Online Verhalen

Dit is mijn verhaaltje, het heeft wel 728 woorden, maar misschien hebben jullie een suggestie van wat ik weg kan laten of kan verbeteren. Veel leesplezier!

Ow ja, ben trouwens erg slecht in titels bedenken, vandaar dat ik dit nog even zonder titel heb gelaten!

Groetjes Blieje

Zenuwachtig sta ik op: ik moet weer naar mijn werk. Erg veel zin heb ik daar niet in, want ik weet dat ik Ronnie weer tegen zal komen, mijn ex. Niet wetend wat voor plan hij deze keer in zijn hoofd heeft. En omdat hij in hetzelfde bedrijf werkt als ik, ben ik nog niet zomaar van hem af.
Ik krijg mijn ontbijt maar moeilijk binnen, honger heb ik totaal niet. Het enige dat overheerst in mijn lichaam zijn de zenuwen, de angsten om hem weer tegen te komen. Het belemmert mijn routine en door al dat gedoe sta ik zelfs een kwartier later naast mijn fiets dan dat ik had gewild. Dat is van de ene kant wel gunstig, een kwartier te laat, zo is de kans kleiner dat ik Ronnie tegenkom. Maar van de andere kant is het juist niet gunstig, het kan me mijn baan kosten als het zo doorgaat. Mijn hart bonst in mijn keel, de angst om hem tegen te komen blijft, ondanks dat ik een kwartier later ben. Voorzichtig stap ik op de fiets en ga naar mijn werk. Ik hoop dat mijn baas niet kwaad op me is. We hebben wel al gepraat over Ronnie en er wordt zo spoedig mogelijk iets aan gedaan. Ronnie zelf is ook al uitgenodigd voor een gesprek dat binnenkort gaat plaatsvinden. Wat jammer dat zo’n soort gesprekken altijd op zich laten wachten.
Inmiddels ben ik twee straten overgestoken, maar ik zie Ronnie nog niet. Dat zegt echter niks, want dat kruispunt waar hij me meestal staat op te wachten, moet ik nog passeren. Door de zenuwen schrik ik van iedere auto die voorbij rijdt, het geluid van elke motor maakt me bang. Het angstzweet breekt me uit terwijl ik steeds harder ga fietsen. Ik heb het kruispunt bijna bereikt en als ik eenmaal daar ben kijk ik goed rond of ik Ronnie zie, de normaal ogende jongeman in de donkergroene jas. Nerveus geef ik mijn ogen de kost. Maar gelukkig is hij nergens te bekennen. Opgelucht fiets ik door en op mijn gezicht verschijnt een kleine glimlach. Ook de zenuwen in mijn lichaam lijken zowaar minder te worden. Toch blijf ik om me heen kijken of hij toevallig niet ergens anders staat.
Het fietsen gaat nu verbazingwekkend goed, Ronnie zal nu vast wel op het werk zijn, gelukkig! Als dat allemaal zo doorgaat vraag ik of ik desnoods mijn werktijd een kwartiertje mag verschuiven! Opgelucht kijk ik naar de bomen die langs de weg staan en trek ik een brede glimlach. Ik geniet van de wind die het angstzweet uit mijn nek blaast, hij is er nu niet. Ik ben veilig.
Dan roept iemand mijn naam. Hier schrik ik heel erg van want ik ken de stem van de persoon maar al te goed. Als ik achterom kijk blijkt het inderdaad een normaal ogende jongeman in een donkergroene jas te zijn: mijn ex Ronnie. Hoe komt hij nou hier? Waar heeft hij al die tijd gestaan? Mijn hart klopt weer in mijn keel en mijn ademhaling versnelt per direct. Het angstzweet, dat zojuist door de wind was weggeblazen, is duidelijk weer op zijn retour. Een naar gevoel beheerst mijn lichaam, vooral als ik merk dat hij naast me komt fietsen.
“Zeggen we niks meer?” vraagt Ronnie doodleuk aan me, niet beseffend wat hij veroorzaakt.
Ik zwijg en probeer hem niet aan te kijken. Hij kijkt me raar aan.
“Waarom negeer je me?” vraagt hij.
Hierdoor voel ik irritatie en woede opkomen en besluit nog wat harder te gaan fietsen, maar Ronnie kan mij helaas goed bijhouden. Door al dit gedoe heb ik niet in de gaten dat ik bij een kruispunt aankom en schrik me ook een ongeluk als ik een auto hoor toeteren. Als ik wil kijken waar het getoeter vandaan komt zie ik een auto die met volle vaart op me af rijdt. Ik heb niet op het verkeer gelet. Doodsbang fiets ik zo hard als ik kan verder en heb nog net op tijd de overkant bereikt. Meteen fiets ik door en kijk naar Ronnie die nog aan de andere kant van het kruispunt staat te wachten. Er komt nog een hele rij auto’s aan, dus voorlopig ben ik nog wel even veilig. Maar voor hoe lang?

