden er op de tafel en die werden dan door 3 personen leeggedronken. Door mijn vriendin, een van haar vele vriendjes en ik. Uiteindelijk had Stefanie gewonnen, zij had net twee glaasjes meer op dan ik. Maar zij kon het ook hebben, ze was niet anders gewend.
Ongeveer tien minuten na het laatste glaasje begon ik me anders te voelen, ik werd losser en merkte dat ik de mannen op de dansvloer ging bekijken. Het voelde vreemd, zo was ik normaal niet. Maar door de alcohol kwam er duidelijk iets anders in me naar boven, iets nieuws, waar ik duidelijk nog aan moest wennen. Het tegenhouden ging niet, daar was het te sterk voor. En uiteindelijk belandde ik zonder na te denken op de dansvloer met een van de vele mannen. Zwoel dansten we op de muziek. Zijn gezicht kon ik niet goed zien door de lichtinval in de zaal. We dansten vrij close met elkaar en zonder erbij na te denken begonnen we te zoenen en elkaar overal aan te raken. Daarna zijn we naar buiten gegaan en wat daar gebeurde kon ik me niet meer voor de geest halen. Waarschijnlijk was ik zo stomdronken dat ik het zelf niet eens bewust heb meegemaakt.
Een maand later schrok ik dus ook toen ik over tijd bleek te zijn. Ik was zwanger, van Matthias. Wie de vader is weet ik tot op heden nog steeds niet. Het enige dat ik nog voor me zag was de zwangerschapstest met een positief resultaat.
Badend in het zweet schrik ik wakker en kijk op de klok. 3.00. Hoe kon ik nou in godsnaam opeens weer over mijn verleden dromen? Zeven jaar geleden is het gebeurd en uitgerekend vannacht heb ik weer die droom. Komt het misschien doordat ik stiekem bang was dat ik zou overlijden na het ongeluk en Matthias achter had moeten laten? Ik slaak een diepe zucht en loop naar beneden om een glaasje water te gaan drinken. Slapen durf ik nu even niet meer na deze flashback. Nadat ik het glaasje water heb gepakt loop ik naar de huiskamer en ga op de bank zitten. Om even op andere gedachten te komen zoek ik een romantische film op. Pretty Woman valt me meteen op het oog.
Hoe langer ik naar de film kijk, hoe vaker ik voor me ga zien dat ik Vivian ben en Raymond Edward is. Zo had het tussen Raymond en mij ook kunnen lopen. Misschien valt hij best mee, is hij net zoals die Edward.
Tijdens de film merk ik dat mijn ogen langzaam zwaarder worden, dus zet ik de televisie uit en ga slapen.
Als ik een tijdje lig te slapen krijg ik weer een droom. Deze keer gaat hij over Raymond en de film Pretty Woman door elkaar. Ik ben dan met hem in datzelfde hotel en we drinken de champagne. Als ik dan aan hem wil gaan zitten wordt er op de deur geklopt. Raymond opent de deur en de enge man die achter de bar stond komt binnen en stormt op mij af. Hij zegt me dat ik van Raymond af moet blijven, anders gebeurt met mij hetzelfde.
Vol onbegrip schrik ik wakker en kijk weer op de klok. 5.50. Zal ik nu dan toch maar opstaan of blijven liggen? Malend over de vreemde droom ga ik weer liggen en na een half uur malen val ik toch weer in slaap.

Als ik voor de derde keer wakker word en op de klok kijk zie ik dat het al 10.30 is. Hier schrik ik van en sta meteen op. Eenmaal beneden ben zie ik Gwendolyn en Matthias samen op de bank televisie kijken. Gwendolyn heeft vannacht bij ons gelogeerd om op Matthias te passen. Ze kijkt me vriendelijk aan en loopt naar de keuken om een ontbijtje voor me te maken.
"Ga zitten!" zegt ze terwijl ze de boter en het beleg uit de koelkast haalt. "Heb je goed geslapen?"
Ik ga aan de tafel zitten die voor een gedeelte gedekt is. Een mand gevuld met broodjes, een schoon ontbijtbord en een schoon mes sieren de tafel.
"Ja, ik heb heerlijk geslapen!" zeg ik vriendelijk en kijk naar de broodjes.
"Hoe is het met de pijn?" vraagt Gwendolyn.
"Stukken beter!" zeg ik enthousiast terwijl ik een croissantje op het bord leg.
Als ik het doormidden snijd komt Gwendolyn naar me toe met een dienblad met boter, jam, salami, kaas en thee.
Dankbaar kijk ik haar aan. "Dit had toch niet gehoeven!" verwijt ik haar.
Maar Gwendolyn lijkt zich niets aan te trekken van wat ik zeg.
"Maar goed dat het weer beter gaat met de pijn!" zegt ze. Dan gaat ze zitten.
"Wat als je me straks komt helpen met boodschappen doen en salades maken voor de verjaardag?" vraagt ze vriendelijk. "Dan kunnen we tussendoor over die man praten!"
Ik knik overeenstemmend terwijl ik mijn croissantje met boter besmeer.
"Goed plan!" jubel ik.
Gwendolyn glimlacht. "Gezellig!" zegt ze en kijkt op haar horloge.
"Kwart voor elf." mompelt ze. "Ik moet maar eens op huis aan."
Ik glimlach naar Gwendolyn. "Hoe laat spreken we af?" vraag ik aan haar terwijl ik een plakje salami op mijn croissantje doe.
Gwendolyn denkt na. "Half twee?" stelt ze voor.
Hiermee ben ik het wel eens. "Doen we!" zeg ik toe en neem een hap van mijn croissantje terwijl ik Gwendolyn nog even uitzwaai.

Iedereen zwijgt...

