Online Verhalen

Nieuw! Een alternatieve vorm van commentaar geven, waar ik veel aan heb. Natuurlijk zijn reacties op taalgebruik, zinsbouw of logica nog altijd even welkom, maar als je even niet weet wat je daar over moet melden of gewoon eens wat anders wil, beantwoord dan één of meer (of alle) van deze vragen over het laatste stukje dat je gelezen hebt:
- Wat denk je dat er nu gaat gebeuren?
- Wie zijn de belangrijkste personages in dit stuk en wat denk je dat ze willen bereiken (of is dat onduidelijk/willen ze niets)?
- Van welke stukjes info en gebeurtenissen heb je het gevoel dat ze belangrijk zijn en/of later zullen terugkomen?
- Wat vraag je je het meeste af over de hele situatie?
- Wat vind je verwarrend?
Dit helpt mij om te zien of ik inhoudelijk met het stuk bereik wat ik probeer te bereiken, of de personages goed overkomen, etc. Ik vraag naar jouw mening of interpretatie, dus er bestaan geen 'foute' antwoorden!

---

Niet eens erg lang geleden postte ik een eerdere versie van dit verhaal. Ik heb daar toen een heleboel goed commentaar op gekregen en mede door dat commentaar (en nog wat punten waar ik zelf al langer mee zat) heb ik besloten dat het begin van het verhaal anders aangepakt moest worden om de spanningsboog goed te houden. Dus bij deze!

Ditmaal heb ik niet al een enorme voorraad vooruit geschreven. Groot voordeel daarvan is dat eventuele lezers me veel makkelijker kunnen aanmoedigen om verder te schrijven! Nadeel is dat ik wat minder regelmatig kan posten, maar daar kunnen jullie hopelijk wel mee leven.

Wel een kleine waarschuwing: terwijl ik schrijf, heb ik nog wel eens de neiging om aanpassingen te maken in eerder geschreven stukken. Dat zal ik hier ook doen. Ik ga dan wel proberen om steeds aan te geven wat er veranderd is. Het zullen meestal geen belangrijke dingen zijn dus je zal het verhaal als het goed is ook zonder teruglezen kunnen blijven volgen.

Oh ja: lezers van de vorige versie, geen spoilers! Jullie weten waar ik het over heb. Ik ben wel benieuwd of hetgene dat toen te snel verklapt werd, in deze versie beter verborgen blijft. Als je daar spoilerloos iets over kan zeggen, graag! En anders via pb

Al vanaf de brug zag Thaoryn de rookpluimen en de rondrennende dorpelingen, hoorde ze de angst in hun roepende stemmen. Het was een groot contrast met de heenweg. Vanaf ditzelfde punt had ze toen achterom gekeken naar de vrolijke lichten van het festival en op haar weg naar het bos werd ze begeleid door wegstervend gelach en muziek.
Ondanks het donker en de koortsachtige bedrijvigheid bleef ze niet lang onopgemerkt. Een groepje mensen maakte zich los van de rand van het dorp en rende naar haar toe. Ze wist al wie het waren voor hun gezichten herkenbaar werden en stak haar hand op. Waarschijnlijk hadden ze al die tijd de brug in de gaten gehouden, hoopvol wachtend op haar terugkeer.
‘Je leeft!’ riep Renar, de enige van wie ze de naam had onthouden, zodra ze binnen gehoorsafstand waren. ‘Wat is er gebeurd? We zagen je vallen, we dachten… ik dacht…’
‘Zag d’r niet uit als een val die iemand zomaar overleeft,’ voegde één van zijn vrienden toe, een korte, gespierde kerel met een baardje en een kaal hoofd. Het klonk bijna beschuldigend. Thaoryn trok een grimas. Dat gedeelte was niet helemaal volgens plan verlopen.
De vier jongens waren op eerbiedige afstand blijven staan. De jongste, een roodharige slungel, staarde haar met open mond aan. ‘Is dat allemaal van de draak?’ vroeg hij met hoorbaar ontzag.
Hij kon maar één ding bedoelen. Ze veegde met haar hand over haar kleding, keek naar het donkere bloed op haar vingers en grijnsde. ‘Grotendeels.’
Nummer vier van het gezelschap zweeg, maar dat was niet verwonderlijk. In de halve dag dat ze hem nu kende, had hij hooguit vijf woorden gezegd. Hij droeg nog altijd zijn strooien hoed, ondanks dat de zon al enkele uren verdwenen was, en keek haar van onder de brede rand onderzoekend aan.
‘Wauw,’ zei Renar. Het leek even of hij nog iets wilde toevoegen, maar uiteindelijk herhaalde hij alleen: ‘Wauw.’
Thaoryn veegde haar zwaard aan haar broekspijpen af, wat het bloed enkel iets meer uitsmeerde. Even keek ze peinzend naar het blad. Ze zou het moeten schoonmaken, natuurlijk, maar dat kon eigenlijk beter demonstratief midden op het plein. Het hoorde bij de voorstelling.
Ze was zich bewust van de ongemakkelijke stilte en de vier paar starende ogen. ‘Kom op,’ zei ze. ‘Ik wil hier niet eeuwig blijven staan.’ Ze zette het zwaard tegen haar schouder, trok een grimas bij het voelen van haar vele blauwe plekken en schrammen en stapte langs haar bewonderaars heen, in de richting van het dorp.
Op hun weg door de straten werden ze gevolgd door wijzende vingers, opgewonden gefluister en al snel een steeds groter en uitgelatener wordende groep dorpelingen. Thaoryn was dan ook niet gemakkelijk over het hoofd te zien. Was het niet haar lengte – een kop groter dan de gemiddelde man – dan waren het wel haar exotische gelaatstrekken, ongewoon zwarte haar, of simpelweg het feit dat ze als vrouw in een broek en met een zwaard rondliep. Op dit moment hielp het echter ook dat Renar zijn tong had teruggevonden en luidkeels riep: ‘De Drakendoder is terug! De nieuwe Drakendoder van Rukasvoorde!’
Typisch. Naar wat ze had begrepen, moest je voor die titel normaal gesproken het jaarlijkse toernooi winnen. Maar normaal gesproken werd het festival niet bezocht door een echte draak. Tot voor kort geloofde iedereen hier dat draken waren uitgestorven.
‘We hebben het allemaal gezien!’ riep Renar. ‘We hebben gezien hoe de draak het dorp aanviel en hoe deze onverschrokken vrouw het tegen hem op nam!’ De jongen liep nu voorop. Zijn stem en houding waren theatraler geworden, net als toen hij haar eerder op de dag het verhaal van de legendarische drakendoder Rukas vertelde. Er waren momenten geweest dat hij haar ergerde, zoals hij haar onvermoeibaar over het festival bleef achtervolgen met enthousiaste vragen en verhalen, maar het was leuk om nu ineens een persoonlijke heraut te hebben.
‘We hebben gezien hoe ze met gevaar voor eigen leven op de rug van het monster sprong, vlak voordat die opnieuw het luchtruim koos,’ vervolgde Renar zijn verhaal. Met resultaat, want het geroezemoes was afgenomen terwijl de meute die hen volgde bleef groeien. ‘We zagen hoe het beest haar probeerde af te schudden, terwijl ze zich dapper vastklampte. Ze trok haar zwaard, maar het viel niet mee om toe te steken tijdens die duizelingwekkende vlucht, door die ijzerharde schubben…’
Thaoryn grinnikte hoofdschuddend. Hij kon onmogelijk meer gezien hebben dan een vaag silhouet tegen de donkere nachthemel, maar hij vertelde met een overtuiging alsof hij zelf vanaf de rug van de draak had toegekeken. Dit was nog beter dan ze gehoopt had. Zoals de jonge verteller de gebeurtenissen schilderde, leek ze tien keer zo heldhaftig als wanneer ze zelf verslag zou hebben gedaan.

Zo, daar bennik weer ;-)

Standaard lijstje:

De chaos in het dorp was groter dan Thaoryn verwacht had.

humhumhum, niet de spectaculaire openingszin waar ik op hoopte.. Sterker nog, omdat je opvolgt met een sterkere tweede zin, zou ik willen suggeren ze om te draaien:

Al vanaf de brug zag Thaoryn de rookpluimen en de rondrennende dorpelingen, hoorde ze de angst in hun roepende stemmen: De chaos in het dorp was groter dan ze verwacht had.

Zie maar ;-)

Het was een groot contrast met de sfeer van eerder op de avond, toen ze vanaf ditzelfde punt achterom keek naar de vrolijke lichten van het festival en op haar weg naar het bos werd begeleid door wegstervend gelach en muziek.

hele lange zin :O

Ze wist al wie het waren voor hun gezichten herkenbaar werden en zwaaide.

'zwaaide' xD Tsja, omdat er paniek en brand enzo is, en ze verbaasd vragen of ze nog leeft, vind ik het niet het moment om te zwaaien (ik zie hier zo'n halloooooo wuifje). Ik zou er liever iets krachtigers zien staan, zoals stak haar hand op er (h)erkenning. Ofzo.

Waarschijnlijk hadden ze al die tijd de brug in de gaten gehouden, wachtend op haar terugkeer.

maar toch 'je leeft'? dan zou ik zeggen dat ze niet wachten op haar terugkeer, maar hopen.

degene die ze in gedachten ‘Kale’ noemde.

Ik vind het zelf mooier als je hem hier gewoon als een kale man beschrijft, en voortaan refereert naar hem als 'Kale'. Aangezien je vanuit thaoryn schrijft snap ik dan ook wel dat ze hem zo in gedachten noemt. (-referentie naar 'Steenman' uit Igneal als je verduidelijking wilt van wat ik bedoel :P )

‘Rooie’, naar zijn haarkleur,

beter, maar nog steeds... ;=) Lezers zijn slim, soms :o

‘Is dat allemaal van de draak?’ vroeg hij, het ontzag duidelijk hoorbaar.

dit vind ik mooier: ‘Is dat allemaal van de draak?’ vroeg hij met ontzag.
of: ‘Is dat allemaal van de draak?’ vroeg hij onder de indruk.

Sinds ze hem eerder op de dag ontmoette,
Sinds ze hem eerder op de dag had ontmoet,

had hij maximaal vijf woorden gezegd.
hm, maximaal klinkt zo kwantificeerbaar, liever: had hij hoogstensvijf woorden gezegd.

Thaoryn stak haar zwaard weg in de schede op haar rug. Vies of niet, het was onhandig om er zo mee te blijven rondlopen.

BARBAAR! Of nee, zelfs barbaren gaan nog respectvol met hun wapens om :p Die krengen zijn overigens ook reteduur :P Eventjes met de doek eroverheen om de ergste troep eraf te halen (hoeft niet meteen gewet te worden), maar je stopt NOOIT je zwaard in de schede als er nog bloed op zit. Tenzij je een pesthekel hebt aan je zwaard.

‘Kom op,’ zei ze. ‘Geen reden om hier te blijven hangen.’

Omdat je hier een nogal lange beschrijving van acties hebt, zou ik toch deze zin op een nieuwe regel beginnen. (ik weet dat je de link met de actie wilt houden, maar nu heb je beschrijving van meerdere acties waardoor je citaat niet direct aansluit)

Op hun weg door de straten

Wow, ineens zijn we ergens heen aan het lopen? Er is nog niet verwezen naar een iets waar we heen gaan, of een reden, of een doel, of een 'kom laten we lopen' dat iemand zegt. Beetje plotseling, misschien dat je dit kunt micro-inleiden?

ongewoon zwarte haar,

ik blijf haar zien als die blonde vrouw uit game of thrones xD

De nieuwe Drakendoder
'nieuwe'? Dus er was ooit een andere, een vorige drakendoder? zo ja, mooie voorzet, zo nee, misschien anders verwoorden? :P OF.... Ik lees eerst twee zinnen verder en dan snap ik dat het een bestaande titel is xD tralalala :)

van legendarische drakendoder Rukas vertelde.
van de legendarische drakendoder Rukas vertelde.

--

En dan mening:

Goed nieuws en minder leuk nieuws:

Goede nieuws is dat ik dit een veel leuker begin vind dan de vorige. Meer mysterie, meer boog, meer vragen die ik beantwoord wil zien maar ook genoeg verhaal om me geinteresseerd te houden.
Minder leuke nieuws is dat mijn instinctieve reactie hierop zou zijn: Oh, een verhaal over een drakendoder. Goh, wat origineel...

Ik ben benieuwd hoe je de rest gaat verwoorden. Oh, en zoals je zelf ook al wel zal weten, de spoiler wordt nu, zover ik kan zien, 0komma0 naar verwezen ;-)

Ik vroeg me even af of ik je verhaal al kende, maar ik geloof het niet Dus ik laat me verrassen, ik vind het begin al erg leuk En ben benieuwd naar meer.

Ga zo door!

Yaaay dankjewel Chris (Ook al via facebook gezegd maar toch xD) En leuk dat je mee leest Maaike!

Ik ben meteen wat aan het aanpassen geslagen naar aanleiding van je commentaar plus nog wat dingetjes waar ik zelf ineens over struikelde.

Wat reacties:

Sinds ze hem eerder op de dag ontmoette,
Sinds ze hem eerder op de dag had ontmoet,

Expres niet gedaan, omdat de zin ook al verder gaat met 'had'.

@zwaardmishandeling: haha, je hebt gelijk Die zin stond erin omdat ik ineens merkte dat ik eerder naar bloed op haar zwaard had verwezen maar het niet logisch was dat ze er de hele tijd mee rond liep te zwaaien. (Ga niet zoeken, die eerdere zin was inmiddels zelfs al aangepast om meer beeldend te worden xD) Ga ik wat aan doen!

Wow, ineens zijn we ergens heen aan het lopen? Er is nog niet verwezen naar een iets waar we heen gaan, of een reden, of een doel, of een 'kom laten we lopen' dat iemand zegt. Beetje plotseling, misschien dat je dit kunt micro-inleiden?

Die 'kom laten we lopen' heb je net nog geciteerd Maar met het aangepaste zwaardstukje moest dit ook anders, misschien is het zo beter!

Wat originaliteit betreft: het zal snel genoeg duidelijk worden dat er iets niet klopt. Hoop ik! Dus goed dat je het zegt, dan kan ik er extra op letten.

Aangepaste versie (op detailniveau) in eerste post!

Sinds ze hem eerder op de dag ontmoette,
Sinds ze hem eerder op de dag had ontmoet,


Expres niet gedaan, omdat de zin ook al verder gaat met 'had'.