Nu, je laat de spanning er goed in, hoewel ik niet helemaal begrijp hoe ik hier nu een spannend gevoel bij kan hebben. xd Het is wel een volledig ander genre dan ik bij "een achtervolging" eigenlijk verwacht had. Ik vind het dus vrij creatief, al kan ik over de inhoud niet veel meer zeggen. Ik zou nu natuurlijk kunnen twijfelen tussen het feit óf ze nog steeds iets voelt voor haar stalkende ex-vriend en zich daardoor zo zenuwachtig gedraag, óf dat ze gewoon veel te close geweest is om weer een mindere relatie te willen óf dat ze gewoon bang is, en bij deze heb ik het dus gedaan, dus hier hoort geen potentialis meer. o:
Nu goed even een paar andere dingetjes.

Blieje schreef:7.30, zenuwachtig sta ik op, ik moet weer naar mijn werk.

Ik zou "half acht" schrijven in plaats van "7.30" en ik zou het ook uit de zin halen.
"Half acht... Zenuwachtig sta..."
Daarnaast weet ik nog steeds niet of die tweede komma wel mag. Dus daar zou ik dan ook
"...sta ik op: ik moet weer naar mijn werk."
van maken.

Blieje schreef:...want ik weet dat ik hem weer tegen zal komen, mijn ex...

Ik zou wat nadruk op de "hem" leggen. Dus hém of hem(cursief, dus).

Nu goed, voorts zal ik niets meer over zo'n dingen zeggen. Het is me wel opgevallen dat de heden tijd me hier totaal niet opgevallen is. Het kan aan de ik persoon liggen of aan je schrijfstijl. Geen idee. ;p Maak er maar van wat je wilt.

Geef de ex een naam! Verder geen commentaar.

Demon schreef:Nu, je laat de spanning er goed in, hoewel ik niet helemaal begrijp hoe ik hier nu een spannend gevoel bij kan hebben. xd Het is wel een volledig ander genre dan ik bij "een achtervolging" eigenlijk verwacht had. Ik vind het dus vrij creatief, al kan ik over de inhoud niet veel meer zeggen. Ik zou nu natuurlijk kunnen twijfelen tussen het feit óf ze nog steeds iets voelt voor haar stalkende ex-vriend en zich daardoor zo zenuwachtig gedraag, óf dat ze gewoon veel te close geweest is om weer een mindere relatie te willen óf dat ze gewoon bang is, en bij deze heb ik het dus gedaan, dus hier hoort geen potentialis meer. o:
Nu goed even een paar andere dingetjes.

Blieje schreef:7.30, zenuwachtig sta ik op, ik moet weer naar mijn werk.

Ik zou "half acht" schrijven in plaats van "7.30" en ik zou het ook uit de zin halen.
"Half acht... Zenuwachtig sta..."
Daarnaast weet ik nog steeds niet of die tweede komma wel mag. Dus daar zou ik dan ook
"...sta ik op: ik moet weer naar mijn werk."
van maken.

Blieje schreef:...want ik weet dat ik hem weer tegen zal komen, mijn ex...

Ik zou wat nadruk op de "hem" leggen. Dus hém of hem(cursief, dus).

