Uitzichtloos

[Blieje]

Dit is mijn eerste verhaal met een proloog erbij, heb eens verschillende verhalen met prologen gelezen, eens kijken of ik het goed begrepen heb!

Groetjes Blieje

Uitzichtloos

proloog:

Waarom ben ik hier ooit aan begonnen? Mijn stomste beslissing ooit, alleen maar voor een lolletje. Dit was dus mijn laatste lolletje, ik kan nu geen kant meer op. Het liefst zou ik nu naar huis willen gaan, maar dat durf ik niet meer. Wat heb ik gedaan? Mijn leven is nu een hel. Waarom? Wist ik dat het zo veel gevolgen zou hebben? Ik had beter na moeten denken! Maar zoals ik al zei, naar huis kan niet meer. Dat kan ik mijn vader niet aandoen. Hij heeft al moeite met het verlies van mijn moeder. Allemaal dankzij die stomme beslissing van mij. Waarom dacht ik toen niet na? Zo graag had ik het anders gezien. Maar nu is het te laat. De kippenvel is duidelijk te voelen op mijn lichaam en mijn tranen vloeien.
Ik heb een grote fout begaan.

[Blieje]

Het verhaal

“Gefeliciteerd!” roept Roxanne naar me. “ zestien jaartjes alweer! ”
“Dank je wel.” jubel ik.
Mijn moeder, die de kamer in komt met een taart, zegt plagend: “Dan mag je zestien kaarsjes uitblazen!”
Ik lach erom. “Ja dag, mam!” zeg ik spottend tegen haar. “Ik ben geen kind meer!”
Mijn moeder lacht om mijn reactie en zet de taart op tafel. “Dat weet ik toch schat.” Fluistert ze en loopt naar de keuken om de limonade te pakken.
Mijn vader pakt het mes van de tafel en snijdt de taart aan. “Wat leuk, weer zo’n verjaardag met de familie!” zegt hij enthousiast. Hij heeft me erg gemist sinds ik net terug ben van een half jaar stage in het buitenland. Helaas heb ik deze stage af moeten breken vanwege omstandigheden, daarom ben ik nu weer thuis. Mijn vader en ik zijn twee handen op een buik. Denken hetzelfde, hebben dezelfde interesses, ja mijn vader is heel speciaal voor me.

Dan is het tijd voor de cadeautjes. Ik ben benieuwd wat de anderen voor me gekocht hebben.
Van mijn moeder heb ik een cadeaubon gekregen. Wat fijn, kan ik kopen wat ik wil.
Mijn veertienjarige zusje Roxanne heeft me een boek gegeven, een roman, getiteld Voor Ik Doodga. Wat een vreemd idee om me zo’n boek cadeau te geven, zou ze me er soms iets mee duidelijk willen maken? Nee, vast niet. Het zal wel gewoon een willekeurige keuze zijn geweest omdat ze weet dat ik graag lees en dat boek dus nog niet heb. Toch lief van haar.
En van mijn vader heb ik wel iets heel bijzonders gekregen, namelijk een amulet. Een koperkleurige amulet met een lichtblauw steentje erin. Deze amulet zal mij bescherming bieden tegen alle negatieve energie die er op mijn pad komt.
Mijn vader doet me de amulet om en zegt: “Ik heb je deze amulet gegeven als een symbool dat ik je altijd zal beschermen.”
Hier word ik stil van. Wat een prachtig gebaar.

Uren vol met gezelligheid vliegen om en omdat pap en mam de volgende dag moeten werken gaan ze op tijd naar bed. Roxanne en ik mogen nog een tijdje opblijven.

Dan zit ik met Roxanne lekker op de bank voor de televisie. Ze richt zich tot mij.
“Zullen we een film gaan kijken?” vraagt ze aan me.
“Goed hoor,” Zeg ik. “Heb jij een suggestie?”
Roxanne houdt glimlachend een dvd omhoog. “Wat dacht je van The Awakening?” vraagt ze overtuigd.
Hierop kan ik niets anders zeggen dan ja. Ik ben dol op enge films!
Als we tien minuten zitten te kijken horen we opeens een deur dicht vallen. Hier schrik ik meteen van. Maar als ik wil gaan kijken wie het is blijkt het mijn vader te zijn, die ons een goede nachtrust toewenst. Opgelucht wensen wij hem ook een goede nachtrust en kijken we verder naar de film.

[Blieje]

"Toch wel eng." zegt Roxanne terwijl ze al haar zesde hampel chips pakt.
Spottend kijk ik haar aan. "Ben je al bang?" vraag ik aan haar.
Roxanne knikt. "Misschien kunnen we beter iets anders kijken." zegt ze onzeker.
Ik lach om haar. "Ach, angsthaas!" zeg ik.
Roxanne zucht en pakt de afstandsbediening. Dan zet ze de film uit. Ik zucht terwijl ik toch stiekem moet lachen om het gedrag van mijn zusje. Dan zie hoe Roxanne zich irriteert aan mijn gelach.
"Ben jij dan nooit bang?" vraagt ze aan mij.
Ik schud mijn hoofd. "Nee hoor!" zeg ik overtuigd en pak een schildersdoek, kwasten en verf.
Roxanne kijkt me verbaasd aan. "Wat ga je doen?" vraagt ze.
Ik lach. "Schilderen!" zeg ik en zet alle spullen klaar.
Roxanne lacht. "Leuk!" zegt ze vrolijk en gaat meteen aan de tafel zitten. "Wat gaan we maken?"
Ik knik. "Jij mag een achtergrond maken in een kleur die jij mooi vindt!" zeg ik liefjes. "En daar schilder ik dan wat op!"
Roxanne glimlacht en pakt de groene verf om de achtergrond vervolgens mee te gaan beschilderen. Als de achtergrond klaar en gedroogd is glimlach ik en pak ik de zwarte verf. Dan schilder ik de letters A tot en met Z op het doek.
Roxanne lacht. "Gaan we Pim Pam Pet spelen?" vraagt ze enthousiast.
Ik schud mijn hoofd en haal mijn amulet van mijn nek af. Daarna pak ik een glas uit de keuken en zet ik het op tafel.
"Nee!" zeg ik daarna. "We gaan geesten oproepen!"
Ik zie dat Roxanne wit wegtrekt. "Dat doe ik niet!" zegt ze bang. "Veel te gevaarlijk!"
Ik lach weer hard om Roxanne. "Je bent echt bang he!" lach ik. "Bangerik, bangerik!!!"
Roxanne voelt zich hoe langer hoe onzekerder worden. "Ik doe het niet!" zegt ze.
Ik lach om het gedrag van Roxanne en grijp haar hand vast. Dan beweeg ik onze handen naar het glas toe.

[Blieje]

Dan wordt Roxanne boos. "Nee!" roept ze hard. "Ik laat me niet dwingen door jou om mee te doen aan die enge spelletjes!"
Ik zucht. "Ach, eng." zeg ik spottend. "Wat kan er nou gebeuren? Het is gewoon kijken of het glaasje beweegt, meer niet."
Roxanne denkt hier echter anders over. "Dan doe je het zelf maar!" zegt ze standvastig. "Ik ga naar bed!" En boos loopt Roxanne de kamer uit. Ik kijk mijn zusje stomverbaasd aan. Die is ook gauw op haar tenen getrapt. Toch wil ik het niet opgeven, ik heb niet voor niets al die letters op het doek geschilderd. Ik maak alle lichten in de kamer uit en steek een kaarsje aan dat ik midden op de tafel neerzet. Het glas zet ik op het doek. Dan leg ik mijn vinger op het glas en bedenk een vraag die ik zou kunnen stellen.

De volgende dag op school loop ik meteen naar mijn vriendin Andrea. "Dat was lachen!" zeg ik tegen haar.
Andrea kijkt me verbaasd aan. "Kijk je daar wel mee uit, Vicky?" vraagt ze aan mij. "Bij zoiets kan van alles gebeuren."
Ik zucht. "Je begint al net als mijn zusje te klinken!" zeg ik spottend. "Die was ook al zo bang!"
Andrea kijkt me met een verontwaardigde blik aan. "Ik ben helemaal niet bang!" zegt ze. "Dat heeft niks met bang zijn te maken!"
Ik kan er alleen maar om lachen. "Ja ja!" zeg ik tegen haar. "Nou, als je echt niet bang bent mag je vanavond samen met mij nog een seance gaan houden!"

[Blieje]

Andrea schudt haar hoofd. "Ja dag!" zegt ze. "Ik laat me toch niet dwingen door jou?"
Ik lach erom. Vanuit een ooghoek zie ik Tim, de jongen waar ik een oogje op heb. Verlegen kijk ik in zijn richting. Zijn modieuze jeans, sneakers en felgekleurde t shirts maken hem echt de hipste jongen van de klas, in mijn ogen. Maar zijn blauwe ogen en lichtblonde haren vielen mij als eerste op. Als ik zie dat hij naar me toe komt stokt mijn adem. Zijn mooie ogen kijken nu recht in de mijne.
"Wat was dat over een seance, Vicky?" vraagt hij aan mij.
Ik giechel. "Eh, niks hoor!" zeg ik. "Ik wilde alleen eens proberen hoe dat is."
Tim glimlacht naar me. "Dat lijkt mij wel tof!" zegt hij.
Ik schrik van de reactie en krijg het spontaan benauwd. "Echt waar?" vraag ik onzeker.
Tim lacht. "Nou en of!" zegt hij. "Ik zou best met jou die seance willen houden, alleen gaat dat op deze manier niet!"
Ik kijk Tim vreemd aan. "Waarom niet?" vraag ik.
Tim knikt. "Een seance moet altijd met meer mensen worden gehouden." zegt hij. "En twee mensen is net te weinig, dus ik zal vragen of mijn vrienden ook zin hebben!"
Ik knik. "Doe maar!" zeg ik en wrijf tevreden in mijn handen. Tim geeft me een knipoog en loopt weg. Jubelend kijk ik naar Andrea. Zij kijkt echter niet zo blij als dat ik had verwacht.
"Besef je wel waar je mee bezig bent?" vraagt Andrea opeens aan me.
Ik glimlach overtuigd. "Ja!" zeg ik tevreden. "Ik heb iets gevonden dat Tim ook leuk vindt en misschien kan ik hem op deze manier voor me winnen!"
Andrea zucht op een bezorgde toon. "Ik zou het niet doen." zegt ze. "Er zijn genoeg manieren om hem voor je te winnen."
Ik lach om de reactie van Andrea. "Ach, jij bangerik!" zegt ze. "Het enige dat jij durft is te glimlachen tegen Bryan!"
Andrea zucht, ze is al jaren verliefd op Bryan, maar is inderdaad niet verder gekomen dan een glimlachje.
"Gaat hij dan ook mee?" vraagt ze. "Betrek hem er alsjeblieft niet bij, hij is een vriend van Tim en dat weet jij heel goed."
Ik lach er weer om. "Ach, dat beslist hij zelf wel." zeg ik op een zekere toon. "Zo dom zal hij niet zijn, anders was jij er niet op gevallen, toch?"
Andrea kijkt me met een vreemde en verbaasde blik aan. Ik merk dat ze genoeg heeft van die stoere praatjes van me. Ze pakt haar schooltas en loopt de kantine uit.
"Nou, veel plezier dan!" zegt ze nog.
Ik kijk Andrea met een spottende blik na en rits mijn tas open om er een schoolboek uit te halen. Als ik mijn boek bij de hand heb, komt Tim met drie van zijn vrienden aan lopen. Ik glimlach, rits mijn tas weer dicht en wacht in spanning op het antwoord.
"Vicky!" roept Tim. "We hebben besloten om mee te doen met de seance!"
Ik glimlach. "Cool!" zeg ik. "Komen jullie dan vanavond om een uur of acht bij mij thuis?"
Jeffrey, een van de vrienden van Tim, lacht hard. "Bij jou thuis?" zegt hij spottend. "Een seance moet je niet bij iemand thuis doen man, die moet je ergens midden in de natuur doen, dat is nog veel toffer!"
Ik glimlach. "Okee." zeg ik. "Na schooltijd, in het park!"
Een andere vriend van Tim, Alex, begint te grinniken. "Volgens mij heb jij er totaal geen verstand van!" zegt hij spottend.
Ik kijk Alex verbijsterd aan. "Waarom niet?" vraag ik.
Alex lacht. "Een seance moet je in het donker houden!" zegt hij.
Ik knik en kijk naar de derde vriend van Tim.
Verdomme, Bryan. denk ik.
Tim glimlacht. "Dus waar spreken we af?" vraagt hij ter bevestiging.
Ik knik. "Eh, om half negen in het woud een paar kilometer verder van deze school?" vraag ik netjes.
De jongens stemmen er meteen mee in en lopen pratend weg. Ik pluk onzeker aan mijn trui. Hoe ga ik dit aan Andrea vertellen?

