Online Verhalen

Ook iets meer dan 700 woorden, sorry :p het is al drastisch ingekort en ik was bang dat, door meer weg te halen, de sfeer verdwijnt. Hopelijk zit ie er nog wel in xD
Dit komt uit hetzelfde verhaal als opdracht 1. De andere helft van de tweeling komt deze keer aan de beurt :p Hopelijk snappen jullie er iets van, het is namelijk een beetje vreemde wereld waar ie inzit :p

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------



Christopher duwde de takken van de bessenstruiken voorzichtig uit elkaar. Het hertenpad was leeg. Zijn blik schoot van de oranjegouden hemel, langs de smalle bomen, terug naar het pad. Geen enkele beweging was zichtbaar, zelfs de wind hield haar adem in. Het klopte gewoon niet.
Hij probeerde zijn lichaam zachtjes door de bosjes te wringen, maar het gekraak van de takken klonk veel te luid. Vanuit zijn ooghoeken zag hij een beweging. Hij was weer gevonden.
Hij staakte zijn poging om stil te zijn en stormde de bosjes uit. Zacht geruis achtervolgde hem.
De vele bessenstruiken liepen over in een bos met versteende woudreuzen. Elke voetstap kaatste luid terug. Onbewust werd Christophers pas trager. Kippenvel sloop over zijn armen terwijl hij om zich heen keek. Zijn ademhaling veroorzaakte fluisteringen die niet van hemzelf leken te zijn.
Witte mist kolkte naar hem toe en greep naar zijn voeten. Aan de zijkant zag hij een gedaante langs een boom glijden. Veel te dichtbij!
Christopher rende. Zijn haastige voetstappen werden gedempt door de mist, waardoor de andere geluiden nog harder werden. Het hese gelach dat zoveel op het zijne leek. De smekende stemmen. De jammerkreten.
Een klein meisje doemde op. Haar gezicht was voor een deel weggereten en bloed bevuilde haar grijze lompen. Christopher wist slippend uit te wijken.
Voor hem verscheen een klein jongetje. Zijn ogen waren uit zijn hoofd gerukt en zijn armen sleepten op een misselijkmakende manier achter hem aan. Christopher schoot snel naar links.
Weer een kind, weer verminkt en onder het bloed. Hij probeerde ze te ontwijken, maar elke keer dook er weer een nieuwe op. Dit was niet echt. Ze waren dood, hij had ze bevrijd, verlost van hun noodlot. Waarom kwamen ze terug om te spoken?
Een ineengedoken jongen vormde zich voor hem. Zijn schouders schokten van het huilen. Christopher stopte abrupt. De jongen hief zijn hoofd op. Zijn wangen waren rood en glinsterden van de tranen. Het was de uitdrukking op zijn gezicht die Christopher op zijn knieën deed vallen.
“Niet weer, Hayden,” smeekte hij. “Alsjeblieft. Wat kan ik doen?”
“Ellie?” sprak Hayden, maar het was niet zijn stem. Deze was oud en krakerig.
Christopher knipperde met zijn ogen. Hayden veranderde in een jonge man met grijs haar. Christopher krabbelde naar achteren. Kyle!
“Ellie, speel je weer verstoppertje?”
Christopher kwam langzaam overeind. Kyle zag er anders uit dan de laatste keer dat hij hem gezien had. Zijn ogen waren vreemd, de normaal grijze iris was helemaal kleurloos.
Het begon Christopher te dagen. Dit was de echte Kyle, niet de gespiegelde versie. En hij was de mede-eigenaar van de spiegelwinkel. Hij wist waar hier ergens een portaal zat!
“Kyle, ik moet hier weg. Waar zit jullie portaal?” Vanuit zijn ooghoeken zag hij vormeloze gedaanten over het pad sluipen.
“Ellie?” vroeg Kyle onzeker
“Ja, ik ben Ellie,” zei Christopher kortaf. “Waar zit jullie portaal?”
De man glimlachte verrukt. “Ellie, je bent weer terug!”
“Vertel me waar dat portaal is of ik ben weer weg.”
“Het bloesembos natuurlijk. Maar Ellie-”
Christopher sprong net op tijd overeind. Een vormeloze gedaante dook op de plek waar hij een seconde geleden had gezeten. Hij wist de kille aanraking te ontwijken en rende zo hard als hij kon weg.
De mist kroop tussen de versteende woudreuzen dichterbij. Jammerkreten probeerden zijn aandacht te trekken. Christopher hield zijn blik strak op de volgende overgang gericht. De kinderen waren alleen maar herinneringen geweest. Hij zou niet toestaan dat hij zich door zijn eigen geest liet beduvelen.
Hij rende door de overgang heen en kwam uit op een heuvellandschap. Drie manen verlichtten de zachtroze bloesem die een paar meter verder van hem op de grond dwarrelde.
Met vernieuwde hoop sprintte Christopher naar het bloesembos. Hij zigzagde tussen de bomen door, probeerde de jagende spiegelwezens voor te zijn. Hijgend keek hij om zich heen.
Waar was dat verdomde portaal?
Even zag hij niets meer dan witte bomen en bloesem, toen viel hem een bruin vlak op. Het portaal!
Hij zette nog een laatste keer aan. Nog een paar stappen en hij zou vrij zijn. Eindelijk zou hij Hayden weer zien en…
Een gestalte stapte achter het portaal vandaan. Christopher kwam slippend tot stilstand. Alle energie verdween uit zijn lichaam toen hij Sebastian herkende.
“Tuttutut, je niet aan onze overeenkomst houden.”
IJskoude handen sloten zich om zijn polsen en trokken ze met een ruk omhoog. Een trap tegen zijn benen dwong hem op zijn knieën. Zijn haren verborgen de machteloze tranen die over zijn wangen rolden. Hayden, het spijt me.