Ja maar sinds ze hem ontmoette is grammaticaal gewoon fout ;=)

Ok, andere oplossing!

In de halve dag dat ze hem nu kende, had hij hooguit vijf woorden gezegd.

Helemaal prima!

Nieuw stuk!
‘Haar zwaard drong in zijn hart en de doodskreet van de draak was tot aan de hoofdstad te horen,’ schreeuwde Renar boven het rumoer uit, ‘maar op dat moment verloor de heldin haar grip op de gladde schubben…’
De val. Thaoryn wreef onwillekeurig over haar schouderbladen. Ze was minder hard en ongecontroleerd gevallen dan de dorpelingen dachten. Renar en Kaalkop hadden gelijk dat ze dat waarschijnlijk niet zou hebben overleefd. Maar evengoed zou ze de schrammen en builen nog weken voelen.
Ze keek om zich heen naar de alsmaar groeiende menigte, waar ook de laatste restjes angst en onzekerheid plaats begonnen te maken voor opgelucht enthousiasme. Na even zoeken herkende ze het gezicht van een man die haar een handvol zilveren kronen schuldig was. Hij had gewed dat ze nooit een draak zou durven uitdagen. Dat was niet de enige weddenschap die ze had gewonnen; twee mensen hadden zelfs gewed dat er helemaal geen draak bestond. Jammer dat ze hun gezichten niet had kunnen zien toen het verschijnen van het zwarte wezen het tegendeel bewees.
Als ze ook een beloning vanuit het dorpsbestuur bij haar verdiensten zou kunnen tellen, was alles bij elkaar zeker genoeg om zorgeloos de winter door te komen. Zo niet, dan zou de bekendheid wel helpen om aan meer huurlingenwerk te komen.
Terwijl Renar haar heldhaftige overwinning beschreef, waren ze bij het dorpsplein aangekomen. In het midden keek de held aan wie Rukasvoorde haar naam ontleende op hen neer, meer dan manshoog uit steen gehouwen met onder zijn ene voet een niet erg realistisch uitziende drakenkop. Thaoryn liep naar het beeld en hees zich aan de stenen snuit omhoog, om op de sokkel voor een moment dezelfde overdreven heldenpose als Rukas aan te nemen. Er rees een luid gejoel en applaus op.
Ze zou vaker draken moeten verslaan. Het leverde zoveel meer op dan kobolden en struikrovers.

De herbergier, die voor het festival zijn gelagkamer naar de open lucht had uitgebreid, deed goede zaken. Thaoryn kreeg sneller drankjes aangeboden dan ze ze kon opdrinken. Omringd door houten pullen en een steeds wisselende meute bewonderaars zat ze haar zwaard te poetsen en werd ze overstelpt met vragen.
‘Hoe komt het dat je niet verbrand bent?’ vroeg Rooie. Hij en de rest van het viertal zaten het dichtst bij haar aan de tafel. Ze leken zich heel wat te voelen nu bleek dat ze al de hele dag met een drakendoder hadden opgetrokken. Renar en de kaalkop vertelden net aan een groepje toehoorders dat ze vanaf het eerste moment al wisten dat het serieus was over de draak – ongeveer het tegenovergestelde van wat ze zich zelf herinnerde.
Ze lachte. ‘Oh, ik heb het een paar keer wel flink warm gehad!’ vertelde ze Rooie. ‘Was blij toen ik op de rug van het beest zat. Hij zou er met die lange nek misschien wel bij kunnen, maar wie gaat nou z’n eigen schouders roosteren?’
Ze liet haar blik dwalen langs de afgeladen tafels. Overdag op het festival was het al druk geweest, maar nu leek al die drukte zich rond dit ene punt te concentreren. Verschillende artiesten maakten hier slim gebruik van. Staand op het andere uiteinde van het lange tafelblad componeerde een minstreel ter plekke een heldendicht voor haar, waarbij hij consequent haar naam verkeerd uitsprak. Halverwege de tafel tekende een tovenaar figuren van bliksem in de lucht die heel in de verte wel iets weg hadden van draken. De man was haar al eerder opgevallen door het grote contrast dat hij vormde met haar beeld van een straattovenaar: hij droeg eenvoudige kleding zonder sterren en vreemde symbolen en alleen de ver over zijn hoofd getrokken kap wees op het mystieke imago dat dergelijke figuren zichzelf graag aanmaten. Zijn blik was onder het toveren aldoor strak op haar gericht.
Een lachsalvo uit de richting van Renars groepje trok haar aandacht. Ze waren duidelijk ergens enthousiast over. Thaoryn hoefde niet lang te raden wat het was, want Kaalkop draaide zich naar haar om en vroeg met een grijns: ‘Ja toch? Drakenbiefstuk, zo meteen?’

En gewoon weer een nieuw stukje.

Ze wist niet of ze het zich verbeeldde, of dat het echt even stiller werd om haar heen. Zo nonchalant mogelijk reageerde ze: ‘Wat? Weet je hoe smerig dat is?’
‘Echt? Heb je het wel eens geproefd?’ vroeg Rooie ongelovig.
‘Eén keer,’ loog Thaoryn, ‘en geloof me, al had ik tien dagen niet gegeten dan zou ik het nog niet opnieuw proberen.’
Maar niet iedereen leek haar gehoord te hebben, of ze trokken zich er niets van aan. Steeds meer stemmen scandeerden dat ene woord. ‘Dra-ken-bief-stuk! Dra-ken-bief-stuk!’
Renar boog zich naar haar toe om zich verstaanbaar te maken. ‘We moeten toch minstens die kop hierheen halen,’ zei hij. ‘Dan kun je echt het standbeeld nadoen!’
‘Waar is het?’ vroeg de kale. Hij stond op. ‘Niet ver van de bosweg, toch?’
Thaoryn steunde haar gezicht in haar hand en staarde naar het ruwe tafelblad. Dit had ze kunnen zien aankomen. Het ritmische geschreeuw van de dorpelingen galmde in haar oren en maakte het moeilijk om na te denken. Ze moest ze op de een of andere manier van het idee af brengen, of iets heel slims bedenken… Nee, slim was geweest om eerst al haar gewonnen geld te innen voor het geval er iets mis ging.
Ze moest tijd rekken. ‘Dat kan toch wel tot morgen wachten, als het licht is? Een zwarte draak in een zwart bos…’
‘Zo’n groot monster? Dat mis je niet,’ drong Renar aan. ‘Ik heb gezien waar hij ongeveer neerkwam. En ik weet zeker dat er genoeg mensen willen helpen zoeken.’ Zijn ogen glommen. Geen wonder voor iemand die dacht voor het eerst in zijn leven een draak van dichtbij te gaan zien.
Ze zou achter kunnen blijven. De dorpelingen zouden de hele nacht vruchteloos zoeken en als het halve dorp mee ging, kon zij ondertussen stilletjes…
‘Ik wel,’ riep een man met een stoppelbaard die ze nog niet eerder had gezien, ‘en de Drakendoder gaat mee!’ Hij knipoogde naar haar. ‘We dragen je wel als je moe bent.’
‘Dat is nou waarom je draken doden aan mannen moet overlaten!’ riep iemand anders.
Thaoryn balde haar vuisten. Haar nagels sneden in haar handpalmen. Waarom? Waarom had ze zo nodig moeten blijven feestvieren? Waarom had ze zo hardnekkig de gedachte genegeerd dat dit moment zou komen, het moment waarop de Rukasvoordenaars een drakenkop op hun dorpsplein wilden tentoonstellen?
Ze had het zien aankomen. Ze had er met het geld vandoor moeten glippen toen het nog kon. En nu was het te laat.
Ze keek opzij naar de tovenaar met zijn draden van bliksem. Ooit had ze een straattovenaar gezien die een gigantisch zeemonster tevoorschijn toverde uit een fontein. Kon zij dat maar.
De donkere ogen van de man waren van onder zijn kap nog altijd doordringend op haar gericht. Een ogenblik lang vroeg Thaoryn zich af of hij haar door had. Maar dat was onmogelijk. Wat ze ook dachten, de waarheid kon niemand vermoeden.
‘Dra-ken-kop! Dra-ken-kop!’ De kreet was veranderd, het probleem niet. Renar sjorde aan haar arm. Ze trok zich los en stond op, haar zwaard voor zich uit gestoken. ‘Naar het bos!’ riep ze, wat het lawaai deed verdubbelen. Hopelijk kon ze onderweg nog een uitweg bedenken.

Het had geen zin om een omweg te nemen. Meerdere mensen hadden de draak zien vallen en hoewel de schattingen verschilden, liepen ze luid discussiërend en zwaaiend met fakkels toch in een vrij rechte lijn voor haar uit.
‘Hoe groot is ie nou?’ Renar, haar meest trouwe bewonderaar, bleef liever bij haar in de buurt dan naar de draak te zoeken. Ze wou dat hij met de rest door het bos zou zwermen, dan kon ze tenminste nadenken.
Het maakte niet uit wat ze antwoordde. ‘Oh, een huis, minstens,’ zei ze. ‘De maker van jullie standbeeld heeft aan de voorzichtige kant gegokt.’ Ze besteedde geen aandacht aan zijn reactie maar probeerde zich te oriënteren. De plek waar ze was gevallen kwam al gevaarlijk dichtbij.
‘Renar, kom kijken!’ riep Rooie opgewonden. Hij stond een eind voor hen uit over een greppel heen gebogen. Renar versnelde zijn pas en floot tussen zijn tanden toen hij bij de ontdekking van zijn vriend aankwam.
Onwillekeurig keek Thaoryn om zich heen. Ze was alleen, voor zover je alleen kon zijn in een bos vol feestgangers. Als ze nu nonchalant naar die struiken wandelde en het dan op een lopen zette…
Ze zou binnen de kortste keren weer écht alleen zijn, op weg naar het volgende dorp, weer op zoek naar een klus voor een huurling in een veel te vreedzaam land. Weer door iedereen uitgejoeld of gemeden of op zijn minst achter haar rug afkeurend nagestaard.
‘Drakendoder!’ riep Rooie.
Het was misschien nog niet te laat. Misschien zouden ze het opgeven vanwege het donker en kon ze in ieder geval voor deze nacht nog van het feest genieten. Misschien kreeg ze nog een briljant idee, een geloofwaardige reden waarom er geen dode draak in het bos lag.

Leuk verhaal!
Ik heb zelf ooit de tip gehad hier om met dialogen het zo te doen. Als je zin begint met een zin om dat op een nieuwe regel te doen en ook het verhaal verdergaan op de regel daaronder.
zoals:

'Je hebt geen idee waar je het over hebt!'
Boos keek ze naar haar man die met een rood aangelopen gezicht tegenover haar stond.
'Ik heb geen idee waar ik het over heb?' brieste hij 'volgens mij heb jij geen idee waar je het over hebt!'
(verhaal gaat verder op nieuwe regel)

Ik hoop dat je het snapt XD
En ook heb je een paar keer 'blabalab, en blablabla'
Volgens mij hoeft er geen komma als er een en achter staat, maar dat weet ik niet helemaal zeker.

Ik ben heel erg benieuwd wat er nou eigenlijk allemaal aan de hand is daar

Leuk verhaal. Echt heel leuk! Je schrijfstijl is ook echt heel mooi. Ik dacht vanaf het begin al dat ze nooit de draak écht had gedood.
Ze gedroeg zich zoooo uit de hoogte. Ik vind d'r wel een hele leuke personage. Ga snel verder!

Hoera, lezers! Super leuk dat jullie mee lezen! Ik ben heel benieuwd wat jullie gaan vinden van wat er allemaal aan de hand is daar

Dat met dialogen en nieuwe regels heb ik vaker gehoord. Zelf houd ik altijd deze regel aan: ik ga naar een nieuwe regel als een nieuwe persoon iets doet of zegt. Maar als een zelfde persoon iets doet en daarna iets zegt, kan dat op dezelfde regel. Volgens mij krijg je dan een natuurlijk verloop van de tekst, en het staat iets gevarieerder dan wanneer iedere gesproken zin op een nieuwe regel staat. Bovendien kun je gebruik maken van de 'actie' zinnen om net iets minder 'zei hij' te hoeven gebruiken. Als iemand op dezelfde regel iets doet en er wordt iets gezegd, kun je er (als je het goed doet) van uit gaan dat het dezelfde persoon is.

Maar dat is mijn regel, zijn er specifieke punten in het verhaal waar je denkt dat het beter anders kan?

Over ', en'; je hebt gelijk! Ik ben er even specifiek naar gaan zoeken en er zijn best een aantal punten waar die komma weg kan/moet. Op andere punten kan hij beter wel blijven om de zin goed te laten lopen. Ik ga er later eens uitgebreider naar kijken en misschien wat dingetjes verbeteren

Ik pak even een zin:

‘Ben je vrijgezel?’ klonk het van ergens in de voorste rijen; ze nam niet de moeite om naar de spreker te zoeken. ‘Ja,’ antwoordde ze, ‘en nee, geen interesse!’

Iemand zegt wat, zij antwoord maar allemaal op dezelfde zin
Anyhow het is niet heel erg storend dus als je liever zo schrijft, gewoon doen

Oh ja, dat doe ik ook af en toe Meestal als er halverwege een zin op een logische manier van persoon gewisseld wordt, zoals hier eigenlijk het geval is. Maar ik wil die specifieke zin eigenlijk nog leuker maken, dus misschien wordt het nog compleet anders!

jup deze versie vind ik tot nu toe beter, en ik vermoed dat ze niet zo makkelijk weg zal kunnen glippen, maar ik zal het wel lezen.

Eerste stuk:
Leuk geschreven. Zou wel de eerste regel nog wat spannender maken, zodat de lezer echt meteen het verhaal in word getrokken. Bijvoorbeeld: "Rookpluimen, zwart en dreigend, waren al vanaf de brug te zien."
Dat is eigenlijk alles wat ik er op aan te merken heb. :p

Ik ga nu de rest lezen en pas dan mijn post aan.

Hihi, dat klinkt als een koud kunstje wat die Thaoryn heeft uitgevoerd. Volgens mij is de draak een vriendje van haar

Ik weet niet of iemand het al heeft gezegd, maar het leest fijner als je de kleur van je tekst gewoon in het zwart houdt

Ben benieuwd of ze een uitweg weet! Ga zo door!

