Fout!
Geplaatst: 22 apr 2013 21:18
‘Alweer?’ verontwaardigd keek ze toe hoe hij opstond. ‘Laat je me weer de halve dag op je wachten?’
Geërgerd rolde Nick met zijn ogen. Haar vragenvuur was duidelijk niets iets waar hij op zat te wachten, maar op dit moment kon haar dat bitter weinig schelen.
Ze hadden niet vaak woorden, omdat ze altijd maar alles pikte. Haar frustraties doorslikkende. Nu was ze het echter zat!
Het was zijn geheimzinnige gedrag wat haar in eerste instantie zo in hem had aangetrokken, maar langzaam aan begon ze er meer dan genoeg van te krijgen.
Haar ogen gleden door de kleine kamer heen. Het deed zowel dienst als zijn slaapkamer als woonkamer. Een echte mannenkamer. Schaars ingericht. Enkel een bed, een simpele stoel, een kast voor zijn kleding en tegenover het bed een laag kastje waar de televisie opstond. Ja, deze ruimte kende ze op haar duimpje, net als de badkamer. Verder was ze nooit geweest!
Terwijl hij eten kookte moest zij braaf op de kamer blijven wachten. In het begin had ze er nooit zo’n probleem van gemaakt, loom als ze was geweest van hun vrijpartij. Nu begon ze het echter als claustrofobisch te ervaren.
Met iedere dag die verstreek leek ze meer van hem te houden. Leek ze hem meer en meer te ademen, maar altijd in de wetenschap dat die vier woorden die ze zo graag van hem wilde horen niet over zijn lippen kwamen.
‘Ik hou van jou’, wat ze ervoor over had om dat van hem te horen. In plaats daarvan was het altijd ‘jij bent van mij’ wat ze te horen kreeg. En meestal werd dat gezegd wanneer ze heftig vreeën. Wanneer een andere man interesse in haar had getoond en hij verstikt werd door jaloezie.
Blijkbaar kreeg zijn territoriumdrift dan de overhand. Alsof hij het moest afbakenen, veilig stellen!
Het was überhaupt nog een wonder dat hij haar mee uitnam. Bij hem thuis hield hij haar immers goed verstopt voor de nieuwsgierige blikken van zijn medebewoners. Daardoor had ze het gevoel één van zijn geheimpjes te zijn. En geheimen had hij genoeg!
‘Kom op schatje, niet boos zijn,’ Nick boog zich naar haar toe, met een ondeugende glimlach om zijn lippen.
Ditmaal kon zijn jongensachtige charisma haar echter niet betoveren. Chagrijnig wendde ze haar gezicht van hem af.
‘Als ik terug kom heb ik een verrassing,’ probeerde hij haar opnieuw gunstig te stemmen.
Ze trok een wenkbrauw op, terwijl ze hem een kille blik toezond. ‘Ik ben niet te koop.’
Hij klakte geïrriteerd met zijn tong.
‘Niet moeilijk gaan doen nu,’ reageerde hij met zijn typische zelfverzekerdheid.
Zijn hand gleed over haar bovenarm naar de aanzet van haar boezem. Gevoelens van opwinding schoten door haar heen. Ditmaal wilde ze er echter niet aan toegeven. Boos rolde ze van hem weg. Ze voelde hoe het matras op en neer bewoog onder zijn gewicht.
‘Ey schatje,’ probeerde hij in een laatste poging.
Woedend schoot ze overeind, zelfs zijn ‘geschatje’ begon haar mateloos te irriteren. ‘Weet je eigenlijk wel hoe ik heet?’
Overrompeld staarde hij haar aan. ‘Lana! Moet ik het voor je spellen? L-a-n-a! Lana.’
Ze keek toe hoe Nick zich overeind hees en zich naar de deur toe bewoog. Zijn bruine ogen fonkelden kwaad.
‘Ik zie je straks wel!’ met een klap smeet hij de deur van zijn kamer achter zich dicht.
Zodra ze zijn voetstappen niet langer hoorde kroop ze uit bed. Haar spullen wild bij elkaar graaiend.
De trein bereikte bijna haar eindbestemming. Het geluid van haar telefoon vulde de coupé. Ook zonder te kijken wist ze dat het Nick was.
Ze bleef hem stug wegdrukken, maar net als zij bleef hij koppig volhouden. De tranen vloeide rijkelijk over haar wangen, terwijl ze zichzelf ervan probeerde te overtuigen de juiste keuze te hebben gemaakt.
‘Het is niet alleen meer mezelf waar ik aan denken moet,’ fluisterde ze voor zich uit.