Witte mist kolkte naar hem toe en greep naar zijn voeten. Aan de zijkant zag hij een gedaante langs een boom glijden. Veel te dichtbij!

Uhm, wat? Dat eerste stukje is onduidelijk, terwijl de tweede en derde zin weer wel heel duidelijk zijn. Wat bedoel je met die eerste zin?


Verder in het algemeen vind ik het jammer dat je in de verleden tijd schrijft, dat haalt naar mijn idee juist een beetje de vaart uit het verhaal. Aangezien dit onderdeel is van een groter geheel, zal dat wel komen omdat de rest van je verhaal in de vt staat, hier staat dat naar mijn idee net niet helemaal lekker.

Goed stuk en spannend! Wel jammer dat je geen losstaande stukken instuurt, maar onderdelen van een groter geheel. Hierdoor wordt het wat minder makkelijk leesbaar. Als reclame werkt het wel goed, want ik ben benieuwd naar het hele verhaal

Ik bedoelde met die zin van die mist vanuit de grond opstijgt en dan in flarden door het bos dwaalt. Klinkt eh... logisch? xD Hmm.... ik ga eens kijken of ik de mist er beter in kan zetten, of gewoon weg kan laten. Maar het geeft wel beter sfeerbeeld met de opduikende herinneringen... hm. Daar ga ik nog even over nadenken :p

Ja he, ik zat ook al over te denken om het in tt te zetten. Maar om precies de reden die je noemde heb ik het niet gedaan :p

Het heeft zijn voor- en nadelen ja, dat uit een groter geheel plaatsen. Voordeel dat je betere personages erin kan plaatsen en meer lagen, maar ja, soms is het stuk te kort om de laag te snappen xD Het punt is eigenlijk dat ik niet van plan ben om het gehele verhaal online te zetten, dus elk beetje feedback is dan meegenomen. En als het dan door zoveel mensen wordt nagekeken, moet iig één ding van het verhaal goed zijn xD

Oh, ik ben eigenlijk wel benieuwd, hoe zie je alles voor je? Wat er zo ongeveer aan de hand is?

