Overgelaten aan je lot
Geplaatst: 07 apr 2013 21:33
My storyy, loosely gebaseerd op Hungergames, sterk gebaseerd op de mythe van de Minotaurus.
Het is simpel, doch angstaanjagend. Je loopt naar binnen, je komt niet meer naar buiten. De kans dat je het overleeft is nihil. Het beest verslindt je, voordat je een gil of krijs kunt geven. Het vecht als een dier. Denkt als een mens. Zoiets, dat overleef je niet.
“Opstaan,” roept mijn vader vanuit de gang, “Het is vrijdag, Peter. Je moet naar school.
School, niets erger dan dat. Het is het saaiste wat een tiener in zijn of haar leven kan meemaken. Maar wat mijn moeder altijd zei: “School is de basis voor een goed leven,” is nog wel het minst relevant op mijn situatie. Ik wil namelijk geen verpleegkundige, tandarts, advocaat of iets dergelijks worden. Nee, mijn droom is het, om een kunstenaar te worden. Maar leer je daarvoor iets op school? Natuurlijk niet, want zij vinden natuurlijk dat kunst geen vaste carrière biedt. Ze hebben dan misschien gelijk, maar is het aan hen om over mijn lot te beslissen? Oké, ik heb er dan misschien voor gekozen om naar een head class-school te gaan, maar ik heb nou eenmaal uitdaging nodig. En ik heb het gevoel dat ik die hier niet krijg.
Ik loop mijn kamer uit, en loop naar de woonkamer. Ik tref mijn zusje aan met een kom cornflakes, lopend naar de bank die tegen de muur staat.
“Waarom gebeurt er dan ook niks spannends hier in Breaktown?” hoor ik mijn zusje Chery tegen mijn andere zus Marina zeggen.
Marina kijkt mijn zusje verbaasd aan, en antwoordt:“Dat gebeurt zeker wel, alleen heb jij dat nog nooit meegemaakt. En zeg eens eerlijk, zou jij het tegen het beest op willen nemen?.” Mijn zusje schudt hevig haar hoofd.
Marina heeft gelijk. Zoiets als dat wil je nóóit meemaken.
Breaktown staat bekend om zijn gevarieerde fauna. Allerlei soorten dieren lopen er rond, en het merendeel is niet gevaarlijk. Behalve dan: de Vestauriër.
Lang geleden, toen Parco nog maar een kolonie was van Groot-Spanje, baarde een koe een bijzonder kalf op dit eiland. Hij leek precies op zijn soortgenoten, en bewoog zich ook precies als hun voort. Het enige verschil: Dit beest kon denken als een mens. Hij trok de aandacht van media vanuit elk land dat je maar kon bedenken. Ook van ene koning Messus. Hij reisde zo snel als hij kon naar Parco. Hij wilde dit dier hebben, en wel zo snel mogelijk. Hij kocht het dier van de boerderij waar het dier verbleef, en liet allemaal tests op hem doen. Dit maakte het dier echter woest. Normaal gras at het ook niet meer. Koning Messus heeft het dier allerlei soorten vlees laten proeven, maar tevergeefs.
Vervolgens heeft Messus een plan gesmeed: Hij liet een gevangene vrij, om hem vervolgens af te slachten. Klinkt afschuwelijk, maar zo ging het toen nou eenmaal. Hij heeft dit verse mensenvlees daarna aan het beest gegeven en wat bleek: Hij at het op als een kleuter die zijn lievelingssnoepje kreeg.
Nadat Messus dit resultaat heeft meegekregen, bleef hij testjes doen. Wat dreef dit dier tot het eten van mensenvlees? De testen werden barbaars en inhumaan. Toch bleven ze dit doen. Tot op een dag.
Het beest leek er genoeg van te hebben. Hij stormde het laboratorium uit, op weg naar de vrijheid. Maar al snel leed het dier honger. En wat lustte hij alleen maar?
Mensenvlees.
Het dier heeft dagen, maanden, zelfs jaren de Parcanen geteisterd, totdat Messus er genoeg van kreeg. Hij liet de beste architect overvliegen naar Parco, om een immens groot labyrint te bouwen voor het beest. Zo gezegd, zo gedaan: Vester Mauritius heeft jaren aan het labyrint gewerkt. Hij heeft het zo ingewikkeld gebouwd, dat zelfs iemand die de plattegrond ervan had er niet uit zou kunnen ontsnappen. Messus heeft hier gebruik van gemaakt, door Vester –samen met de stier- in het labyrint op te sluiten. Het dier kreeg de naam, naar de eerste mens die hij verslonden had in het labyrint: Vestauriër.
Omdat het dier natuurlijk wel voedsel nodig had, had de regering van Parco iets bedacht: Ieder jaar wordt er een stad gekozen, en vanuit die stad worden er 6 jongens en 6 meisjes naar het labyrint gestuurd. Dit jaar is het de beurt aan Breaktown. Niks nieuws natuurlijk, want Breaktown is de meest verkozen doodsstad van de afgelopen jaren. Dit wekt wel een beetje angst op, want de kinderen van Parco beginnen op te raken, en de kansen dat ik dus word gekozen worden groter. Toch ben ik niet bang: Het is mijn lot niet om door een of andere stier te worden verslonden, maar om kunstenaar te worden.
