Online Verhalen

Dit is een verhaal waar ik ooit eens aan begonnen was . Ik hoop, door het hier te plaatsen, dat ik weer de moed en inspiratie krijg er mee verder te gaan.

Ik begin met de proloog neer te plaatsen. Deze is redelijk lang, dus ik plaats hem in stukjes. Hopelijk lezen jullie het met plezier.

PROLOOG
De doordringende geur van metaal drong haar neus binnen. De lucht bereikte zelfs haar smaakpapillen en liet een tintelend gevoel achter dat zich door haar lichaam verspreidde. Niet het soort getintel dat je voelde als iemand je gelukkig maakte. Vlinders in je buik noemde men dat. Nee, dit was de pijnlijke variant die ze liever vermeed. Pijn was maar een relatief begrip. Wat was pijn? Je zou denken dat ze op deze vraag wel een antwoord zou hebben na de afgelopen maanden. Dan was er nog een verschil tussen fysieke en mentale pijn. Nog steeds was ze er niet over uit welke van de twee erger was. Waarschijnlijk toch de pijn waar je geen letsel aan overhield. Een open fractuur, hoe erg hij ook leek, genas na enige tijd. Het onbeschrijflijke gevoel dat je kreeg wanneer een persoon waar je zielsveel van hield je in de steek liet, was vele malen erger. Uit ervaring kon ze vertellen dat het herstel lang duurde. Te lang. De tijd die het kostte om er bovenop te komen, kroop voorbij. De enige momenten die te verdragen waren, waren de momenten wanneer je in slaap viel. Geen gepieker, geen vragen, geen twijfels en het belangrijkste: geen verdriet. Althans voor even. Nachten waarin nachtmerries haar niet kwelde, waren zeldzaam. Eigenlijk deed dit alles er niet toe. Tenminste niet op dit moment.

Het was de scherpe geur van het bloed die haar met beide benen terug op de grond zette. Beter gezegd, terug legde. Staan was geen optie meer. Haar hekel voor de geur van het metaal in het bloed was al lang verdwenen. Dat kon ook niet anders. De laatste tijd had ze het zo vaak geroken. De haat jegens de vloeistof was gebleven. Het was een belachelijk idee, maar het zat er van kinds af aan in. Bloed stond voor haat en nijd. Zelfs nu zou ze een leven zonder de warme rode vloeistof verkiezen.

Haar keel was gortdroog. Als het had gekund dan stopte ze met ademhalen. Al was het alleen maar om het schrapen van de zuurstof langs haar luchtpijp te laten ophouden. Niet alleen haar ledematen, maar ook haar ingewanden brandden bij elke beweging die ze maakte. Vreemd gezien de wonden zich toch echt op haar polsen bevonden.
Ze had het lichaam van een achttienjarige, haar geest was op zijn minst drie keer zo oud. Had die ene drastische verandering niet plaatsgevonden, dan was er niets aan de hand geweest en was ze nu nog steeds die optimistische tiener geweest. Haar lichaam was opgebrand. De gebeurtenissen zou ze niet meer kunnen navertellen. Als ze dat al had gekund dan zou men haar bestempelen als een zeer getalenteerde jonge vrouw die haar hersenspinsels op papier zou moeten zetten. Succes gegarandeerd. De twee inkepingen leken zo onschuldig, maar waren toch zo verraderlijk.

Erg aangrijpend, het maakt me wel nieuwsgierig naar wat er met de persoon aan de hand is, ben benieuwd naar het verhaal!

Groetjes Blieje

Spannend begin! Ik ben benieuwd waar het heen gaat.

Ga zo door

Bedankt voor de reacties!
Hier is het vervolg van de proloog (na dit is er nog 1 stukje proloog en dan begin ik met het verhaal zelf).

Langzaam legde ze haar kin op haar borst. Het kostte haar moeite om haar ogen niet dicht te laten vallen. Het was verleidelijk, maar ze wist dat ze niet meer wakker zou worden. Nog even en ze was leeggebloed. Hoe ironisch. Een zelfmoord die ze niet gewild had en een dood door een te kort aan bloed. Niemand zou haar geloven, behalve hij. Hij was immers degene die al die tijd bij haar was geweest. Waarmee ze dingen had meegemaakt die ze zelf niet eens zou geloven als ze er niet bij was geweest. Hij had verschillende keren haar leven gered, maar in het krijt stond ze zeer zeker niet bij hem. Ze had precies hetzelfde voor hem gedaan. In het begin hadden haar reddingsacties vooral zijn trots gekrenkt, maar ondankbaar was hij haar er vanzelfsprekend nooit voor.