Toch komt hier weer een vervolg:


Matthias loopt naar me toe. Hij kijkt me nieuwsgierig aan.
"Hoe gaat het nu met je, mamma?" vraagt hij.
Ik glimlach naar mijn zoontje. "Veel beter schat." zeg ik geruststellend.
Matthias zijn gezicht trekt bij en hij loopt vrolijk terug naar de televisie. Ik glimlach nog even naar hem en eet verder.

13.00 uur. Vlug trek ik mijn spijkerbroek aan en een makkelijk shirtje. Over een half uur moet ik bij Gwendolyn zijn. Gespannen wrijf ik met mijn mascaraborsteltje over mijn wimpers, ik wil het perfect doen. Ik wil alles perfect doen sinds ik Raymond heb ontmoet. Terwijl ik het borsteltje in de mascara doop vraag ik me af waar ik mee bezig ben. Waarom gedraag ik me opeens zo? Op deze manier herken ik mezelf niet, dit gedrag, het is nieuw en toch kan ik het niet tegenhouden. Wat is er met me gebeurd?
Dan kijk ik naar mijn shirtje in de spiegel, een wit shirtje met een V-hals en een grote roze roos erop. Met een vies gezicht bekijk ik mezelf. Zo kan ik er toch echt niet mee door! Zuchtend trek ik mijn shirtje uit en zoek naar een mooier kledingstuk in de kledingkast. Mijn oog valt op een satijnen zwarte shirtje met kanten randjes. Perfect. Het accentueert mooi bij mijn blonde haren en mijn roze oogschaduw. Zwart past overal bij, waarom denk ik daar dan ook niet eerder aan? Terwijl ik me in mijn shirtje wurm denk ik na of ik er wel goed aan heb gedaan om mijn haren in een staart te doen. Had ik ze toch niet beter los kunnen doen met een speldje erin? En meteen loop ik naar de spiegel om de staart uit mijn haren te halen en zoek ik een leuk haarspeldje. Hierna bekijk ik mezelf nog eens in de spiegel.
"De finishing touch is toch wel de lippenstift, erg belangrijk." mompel ik tegen mezelf.
Beneden hoor ik Matthias roepen die onderhand wil gaan. Hier luister ik echter niet naar en zoek de felroze lippenstift die ik voor mijn verjaardag van mijn moeder heb gekregen. Deze wrijf ik voorzichtig over mijn lippen. Daarna wrijf ik mijn lippen over elkaar en kijk nog eens naar mezelf.
"Perfect." zeg ik tevreden en loop vlug naar beneden. Dan ren ik naar de voordeur en wil hem bijna dicht gooien maar ik merk dat ik Matthias vergeten ben. Snel ga ik hem halen, bied mijn excuses aan en samen stappen we in de auto en gaan we op weg naar Gwendolyn. Tijdens het rijden vraag ik me nog steeds af wat er met me aan de hand is. Matthias merkt dat ik in gedachten verzonken ben.
"Mamma, let nou eens op!" roept hij geïrriteerd. "Dadelijk moet ik nog voor je gaan rijden!"
Ik schrik van de stem van Matthias en kijk naar hem. Meteen bied ik mijn excuses aan en probeer op de weg te letten.

Dan zijn we bij Gwendolyn thuis. Binnen in de woning ben ik eigenlijk nog nooit geweest, meestal hebben zij en ik wat in de stad rondgelopen toen we onze kinderen naar school hadden gebracht, tot het moment dat we ze weer op moesten halen. Bij iemand thuis afspreken is ons ding niet. Maar deze keer is het een noodzaak. Verbaasd kijk ik rond naar het moderne interieur dat overal te vinden is. Van de moderne kunst aan de muur tot aan de moderne bankstellen in de huiskamer. Je zou er maar van houden, alles zo gemoderniseerd. Toch blijf ik netjes zeggen dat ik het mooi vind. Stel je voor, het is Gwendolyns smaak, ik zou niet zomaar durven haar smaak af te kraken.
"Ben je onder de indruk?" vraagt Gwendolyn spottend aan mij.
Ik knik. "Ja, mooi hier!" zeg ik.
Gwendolyn zucht. "Ik vind er maar weinig aan." zegt ze. "Maar ja, mijn vriend heeft een zakenbaan, dus hij nodigt ook wel eens mensen hier uit. En je kent dat wereldje..."
Ik krijg een brok in mijn keel. Haar vriend zit in de zaken? Meteen denk ik aan Raymond. Het zal toch niet...
"Gaat het?" vraagt Gwendolyn aan me.
"Ja hoor, prima." zeg ik en ga op de bank zitten. "Mag ik een glaasje water?"
Gwendolyn knikt en haalt een glaasje water voor me. Meteen dwaal ik weer af met mijn gedachten. Gwendolyns dochter, Jessica, rent meteen op Matthias af.
"Straks mogen we cupcakes maken!" zegt ze enthousiast tegen hem. "Doe je mee?"
Gwendolyn, die Jessica hoorde jubelen, glimlacht.
"Straks, meis." zegt ze terwijl ze mij het glas water geeft. "Eerst ga ik met Elaine salades maken voor de verjaardag en daarna gaan we boodschappen doen!"
"Huh? Wat is er?" vraag ik nadat ik mijn naam hoorde vallen.
Gwendolyn glimlacht. "Oh, dat was mijn dochter." zegt ze.
Ik knik en realiseer me dat ik de dochter van Gwendolyn nog nooit echt goed heb gezien.
"Eigenlijk zijn wij nooit aan elkaar voorgesteld!" zeg ik lachend tegen Gwendolyn.
Gwendolyn knikt en roept haar dochter.
"Dit is Jessica!" zegt ze tegen mij.
Ik knik en kijk naar Jessica. Als ik naar haar kijk gaat er een schok door mijn lichaam.

Ik lees nog steed mee hoor Ben alleen niet altijd even snel hihi.

