Online Verhalen

"Ga maar op de troon zitten, dan maak ik je kliksievast."
"Zelf doen."
"Vooruit dan, ga maar."
"Auto vuil."
"Ja, Jasper, er ligt sneeuw op de ruit."
"Moete auto wasse, mama."
"Ik zal de ruitenwissers aan zetten."
"Mama auto wasse, auto vuil."
"Ja, schatje, later."
"Mama, auto wasse, auto vuil."
"Kijk, de sneeuw is al bijna gesmolten."
"Auto vuil! Mama moete auto wasse."
"Kijk daar eens, een bos."
"Mama auto wasse, auto vuil."
"Ja, Jasper, we weten nu dat de auto vuil is, maar moet je dat daarom altijd zeggen?"
"Ja-ah!"

Ik vind het een interessant stukje, zeker omdat in alle dialogen nog nooit een klein kind is voorgekomen.
Toch vind ik dat je wel wat meer met het thema had kunnen doen. Het kind herhaalt de hele tijd wat hij zegt, en ook al is dit waarschijnlijk als een beetje komisch bedoelt, het zorgt er voor dat er niet echt vordering komt in het verhaaltje en de omgang tussen de personages. Ook vind ik het een beetje storend hoe je de ´n´ achter sommige werkwoorden weglaat, je wilt natuurlijk laten zien dat het om een klein kind gaat, maar dat is al duidelijk genoeg door het taalgebruik van het jongentje. Mijn grootste ´probleem´ met dit verhaal zit hem in dat er gewoon te weinig wordt gedaan met het thema. Je had gemakkelijk een hele liefhebbende moeder-zoon band kunnen beschrijven, of juist een waarin de moeder het kind juist nooit gewild had. En ik weet dat het mogelijk is, want het dialoog is realistisch en geloofwaardig.

Grappig stukje, alleen een foutje:

kliksievast = dit moet waarschijnlijk los van elkaar. En wat is een kliksie?

En inderdaad, wat Cas zegt, jammer dat er geen 'n' achter de werkwoorden staan die het kind zegt. Snap het wel, zo praten kinderen natuurlijk, maar ik weet niet of dat goed wordt gekeurd in de schrijverswereld

Groetjes Blieje

Dat van de missende n aan het eind vind ik niet zo erg. Ik heb al eens een heel pleidooi gehouden voor spreektaal in dialogen, in het topic van ElLeN, dus dat ga ik hier niet nog eens herhalen. :P Alleen het "mama moete" stoort me, want mama is enkelvoud en moeten is meervoud, en ook kleine kindjes halen dat niet door elkaar.

Ik sluit me wel bij CasBuijs aan wat betreft de ontwikkeling in de dialoog. Doordat Jasper de hele tijd hetzelfde zegt, verslapt mijn aandacht een beetje. Ik wachtte op de clue en die kwam niet. Dat kleine kindjes heel vaak iets herhalen, geloof ik best, maar als dialoog doet het 'm niet zo goed, omdat er teveel herhaling in zit. Bovendien reageert de moeder elke keer op wat hij zegt, dus heeft Jasper waarschijnlijk ook niet het idee dat hij het nog eens moet herhalen omdat zijn mama niet naar hem luistert.
Wat taalgebruik en stijl betreft vind ik het wel geslaagd, je hebt duidelijk oog voor structuur en personages, de dialoog loopt vloeiend door. Leuk dat je een klein kindje hebt gebruikt, origineel!

Liefs,
Melian

Leuk om een kind te gebruiken, je zet hem ook goed neer als klein kind :p en dan de moeder die er de hele tijd op antwoord, het is allemaal heel duidelijk weergegeven. Ook realistische conversatie, ik kan me zo voorstellen dat zoiets kan plaatsvinden. Vooral deze zin vond ik leuk:
"Ga maar op de troon zitten, dan maak ik je kliksievast."

Alleen zit er, zoals boven gezegd wordt, geen clou in zodra na een paar zinnen mijn aandacht verslapt. Je dialoog bouwt niet op naar iets, maar blijft in een rechte lijn doorgaan. Dus mijn tip is om er een conflict op te bouwen, of het gesprek ergens naar te laten leiden :p

Ik kan me eigenlijk alleen maar bij de rest aansluiten Zelf struikelde ik nogal over 'kliksievast', vooral omdat ik nooit zo tegen kinderen zou praten. Logisch dat je geen moeilijke woorden gebruikt maar gebruik dan tenminste wel bestaande! Maar ik weet dat anderen het wel doen, dus zie de spreektaaldiscussie: als het personage het zou zeggen, dan mag het.

En inderdaad, de dialoog is nog niet zo interessant om te lezen omdat het nergens heen gaat. Er hoeven natuurlijk geen wereldschokkende dingen te gebeuren, maar het wordt boeiender als er iets van ontwikkeling in zit. Bijvoorbeeld (dit bedenk ik ter plekke en is dus niet per definitie een goed idee): Mama reageert in eerste instantie niet op wat Jasper zegt maar heeft het steeds over andere dingen. Op het eind reageert ze er juist wél op, maar dan is Jasper spontaan in hele andere dingen geïnteresseerd. Nu ik dat zo opschrijf klinkt het nog steeds niet erg spannend, maar het is wel een voorbeeld van een simpele ontwikkeling.