Voorzichtig zette ze zich iets af tegen de badrand. Het decor liet niets te wensen over. Origineel was het allesbehalve. Extra dramatisch was het geweest als ze in het bad had gelegen. Een kanten lingeriesetje, haren in de grove krul en een aardig maskertje van make-up. Alleen haar polsen hadden nog op de badrand moeten liggen en het water had rood gekleurd moeten zijn. God zij dank was Florence niet al te theatraal en was al die poespas haar gespaard gebleven.

Gaëlle wist dat hij al op de hoogte moest zijn van dit gebeuren. Dan kon niet anders. Hij zou met haar meeleven. Nog beter, meevóélen. Helaas voor hem was het niet vrijwillig gegaan. Uiteindelijk zat er niets anders op dan het te accepteren en dat hadden ze dan ook gedaan. Ze hadden geen makkelijke weg afgelegd, maar ergens was ze op dit moment toch blij dat hij het was geweest. Automatisch richtte ze zichzelf op toen de deur krakend open werd geduwd. Stilzitten. Ze moest verdomme stilzitten! Binnensmonds vloekend probeerde ze niet te bewegen. Haar hartslag was versneld, hetgeen dat het proces enkel versnelde.

Pfff, heftig zeg! Ben benieuwd naar het verhaal, hoe dit allemaal is begonnen, wie Michael is, etc... Mooi gedaan!

Eh, waarom stop je op zo'n creepy moment Wie komt daar sneaky naar binnen. Ik wil het weten

Dit is trouwens een behoorlijk spannende proloog

Ga zo door!

Bedankt voor de reacties Het geeft me de moed verder te schrijven.
Hier het laatste stukje van de proloog.

‘… ben je?’ zei een stem die van heel ver weg kwam.
Concentratie. Weer dezelfde stem die haar naam uitsprak. Het had te lang geduurd voordat ze de stem herkende. Het geluid dat zo vertrouwd was geworden dat ze het zelfs in een grote mensenmassa zou herkennen. Ze schraapte haar keel en opende haar mond. Haar stembanden werkten niet mee. Het enige dat ze wist te produceren, was schor gepiep. In ieder geval genoeg om duidelijk te maken waar ze was. Nu werd de deur verder open geduwd totdat ze een gestalte kon onderscheiden. Voordat ze het wist, zat de jongen op zijn knieën voor haar. Zijn ogen groot van ongeloof. Ze voelde dat ze wegzakte. Haar vingers bewogen zich, maar ze was te ver heen om haar handen naar hem uit te kunnen reiken. Meteen snapte hij wat ze wilde. Een seconde later verstrengelde hij zijn vingers voorzichtig met de hare. Ze wist dat het niet lang zou duren voordat ook hij uitgeput was en de kracht niet meer had om op te staan. Het grote verschil tussen hen was dat hij de pijn verbeet en zij er aan toegaf, zwak als ze was.

Ze slikte. Haar kaken klapten op elkaar en haar gezicht vertrok. Hij maakte sussende geluiden en probeerde uit alle macht het oogcontact tussen hen te behouden.
‘Blijf me aankijken. Ik ben bij je. Het komt goed. Dat beloof ik je. Heb ik ooit een belofte gebroken?’
Ze wist heel goed waar hij mee bezig was. Het zou alleen niets helpen. Om hem enigszins gerust te stellen, trok ze haar mondhoeken omhoog. In plaats van een oogverblindende glimlach, wierp ze hem een grimas toe.

‘Florence is weg. Ik weet het… weet het zeker. We hebben erger meegemaakt. Dat weet jij… ook. Weet je nog die keer op het dak? Die moet je je herinneren. Ik weet het zeker. Kom, je moet…’
Zijn stem haperde en stierf weg. Ze opende haar mond, maar hij maakte een gebaar met zijn hoofd. Het teken negeerde ze.
‘N-n…,’ begon ze, maar meer dan de eerste letter van zijn naam kreeg ze er niet meer uit. De blik in haar ogen moest haar woorden vervangen en de boodschap kwam bij hem aan.
‘Shh,’ prevelde hij weer. ‘Ik weet het. Je blijft b-… bij me. Hoor je me?’
Nu ging hij naast haar zitten, haar handen nog steeds in die van hem. Haar ogen zakte af naar zijn mond. Een zwak kneepje in zijn handen gevolgd door een laatste zucht. Haar wang viel tegen zijn schouder aan. Zijn geschreeuw bereikte haar gehoor. Toen viel het stil en het licht doofde in haar ogen.