Ik vind je verhaal nog steeds leuk om te lezen! Dus ga zo door

Oh ja, ergens zei je dat de titel van het verhaal ging veranderen, en dat je pb'tje wilde sturen aan de mensen die dat wilde weten... Je mag me een PB sturen Dan kijk ik niet zo raar op als ik een nog onbekende titel in mn inbox updates zie Haha

Bedankt Maaike voor je reactie! En misschien heb ik inderdaad wel te snel achter elkaar gepost, mijn excuses daarvoor! Zal in het vervolg wat rustiger aan doen.

Maar over vervolg gesproken, hier komt weer een vervolg!

Haar gezicht, ik zie gelijkenissen, het lijkt zo veel op...
"Elaine?" hoor ik Gwendolyn roepen.
Door de stem van Gwendolyn ontwaak ik uit mijn gedachten. "Ja?" vraag ik verward.
Gwendolyn lacht naar me. "Kom je nog meehelpen met de salades maken?" vraagt ze.
Ik kijk richting de keuken. "Natuurlijk." zeg ik onzeker en loop naar de keuken waar Gwendolyn al staat met een krop sla in haar handen. Ik kijk naar hoe zij de krop voorzichtig op het aanrecht legt, het mes pakt en erin snijdt. Er gaat een vreemde gedachte door me heen over die enge man en het mes. Het is geen prettige gedachte en zo vlug mogelijk probeer ik mezelf af te leiden. Ik loop naar de koelkast en pak de tomaten eruit.
"Heb je nog een extra mes?" vraag ik aan Gwendolyn.
"Kijk maar eens in de linker lade van het aanrecht." zegt Gwendolyn.
Dan kijkt ze me nieuwsgierig aan.
"Nou, vertel eens." zegt ze.
Ik knik want ik weet genoeg. Even denk ik aan Jessica en schakel dan weer snel terug.
"Ik heb hem ontmoet via het internet en we hebben afgesproken in een hotel." begin ik terwijl ik een diepe zucht slaak.
Gwendolyn, die aan mijn lippen hangt, luistert aandachtig.
"En? Hoe heet hij? Hoe liep het af?" vraagt ze geïnteresseerd.
Ik zucht weer even diep. "Zijn naam houd ik nog liever even voor me," zeg ik. "maar hij bleek ouder te zijn dan dat hij zich voordeed."
Gwendolyn schrikt. "En toen?" vraagt ze nieuwsgierig.
"Toen sloeg de twijfel toe." zeg ik. "We hebben wat gedronken, toen kwam er een vreemde, enge zakenman die hem moest hebben en ben ik gevlucht. Daarna twijfelde ik of ik er wel goed aan heb gedaan om te vluchten en heb ik hem nog gezocht, maar tevergeefs, ik heb hem niet meer gezien."
Gwendolyn knikt.
Ik pak een tomaatje. "Nu denk ik nog steeds aan die man, kan er niet meer mee stoppen." zeg ik. "Ik weet zeker dat als ik niet gevlucht was, dat het heel anders was gelopen."
Gwendolyn zucht terwijl ze de gesneden blaadjes sla in het vergiet schuift.
"Vergeet het allemaal maar even." zegt ze. "We gaan straks gezellig een feestje bouwen."
Ik knik en snijd de tomaten klein. Maar dat is niet zo makkelijk wat Gwendolyn zegt, Raymond maar gewoon vergeten, nee, die zit in mijn hoofd en die gaat er niet zomaar meer uit. Maar waarom? Waarom heb ik dit bij een man die me zo onzeker maakt?

Zou dat de basis kunnen zijn van een eventuele relatie? Onzekerheid? Vaak voelt dat het vreselijkst, afwachten, hopen… hopen op iets dat misschien nooit zal gebeuren.
Gwendolyn gaat voor mijn neus staan en houdt twee soorten kaas omhoog. “Mozzarella of Feta?” vraagt ze enthousiast aan me.
Ik kijk op en kijk even naar de kazen. “Mozzarella.” zeg ik snel en doe de tomaatjes in een kommetje.
Gwendolyn knikt en legt de Feta terug. Dan haalt ze de Mozzarella uit het pakje en snijdt er plakjes van. Ik kijk hoe Gwendolyn de Mozzarella snijdt en leun met mijn handen op het aanrecht. Dan kijk ik naar een flesje dat op het aanrecht staat.
Vast sladressing. Denk ik overtuigd.
Nieuwsgierig probeer ik te lezen welke smaak de dressing heeft, maar dat lukt niet echt omdat het label met de smaak erop aan de andere kant staat. Hier trek ik me niets van aan en probeer toch met man en macht te kijken of ik iets kan vinden. Vreemd genoeg denk ik bij het kijken naar de fles aan het pilsje dat Raymond heeft besteld en langzaam zie ik ook Raymond weer voor me die het pilsje vast heeft.
Gwendolyn, die me ziet staren, lacht. “Wat zoek je, meid?” vraagt ze terwijl ze de tomaten en de mozzarella door de sla mengt en dit alles afgedekt in de koelkast zet.
Ik kijk vlug naar Gwendolyn. “Welke smaak heeft deze dressing?” hakkel ik.
Gwendolyn lacht hard. “Dat is geen dressing, lieve schat,” zegt ze. “dat is olijfolie, olijfolie Extra Vierge.”
Ik knik en voel het schaamrood op mijn kaken verschijnen.

Gwendolyn blijft lachen. “Wij moeten er echt even uit,” zegt ze. “ideaal moment om boodschappen te gaan doen!”

Ik knik en kijk naar Gwendolyn die Jessica roept om mee te gaan. Matthias komt achter Jessica aan gerend en ik doe hem zijn jas aan. Jessica doet zelf liever haar jas aan, maar raakt gefrustreerd omdat het haar niet helemaal lukt.
Gwendolyn lacht om haar dochter. “Dat ongeduldige heeft ze echt van haar vader.” zegt ze tegen me.