Dankjulliewel! Ik ga zo snel mogelijk verder schrijven

@Maaike: Ik heb de tekst blauw gemaakt omdat je dan makkelijker verhaal en commentaar uit elkaar kan houden, leek me handig voor nieuwe lezers. Expres een donkere kleur zodat het goed leesbaar blijft. Maar als jij zegt dat het juist minder handig is, verander ik het net zo makkelijk weer terug

@Saevir: Heb het al via een andere weg gezegd maar bedankt voor de suggestie De eerste zin is inderdaad erg belangrijk, ik weet zeker dat ik daar nog vaak aan ga sleutelen. Maar eerst even minstens het hoofdstuk afmaken.

Ik vind zwarte tekst fijner lezen Als je twee kleuren wilt gebruiken, zou ik de comments eerder in een andere kleur zetten

Dan zouden jullie dat allemaal moeten gaan doen Maar ik heb het aangepast, op zich zie je toch snel genoeg wat verhaal is en wat niet door de langere lappen tekst.

Le Commentare op het VORIGE stukje:

Terwijl Renar haar levensgevaarlijke capriolen in de lucht beschreef,

in de lucht slaat nu op beschreef, niet op capriolen. volgens mij :p

meer dan levensgroot

raar :P

omhoog naar de sokkel,

naar de sokkel klinkt vreemd, ik zou tot aan de sokkel gebruiken

Ze was minder hard en ongecontroleerd gevallen dan de dorpelingen dachten; Renar en Kale hadden gelijk dat ze dat waarschijnlijk niet zou hebben overleefd.
Deze twee deelzinnen lijken elkaar tegen te spreken :\ raakte hier in de war.

‘En toch staat ze hier, de eerste echte drakendoder sinds de legendarische Rukas!’

Gaap, ja nou weten we het wel xD

Ze stak haar zwaard in de lucht om de volgende lading gejuich in ontvangst te nemen. Jazeker, dit kon wel eens voor herhaling vatbaar zijn.

NEEEEEEEE niet nog een keer heldengejuig :p

De herbergier, die voor het festival zijn gelagkamer naar de open lucht had uitgebreid, deed goede zaken.

Dat middelste is een bijzin, dus komma's

Ze zat omringd door houten pullen en een steeds wisselende meute bewonderaars haar zwaard te poetsen en werd overstelpt met vragen.

Je bent volgens mij weer aan het kloten met het onderwerp van de zin, en met bijzinnen. mij lijkt dit een stuk prettiger lezen:

Omringd door houten pullen en een steeds wisselende meute bewonderaars, zat ze haar zwaard te poetsen, terwijl ze werd overstelpt met vragen.

Of je kan er twee zinnen van maken. BV

Hij en de rest van het viertal zaten het dichtst bij haar langs de tafel.

Doorgaans zit met 'aan' een tafel, niet langs (ik snap wat je bedoelt maar aan werkt hier ook gewoon, zeker als je zegt dat ze zitten)

Kale

Goed, nou ga ik mijzelf maar even tegenspreken: Ik was in de war. Kale lijkt toch te veel op de naam Kyle./Kayle. Ik zou 'de Kale' ervan maken. (Het werkt nét even anders dan met Steenman, zie ik :P )

‘Ben je vrijgezel?’ klonk het van ergens in de voorste rijen; ze nam niet de moeite om naar de spreker te zoeken. ‘Ja,’ antwoordde ze, ‘en nee, geen interesse!’

Oeh, ze kijkt niet eens naar de man. Nu impliceer je wel dat ze in het geheel niet op mannen valt he :P

Ze liet haar blik dwalen langs de afgeladen tafels, of wat ze daarvan kon zien over de vele hoofden heen.

weer wat warrig met deelzinnetjes. ik snap wel wat je bedoelt hiermee, maar ik vind het een lelijke zin :P ik zou er gewoon dit van maken:

Ze liet haar blik dwalen langs de afgeladen tafels.

Overdag op het festival was het druk geweest, maar nu leek al die drukte zich rond dit ene punt te concentreren.

je gebruikt maar, maar er komt geen tegenstelling. Doe dan dit:

Overdag op het festival was het al druk geweest, maar nu leek al die drukte zich rond dit ene punt te concentreren.

Op het andere uiteinde van de lange tafel componeerde een minstreel ter plekke een heldendicht voor haar, waarbij hij consequent haar naam verkeerd uitsprak.

Staat de minstreel op de tafel? Zo nee, dan is het weer aan het andere uiteinde.

Halverwege tekende een straattovenaar figuren van bliksem in de lucht die heel in de verte wel iets weg hadden van draken.

Ik zou toch even naar halverwege de tafel verwijzen:

Halverwege de tafel tekende een straattovenaar figuren van bliksem in de lucht die heel in de verte wel iets weg hadden van draken.

De man was haar al eerder opgevallen door het grote contrast dat hij vormde met haar beeld van een straattovenaar: hij droeg eenvoudige kleding zonder sterren en vreemde symbolen en alleen de ver over zijn hoofd getrokken kap wees op het mystieke imago dat dergelijke figuren zichzelf graag aanmaten.

Waarom is ze er dan toch zo zeker van dat het een straattovenaar is? Ik bedoel, kennelijk zijn er nog andere classificaties van tovenaars, anders zou het straat- deel nutteloos zijn. Dus als hij kan toveren maar er niet uitziet als een straattovenaar, waarom zou ze dan niet aannemen dat hij een ander type tovenaar is?

Verder op zich een leuk stukje, maar pas op dat je niet te lang blijft hangen in je feestje. Tovenaar is goede stap in de richting die ik bedoel :)

Nou, vooruit dan maar, gelijk ook je andere stukje:P

in openluchtherberg

openluchtherberg, oke, daar kan ik inkomen. Maar dan zeg je 'in'. Hoe kan het stiller worden IN de open lucht? :P snap je waar ik heen wil? Kun je beter iets doen van stiller om haar heen. Ofzo.

Weet je hoe smerig dat is

Haha, dat is precies wat ik bij het vorige stukje dacht xD

‘Dra-ken-bief-stuk

Ik moest onverhoopt denken aan Drakenkebab :D

Waarom had ze dit niet zien aankomen?

Ja, dat vond ik ook al een beetje dom -.-

Hadden ze niet op zijn minst kunnen wachten tot ze al haar gewonnen geld binnen had?

Ja want ik betaal ook altijd mijn boodschappen voordat ik ze uit de schappen heb gehaald en op versheid van de bederfelijke producten gechecked xD

Ze veinsde een gaap. ‘Dat kan toch wel tot morgen wachten, als het licht is? Ik heb wel genoeg rondgerend voor vandaag. Ik kan de hele avond op deze bank blijven zitten.’

Weak. just weak :p

Waarom? Waarom moesten ze zo nodig het lijk zien? Ze hadden het beest nota bene uit de lucht zien vallen, brullend en al! Maar nee, natuurlijk was dat niet genoeg. Natuurlijk wilden ze de kop op het dorpsplein tentoonstellen.
Ze had het moeten zien aankomen. En nu was het te laat.

Duh, duh en nog eens duh. He, ik heb het nou echt wel gelezen hoor xD ze was dom en naiief en je hoeft het niet te blijven herhalen ;-)

Ze blikte opzij naar de tovenaar met zijn draden van bliksem.

blikte - bliksem. vind ik lelijk staan. Also, ineens is hij gepromoveerd van straattovenaar naar tovenaar???

De donkere ogen van de tovenaar waren van onder zijn kap nog altijd doordringend op haar gericht. Een ogenblik lang vroeg Thaoryn zich af of hij haar door had. Maar dat was onmogelijk. Wat ze ook dachten, de waarheid kon niemand vermoeden.

Goed. Als nieuwe lezer had ik HIER doorgehad wat in je vorige versie vanaf zon beetje de eerste zin duidelijk was :P Maar, zonder al té vol van me zelf proberen te klinken, ik schijn meestal redelijk goed te zijn in snel dat soort dingen te zien. Ik denk ook dat zelfs als alle lezers het hier doorhebben, het niet erg is. Dus dat punt is echt helemaal mooi opgelost wat mij betreft ^^

De kreet was veranderd, het probleem niet.

hele mooie zin :)

Als ze nu nonchalant naar die struiken zou wandelen en het dan op een lopen zetten…

zou zetten

Ze zou binnen geen tijd weer écht alleen zijn,

Anglicisme (doe ik constant ;P); in no-time is Engels. Correct is: Binnen de kortste keren, of in korte tijd

op weg naar het volgende dorp of dat daarna,

of dat daarna maakt de zin onnodig langer en gecompliceerder. op weg naar het volgende dorp lijkt me genoeg, want volgende geeft niet aan dat het degene is die direct na deze komt of direct in de buurt ligt. Dat is het mooie van het generieke gebruik van 'volgende' ^^

Ze zou binnen geen tijd weer écht alleen zijn, op weg naar het volgende dorp of dat daarna, op zoek naar een klus voor een huurling in een te vreedzaam land, door iedereen uitgejoeld of gemeden of op zijn minst achter haar rug afkeurend nagestaard.

45 woorden :O Doe maar niet ^^ Opsplitsen in meerdere zinnen

Tsja, zoals ik al aangaf, ik had een 'nu weten we het wel momentje'. Had ik geloof ik ook in de vorige versie, al ging dat over een ander punt. Pas daarmee op, je bent heel erg van de herhaling, onderschat je lezers niet ^^
Verder vind ik haar wel heeeeeeel naiief, dat ze echt dacht dat dit zou lukken. Terwijl ze verder verre van naiief overkomt, dat strookt niet helemaal lekker met elkaar.
Ik heb trouwens het gevoel dat ik een mooi staaltje Deus ex Karakteria ga zien in het volgende stukje, ben benieuwd of je dat geloofwaardig gaat plaatsen ^^

Yaay Chris is er weer Ik ga lekker uitgebreid op je reactie reageren want dat kan ik niet laten. Behalve de echt taalkundige dingen, anders wordt het zo lang

in de lucht slaat nu op beschreef, niet op capriolen. volgens mij :p Daar twijfelde ik al over, hoewel het volgens mij technisch gezien wel klopt, het is net hoe je de zinsdelen verdeelt. Ga ik nog eens naar kijken.

meer dan levensgroot Levensgroot is zo groot als het in het echt is, meer dan levensgroot is dus groter. Flink indrukwekkend standbeeld.

Ze was minder hard en ongecontroleerd gevallen dan de dorpelingen dachten; Renar en Kale hadden gelijk dat ze dat waarschijnlijk niet zou hebben overleefd.
Deze twee deelzinnen lijken elkaar tegen te spreken :\ raakte hier in de war.
In het eerste stukje verwonderen Kale en Renar zich erover dat ze zo'n gevaarlijk uitziende val heeft overleefd. Hier bedenkt ze zich dat ze daar gelijk in hadden, maar gelukkig was de val niet zo gevaarlijk als ze dachten.

Gaap, ja nou weten we het wel xD Op zich is Renar met zijn verhalen wel enigszins irritant bedoeld Helpt het als Thaoryn een keer denkt 'gaap, nu weten we het wel'?

Goed, nou ga ik mijzelf maar even tegenspreken: Ik was in de war. Kale lijkt toch te veel op de naam Kyle./Kayle. Ik zou 'de Kale' ervan maken. (Het werkt nét even anders dan met Steenman, zie ik )
Goed punt. Het werkte in de vorige versie omdat ik ze daar duidelijker introduceerde, hier niet.

Oeh, ze kijkt niet eens naar de man. Nu impliceer je wel dat ze in het geheel niet op mannen valt he Vind ik niet heel erg. Maar los daarvan wil ik deze zin nog veranderen in een of andere creatieve bedreiging (van de categorie 'pas maar op als je je lul wil houden', maar ik gooi niet graag direct met vleeswaren) en dan wordt de lading alweer heel anders denk ik.

Staat de minstreel op de tafel? Zo nee, dan is het weer aan het andere uiteinde. Op de tafel, natuurlijk. Dan zien de mensen je tenminste.

Waarom is ze er dan toch zo zeker van dat het een straattovenaar is? Hij tovert, en hij staat op straat. Nou ja, een tafel op een festival, maar dat is bijna hetzelfde De andere categorieën liggen hier ver genoeg vanaf om onmogelijk verward te kunnen worden.

Also, ineens is hij gepromoveerd van straattovenaar naar tovenaar??? Afkorting De echt awesome tovenaars worden sowieso 'magiër' genoemd. Of eigenlijk moet ik hier enkelvoud gebruiken, geloof ik...

Goed. Als nieuwe lezer had ik HIER doorgehad wat in je vorige versie vanaf zon beetje de eerste zin duidelijk was
De nieuwe lezers lijken het nog niet door te hebben Maar zoals je zegt, het is op dit moment ook niet erg. Mijn bedoeling is juist dat ik hier en daar hints drop en iedereen het op een ander moment door kan hebben, van hier (voor slimmeriken zoals jij ) tot het moment dat het daadwerkelijk gebeurt. Kun jij je op dat moment lekker slim voelen dat je het goed had, en wie het nog niet door had mist niks.

Anglicisme (doe ik constant ;P); in no-time is Engels. Correct is: Binnen de kortste keren, of in korte tijd
Ha, die zocht ik Dank je.

Tsja, zoals ik al aangaf, ik had een 'nu weten we het wel momentje'. Daar zat ik tijdens het schrijven ook al een beetje mee. Deels komt het doordat de precieze ontwikkeling van haar gedachten ook pas tijdens het schrijven ontstaat, wat betekent dat ik in een eerste herschrijf mogelijk al een deel schrap omdat het uit de context al duidelijk genoeg of zelfs mooier blijkt. Deels moet ik hier en daar gewoon wat minder uitleggerig zijn. Nemen we mee!

Verder vind ik haar wel heeeeeeel naiief, dat ze echt dacht dat dit zou lukken. Terwijl ze verder verre van naiief overkomt, dat strookt niet helemaal lekker met elkaar.
In Dragonheart lukt het ook! Nou ja, iets vergelijkbaars. Maar ik zal niet gaan wijzen en gewoon toegeven dat ik dat zelf ook een beetje een zwak punt vind. Misschien dat je, als het hoofdstuk af is en de details ook duidelijk zijn, wel mee kan denken over hoe het beter kan werken
Ben je het met me eens dat het meest naïeve is om voor het feestje te blijven? Dat het wel (of waarschijnlijker) zou werken als ze eventuele beloningen opeist en er vandoor gaat voor men heeft kunnen nadenken? Want daar heb ik een hele goede karakterreden voor, die in de 45-woorden-zin al even langs komt

Ik heb trouwens het gevoel dat ik een mooi staaltje Deus ex Karakteria ga zien in het volgende stukje, ben benieuwd of je dat geloofwaardig gaat plaatsen ^^
Ik ben heel benieuwd waar je aan denkt! In mijn hoofd werkt het volgende stukje, nu nog op papier krijgen...