Nu ben ik toch echt benieuwd naar het verhaal want ik kan nog steeds niet achterhalen wat er met die meid gebeurd kan zijn

Spannend hoor!

Dat de proloog vragen op roept was mijn doel. Zo te zien ben ik daar in geslaagd.
Hier is het begin van het eerste deel van het eerste hoofdstuk. Het gaat natuurlijk niet zo mysterieus zijn als de proloog, maar hopelijk is het toch prettig om te lezen.

Hoofdstuk 1

“Geef me één goede reden waarom ik mee zou komen?” Het was negen uur in de avond en ik probeerde er alles aan te doen om ervoor te zorgen dat ik niet mee moest met mijn beste vriendin naar één of andere verdachte nachtclub. Erg veel hoop dat het me zou lukken had ik niet echt. Amanda was koppig en dit was niet de eerste keer dat ze me dit aan deed. Ze had dit avondje al twee weken geleden gepland en elke dag werd ze er enthousiaster om. Daarbij, Amanda kreeg wat ze wou. Punt uit.
Amanda keek over haar schouder naar me, terwijl ze een outfit terug in de kast hing.
“Stop met zeuren Gaëlle Je gaat zien, je gaat de avond van je leven hebben. Daarbij, wie weet vind je wel de jongen van je dromen.”
Dat betwijfelde ik sterk. De club waar we naar toe gingen droeg de naam Otherworld. De naam alleen al moest een idee geven over wat voor mensen daar naar toe gingen. Mensen met leren kledij, piercings op plaatsen waar je het je niet eens wou voorstellen en zoveel make-up dat het verspilling van oogpotlood werd. Nee, niet echt de plaats waar ik een jongen wou ontmoeten.
“Ik begrijp niet waarom je naar die club wilt. Er zijn er zovele anderen waar we naartoe kunnen. Plaatsen waar de jongen niet meer make-up dragen dan ons.”
Amanda maakte een jammerend geluid, iets dat mij vertelde dat het niet lang zou duren voor ik een preek kreeg over hoe veel ik kon zagen.
“Je bent saai Gaëlle. Werkelijk. Probeer er gewoon het plezier van in te zien. Daarbij, ik heb daar met iemand afgesproken en ik ben niet van plan om hem af te wijzen.”

Leuk vervolg en prettig om te lezen

Ben benieuwd hoe de avond er uit gaat zien in deze typische club Ga zo door!

Sorry voor mijn lange afwezigheid, maar ik had het druk met school en kon daarom niets meer posten. Nu is de drukte echter voorbij, dus bij deze het vervolg.


Dit was nieuwe informatie voor mij. Amanda had me nooit wat verteld over iemand die ze zou ontmoeten of die ze had leren kennen. Eerlijk gezegd verbaasde het me niet eens. Amanda was dat soort meisje dat zich nooit kon concentreren op één jongen tegelijkertijd en altijd wel plots weer eentje uit het niets tevoorschijn liet komen. Alsof ze ergens een magische hoed had waar ze hen één voor één uit kon halen. Als haar beste vriendin was het echter mijn plicht te doen alsof ik interesse had in haar liefdesleven.
“Wie en waar heb je hem leren kennen?” vroeg ik dus op een zo nieuwsgierig mogelijke toon.
“Het internet. Hij is echt een schat.” Amanda draaide zich nu helemaal naar mij om en ze klemde een jurkje tegen haar aan, waarna ze op de meest meisjesachtige manier een draai maakte om haar as. Ik moest me inhouden om niet met mijn ogen te rollen. Ik gaf om Amanda, meer nog, ik kon me mijn leven niet zonder haar voorstellen, maar dit was een kant van haar waar ik me soms zo aan kon ergeren. Een jongen moest haar nog maar knap noemen of Amanda was al verliefd. Meestal eindigde het met een gebroken hart of met een relatie van een week omdat ze de interesse verloor en al iemand anders had gevonden.
“Zou je het wel vertrouwen Amanda? Je kent toch die verhalen van hoe die jongens meestal creepy oude venten zijn?” Ik wou niet dat Amanda teleurgesteld zou worden of haar iets zou overkomen.