Ik lach erom terwijl ik nog steeds mijn bedenkingen heb over de vader van Jessica. Toch besluit ik Gwendolyn er nog niet mee te confronteren, ik zie haar vriend straks vanzelf wel, op de verjaardag.
Als we weer even thuis zijn zucht ik diep. Wat heb ik toch een gigantische blunder gemaakt, wat bezielde me eigenlijk? Hier hoef ik niet lang over na te denken. Het heeft met Raymond te maken. Hij zat weer te diep in mijn gedachten. Ik moet wel verliefd op hem zijn, ik gedraag me niet voor niets zo klunzig. Matthias rent meteen naar de Lego en ik loop naar boven naar de computer om te kijken of Raymond op Skype is. Zenuwachtig en ook blij loop ik de trappen op. Hoe dichter ik bij de studeerkamer ben, hoe sneller ik ga lopen. Ik ga op de bureaustoel zitten en zet de computer aan. Geduldig wacht ik totdat er verbinding is met het internet en dan zet ik Skype aan. Nerveus kijk ik naar het hemelsblauwe aanmeldscherm en focus ik mijn blik op het driekwart cirkeltje dat ronddraait. Ik schrik van het zoef-geluid dat aangeeft dat ik ben aangemeld maar ben zo weer bij zinnen.

Huh? De verjaardag was toch al aan de gang, hoe kunnen ze dan boodschappen doen? Of heb ik er overheen gelezen en kwam ze helpen met de voorbereidingen?

Overigens, vind ik het jammer dat je niet vertelt over de ontmoeting met de vriend van Gwen. Een vreemd gevoel bekroop me, dat het wellicht Richard was xD

Ga zo door!

@Maaike,

Bedankt voor je reactie! Die verjaardag is nog niet aan de gang, waarschijnlijk heb je deze zin over het hoofd gezien:

"Wat als je me straks komt helpen met boodschappen doen en salades maken voor de verjaardag?" vraagt ze vriendelijk. "Dan kunnen we tussendoor over die man praten!"

Geeft niks, kan gebeuren! En die ontmoeting met de vriend van Gwendolyn komt straks, op die verjaardag. Die verjaardag is 's avonds en ze bereiden 's middags al wat dingen voor.

En... wie is Richard? Bedoel je Raymond?

Ik ga nog niks voorzeggen, laat je maar verrassen! Bij deze wel alvast een vervolg!

Tussen mijn online contactpersonen zoek ik de naam Raymond, maar die staat er helaas niet bij. Balen, hij is offline. Mijn zoektocht tussen de offline contactpersonen duurt niet lang, de naam Raymond valt me meteen op het oog. Zal ik hem nou een offline berichtje sturen of niet? En wat zet ik erin? Sorry dat ik weg was gelopen? Nee, dat is te cliché, het moet wel iets pakkends zijn, iets dat een grote indruk bij Raymond achterlaat. Terwijl ik nadenk over een berichtje dat ik hem zal gaan sturen voel ik me eigenlijk wel dubbel zo stom, ik heb zijn achternaam en zijn e-mailadres niet. We hebben elkaar op een chat site leren kennen en toen heeft hij me alleen zijn Skype naam doorgegeven. Details hebben we niet van elkaar gevraagd, dat vonden we ongepast om via het internet te doen, dus hadden we afgesproken om die dingen persoonlijk te vragen. Maar daar is het dus niet van gekomen. Het enige persoonlijke dat er ooit door is gekomen is mijn adres. Waarom ik hem dat toen heb gegeven weet ik niet meer, ik weet wel dat ik toen terug was van een feestavond. Waarschijnlijk heb ik dat in een aangeschoten bui aan hem doorgegeven. Denkend zet ik de radio aan. Het nummer Everytime You Go Away van Paul Young klinkt door de kamer. Ik zucht want ik ken deze plaat maar al te goed. Aandachtig luister ik naar de tekst.

Waarom nou net deze plaat? denk ik terwijl ik het refrein beluister.

Zachtjes zing ik mee en draai ik rondjes op mijn bureaustoel. Dan opeens weet ik het, ik zet de tekst van het refrein van dit nummer in het offline bericht! Overtuigd klik ik op de naam van Raymond en sleep de muis naar het witte vakje waar de zin ‘een bericht versturen’ staat. Ik klik in het vakje en de zin verdwijnt, ik kan een bericht achterlaten. Langzaam gaan mijn vingers naar het toetsenbord om de E te zoeken. Als ik eenmaal de eerste letter heb getypt voel ik me steeds blijer worden. Inmiddels heb ik de zin getypt en wil op enter drukken, maar dan lees ik het toch nog even door. Zachtjes vertaal ik het voor mezelf.
“Iedere keer als je weggaat neem je een stuk van mij met je mee,” mompel ik. “wel lief eigenlijk.”
Ik glimlach en stuur mijn rechter wijsvinger naar de enter knop. Zachtjes druk ik hem in en zie dat mijn berichtje in het gespreksvenster verschijnt. Nu kan ik niet meer terug en is het alleen maar afwachten op een reactie van Raymond. Met een diepe zucht sluit ik Skype af, zet ik de radio uit en loop naar beneden om te kijken hoe het met Matthias is.

Hij zit lekker voor de televisie, zoals altijd. Het is zijn vaste plekje in huis waar hij zich prettig voelt. Altijd zit hij rechts op de bank, in de hoek. Ik zucht diep en voeg me bij mijn zoontje. Liefdevol sla ik een arm om hem heen en kijk hem in de ogen.

"En heb je al een beetje zin in de verjaardag?" vraag ik aan hem.
Matthias knikt. "Ja, dan ga ik cup cakes bakken met Jessica!" zegt hij.
Ik lach erom. "Nee, vandaag niet schat, dat hebben we afgesproken," begin ik. "volgende week mogen jullie cup cakes bakken, anders wordt het te rommelig allemaal."
Matthias knikt en slaakt een diepe zucht.