Nu goed, voorts zal ik niets meer over zo'n dingen zeggen. Het is me wel opgevallen dat de heden tijd me hier totaal niet opgevallen is. Het kan aan de ik persoon liggen of aan je schrijfstijl. Geen idee. ;p Maak er maar van wat je wilt.

Bedankt in ieder geval voor die twee correcties, Demon! Zal ze meteen toepassen!

Het hele verhaal zelf gaat eigenlijk over een ex die de hoofdpersoon gewoon niet met rust kan laten. Zij heeft het uitgemaakt, want er is zo veel vantevoren gebeurd, maar dat krijg ik dus nooit allemaal in dit verhaaltje, anders zit ik wel zeer extreem over de limiet. Maar goed, zoals ik al zei, het komt erop neer dat die ex een verkeerde persoon was in de relatie waardoor de hoofdpersoon zo tot wanhoop gedreven werd en het uiteindelijk uit heeft durven maken, vooral omdat die ex een kort lontje heeft. Maar de ex ziet zijn fouten niet in en wil de hoofdpersoon eigenlijk terug dus doet hij dat door middel van stalken. En dat voelt natuurlijk niet zo prettig...

Ja, misschien niet echt spannend omschreven, maar deze opdracht vond ik toch ook wel zo verdomde pittig...

Maar goed, ik ben alsnog benieuwd wat anderen ervan vinden.

En Silk, jij ook bedankt voor je tip! Ik zal eens een naam voor die ex gaan verzinnen.

Groetjes Blieje

Wat ik hier mis, is een reden om bang te zijn voor Ronnie. Misschien heb ik er overheen gelezen, maar ik begrijp niet waarom de ik-figuur angstig wordt bij de gedachte dat ze hem tegenkomt. Wat is er zo erg aan Ronnie (buiten dat hij Ronnie heet en ik me daar een pooier of zo bij voorstel)? Omdat ik dat cruciale stukje informatie miste, kwam bij mij ook de spanning niet aan.

Over dingen die je mogelijk weg kan laten, hier bijvoorbeeld:

Blieje schreef:Ik heb het kruispunt bijna bereikt en als ik eenmaal daar ben kijk ik goed rond of ik Ronnie zie, de normaal ogende jongeman in de donkergroene jas. Nerveus geef ik mijn ogen de kost.

Hier herhaal je jezelf bijvoorbeeld. We lezen in de eerste zin al dat de ik-figuur rondkijkt, dus de tweede zin hebben we in principe niet nodig. Of hier:

Blieje schreef:Als ik achterom kijk blijkt het inderdaad een normaal ogende jongeman in een donkergroene jas te zijn: mijn ex Ronnie.

De zin zou naar mijn idee veel krachtiger worden als je de uitleg weghaalt. Je hebt Ronnie daarvoor al eens beschreven als een normaal ogende jongeman in een donkergroene jas, dus waarom zet je dat er nog bij? Onderschat je lezers niet! De kunst van het weglaten, het maakt veel verhalen sterker. ;)

Af en toe vind ik je kommazetting een beetje vreemd:

Blieje schreef:Mijn hart bonst in mijn keel, de angst om hem tegen te komen blijft, ondanks dat ik een kwartier later ben.

Blieje schreef:Ik geniet van de wind die het angstzweet uit mijn nek blaast, hij is er nu niet.

Ik zou daar punten van maken, behalve van de komma achter 'blijft'. Daardoor lijken de zinnen minder haastig op een bepaalde manier, elke zin krijgt meer zeggingskracht. Dat is natuurlijk mijn mening, dus als je het er niet mee eens bent is dat prima, maar ik wilde het even zeggen.

Ik vind het wel een origineel uitgangspunt en een interessante manier om een achtervolging neer te zetten, dus wat dat betreft alles prima!

Liefs,
Melian

Goh, deze is helemaal onder mijn radar heen geschoten :o Gek :p

Ik schrijf allereerst mijn commentaar zonder naar dat van anderen te kijken, daarna kijk ik daar nog even naar.