Omdat ik een uitdaging niet kan weerstaan heb ik eens gekeken wat ik zou weglaten... Hieronder het resultaat! (129 ipv 161 woorden)

Voorzichtig duwde Christopher takken van een bessenstruik uit elkaar. Zijn blik schoot van de oranjegouden hemel, langs de smalle bomen, terug naar het pad. Het hertenpad was leeg. Niets bewoog. Zelfs de wind hield haar adem in.
Voorzichtig wrong hij zich langs de bosjes. Sommige takjes kraakten onder zijn gewicht en hij kromp ineen.
Daar! Beweging.
Hij liet alle voorzichtigheid varen en stormde de bosjes uit. Zacht geruis achtervolgde hem. De bessenstruiken maakten plaats voor versteende woudreuzen terwijl hij verder sprintte. Iedere stap galmde door het bos.
Zijn passen vertraagden. Kippenvel sloop over zijn armen terwijl hij om zich heen keek. Zijn ademhaling veroorzaakte fluisteringen die niet van zichzelf leken te zijn. Plots greep er witte mist naar zijn voeten. Een gedaante gleed langs een boom. Veel te dichtbij!

Het lijkt mij een fantasy wereld. Hierin is hij (Christopher) door een kwaadaardig persoon in een donker bos gedumpt waar er slierten mist over de grond dwalen. In dit donkere bos rent hij en 'botst' tegen mensen op, die zijn herinnering blijken te zijn. Elke keer keert hij zich en rent een andere kat op, waar weer een herinnering opdoemt. Waarschijnlijk herinneringen van mensen die hij niet heeft kunnen redden oid?
Uit deze bij gebrek aan beter woord 'memorytrap' probeert hij te komen door middel van een niet uitgelegde portaal (die vast wel in je verhaal duidelijk wordt). Dit doet hij voor zijn tweelingbroer.

Master of weglaten is opgestaan :p ziet er goed uit, hoewel ik een paar zinnen anders zou doen. Maarja, met klakkeloos overnemen ontwikkel je geen eigen stijl van xD hoe doe je dat eigenlijk? Heb je soort schema in je hoofd of ga je gewoon zinnen omgooien waar dat kan?

Masterbreel, je verhaal klopt grotendeels, jeej alleen paar details, maar daarvoor heb ik eigenlijk niet genoeg info gegeven, denk ik :p

Vind het een apart verhaal, het lijkt wel een droom, vooral omdat hij Hayden vaker ziet die eerst in Kyle verandert. Er vielen me een paar dingen op:

Het hese gelach dat zoveel op het zijne leek. De smekende stemmen. De jammerkreten. = misschien kun je beter achter leek en stemmen komma's plaatsen dat het één zin wordt.
maar elke keer dook er weer een nieuwe op = een nieuw


Verder begrijp ik het stuk bij het portaal niet, hij herkende Sebastian en denkt vervolgens het spijt me Hayden. Was de overeenkomst tussen Christopher en Hayden en werkte Sebastian met Hayden samen? Of zie ik nou iets over het hoofd?

Verder vind ik het wel een heel mooi spannend verhaal, vooral omdat je er niet echt iets van kunt maken

Groetjes Blieje

Ik heb bij de eerste zin die je aanhaalt juist ervoor gekozen om het zo neer te zetten. Voor mijn gevoel geeft dat meer impact :p
En bij de tweede zin is nieuwe gewoon goed hoor :p als er 'kind' achter had gestaan, dan klopte nieuw wel. Maar om nu nieuw neer te zetten wordt de zin zo raar van xD