De avond is begonnen en ik stap net in de douche. Voorzichtig voel ik met mijn handen of het water de juiste temperatuur heeft en ga onder de straal staan. Ik geniet van het warme water dat over mijn lichaam heen stroomt en zoek de shampoo. Tijdens het zoeken zing ik weer het lied dat ik eerder op de radio hoorde. Met een glimlach pak ik de fles op van de grond en spuit flink wat shampoo in mijn handpalm, ik wil er extra goed uitzien vandaag want ik heb een bijzonder gevoel over de verjaardag. Terwijl ik de shampoo in mijn haren masseer denk ik aan Raymond. Ik krijg weer even een flashback van het begin van onze ontmoeting, het moment waarop ik merkte dat hij ouder was dan ik had verwacht. Mijn gedachten blijven bij dat moment stilstaan, ze lijken de blik van Raymond te bestuderen. Daardoor krijg ik een apart gevoel in mijn maag. Een prettig gevoel waarvan ik een beetje moet giechelen. Het gevoel kalmeert me en ik geef eraan toe net zolang totdat het mijn hele buik heeft bereikt. Na enige tijd is het gevoel zo heftig dat het de macht over me lijkt te nemen en me bijna een climax bezorgt.

Als ik merk dat mijn hand naar beneden gaat schrik ik en open ik mijn ogen.

Elaine, doe normaal. denk ik en spoel mijn haren uit.

Als ik in mijn kamerjas naar de slaapkamer loop slaat de onzekerheid toe. Wat trek ik aan? Gehaast speur ik in mijn kledingkast, op zoek naar iets moois. Mijn oog valt op een zwart glitterjurkje dat ik in een gekke bui heb gekocht. Ik was met Gwendolyn in de stad en ik moest geld opmaken, mijn spaarsaldo kwam boven de 21.000 euro uit. Natuurlijk wilde ik de belastingdienst niet achter me aan, dus ik heb toen standvastig besloten dat ik het zo snel als ik kon uit ging geven. Ik had geluk dat Gwendolyn in die week vrij had, dus kon ik haar gemakkelijk strikken voor een middagje shoppen. Winkels hebben we afgestruind, veel soorten kleding hebben we gepast, maar dat jurkje was het helemaal. Ik moest het hebben, of het nou paste of niet. Gwendolyn heeft me nog zo gewaarschuwd om het nou eerst te passen, maar het was de laatste en ik vond het zo mooi dat de maat me niet deerde. En daar hangt het dan, mijn glitterjurkje, ik heb het sinds die dag nog niet één keer gedragen. Vandaag is het dus zo ver, het moment suprême, ik ga het jurkje aantrekken! In spanning haal ik het van de kledinghaak en bekijk het als een verliefde tiener. Vrolijk hijs ik me erin. Het gaat echter niet van een leien dakje, het is net te klein. Had Gwendolyn toch gelijk, ik had het moeten passen. Toch geef ik het niet op en blijf me erin wurmen. Helaas krijg ik mijn armen niet in de mouwen en krijg ik het ook niet om mijn heupen heen getrokken. Ik begin te vloeken en zoek in de la naar het bonnetje. Misschien kan ik het nog omruilen voor een ander. IJverig neus ik tussen alle papieren die op een hoopje liggen en onderop een klein stapeltje ligt het bonnetje. Ik lees de datum die erop staat en denk na wat de datum van vandaag is.

Verdomme, het is 31 dagen geleden! denk ik.

Vloekend hang ik het jurkje terug en zoek iets anders uit om aan te trekken.

Perfectionistisch speur ik door mijn kleding. Mijn oog valt op een jurk, de partyjurk waar alles mee begonnen is. Met een starre blik kijk ik naar de jurk en krijg ik flashbacks van de ontmoeting met Raymond. Ik glimlach naar de jurk en haal hem uit de kast. Even aai ik erover en geniet van de zachtheid van het satijn. Ik haal hem van de kledinghaak en open de rits die aan de achterkant zit. Voorzichtig hijs ik me erin. Toch slaat de twijfel toe, vooral als ik denk aan de gênante dingen die ik heb gedaan tijdens de ontmoeting.

De Blue Lady viel verkeerd, ja, vast. denk ik.

Kwaad op mezelf doe ik de jurk weer uit en hang hem terug in de kledingkast. Op die ontmoeting heb ik me gewoon misdragen, dus begin ik nu aan een schone lei met andere kleding en andere omstandigheden.

"Mamma, ben je klaar?" vraagt Matthias.

Ik roep vriendelijk dat ik er zo aan kom en kijk op de klok. Kwart voor zeven, we hadden afgesproken dat we om zeven uur daar zouden zijn. Nou, dat gaan we met mijn onzekerheid dus nooit halen. Voor de laatste keer kijk ik in de kledingkast. Ik moet en zal de juiste kleding vinden. De ongeduldigheid van Matthias moet ik maar even negeren, hoe lastig dat ook is.
Met mijn ogen dicht pak ik een kledingstuk uit de kast. Het is een wit shirtje met kanten randjes aan de mouwen. Vrolijk kijk ik ernaar en zoek iets uit dat erbij past. Mijn oog valt op een lange zwarte rok. Tevreden kijk ik naar de kleding en trek het aan. Vlug maak ik mijn gezicht nog even op en föhn mijn haren.

"Sorry dat het zo lang duurde," zeg ik tegen mijn zoontje als ik de trappen af storm, "zullen we gaan?"

Matthias knikt en zegt dat mijn haarspeldje niet goed zit. Ik glimlach en schaam me een beetje.

"Doe ik bij Gwendolyn wel goed, schat," begin ik en geef Matthias een schouderklopje, "bedankt in ieder geval."

Een kwartier later dan de afgesproken tijd staan we voor de deur van Gwendolyns huis. Ik kuch een keer en bel aan. De deur wordt open gedaan door Jessica. Matthias groet Jessica en de twee lopen meteen naar de kamer. Ik lach erom en loop achter ze aan.

"Hou je je jas aan, Matthias?" vraag ik nog.