Als vanzelf legde ze haar hand op haar opbollende buik, wetende dat de foute jongen waar ze zo van hield voor altijd een deel van haar zou blijven.
Geërgerd rolde Nick met zijn ogen. Haar vragenvuur was duidelijk niets iets waar hij op zat te wachten, maar op dit moment kon haar dat bitter weinig schelen.
Ze hadden niet vaak woorden, omdat ze altijd maar alles pikte. Haar frustraties doorslikkende. Nu was ze het echter zat!
Het was zijn geheimzinnige gedrag wat haar in eerste instantie zo in hem had aangetrokken, maar langzaam aan begon ze er meer dan genoeg van te krijgen.
Haar ogen gleden door de kleine kamer heen. Het deed zowel dienst als zijn slaapkamer als woonkamer. Een echte mannenkamer. Schaars ingericht. Enkel een bed, een simpele stoel, een kast voor zijn kleding en tegenover het bed een laag kastje waar de televisie opstond. Ja, deze ruimte kende ze op haar duimpje, net als de badkamer. Verder was ze nooit geweest!
Terwijl hij eten kookte moest zij braaf op de kamer blijven wachten. In het begin had ze er nooit zo’n probleem van gemaakt, loom als ze was geweest van hun vrijpartij. Nu begon ze het echter als claustrofobisch te ervaren.
Met iedere dag die verstreek leek ze meer van hem te houden. Leek ze hem meer en meer te ademen, maar altijd in de wetenschap dat die vier woorden die ze zo graag van hem wilde horen niet over zijn lippen kwamen.
‘Ik hou van jou’, wat ze ervoor over had om dat van hem te horen. In plaats daarvan was het altijd ‘jij bent van mij’ wat ze te horen kreeg. En meestal werd dat gezegd wanneer ze heftig vreeën. Wanneer een andere man interesse in haar had getoond en hij verstikt werd door jaloezie.
Blijkbaar kreeg zijn territoriumdrift dan de overhand. Alsof hij het moest afbakenen, veilig stellen!
Het was überhaupt nog een wonder dat hij haar mee uitnam. Bij hem thuis hield hij haar immers goed verstopt voor de nieuwsgierige blikken van zijn medebewoners. Daardoor had ze het gevoel één van zijn geheimpjes te zijn. En geheimen had hij genoeg!
‘Kom op schatje, niet boos zijn,’ Nick boog zich naar haar toe, met een ondeugende glimlach om zijn lippen.
Ditmaal kon zijn jongensachtige charisma haar echter niet betoveren. Chagrijnig wendde ze haar gezicht van hem af.
‘Als ik terug kom heb ik een verrassing,’ probeerde hij haar opnieuw gunstig te stemmen.
Ze trok een wenkbrauw op, terwijl ze hem een kille blik toezond. ‘Ik ben niet te koop.’
Hij klakte geïrriteerd met zijn tong.
‘Niet moeilijk gaan doen nu,’ reageerde hij met zijn typische zelfverzekerdheid.
Zijn hand gleed over haar bovenarm naar de aanzet van haar boezem. Gevoelens van opwinding schoten door haar heen. Ditmaal wilde ze er echter niet aan toegeven. Boos rolde ze van hem weg. Ze voelde hoe het matras op en neer bewoog onder zijn gewicht.
‘Ey schatje,’ probeerde hij in een laatste poging.
Woedend schoot ze overeind, zelfs zijn ‘geschatje’ begon haar mateloos te irriteren. ‘Weet je eigenlijk wel hoe ik heet?’
Overrompeld staarde hij haar aan. ‘Lana! Moet ik het voor je spellen? L-a-n-a! Lana.’
Ze keek toe hoe Nick zich overeind hees en zich naar de deur toe bewoog. Zijn bruine ogen fonkelden kwaad.
‘Ik zie je straks wel!’ met een klap smeet hij de deur van zijn kamer achter zich dicht.
Zodra ze zijn voetstappen niet langer hoorde kroop ze uit bed. Haar spullen wild bij elkaar graaiend.
De trein bereikte bijna haar eindbestemming. Het geluid van haar telefoon vulde de coupé. Ook zonder te kijken wist ze dat het Nick was.
Ze bleef hem stug wegdrukken, maar net als zij bleef hij koppig volhouden. De tranen vloeide rijkelijk over haar wangen, terwijl ze zichzelf ervan probeerde te overtuigen de juiste keuze te hebben gemaakt.
‘Het is niet alleen meer mezelf waar ik aan denken moet,’ fluisterde ze voor zich uit.
Als vanzelf legde ze haar hand op haar opbollende buik, wetende dat de foute jongen waar ze zo van hield voor altijd een deel van haar zou blijven.
Wat moet je ermee.....