Christopher is de tweelingbroer van Hayden, die in het eerste fragment een gesprek had met Scarlett. Christopher is opgesloten geraakt in de spiegelwereld (daardoor is die wereld zo vreemd xD) en wil ontsnappen om zijn broer te helpen. Maar die motivatie waarin dat uitgelegd wordt zit daarvoor, bedenk ik me nu :') het is voor mij zo duidelijk dat ik dat telkens vergeet xD
maar degene die hem achtervolgen zijn spiegel-Kyle en spiegel-Sebastian. De gewone Sebastian is dood en de gewone Kyle is verdronken in herinneringen van zijn vrouw, Ellie. Dat is gelijk het gevaar van de spiegelwereld, je kan verdrinken in je herinneringen. Dat probeerde de wereld ook bij Christopher te doen (vandaar die kinderen), maar hij had het geluk dat hij op Kyle stuitte :p

Pfoe, hele uitleg xD hopelijk is het nu allemaal iets duidelijker! Ik moet toch maar eens stukken met meer uitleg kiezen voor die opdrachten :')

Ik ga opzoek naar zinnen met teveel ‘vulwoorden’. In mijn hoofd heb ik inmiddels een lijstje met woorden die in mijn verhalen standaard in zinnen belanden die ingekort kunnen worden. '

‘Was’ is daar een goed voorbeeld van. Bijna alle zinnen met 'was' kun je tot enkele, veel actievere, woorden inkorten. In dit geval zoals ‘Geen enkele beweging was zichtbaar.’ Tot ‘Niets bewoog.’

‘Werd’ ook trouwens, dit woord wordt erg veel gebruikt in ieder verhaal en helaas vaak in de meest passieve vorm. Bijna iedere zin kun je zo omschrijven dat het een overbodig woord wordt (en bovendien wordt de nieuwe zin gegarandeerd korter en actiever!) Zoals ook in ‘Onbewust werd Christophers pas trager.’ Dat is meer ‘show-don’t-tell’ als je er ‘Zijn passen vertraagden’ van maakt. Onbewust is in mijn ogen ook een onnodig vulwoord. Dat blijkt al aan hoe je 'zijn passen vertraagden' neerzet. Ander had ik er "Hij sloop verder" van gemaakt, sluipen is een veel bewustere handeling.

‘Leken’en ‘onbewust’ ‘bijna’ ‘soort van’ ‘ongeveer’ ‘bijna als’, dat soort woorden zijn voor mij ook signalen dat ik iets te veel probeer uit te leggen. Ik probeer zo spaarzaam mogelijk te zijn met dat soort vage woorden, ze voegen weinig tot niets toe en maken zinnen onnodig ingewikkeld.

“Hij was weer gevonden.... ... ... ... Veel te dichtbij!”
Dat stuk is voor mijn gevoel te langdradig. Het is daar een korte, snelle achtervolging. De hoofdpersoon is angstig, op de vlucht en opgejaagd. En het voelt gewoon allemaal net te lang ofzo.


En over al het bovenstaande: Vind ik dan he Zijn vast boel mensen niet met me eens.

Maar ben er van overtuigd dat jouw stukje binnen de woordenlimiet kan en er bovendien aan snelheid/spanning door wint!

Zal me nu weer terugtrekken tot de organiserende rol

Mooi stuk. Maar ik begrijp niet waarom Christopher 'Ellie' wordt genoemd? Of begrijp ik het verkeerd. Die kinderen waren echt fantastisch, serieus. Ik zag echt beelden door m'n hoofd flitsen, waar ik helemaal blij van werd. Dat je over het aantal woorden zit moet niet zo'n probleem zijn. De spanning en snelheid blijven er in zitten.

Dank je voor de uitleg, Tijgerlelie! Geeft heel veel nuttige informatie die ik zeker van plan ben om te gebruiken :p

Hahahah xD ik had kunnen weten dat jij daar blij van zou worden xD mede-sadisten vinden elkaar
maar dat Christopher Ellie werd genoemd was omdat Kyle hem aanzag voor zijn vrouw :p Kyle is niet meer goed bij zijn hoofd hghehe xD

Okee, even voor mijn eigen duidelijkheid: Christopher wil zijn broer Hayden helpen en komt een spiegel- Kyle en spiegel- Sebastian tegen.
En op het laatst is het hem dus niet gelukt om Hayden te helpen en daarom denk hij dat laatste: Hayden, het spijt me.