[Blieje]

De les aardrijkskunde begint. Zuchtend plof ik neer op mijn plaats rechts in de hoek, langs het raam. Naast me zit Andrea, die me nieuwsgierig aankijkt.
"Die glimlach zegt al genoeg." zegt ze zachtjes tegen me. "Dus die seance gaat door."
Ik knik vrolijk. Andrea kijkt er echter nog steeds anders tegenaan.
"Bryan gaat toch niet mee, hè?" vraagt ze argwanend.
Ik zucht diep en zwijg terwijl ik meteen met mijn blik naar buiten afdwaal. Andrea blijft me aankijken.
"Ja dus," zegt ze overtuigd.
Ik laat mijn hoofd op mijn linkerhand steunen en draai me niet om.
Andrea knikt. "Nou, dan zit er maar een ding op," zegt ze onzeker. "dan ga ik ook mee."
Ik glimlach naar Andrea. "Echt?" vraag ik bevestigend.
Andrea knikt. "Ik heb geen keus." zegt ze. "Als Bryan straks in een monster verandert, wil ik er zijn voor hem."
Ik lach hard om de opmerking van Andrea. "Stel je niet zo aan." zeg ik spottend. "Wat kan er nou gebeuren? Geesten bestaan niet! Zoiets is gewoon voor de lol!"
Andrea zucht en pakt haar boek uit de tas. De leraar aardrijkskunde kijkt in mijn richting.
"Nou, Vicky, wat dacht je ervan?" vraagt hij ongeduldig aan me. "Of heb je je boeken niet bij je?"
Ik kijk de leraar verward aan en pak vlug mijn boek uit mijn tas.

De schooldag is voorbij en ik loop verheugd naar huis. Andrea heeft al de hele middag niets meer tegen me gezegd. Zou ze boos zijn omdat Bryan vanavond mee gaat naar de seance of zou ze zich alvast psychisch aan het voorbereiden zijn voor als er iets ergs gaat gebeuren? Ach, dat merk ik vanavond wel. Als ze komt.

Als ik thuis ben rent Roxanne naar me toe.
"Luister Vicky." zegt ze terwijl ze me zielig aankijkt. "Het spijt me van gisteravond, dat ik zo boos op je werd. Wat jij wilde doen was vast niet zo erg, want extreme dingen doe jij niet."
Ik kijk mijn zusje vriendelijk aan. "Het is al goed meid." zeg ik tegen haar.
Het gezicht van Roxanne betrekt. "Zullen we anders vanavond iets leuks gaan doen?" vraagt ze met een glimlach. "Naar de bioscoop? Of naar de snackbar?"
Terwijl ik mijn schooltas op de grond zet leg ik mijn hand op de schouder van Roxanne. "Sorry, vanavond kan ik niet." zeg ik. "Ik ga met een paar vrienden een seance houden in het woud."
Roxanne kijkt me vrolijk aan. "Gaaf!" zegt ze. "Mag ik mee?"
"Hoe kom je daar opeens bij?" vraag ik verbaasd.
"Je had gelijk gisteren." verzucht Roxanne. "Ik was inderdaad bang, maar om te bewijzen dat ik dat niet ben, wil ik vanavond graag met je mee!"
Ik glimlach vriendelijk naar Roxanne. "Goed dan." zeg ik. "Alleen gaan we dan wel iets anders tegen pap en mam vertellen."
Roxanne giechelt. "Die zouden wel bang worden!" lacht ze.
Ik knik. "Precies. Die zouden het niet toelaten." fluister ik. "Daarom gaan we nu even héél goed tegen hen liegen!"

Als we aan het avondeten zitten, is Roxanne de eerste die wat zegt.
"Mam?" vraagt ze terwijl ze met haar vork wat spaghetti op haar bord legt. "Mogen Vicky en ik vanavond naar de bioscoop?"
Mam glimlacht terwijl ze wat bolognesesaus opschept. "Natuurlijk!" zegt ze vriendelijk. "Naar welke film gaan jullie?"
Roxanne denkt na, ik merk dat ze even sprakeloos is.
"Dat zoeken we daar nog wel uit!" zeg ik. "Het is juist leuk om ergens heen te gaan en dan niet te weten wat je te wachten staat!"
Nadat ik dit gezegd heb breng ik mijn vork naar mijn mond en bijt erin. Wat heb ik nou gezegd?
Mam glimlacht daarentegen, wat ik niet verwacht had. "De verrassingen zijn juist de leukste dingen van het leven!" zegt ze vriendelijk.
Pap is het ermee eens. "Zo lang het niet te gek wordt!" voegt hij eraan toe.
Roxanne en ik glimlachen naar elkaar en gaan vlug door met eten. Vanaf nu houden we onze mond, voordat een van ons zich echt een keer verspreekt.

Na het avondeten loop ik meteen naar mijn slaapkamer en kom daar ook niet meer vandaan totdat ik de perfecte outfit heb gevonden om vanavond aan te trekken. Als ik dan eindelijk mijn favoriete jeans en blouseje heb gevonden loop ik de slaapkamer uit. In de gang staat Roxanne al op me te wachten. Zij draagt een gifgroene broek en een zwart topje. Haar bruine krullen zitten in een perfecte staart zodat haar smaragdgroene oorbellen goed tot hun recht komen. Ik heb geen oorbellen in, veel te bang dat ik ze kwijtraak in het woud. Als Roxanne me ziet staan glimlacht ze naar me. Ik merk aan haar dat ze direct wil vertrekken. Vlug doe ik nog even het doek met de letters, een fietslampje en een glas dat ik op mijn kamer had staan in een plastic zak en loop naar Roxanne toe. Zenuwachtig lopen we de trappen af, pap en mam mogen ons nu niet meer zien, althans, die plastic zak niet. Roxanne loopt voorop om te kijken of de kust veilig is, terwijl ik als een bang hondje achter mijn zusje aan loop.

[Blieje]

Het is veilig. We kunnen weg. Als Roxanne de voordeur achter zich dicht heeft gemaakt lopen we zo onopvallend als we kunnen naar het woud.
Daar aangekomen zien we de jongens al, maar Andrea is er nog niet. Zou ze zich soms bedacht hebben? Of is ze echt kwaad op me? Dat laatste hoop ik eigenlijk niet, want dat was dus eigenlijk niet mijn bedoeling. Trouwens, waar maakt ze zich druk om? Alsof er iets kan gebeuren na een seance. Wat een onzin. Zelfverzekerd loopt Roxanne naar de jongens toe om zich aan hen voor te stellen. Hier moet ik wel een beetje mee lachen. Dit heeft ze echt van pap, dat overdreven nette gedoe. Met een grote glimlach loop ik richting de jongens.
"Klaar voor het avontuur?" vraag ik op een stoere toon.
Alex kijkt me spottend aan. "Ben jij er klaar voor?" vraagt hij flauwtjes. "Of is het te donker voor je?"
Ik zucht geïrriteerd en kijk hem recht in zijn ogen aan. "Ha ha ha." zeg ik.
Tim klapt in zijn handen. "Zullen we dan maar beginnen?" vraagt hij.
Voordat ik iets kan zeggen krijg ik een smsje van Andrea. Meteen kijk ik naar mijn telefoon.

Als je toch die seance gaat houden, kijk je dan een beetje uit voor Bryan en jezelf, Vick?

Ik zucht en doe mijn telefoon weg. Andrea komt dus niet.
"Wie was dat?" vraagt Roxanne nieuwsgierig.
"Andrea." zeg ik. "Maar die bel ik straks wel even."

Nadat ik dit gezegd heb geef ik Tim het doek en gaan we met zijn allen op de grond zitten.

[Blieje]

Ik observeer iedereen en merk dat Bryan naast Roxanne gaat zitten. Het fietslampje leg ik bovenop de doek en maak het aan.
Jeffrey glimlacht. "Nou, handen op het glas!" zegt hij en houdt zijn hand boven het glas.
We volgen allemaal zijn voorbeeld. Na een tijdje begint het glas te bewegen. Ik begin te vloeken.
Tim lacht erom. "Wil je jouw idee nu al opgeven, Vicky?" vraagt hij plagend.
Ik schud mijn hoofd en lach. "Ik had niet verwacht dat het glas ooit zou gaan bewegen!" zeg ik. "En als het beweegt is het puur toeval, er komt hier echt geen geest hoor!"
Bryan kijkt me raar aan. "Pas op met wat je zegt," waarschuwt hij. "als je te veel verkeerde dingen gaat zeggen tijdens een seance, kan er een boze geest naar je toe komen die jou het leven zuur gaat maken."
Ik kijk Bryan spottend aan. "Ja, die boze geest is de leraar Duits!" zeg ik terwijl ik steeds harder moet lachen. Roxanne grinnikt na het horen van die zin. De jongens kijken me daarentegen stom aan. Zelfs Alex, die eerst nog grappen over alles maakte, lijkt spontaan ander gedrag te vertonen.
Lachend kijk ik Alex aan. "Wat is er met jou gebeurd?" plaag ik. "Eerst was je nog zo grappig en nu ben je serieus, heeft de geest al bezit van je genomen?"
Alex kijkt me geïrriteerd aan. "Als jij nu even je mond houdt, kan ik daar vanzelf achter komen!" zegt hij.
Ik giechel nog een beetje. "Ja dus." mompel ik.
Tim zucht. "Vicky, alsjeblieft." smeekt hij me. "Laten we nou even serieus blijven, er kan anders God weet wat gebeuren!"
Ik lijk te bezwijken door dit gedrag van Tim en besluit na een zachte kuch mijn mond dicht te houden en serieus mee te werken aan de seance.

"Hebben we contact?" vraagt Jeffrey als het glas omvalt.
Ik haal de amulet van mijn nek en buig voorover richting het doek. "Daar komen we maar op één manier achter!" zeg ik overtuigd terwijl ik de amulet boven het doek hou. "We gaan de geest een vraag stellen!"
Alex knikt en schraapt zijn keel. "Met hoeveel bent u hier?" vraagt hij linea recta.
Met zijn allen kijken we naar hoe de amulet boven de doek zweeft en vervolgens bij een letter stopt.
"De J." zegt Roxanne overtuigd.
Ik schud mijn hoofd. "Nee, hij zit bij de K." zeg ik.
Jeffrey kijkt nog eens. "Nu gaat hij naar de H!" verzucht hij.
Ik word geïrriteerd. "Die domme geest werkt helemaal niet mee!" zeg ik terwijl ik de amulet aan Roxanne geef. "Doe jij het maar, mij moet -ie niet!"
Alex schrikt van mijn reactie. "Kijk toch uit wat je zegt, mens!" sist hij tegen me. "Dadelijk krijgen we problemen!"
Ik sla mijn armen om mijn knieën heen. "Ach wat." mompel ik. "Kletspraat, denk je nou echt dat een geest jou iets aan kan doen?"
Roxanne zucht terwijl ze de amulet over de doek laat zweven. Deze stopt bij de E.
Bryan veegt wat zweet van zijn voorhoofd. "Pfffffff!" verzucht hij. "Het is er maar eentje!"
Tim heeft zijn twijfels. "Waarom denk je meteen aan één?" vraagt hij. "Er zijn nog meer getallen die met een E beginnen!"
Ik zucht. "Ja, alle getallen tot honderd die een één op het eind hebben!" mopper ik. "Eenentwintig, eenendertig, eenenveertig, eenenvijftig, enzovoorts."
Jeffrey lacht. "Je vergeet de elf!" zegt hij.
Alex schrikt. "Of nog erger, voor hetzelfde geld zijn het er meer dan duizend, 31.000 of zo!"
Roxanne knikt. "Hij heeft een lastig getal uitgezocht." zegt ze. "We beginnen opnieuw."
Bryan schudt zijn hoofd en trekt Roxanne weg van het doek. "Dat heeft geen zin!" zegt hij. "Want dan krijgen we vast weer hetzelfde antwoord!"
Terwijl we nadenken over het aantal geesten dat ons gevonden heeft horen we in de verte een stem.
"Help!" roept Roxanne bang en laat de amulet op het doek vallen.
Het geluid van krakende takken en knisperende bladeren klinkt door het woud.
Jeffrey zucht. "Kijk nou wat je gedaan hebt, Vicky!" zegt hij boos. "Door jouw idee hebben we nu een probleem!"
Ik kijk Jeffrey bang aan terwijl ik vanuit een ooghoek kijk naar de duistere gedaante die onze kant uit komt.

[Emena]

Enerzijds moet ik zeggen dat er talloze verhalen bestaan over glaasje draaien en wat er al niet bij mis kan gaan, wat een volgend verhaal mogelijk clichè kan maken...Anderzijds ben ik juist daardoor benieuwd wat voor draai jij eraan gaat geven. Je schrijft in ieder geval prettig

Verder:

Als ik mijn boek bij de hand heb komt Tim >> Leest prettiger met een komma tussen 'heb' en 'komt', in dit soort zinnen is het altijd beter de werkwoorden van elkaar te scheiden met een komma.

"Verdomme, Bryan." denk ik. >> Dit is de enige keer dat je een letterlijke gedachte tussen aanhalingstekens plaats, wat het in eerste instantie verwarrend maakt, daar je pas later ziet dat het een gedachte is. Beter kun je het schuingedrukt maken of enkele aanhalingstekens gebruiken als je gedachtezinnen op wilt laten vallen. Daar je het maar eenmalig doet kun je beter de hele aanhalingstekens weglaten, consistentie is altijd beter. Als laatste, de eerste punt zou ik vervangen door een komma, leest prettiger.

naast het raam. Naast me zit Andrea >> Hier heb je vrij kort op elkaar tweemaal hetzelfde woord gebruikt, beter kun je een van de twee zinnen iets herschrijven zodat je andere woorden gebruikt. Natuurlijk is het niet helemaal verkeerd, tweemaal valt nog wel mee. Het wordt pas echt een probleem als je het vaker op elkaar gebruikt en dat doe je niet.