Ik krijg mijn ontbijt maar moeilijk binnen
De uitdrukking is: Ik krijg mijn ontbijt maar moeilijk naar binnen [geloof ik]

Het belemmert mijn routine en door al dat gedoe sta ik zelfs een kwartier later naast mijn fiets dan dat ik had gewild.
Die is een beetje kort door de bocht naar mijn smaak. Poef ik heb 15mins vertraging door 'gedoe'. Hier had ik liever een zinnetje of twee meer aan besteed zien worden.

Dat is van de ene kant wel gunstig, een kwartier te laat, zo is de kans kleiner dat ik Ronnie tegenkom. Maar van de andere kant is het juist niet gunstig, het kan me mijn baan kosten als het zo doorgaat.
Aan de ene kant, aan de andere kant

Voorzichtig stap ik op de fiets en ga naar mijn werk. Ik hoop dat mijn baas niet kwaad op me is.
Had daar liever een witregel gezien, of beter nog: een stukje waarbij je neerzet dat de ikpersoon nadenkend op de fiets rijdt.

Algemeen: je mag wat vaker naar Ronnie verwijzen met 'hij', zijn naam komt naar mijn smaak wat te vaak voor.

Inmiddels ben ik twee straten overgestoken
Kwam een beetje vreemd over aangezien je op de fiets zit, kruispunten ipv straten lijkt mij beter op zijn plaats.

Ik heb het kruispunt bijna bereikt en als ik eenmaal daar ben kijk ik goed rond of ik Ronnie zie
Dat is heel vreemd: in dezelfde zin zeg je dat ze er bijna bent, én dat je er bent.

Ronnie zal nu vast wel op het werk zijn, gelukkig! Als dat allemaal zo doorgaat vraag ik of ik desnoods mijn werktijd een kwartiertje mag verschuiven! Opgelucht kijk ik naar de bomen die langs de weg staan en trek ik een brede glimlach. Ik geniet van de wind die het angstzweet uit mijn nek blaast, hij is er nu niet. Ik ben veilig.

Dat vond ik dan wel weer een goed stukje ^^

Hier schrik ik heel erg van
Dat komt echt heel erg statisch over, alsof jij het als schrijver hebt zien gebeuren en het nu voor ons samenvat. Hier mag wel wat meer emotie, meer gevoel in.
Hierdoor voel ik irritatie en woede opkomen
Zelfde commentaar, het 'Hier' en 'hierdoor' komt zo statisch over.

Zover tekstueel.

In het algeheel valt het me op dat het geen echte achtervolging is. Er is een hoop intro over de situatie, en dan het fietsen waarbij de angst voor de ronnie er is. Dan opluchting, dan weer angst. Maar wanneer hij in beeld komt, rijdt hij direct naast de ikpersoon. Niet echt een achtervolging dus, meer een onwenselijke aanwezigheid.
Ook stoort het me dat Ronnie nogal vaag blijft. Hij is 'de ex', dat is duidelijk, maar ik heb geen flauw idee wat hij misdaan heeft. (ik kan natuurlijk wel genoeg dingen bedenken waarom de situatie ongemakkelijk is e.d., maar het wordt niet in het verhaal duidelijk gemaakt) Dat mis ik heel erg, een motivatie voor ronnie om contact te blijven zoeken, en een motivatie voor de ikpersoon om bang te zijn.

*leest comments anderen*

Oh, ik zie nu dat de ex eerst geen naam had. Persoonlijk had ik liever gehad dat je het origineel had bewaard, en de aangepaste versie eronder had gezet. Zo kan ik ook niet beoordelen hoezeer je verbetert gedurende de triatlon...

Het hele verhaal zelf gaat eigenlijk over een ex die de hoofdpersoon gewoon niet met rust kan laten. Zij heeft het uitgemaakt, want er is zo veel vantevoren gebeurd, maar dat krijg ik dus nooit allemaal in dit verhaaltje, anders zit ik wel zeer extreem over de limiet. Maar goed, zoals ik al zei, het komt erop neer dat die ex een verkeerde persoon was in de relatie waardoor de hoofdpersoon zo tot wanhoop gedreven werd en het uiteindelijk uit heeft durven maken, vooral omdat die ex een kort lontje heeft. Maar de ex ziet zijn fouten niet in en wil de hoofdpersoon eigenlijk terug dus doet hij dat door middel van stalken. En dat voelt natuurlijk niet zo prettig...