Klopt dit?

Jep hahah xD allemaal logisch he xD

Als je t eenmaal weet wel!

Nu even zien. Ik weet niet wie Ellie is maar ze heeft bruin haar. PUNT.
Mij lijkt dat Hayden iets overkomen is, in één of andere situatie zit, etc. In order to save the day, moet Christopher, tweelingbroer super-de-luxe, íéts doen. Daarvoor treedt hij, al dan niet per ongelijk, Sebastian tegemoet; van hem moet hij óf iets doen in de spiegelwereld, óf wordt daarheen tijdelijk verbannen, als in gevangenschap. De spiegelwereld is echter één mystieke wereld waar dode herinneringen levend worden, en je terug willen sleuren naar hun eigen heden, of je gaat gewoon dood als ze je aanraken. Hoe dan ook, wordt de druk, uitgeoefend door de hem achtervolgende herinneringen (eens niet figuurlijk), hem te groot. Hij smeekt een al dan niet existente persoon waar de spiegel, naar de al dan niet werkelijke wereld zich bevindt. Hierdoor lapt hij zijn opdracht, straf aan zijn laars en zo.
Ja. Ben ik verkeerd?
Nja, ik vind het goed. Al is er maar een minieme spanning, uitgevoerd door het feitelijke achtervolgen. Kan ook aan mij liggen. O.e Praat ik altijd zo of ben ik hyper?

Saskjezwaard schreef:Dank je voor de uitleg, Tijgerlelie! Geeft heel veel nuttige informatie die ik zeker van plan ben om te gebruiken :p

Yw Betere reactie kun je je als criticaster toch niet wensen!

Allereerst:

*KUCH* Zwaarden in het Zand, Kyle Ryder *KUCH* Sorry ;p Ik weet dat je die pas heb gelezen nadat je dit zal hebben bedacht, maar het groot aantal raakvlakken viel me even op :p

Verder een beetje hetzelfde commentaar als bij je vorige inzending. Ik weet natuurlijk al wat meer van het gebeuren omdat ik wat meer van dit verhaal weet, waardoor ik het allemaal prima kan volgen. Wat ik dan wel weer jammer vind - er even van uitgaande dat ik níet meer weet - is dat je wederom een stukje van een groter verhaal instuurt. En dat vind ik echt zonde, want er mist nu een verhaal hier, dit is een scene uit een geheel, met achterliggende gedachten, gebeurtenissen en vooral karakters, die verder volledig niet uit de verf kunnen komen. Ik snap je redenatie over de zoveel commentaar als je maar kan binnenhalen, maar ik vind het zelf echt zonde dat je niet een apart verhaal bedenkt voor de triatlon opdracht (want we weten natuurlijk dat je dat gemakkelijk kan ;-) ).
Dat is ook waarom ik van alle inzendingen van opdracht 1, die van de kiezelstenen het beste vond; die vertelde een echt verhaal.

Voor mij is de spanning ook niet heel erg aanwezig. Komt denk ik vooral omdat er een theekransje tussendoor plaatsvindt met de herinneringen van vroeger (zijn 'zwaarden' ;-) ). En dat haalt de vaart er - voor mij - best wel uit. DISCLAIMER: Mijn eigen inzending vind ik absoluut niet spannender hoor :p

En om maar op een positieve, doch enigszins triviale noot te eindigen: Goed geschreven, goede schrijfstijl, tekstueel, enz enz zoals altijd ;-)

Dit vind ik veel beter dan het vorige stukje. Er zijn nog veel open eindjes, maar in het kader van deze opdracht vind ik het niet zo erg. Ik kon het verhaal in elk geval voldoende volgen. En ik ben fan van je schrijfstijl.