"Bryan gaat toch niet mee hè?" >> Ik zou hier een komma plaatsen sutten 'mee' en 'hè'.

"Ja dus." zegt ze overtuigd. Hetzelfde als wat ik bij de gedachte noemde: de eerste punt moet eigenlijk een komma zijn.

linker hand >> Dit hoort gewoon aan elkaar te staan.

"Nou, dan zit er maar een ding op." zegt ze onzeker. Nog een voorbeeld van een punt die een komma hoort te zijn.

de kust veilig is terwijl ik als een bang hondje >> Dit leest prettiger met een komma tussen 'is' en 'terwijl'

"Als jij nu even je mond houdt kan ik daar vanzelf achter komen!" >> Zelfde hier tussen 'houdt' en 'kan'.

Ik hoop snel meer te kunnen lezen.

[Blieje]

Bedankt, Emena! Leuk dat je mee leest en bedankt dat je de fouten eruit hebt gehaald! Zoals je ziet, ik haal bij anderen de fouten eruit, maar zelf maak ik ook fouten, haha!

Hier is dan een vervolg:

We blijven de gedaante volgen met onze ogen. Als de gedaante vlakbij ons is, blijkt het een bekende persoon te zijn. Ik zucht van opluchting.
"Andrea," zeg ik, "ben je toch nog gekomen?"
Andrea knikt. "Ik ben toch nieuwsgierig geworden," begint ze, "hoe ver zijn jullie?"
Ik lach om Andrea. "Onzeker bedoel je," zeg ik spottend, "bang dat ons iets overkomt!"
Andrea kijkt me boos aan en kijkt naar de jongens. "En," vraagt ze, "is er al contact?"
Jeffrey knikt en legt aan Andrea uit wat er allemaal al is gebeurd. Andrea glimlacht en pakt de amulet van Roxanne over. Andrea denkt na en glimlacht.
"Bent u een man of een vrouw?" vraagt ze.
Ze laat de amulet over het doek zweven.
Bryan knikt. "Dat is wel een goede vraag," zegt hij tegen Roxanne,"jammer dat wij daar niet eerder op zijn gekomen!"
Andrea kijkt naar de amulet die bij de letter J blijft zweven. Verbaasd kijken we elkaar aan.
"Wat wil die geest hier nou weer mee kwijt?" vraagt Tim nieuwsgierig.
Ik denk na."Misschien is hij wel transseksueel!" zeg ik.
Jeffrey schudt zijn hoofd. "Dat begint niet met een J," verzucht hij.
Alex knipt in zijn vingers. "Misschien wil hij het ons niet vertellen maar wil hij iets anders vertellen," begint hij, "en die zin begint met een J!"
Ik knik. "Jaren geleden was ik een man en heb ik me om laten bouwen tot een vrouw." zeg ik poëtisch.
Alex kijkt me geïrriteerd aan. "Schei nou alsjeblieft eens uit met die malle gedachten van je!" roept hij.
Ik schud met mijn hoofd terwijl ik Alex gefrustreerd aankijk. "Weet jij dan een geslacht dat met een J begint?" vraag ik.
Andrea zucht diep. "Laten we deze vraag nou maar overslaan," zegt ze, "de geest is ons vast om de tuin aan het leiden omdat -ie zijn of haar geslacht niet wil verklappen."
Roxanne knikt. "Vraag eens of de geest van chocola houdt!" jubelt ze.
Andrea knikt en laat de amulet over het doek zweven.
Ik kijk mijn zusje spottend aan. "Waar slaat die vraag nou weer op?" vraag ik.
Dan kijk ik naar Andrea die net als de anderen naar de amulet kijkt.
"Waarom mag zij wel van die rare dingen zeggen en ik niet?" vraag ik geërgerd.

[Dreamrose]

Ik lees ook mee =)

[Emena]

Leuk stukje weer, al wil ik er wel weer wat aan opmerken. Geen grove fouten, puur je interpunctie die opvalt. (ik heb het niet overal in

ons is blijkt het >> leest lekkerder met een komma tussen is en blijkt (dus: ons is, blijkt het)

"En," vraagt ze. "is er al contact?", tegen Roxanne. "jammer dat wij, begint hij. "en die zin, zegt ze. "de geest is
>> Bij bovenstaande zinnen heb je telkens een punt gevolgd door een kleine letter, wat niet klopt. Het is of een punt en dan een hoofdletter bij het stuk tussen de haakjes, of een komma (wat in de meeste gevallen beter past) op de plaats van de punt en dan wel die kleine letter. (Zoals ik geleerd heb althans.)

met een J." verzucht hij., tot een vrouw." zeg ik
>> Bij deze twee hetzelfde verhaal, toch even apart gezet. Het is misschien verwarrend, maar met vraag- en uitroeptekens kan het wel, met punten wordt het alleen raar. Beter de punten hier dus vervangen door komma's.

(Mogelijk handig: aanhalingstekens en leestekens, let vooral ook op het laatste stukje over de ELDA-regel, die houd ik over het algemeen ook aan en vind ik er prettiger uitzien dan de andere regel.)


omdat -ie zijn >> Dit kan gewoon correct zijn, maar ik vraag me af waarom het streepje er staat.

Oh en het volgende viel me ook op:

Andrea glimlacht en pakt de amulet van Roxanne over. Ze denkt na en glimlacht.
"Bent u een man of een vrouw?" vraagt ze.
In dit geval spreek je over twee vrouwelijke personages vlak na elkaar. Wie is de ze? Andrea en glimlacht ze weer? Of Roxanne en glimlacht ze ook? (ook en weer kunnen in dit geval al bepalen wie van de twee je bedoelt). En de vraag? Wie stelt die? Ik gok Andrea maar is niet helemaal duidelijk verwezen.

Enneh de fouten eruit halen vind ik helemaal geen probleem. Ik ben natuurlijk geen Neerlandicus, maar wat me opvalt zal ik meestal wel zeggen. Over het algemeen doe ik het wel alleen bij verhalen waarbij ik het de moeite waard vind er wat van te zeggen.

[Blieje]

Leuk dat je mee leest, Dreamrose!

En Emena, bedankt voor het corrigeren van de kleine foutjes.

Hier is dan een vervolg:

Roxanne kijkt me overtuigend aan. "Het slaat wel ergens op," zegt ze, "als de geest van chocola houdt weten we dat het een vrouw is, die houden doorgaans het meest van chocola!"
Ik schud mijn hoofd. "Wat een onzin," mopper ik, "mannen houden ook van chocola."
Andrea zucht diep en wil de amulet boven het doek laten zweven maar dan gris ik hem uit haar handen.
"Deze amulet is van mij, die heb ik van pap gekregen," sis ik, "dus ik bepaal wat ermee gebeurt!"
Tim slaat zijn armen over elkaar. "Als het de hele avond zo door moet gaan heb ik er geen zin meer in," bromt hij, "dan doen jullie het maar alleen, als jullie het allemaal zo goed weten!"
Ik zucht en kijk naar Tim. Ik geef hem de amulet.
"Het woord is aan jou," zeg ik tegen hem, "stel jij de geest maar een vraag."
Tim kijkt me verontwaardigd aan. "Nu moet ik opeens een vraag gaan bedenken?" verzucht hij. "Ik wilde alleen-"
Jeffrey pakt de amulet uit de handen van Tim. "Kom nou maar hier met dat ding," zegt hij, "ik weet een hele goede vraag."
Nieuwsgierig kijken we Jeffrey aan. Jeffrey knikt.
"Heeft u in deze stad gewoond toen u nog leefde?" vraagt hij en laat de amulet over het doek zweven.
Ik knik. "Dat is een goeie!" zeg ik.
Alex sist dat ik stil moet zijn.
Nerveus kijken we naar de amulet die nog steeds over het doek zweeft, totdat hij bij de letter V uitkomt.
"De V?" vraagt Bryan verbaasd.
Andrea denkt na. Ze knipt met haar vingers. "Vroeger," zegt ze, "de geest heeft vroeger in deze stad gewoond en is natuurlijk verhuisd!"
Jeffrey denkt na. "Zou goed kunnen," zegt hij en laat de amulet nogmaals over het doek zweven, "klopt het wat Andrea zei?"
De amulet zweeft over het doek en eindigt bij de J.
"Bingo!" roepen we allemaal tegelijk.
Tim glimlacht. "Het is minstens een pientere persoon," zegt hij. "die wil zijn of haar geslacht niet verklappen en heeft hier ooit gewoond."
Jeffrey kijkt Tim verbaasd aan. "Hoe kom je erbij dat de geest pienter is?" vraagt hij.
Tim lacht. "Nou, de geest weet wel precies bij wie hij of zij wat moet vertellen," begint hij. "dat vind ik pienter!"
Jeffrey knikt overtuigd. "Daar zit wat in ja!" zegt hij.
Alex denkt na over wat hij nog zou kunnen vragen. "Is het een goed idee om uiterlijke kenmerken naar boven te halen," vraagt hij, "of kun je een geest daar pijn mee doen?"
Ik kijk Alex spottend aan en pak de amulet uit de handen van Jeffrey. "Nee, natuurlijk niet," zeg ik. "een geest is dood, dus die voelt geen pijn meer."
Bryan kijkt me streng aan. "Je moet echt voorzichtig zijn met wat je zegt, Vicky," begint hij. "geesten dienen, net als mensen, ook serieus te worden genomen!"
Ik lach hard. "Ach, stelletje gelovigen," roep ik. "hoe vaak gaan jullie naar de kerk?"
Roxanne en Bryan kijken elkaar verontwaardigd aan.
Ik zucht en hou de amulet boven het doek. "Was u vroeger sexy?" vraag ik en laat de amulet boven het doek zweven.
Bryan kijkt me gefrustreerd aan en staat op. Ik vind het wel goed denkt hij.
Jeffrey kijkt Bryan verbaasd aan. "Wat ga je doen, man?" vraagt hij.
Bryan kijkt Jeffrey in de ogen. "Vicky gaat te ver," begint hij. "ze neemt de seance niet serieus en daardoor ziet ze niet in wat voor problemen dat kan geven!"
Jeffrey knikt begripvol.
Bryan zucht. "Dus ik trek me terug," zegt hij, "met geesten hoor je niet te sollen, dus ik stop ermee voordat ik er dadelijk nog te veel bij betrokken raak!"
Hij geeft Roxanne, Andrea en zijn vrienden een hand. "Het beste, jongens," zegt hij, "succes en laat jullie er niet te veel bij betrekken."
"De W," zeg ik, "de geest weet dus niet of die sexy was!"
Ik kijk op en zie dat Bryan wegloopt. "Wat gaat hij doen?" vraag ik spottend. "Toch maar even in de Bijbel lezen of seances nou wel of geen problemen kunnen opleveren?"
Alex zucht. "Hij is ermee gestopt, hij had er geen zin meer in," zegt hij. "Dat is hem goed recht!"
Ik lach erom. "Sááááááái!" zeg ik.

[Emena]

Weer een leuk stukje

(En wederom kleine dingen die opvallen).

op. ik >> Hoofdletter vergeten. (Overigens is de overgang tussen cursief en gewoon er vlak na misschien duidelijker met een komma ertussen)

zegt hij. "dat is >> Hetzelfde.

[Blieje]

Bedankt voor de correcties, Emena!