Maar Matthias hoort me al niet meer. Grinnikend doe ik mijn jas uit, hang deze op en ga terug de kamer in. Mijn ogen tasten de kamer af, op zoek naar Gwendolyn. Omdat het vrij druk is vind ik haar niet meteen, maar uiteindelijk komt ze achter Jessica en Matthias aan naar me toe gelopen. Ik groet Gwendolyn met een knuffel en knik naar Matthias.

"Hang je zelf je jas op?" vraag ik spottend.
"Ik kan niet bij de kapstok!" zegt Matthias terug.

Ik glimlach en hang de jas van Matthias op. Dan loop ik met Gwendolyn mee.

"Zal ik je aan mijn vriend voorstellen?" Vraagt ze. "Die heb je nog niet gezien!"

Ik knik en loop nieuwsgierig met Gwendolyn naar haar vriend. Ik schrik want ik zie een bekend gezicht. Die schrik wordt alleen nog maar meer als we steeds dichter bij die man in de buurt komen. Ik aarzel en kijk Gwendolyn aan.

"Die man die daar rechts staat," hakkel ik, "is dat jouw vriend?"
"Ja, dat is mijn vriend," zegt Gwendolyn, "hoe weet je dat?"

Ik slik een paar keer en begin te zweten. Dit kan niet waar zijn.

Wat!!!??? Wat kan niet waar zijn? Meer!!!

Bedankt voor je leuke reactie, Nele!

Hier komt dan een vervolg:

"Elaine?"
"Sorry, het is, nee, er is niks."

Gwendolyn kijkt me vertwijfeld aan. Ik glimlach een beetje.

"Ach, ik moet nog even bijkomen," zeg ik snel, "al dat gehaast net!"

Gwendolyn knikt begripvol.

"Wil je dan even gaan zitten en iets drinken?"
"Nee, het gaat wel."

Hoe dichter ik bij de vriend van Gwendolyn kom, hoe erger ik me in moet houden. Zweet besluipt mijn gewassen en met parfum bespoten lichaam. De man staat met de rug naar ons toe. Gwendolyn tikt hem aan. Ik krijg het steeds warmer en als de man zich omdraait voelt het alsof ik een Spaanse peper heb gegeten. Het bloed stroomt naar mijn wangen terwijl ik nadenk of ik weg zal lopen of niet. Voordat ik weg kan lopen kijk ik recht in het gezicht van de man. Hij steekt zijn hand naar me uit.

"Hallo," zegt hij, "Ik ben-"

Ik weiger zijn hand en loop weg. Gwendolyn haalt haar schouders op naar haar vriend en loopt naar me toe.

"Ben je echt oké?" Vraagt ze. "Wil je toch niet even iets drinken?"
"Nou, doe dan toch maar een wijntje." zeg ik en ga aan de tafel zitten.

Ik kijk naar de vriend van Gwendolyn . Hoe langer ik naar hem kijk, hoe onzekerder ik me voel. Wat doe ik hier eigenlijk? Het is zijn verjaardag notabene, waarom ben ik hier? Ik lijk wel gek.
Kijkend naar Gwendolyn die me de wijn komt brengen frunnik ik aan de mouw van mijn shirtje en bijt op mijn onderlip. Moet ik aan Gwendolyn vertellen wat me dwars zit? Had ik haar überhaupt wel dingen over die ontmoeting moeten vertellen?
Gwendolyn zet het glas met witte wijn op de tafel en gaat naast me zitten.

"Vertel eens, meid," ze legt haar hand op de mijne, "wat zit je dwars?"
"Niets denk ik." Ik haal mijn schouders op.
Gwendolyn buigt naar me toe. "Heeft het met mijn vriend te maken?" Vraagt ze. "Want vanaf dat moment gedraag je je opeens heel anders!"

Ik slik een brok door en kijk Gwendolyn recht in de ogen.

Wie is het?!!!

Dat is vast Raymond haha, wat zal dit voor ongemakkelijke situaties gaan zorgen.

Ga zo door!

Bedankt voor jullie reacties! En wie het is, lezen jullie in dit vervolg:

Als ik in haar ogen kijk begin ik alleen nog maar meer te zweten.

"Nou kijk, het zit zo, ik heb-"

Gwendolyn wordt geroepen. Ik slaak een diepe zucht van opluchting en drink mijn glas wijn in één keer leeg. Dat had ik even nodig! Ik leg mijn rechter elleboog op tafel en laat mijn voorhoofd op de zijkant van mijn hand steunen. Waarom ben ik hier? Misschien moet ik toch maar gaan, zeggen dat ik me niet zo goed voel.

Wanneer ik op wil staan, zie ik dat iemand naar me toe loopt. Ik schrik als het de vriend van Gwendolyn is en kijk hem recht in zijn ogen. Ja, het is hem, het is-

"Ik ben Koen!" Zegt hij en steekt zijn hand naar me uit. Ik knik en doe mijn blouse goed.
"Elaine." Hakkel ik.
"Gaat het wel?" Vraagt Koen aan me. "Je staat zo te beven!"
"Beef ik?" Ik probeer zo normaal mogelijk te doen.
"Ja, je staat te shaken," zegt Koen, "ga even zitten, dan pak ik iets te eten voor je."
Ik knik terwijl ik Koen verbaasd aan blijf kijken en ga zitten. Ik blijf Koen volgen met mijn ogen en schud met mijn hoofd.

Dat kan hem niet zijn, dat kan gewoon niet!

De twijfel slaat toe, als hij het niet is, waarom zou ik hem dan herkend hebben? Met mijn blik op het lege wijnglas denk ik na of ik hem moet confronteren met die avond in het hotel, wat hij van Raymond wilde. En misschien kan ik hem dan nog wel dingen over Raymond vragen, om te beginnen zijn achternaam. Mijn vingers gaan naar het glas en voorzichtig speel ik ermee.

