Online Verhalen

 Toen ik opstond deze ochtend
stond de zon mee op met mij
Er vloog een vogel met witte veren
in zijn bek hield hij een twijg
 
Een bloem waar gisteren nog geen spoor van was
bloeide plots daar in de tuin
De lucht was blauw, een zuchtje wind
en daarop wiegde zacht een groene kruin
 
Maar toch vergeet ik gisteren niet:
de koude snijdt nog steeds mijn been
Het licht verblindt mij deze dag,
ik was te lang in het donker alleen
 
De warmte brandt op mij als vuur
ik kan maar niet wennen aan de temperatuur
De winter was hard en eindeloos
maar ook nu ‘t getij anders is, voel ik mij broos
 
De regen is mijn grot geworden
de leegte mijn identiteit
Ik kan maar niet wennen aan de kleuren van hoop
mijn klok staat nog op wintertijd
 
Maar toch bloeit daar een bloem vol leven
toch vliegt daar een vogel vrij
En toen ik opstond deze ochtend
stond de zon mee op

met mij

Apart gedichtje, alleen viel deze zin me wel op:

de koude snijdt nog steeds mijn been

Je kunt er beter van maken dat de kou nog steeds in je been snijdt.

Verder prima gedaan!

Groetjes Blieje

Ik vind het een erg mooi gedicht, mooie zinsopbouw en goede keus van woorden.

Vind dat je de koude snijdt nog steeds mijn been moet laten zoals hij is. Het heeft iets zonder dat ik kan uitleggen wat.

Maar vind het een mooi gedicht ga zo door!

Vind dat wel vreemd klinken, de koude snijdt mijn been