Ik was je een beetje halverwege een beetje kwijt dus toen ben ik al gestopt, dat kwam omdat dit een deel uit je verhaal is en je gewoon de background informatie mist om dat genoeg te begrijpen..

Je begin vond ik sterk, hoe je de omgeving beschreef enz.
Maar toen je begon over de aangevreten kinderen die Christopher tegenkwam, mistte ik de emotionele kant, waardoor ik het toen niet echt heel spannend meer vond en daarna kwam het verwarrende stuk waardoor ik stopte xD ghehe.
Dus ik zou er meer emotie in verwerken, en ik denk dat je dan wel een goeie achtervolging voor je verhaal hebt.

Ik ben het ermee eens dat dit zonder uitleg niet werkt. Toen ik het voor de eerste keer las, snapte ik er geen fluit van en was ik ook direct de aandacht kwijt. Sommige stukken vind ik mooi, zoals met de mist die naar hem grijpt, maar de rest had voor mij net zo goed lalala kunnen zijn, omdat ik de context miste.

Met uitleg erbij: ik heb het idee dat de achtervolging min of meer secundair is in het stuk. Het gaat meer om de ontknoping en die had ook kunnen komen zonder achtervolging. Nu is dat in het verhaal zelf natuurlijk geen probleem, maar bij de opdracht past het niet echt.
Wat schrijfstijl betreft mis ik af en toe emotie, zoals Jodie ook al zei bij de dode kinderen. Ik zat het te lezen en ondertussen rustig te ontbijten, het staat er zo feitelijk: Jep, kindje zonder hoofd. Nóg een kindje zonder hoofd. Nou, nou. Even doorlopen. (Wat ik nu opschrijf is natuurlijk overdreven, maar je snapt wat ik bedoel, right? Het gevoel komt niet over.)

Saskjezwaard schreef:“Vertel me waar dat portaal is of ik ben weer weg.”

Deze zin vind ik een beetje vreemd. Hij gaat toch juist weg door dat portaal? Als Kyle hem zo graag wil houden, waarom zegt hij dan waar het portaal is? Of ben ik nu te vol vertrouwen in Kyles mentale capaciteiten? :P

Voor de rest: duidelijk geoefende hand, tekstopmaak goed, geen spelfouten gevonden, dat zit allemaal helemaal goed. :)

Liefs,
Melian

@ Demon:
Van mij mag Ellie bruin haar hebben :p ik heb haar geen uiterlijk gegeven, ze komt alleen maar in Kyles herinneringen voor xD Het grootste gedeelte van je verhaal klopt, kudo's for that! Paar details niet, maar omdat je een kip bent vergeef ik je daarvoor :p

@ Chris:
Oho, daar had ik helemaal niet aan gedacht! Mijn brein was onbewust getriggerd xD Het is wel iets anders, maar je kan het er wel in zien :p sorry voor het overnemen xD
En hoe meer ik de verhalen en 't commentaar hier lees, hoe meer ik het ook jammer begin te vinden dat ik toch geen nieuw verhaal heb verzonnen. Ik dacht dat het wel duidelijk zou zijn. Overschatting xD dus de volgende opdracht (niet met vervolg van deze inbegrepen), komt er wel een nieuwe :p
Hoewel ik dan wel weer blij ben met het commentaar op de emotie bij de kindertjes. Heeft me toch geholpen^^

En dat theekransje is niet echt met zijn herinneringen, dat is met Kyle die in zijn eigen herinneringen verzonken is. Ik neem aan dat je het over het gesprek had? :p
en dank je voor het toch nog eindigen met een positieve, doch triviale noot haha xD

@ Silk:
Jeej, iemand die het kon volgen go you, go youuu! xD en een fan van mijn schrijfstijl... klinkt goed :3