Het vervolg:

Roxanne zucht onzeker. "Ik vind het toch wel een beetje te eng worden," zegt ze, "vind je het goed als ik-"
Ik zucht geïrriteerd. "Jahaa!" snauw ik.
Roxanne staat op en loopt achter Bryan aan.
Ik lach om mijn zusje. "Die is zeker verliefd op Bryan," grap ik, "ze zat zo te kwijlen toen ze hem in de ogen keek!"
Andrea kijkt me verbaasd aan. "Is dat waar, Vick?" Fluistert ze.
Ik knik. "Ja, hoezo?"
Andrea schrikt. "Jouw zusje is verliefd geworden op de jongen waar ik al jaren een oogje op heb!" Fluistert ze tegen me. "En dat vind jij goed?"
Ik denk na. "Oh ja, jij was verliefd op Bryan," zeg ik hard, "dat was me even ontschoten!"
Andrea raakt in shock en kijkt naar Alex, Jeffrey en Tim. Dan kijkt ze me kwaad aan. "Ben je gek geworden," sist ze tegen me, "waarom moest je dat zo hardop zeggen?"
Ik lach erom. "Oeps, dat ging per ongeluk!" Plaag ik.
Andrea staat op. Er pinkt een traan uit haar oog. Ik kijk Andrea verbaasd aan.
"Ach kom, niet huilen nou," zeg ik tegen haar, "iets dat je jaren op hebt gekropt is er nu eindelijk uit, wees blij!"
Andrea is dat echter niet. Dan knikt ze. "Oh ja, dat is me even ontschoten," zegt ze, "dan zal ik ook maar gelijk vertellen dat jij een oogje hebt op Tim, is dat er ook uit!"
Ik kijk Andrea link aan en laat de amulet vallen. "Wàt?" Vraag ik. "Dat is een leugen!"
Andrea schudt haar hoofd. "Je begint al te kwijlen als je hem aankijkt!" Zegt ze.
Een naar gevoel gaat door mijn lichaam. "Dat is zo niet waar!" Roep ik angstig en ik sta op.
Ik loop op Andrea af en grijp haar bij haar schouders vast. "Waarom moest je dat zonodig vertellen?" Vraag ik nijdig aan haar.
Andrea slikt. "Omdat jij ook daarnet rond hebt verteld dat ik verliefd ben op Bryan." Fluistert ze onzeker.
Ik knik. "Helemaal waar." Zeg ik. Dan kijk ik Andrea nog kwader aan. "Maar ik heb dat niet gezegd waar Bryan bij was, jij hebt mij voor schut gezet!"
Andrea kijkt me boos aan. "Maar wel waar de vrienden van Bryan bij zijn," zegt ze. "en die gaan het vast en zeker aan Bryan vertellen!"
Ik schud mijn hoofd en ga weer zitten. Als ik om me heen kijk merk ik dat de jongens verdwenen zijn. Ik zucht en voel me verdrietig worden.
"Kijk nou wat je gedaan hebt, stomme trut!" Roep ik naar Andrea. "Door jou is de liefde van mijn leven er vandoor gegaan!"
Andrea kijkt me verbaasd aan. "Nu krijg ik zeker de schuld," snauwt ze. "jij begon ermee!"
Ik zucht gefrustreerd en pak de amulet. "Nu is het genoeg." Mopper ik en hou de amulet omhoog.
"Geest, breng Andrea een vloek," mompel ik, "breng haar een vloek voor wat ze me heeft aangedaan."
Andrea kijkt me stomverbaasd aan. "Jij bent echt gestoord!" Roept ze en loopt weg.
Ik knik. "En dat ze me heeft uitgescholden." Mompel ik terwijl ik de amulet bekijk.

[Blieje]

Ik zucht diep en kijk naar de amulet. Ondertussen denk ik na wat ik zal vragen. Dan schiet me iets te binnen. Ik hou de amulet boven het doek.

"Heeft u mijn ouders gekend?" vraag ik direct.

De amulet zweeft even over het doek en blijft bij de letter M hangen.

"Misschien," mopper ik, "daar heb ik wat aan."

Nogmaals stel ik de vraag en laat de amulet zweven. Weer stopt deze bij de letter M.

"Stomme sukkel," zeg ik kwaad. "ik vraag alleen maar ja of nee!"
Dan doe ik de amulet in mijn broekzak.

"Wat ben je toch ontzettend kinderachtig," zeg ik streng, "je kunt nog niet eens normaal antwoord op mijn vragen geven, bah, aan jou heb ik niks!"

Boos pak ik het glas en het fietslampje en loop terug naar huis. Het doek laat ik opzettelijk liggen. Als ik thuis kom zitten mijn ouders op de bank televisie te kijken.

"Nu al terug," Vraagt mijn moeder aan me, "was de film niet leuk?"

Ik schud mijn hoofd. "Nee, er was niks aan." Mopper ik.

Mijn moeder knikt. "Waar is Roxanne?" Vraagt ze.
"Is die er dan nog niet?" Vraag ik onzeker.
"Wij hebben haar nog niet gezien of gehoord, schat." Zegt mijn vader.
Ik knik en haal de amulet uit mijn broekzak. Ik geef hem aan mijn vader. "Hij werkt niet." Zeg ik en loop door naar boven.
"Hoe kom je aan dat glas, Vicky?" Vraagt mijn moeder verbaasd.
Ik zucht en zet het glas op tafel. "Ik had dorst!" Zeg ik geïrriteerd en loop naar boven.

Ik ga op het bed zitten en denk na. Roxanne is natuurlijk met de jongens meegegaan en nu zitten ze zeker bij één van hen thuis. Ik zucht diep. Wat als Bryan Roxanne nou ook leuk vindt? Dan is Andrea's hart gebroken! En Andrea, die is nu ook vast link op me na hoe ik tegen haar heb gedaan. Ik ga op het bed liggen en blijf verder peinzen over de situatie. Wist ik nou maar het adres van één van de jongens, dan kon ik op zijn minst even langs gaan om te kijken of ze daar ergens zijn. Ik sluit mijn ogen en adem diep in. Er moet toch iets zijn dat ik kan doen?

[lynn]

Spannend kijk al uit naar het volgende stukje

Groetjes Lynn

[Blieje]

Dank je wel voor je reactie, Lynn! En leuk dat je mee leest! Hier is dan het vervolg:

Ik merk dat mijn hoofd zwaar wordt van het nadenken en mijn spieren langzaam ontspannen. Mijn lichaam raakt langzaam in de sluimerstand en niet veel later val ik in slaap.

Midden in de nacht schrik ik wakker met een bonzend hart en een bezweet lichaam. Ik had een nachtmerrie over een jongetje dat me achterna zat. Dat jongetje had nare ervaringen en liet me die allemaal zien, via filmpjes. Op het ene moment stond het jongetje voor mijn neus en op het andere moment zag ik flitsen van akelige gebeurtenissen. Het was vreselijk. Wat het precies voor gebeurtenissen waren weet ik niet, want de flitsen gingen enorm snel en door die flitsen klonk ook nog gegil.

"Was me dat even heftig!" mompel ik en loop naar beneden om een glaasje water te pakken. Ik durf niet meer in slaap te vallen, nooit eerder heb ik zoiets griezeligs als dit gedroomd.

Als ik aan de keukentafel zit denk ik na over wat de droom zou kunnen betekenen. Misschien waren het wel de gedachtes over Roxanne met de jongens, dat ik me te veel zorgen om mijn zusje heb gemaakt. In die droom is ze natuurlijk een jongetje, omdat zij het enige meisje was, tussen allemaal die jongens in. En die nare gebeurtenissen zijn vast dingen waarvan ik dacht dat ze met Roxanne konden gebeuren. Wat ben ik stom geweest, ik had met de seance moeten stoppen en met mijn zus mee moeten gaan. Ik drink het water op en loop naar boven. Voorzichtig open ik de deur van Roxannes kamer om te kijken of zij alsnog thuis is gekomen. Als ik haar in haar bed zie liggen slaak ik een zucht van opluchting en loop door naar mijn kamer. Gelukkig, Roxanne is thuis, ik kan weer rustig slapen.

[Blieje]

Als ik de volgende ochtend op school aankom, is de sfeer totaal veranderd. Mijn klasgenoten beginnen te giechelen als ze me zien.

"Hé spokenvanger," roept iemand naar me, "ben je nog niet opgestraald?"
"Nee, opgestraald worden gebeurt alleen bij aliens." Corrigeert een ander.

Ik zucht diep en ga op mijn plaats zitten. Andrea zit niet op haar plaats. Zou ze ziek zijn? Ik hoop het niet, want ik wil haar heel graag mijn excuses aanbieden. Ik pak mijn wiskundeboek en kijk naar de leraar die binnenkomt. Vanuit een ooghoek zie ik Andrea zitten, naast een ander meisje. Ik voel me verbaasd en verdrietig tegelijk. Toch probeer ik me in te houden want ik sta sowieso al voor gek. En als ik er dan nog bij zou huilen zou ik helemaal belachelijk overkomen. Ik huil bijna nooit, vooral niet op school. Een klasgenoot, die voor me zit, kijkt naar me. Hij heeft een sarcastische blik in zijn ogen. Lachend tikt hij zijn vriend aan die naast hem zit.

"Harold, er zit een geest achter ons!" fluistert hij terwijl hij mij aankijkt.
"Nou, ze is anders wel erg zichtbaar voor een geest," spot Harold, "en ze is niet doorzichtig."
"Geesten hebben krachten," lacht de klasgenoot, "die kunnen alles."
"Wow, vet!" Harold lacht. "Vick, wil je met me trouwen? Dan kunnen we alles!"
De klasgenoot lacht hard. De leraar krijgt de twee in het vizier.
"Harold en Samuel," roept hij, "ik ben nu aan het woord, dus ik wil dat jullie luisteren!"

Ik kijk Harold en Samuel boos aan. Van wie zouden ze dit weten? Tim zal toch niks verteld hebben? Harold en Samuel kijken me weer stiekem aan. Het bloed stroomt naar mijn wangen en ik verberg mijn gezicht achter mijn wiskundeboek.

"Vicky, opdracht zeven!" Roept de leraar naar me.
"Welke opdracht zeven?" Ik kijk de leraar verbaasd aan.

De klas begint te lachen. Ik begin te zweten en pak vlug mijn schrift uit mijn tas. Ik sla het zo vlug als ik kan open en glimlach als ik opdracht zeven voor me zie liggen.

"De nerven van de bladeren slaan water op, in de herfst verliezen de bladeren het water. Dan drogen ze uit en vallen ze uit de bomen."

Weer begint de klas hard te lachen. Ik kijk de leraar verbaasd aan.

"Niet goed?" Vraag ik onzeker.
"Vicky, nerven en bladeren horen bij biologie, niet bij wiskunde." Zegt de leraar vriendelijk.
"Ze is al bezeten," roept een klasgenoot, "de geest heeft haar gemanipuleerd!"
"Roy," roept de leraar streng, "Vicky is nu aan het woord, niet jij!"

De klas loeit. Als ik mijn wiskundeschrift in mijn handen heb zie ik dat Samuel me weer aankijkt.

"Lievelingetje van meneer Prins," fluistert hij tegen me, "Prins en prinses!"
"Hou toch eens je brutale mond dicht!" fluister ik boos terug.

Samuel loeit. Ik sla het schrift open en lees de opdracht voor. De leraar knikt.

"De opdracht is helemaal goed!" Zegt hij.
"De geest heeft het goed!" roept een klasgenoot.
"Nicole, niet mee bemoeien." Zegt de leraar streng.

Ik zucht geirriteerd. Dat de hele klas al meteen zo flauw doet om deze situatie. En waar weten ze dit allemaal van? De enigen die dat verteld kunnen hebben zijn Bryan, Jeffrey, Alex, Tim of Andrea.

[lynn]

Schrijf snel verder ^^

[Blieje]

Bedankt weer voor je leuke reactie, Lynn! Hier is het vervolg:

In de middagpauze zoek ik een plaats in de aula. Normaal zit ik met Andrea aan een vast tafeltje pal in het midden, maar daar durf ik me nu niet meer te begeven, veel te bang dat ik belachelijk word gemaakt door de hele school. Ik ga aan een tafel in de hoek zitten zodat ik minder opval. Terwijl ik neer plof op de stoel zoek ik naar Andrea. Zij is nergens te bekennen. Ik zucht diep en pak mijn broodtrommel uit mijn schooltas. Aan het tafeltje naast mij zitten vier meiden, ze zien er heel normaal uit en doen ook niemand kwaad. Ik kijk naar de meiden terwijl ik mijn appel uit de broodtrommel haal en er een hap van neem. Zij zien mij en glimlachen naar me. Ik glimlach terug. Opeens hoor ik een aantal jongens mij kant uit komen en bijt op mijn onderlip als ik zie dat het Harold en Samuel zijn. Vlug verberg ik mijn gezicht achter mijn schooltas in de hoop dat ze me niet zien.

"Hé, Vick," grapt Harold, "ik heb nog geen antwoord op mijn aanzoek, wil je met me trouwen of niet?"
"Nee, ga weg." Ik blijf verscholen achter de schooltas.

Iemand tikt op mijn schouder. Ik schrik en kijk achterom. Het is Samuel.

"Wat is er mis met mijn gabber?" Vraagt hij flauwtjes.
"Ik wil niks met hem," ik doe mijn broodtrommel dicht, "hij is mijn type niet."
"Nee, dat wisten we al lang," Samuel lacht spottend, "maar wij kunnen nog heel wat van je leren!"

Harold, die inmiddels naast Samuel staat, kijkt me met een gemene blik aan.

"Ach kijk nou toch, dat arme kind," grapt hij, "ze wordt helemaal verlegen van ons, Sam!"

Ik zucht gefrustreerd en doe de broodtrommel in mijn rugzak. Dan werp ik een blik naar de meisjes. Zij kijken Harold en Samuel onzeker aan. Samuel lacht om mij.

"Zoek je nu nieuwe vriendinnen?" Hij leunt met zijn elleboog op de tafel en kijkt me recht in de ogen.
"Rot op, Samuel." Met veel moeite ontwijk ik zijn doordringende blik.
"Zo hé," Harold trekt een verontwaardigde blik, "nu snap ik waarom Andrea jouw vriendin niet meer wil zijn!"

Ik draai mijn hoofd meteen naar Harold en schrik van zijn laatste reactie. Hoe komt hij er nou bij dat Andrea mijn vriendin niet meer wil zijn? Zou hij het verzinnen? Of wil Andrea werkelijk niets meer met me te maken hebben? Ik kijk Harold recht in de ogen.