Argh, wat staan er verschrikkelijk veel smileys in deze post.

meer dan levensgroot Levensgroot is zo groot als het in het echt is, meer dan levensgroot is dus groter. Flink indrukwekkend standbeeld.

Nee ik snap het wel, ik vind het gewoon vreemde manier van zeggen :P

Ze was minder hard en ongecontroleerd gevallen dan de dorpelingen dachten; Renar en Kale hadden gelijk dat ze dat waarschijnlijk niet zou hebben overleefd.
Deze twee deelzinnen lijken elkaar tegen te spreken :\ raakte hier in de war.
In het eerste stukje verwonderen Kale en Renar zich erover dat ze zo'n gevaarlijk uitziende val heeft overleefd. Hier bedenkt ze zich dat ze daar gelijk in hadden, maar gelukkig was de val niet zo gevaarlijk als ze dachten.

Dit zeg jij hier:

Ze was minder hard en ongecontroleerd gevallen dan de dorpelingen dachten. <- nu een feit, dit is wat jij zegt.

; Renar en Kale hadden gelijk dat ze dat waarschijnlijk niet zou hebben overleefd. <- de puntkomma geeft een gevolg-relatie aan, dus Renar en Kale hadden gelijk dat ze het minder hard en ongecontroleerd vallen niet zou hebben overleefd.

Dit infereer je door je eigen zinsvolgorde; door de puntkomma slaat deze tweede zin in dit geval terug op het onderwerp uit de eerste. Simpele fix? Puntkomma door punt vervangen :P Of het onderwerp van de eerste zin 'wat de dorpelingen dachten' maken. Volg je me nog? Ik raak altijd in de war met de regels uitleggen xD

Gaap, ja nou weten we het wel xD Op zich is Renar met zijn verhalen wel enigszins irritant bedoeld :P Helpt het als Thaoryn een keer denkt 'gaap, nu weten we het wel'?

Nee, helaas xD Nu was ik t wel zat te lezen :p Teveel herhaling ;)

Oeh, ze kijkt niet eens naar de man. Nu impliceer je wel dat ze in het geheel niet op mannen valt he :P Vind ik niet heel erg. Maar los daarvan wil ik deze zin nog veranderen in een of andere creatieve bedreiging (van de categorie 'pas maar op als je je lul wil houden', maar ik gooi niet graag direct met vleeswaren) en dan wordt de lading alweer heel anders denk ik.

correct

Staat de minstreel op de tafel? Zo nee, dan is het weer aan het andere uiteinde. Op de tafel, natuurlijk. Dan zien de mensen je tenminste.

Dacht ik al, maar gezien je ook 'langs de tafel' had, was dit maybe zelfde situatie ;)

Waarom is ze er dan toch zo zeker van dat het een straattovenaar is? Hij tovert, en hij staat op straat. Nou ja, een tafel op een festival, maar dat is bijna hetzelfde :P De andere categorieën liggen hier ver genoeg vanaf om onmogelijk verward te kunnen worden.

Dan is het beter om dat op dit punt al te verduidelijken, ik weet deze classificaties natuurlijk nog niet

Also, ineens is hij gepromoveerd van straattovenaar naar tovenaar??? Afkorting ;) De echt awesome tovenaars worden sowieso 'magiër' genoemd. Of eigenlijk moet ik hier enkelvoud gebruiken, geloof ik...

Opnieuw, dat is allemaal prima, maar dan moet je het wel uitleggen aan de lezer, anders is het allemaal een beetje 'random' :P

Ben je het met me eens dat het meest naïeve is om voor het feestje te blijven? Dat het wel (of waarschijnlijker) zou werken als ze eventuele beloningen opeist en er vandoor gaat voor men heeft kunnen nadenken? Want daar heb ik een hele goede karakterreden voor, die in de 45-woorden-zin al even langs komt :)

Ja. Kortaf doen op feestje en zsm geld innen en hollen. Beste optie. Als in Dragonheart ;-)
NOOOOO SHALLOW WATERS!!! :O

Ik heb trouwens het gevoel dat ik een mooi staaltje Deus ex Karakteria ga zien in het volgende stukje, ben benieuwd of je dat geloofwaardig gaat plaatsen ^^
Ik ben heel benieuwd waar je aan denkt! In mijn hoofd werkt het volgende stukje, nu nog op papier krijgen...

We gaan het merken!

Stiekem staan er ook veel smileys in mijn post, maar niet in het geel ^^

Ik heb het meeste commentaar verwerkt in de bovenstaande stukken, alleen de beginzin laat ik nog even. Ondertussen hier het volgende stuk! Ietsje korter dan de rest, maar het gedeelte hier na is lastig om goed te krijgen en ik wilde jullie niet langer laten wachten.

Ze keek naar de jongens die haar opgewonden wenkten. Een zeurende stem in haar achterhoofd probeerde haar te weerhouden, maar op zijn minst kon ze toch even kijken wat ze gevonden hadden.
Het was een dood schaap. Plukken wol, meer rood dan wit, lagen verspreid rond een bloederige bende van gescheurde huid, versplinterde ribben en de resten van ingewanden. ‘Heeft ie uit het veld van Lanus gejat,’ vertelde Renar. ‘Ik zag ‘m ermee wegvliegen!’
‘Ik was erbij toen het werd opgevreten,’ zei Thaoryn. Ze stapte dichterbij en boog zich over het karkas heen. De geur van vers lijk steeg naar haar op, dezelfde geur die al de hele avond in haar bebloede kleren hing. De zwaardsteek waarmee ze haar wapen rood had gekleurd was gelukkig niet terug te vinden. Ze pakte een stuk rib op en hield het omhoog. ‘Toch ongelofelijk, de kracht van die kaken.’
‘Hoe ver is het nog?’ vroeg Rooie.
Thaoryn keek rond. Er stonden een paar mensen naar hen te kijken, maar de meeste waren verder gelopen. ‘Niet ver meer,’ zei ze. ‘Misschien heeft de voorhoede het zelfs al gevonden. Tenminste…’ Ze stond op. ‘Als we op tijd zijn.’
Dit had meteen hun volle aandacht. Ze draaide het botje tussen haar vingers rond terwijl ze verder ging. ‘Draken zijn magische wezens. Ontstaan uit de aarde en na hun dood keren ze daar naar terug. Hun lichaam verandert in aarde, steen en zand en planten overgroeien de plek. Dat kan bovennatuurlijk snel gaan.’
Ze vond het niet slecht bedacht. De twee jongens keken haar met open mond aan, niet per se ongelovig. Rooie zette een stap in de vermoede richting van het drakenlijk en Renar vroeg: ‘Wat, net als de Drakentanden, die rotsen bij-’
‘De draak is niet dood,’ zei een zachte stem. Thaoryn draaide zich om. Ze had niet gemerkt dat de stille van Renars vrienden erbij was komen staan. ‘Hoe kom je…’ begon ze.
‘Hij is niet dood,’ herhaalde de jonge man van onder zijn hoed. Op zijn rug hing de lange boog waarmee ze hem eerder op de dag had zien oefenen. ‘Je blijft je eruit wringen. Hij was gewond, niet dood, en is ontsnapt. Je hebt gefaald. Hij verschuilt zich en zal weer aanvallen, hier of ergens anders.’ Hij bleef op hetzelfde rustige tempo spreken. ‘Bedrieger.’
Alle aanwezigen staarden hem aan. Na een paar hartslagen – Thaoryn kon die van zichzelf duidelijk horen – werden de blikken op haar gericht. ‘Is dat waar?’ vroeg Renar aarzelend.
‘Nee!’ reageerde de huurlinge, hopend dat haar groeiende paniek kon worden opgevat als verbazing. ‘Het slaat nergens op! De draak is dood. Ik… Ik kan garanderen dat hij niet opnieuw aanvalt.’
‘Waar is het lichaam?’ vroeg de man onder de hoed.
‘Dat heb ik gezegd,’ probeerde Thaoryn. Ze wees. ‘Die kant op, niet ver meer.’
Hij keek haar strak aan. ‘Breng ons er naartoe.’
Thaoryn haalde diep adem en rechtte haar rug. Nog altijd was ze langer dan ieder van hen. Er was geen reden om zich bedreigd te voelen. Ze knikte, gooide het botje terug in de resten van het schaap en begon te lopen.
‘Wat… Wacht!’ riep Renar achter haar. ‘Wat is er nou?’ Hij kwam naast haar lopen en ze versnelde haar pas. Recht vooruit brandden de fakkels van de andere dorpelingen dus week ze uit naar rechts, waar de donkere schimmen van bomen geleidelijk vervaagden naar niets dan zwart. Door haar grote stappen moesten de anderen hollen om haar bij te houden.
‘Tau… Tha...’ haperde Renar. ‘Wacht nou!’
Renar, die haar al de hele dag achtervolgde met vragen en verhalen. Die haar eerder fascinerend vond dan angstaanjagend of lachwekkend. Renar, die niets liever wilde dan geloven dat ze echt een draak had verslagen.
Ze begon te rennen.

Klein dingetje toegevoegd aan het vorige stuk om iets in dit stuk logischer te maken, voor spoilergevaar zeg ik pas onderaan deze post wat het is
Haar blik schoot langs de bomen en het kreupelhout, zoekend naar de beste weg. Ze sprong over een omgevallen boom, ontweek een wirwar van laaghangende takken. Achter haar klonk geritsel en gevloek. Enkele van de dorpelingen moesten in een doornstruik verstrikt zijn geraakt. Niet iedereen had Thaoryns nachtzicht.
‘Ga naar huis!’ riep ze. Het aanhoudende geluid van voetstappen en krakende takken was het enige antwoord. Aanhoudend, maar langzamerhand steeds verder weg.
Zo makkelijk kon het niet zijn om weg te komen.
Ze dook onder een tak door en waagde een blik achterom tussen het dichte struikgewas door. De dichtstbijzijnde achtervolger, een eind terug, was een dikke man van wie ze een aardige hoeveelheid zilver had gewonnen. Renar en zijn vrienden waren niet te zien.
Ze moest afremmen om zich een weg door een struik te banen. Op het moment dat ze voor zich uit schimmen zag bewegen, was het te laat om een andere richting te kiezen. Ze woonden hier; natuurlijk kenden ze het bos.
Thaoryn wrong zich uit de struik en negeerde de schrammen op haar benen en onderarmen. De jongens naderden haar van twee kanten. Ze rende een paar stappen vooruit om zich niet tegen de struik te laten insluiten en draaide zich om.
Renar stopte voor haar, hijgend. ‘Vertel nou gewoon wat er aan de hand is!’ smeekte hij. De stille met de hoed was niet ver achter hem. Thaoryn greep naar het gevest van haar zwaard en hief het wapen dreigend op. ‘Ga terug,’ zei ze luid en langzaam.
Dit had het effect waarop ze hoopte. Rooie stond stil. Kaalkop, nog verder weg, vertraagde. Renar deinsde achteruit en Hoed nam naast hem de oplettende houding aan van een prooidier dat elk moment kan wegspringen.
‘Ga terug,’ herhaalde Thaoryn. ‘Als ook maar één van jullie mij straks nog volgt, zorg ik er persoonlijk voor dat diegene niet meer kan lopen.’
Ze stonden als bevroren. ‘Je zou nooit…’ begon Renar. ‘Ik bedoel…’
Thaoryn hief haar zwaard een stukje hoger. ‘Hetzelfde geldt voor iedereen die hier langer dan tien tellen blijft staan. Tien. Negen.’
Drie van de vier liepen langzaam achteruit. Renar stapte naar voren. ‘Wacht!’ zei hij wanhopig. ‘Als de draak echt nog leeft, kunnen we misschien helpen!’
Ze zwaaide het zwaard in een flitsende beweging vlak voor zijn voeten langs – of dat was de bedoeling. Staal kliefde vlees, de jongen schreeuwde en zakte door zijn knieën. Zijn broekspijp kleurde donkerrood. Rooie sloeg zijn handen voor zijn mond, Kaalkop rende naar zijn vriend toe. ‘Jij smerige…’ begon hij.
‘Laat dat een waarschuwing zijn,’ zei Thaoryn. Ze zette een paar stappen achteruit voor ze zich omdraaide en met haastige passen het bos in liep.
Toen even later een pijl rakelings langs haar hoofd zoefde om verderop in een boomstam te blijven steken, begon ze opnieuw te rennen.
De volgende pijl boorde zich met een vlammende steek van pijn in haar bovenarm. Ze vloekte, klemde haar tanden op elkaar en dwong haar lichaam om in beweging te blijven. Weg hier. Dat was het enige wat telde.

De jongens leken haar niet verder te volgen, maar Thaoryn wilde geen risico’s meer nemen. Bos maakte plaats voor rotsige heide terwijl ze de ene voet voor de andere bleef zetten. Pas toen ze zeker wist dat elk laatste spoortje geluid van Rukasvoordes bewoners was verdwenen en ze enkel nog de krekels en het ruisen van bladeren hoorde, liet ze zich op de grond vallen. Een pijnscheut in haar arm weerhield haar net op tijd om languit te gaan liggen en de wond erger te maken. Uitrusten kon later, eerst moest die pijl eruit. Ze omklemde de schacht met haar goede hand en trok.
De dag was zo goed begonnen. Een groot dorpsfeest, de gelegenheid bij uitstek waarop de tolerantie voor ongewone vreemdelingen een stuk hoger lag dan normaal. Al op de weg naar het dorp toe had ze voor het eerst in tijden iemand ontmoet die een normaal gesprek met haar durfde aan te gaan, die haar bovendien meteen aan zijn vrienden wilde voorstellen. Ze had zich met wat overtuigingskracht zelfs voor het alleen voor mannen bedoelde toernooi kunnen inschrijven. Ze had het naar haar zin!
Het plan met de draak had dat alles verpest. Ze had de geruchten dat er een draak gezien was moeten laten voor wat ze waren, in plaats van ze te bevestigen. Maar op dat moment leek het zo’n goed idee, de perfecte manier om indruk te maken op haar nieuwe vrienden en tegelijk een flinke som geld te verdienen.
Haar mouw, eerder al besmeurd met schapenbloed, was nu ook doordrenkt met dat van haarzelf. Met de vingers van één hand begon ze de koordjes van haar bovenkleding los te maken.
Ze hield zichzelf voor de gek. Nieuwe vrienden? Voor hen was ze simpelweg een festivalattractie. De exotische vreemdelinge, de vrouw die deed alsof ze een huurling was.
Ze wisten nog niet half hoe vreemd ze was. Maar als dat bekend zou worden, was ze nergens meer veilig.