@ Jodie:
Aaargghhh! Zelfs in schrijven kan ik niet multitasken xD ik was bang dat te veel emotie de vaart van de achtervolging eruit zou halen. Godogod, ik ben zo slecht daarin --' hm, ik ga eens kijken hoe ik dat erin kan gooien zonder al te veel vaart eruit te halen. Iig bedankt

@ Melian:
Duidelijk. Volgende opdracht helemaal nieuw bedacht :')
Het was eerst eigenlijk de bedoeling dat het duidelijker was. Alleen maar achtervolging van de spiegelwezens, de hoop om een portaal te bereiken, om uiteindelijk erachter te komen dat die gesloten is. Maar door een impuls veranderde het in... dit :p goed voor het verhaal, minder goed voor de achtervolging. En dan ook nog te veel willen in één stuk, waardoor de uitleg weg viel. Dat werkte dus niet echt geweldig xD Toch maar eens poging twee doen, hoewel dat -vrees ik- een stuk langer gaat worden :p

Hahaha xD hoppa, daar gaat weer een hoofd. Leuk xD emotie moet er inderdaad bij, anders werkt het niet :')

En je hebt te veel vertrouwen in Kyles mentale capiciteiten xD die zal in die staat alles doen om 'Ellie' daar te houden, ook al is het eigenlijk heel tegenstrijdig. Er zat eerst langere dialoog in, maar die viel weg bij het uitdunnen van de tekst. Ik moet nog duidelijk leren weloverwogender te schrappen :')

Naja, ik vind niet echt dat je Ryder hebt overgenomen :P Maar vond het vooral grappig om te zien dat je best veel raakvlakken hebt, redelijk kort nadat je zvc1 hebt uitgelezen ;-)

Interessante vraag: Wiens Kyle is meer fucked up in zn hoofd denk je? XD

Die vraag is toch iets lastiger da ik in eerste instantie dacht, maar ik denk toch jouw Kyle :p De mijne was gewoon van slag door de dood van zijn vrouw en had de pech de verkeerde baan te hebben waar hij toegang had tot een wereld waar herinneringen 'levend' kunnen worden. Hij is niet fucked up geworden, maar fucked up gemaakt. Hoewel hij toch nooit meer normaal zou kunnen functioneren, terwijl jouw Kyle iig de schijn op kan houden. Hm xD qua functioneren is mijn Kyle meer fucked up, qua de rest (geschiedenis, verkeerde plaats op het verkeerde moment, etc.) heeft de jouwe om te winnen :p
Ik denk trouwens dat ik van naam ga veranderen :p bij Kyle zie ik zo'n jeugdige quarterback voor me en deze heeft al grijs haar :') even kijken of ik een betere naam kan vinden :p

Hoe zie jij mijn Kyle dan? Even als benchmark?

Het gelaat van een oudere man was te zien en lange, grijzende
haren wapperden in de wind. In zijn hand hield hij een lang, dun zwaard, en zijn
gezicht was vertrokken in een maniakale glimlach.

[continue deze conversatie op facebook om je topic niet dood te spammen]

Ik snap hier geen ruk meer van. Jouw kyle, mijn kyle. Heeft het iets te maken met het verhaal? Kunnen jullie anders niet jullie verhalen (duo?) niet gewoon plaatsen, dan kan de rest mee doen in jullie gesprek...