Als hij het überhaupt is, dadelijk is het iemand die op hem lijkt, erg veel op hem lijkt.

"Aspergerolletje?" Hoor ik iemand vragen.
"Huh? Wie?" Ik kijk verward om me heen.
"Jij, Elaine." Koen lacht en houdt een aspergerolletje voor mijn neus.
"Ja, doe maar." Ik pak het aspergerolletje op en doe het in één keer in mijn mond.
"Daarom stond je zo te beven," lacht Koen, "je had honger!"

Vanuit een ooghoek zie ik dat Gwendolyn naar ons toe loopt. Ze glimlacht en legt haar hand op de schouder van haar vriend terwijl ze mij aankijkt.

"Hoe gaat het hier?" Vraagt ze.
"Ja, het gaat wel hoor." Ik lik mijn vingers af.

Ik slaak een diepe zucht. Hoe kom ik er nou achter of hij het werkelijk is? Ik kijk naar het tweetal en zie dat Gwendolyn haar vriend wegstuurt, het is haar wel duidelijk dat mijn gesprek met Koen ook niet geholpen heeft. Koen zwaait naar me en geeft me een knipoog. Dat geeft me een ongemakkelijk gevoel en ik kijk naar Gwendolyn die naast me gaat zitten.

"Nou vertel eens," ze legt haar handen op mijn handen, "wat is er met je?"

Ik voel weer een brok in mijn keel, ik wil niets verkeerds zeggen. Straks is daardoor alles in rep en roer door iets dat ik gezegd heb en dat zal ik mezelf nooit vergeven. Ik knipper een aantal keren met mijn ogen, haal diep adem en bedenk een passende vraag. Er komt niets in me op en mijn hoofd wordt zwaar. Voordat ik iets kan zeggen barst ik in tranen uit. Gwendolyn schrikt ervan en neemt me mee naar boven om daar in alle rust te kunnen praten.

"Je mag me alles vertellen, dat weet je," ze legt een arm om me heen, "heeft mijn vriend jou iets misdaan?"
"Nee, dat niet," ik zucht diep, "ik heb hem gezien in het hotel waar ik met die man heb afgesproken."
"Bedoel je die man die je van het internet kent?"
"Ja, en tijdens onze ontmoeting stond hij met jouw vriend te praten aan de bar!"
"Hoe heet die man dan?"
"Dat zeg ik liever nog niet."
"En dat was dus afgelopen week."

Ik knik bevestigend en glimlach naar Gwendolyn.

"Dat is vreemd." Gwendolyn kijkt me verbaasd aan.
"Wat is er vreemd aan, dan?" Ik kijk verontwaardigd.

Die zag ik niet aankomen Die hele man was ik allang weer vergeten, haha. Nu niet meer hoor Ben benieuwd wat Gwendolyn te zeggen heeft

Ga zo door!

"Het was afgelopen dinsdag toch, jullie ontmoeting?" Gwendolyn kijkt me vragend aan.
"Ja, dat klopt, de nacht van dinsdag op woensdag." Ik kijk Gwendolyn nieuwsgierig in de ogen.
"Dit vind ik erg merkwaardig," ze denkt na, "dinsdagavond was namelijk de zwemles van Jessica, daar waren we allebei bij geweest en daarna hebben Koen en ik de hele avond films gekeken."

Ik voel me onzeker en angstig worden en bijt op mijn onderlip. Het moet hem toch zijn geweest.

"Was dat zeker dinsdagavond," vraag ik afwachtend, "en niet een andere avond?"
"Heel zeker dinsdagavond," Gwendolyn kijkt me bevestigend aan, "ik kan wel het rooster voor je halen als je me niet gelooft."
"Ik geloof je direct," ik sta op, "sorry voor alles dan, ik moet maar eens naar huis."

Al lopend denk ik na. Ik weet toch wel zeker dat Koen degene was die dinsdagavond met Raymond aan de bar stond te praten! Ik herkende alles aan hem. Zijn gezicht en zijn houding. Maar Gwendolyn beweert het tegendeel. Ik friemel aan mijn haren. Wat als Gwendolyn nou iets te verbergen heeft en daarom liegt voor haar vriend? Voor hetzelfde geld weet zij hier ook meer van! Mijn haarspeldje gaat door het gefriemel losser zitten maar dat deert me niet. Er is nu maar één ding dat me te doen staat: Koen ondervragen. Peinzend loop ik de trap af. Hoe begin ik? Welke vragen ga ik hem stellen? Mijn hart bonst in mijn keel als ik in de huiskamer aankom en mijn blik op Koen heb gericht. Het is nu of nooit, ik moet het weten. Hopelijk werkt hij wel mee en ontkent hij niets. Ik schraap mijn keel en loop schuchter en friemelend aan mijn nagels naar hem toe. Hoe dichter ik bij hem kom, hoe meer ik op zijn houding ga letten. Koen kijkt me aan en lacht.

"Elaine," zegt hij, "gezellig dat je erbij komt staan, hoe is het nu?"
"Beter," ik bijt op mijn onderlip, "kan ik je even spreken?"
"Natuurlijk, meid!" Koen knikt en begeleidt me naar de hoek van de kamer.
"Het is belangrijk," ik plof op de bank neer, "ik hoop dat je eerlijk tegen me zult zijn."
"Ik zal mijn best doen." Hij lacht.
"Ik moet het zeker weten," ik kijk hem standvastig in de ogen, "anders kan ik het net zo goed aan de muur vragen."
"Je hebt gelijk," Koen knikt, "ik zal eerlijk tegen je zijn."

Ik glimlach naar Koen en denk na over met welke vraag ik zal beginnen.

"Waar was je dinsdagavond rond half negen?" Ik sla mijn armen over elkaar.

Oeps daar begint het kruisverhoor... Ik hoop voor Elaine dat ze het bij het rechte einde heeft!

Bedankt voor je reactie, Nele! Hier een vervolg:

“Dinsdagavond?” Koen denkt na.