De boog van meneer hoed dus, die moest toch even genoemd zijn om te zorgen dat dit niet volledig uit de lucht komt vallen.

Kaalkop, goeie!

En ECHT? :P In een donker bos, in het struikgewas, schiet een dorpelingetje een pijl raak in een vluchtende strijder? :P Dat is of heeeeel veel mazzel, of die schutter is heel stiekem een stuk moar awesome dan het verhaal doet blijken :P Dat was wel beetje raar, in daglicht oke, maar snachts?..

Ik kan me eerlijk gezegd niet herinneren wat ik met de deus ex karakteria in mn hoofd had, sorry xD

Tsja, ze komt niet té makkelijk weg, dus dat is op zich wel goed, maar toch... Als die dorpelingen dat bos zo goed kennen enzo, tsja... Ik weet het niet, het zit niet helemaal lekker :p

Die pijl gaat goed komen Iets minder struiken, iets meer verwijzing naar Hoeds boogschietcapaciteiten.

Kleine verandering in het vorige stukje weer: landschapswisseling, voornamelijk

En tadaa: het eind van het hoofdstuk! Ik wil graag van alle lezers die de vorige versie niet gevolgd hebben weten: op welk moment kreeg je door hoe het zat?

Er was geen tijd om uit te rusten. Ze wilde hier weg, ver weg, en daar had ze de dekking van de nacht voor nodig. Ze stroopte haar onderhemd los van haar bloederige arm en legde het opzij: iets beters had ze niet om straks als verband te gebruiken en verpest was het toch al. Met haar gewonde arm tegen haar lichaam geklemd worstelde ze met de sluiting van haar broek. De nachtlucht streek koud langs haar naakte huid toen ze de kleding in haar tas propte en die dicht sjorde, enkel pauzerend toen ze het bloed op de punt van haar zwaard zag.
Het was zijn eigen schuld. Ze had hem toch gewaarschuwd? En het kon nooit meer dan een oppervlakkige wond zijn. Ze veegde het wapen af, schoof het in de schede en bond het met stevige knopen aan haar tas vast. Toen al haar spullen in één compact pakketje waren veranderd, pakte ze het geheel bij de lange draagband en zwaaide het een paar keer heen en weer. Het leek stevig genoeg. Beter dan de lappenpop van haar kleren die van hoog in de lucht naar beneden was gevallen, haar dwingend om een haastig einde aan de voorstelling te maken. Een punt van verbetering voor de volgende keer… als die ooit zou komen.
Het was tijd om te gaan.
Thaoryn plantte haar voeten stevig tussen de heidestruiken en keek een laatste keer om zich heen. Voor zover ze kon zien was het landschap verlaten. Ze haalde diep adem, gooide haar hoofd in haar nek en spande haar spieren: eerst om zich te helpen concentreren en toen omdat de snel opkomende pijn haar geen keus liet. Binnen een paar tellen was het alsof iedere spier in haar lichaam tegelijk werd samengedrukt en uitgerekt tot ver buiten wat mogelijk zou moeten zijn. Maar de marteling was vertrouwd. Ze klemde haar tanden op elkaar en dwong zich er doorheen.
Deze keer begon het bij haar handen. Zonder te kijken wist ze dat ze verkleurden, via ongezond paars naar donker blauwgrijs en daar voorbij, dat de gekromde vingers rekten tot groteske proporties. Een nieuwe diepe ademteug en haar borstkas zwol op, zwol verder, waardoor een vlammende pijnscheut bij haar middenrif wedijverde met de verhevigde steken in haar gewonde arm. Ze klapte dubbel en wankelde op benen die tijdelijk niet meer even lang waren. Op hetzelfde moment voelden haar schouders alsof ze van binnen uit met een bot zwaard werden bewerkt tot ze open barstten, eerst de een, dan de ander. Haar gezicht, vertrokken tot een gepijnigde grimas, werd al langwerpig als dat van een dier. Haar evenwicht hield het voor gezien en heide en rotsen kwamen op haar af, vreemd verdubbeld door ogen die steeds meer moeite kregen om dezelfde kant op te kijken. De takjes tikten al tegen haar neusvleugels toen ze haar gezonde arm voldoende onder controle kreeg om zich op te vangen.
Groeiende vleugels schraapten over de grond. Haar hoofd zwaaide een paar momenten oncontroleerbaar heen en weer terwijl haar nek zich verlengde. De pijn werd geleidelijk minder, enkel een heftige tinteling achterlatend. Thaoryn hapte naar adem. Ze kneep haar ogen dicht tegen de duizeling en wachtte tot het niet meer leek of de grond onder haar voeten weg zakte.
Haar hoofd draaide eerst wat onwennig op de flexibele nek, maar al snel was het alsof ze nooit anders deed. Moeiteloos richtte ze haar blik naar haar rug, waar een rij glimmend zwarte stekels tussen twee leerachtige vleugels door liep en verder over een lange, stevige staart. Ze tilde een arm van de grond en wreef met geschubde vingers langs de harde, gekartelde richel boven haar oogkas en de gladde hoorn daar achter. Alles leek weer op zijn plek te zitten.
Misschien waren draken wel uitgestorven. Of misschien was ze er zelf één – hoewel geen enkele legende verhaalde over draken die zich in mensen veranderden. Ze wist het niet. Ze wist alleen dat ze zich als klein meisje geregeld had afgevraagd waarom andere mensen alsmaar dezelfde vorm hadden.
De wond in haar arm was mee gegroeid en heviger gaan bloeden. Het rood stak fel af tegen de doffe zwarte schubben. Toch was ze dankbaar dat de pijl haar niet een handbreedte hoger had getroffen. Ze wist niet zeker welk effect een gewonde schouder op haar vleugels zou hebben.
Ze bond het bebloede onderhemd om haar arm heen. Het paste net en was in een oogwenk volledig rood gekleurd, maar het voldeed om de wond dicht te houden. Vervolgens pakte ze haar tas en schoof de band over haar hoofd tot het pakketje aan de basis van haar nek rustte. Met een korte aanloop sprong ze de lucht in en spreidde haar vleugels. Voor zonsopgang zou ze ver van Rukasvoorde vandaan zijn.

Ze veegde het wapen af
danku ^^

Hmm ze neemt wel heel erg de tijd voor iemand die wordt achtervolgd :P

Deze keer begon het bij haar handen.
Goh, transformeert telkens op ander punt? vreemd, of interesting...

Ze bond het bebloede onderhemd om haar arm heen
dit is een draak met vreemde motorieke vermogens.

Niet als commentaar; maar waarom moet het toch altijd pijn doen, die transformaties? XD De oorspronkelijke Feysûl uit ZvC konden letterlijk renned transformeren en een klif afspringen, en POOF vleugels vliegvlieg :D

Dat was de intro. EN NU? DUNDUNDUN ;)

Hmm ze neemt wel heel erg de tijd voor iemand die wordt achtervolgd
Valt mee, ze heeft nog een heel eind gerend nadat ze ze eigenlijk al had afgeschud Sinds die pijl volgen ze haar al niet echt meer.

dit is een draak met vreemde motorieke vermogens.
Ik had hier eerst een langer stukje over met goede arm aan het ene en tanden aan het andere eindje trekken, maar vond dat het in de weg zat voor de vaart van het verhaal. Misschien toch weer terug halen dan.

Niet als commentaar; maar waarom moet het toch altijd pijn doen, die transformaties?
Goeie vraag Ik was me er niet eens van bewust dat het veel voorkomt. Het is een keerzijde van een tamelijk awesome eigenschap, en er staan ook nog de nodige gebeurtenissen op de planning die steunen op het feit dat het niet zomaar van een klif springen en vliegen is

Dat was de intro. EN NU? DUNDUNDUN
Yes nu gaat het echt beginnen Dat wil zeggen, waarschijnlijk na mijn vakantie!

Hm, afgaande dat je met je vraag bedoelt dat ze zelf de draak is, nou in het laatste stukje Ik dacht eerder namelijk dat ze een drakenmaatje had en dat ze het in scene had gezet, hihi. Maar deze wending is ook erg leuk en onverwachts.

Ga zo door!

Hey, ik heb je eerdere versies niet gelezen en heb hiervan alleen het eerst geplaatste stuk gelezen.

Ik ben het wel eens met wat al eerder is genoemd, je opening is nog niet zo pakkend om te lezen.

Allereerst verwachtte ik ‘dit, dit en dat’ in de eerste zin, maar er staat voor mijn gevoel nu ‘dit, dit’. Dus door de komma verwacht ik een opsomming die niet verder gaat.

En in 4 zinnen tijd ga je van het heden (rook), naar het verleden (plezier) en weer terug naar het heden (donker). Daar ga je mij te snel doorheen. In het stuk daarna wordt het gelukkig allemaal wel duidelijker. Ik denk dat het in het beginregels nog wat uitgebreid kan worden.

Ik vind dat je het beschrijven van de karakters op een leuke manier in de tekst hebt verwerkt, zonder dat het een saaie opsomming van personen wordt.

Bedankt voor je reactie Marina! Ik hoor overal adviezen dat je je opening als laatste moet schrijven, dus dat ben ik van plan Tegen die tijd zal ik ook jouw opmerkingen erin meenemen.

Voor nu: het beginnetje van hoofdstuk 2! Misschien goed om te melden dat de hoofdstuktitels verre van definitief zijn (misschien komen er uiteindelijk helemaal geen hoofdstuktitels), maar de eerste kwam gewoon in me op en nu vind ik het leuk om ook voor de rest alvast iets te bedenken.

Dat was nu bijna twee weken geleden.
De landweg was verlaten en in de avondzon gestreept door lange schaduwen van bomen. Een vermolmd houten bord had Thaoryns aandacht getrokken. ‘Herberg’ stond er boven een ruwe tekening van een paardenkop, of misschien een ezel. Een pijl wees naar een overgroeid paadje tussen de kaal gesneden maïsvelden dat haar in eerste instantie niet was opgevallen.
Ze had net genoeg geld voor een nacht in een bed. Morgen was van later zorg: het beloofde een heldere nacht te worden en ze wilde voor de verandering eens goed slapen.
De herberg stond aan de andere kant van het maaiveld, verscholen achter een groepje bomen. Stoffige raampjes verhulden alles over het interieur behalve dat er een haardvuur brandde, maar dat was een goed begin. Thaoryn schouderde de klemmende deur open en knipperde een paar keer in het schemerduister.
De gelagkamer was bijna even verlaten als de weg buiten. Ze was er blij mee. De afgelopen dagen was ze er meer dan genoeg aan herinnerd hoe mensen over een rariteit als zij dachten. Er was maar één gast, een man met lang, donker haar die over een bord soep zat gebogen. Thaoryn liep naar de andere kant van de ruimte. Ze verlangde naar warm eten en een volle pul…
‘Thaoryn.’ De stem was even donker als zijn haar. De huurlinge stokte in haar pas en keek naar de onbekende.
‘Kom, ik verwachtte je al,’ vervolgde de man. Hij gebaarde naar de herbergier. ‘Een extra bord!’
Met grote passen liep Thaoryn naar zijn tafel. Ze steunde met haar handen op de leuning van een stoel, iets meer kracht op de rechter dan de linker, en keek hem strak aan. Hij had een lang gezicht, mager en hoekig en met enkele rimpels. Zware wenkbrauwen stonden boven diepe oogkassen. Een dunne snor en korte sik ontmoetten elkaar bij zijn mondhoeken.
‘Wie bent u en wat wilt u van mij?’ vroeg Thaoryn.
Bij wijze van antwoord hief hij zijn handen en steunde zijn ellebogen op tafel, zonder haar blik los te laten. Een onnavolgbare beweging van zijn vingers later werd ze verblind door een fel licht. Ze weigerde om achteruit te deinzen en kon door haar oogharen net zien hoe een trillende draad van bliksem tussen zijn handpalmen gespannen was. De helwitte gloed wiste de ondiepe groeven in zijn gezicht uit. Hij hield de magie voor een paar tellen in stand voor hij zijn handen met een klap naar elkaar toe bracht en het licht doofde.
‘Indrukwekkend,’ zei Thaoryn spottend. Ze knipperde met haar ogen in een poging om de vlekken weg te krijgen. ‘Maar het beantwoordt slechts een gedeelte van mijn vraag.’
‘Mijn naam,’ zei de tovenaar, ‘is Zoagan. Ik wil van je diensten als huurling gebruik maken.’