Dit, dat MOET in het verhaal voorkomen, anders snap ik er niks van :P En dan komt de kunst van het schrappen kijken, schrappen in je werk zodat je wel een vol verhaal overhoudt.

Ik vond het ook niet echt spannend, vooral omdat, zoals Melian al aandraagt, er niet echt een goede reden is om ronnie te vrezen. Niet voor de lezer althans.

Met de uitleg erbij is het al een stuk mooier, ik denk dat als je dat erin zou verwerken je een prima interpretatie van de opdracht hebt uitgevoerd ^^

Bedankt voor jullie reacties, Christian en Melian! Ik heb het stukje aangepast en het zijn nu 702 woorden, haha!

En ieder aangepast stukje in een ander bericht zetten ben ik even vergeten... moet er blijkbaar nog steeds aan wennen.

Maar goed, hier is het nieuwe stukje dan. Veel leesplezier!

Groetjes Blieje

Nerveus fiets ik naar mijn werk. Ik weet dat ik mijn ex Ronnie weer tegen zal komen. Sinds ik de relatie uit heb gemaakt kan hij me niet meer met rust laten. En waarom? Tijdens onze relatie kwam hij altijd te laat, ging zijn aandacht altijd snel naar andere vrouwen en had hij zelden tot nooit zin om iets met mij af te spreken. En als we dan bij elkaar waren was het driekwart van de keren heibel omdat hij een zeer kort lontje heeft. Wat is dan bij hem de reden om mij nu opeens te achtervolgen en me terug te willen? Die reden zal ik niet zomaar te weten komen, maar ik weet wel dat ik bang en nerveus word van zijn gestalk. Overal waar ik heen ga staat hij op mij te wachten om vervolgens te zeggen dat hij van me houdt. Alsof hij onbewust weet ik wat ik ga doen.

Inmiddels ben ik twee kruispunten overgestoken, maar ik zie hem nog niet. Dat zegt echter niks, want dat kruispunt waar hij me meestal staat op te wachten, moet ik nog passeren. Door de zenuwen schrik ik van elke auto die voorbij rijdt, het geluid van iedere motor maakt me bang. Het angstzweet breekt me uit terwijl ik steeds harder ga fietsen. Als ik eenmaal bij het desbetreffende kruispunt ben kijk ik goed rond of ik Ronnie zie. De normaal ogende jongeman in de donkergroene jas. Hoe langer ik rondkijk, hoe zenuwachtiger ik word. Gelukkig is hij nergens te bekennen. Opgelucht fiets ik door en op mijn gezicht verschijnt een kleine glimlach. Ook de zenuwen in mijn lichaam lijken zowaar minder te worden. Toch blijf ik om me heen kijken of hij toevallig niet ergens anders staat.

Het fietsen gaat nu verbazingwekkend goed, Ronnie zal nu vast wel op het werk zijn, gelukkig! Blij kijk ik naar de bomen die langs de weg staan en trek ik een brede glimlach. Ik geniet van de wind die het angstzweet uit mijn nek blaast. Hij is er nu niet. Ik ben veilig.

Dan roept iemand mijn naam. Ik begin te beven van de schrik want ik ken de stem van de persoon maar al te goed. Als ik achterom kijk blijkt het inderdaad mijn ex te zijn. Hoe komt hij nou hier? Waar heeft hij al die tijd gestaan? Mijn hart klopt weer in mijn keel en mijn ademhaling versnelt per direct. Het angstzweet dat zojuist door de wind was weggeblazen, is duidelijk weer op zijn retour. Ik voel dat mijn lichaam begint te beven en weer ga ik harder fietsen. Helaas mag dit niet baten want als ik achterom kijk zie ik dat mijn ex me goed bij kan houden. Mijn hartslag versnelt met de seconden en het angstzweet vermenigvuldigt zich razendsnel. Ik durf niet af te remmen en fiets nog met veel moeite om een geparkeerde auto heen. Als ik achterom kijk zie ik dat mijn ex klakkeloos om die auto heen fietst. Het begint nu meer op pesten te lijken. Hij ziet heel goed dat ik doodsbang ben en toch blijft hij doorgaan. Waarom laat mij me niet met rust? Ik durf hem ook niet te confronteren met zijn gedrag omdat hij heel snel boos wordt. Ik zit zo in mijn angst verzonken dat ik me een ongeluk schrik als hij opeens naast me fietst.