Ik kijk in zijn ogen en zie dat hij even gedesoriënteerd is. Is hij zo vergeetachtig of heeft hij iets te verbergen? Hij kijkt naar de grond.

“Dinsdagavond, dinsdagavond,” mompelt hij, “waar was ik toen ook alweer?”

Hij knipt met zijn vingers.
“Ik weet het weer,” hij glimlacht, “ik was met Gwendolyn bij de zwemles van Jessica!”
Ik zucht diep.
“En na de zwemles?” Ik friemel aan mijn rok.
“Thuis, we hebben filmmarathon gehad!” Koen lacht.

Ik knik en glimlach naar Koen. Dit konden ze niet afgesproken hebben, of juist wel? Maar als ze het afgesproken hebben, hoe weet Gwendolyn dan van Raymond? Van Koen kan ze het niet hebben, want Koen en ik hebben elkaar vandaag, of in dat hotel, voor het eerst gezien.

“Elaine?” Koen kijkt me verbaasd aan. “Is er iets?”

Ik slik een paar keer en stel de vraag die ik al veel eerder had moeten stellen.

“Ben je deze week nog in een hotel geweest?” Ik wacht aarzelend op antwoord.
“Nee,” Koen kijkt me met een overtuigende blik aan, “ik ben al meer dan twee jaar niet meer in een hotel geweest, hoezo?”

Mijn mond gaat open van verbazing. Ik weet toch zeker dat hij het is! Maar waarom zegt hij dit allemaal tegen me? Misschien is het toch wel een enge man, die zich voordoet als een lieverdje! En wie weet wat hij met Gwendolyn van plan is, hij heeft haar vast al ingepalmd!

Ik ga op de bank zitten en kijk de tijd weg, 22.00, over een uurtje gaan we naar huis, dan is het laat genoeg, ook voor Matthias. Nieuwsgierig kijk ik naar de tafel waar allemaal hapjes staan. Ik pak een prikker en zoek naar de zwarte olijven. Voorzichtig steek ik de prikker in een olijf en breng hem naar mijn mond. Door de smaak van de olijf krijg ik alleen nog maar meer honger en kijk verlekkerd naar de tapas, toastjes en salades die er op de tafel staan. Ik vraag me af wat Raymond hier lekker van zal vinden. Mijn ogen dwalen af naar de zelfgemaakte eiersalade. Vlug pak ik een toastje en smeer de eiersalade er dik op. Het toastje breekt als ik de eerste hap neem en de eiersalade valt op mijn rok. Ik zucht geïrriteerd en loop na het eten van het toastje naar de keuken om de vlek weg te poetsen. Als ik een doekje heb gepakt voel ik me gestrest worden. De ergernis neemt alleen maar toe als ik de vlek niet helemaal weg krijg en ik leg de doek terug. Stampvoetend zoek ik Matthias.

"Jas aan," ik pak zijn arm vast, "we gaan naar huis."
"Ja maar-"
"Niks maar, we gaan!"

Matthias zucht teleurgesteld en zwaait Jessica uit.

Als we thuis zijn kijkt Matthias me bezorgd aan.

"Wat is er mamma?" Hij glimlacht een beetje.
"Niks, lieverd," ik glimlach terug, "ik heb hoofdpijn."
"Hoe komt dat, mamma?" Matthias kijkt me onzeker aan.
"Het is een drukke dag geweest," ik leg een arm om Matthias heen, "mamma gaat even douchen, dan mag jij nog even televisie kijken."

Matthias loopt juichend naar de televisie. Ik loop naar de badkamer en bekijk mezelf in de spiegel.

Oei Elaine toch, ik kijk somber naar mijn spiegelbeeld, wat doen ze je toch aan?

Ik doe mijn rok uit en gooi hem bij de was. Na een korte blik in de spiegel loop ik de badkamer uit en trek ik mijn pyjama aan. Vlug ga ik nog even op Skype kijken of Raymond online is.

Ongeduldig kijk ik weer naar het blauwe scherm en wacht ik totdat het wit wordt. Het zoef- geluidje zegt genoeg: ik ben aangemeld. Vluchtig zoek ik Raymond tussen mijn contactpersonen die online zijn, maar hij staat daar helaas niet tussen. Ik klik op zijn naam om te kijken of hij al gereageerd heeft op mijn bericht. Als ik de zin terug lees voel ik steken in mijn onderbuik en nemen mijn emoties de overhand. Waarom heeft hij nog steeds niets gezegd? Voor de ontmoeting was hij iedere avond online! Ik tik met mijn voet tegen de tafelpoot en bijt op mijn bovenlip. Zal ik hem nog eens iets zeggen of zal ik hem met rust laten? Mijn vingers gaan naar het toetsenbord en mijn wijsvinger komt bij de letter I terecht.

Ik mis je.

Een diepe zucht volgt en ik kijk naar mijn wijsvinger die op de I blijft staan. Zal ik het wel of niet doen? Met mijn ene hand speel ik met een lok van mijn haar en de wijsvinger van mijn andere hand heeft zich nog steeds niet verplaatst.

Het is nu of nooit, Elaine.

De bel gaat. Ik schrik me een ongeluk, zo diep zat ik in gedachten. Impulsief druk ik op de enter toets en wil mijn computer uitzetten, maar als ik naar het scherm kijk begin ik hard te gillen.

"Nee!!!!" Ik breng mijn handen naar mijn hoofd, "Wat ben ik een kluns!"

Meteen typ ik het woord sorry erachteraan en sluit mijn computer af. Wat ben ik toch dom geweest. Maar wie belt er nu ook nog zo laat? Ik klik op de start-knop.

"Mamma," Matthias roept me, "het is Gwendolyn!"

Ik zucht geirriteerd en sluit de computer af.

Je wordt bedankt Gwen, ik sta op, mooie vriendin ben jij.

Mopperend loop ik naar beneden.