Geen uitspraak had meer welkom kunnen zijn. Toch aarzelde Thaoryn. Ze had meer eigenaardige opdrachtgevers gehad, maar nog geen die eerder dan zijzelf wist waar ze de avond zou doorbrengen.
Verontrustend, maar werk was werk. Ze gespte haar zwaard los om het tegen de tafelpoot te zetten. ‘Waar gaat het om?’
‘Niet ver hier vandaan is een ruïne,’ zei Zoagan. ‘Je zal de harpijen verdrijven die er nestelen.’
Thaoryn knikte naar de waard die een bord dikke, bruine soep en een vormeloze homp brood voor haar neerzette. ‘Hoeveel harpijen?’ vroeg ze.
‘Een kleine zwerm,’ antwoordde de tovenaar. ‘Twintig, dertig stuks, de helft krijgers.’
Thaoryn liet haar lepel zakken en keek hem aan. Zijn blik leek serieus. ‘Ik hoop dat u van plan bent om daar een klein leger voor in te huren,’ zei ze.
Hij staarde bewegingloos terug. ‘Jij zal voldoende zijn.’
Het was geen prettige blik. Thaoryn richtte haar aandacht op haar maaltijd. De soep smaakte even nietszeggend als hij eruit zag.
‘En stel dat ik zo gek zou zijn,’ zei ze na een moment, ‘hoeveel levert het me dan op?’
‘Tweehonderd kronen,’ was het onmiddellijke antwoord.
Weer stopte de lepel halverwege de weg naar haar mond. Zodra ze dit merkte, probeerde Thaoryn de verblufte reactie te maskeren door te blazen, hoewel de bruine smurrie al lauw was toen ze hem kreeg. Ze keek nogmaals naar de kleding van de man: dezelfde eenvoudige stoffen die hij in Rukasvoorde had gedragen, enkel zonder de kap die daar zijn gezicht had verborgen. Van zijn type verwachtte ze een aanbod van enkele tientjes.
‘Voor zo’n gevaarlijke opdracht,’ begon ze voorzichtig, ‘als u me tenminste kunt overtuigen dat het geen zelfmoord is, wil ik niet onder de tweehonderdvijftig gaan. De helft vooraf.’
Ze dwong zichzelf om zijn priemende ogen te weerstaan. Zoagan had zijn halflege bord niet aangeraakt sinds het begin van hun gesprek. Knipperen leek hij ook niet nodig te vinden.’
‘Tweehonderdvijftig, achteraf,’ zei hij rustig.
Thaoryn schudde haar hoofd. Het was een aantrekkelijk bedrag, maar met teveel haken en ogen. Een voorschot was wel het minste dat ze wilde bemiddelen. ‘Ik heb een garantie nodig dat…’
De tovenaar leunde iets naar voren. ‘Ik heb een garantie voor je,’ zei hij op dezelfde kalme toon. ‘Als je weigert, zal iedereen in de wijde omtrek de waarheid leren achter de nieuwe Drakendoder van Rukasvoorde.’
Deze keer kon ze haar ontsteltenis niet verbergen. Ze keek gealarmeerd om zich heen, maar ze waren nog altijd de enige gasten en de herbergier leek niet op hun gesprek te letten.
‘Waar heeft u het over?’ vroeg ze, luider dan ze had bedoeld.
Zoagan ging rechtop zitten en zweeg. Een hint van een glimlacht speelde rond zijn mondhoeken.
‘Ik weet niet wat u gehoord hebt,’ protesteerde Thaoryn, ‘maar de draak is verslagen. Dood. Geen dorp zal er meer last van hebben.’ Dat laatste was waar: ze keek er voorlopig wel voor uit om zich in de buurt van de beschaving te laten zien.
Zoagan bleef haar aankijken. Thaoryn was zich plotseling sterk bewust van haar oranjegele ogen, onopvallend naast de rest van haar ongewone uiterlijk maar mogelijk een aanwijzing voor wie wist waar hij op lette.
‘Vertel dan,’ zei ze uitdagend. ‘Welke waarheid zal iedereen horen?’
‘Ik ga je niet vertellen wat je al weet,’ reageerde Zoagan. ‘Laten we het er op houden dat je aanzienlijk meer kans maakt tegen dertig harpijen dan een gewone huurling.’
Thaoryn schoof haar stoel iets naar achteren, alsof de vergrote afstand tussen hen haar gedachten meer ruimte kon geven. Ze voelde zich wankel, zoals wanneer haar benen haar snel veranderende lichaam even niet meer konden dragen, maar dan zonder het uit ervaring geboren vertrouwen dat ze haar evenwicht zou hervinden. Dit was haar geheim. Slechts twee mensen in haar leven hadden het geweten en beide waren dood.
‘Het lijkt erop dat ik geen keus heb,’ zei ze.
‘Dat klopt,’ antwoordde Zoagan. Hij stond op. ‘We vertrekken morgen bij zonsopgang. Wees op tijd.’
Zodra hij door een kleine deur achterin de gelagkamer was verdwenen, stak Thaoryn haar lepel met zo’n kracht in de soep dat het op tafel spatte en scheurde met haar tanden een stuk van het brood alsof het een schaap was dat nog dood gebeten moest worden.
‘Gefeliciteerd,’ mompelde ze met volle mond. ‘Je hebt werk.’

Edit: Klein stukje toegevoegd, anders komt er in het volgende stuk al zo snel een witregel.

Waar zijn de lezers heen? Of ben ik te snel?


Zoagan bleek een man van zijn woord te zijn. Een aarzelende oranje zon stak half boven de bergen achter de uit toen het tweetal van het overgroeide paadje weer de weg op stapte. Een ongeziene haan begeleidde hun vertrek.
Ze lieten al snel de glooiende akkers achter zich in ruil voor meer rotsachtig, onbebouwd terrein. De tovenaar zette er stevig de pas in, wat Thaoryn wel aanstond, en weigerde haar vragen met meer dan twee woorden te beantwoorden, wat haar mateloos irriteerde. De dikke mist die het landschap om hem heen bedekte deed niet veel om de sfeer te verbeteren. Ze was dankbaar toen ze, klimmend langs een met kalende bomen begroeide berghelling, de mist ontstegen en er iets meer uitzicht was dan de donkere mantel van de man die voor haar uit liep.
Voorbij het hoogste punt van de bergrug kwamen ze zowaar uit op een door mensenhanden gemaakte weg, hoewel het eeuwen geleden leek dat hij voor het laatst was onderhouden. Zonder een woord te zeggen klom Zoagan achterstevoren langs de berm naar beneden en vervolgde zijn weg over de onregelmatige stenen. Thaoryn sprong hem achterna.
‘De herbergier vertelde dat er in die ruïne vroeger een magiër woonde,’ zei ze. Toen er geen reactie kwam, vervolgde ze: ‘Ze konden vanaf de boerderijen soms de magie zien. Gekleurde lichten boven de bergen. “De Kluizenaar is weer bezig,” zeiden ze dan.’
Aan Zoagans rug was niet eens te zien of hij haar gehoord had. Thaoryn versnelde haar pas om naast hem te lopen, maar ook toen was onder zijn kap zijn gezichtsuitdrukking moeilijk te peilen. ‘Wist u dat?’ vroeg ze, om een reactie uit hem te krijgen.
‘Natuurlijk,’ zei de tovenaar zonder haar aan te kijken.
‘Is dat wat u zoekt?’ drong ze aan. ‘Iets van die magiër?’
Ze kon het antwoord al raden voor hij het gegeven had. ‘Dat zijn mijn zaken.’
De oude weg daalde langzaam om daarna weer te stijgen naar een doorgang tussen twee toppen, hoger dan waar ze vandaan kwamen. Een gevleugelde schaduw passeerde hen en Thaoryn keek omhoog, maar het was slechts een roofvogel.
‘Treedt u vaker op festivals op?’ vroeg ze.
Zoagan stond stil en draaide zich met een ruk naar haar om. Vanuit de schaduw van zijn kap staarde hij haar een paar tellen zwijgend aan. ‘Ik heb je ingehuurd om te vechten,’ zei hij zacht, ‘niet om vragen te stellen.’
Hij liep een paar passen verder zonder op een reactie te wachten en wees vooruit. Thaoryn snoof geërgerd en volgde. Voorbij het hoogste punt van het pad strekte een grote vallei zich uit. Groen gras en oranje bomen wisselden af met het wit van mist in de diepere delen, waar waarschijnlijk een rivier zich schuilhield. In het midden van het dal rees een begroeide berg omhoog, laag genoeg om op neer te kijken. Op de top bewezen afgebrokkelde muren dat deze wildernis ooit aan mensen had toebehoord. Maar nu cirkelden gevleugelde figuren rond de ruïne en ditmaal waren het duidelijk geen vogels.
Thaoryn klemde haar tanden op elkaar en haalde diep adem. Het voelde verkeerd om openlijk over de draak te praten. Tegelijk was dat het enige logische om te doen.
‘Ik kan ze vanuit de lucht aanvallen,’ zei ze snel. ‘Ze zullen het niet zien aankomen. Met vuur en klauwen kan ik er een paar uitschakelen, en de schrik zal…’
Ze brak af toen Zoagan zijn hoofd schudde. ‘Wat?’ riep ze. ‘Het is het beste plan, of niet?’
‘We dringen eerst door tot de koningin,’ zei de tovenaar. Alsof daarmee de tactiek voldoende besproken was, volgde hij de weg verder de vallei in.
‘En dan?’ riep Thaoryn hem achterna. ‘Kom op! Hoe kan ik voor je vechten als ik niet weet wat het plan is!’
Natuurlijk kwam er geen antwoord. Ze schopte tegen een steen die met veel geritsel door droge bladeren van de helling af rolde. Na een laatste blik op de nietsvermoedende harpijen in de verte stampte ze achter de tovenaar aan.
Boven haar hoofd klonk een half vrouwelijke, half dierlijke krijs. Thaoryn trok haar zwaard en draaide zich om. Scherpe klauwen schampten haar schouder. Ze voorkwam dat ze viel door op haar knie te landen. Het grijze, gevederde wezen landde op een boomtak en kreeg gezelschap van een tweede.
‘Zoagan!’ riep de huurlinge.
Ze wist niet of hij haar hoorde. De twee harpijen doken krijsend op haar af, geklauwde benen uitgestrekt. Thaoryn sprong opzij, haalde uit en zag wat veren vliegen. Haar nog licht gehavende linkerarm protesteerde. Ze negeerde het. Ze negeerde alles behalve haar zwaard en de bewegingen van haar tegenstanders.

Ik was met vakantie in een internetloze zone Maar ik ben nu weer bij gelezen.

Spannend vervolg! Ik vertrouw die meneer maar half, volgens mij weet hij van geheim.. hm, ga zo door!

Ha, leuk dat je er nog bent! Ik ben blij dat het bevalt. Ik was net van plan om iets van de volgende strekking te posten: Goed en slecht nieuws, goed omdat het schrijven gaat als een trein, slecht omdat het weinig zin heeft om te posten als lezers het niet bijhouden. Maar jij bent er weer, dus dat helpt

Ik heb trouwens in de eerste post een stukje toegevoegd over een alternatieve manier van commentaar geven, geïnspireerd op iets dat ik in een boek las. Ik wil ermee experimenteren omdat het volgens mij een hele goede manier is om inhoudelijk commentaar te geven/krijgen. Dus als je zin hebt, kijk er eens naar

Ondertussen wordt er verder geknokt...

Het waren er vier. Viermaal half vrouw, half vogel en volledig agressieve verenbaal. Ze doken om beurten uit de bomen naar beneden, maaiden met klauwen maar durfden niet te dicht bij haar wapen te komen. Links afweren, rechts ontwijken, omdraaien… Thaoryn dook onder de aanvalster door naar de hoge kant van de weg, waar ze moeilijker kon worden ingesloten. Ze hield haar zwaard afwerend boven zich, bewoog opzij om een paar klauwen te ontwijken, wachtte het moment af… Een harpij stortte zich van recht boven op haar. Met een snelle beweging stootte Thaoryn het zwaard omhoog. Ze voelde weerstand. Een onmenselijke schreeuw weerklonk, maar veranderde in een zacht gejammer toen het vogelwezen als een slap hoopje bloed en veren op de grond plofte.
Dat was één. Thaoryn keek rond. Twee harpijen zaten in de boom voor haar, woedend krijsend. De derde…
Een klap tegen haar achterhoofd maakte dat duidelijk. Ze tuimelde voorover. Haar handpalmen schuurden open op de stenen. Ze probeerde op te staan, maar werd opnieuw neergegooid door haar belagers. Flapperende vleugels leken overal om haar heen te zijn. Op goed geluk gaf ze een trap. Ze leek iets te raken.
Zwaard. Waar was het? Ze greep een toestekende vogelpoot en gaf een ruk opzij. Een vleugel sloeg in haar gezicht. Er lag geen zwaard naast haar.
‘Vlieg op, klerebeesten!’ schreeuwde ze.
Het was alsof ze haar krassend uitlachten. Eén van hen liet haar tanden in Thaoryns arm zinken, de scherpe tanden van een roofdier. De huurlinge gaf het hoofd een stomp. Toen zag ze waar haar zwaard was gebleven. Het kwam van recht boven op haar af in de klauwen van een kakelend lachende harpij, de punt op haar borst gericht.
Thaoryn rolde opzij en stootte tegen het dodelijk verwonde monster op de grond aan. Een lichtflits kleurde de wereld voor een tel wit. De geur van verbrande veren vulde de lucht. Het zwaard landde met de punt waar ze net nog had gelegen en bleef een moment staan voor het kletterend omviel.
Ze krabbelde overeind en probeerde te ontdekken wat er gebeurd was. De harpij lag stuiptrekkend op de grond naast het gevallen zwaard. Zoagan stond vijf passen verder midden op de weg en schudde zijn handen los.
De twee overgebleven harpijen hielden angstvallig afstand, één op een boomtak en de ander vlakbij op de grond. Toch greep Thaoryn direct naar haar zwaard – en liet het vallen door de schok die ze kreeg. Ze ving het op met haar voet en probeerde het nog eens. Ditmaal gebeurde er niets.
De harpij naast haar maakte een onhandig sprongetje en spreidde haar vleugels om op te stijgen. Thaoryns handen dachten sneller dan haar hoofd: het zwaard doorkliefde de vleugel van het vluchtende monster, dat met haar gezicht op de stenen landde. Twee doden waren niet genoeg om dertig te verjagen en wat ze nu versloeg, hoefde ze straks niet meer tegen te komen.
Het wezen in de boom blies flapperend de aftocht.
‘Ik had meer van je verwacht,’ zei Zoagan, waarmee hij iedere kans op een bedankje voor zijn ingrijpen verspeelde. De tovenaar liep tussen de zielige hoopjes harpij door en draaide degene die het eerst gevallen was om met zijn voet. Zijn kleren waren niet eens gekreukt. Thaoryn inspecteerde de scheuren in haar mouw en voelde aan haar achterhoofd. Haar vingers kwamen rood gevlekt terug.
De laatste nog levende harpij probeerde zich met haar gezonde vleugel overeind te werken, maar liet zich weer vallen toen de punt van Thaoryns zwaard in haar rug prikte.
‘Laat die in leven,’ zei Zoagan terwijl hij het door zijn magie getroffen vogelwezen bestudeerde. De harpij lag verstijfd in een onnatuurlijke houding. De veren staken alle kanten uit en waren deels verschroeid. Ze was duidelijk dood, maar nergens was bloed te zien. Alsof… Nee, ze wás door de bliksem getroffen.
De harpij voor Thaoryns voeten hapte naar adem. De huurlinge sjorde het wezen aan een schouder omhoog, wat een kreeg van pijn ontlokte. Het met grijsbruin dons bedekte gezicht dat haar aan keek, was bijna menselijk, als je de scherpe hoektanden en ver uit elkaar staande ogen negeerde.
‘Blijf,’ zei Thaoryn luid en duidelijk. De meeste harpijen spraken een paar woorden van de mensentaal. Het wezen knikte en vouwde haar intacte vleugel tegen haar lichaam. De andere lag nutteloos uitgespreid over de grond.
‘De jachtpatrouilles komen door de hele vallei heen,’ zei Zoagan, ‘soms ook daarbuiten.’
‘Je meent het?’ riep Thaoryn kwaad, waardoor de harpij ineen kromp. ‘Heb je nog meer van dat soort nuttige informatie? Misschien vóór het te laat is?’
Hij negeerde haar en richtte zich tot hun gevangene. ‘Breng ons naar je koningin, je krihata,’ zei hij.
De harpij keek aarzelend tussen hen heen en weer.
‘Kom op!’ zei Thaoryn en ze gebaarde met haar zwaard over de weg.
Met een onderdrukt kreetje van pijn trok de harpij haar gewonde vleugel naar zich toe en zette zich in beweging.