Op zich stoor ik me niet zo aan de spelling van de werkwoorden (spreektaal weer). Aan de andere kant vraag ik me wel af of het niet even goed zou werken als er gewoon staat 'Moet auto wassen, mama'. Omdat er geen lidwoorden en dergelijke staan, is het nog altijd geen volledige zin en dus kinderlijk, maar toch leest het iets lekkerder. Door de context en herhaling denk je dat stemmetje er toch wel bij.

AAAAH dubble ninja!! (oeps vergeten pagina te verversen)

Missende n stoort mij ook niet, behalve moete, want dat is fout zoals melian al aangaf.

Helaas verder niet veel meer te zeggen dan de rest; er gebeurt niet zoveel, moeders rijdt en zoonlief herhaalt zijn zinnetje. Het komisch effect dat je daarmee (denk ik) probeert te bereiken, komt op mij niet echt over.

Maakt het niet minder realistisch, dit is wel hoe veel 'dialogen' met kleine kinderen ongeveer zn gang kunnen gaan.

Het is gebaseerd op een anekdote van toen mijn zoontje twee was, en ik geef jullie gelijk dat de humor niet echt zo goed overkomt in de dialoog als in het echt; wij lagen plat toen onze Meneer heel enthousiast "Ja-ah" antwoordde.

P.S.: En wij gebruiken ook echt "de troon" voor zijn autostoel, en kliksievast maken voor de gordeltjes.

@Melian: En Meneer gebruikt nog steeds vaak "Moete open doen, mama" dus bij hem is dat effectief geen meervoud.

Op de één of andere manier zag ik inderdaad een kind voor me, maar even later begon ik na te denken. Is het echt wel 'n kind? Is het niet iemand met een geestelijkebeperking? Of ik draai door, maar toch zag ik dat voor me. Leuk hoe je de tekst heb weten neer te zetten qua taal van "het kind".

"Moete open doen, mama" is een andere constructie dan "Mama moete open doen", of misschien ligt dat aan mij, maar ik lees "moete open doen, mama" als een ellips met weggelaten onderwerp ("We moeten open doen, mama") en "Mama moete open doen" als een grammaticaal incorrecte zin met mama als enkelvoudig onderwerp en moete als meervoudspersoonsvorm.
Ik kan er natuurlijk naast zitten, want zoveel taalwetenschappen heb ik nu ook weer niet gehad, dus als jouw zoontje dat inderdaad zo zegt, dan houd ik nu mijn mond. :)

Ik vind het wel interessant hoe je een conversatie voert met een klein kind die constant alles herhaalt. Dat laatste is natuurlijk wel een storende factor. ^^
Het meeste is vast wel al gezegd, net zoals wat ik zei, natuurlijk, alles wat ik ze is al eens eerder gezegd. :p
Hmmm. Dat was het.

Kliksievast hoort volgens mij wel aan elkaar hoor. Dit is Nederlands. Alles moet aan elkaar. hahaha. ;-;
Nee, ja geen idee eigenlijk als kliksie een adjectief is niet, maar ja, zoals eerder gezegd, wat is kliksie? xd Natuurlijk wel het klikken en zo dat snap ik, maar ik bedoel als woord. :p

Volgens mij is 'kliksievast' net zoiets als 'steengoed' qua woordopbouw, dus aan elkaar Zo interpreteer ik het tenminste, altijd lastig om grammatica los te laten op niet bestaande woorden

Ik kan mij eigenlijk weinig storen aan de weggelaten -n, dit bevestigt naar mijn idee dat het een kind betreft. Ook 'kliksievast' kan ik mij dan ook echt niet storen, er wordt tegen een kind gepraat en om volledig onduidelijke redenen vervallen volwassen mensen in de buurt van kinderen in vreemde, niet bestaande woorden of klanken (koetsiekoetsiekoe)

Wat ik wel jammer vind, net als de rest dat er geen clue is. Ik denk dat ik teveel law&order en Bones heb gekeken, want ik verwachte eigenlijk een schikreactie van die moeder en een lijk naast het kind op de achterbank (of op het dak, raam, waar dan ook). Oftewel, verwachte een clue.

Een situatie als deze heb ik als kind ook gehad en wordt regelmatig door mn moeder vertelt. Ik bleef wijzen naar iets achter mn moeder (die haast had en mij wilde laten eten) en zei 'vuur, mama, vuur'. Mn moeder dacht dat ik doelde op het kerststukje met ene mooi kaarsje erin. Toen mn moeder eindelijk keek, stond het kerststukje in de hens omdat de kaars te ver naar beneden was gebrand en zodoende de troep van het kersstukje aan stak:P Oftewel, een clue. Ik zei niet voor niets 'vuur'. Dit kind lijkt wel op basis van niets te zeggen 'vuil'.

Ik zie wel na je uitleg in wat de clue had moeten zijn, de tienerachtige 'ja-ah', omdat het totaal niet past bij een jong kind. Helaas is dit een typisch 'you should have been there' case, wat vooral grappig is als je erbij bent, maar in de navertelling is dit helaas niet even grappig voor mensen die er niet bij waren (erg jammer, vooral als je bij een caberatier bent geweest die een geweldige grap heeft gemaakt, maar niemand snapt:S)