"Hoe kom je erbij dat Andrea mijn vriendin niet meer wil zijn?" Ik slik.
"Tja," Harold kijkt me lachend aan, "normaal zitten jullie toch altijd naast elkaar?"
"Ze heeft misschien even tijd voor zichzelf nodig." Zeg ik stellig.
"Dan moet je mensen ook niet zo uitschelden, Vicky," Hij kijkt me met een neppe glimlach aan, "probeer eens wat aardiger te zijn!"
"Nee, jullie zijn aardig," mompel ik, "jullie maken mij belachelijk!"
"Jij hebt Andrea belachelijk gemaakt!" Harold geeft me een knipoog.
"Hè?" Ik kijk Harold stomverbaasd aan, "hoe weet jij dat?"
"Daar ga ik jou niet mee lastig vallen, schatje," Harold wrijft met zijn wijsvinger over mijn kin, "of je moet ja zeggen op mijn aanzoek!"
"Vergeet het maar!" Ik pak mijn schooltas en loop de kantine uit.
"Dan moet je het zelf weten," Harold schudt spottend zijn hoofd, "arme, domme meid!"

Domme meid? Waarom ben ik een domme meid? Als ik ja had gezegd op zijn aanzoek, dan was ik pas dom geweest! Ik denk na. Andrea zal toch niets verteld hebben? En zeker niet aan Samuel en Harold, zij moet, net als ik, niets van hen hebben! Ik ga op het muurtje zitten tegenover het schoolplein en eet daar mijn eten op.

[Blieje]

Ik kijk naar wat er op het schoolplein gebeurt en zie Andrea bij de fietsenstalling staan, pratend met het meisje waar ze nu naast zit in het klaslokaal. Waarschijnlijk haar nieuwe vriendin. Leuk is dat, Andrea en ik hadden zo vaak meningsverschillen, die begonnen meestal vanuit haar kant. En dan gaf ik haar ruim de gelegenheid om haar excuses aan te bieden. Waarom geeft ze mij nu geen kans om mijn excuses aan te bieden? Ik schud mijn hoofd en neem de laatste hap van mijn boterham. Mijn blik blijft op Andrea gericht. Ik krijg een vreemd gevoel in mijn maag als ik Harold en Samuel haar kant op zie lopen en dat gevoel wordt alleen nog maar versterkt als ze bij haar blijven staan om te praten. Wat zouden ze van haar moeten? Zou Harold haar nu ten huwelijk vragen omdat hij mij niet kan krijgen? Ik wil er het fijne van weten en probeer vanuit deze afstand mee te luisteren naar wat er gezegd wordt. De afstand is echter te groot en ik krijg geen woord mee. Voorzichtig sta ik op en probeer ik zo onopvallend mogelijk richting het viertal te lopen. Hoe dichter ik bij het viertal kom, hoe beter ik kan zien wat er zich tussen hen afspeelt. Mijn mond valt open van verbazing als ik Harold en Andrea met elkaar zie flirten. Het zal toch niet-

“Hé, spook,” roept iemand naar me, “ga je stiekem andere mensen bespioneren?”

Ik kijk achterom, het is Denise, de grootste pestkop van de school. Zij weet er dus ook van. Oh jee, waarom zij? Dat de klas het weet is al erg maar nu Denise het weet ben ik helemaal verloren. Zij pest me al sinds mijn allereerste schooldag en probeert Andrea van me af te pakken, bewust, om mij te stangen. Ook probeert ze regelmatig in de smaak te vallen bij Tim. Dat is nog het ergste.

“Hebben we contact,” vraagt Denise, spelend met haar blonde steile lokken, “of zit je alweer in het hiernamaals?”

Ik draai me om en kijk Denise aan. Altijd ben ik jaloers op haar uiterlijk geweest, zij pronkt met haar blonde lokken en haar groene ogen, en ik ben geboren met bruin golvend haar en groenblauwe ogen. Ze weet heel goed dat ik jaloers ben op haar uiterlijk en maakt daar ook gebruik van door in mijn buurt extra met haar ogen te knipperen of, zoals nu, met haar haren te spelen. Het begint bijna op een flirt te lijken, maar dan in een egocentrische vorm. Keer op keer probeer ik het te negeren door mijn blik af te wenden.

“Nee, ik ben op aarde, dat zie je toch?” Ik friemel aan mijn truitje.
“Ik zag wel een lichtbolletje,” Denise lacht, “maar ik weet niet of jij het was!”
“Dat zijn orbs,” ik kijk Denise boos aan, “nooit van gehoord?”
“Oh, zijn dat orbs?” Denise trekt een zogenaamde onwetende blik, “Ik ben er niet in thuis, jij bent een expert!”

Dan loopt ze weg en zingt Ghostbusters tussendoor. Wat een kreng is het toch. Ik zucht diep en kijk weer naar Andrea. Harold heeft inmiddels een arm om haar heen geslagen. Weer krijg ik een naar gevoel, dit kan niet veel goeds betekenen, die meid waar ze nu mee omgaat is vast een goede bekende van Harold! Ik sta op en loop voorzichtig hun kant uit. Ik moet Andrea beschermen voordat het echt mis gaat!

[Blieje]

"Daar is ze toch," het meisje lacht, "het spook van de opera, of moet ik zeggen, het spook van het woud?"

De anderen barsten in lachen uit. Mijn gezicht betrekt als ik Andrea mee zie lachen. Hoe moet ik haar nou ooit overtuigen dat Harold een slechte partij is? Oké, hij is zeer aantrekkelijk, maar in dat mooie lijf zit een lelijke binnenkant. Ik vraag me nu ook af wat hij met Andrea van plan is. Probeert hij haar te overtuigen dat ik slecht ben, of is het een plan van het andere meisje, dat zij connecties heeft met Harold?

Met deze vraag in mijn hoofd loop ik naar binnen en ga alvast bij de deur van het lokaal staan waar we zo meteen les hebben. Ik loop de trappen op en zie Denise naar me kijken. Ze glimlacht onschuldig en geeft me een knipoog. Gefrustreerd kijk ik weg.

Ongeduldig kijk ik op mijn horloge, deze schooldag mag wat mij betreft wel eindigen. Het is tot nu toe de meest vervelende schooldag die ik ooit heb meegemaakt. Niet alleen Harold, Samuel en Denise zijn tegen me, nu is ook mijn beste vriendin Andrea tegen me. En waarom? Alleen maar vanwege de dingen die ik over haar zei tijdens de seance? Oké, ik ging wel behoorlijk ver, maar we konden er toch op zijn minst als normale mensen over praten? Waarom kiest ze nu opeens partij voor dat andere meisje? En vooral voor Harold, waarom Harold?

De schoolbel gaat. Ik hou mijn schooltas dicht tegen me aan, me voorbereidend op de volgende lading scheldwoorden en gemene blikken die me staan te wachten. Een zweetdruppel stroomt over mijn voorhoofd.

[lynn]

Leuk stukje

[Blieje]

Dank je, Lynn!

Hier is het vervolg:

Tim heb ik sinds gisteravond ook niet meer gezien. Zou hij mij nou bewust uit de weg gaan of heb ik hem misgelopen? Angstig loop ik naar het klaslokaal. Op weg daarheen valt me een affiche op het oog. Door al het gedoe heb ik de kans nog niet gehad om het te bekijken. Nieuwsgierig loop ik er naartoe en lees de tekst die erop staat.

Vrijdagavond schoolfeest: thema liefde en passie! Trek je mooiste outfit aan om kans te maken op de prijs voor best geklede man of vrouw van de school!

Verdorie, het schoolfeest, helemaal vergeten. Ik had me al maanden op die dag verheugd, om dan eindelijk de eerste stap bij Tim te zetten, maar uitgerekend deze week had ik er niet meer aan gedacht. Ik besef me ook nu pas dat ik nog geen outfit heb gekocht. Balend loop ik het klaslokaal in.

De schooldag zit er eindelijk op. Ik plof op mijn bed neer. Wat een vreselijke dag, het leek wel een nachtmerrie. Was het maar een nachtmerrie, dan was ik er nu vanaf geweest. Zuchtend haal ik mijn agenda uit mijn schooltas om te kijken wat mijn huiswerk voor de volgende dag is. Voorzichtig sla ik de bladzijde om en kijk naar een stukje tekst dat Andrea in het begin van het schooljaar voor me heeft geschreven. Op mijn gezicht verschijnt een kleine glimlach en mijn gedachten gaan even terug naar dat moment.
Er klopt iemand op de deur. Ik schrik en leg mijn agenda naast me neer.
"Binnen!" Ik duw mijn agenda weg.
"Ik ben het," mam glimlacht, "ik heb leuk nieuws voor je!"
"Wat dan?" Ik kijk mijn moeder nieuwsgierig aan.
"Ik heb vanmiddag vrij genomen, speciaal voor jou," mam wrijft in haar handen, "dus kunnen we lekker samen gaan shoppen en een jurk voor jouw schoolfeest gaan uitzoeken! Zin in?"
"Ik weet het niet," ik zucht diep, "ik ga niet."
"Waarom dat niet?" Mam kijkt me stomverbaasd aan, "hier heb je weken naar uitgekeken, je gaat al jaren naar de schoolfeesten, wat is er nu dan mis?"
"Niets, mam," ik schud mijn hoofd, "ik heb gewoon geen zin."
"Dat komt nog wel," mam pakt mijn hand en trekt me voorzichtig overeind, "als je de juiste jurk eenmaal in je handen hebt, begint het vanzelf wel weer te kriebelen!"
Het kriebelt al de hele tijd. Ik zucht diep.

Ik voel hoe mijn moeder me enthousiast in mijn hand knijpt. Haar hand is lekker warm en zacht. Het doet me denken aan de hand van Andrea, toen ze me vorige week het toilet introk toen ze ongesteld was. Mijn twijfel slaat toe. Zal ik alles aan mijn moeder uitleggen of moet ik maar gewoon gaan? Misschien valt het allemaal wel mee, zijn ze vrijdag wel alles vergeten.

[lynn]

Super, schrijf snel meer

Groetjes Lynn

[Blieje]

Dank je wel, Lynn!

Hier is het vervolg dan:

In het centrum is het rustig. De meeste mensen zullen nu wel bijna terugkomen van hun werk. Mam en ik zetten onze fietsen bij de bakkerij neer en sluiten ze goed af.
“Naar welke winkel wil je?” Mam sluit de fietsketting af en doet het sleuteltje in haar handtasje.
“Begin maar bij C en A.” Ik kijk overtuigd naar de etalage.
Meteen is het raak, er zijn leuke galajurken in de opruiming.
“Heb jij mazzel,” mam glimlacht, “allemaal in de opruiming!”
“Ja, inderdaad!” Ik ben echter nog steeds niet blij.
“Nou, welke vind je mooi?” Mam bekijkt de galajurken met een trotse blik.
“Deze.” Na een blik op de jurken te hebben geworpen pak ik een rode galajurk uit het rek.
De jurk komt tot aan mijn knieën en heeft een diep decolleté. Mam kijkt er twijfelend naar. Ik zucht diep want ik weet wat die blik betekent.
“Ik doe er een topje onder.” Ik loop naar de pashokjes en pas de jurk.
Hij zit als gegoten. Stellig doe ik de jurk weer uit en leg hem over mijn arm.
“Deze wordt het!” Ik geef mijn moeder de jurk.
“Ik heb nog niet eens gezien hoe hij je staat!” Mam kijkt bedenkelijk.
Ik heb het mam bewust niet laten zien omdat ik goed weet hoe ze zou reageren. Ze zou mijn zusje en mij nooit met te gewaagde kleding de deur uit laten gaan. Wat dat betreft is ze erg ouderwets.
“Was het decolleté niet te diep?” Mam kijkt me vragend aan.
“Valt wel mee,” ik pak de jurk uit de handen van mijn moeder, “dat zie je thuis wel.”
“Luister Vick, ik wil niet dat je te bloot over straat gaat,” mam’s blik wordt bezorgd, “je weet wat er kan gebeuren.”
“Ja, ik weet het wel hoor!” Boos verfrommel ik de jurk en hou hem stevig vast. “Geef me je portemonnee nou maar!”
“Wat zei je, meid?” Op mijn moeders gezicht staat een onaangenaam verraste blik.
“Ik wil nu onderhand naar huis,” ik zucht geirriteerd, “dus doe niet zo kinderachtig en ga die jurk betalen!”
“Nou zeg!” Mams mond staat wagenwijd open van verbazing. “Wat is er met je aan de hand? Zo ken ik je niet!”
Ik schrik van de reactie van mijn moeder en denk na. Zo heb ik inderdaad nog nooit eerder tegen iemand gedaan, wat bezielde mij eigenlijk?

[lynn]

Leuk stukje

[Blieje]

Bedankt, Lynn!