Het was gewoon een leuk overdenkseltje :p Chris heeft een verhaal waar hij ook een Kyle in heeft zitten die heel anders is dan mijn Kyle, maar overeen komt dat ze allebei een beetje fucked up in hun hoofd zijn xD kennelijk steel ik niet alleen ideeën, maar ook namen hahah xD al de tweede die ik onbewust heb overgenomen :')
Maar we zullen braaf zijn en verder niet meer al bestaande verhalen erbij pakken (a) snap dat het verwarrend kan zijn xD

Persoonlijk vind ik het niet zo erg als er iets uit een bestaand verhaal erbij wordt gepakt, maar bij deze werd het allemaal een beetje te verwarrend. Het was duidelijk dat het zich in een andere wereld afspeelde, maar als je de bedoeling of toon van een wereld niet begrijpt is het lastig om er in mee te leven. Technisch gezien vind ik het een mooi stuk, en nadat ik je kleine samenvatting van het verhaal had gelezen kon ik het beter begrijpen en was het des te leuker om te lezen

Ik vond het voor een groot deel wel te volgen. De context blijft natuurlijk onduidelijk, maar ik begrijp dat hij in een vreemde droomachtige wereld zit en achtervolgd wordt door spoken (herinneringen, wat dan ook). Pas bij Sebastian raak ik je echt kwijt, ik heb geen flauw idee wat hier allemaal achter zit en dus wat deze ontmoeting betekent.

Wat kleine dingetjes die me tijdens het lezen opvielen:

Hij probeerde zijn lichaam zachtjes door de bosjes te wringen Klinkt raar, ik zou eerder 'Hij probeerde zich' doen.

Vanuit zijn ooghoeken zag hij een beweging. Minidetail, maar meestal zit een beweging aan één kant en zie je het dus vanuit één ooghoek en niet twee

de normaal grijze iris was helemaal kleurloos. Ik vind grijs normaal al vrij kleurloos, dus ik snap niet helemaal wat ik me hierbij voor moet stellen. Bedoel je wit?

Wat de emotie rond de kinderen betreft, ik vond het op deze manier juist wel passen. En dat komt door de zin: Hij was weer gevonden. 'Weer', dus hij heeft zich vaker in deze situatie bevonden, heeft al meer pogingen gedaan om te ontsnappen. Dat betekent dat hij ook vaker spoken van verminkte kinderen heeft gezien en heeft geleerd om ze te negeren.
Die ene zin maakt trouwens ook dat de mislukking van het eind nog niet als definitief voelt. Ik stel me dan voor dat hij hier al langer vast zit en het hem weer niet gelukt is om te ontsnappen, dus mag hij het nog een keer proberen.

Het stoort me totaal niet dat het in de verleden tijd geschreven is. Ik schrijf zelf altijd in verleden tijd, ook actiescènes. Dat mijn eigen verhaal voor deze opdracht tt is, komt doordat ik voor de ikpersoon heb gekozen en ikpersoon verleden tijd is een dagboek (en dus niet spannend omdat de hoofdpersoon logischerwijs al weet hoe het afloopt en het sowieso overleeft). Derde persoon verleden tijd is meer een algemene verhalentijd, leest lekker en is ook prima geschikt voor actie. Maar dat is mijn mening.

Het 'theekransje' vond ik (ook al) niet storend, een beetje variatie in tempo kan de spanning juist wel ten goede komen. En in dit geval zit er ook spanning in dat Kyle maar niet wil antwoorden, en ieder moment de spoken weer uit de bosjes kunnen springen.

Oh ja, laatste punt: ik begreep niet waarom hij bij al die spookkinderen zomaar langs rent, en bij die ene die Kyle blijkt te zijn blijft staan (hij weet dan ten slotte nog niet dat het Kyle is). Tenzij het een jonge versie van Hayden is, en de andere kinderen zijn onbekend? Maar dan nog zou het volgens mij beter zijn als hij hem eerst herkent, en dan pas stilstaat, zodat de lezer ook begrijpt waarom hij dat doet.

Christian Damen schreef:Dat is ook waarom ik van alle inzendingen van opdracht 1, die van de kiezelstenen het beste vond; die vertelde een echt verhaal.

Grappig dat je dat zegt, aangezien die ook uit een langer verhaal komt (Hoewel ik het zeer waarschijnlijk compleet anders ga schrijven tegen de tijd dat ik bij die scène kom.)