De vrouw van een overspelige
Geplaatst: 12 apr 2013 10:38
Hallo,
En nog een verhaaltje van mij dat ik nog ergens gevonden heb, veel leesplezier en ben benieuwd naar jullie reacties!
Groetjes
De vrouw van een overspelige
Ik wacht op hem, hij houdt nog van mij. Al merk ik het niet, toch voel ik het. Onbewust, diep in mij, zit het toch dat hij van me houdt. Ik zal wachten, wachten totdat ik erbij neerval. Wachten tot mijn ogen zwaar worden en vervolgens vanzelf dicht gaan. Het maakt me niet meer uit allemaal, ik weet het toch. Die afspraak met haar, die ene vrouw waarvan ik al het voorgevoel had dat ze geen goede invloed heeft op mij. Ik kan niet met haar door een deur, hoe vriendelijk ze ook is. Toch gaat het niet. Ze is vaker met haar man bij ons op bezoek geweest. Toen zag ik al dat er iets niet klopte. En ik blijf erbij, het klopt niet! Maar ik ga niet naar mijn man toe. Al zou ik het wel willen. Zin heeft het niet, wie weet waar hij uithangt... ik kan wel blijven piekeren maar daar doe ik mezelf ook geen gunst mee.
Even een muziekje dan...
Ja hoor, daar is het weer, dat welbekende nummer dat mij altijd moet hebben, het snijdt in mijn ziel.... vooral op zo'n moment als dit.... toch maar iets harder zetten dan. En meezingen!
"Oh alsjeblieft zet die vervelende plaat eraf!" Dat is wat mijn gedachten mij vertellen. En ze hebben gelijk, ik kan deze plaat eigenlijk net niet gebruiken op dit moment.
Ik blijf maar wachten... wachten waarop? Totdat hij bekent? Dan kan ik nog een eeuw wachten want bekennen doet hij toch nooit. Totdat die affaire voorbij is, maar ja, als die voorbij is is er inmiddels toch weer een nieuwe waar ik niets vanaf weet. Dat durf ik nu al te zeggen.
Maar ik wil hem ook niet kwijt. Ik moet er niet aan denken. Ik ben toch zo gelukkig met hem, denk ik. Nu begin ik zelf te twijfelen. Kan ik mezelf nog wel gelukkig noemen met een man die vreemdgaat?
Zal ik het vragen? Of zal ik maar gewoon mijn mond houden? Ik herinner me wel opeens dat moment toen we samen aan het dineren waren, er was een soort chemie tussen hem en haar. Een chemie die er ook tussen ons was. Die was er... ooit... maar dat is lang geleden... Is het dan over tussen hem en mij? Waarom gaat hij überhaupt vreemd?
Als ik mijn ogen dicht doe zie ik haar, de vrouw, zij heeft mijn plaats ingenomen. Ik zie een beeld van mijn man en mij, maar ik verander opeens in haar. Het is een eng beeld. Een onprettig beeld dat me erg onzeker maakt. Ik moet er niet aan denken dat hij echt met haar.... "Schei uit! Je wekt argwaan op!" zeggen mijn gedachten. Het is net alsof ik een nachtmerrie heb maar dan anders. Ik ben nog wel wakker. En ik blijf wakker. Totdat hij thuiskomt. Dan pas kan ik weer rustig slapen.
En nog een verhaaltje van mij dat ik nog ergens gevonden heb, veel leesplezier en ben benieuwd naar jullie reacties!
Groetjes
De vrouw van een overspelige
Ik wacht op hem, hij houdt nog van mij. Al merk ik het niet, toch voel ik het. Onbewust, diep in mij, zit het toch dat hij van me houdt. Ik zal wachten, wachten totdat ik erbij neerval. Wachten tot mijn ogen zwaar worden en vervolgens vanzelf dicht gaan. Het maakt me niet meer uit allemaal, ik weet het toch. Die afspraak met haar, die ene vrouw waarvan ik al het voorgevoel had dat ze geen goede invloed heeft op mij. Ik kan niet met haar door een deur, hoe vriendelijk ze ook is. Toch gaat het niet. Ze is vaker met haar man bij ons op bezoek geweest. Toen zag ik al dat er iets niet klopte. En ik blijf erbij, het klopt niet! Maar ik ga niet naar mijn man toe. Al zou ik het wel willen. Zin heeft het niet, wie weet waar hij uithangt... ik kan wel blijven piekeren maar daar doe ik mezelf ook geen gunst mee.
Even een muziekje dan...
Ja hoor, daar is het weer, dat welbekende nummer dat mij altijd moet hebben, het snijdt in mijn ziel.... vooral op zo'n moment als dit.... toch maar iets harder zetten dan. En meezingen!
"Oh alsjeblieft zet die vervelende plaat eraf!" Dat is wat mijn gedachten mij vertellen. En ze hebben gelijk, ik kan deze plaat eigenlijk net niet gebruiken op dit moment.
Ik blijf maar wachten... wachten waarop? Totdat hij bekent? Dan kan ik nog een eeuw wachten want bekennen doet hij toch nooit. Totdat die affaire voorbij is, maar ja, als die voorbij is is er inmiddels toch weer een nieuwe waar ik niets vanaf weet. Dat durf ik nu al te zeggen.
Maar ik wil hem ook niet kwijt. Ik moet er niet aan denken. Ik ben toch zo gelukkig met hem, denk ik. Nu begin ik zelf te twijfelen. Kan ik mezelf nog wel gelukkig noemen met een man die vreemdgaat?
Zal ik het vragen? Of zal ik maar gewoon mijn mond houden? Ik herinner me wel opeens dat moment toen we samen aan het dineren waren, er was een soort chemie tussen hem en haar. Een chemie die er ook tussen ons was. Die was er... ooit... maar dat is lang geleden... Is het dan over tussen hem en mij? Waarom gaat hij überhaupt vreemd?
Als ik mijn ogen dicht doe zie ik haar, de vrouw, zij heeft mijn plaats ingenomen. Ik zie een beeld van mijn man en mij, maar ik verander opeens in haar. Het is een eng beeld. Een onprettig beeld dat me erg onzeker maakt. Ik moet er niet aan denken dat hij echt met haar.... "Schei uit! Je wekt argwaan op!" zeggen mijn gedachten. Het is net alsof ik een nachtmerrie heb maar dan anders. Ik ben nog wel wakker. En ik blijf wakker. Totdat hij thuiskomt. Dan pas kan ik weer rustig slapen.