Een alternatieve manier van feedback verkrijgen om speculaties op te wekken, hmmz Pas je de verhaalloop dan op de speculaties aan?

Ik denk dat Thaoryn een sluw plan bedenkt waarmee ze haar drakenvorm alleen hoeft aan te nemen als die vent er niet bij is, maar waarbij ze het wel wint van de venijnige vliegbeesten.

En wat ik me afvraag is, hoe die meneer de taal spreekt van die vogels. Lijkt me niet geheel voor de hand liggend dat hij dat kan

Ga zo door!

Speculaties zijn sowieso altijd leuk! In grote lijnen ligt het verloop van het verhaal al vast, maar wie weet komt er een idee voorbij dat beter is dan wat ik in gedachten had...
Het is echter vooral zodat ik weet waar de verwachtingen liggen, en of die kloppen met wat mijn bedoeling is. Het kan voorkomen dat ik iets onhandig heb beschreven, waardoor je als lezer compleet op het verkeerde been wordt gezet. Soms is dat leuk, maar op veel momenten juist vooral lastig.

Je verwacht dat ze haar drakenvorm voor hem zal proberen te verbergen. Heb je daarin meegenomen dat ze al wél een keer vrij letterlijk heeft toegegeven wat ze kan (omdat hij het toch al leek te weten)? Ik bedoel dit stuk:
Thaoryn klemde haar tanden op elkaar en haalde diep adem. Het voelde verkeerd om openlijk over de draak te praten. Tegelijk was dat het enige logische om te doen.
‘Ik kan ze vanuit de lucht aanvallen,’ zei ze snel. ‘Ze zullen het niet zien aankomen. Met vuur en klauwen kan ik er een paar uitschakelen, en de schrik zal…’

Interessante vraag, we zullen zien hoe dat zit (of niet )

Hoe dan ook, zoals ik zei: het gaat hard met schrijven. Het net geposte stuk was ook al van een paar dagen geleden Hier een verse. We zijn al over de helft van het hoofdstuk.

Edit: ik bedacht net iets wat ik aan dit stuk wil veranderen, maar heb er vandaag geen tijd meer voor. Er komt dus snel een aanpassing aan.
Edit2: aangepast.
Edit3: Weer aangepast naar aanleiding van commentaar.
Het ging niet hard. Harpijenpoten waren niet gemaakt om lange afstanden te lopen. Maar Thaoryn had geen zin om een discussie te beginnen en nog minder om het onhandig sjokkende wezen te dragen. Dus poetste ze onder het lopen haar zwaard en goot wat water over een doek om tegen haar hoofd te houden, waar af en toe een plotselinge pijnscheut doorheen trok.
‘Is er kans dat ik voor we aankomen meer over het plan zal horen?’ vroeg ze.
Zoagan maakte een afwijzend gebaar. ‘Het zal duidelijk worden als het moment daar is.’
‘En wanneer is dat?’ vroeg Thaoryn. ‘Als we de volledige zwerm over ons heen krijgen?’
Een harpij vloog over op een voorzichtige afstand terwijl ze de heuvel met de ruïne naderden. Even later volgde een tweede, of misschien was het dezelfde; ze waren moeilijk uit elkaar te houden. In beide gevallen leed het geen twijfel dat de zwerm voorbereid was op hun komst. Thaoryn probeerde niet teveel stil te staan bij het beeld dat dit onontkoombaar bij haar opriep: twintig harpijen in een dodelijke hinderlaag.
‘Is het niet veel beter als ik nu al –’ begon ze.
‘Nee,’ onderbrak Zoagan haar scherp.
Thaoryn stond stil. ‘Dit is gekkenwerk! We lopen recht in de val!’ Ze gespte de schede van haar zwaard los en zocht om zich heen naar een beschutte plek met genoeg ruimte voor een draak. ‘Ze verwachten ons,’ zei ze. ‘Twee mensen. Als ik nu –’
‘Je bewaart onze troef,’ zei Zoagan langzaam en dringend, ‘tot ik zeg dat we hem inzetten.’
Thaoryn liet het zwaard aan haar voeten vallen, trok een been op en voelde naar de sluiting van haar schoen. ‘Hoe dacht je me tegen te houden?’ vroeg ze fel. ‘En ga nu niet dreigen met die bliksem van je. Ik weet dat je me nog nodig hebt.’
Zijn blik deed haar even bevriezen. Zijn ogen leken nog donkerder en doordringender dan eerder, alsof hij recht door haar heen keek.
‘Je hebt er geen idee van wat ik je zou kunnen aandoen,’ zei hij zacht.
Vleugelslagen trokken Thaoryns aandacht: een groot aantal vleugels, naderend in snel tempo. Ze telde zes harpijen, donker afgetekend tegen de grijze lucht. Eén van hen kraste iets tegen de anderen en ze splitsten zich op om in twee richtingen boven het aan de grond gebonden drietal te cirkelen, als een ballet van overmaatse roofvogels. Thaoryn bukte en pakte haar zwaard op, klaar om het uit de schede te trekken bij de eerste verkeerde beweging. Het was onmogelijk om alle harpijen tegelijk in de gaten te houden zonder kramp in haar nek te krijgen, maar ze deed toch een poging.
Degene die de leiding leek te hebben, riep opnieuw iets en het kostte de huurlinge een paar tellen om de scherpe lettergrepen te herkennen als haar eigen taal. ‘Wat willen jullie?’
Zoagan had het eerder door dan zij en riep meteen terug: ‘Ik wil jullie koningin spreken!’
Thaoryn draaide zich om in een poging naar de sprekende harpij te blijven kijken. Het was weer een vrouw, net als haar vijf metgezellen. Ze kon zich niet herinneren ooit een mannelijke harpij gezien te hebben.
‘Waarvoor?’ kraste het vogelwezen.
‘Dat is enkel bestemd voor de oren van de koningin,’ antwoordde de tovenaar. Hij stond stil met zijn blik omhoog gericht en Thaoryn besloot zijn voorbeeld te volgen. Van verder ronddraaien zou ze enkel duizelig worden. Samen moesten ze toch de volledige cirkel in beeld kunnen houden, al was het geen samenwerking waar ze veel vertrouwen in had.
De aanvoerster verscheen in haar blikveld en sprak: ‘Ik ben koningin Rakha’s persoonlijke raadgeefster. Wat zij hoort, hoor ik ook!’
‘Dat verandert niets,’ zei Zoagan op zijn inmiddels akelig bekende, vanzelfsprekende toon.
Het bleef een tijdje stil, afgezien van het ritmische slaan van zes paar vleugels. Toen kraste de raadgeefster iets onverstaanbaars. De gewonde harpij, die ineengedoken langs de rand van de weg zat, reageerde met een ratelende stroom schelle klanken. Thaoryn had nooit veel kans gehad om de harpijentaal te bestuderen, zelfs al zou ze het willen, maar sommige klanken leken opvallend veel op imitaties van het zoeven van een zwaard of het flitsen van de bliksem.
‘Goed,’ riep de aanvoerster nadat het korte gesprek was afgelopen. ‘Ik kan jullie meenemen, maar als gevangenen, ongewapend en onder bewaking. Jullie kunnen pas weg als de koningin dat beslist!’
‘Akkoord,’ antwoordde Zoagan voor Thaoryn de voorwaarden zelfs maar had kunnen verwerken. Ze wierp hem een woedende blik toe. ‘Waar ben je in vredesnaam mee bezig?’ siste ze.
Hij gaf geen antwoord. Een harpij doken op haar af, klauwen uitgestrekt. Eén klauw graaide naar haar zwaard en ze trok het opzij terwijl ze een snelle inschatting maakte van haar kansen. Zes stuks, plus misschien die gewonde op de grond…
Zoagan schudde zijn hoofd, alsof hij haar gedachten las. Met opeengeklemde kaken slingerde Thaoryn haar wapen de berm in. Beter dat dan die fladderende ondingen ermee vandoor laten gaan. Een tel later grepen twee harpijen haar ieder bij een bovenarm en kwamen haar voeten los van de grond.

Hey! Je hebt om commentaar van het Tipp-ex Team gevraagd, een tijdje geleden, dus ik ben eens komen aanwaaien om te lezen. In het aanvraagtopic heb je drie punten neergezet waar je commentaar op wilt en ik zag tussendoor ook nog vragen aan de lezers, die neem ik dan ook maar mee. :)

Het eerste punt: Is het een goed begin?
Ik vind van wel. In de reacties heb ik al gezien dat veel mensen de eerste zin niet spannend genoeg vonden, maar zoals hij er nu staat, vind ik hem eigenlijk wel interessant. Vooral omdat je er twee zinnen later achterkomt dat ze daar niet is om het dorp te redden, wat ik in eerste instantie verwacht had. Meteen een draai in de eerste alinea.
Als ik het begin nu even interpreteer als het hele eerste hoofdstuk, dan vind ik het nog steeds een goed begin. Een paar lezers schreven dat ze het niet zo pakkend vonden, geloof ik, maar mij pakte het direct. Je begint niet in een actiescène, maar je zet ons lezers effectief op een spoor en introduceert daarna pas het grotere geheel van de situatie. Voor mij werkte het.
Wat Thaoryns geheim betreft, ik heb de eerste versie niet gelezen, maar hier had ik in elk geval niet direct door dat zij zelf de draak is. Dat vermoeden kwam pas op het moment dat ze moeite doet om zich eruit te kletsen.
Deze zin vond ik meesterlijk:

MarquiseCarabas schreef:Ze zou vaker draken moeten verslaan. Het leverde zoveel meer op dan kobolden en struikrovers.

Op dat moment wist ik het nog niet en vond ik de zin al grappig, zo droog, maar het krijgt nog net een extra laagje, als het ware, wanneer de lezer haar geheim ontdekt.

Je tweede vraag: Maakt het nieuwsgierig naar de rest van het verhaal/boek?
Zeker! Ik denk dat ik ga meelezen, niet uit opdracht maar omdat ik het oprecht een interessant verhaal vind. Je hebt Thaoryns geheim heel goed verborgen gehouden - niet te lang, niet te kort. Natuurlijk moet je het niet in de eerste zin weggeven, maar als je in het eerste hoofdstuk niet duidelijk maakt wat het conflict in je verhaal is, dan zijn je lezers niet geïnteresseerd en dat heb je dus goed gedaan. :)
Ik interpreteer het conflict nu maar even als Thaoryns conflict met zichzelf en het draak-zijn en de daaruit volgende isolatie, aangezien de 'context' van haar bestaan (en het grotere geheel van de wereld waarin ze leeft) nog niet duidelijk is, maar dat is op dit moment al genoeg om het interessant te maken. Daarbij is de introductie van de tovenaar en de harpijen meteen een gigantische sprong voorwaarts en omhoog wat spanning betreft.

Tenslotte: Zijn spanningsopbouw en tempo goed?
Jep. Hey, ik heb algemeen niks aan te merken. Je gaat er niet te snel doorheen, staat stil bij de juiste scènes en details, alles prima. Ik las in Christians reacties dat er af en toe wat dingen dubbelop staan, die heb je er volgens mij al uitgehaald, want ik heb ze niet gezien. ;) Er is één stuk waarbij ik 'Huh' dacht, aan het eind van hoofdstuk 1. Christian heeft het ook aangestipt:

MarquiseCarabas schreef:Ze bond het bebloede onderhemd om haar arm heen.

Ik zou het uitgebreider beschrijven, omdat dit zo vreemd staat na die hele transformatie. Veel pijn en gedoe en god, ze is een draak, en dan even één-twee-hup verbandje er omheen. Ik was ook in de war omdat je 'arm' schrijft en ik dat woord niet met drakenanatomie associeer.

Over het algemeen dus alles dik in orde. Je hebt geen commentaar op je schrijfstijl gevraagd, maar je krijgt het toch, omdat ik stikjaloers ben en je dat even moet weten. :D Serieus. Je schrijft heerlijk. Ik vind het vooral fantastisch dat je zoveel actieve werkwoorden gebruikt. Dat klonk even heel technisch, maar je snapt wat ik bedoel - je schrijft levendig, je personages zijn iets aan het doen, in beweging, en de wereld heeft kleur en geur.
Er zijn een paar zinnen die ik minder vind en daardoor opvallen, omdat alles eromheen zo heerlijk is, en als je wil kan ik die aanstippen (in een pb dan, anders vervuil ik je topic nogal), maar dat laat ik aan jou over. Zeg het maar als je dat wilt. :)

Laatste vraagje: hoe spreek je Thaoryns naam uit? Aangezien je personages er al moeite mee hebben, durf ik het niet meer zelf te bedenken.

Lang commentaar, ik hoop dat je er iets mee kan; het is wel voornamelijk commentaar op stukken die je al een aantal keer hebt aangepast, je hebt nog niet zoveel meer gepost. (Ja, dat is een hint om een stuk te posten!)

Liefs,
Melian


Edit: ik scrolde net omhoog om je nieuwe stukje nog eens te lezen en toen schoot me weer iets te binnen dat ik had willen zeggen. Je begint af en toe een zin met 'maar'. Ik zou je nog willen aanraden om daar eens naar te kijken, want vaak denk ik dat de zin sterker wordt als je dat niet doet. Als je een voorbeeld van zo'n zin wil, geef even een gil, dan zoek ik het op. :)

Waauw dankjewel Die post maakte een toch al goede dag tot de beste van de afgelopen veel tijd!

Ik heb met een aantal dingen flink zitten puzzelen, zoals op welk moment het verhaal moest beginnen en de opbouw van de onthulling van Thaoryns geheim, en ben best tevreden met deze versie, dus fijn om te horen dat jij er ook zo over denkt! Het 'actief' schrijven is ook iets waar ik steeds meer op let, soms schrijf ik een zin passief en dan streep ik hem meteen door om er iets anders van te maken. Vanaf hoofdstuk twee ben ik ook erg bezig met gevoelens laten blijken door acties, volgens mij was dat daarvoor nog iets minder.