Het vervolg:

“Sorry mam,” een stekende pijn gaat door mijn buik, “het spijt me, ik ben gewoon erg moe.”
“Nou, dan gaan we maar betalen,” mam wrijft met haar vingertoppen langs mijn gezicht, “als jij die jurk wilt hebben, dan krijg je die van mij.”
Ik schrik van de vingertoppen van mijn moeder. Het doet me aan Harold denken die me in de kantine ook op deze manier aangeraakt.
“Sorry, even niet doen.” Ik zucht. “Zullen we?”
“Oké we gaan,” mam kijkt me meelevend aan, “normaal vind je het altijd prettig als ik over je gezichtje wrijf, gaat het wel met je?”
“Ja mam, ik ben echt oké,” ik knik en glimlach, “ik ben moe van het leren.”
Mijn moeder knikt tevreden en geeft me een kus op mijn voorhoofd. Ze loopt naar de kassa. Ik loop achter haar aan en denk na over die woede aanval die ik daarnet had.
Moet met de persterijen te maken hebben.
Als we thuis zijn wrijft mijn moeder in haar handen.
“Show de jurk eens voor me!” Ze glimlacht.
“Mam, het feest is vrijdag pas,” ik schud mijn hoofd, “wat nou als de jurk beschadigt?”
“Wie heeft de jurk betaald?” vraagt mam met een knipoog.
Duidelijk, zij heeft de jurk betaald en wil dat ik hem voor haar pas, dus dan doe ik dat ook maar. Zuchtend loop ik naar mijn slaapkamer en zet mijn cdspeler aan. Het nummer Womanizer van Britney Spears klinkt door de kamer.
“Fakin’ like a good one but call ‘em like I see ‘em, I know what you aren, what you are, baby, ” zing ik terwijl ik mezelf in de jurk hijs, “womanizer, woman-womanizer, you’re a womanizer.”
Ik denk terug aan Harold. Door die gedachte zet ik de muziek harder en zing op mijn hardst mee met het lied.
Als het lied is afgelopen zet ik vlug de muziek uit en ren naar beneden.
“En?” Ik ga voor de neus van mijn moeder staan.
“Wat, schat?” Mam, die tijdens het wachten een leesboek heeft gepakt, kijkt op. “Wauw, Vicky, laat me eens kijken!”
Mam kijkt me met een bewonderende blik aan.
“Je bent een echte prinses!” Ze lacht. “Maar wel een zwart topje-”
“Ik weet het mam.” Ik glimlach en ren weer naar boven.
De hele avond denk ik na over het schoolfeest. Zouden de anderen dan normaal tegen me doen omdat het feest is? Of zouden ze me alsnog uitschelden of belachelijk maken? Ik kan het er ook niet met mam over hebben, want dan wil ze minstens de oorzaak van al dat gepest weten. En als ik dat ga uitleggen weet ik zeker dat er paniek gaat ontstaan. Ik draai rondjes op mijn bureaustoel en friemel aan de zilveren ring die ik om mijn vinger heb. Nog vier dagen en dan is het vrijdag. Ik kan het nog altijd afblazen, of met een smoesje ergens anders naartoe gaan.
Vier onzekere dagen gaan voorbij, de nachtmerrie is niet meer teruggekomen, maar het gepest is helaas gebleven. Het is duidelijk voor mij, ik ga niet naar het feest. Mijn moeder brengt me, maar als zij weg is loop ik gewoon stiekem ergens anders naartoe, naar het centrum bijvoorbeeld.
“Ben je klaar, Vick?” Mam klopt op de deur.
“Ja, ik kom!” Ik strik nog even snel de veters van mijn schoenen en doe mijn topje goed.
“Wat zie je er schitterend uit!” Mam kijkt met grote ogen naar me als ik voor de deuropening verschijn. “Je wordt vast de mooiste van de school!”
“Ach, zal wel meevallen.” Ik glimlach en loop met mijn moeder de deur uit.
Na tien minuten rijden parkeert mijn moeder de auto.
“Nou, we zijn er,” Ze kijkt uit het raam, “zie jij Andrea al ergens?”
“Nee nog niet,” ik krijg een brok in mijn keel, “ik zoek haar zo wel.”
Angstig stap ik uit de auto. Ik geef mam nog een kus en zwaai haar uit. Als ik de auto niet meer zie kijk ik rond welke kant ik het beste uit kan lopen. Ik denk na en loop zuidwaarts, ik kom vanzelf wel ergens uit. Plotseling roept iemand mijn naam. Ik kijk achterom.

[lynn]

[Blieje]

Bedankt weer, Lynn! Hier is weer een vervolg:

Het is een klasgenootje van me.
“Waar ga je heen?” Vraagt ze. “Hier is het feest gaande!”
Ze pakt me bij mijn arm. Ik glimlach een beetje, maar heb ook een wantrouwend gevoel, want ik ken dat meisje niet zo goed. Op haar gezicht staat een vriendelijke glimlach. Ik geef haar een voorzichtige glimlach terug en kijk rond of ik al bekenden zie. We lopen samen naar een hoekje van de gymzaal. Ze laat mijn arm los en kijkt me in de ogen.
“Wacht je hier?” Vraagt ze. “Dan ga ik even iets te drinken halen.”
Ik knik vriendelijk naar het meisje en observeer de omgeving. Aan de andere kant van de zaal staan Harold en Samuel. Zij praten met het meisje dat naast Andrea in de klas zit, alleen Andrea staat er niet bij. Zou zij vanavond wel komen, of heeft ze geen zin meer vanwege mij? Mijn blik blijft op Harold en Samuel gericht, sinds hun gedrag ben ik extra bang voor ze geworden, dat is hartstikke fout van me, maar het is me helaas wel overkomen. Ik wiebel wat met mijn voeten en hoop dat het meisje vlug terugkomt. Dan stroomt het bloed me naar mijn wangen. Harold heeft me in het vizier.
Dat heb ik weer.
Ik verberg me achter een andere schoolgenoot om zo min mogelijk op te vallen. Vanuit een ooghoek hou ik hem in de gaten. Gelukkig, hij komt niet naar me toe. Dan heb ik me vast nog net op tijd verstopt. Ik kijk achter me en zie Tim, Alex en Bryan staan. Jeffrey is er niet bij, waar zou die uithangen? Ik kijk naar Tim. Hij draagt een zwart pak met een rode stropdas. Wat is hij mooi nu. De rode stropdas past precies bij mijn jurk. Zou het toeval zijn of is het een teken dat Tim en ik misschien toch bij elkaar horen? De jongens staan gezellig te kletsen terwijl ze punch drinken. Ik kijk naar de punch. Eigenlijk heb ik daar ook wel trek in, maar ik weet niet of het zo verstandig is om dat al te nemen. Ik denk na en schakel zo vlug als ik kan terug. Wat bezielt me? Waarom denk ik nou opeens zo veel na? Eerst deed ik wat ik niet laten kon en was ik erg impulsief, wat is er met me aan de hand? Mijn ogen blijven de punch volgen totdat ze de verleiding niet meer kunnen weerstaan. Overtuigd loop ik naar de bar om daar ook een punch te bestellen. De barman knikt en schudt het voor me in. Ik blijf het gebeuren met mijn ogen volgen, totdat ik een hand op mijn schouder voel. Ik krijg een naar gevoel in mijn maag en draai me voorzichtig om. Het is Samuel, verdorie, ze hadden me dus toch in het vizier.
“Hee, Vick, gezellig dat je er bent,” Samuel glimlacht, “mag ik een punchje met je mee drinken?”
“Doe wat je niet laten kunt.” Ik kijk Samuel onzeker aan en pak mijn glas stevig vast.
“Zullen we nou even aardig zijn voor elkaar?” Samuel kijkt me smekend aan. “Het is feest.”
“Nou, oké.” Ik glimlach voorzichtig. “Dan drink er maar eentje mee.”
Achter me hoor ik twee meiden smiespelen. Ik kan precies horen wat ze zeggen. Zouden ze het bewust doen? Zover ik kan horen wel.
“Wat doet zij hier? Dit feest heeft niet het thema Halloween!”
”Dat boeit geesten niet, zij komen waar en wanneer zij willen.”
“Ja, ik heb nou geen zin om haar te spreken hoor, als zij merkt dat ik hier ben ben ik weg!”
“Gebeurt niet, maak je maar geen zorgen, kom, we gaan dansen!”
Als ik de meiden niet meer hoor smiespelen draai ik me om om te kijken wie het zijn. Ik herkende namelijk één van de stemmen. En dat heb ik goed gehoord, een van de meiden is namelijk Andrea. Maar wie was dan die andere meid? Die komt me ook bekend voor! Ik kijk eens goed naar wat die meid aan heeft en dan begint me iets te dagen. Het is het meisje dat me mee naar binnen nam en iets te drinken zou gaan halen! Ik zucht diep.
Je kunt ook niemand meer vertrouwen.
Ik kijk naar het glas. Nou, het is duidelijk, Andrea heeft zelfs, nu het feest is, geen zin om mij te spreken. Zuchtend drink ik mijn laatste slokje punch op.
“Alles goed?” Een mannenstem klinkt.
“Huh?” Ik kijk om en zie dat Samuel me meelevend aankijkt. “Ja hoor, een beetje moe, dat is alles.”
“Nou, mooi zo,” Samuel glimlacht, “zullen we gaan dansen, of wil je nog een punch op mijn kosten?”
“Nee, allebei niet, dank je,” ik schud mijn hoofd, “ik wil gewoon weg.”
“Weg?” Samuel kijkt me verbaasd aan. “Waarom weg? Het is hier toch hartstikke gezellig?”
“Ja dat is het ook,” ik zucht, “maar Andrea is nog steeds kwaad op me, dat verpest mijn humeur.”
“Laat Andrea maar even met rust,” Samuel knikt naar me, “nu is het feest en gaan we lol maken. Kom je?”
“Wat gaan we doen?” Ik kijk Samuel nieuwsgierig aan.

[Blieje]

“Dansen,” Samuel glimlacht en pakt mijn hand, “niet getreurd!”
Ik voel me nog wat onzeker maar loop dan met Samuel de dansvloer op. Ik moet eens ophouden met dat gepieker, dat had ik eerst ook nooit! Overtuigd zet ik mijn verstand op nul. Ik laat alles op me afkomen. Samuel doet nu aardig, Harold is niet bij hem, dus die kans moet ik wagen. Misschien is Samuel in het echt juist wel heel aardig, maar stookt Harold hem op. Iedereen is bang voor Harold, waarschijnlijk omdat hij zo gespierd is. Ik adem diep in en volg de passen die Samuel maakt. Alleen weet ik even niet wie nou leidt en wie nou volgt bij het dansen. Ik ga er maar vanuit dat Samuel het weet. En dansen kan hij!
“Dit is toch leuk zo, Vick?” Samuel knipoogt naar me.
“Ik ben niet zo goed in dansen.” Ik bloos.
“Nou, je kunt er anders behoorlijk wat van!” Samuel glimlacht naar me en zijn mond gaat richting mijn oor, hij wil me duidelijk iets influisteren.Ik voel kriebels in mijn buik en het bloed stijgt naar mijn wangen als zijn wang bijna tegen die van mij aan komt.
“Wat is je lievelings ballad?” Fluistert Samuel in mijn oor.
“Eh,” ik denk even na, “ik hou van de muziek van Britney Spears.”
Samuel knikt naar me en loopt naar de DJ. Hij fluistert hem iets in het oor en loopt weer terug naar mij.
“Deze is speciaal voor jou.” Samuel glimlacht naar me.
Ik luister naar het nummer Touch Of My Hand dat door de zaal speelt. Met een verraste glimlach kijk ik naar Samuel.
“Wat lief van je!” Ik jubel van blijdschap.
Samuel glimlacht naar me en pakt voorzichtig mijn handen vast. Zijn zwoele blik maakt mij zwak en hij lijkt me in zijn macht te hebben. Al kijkend in zijn ogen doe ik wat hij wil en zonder dat ik het me besef liggen mijn handen op zijn schouders en zijn handen op mijn heupen. Ik laat mijn hoofd op zijn schouder steunen terwijl ik luister naar de stem van Britney. Een gevoel van puur genot gaat door mijn lichaam. De muziek en het lichaam van Samuel laten mijn hart sneller kloppen en de adrenaline giert door mijn lijf. Vier minuten lang voelt het alsof ik in de hemel ben. Als het lied is afgelopen kijkt Samuel me met een vurige blik in de ogen.
“Zullen we nog een punch gaan drinken?” Hij glimlacht. “Ik heb dorst gekregen van die warmte.”
“Wat voor warmte?” Ik glimlach terug.
“Die warmte die jij uitstraalt.” Hij knipoogt naar me en pakt mijn hand.
Samen lopen we naar de bar. Ik heb me nog nooit zo bijzonder gevoeld. Deze week op school was een nachtmerrie, maar dit maakt echt alles goed. Galant begeleidt Samuel me naar een kruk. Ik zucht diep en ga erop zitten. Samuel glimlacht naar me en bestelt twee punches.
“Vertel eens, Vicky.” Hij kijkt me recht in de ogen. “Wat maakt jou zo prachtig?”
Het bloed stroomt naar mijn wangen en ik begin te zweten.
“Deze jurk doet al veel wonderen.” Ik kijk verlegen in zijn ogen.
“Die jurk is maar bijzaak,” Hij kijkt me van top tot teen aan, “ik heb het over jou algemeen.”
“Vind je me zo mooi dan?” Ik giechel.
“Méér dan mooi.” Hij geeft mij een glas en pakt zijn eigen glas.
“Dank je.” Ik voel me sprakeloos worden.
“Santé.” Hij proost op ons en drinkt het glas in één keer leeg.
Ik drink mijn punch voorzichtig op. Hij smaakt heerlijk, nog heerlijker dan de punch die ik daarnet zelf heb besteld. Ik voel dat Samuel me aankijkt. Daardoor verslik ik me bijna, maar omdat ik kleine slokjes neem gebeurt me dat niet. Als ik het glas leeg heb zet ik het op de bar. Schuchter kijk ik naar Samuel, zijn blik is al zeker een kwartier continu op mijn gericht. Hoe houdt hij dat vol?
“Ik heb het nog steeds warm,” Samuel veegt wat zweet van zijn voorhoofd, “zullen we even ergens gaan zitten waar het iets koeler is?”
“Ja, goed idee.” Ik zucht diep en loop met Samuel mee.
We lopen naar de hal, waar een trap staat. Bij die trap hangt een bordje met verboden toegang. Samuel glimlacht en gaat bij de trap staan.
“Na u.” Hij wijst naar boven.
“Mogen we hier wel komen?” Ik kijk onzeker naar de trap.