“Zeggen we niks meer?” vraagt hij doodleuk aan me, niet beseffend wat hij veroorzaakt.
Ik zwijg en probeer hem niet aan te kijken. Ronnie kijkt me raar aan.
“Waarom negeer je me?” vraagt hij.

Door al dit gedoe heb ik niet in de gaten dat ik bij een kruispunt aankom en schrik me ook een ongeluk als ik een auto hoor toeteren. Als ik wil kijken waar het getoeter vandaan komt zie ik een auto die met volle vaart op me af rijdt. Ik heb niet op het verkeer gelet. Zo hard als ik kan fiets ik verder en heb nog net op tijd de overkant bereikt. Al fietsend kijk naar Ronnie die nog aan de andere kant van het kruispunt staat te wachten. Er komt nog een hele rij auto’s aan, dus voorlopig ben ik nog even veilig. Maar voor hoe lang?

Zooooooooooooooooooooooooooooooveel beter ^^ Supergoed verbeterd ^!

Bedankt, Christian!

Ik heb alleen de eerste nog gelezen. Ik snapte het eigenlijk meteen. Dit is een situatie die zo ontzettend vaak in films, series en boeken voorkomt...! Ik vind het wel spannend, maar wat ik mij bedacht: dit is eigenlijk een omgekeerde achtervolging. Er is niet iemand die perse de HP achtervolgt, maar juist op wacht.

Verder vind ik het een leuk verhaaltje!

Ben benieuwd wat je van het tweede stuk vindt!

Ik geef nu even alleen feedback op je nieuwe stuk, dat oude stuk is al zovaak doorgenomen dat dat niet echt meer nut heeft xD
Hij leest trouwens een stuk lekkerder door dan je oude stuk, dus dat heb je al goed gedaan! Maar ja, je bent geen grammarkip als je niet iets te zueren hebt :p

Overal waar ik heen ga staat hij op mij te wachten om vervolgens te zeggen dat hij van me houdt. Alsof hij onbewust weet ik wat ik ga doen.

Ik las het eerst dat Ronnie onbewust weet wat de ik-persoon gaat doen als hij zegt dat hij van haar houdt. Dus dat ze hem gaat slaan, of iets geheel anders, gaat zoenen xD En ik heb ook zo'n gevoel dat het niet onbewust is, ik denk dat hij heel goed weet waar de ik-persoon wel of niet opduikt. Dus alles bij elkaar vind ik eht een beetje vreemde zin :p

De normaal ogende jongeman in de donkergroene jas.

Omdat je zijn uiterlijk nog niet geintroduceerd hebt, is het 'een normaal ogende jongen... '

Het fietsen gaat nu verbazingwekkend goed, Ronnie zal nu vast wel op het werk zijn, gelukkig!

Ook weer beetje vreemde zin, want het impliceert dat ze moeite heeft met fietsen. Maar ze heeft moeite met Ronnie :p ik zou er iets anders van maken, bijvoorbeeld dat ze hem nog steeds niet ziet (maar dan wel oppassen dat het niet te veel herhaling wordt)

Ik geniet van de wind die het angstzweet uit mijn nek blaast.

Mooie zin :3

Dan roept iemand mijn naam.

Ik denk dat je hier meer impact kunt maken al je het zo neerzet: "iemand roept mijn naam."

Het angstzweet dat zojuist door de wind was weggeblazen, is duidelijk weer op zijn retour.

Okeee, ik krijg een heel raar beeld van deze zin xD nu stel ik me voor dat de wind het angstzweet weer terugblaast xD lijkt me heeeel vies hahah :p

Mijn hartslag versnelt met de seconden en het angstzweet vermenigvuldigt zich razendsnel.

Volgens mij is de uitdrukking: Versnelt met de seconde

Ik durf niet af te remmen en fiets nog met veel moeite om een geparkeerde auto heen.