Over het verbandje-stuk: om de een of andere reden was ik, toen ik dat schreef, ervan overtuigd dat het zou afdoen aan het slot van het hoofdstuk om daar meer woorden aan te besteden. Het belangrijkste, de transformatie, was geweest, nu moest ze wegvliegen en klaar. Door het commentaar van Christian en jou denk ik dat het inderdaad uitgebreider moet, dus daar ga ik een keer voor zitten.

Ik hoor graag welke zinnen je minder vindt! Ik weet dat ze er zijn, en zou waarschijnlijk ook wel over een paar struikelen als ik het grondig herlees, maar een beetje hulp om ze te vinden is zeer welkom
De 'Maar'-zinnen heb ik even doorgekeken met Ctrl-F en je hebt gelijk, er zijn er veel waar die 'maar' beter weg kan. Bij anderen vind ik hem wel nodig, maar ik zal ze een keer allemaal langs lopen.

Ik spreek Thaoryn redelijk fonetisch uit als "Thaa-oo-rin", waarbij de 'th' ergens op de lijn tussen een kale T en een Engelse TH zit, maar het wisselt wel eens waar precies Het aparte van die naam is dat ik heb oorspronkelijk heb bedacht in een Engelstalige context, waar het dus een echte Engelse TH en R waren en een A die meer richting E ging. In middels is de uitspraak dus naar Nederlands verschoven maar dat zal wel de reden zijn dat het een beetje een lastige naam is Daarnaast past het vooral compleet niet binnen de klanken waar de Rukasvoordenaars aan gewend zijn...

Ik ga vandaag weer een stuk verder schrijven, hopelijk wordt het lang genoeg om meteen te posten!

Bennik weer ;-)

Dat was nu bijna twee weken geleden.

vind ik een heeeel lelijke zin om je hoofdstuk te beginnen :p zet dan desnoods iets van 'twee weken later liep thaoryn weer als vanouds over pad blabla velugel/arm genezend blabla :P

Een hint van een glimlacht speelde rond zijn mondhoeken.
->
Een hint van een glimlach speelde rond zijn mondhoeken.

Hm, ik vraag me beetje af waarom ze uberhaupt naar draakvorm shift, als ze kan kiezen wanneer...

Zoagan stond stil en draaide zich met een ruk naar haar om. Vanuit de schaduw van zijn kap staarde hij haar een paar tellen zwijgend aan. ‘Ik heb je ingehuurd om te vechten,’ zei hij zacht, ‘niet om vragen te stellen.’

Het plotseling omdraaien en het zacht praten strookt niet helemaal met elkaar vind ik ;-)

‘We dringen eerst door tot de koningin,’
Rare zin xD

Boven haar hoofd klonk een half vrouwelijke, half dierlijke krijs. Thaoryn trok haar zwaard en draaide zich om. Scherpe klauwen schampten haar schouder.

Echt? :( Eerst schreeuwen, dan aanvallen? :( ZUCHT ALTIJD HE XD

Ik mis een beetje motivatie voor de harpijen om aan te vallen. Een enkel zinnetje zou al genoeg zijn, iets van dat het territoriale wezens zijn bv

Also, hoooeeeee raak je als zwaardvechter je zwaard kwijt? :\ Dat is echt heeeeel heel erg dom xD Ik vind haar beter dan dat, zoals je haar nu hebt neergezet als begenadigd zwaardvechter.

De huurlinge sjorde het wezen aan een schouder omhoog, wat een kreeg van pijn ontlokte.
kreet

[quote='-Maaike-']Een alternatieve manier van feedback verkrijgen om speculaties op te wekken, hmmz :P Pas je de verhaalloop dan op de speculaties aan? (A)[/quote]
Igneal! :P

Dus poetste ze onder het lopen haar zwaard
Braaf. Ook al zou ik persoonlijk niet aan zon scherp wapen zitten te friemelen onder het bergwandelen xD

Een harpij vloog over op een voorzichtige afstand terwijl ze de heuvel met de ruïne naderden.
kommaatjes please :P dit leest niet lekker

‘Je hebt er geen idee van wat ik je zou kunnen aandoen,’ zei hij zacht.
Bweh, altijd van die stereotype loze dreigementen. Hij heeft haar nodig, dat is duidelijk, dus ja... Iets te stereotype voor me :p

een groot aantal vleugels
aangezien het er zes zijn, lijkt 'een dozijn vleugels' me mooier staan hier. persoonlijke voorkeur ;-)

directe raadgeefster
wat is dan een indirecte raadgeefster? XD rechterhand ofzo misschien wat beter op zijn plaats hier

Waarom nemen de harpijen ze mee? Waarom niet gewoon afslachten, dit is echt archtype dom xD

én klauw sloeg het zwaard uit haar handen.
Alweeeer? You disappoint me, Thaoryn! :O

Algeheel dit hoofdstuk tot nu toe: een beetje brawlen met de voetsoldaten, ik raak hierdoor wel een beetje in de war qua krachtverschil; waar zit thaoryn op de schaal in haar menselijke vorm, waar in haar drakenvorm, en waar zit de tovenaar?

Ik weet niet of het de bedoeling is dat lezers op elkaars reacties gaan reageren, maar ik kan het niet laten. Sorry als dat iemand stoort.

Christian Damen schreef:Zoagan stond stil en draaide zich met een ruk naar haar om. Vanuit de schaduw van zijn kap staarde hij haar een paar tellen zwijgend aan. ‘Ik heb je ingehuurd om te vechten,’ zei hij zacht, ‘niet om vragen te stellen.’

Het plotseling omdraaien en het zacht praten strookt niet helemaal met elkaar vind ik ;-)

Oneens. Marquise zet hem systematisch neer als een mysterieuze figuur-met-kap die onder de meest bizarre omstandigheden zijn kalmte bewaart. Sowieso, aangezien hij haar eerst een paar tellen zwijgend aanstaart, zou ik het vreemder vinden als hij met stemverheffing praat of zelfs begint te schreeuwen.

Christian Damen schreef:‘Je hebt er geen idee van wat ik je zou kunnen aandoen,’ zei hij zacht.
Bweh, altijd van die stereotype loze dreigementen. Hij heeft haar nodig, dat is duidelijk, dus ja... Iets te stereotype voor me :p

Ik denk dat hij vindingrijk genoeg is om iets te verzinnen dat zij heel onaangenaam vindt, waarbij hij haar niet tot pulp reduceert, zodat ze hem alsnog kan helpen. I dunno, zoals de tovenaar overkomt vind ik dit geen loos dreigement. Hij weet dingen over haar. Die informatie lijkt me gevaarlijker voor haar dan zijn bliksem.

Christian Damen schreef:Also, hoooeeeee raak je als zwaardvechter je zwaard kwijt? :\ Dat is echt heeeeel heel erg dom xD Ik vind haar beter dan dat, zoals je haar nu hebt neergezet als begenadigd zwaardvechter.

Begenadigd zwaardvechter, oké, maar op onbekend terrein + zeurende pijn in arm + tegen vier harpijen waar ze - voor zover ik dat uit de tekst kan halen - weinig ervaring mee heeft + ze wordt van meerdere kanten aangevallen, waaronder van boven, wat nu niet bepaald de eerste richting is waaruit mensen normaal gesproken een aanval verwachten... Mwah.

Christian Damen schreef:Waarom nemen de harpijen ze mee? Waarom niet gewoon afslachten, dit is echt archtype dom xD

Waarom dom? Misschien hebben de harpijen wel een achterliggende reden die in dit stuk gewoon nog niet naar voren komt, omdat Thaoryn en Zoagan de reden niet kennen. Dat ze bang zijn voor wat de tovenaar kan aanrichten als ze niet braaf doen, lijkt me ook niet onlogisch. Beter meenemen naar de koningin en voorkomen dat er nog meer harpijen sterven, dan protesteren en het risico lopen dat hij de groep uitroeit en dan alsnog bij de koningin gaat buurten.

Christian Damen schreef:én klauw sloeg het zwaard uit haar handen.
Alweeeer? You disappoint me, Thaoryn! :O

Ze let niet op, de tovenaar doet net iets raars, twee harpijen komen uit het niets. Als ze het zwaard maar losjes vast heeft, is dit niet raar.

En @Marquise:

MarquiseCarabas schreef:Daarnaast past het vooral compleet niet binnen de klanken waar de Rukasvoordenaars aan gewend zijn...

Dit klinkt logisch, dat was me ook al opgevallen. Bedankt voor de uitleg. ^^

Zo, nadat ik het forum heb kapotgemaakt post ik hem nog een keer :D

Reageren op reacties is altijd prima lijkt me :P Als we maar niet overflooden ^^

Oneens. Marquise zet hem systematisch neer als een mysterieuze figuur-met-kap die onder de meest bizarre omstandigheden zijn kalmte bewaart. Sowieso, aangezien hij haar eerst een paar tellen zwijgend aanstaart, zou ik het vreemder vinden als hij met stemverheffing praat of zelfs begint te schreeuwen.
- Schreeuwen zou inderdaad raar zijn, maar ik vind het zachte praten hier een beetje onlogisch. Gewoon normaal volume leek me logischer. Maar daar verschillen we gewoon in mening denk ik :p

Ik denk dat hij vindingrijk genoeg is om iets te verzinnen dat zij heel onaangenaam vindt, waarbij hij haar niet tot pulp reduceert, zodat ze hem alsnog kan helpen. I dunno, zoals de tovenaar overkomt vind ik dit geen loos dreigement. Hij weet dingen over haar. Die informatie lijkt me gevaarlijker voor haar dan zijn bliksem.
- Desnoods kan ze *hap* doen :P Maar mijn punt was vooral dat dit echt dé klassieke bedreiging is "Je hebt geen idee wat ik allemaal kan", dat viel me gewoon wat minder lekker.

Zo'n beetje regel nummer 1 van zwaardvechten (tenzij bepaalde stijlen ed), is dat je je zwaard niet kwijtraakt. Als je als zwaardvechter je zwaard loslaat, sta je namelijk redelijk 'machteloos'.
Ik neem hier overigens ook onderbewust (besef ik me nu) het feit mee dat in de vorige versie, thaoryn een zwaardvechttoernooi had gewonnen.
Maar de hele zwaardkwijtraak hebben carabas en ik gister al uitgebreid besproken :P Het blijft vooral heel lastig omdat iedereen een andere techniek heeft, en ik die van Thaoryn nog niet echt goed heb kunnen uitlezen. Ook haar wapenrusting is niet volledig duidelijk; veel strijders gebruiken ook armbeschermers, en dan leer je je val daarmee te breken ipv met je handen waardoor je je zwaard kunt vasthouden. Aan de andere kant is het zwaard van thaoryn weer erg groot, dus wordt dat ook weer bemoeilijkt. Een lastig punt, maar La Marquise komt wel met een mooie vechtstijl :p

Waarom dom? Misschien hebben de harpijen wel een achterliggende reden die in dit stuk gewoon nog niet naar voren komt, omdat Thaoryn en Zoagan de reden niet kennen. Dat ze bang zijn voor wat de tovenaar kan aanrichten als ze niet braaf doen, lijkt me ook niet onlogisch. Beter meenemen naar de koningin en voorkomen dat er nog meer harpijen sterven, dan protesteren en het risico lopen dat hij de groep uitroeit en dan alsnog bij de koningin gaat buurten.
- Hadden we gisteravond ook al lange discussie over xD Ik denk dat ik de samenleving van de harpijen verkeerd heb ingeschat, resultaat van het feit dat harpijen ook in andere verhalen worden gebruikt en je er dan automatisch een idee bij gaat vormen. De rest van het stuk zal wel eea duidelijker maken, ik zal het nog steeds dom van ze vinden, maar niet raar :p

En die tweede keer is ook niet raar, gewoon dom. Zoals het beschreven wordt, komt het op mij over dat ze ze ziet aankomen (anders weet je niet van gestrekte klauwen) en laat ze zich bijna bewust ontwapenen. Maar hier ook al over gehad :p En dat ze niet zou opletten in deze situatie past, wederom, niet bij het idee van haar kwaliteiten als zwaardvechter die ik tot nu toe in beide versies van haar heb gekregen.

Christian Damen schreef:Zo'n beetje regel nummer 1 van zwaardvechten (tenzij bepaalde stijlen ed), is dat je je zwaard niet kwijtraakt. Als je als zwaardvechter je zwaard loslaat, sta je namelijk redelijk 'machteloos'.

Daar ben ik het wel mee eens, maar ik vind dat het feit dat Thaoryn hier eigenlijk vrijwel onvoorbereid staat wel meespeelt.

Christian Damen schreef:Het blijft vooral heel lastig omdat iedereen een andere techniek heeft, en ik die van Thaoryn nog niet echt goed heb kunnen uitlezen. Ook haar wapenrusting is niet volledig duidelijk; veel strijders gebruiken ook armbeschermers, en dan leer je je val daarmee te breken ipv met je handen waardoor je je zwaard kunt vasthouden. Aan de andere kant is het zwaard van thaoryn weer erg groot, dus wordt dat ook weer bemoeilijkt.

Aangezien nog niet alles duidelijk is over haar, vind ik ook dat je er op zulk detailniveau niet echt iets over kan zeggen. Nu weten we nog te weinig om iets raar of dom of onlogisch te vinden. Misschien had ze wel een slim plan met het zwaard-laten-vallen. Oké, nee, dat denk ik niet echt, maar ik vind dat een lezer niet bij elke alinea moet gaan nadenken of het wel klopt. Er zijn gewoon nog zoveel onbekende variabelen dat we over de meeste dingen niet eens een uitspraak kunnen doen.
Daarbij: harpijen bevechten is nog iets anders dan mensen bevechten. In deze versie heeft ze geen toernooi gewonnen, het gevecht met de draak was volkomen gefaket en verder weten we alleen dat ze een zwaard met zich meesleept, dus over haar kwaliteiten als zwaardvechter zijn we eigenlijk helemaal niet op de hoogte. Struikrovers en kobolden, zegt ze ergens - hoe goed díé kunnen zwaardvechten weten we ook al niet. Wat jij in je eerste commentaar ook al zei: we hebben gewoon geen idee waar Thaoryn zit op de schaal van kindje-met-plastic-zwaard naar Aragorn.

En nu houd ik mijn mond, want het is helemaal mijn verhaal niet en als jullie het er al over gehad hebben, is mijn commentaar niet meer nodig. ^^'
*gaat geduldig wachten op meer leesvoer*