[Blieje]

“Nou, dan ga ik wel eerst,” Samuel stapt over het bordje heen, “kom je, meid?”
Ik aarzel even maar dan denk ik na. Ben ik nou weer aan het aarzelen? Ik had mezelf zo voorgenomen om dat niet meer te doen! Ik knik en stap over het bordje heen, de trap op. Samuel knikt tevreden naar me en pakt mijn hand.
“Eens kijken wat hierboven is.” Hij loopt voorzichtig en observerend naar boven.
Als hij de laatste trede heeft bereikt glimlacht hij. Ik ga naast hem op dezelfde trede staan en kijk rond. Het lijkt wel een zolder, een leegstaande zolder.
“Wow.” Ik loop een stukje vooruit terwijl ik de hand van Samuel goed vasthou.
Dan kraakt er iets. Het is de vloer, er ligt een gammele plank tussen. Ik giechel en doe gauw een stapje achteruit. Samuel lacht om mij en bekijkt de vloer.
“Die mag wel eens vervangen worden!” Hij grinnikt.
Ik lach om Samuel en blijf de zolder observeren. In de hoek is een schim. Ik schrik ervan want de schim ziet er vreemd uit. Het lijkt wel een echte mens, maar dan niet helemaal helder. Misschien sta ik wel te ver weg.
“Gaat het, Vicky?” Samuel heeft duidelijk in de gaten dat ik star voor me uit kijk.
“Eh, ja,” ik slik, “zeg eens, die persoon stond daarnet nog niet daar hè?”
“Welke persoon, meid?” Samuel kijkt me verbaasd aan.
Ik wijs naar de hoek waar de schim staat. Samuel kijkt naar de hoek en haalt zijn schouders op.
“Zie je hem dan niet?” Ik kijk Samuel stomverbaasd aan.
“Wat moet ik dan zien, meidje?” Samuel kijkt me onwetend aan.
“Een persoon,” ik begin te hakkelen, “Het lijkt wel een s-s-silhouet.”
“Kom nou maar hier, meid.” Samuel haalt zijn schouders nogmaals op.
“Maar ik wil geen-” Ik schud mijn hoofd.
Even kijk ik in de ogen van Samuel. Daarna kijk ik naar de hoek maar daar staat niemand meer. Ik zucht diep en wrijf nogmaals in mijn ogen, met de hoop dat het net allemaal maar verbeelding was.

[lynn]

Superspannend, ik krijg een dubbelgevoel. Is het echte liefde of enkel maar een grap dat hij met haar wil uithalen leuk!

[Blieje]

Dank je wel, leuk dat je reageert, Lynn!

Het vervolg:

Mijn blik gaat naar weer Samuel. Hij kijkt me zwoel in de ogen, ik kan het bijna niet meer weerstaan. Samuel pakt mijn hand en neemt me mee naar een hoek van de kamer. Ik voel de ijzige kou die van de muur komt tegen mijn blote rug, maar die deert me niet als ik in Samuel’s ogen kijk. Hij wrijft voorzichtig een lok haar uit mijn gezicht en zijn mond komt steeds dichter bij de mijne. Een kus volgt. Ik begin te gloeien en de adrenaline giert weer door mijn lijf. Vele malen erger dan het moment bij de bar. Ik voel zijn handen over mijn lichaam gaan en geniet er alleen maar meer van. De kus gaat over in een gepassioneerde zoen. Ik voel Samuels tong driftig heen en weer bewegen in mijn mond, het voelt opwindend. Door de opwinding laat ik het toe dat Samuel zijn handen op mijn borsten legt en ze masseert. Het doet me zelfs geen pijn als hij ze kneedt. Hij gaat op zijn knieën zitten en beweegt met zijn tong tussen mijn borsten terwijl hij ze blijft masseren. Voorzichtig gaan zijn handen naar mijn buik en trekt hij mijn jurk en topje omlaag. Hij kijkt met grote ogen naar mijn lichaam. Ik voel me verlegen door de manier waarop hij naar me kijkt.
“Wat ben jij prachtig, Vicky.” Samuel kijkt me verlekkerd aan.
Ik begin te giechelen en weet niet wat ik erop moet zeggen. Ik voel dat zijn hand naar een gevoelige plek gaat. Ik schrik er even van, want nog nooit eerder heeft iemand dit bij mij gedaan. Samuel heeft dit in de gaten.
“Wat is er, meisje?” Hij kijkt me meelevend aan.
“Nou,” ik zucht diep, “jij bent de eerste.”
Samuel knikt en belooft me dat hij voorzichtig zal doen. Als hij me een tijdje gevingerd heeft, haalt hij iets uit zijn broekzak.
“Veiligheid voor alles.” Hij glimlacht.
Ik voel me wat onzeker worden, maar probeer het toch tegen te houden. Samuel en ik zijn gewoon dol op elkaar, dus waarom dan niet de kans nemen?
“Gaat het, Vicky?” Samuel draait zich met zijn rug ten opzichte van mij.
“Ja hoor,” ik glimlach, “laten we het doen.”
Ik weet zeker dat als ik het nu met Samuel zou doen en de klas komt het te weten, dat ik er weer bij hoor en dat ze mijn seance vergeten. Samuel is immers een van de stoerste jongens van de klas, hij is daardoor vast heel moeilijk te krijgen! Het is voor mij daarom ook al een wonder dat hij voor mij heeft gekozen, ik dacht dat hij er minstens met een stoerdere meid vandoor zou gaan! Samuel lacht naar me en vraagt me of ik op de grond wil gaan zitten. Hij kijkt naar me en penetreert me. Het doet erg veel pijn en ik kan nog net een gil inhouden.
“Auwa,” ik begin te kreunen.
“Hier moet je even doorheen.” Samuel knikt.
Een traan valt uit mijn ogen. Iedere duw van Samuel lijkt steeds meer pijn te doen. Ik voel alle spieren in mijn lichaam krampachtig samentrekken terwijl ik tussendoor naar het gekreun van Samuel luister. Het klinkt onaangenaam. Heeft hij nou echt geen benul van hoeveel pijn ik moet doorstaan? Hij lijkt met de keren harder te duwen. De twijfel slaat toe, zou hij dat met opzet doen? Of is het voor hem ook de eerste keer? De vele tranen die uit mijn ogen stromen, maken mijn zicht wazig. Mijn huid is doorweekt van het zweet. De pijn is ondraaglijk, het is nog vele malen erger dan menstruatiepijn, alsof er messen in mijn onderbuik steken. Ik vouw mijn handen in elkaar en knijp er zo hard in dat het pijn doet. Mijn lichaam begint te beven en ik probeer weg te krioelen, maar Samuel heeft mijn heupen zo sterk tussen zijn benen geklemd dat het onmogelijk is om ook maar een kleine beweging te maken. Ik voel me ellendig en vraag me af waar ik aan begonnen ben. Al snel wordt het me te veel en ik begin te gillen. Samuel trekt zich er niets van aan en gaat door totdat hij een soort schreeuw van opluchting geeft.
10 minuten zitten we nog op de grond. In al die tijd heeft hij nog geen woord tegen me gezegd. Hij trekt een peizende blik terwijl hij naar het condoom kijkt, dat bevalt me maar niets. Terwijl ik nog steeds beef en steun van de pijn, kijk ik hem verbaasd aan.
“Alles oké?” Ik probeer voorzichtig op te staan.
Het doet nog veel te veel pijn en ik ben gedoemd om te blijven zitten.
“Nee, hij is kapot, sorry.” Samuel staat op en trekt zijn donkerblauwe boxershort en spijkerbroek omhoog.
“Waar ga je heen?” Ik kijk hem raar aan, “en wat is kapot?”
Samuel loopt naar beneden zonder iets te zeggen. Ik kijk naar mezelf en heis mijn jurk en topje weer omhoog. Nogmaals onderneem ik een poging om op te staan, hoe pijnlijk het ook is. Ik strijk mijn jurk recht en heis mijn slipje op. Voorzichtig strompel ik naar de trap en loop langzaam naar beneden om te kijken waar Samuel is.

[lynn]

Jep, ik lees weer mee

Opnieuw een leuk stukje

[Blieje]

@lynn, bedankt!

Het vervolg:

“Dames en heren,” klinkt het vanuit de zaal, “zorg dat jullie allemaal aanwezig zijn, over een kwartier mag de best geklede man of vrouw de prijs in ontvangst komen nemen!”
"Oh jee," ik schrik ervan. "de prijsuitreiking, ik moet opschieten!"
Zo goed als ik kan strompel ik de trap af. De pijn is nog steeds niet te harden, maar toch doe ik mijn best om niets te laten merken. Ik denk namelijk aan Samuel, aan de reactie van de school als ze erachter komen dat zo'n stoere jongen en ik het met elkaar gedaan hebben. Wat zal ik geprezen en benijd worden! Ondanks die pijn voel ik me toch nog de gelukkigste meid van de school. Het enige dat ik me nog afvraag, is wat Samuel bedoelde met 'hij is kapot'. Maar ik kan het hem straks nog altijd vragen.
Als ik beneden sta hoor ik de muziek van The Baseballs, ideale muziek voor bij dit soort gelegenheden. Echte swingmuziek waar je vrolijk van wordt. Toen ik de eerste cd van ze kocht, had ik stiekem een oogje op Rüdiger Brans. Op Samuel lijkt hij niet echt, maar wel veel op Tim. Maar ach, Tim, wat moet ik nou nog met Tim? Dat was mijn grote liefde, maar nu iedereen het weet heeft het toch geen zin meer om er verliefd op te zijn. Tim was er zelf immers niet echt blij mee, naar mijn gevoel. Niet zo blij als dat Samuel met me is. Tim keek niet met grote ogen naar mijn lichaam, Tim had nooit een liedje voor me aangevraagd tijdens een schoolfeest. Ik snap niet waarom ik dan zo lang verliefd op hem ben geweest, hij heeft me er nog helemaal niets voor teruggegeven. Van mijn part mag hij een relatie met Andrea beginnen, ze zijn allemaal hetzelfde. Ze kunnen er gewoon niet tegen dat ik anders ben en dus ook anders over dingen denk. En Samuel kan dat wel, dat weet ik gewoon.
Een leerling loopt me voorbij en kijkt me verbaasd aan.
"Wat is er met jou gebeurd?" Hij bekijkt me van top tot teen.
"Oh, niets hoor," Ik glimlach naar de jongen, "ik heb een misstapje gemaakt op de trap en nu heb ik pijn aan mijn voet."
"Ja ja." de jongen kijkt peinzend naar mijn onderbuik en loopt verder.
Ik kijk de jongen raar aan, waar bemoeit hij zich mee? Heeft hij dan nog nooit ergens pijn gehad? En waarom moet ik tegen een wildvreemde gaan vertellen wat er werkelijk met me aan de hand is? Ik schud afkeurend mijn hoofd naar de jongen en open de deur naar de zaal. De discolichten schijnen direct in mijn ogen, alsof het schijnwerpers zijn die mij in het vizier hebben. Geschrokken knijp ik mijn ogen dicht en loop verder de zaal in, op zoek naar Samuel.

[lynn]

Oh nee,
leuk (: schrijf snel verder .

[Blieje]

@lynn, bedankt weer!