Ik snap hier de 'nog' niet zo. En het met veel moeite fietsen vind ik eigenlijk ook een beetje vreemd. Het leest dat ze een heuvel opmoet, of keiharde tegenwind heeft, niet dat ze alleen maar om een geparkeerde auto heen moet fietsen

Ik zwijg en probeer hem niet aan te kijken. Ronnie kijkt me raar aan.

Twee keer vorm van aankijken. En als ze hem niet aankijkt, hoe weet ze dan dat ie raar kijkt :p

Door al dit gedoe heb ik niet in de gaten dat ik bij een kruispunt aankom en schrik me ook een ongeluk als ik een auto hoor toeteren.

Ik denk dat je het spannender kan maken door neer te zetten:
Een auto toetert. Verschrikt kijk ik om me heen en zie dat ik midden op een kruispunt sta.
Of iets in die trant :p dan verklap je niet meteen wat er aan de hand is en hou je de spanning er voor de lezer in.

Zo, dat waren mijn grammarki-puntjes :p ondanks dat het redelijk wat is, vind ik het al stukken verbeterd! Goed dat je meteen iets met de feedback doet! Leuk trouwens dat je de opdracht zo uitgewerkt hebt. Heel anders dan ik voor ogen had met een achtervolging, maar het is er eigenlijk wel eentje :p
Ik had trouwens laatst een programma gezien op TLC over stalkers :p lijkt me echt doodeng, goden, dat iemand gewoon zo geobsedeerd door je is dat hij een deel van zijn leven opgeeft alleen maar om te weten wat jij allemaal doet. Bij dat programma liep het trouwens wel altijd uit de hand natuurlijk, anders heb je geen programma xD gelukkig blijft het in dit verhaal bij alleen maar fysieke aanwezigheid, geen geweld of ingehuurde moordenaars :p

Bedankt Saskia! Heb het gelijk weer aangepast. Nu zijn het precies 700 woorden!

De verbeterde versie:

Nerveus fiets ik naar mijn werk. Ik weet dat ik mijn ex Ronnie weer tegen zal komen. Sinds ik de relatie uit heb gemaakt kan hij me niet meer met rust laten. En waarom? Tijdens onze relatie kwam hij altijd te laat, ging zijn aandacht altijd snel naar andere vrouwen en had hij zelden tot nooit zin om iets met mij af te spreken. En als we dan bij elkaar waren was het driekwart van de keren heibel omdat hij een zeer kort lontje heeft. Wat is dan bij hem de reden om mij nu opeens te achtervolgen en me terug te willen? Die reden zal ik niet zomaar te weten komen, maar ik weet wel dat ik bang en nerveus word van zijn gestalk. Overal waar ik heen ga staat hij op mij te wachten om vervolgens te zeggen dat hij van me houdt. Alsof hij altijd weet waar ik uithang.

Inmiddels ben ik twee kruispunten overgestoken, maar ik zie hem nog niet. Dat zegt echter niks, want dat kruispunt waar hij me meestal staat op te wachten, moet ik nog passeren. Door de zenuwen schrik ik van elke auto die voorbij rijdt, het geluid van iedere motor maakt me bang. Het angstzweet breekt me uit terwijl ik steeds harder ga fietsen. Als ik eenmaal bij het desbetreffende kruispunt ben kijk ik goed rond of ik Ronnie zie. Een normaal ogende jongeman in de donkergroene jas. Hoe langer ik rondkijk, hoe zenuwachtiger ik word. Gelukkig is hij nergens te bekennen. Opgelucht fiets ik door en op mijn gezicht verschijnt een kleine glimlach. Ook de zenuwen in mijn lichaam lijken zowaar minder te worden. Toch blijf ik om me heen kijken of hij toevallig niet ergens anders staat.

Inmiddels ben ik al een eind verder en is er nog geen spoor van Ronnie. Hij zal nu vast wel op het werk zijn, gelukkig! Blij kijk ik naar de bomen die langs de weg staan en trek ik een brede glimlach. Ik geniet van de wind die het angstzweet uit mijn nek blaast. Hij is er nu niet. Ik ben veilig.