Het is simpel, doch angstaanjagend. Je loopt naar binnen, je komt niet meer naar buiten. De kans dat je het overleeft is nihil. Het beest verslindt je, voordat je een gil of krijs kunt geven. Het vecht als een dier. Denkt als een mens. Zoiets, dat overleef je niet.
“Opstaan,” roept mijn vader vanuit de gang, “Het is vrijdag, Peter. Je moet naar school.
School, niets erger dan dat. Het is het saaiste wat een tiener in zijn of haar leven kan meemaken. Maar wat mijn moeder altijd zei: “School is de basis voor een goed leven,” is nog wel het minst relevant op mijn situatie. Ik wil namelijk geen verpleegkundige, tandarts, advocaat of iets dergelijks worden. Nee, mijn droom is het, om een kunstenaar te worden. Maar leer je daarvoor iets op school? Natuurlijk niet, want zij vinden natuurlijk dat kunst geen vaste carrière biedt. Ze hebben dan misschien gelijk, maar is het aan hen om over mijn lot te beslissen? Oké, ik heb er dan misschien voor gekozen om naar een head class-school te gaan, maar ik heb nou eenmaal uitdaging nodig. En ik heb het gevoel dat ik die hier niet krijg.
Ik loop mijn kamer uit, en loop naar de woonkamer. Ik tref mijn zusje aan met een kom cornflakes, lopend naar de bank die tegen de muur staat.
“Waarom gebeurt er dan ook niks spannends hier in Breaktown?” hoor ik mijn zusje Chery tegen mijn andere zus Marina zeggen.
Marina kijkt mijn zusje verbaasd aan, en antwoordt:“Dat gebeurt zeker wel, alleen heb jij dat nog nooit meegemaakt. En zeg eens eerlijk, zou jij het tegen het beest op willen nemen?.” Mijn zusje schudt hevig haar hoofd.
Marina heeft gelijk. Zoiets als dat wil je nóóit meemaken.
Breaktown staat bekend om zijn gevarieerde fauna. Allerlei soorten dieren lopen er rond, en het merendeel is niet gevaarlijk. Behalve dan: de Vestauriër.
Lang geleden, toen Parco nog maar een kolonie was van Groot-Spanje, baarde een koe een bijzonder kalf op dit eiland. Hij leek precies op zijn soortgenoten, en bewoog zich ook precies als hun voort. Het enige verschil: Dit beest kon denken als een mens. Hij trok de aandacht van media vanuit elk land dat je maar kon bedenken. Ook van ene koning Messus. Hij reisde zo snel als hij kon naar Parco. Hij wilde dit dier hebben, en wel zo snel mogelijk. Hij kocht het dier van de boerderij waar het dier verbleef, en liet allemaal tests op hem doen. Dit maakte het dier echter woest. Normaal gras at het ook niet meer. Koning Messus heeft het dier allerlei soorten vlees laten proeven, maar tevergeefs.
Vervolgens heeft Messus een plan gesmeed: Hij liet een gevangene vrij, om hem vervolgens af te slachten. Klinkt afschuwelijk, maar zo ging het toen nou eenmaal. Hij heeft dit verse mensenvlees daarna aan het beest gegeven en wat bleek: Hij at het op als een kleuter die zijn lievelingssnoepje kreeg.
Nadat Messus dit resultaat heeft meegekregen, bleef hij testjes doen. Wat dreef dit dier tot het eten van mensenvlees? De testen werden barbaars en inhumaan. Toch bleven ze dit doen. Tot op een dag.
Het beest leek er genoeg van te hebben. Hij stormde het laboratorium uit, op weg naar de vrijheid. Maar al snel leed het dier honger. En wat lustte hij alleen maar?
Mensenvlees.
Het dier heeft dagen, maanden, zelfs jaren de Parcanen geteisterd, totdat Messus er genoeg van kreeg. Hij liet de beste architect overvliegen naar Parco, om een immens groot labyrint te bouwen voor het beest. Zo gezegd, zo gedaan: Vester Mauritius heeft jaren aan het labyrint gewerkt. Hij heeft het zo ingewikkeld gebouwd, dat zelfs iemand die de plattegrond ervan had er niet uit zou kunnen ontsnappen. Messus heeft hier gebruik van gemaakt, door Vester –samen met de stier- in het labyrint op te sluiten. Het dier kreeg de naam, naar de eerste mens die hij verslonden had in het labyrint: Vestauriër.
Omdat het dier natuurlijk wel voedsel nodig had, had de regering van Parco iets bedacht: Ieder jaar wordt er een stad gekozen, en vanuit die stad worden er 6 jongens en 6 meisjes naar het labyrint gestuurd. Dit jaar is het de beurt aan Breaktown. Niks nieuws natuurlijk, want Breaktown is de meest verkozen doodsstad van de afgelopen jaren. Dit wekt wel een beetje angst op, want de kinderen van Parco beginnen op te raken, en de kansen dat ik dus word gekozen worden groter. Toch ben ik niet bang: Het is mijn lot niet om door een of andere stier te worden verslonden, maar om kunstenaar te worden.
Ik hoop alleen niet dat het teveel op de Hunger games gaat lijken 
Ik vind het een geweldige trilogie, maar hoop dat het een originele wending krijgt, al klinkt het vooralsnog een beetje het zelfde door "offerdagen" en een voedselbeloning van een jaar. Het is niet verkeerd, maar probeer het zo origineel mogelijk te houden 
Ik ben in elk geval benieuwd wie er tegenover het monster komt te staan ^_^