Het vervolg:

De muziek staat naar mijn gevoel harder dan normaal, de seks met Samuel heeft me lichamelijk een wrak gemaakt. Geestelijk ben ik echter de dolgelukkige Vicky. Ondanks dat de pijn in mijn onderbuik en de punch me draaierig maken, ben ik toch niet van plan om zomaar naar huis te gaan. Nu wil ik ook dat de hele school weet dat Samuel en ik verkering hebben. Voorzichtig strompel ik naar een barkruk en hijs me erop. Vanuit deze kruk heb ik overzicht op de zaal en kan ik Samuel beter zien.
"Hallo jongedame," de barman groet me vriendelijk, "iets te drinken?"
"Nee dank je," ik glimlach terug, "straks misschien."
"Gaat het?" De barman kijkt me bezorgd aan. "Je ziet eruit alsof je flink geleden hebt, wat is er gebeurd?"
"Ik eh-" ik denk na, "ben van de trap gevallen en nu doet het overal zeer."
"Oei meisje toch," de barman trekt een meelevende blik, "doe dan maar rustig aan vanavond."
"Dat ben ik ook zeker van plan," ik glimlach, "heeft u toevallig mijn vriendje gezien? Die jongen die die punches voor mij heeft besteld?"
"Oh, die stoere jongeman bedoel je," de barman denkt na, "ja, die heeft drie punches besteld en is toen de zaal uit gelopen!"
"Dan weet ik genoeg," ik knik en sta voorzichtig op, "dank je wel, meneer!"
"Let je goed op jezelf?" De barman kijkt naar mijn lichaam.
"Ja hoor," ik giechel, "zal ik doen!"
Ik strompel voorzichtig verder om Samuel te zoeken. Als de barman zegt dat Samuel de zaal uit is gelopen, geloof ik hem op zijn woord. Hij kwam immers over als een spontane en gezellige jongen. Als ik Samuel niet had, dan had ik misschien wel met hem geflirt. Maar het is nou eenmaal altijd zo. Ben je alleen, moeten ze niks van je hebben. Heb je een vriend, dan opeens staan ze voor je in de rij. Dat heb ik nooit begrepen. Zingend loop ik de gang uit, naar buiten om te kijken of Samuel daar is. Het is aardedonker, alleen de lantaarnpalen in de straat geven licht. Opeens zie ik een schim, een wazige, lichte schim van een jongetje. Ik schrik, begin hard te gillen en ren zo hard als ik kan weg. Met lood in mijn schoenen en veel pijn in mijn onderbuik ren ik het terrein af, een steegje in. Ik ga tegen de muur staan en voel tranen van pijn opkomen. Mijn adem is loodzwaar van vermoeidheid en mijn hoofd tolt. Ik laat me op de grond zakken en kijk naar de condens die ik uitadem. Buiten is het steenkoud. Hoe is het mogelijk, gisteren was het 's avonds nog zeker 20 graden en nu is het zeker 8 graden kouder. Het weer doet waar het zin in heeft, dat is wel duidelijk. Plotseling hoor ik het luide gekreun en geschreeuw van een vrouw. Ik kijk op en luister naar waar het vandaan komt. Het komt vanuit een plek verder door in het steegje. Luisterend denk ik na of ik zal gaan kijken of niet. Ik aarzel, maar schud mijn hoofd.
Ik heb mezelf beloofd om niet meer te aarzelen, ik knik stellig, ik ga gewoon kijken.
Voorzichtig sluip ik het steegje in. Het zweet staat op mijn voorhoofd. Ik ben er bijna. Het geluid klinkt nu heel dichtbij. Ik ga met mijn rug tegen de muur staan en draai mijn hoofd langzaam naar het geluid toe. Mijn blik wil zich bijna afwenden als ik zie dat een jongen en een meisje het met elkaar aan het doen zijn. Toch ben ik nieuwsgierig om wie het gaat en bekijk het tweetal eens goed. Als ik zie wie de twee zijn bonkt mijn hart in mijn keel en krijg ik tranen in mijn ogen.

[lynn]

[Blieje]

@lynn, weer bedankt!

Het vervolg:

Samuel en Andrea! Ik moet bijna huilen, maar dat kan ik hier beter niet doen, voordat ze erachter komen dat ik ze heb betrapt.
Helaas heeft Andrea me in het vizier en begint te gillen.
“Vicky!” ze kijkt me kwaad aan. “Wat doe jij hier?”
“Dat kan ik beter aan jullie vragen,” snauw ik, “Samuel, wat verbeeld jij je wel niet om zomaar vreemd te gaan?”
“Vreemd te gaan?” Samuel trekt een onwetende blik. “Ik wist niet eens dat we een relatie hadden!”
“Die hebben we toch?” Een gevoel van onzekerheid neemt de macht over me. “Je was toch zo verliefd op me?”
“Ik? Verliefd op jou?” Samuel lacht spottend. “Ben je nou helemaal?”
“En de seks dan?” Ik begin te zweten.
“De seks? Die betekende niks, joh!” Samuel's ogen doorboren die van mij. “Andrea kan het veel beter dan jij, jij bent gewoon een sletje!”
“Ik? Een-” mijn hart bonkt tien keer harder en ik begin te beven.
Ik kan niets anders doen dan Samuel strak en bang in de ogen kijken. Hoe kan hij mij nou opeens een slet noemen? Ik dacht dat hij van me hield, echt alleen maar voor mij ging! Die blik, die galante houding, betekende het nou echt allemaal niks?
“Wat sta je nou te kijken?” Samuel blijft me doordringend aankijken. “Kom je soms nog wat tekort?”
“Nee, ik ben al weg.” Ik hou mijn handen voor mijn gezicht om mijn tranen te verbergen en ren huilend het steegje uit.
Waar heb ik dit allemaal aan verdiend? Wat heb ik misdaan? Had ik wel geboren moeten worden? Ik heb veel meegemaakt, maar dit slaat echt alles. Mijn eigen vriendje, waar ik helemaal voor wilde gaan, die ik volledig vertrouwde, gaat er vandoor met mijn beste vriendin, die nu meer een vijand aan het worden is. Mijn gezicht is druipnat van de tranen die over mijn wangen glijden. Het begint te regen. Ik ga met mijn rug tegen de muur van een gebouw staan en laat me zakken totdat ik ineengedoken op de grond zit. Het enige dat ik nu nog hoor is mijn gehuil en het getik van de regen. De druppels die op mijn huid vallen deren me niet. Ze voelen prettig aan, als een beschermende arm om me heen, een troost. Geconcentreerd luister ik naar het getik en kijk omhoog om mijn tranen weg te laten spoelen door de regen. Ik open mijn mond en laat de druppels erin stromen, dit heb ik verdiend. Het drinken van de zure regen, het is perfect voor mij. Voor de mensen om mij heen ben ik niets anders dan dat. Lastig, vies, onnodig, van alles.
Ik krijg ook een naar gevoel, een soort van onbegrip, waarom ik me nu opeens zo ellendig voel. Eerst liet ik me door niets of niemand van de wijs brengen! Wat kunnen mannen toch een macht over je hebben. Ze zijn alles voor ons vrouwen, maar als je de verkeerde hebt zit je wel met een gebroken hart. Samuel is niet de eerste die mij met een gebroken hart heeft achtergelaten. Maar waarom ik dat pijnlijke gevoel bij hem dan zo sterk heb, kan ik niet zomaar verklaren. Zou het komen door de seks? Of speelt er toch meer?

[lynn]

Zo erg voor Vicky, en Andrea doet niks. Of misschien toch wel ...
Hihi, ik ging helemaal op in het stukje.

[Saskjezwaard]

Ik denk: ik laat eens een reactie achter bij een verhaal van Blieje^^ ik zal eerlijk zeggen dat ik geen vaste lezer zal worden, dat ligt echt niet aan je verhaal, hoor, maar aan mijn gebrek aan tijd. School is nogal druk. Maar af en toe een reactie moet kunnen :p

Wat een rotstukje voor Vicky, zeg! Lekker dat dr beste vriendin achter dr rug om d'r 'vriend' aflebbert. Van je vrienden moet je het maar hebben :') Je hebt de confrontatie goed beschreven! Wat me echter wel opviel was dat je veel 'kijken' gebruikt om emoties aan te geven. Bv:
...ze kijkt me kwaad aan...
...boos kijk ik de twee in de ogen...
...Ik kijk hem onzeker aan...
Je bent nu al zo'n gevorderde schrijver, ik weet zeker dat je hier wel een beetje variatie in weet te vinden :p denk maar hoe jij je zou gedragen in zo'n soort reactie, wat je in je lichaam zou voelen en welke lichaamsreacties je geeft. Een beetje overdreven mag natuurlijk altijd, maar te veel is nooit goed :p
Dus bijv.
“Die hebben we toch?” Ik kijk hem onzeker aan. “Je was toch zo verliefd op me?”
--> “Die hebben we toch?” Ik voel mijn woede wegglijden nu een gevoel van onzekerheid me overneemt. “Je was toch zo verliefd op me?”
“De seks? Die betekende niks, joh!” Samuel kijkt me strak aan. “Andrea kan het veel beter dan jij, jij bent gewoon een sletje!”
--> “De seks? Die betekende niks, joh!” Samuels ogen boren zich in de mijne, alsof hij precies wilde zien op welk moment hij mijn zelfvertrouwen compleet afbrak. “Andrea kan het veel beter dan jij, jij bent gewoon een sletje!”

Om trouwens te voorkomen dat je 'kijken' gebruikt, kan je het ook door laten klinken in de dialoog.
“Dat kan ik beter aan jullie vragen,” boos kijk ik de twee in de ogen, “Samuel, wat verbeeld jij je wel niet om zomaar vreemd te gaan?”
-->“Dat kan ik beter aan jullie vragen,” snauw ik hen toe, “Samuel, wat verbeeld jij je wel niet om zomaar vreemd te gaan?”

In dit stukje zet je trouwens de emoties goed neer!
Het begint te regen. Ik ga met mijn rug tegen de muur van een gebouw staan en laat me zakken totdat ik ineengedoken op de grond zit. Het enige dat ik nu nog hoor is mijn gehuil en het getik van de regen. De druppels die op mijn huid vallen deren me niet. Ze voelen prettig aan, als een beschermende arm om me heen, een troost. Geconcentreerd luister ik naar het getik en kijk omhoog om mijn tranen weg te laten spoelen door de regen. Ik open mijn mond en laat de druppels erin stromen, dit heb ik verdiend. Het drinken van de zure regen, het is perfect voor mij. Voor de mensen om mij heen ben ik niets anders dan dat. Lastig, vies, onnodig, van alles.

Vooral deze zinnen zijn mooi :3
De druppels die op mijn huid vallen deren me niet. Ze voelen prettig aan, als een beschermende arm om me heen, een troost.

Seaaauuwww, dat was weer een reactie van mijn kant :p hopelijk weet Vicky erbovenop te komen, zo'n asshole verdient haar zeker niet!

[lynn]

De druppels die op mijn huid vallen deren me niet. Ze voelen prettig aan, als een beschermende arm om me heen, een troost. : dit zinnetje vond ik ook zo leuk

[Blieje]

@lynn, bedankt weer! En vooral leuk dat je opging in het stukje!

@Saskjezwaard, leuk dat je gereageerd hebt! Ik zal jouw commentaar eens goed bekijken en dan werk ik het bij, bedankt in ieder geval!

Het vervolg:

De regendruppels hebben een nare smaak, ze smaken precies zoals ik me voel. Vreemd, anders, smerig. Ik zie nog steeds het beeld van Andrea en Samuel voor me. Andrea met haar rug tegen de muur en haar benen om Samuel heen geslagen en Samuel die haar penetreert. Ik wil het al helemaal niet weten, ik wil het niet meer zien, het moet mijn gedachten uit. Voorzichtig sta ik op, ik ga nu toch maar eens terug het gebouw in om mijn moeder te bellen, ik heb het wel gehad op het feest. Ik loop langzaam terug het schoolgebouw in en ga in de gang op de trap zitten. Als ik het nummer van thuis op wil zoeken in de telefoon, komt een schoolgenoot naar me toe gerend.
"Vicky," ze kijkt me vrolijk aan, "je moet nu komen!"
"Sorry Alexandra, nu niet," ik kijk haar in de ogen, "ik ben nu niet in de stemming."
Ze komt me erg bekend voor, alleen kan ik door al die ellende niet meer plaatsen waar ik haar voor het laatst heb gezien.
"Maar je moet," Alexandra klapt in haar handen, "je hebt een prijs gewonnen!"
"Prijs?" Ik kijk op. "Welke prijs?"
"Voor best verklede," ze glimlacht, "we staan al tien minuten op je te wachten en toen zijn een paar mensen, waaronder ik, naar jou gaan zoeken!"
"Best verklede?" Ik kijk haar stomverbaasd aan.
"Ja, kom je?" Ze jubelt.
"Ik heb een beetje pijn," tegen haar durf ik het wel te zeggen, ze ziet er immers betrouwbaar uit en met haar uitstraling is ook niks mis, "dus ik blijf hier zitten."
"Ik help je wel," ze reikt haar handen uit, "hou mijn handen maar vast, dan breng ik je naar het podium!"
"Dank je," ik giechel verlegen en pak de handen van Alexandra vast, "lief van je, maar het hoeft niet."
"Jawel, jij hoort er ook bij," ze houdt me voorzichtig vast, "en je bent zo mooi gekleed!"
Ik bloos. We lopen de zaal in.
Verdomme, weer dat felle licht, ik knijp mijn ogen half dicht, nog één keer en ik ben blind!
Alexandra begeleidt me naar het podium. Wat een lieve meid is het toch. Bedachtzaam klim ik het podium op en kijk in de ogen van de directeur, die de prijs uitreikt.
"Hier is ze, onze beeldschone Vicky," de directeur klapt in zijn handen, "wat is ze mooi hè?"
Ja, hou maar op, ik wankel nog een beetje, maar weet mijn lichaam nog net in evenwicht te houden, straks wil die nog wat van me!
Plotseling vraag ik me af waarom ik dat dacht. Sinds dat gedoe met Samuel zie ik overal spoken. Zie ik in iedere man een gevaar. Dat is niet goed. Ik lach naar het publiek en neem de prijs in ontvangst. Het is een cadeaubon ter waarde van 15 euro.
"Bedankt!" Ik klap in mijn handen en loop het podium af.
Dit deed me goed en had ik ook wel verdiend na al die ellende. Alexandra jubelt trots en loopt naar me toe.
"En? Wat heb je gekregen?" Ze kijkt naar de cadeaubon. "Wat leuk, wat ga je kopen?"
"Ik eh-" Andrea en Samuel komen binnen. Vlug doe ik de cadeaubon tussen mijn BH, zij mogen dat beslist niet zien, "zullen we ergens anders gaan staan?"