Iemand roept mijn naam. Ik begin te beven van de schrik want ik ken de stem van de persoon maar al te goed. Als ik achterom kijk blijkt het inderdaad mijn ex te zijn. Hoe komt hij nou hier? Waar heeft hij al die tijd gestaan? Mijn hart klopt weer in mijn keel en mijn ademhaling versnelt per direct. Het angstzweet dat even weg was, is duidelijk weer op zijn retour. Ik voel dat mijn lichaam begint te beven en weer ga ik harder fietsen. Helaas mag dit niet baten want als ik achterom kijk zie ik dat mijn ex me goed bij kan houden. Mijn hartslag versnelt met de seconde en het angstzweet vermenigvuldigt zich razendsnel. Ik durf niet af te remmen en fiets verward om een geparkeerde auto heen. Telkens als ik achterom kijk zie ik dat hij steeds dichter bij me in de buurt komt. Het begint nu meer op pesten te lijken. Hij ziet heel goed dat ik doodsbang ben en toch blijft hij doorgaan. Waarom laat mij me niet met rust? Ik durf hem ook niet te confronteren met zijn gedrag omdat hij heel snel boos wordt. Als ik soms achterom kijk zie ik dat hij steeds dichter bij me in de buurt komt. Ik zit zo in mijn angst verzonken dat ik me een ongeluk schrik als hij opeens naast me fietst.

“Zeggen we niks meer?” vraagt hij doodleuk aan me, niet beseffend wat hij veroorzaakt.
Ik zwijg. Ronnie kijkt me raar aan.
“Waarom negeer je me?” vraagt hij.

Een auto toetert. Ik verstijf van de schrik. Als ik wil kijken waar het getoeter vandaan komt zie ik een auto die met volle vaart op me af rijdt. Ik heb niet op het verkeer gelet en sta midden op een kruispunt. Zo hard als ik kan fiets ik verder en heb nog net op tijd de overkant bereikt. Al fietsend kijk naar Ronnie die nog aan de andere kant van het kruispunt staat te wachten. Er komt nog een hele rij auto’s aan, dus voorlopig ben ik nog even veilig. Maar voor hoe lang?

Suppaahhh^^

Bedankt!

Ik zie dat je ver gekomen bent van je eerste naar je laatste versie, en alle verbeteringen maken het verhaal een stuk interessanter. Het leukste eraan vind ik waarschijnlijk dat de dingen die Ronnie heeft gedaan een mysterie blijven, hierdoor krijg je een benauwd gevoel, want op het eerste gezicht lijkt hij geen kwaad in zijn zin te hebben. Ook dat zijn uiterlijk niet overdreven is vind ik een goede keuze. Super gedaan

Dank je wel, Cas!

Waarschuwing: lange reactie met veel commentaar en tips! Ik hoop dat je er wat aan hebt Het is leuk om te zien hoeveel het verhaal al verbetert door de versies heen.

Eerste versie:
Jammer dat je in de eerste regels de situatie precies uitlegt. Het is altijd leuker om dat te 'laten zien' door wat er gebeurt dan het zo direct te zeggen! Ook verderop leg je vrij veel dingen uit. Zoals anderen al gezegd hebben, er zit niet heel veel spanning in doordat je als lezer niet goed ziet wat er is om bang voor te zijn.

Tweede versie:
Al een stuk beter. Je legt hier ook vrij veel uit, maar op de een of andere manier leest het toch lekkerder. Op naar de volgende...

Derde versie, en nu ga ik detailzeuren!

Het gevoel van 'uitleggen' dat ik steeds heb, komt deels doordat je hier en daar misschien iets te duidelijk wil zijn. Lezers zijn slim en goed in connecties leggen, waardoor je soms best dingen kan weglaten. Wat voorbeelden:

Ik weet dat ik mijn ex Ronnie weer tegen zal komen. 'Mijn ex' kan weg, want de volgende zin maakt al heel duidelijk dat het haar ex is.

Sinds ik de relatie uit heb gemaakt kan hij me niet meer met rust laten. Een paar regels verderop gebruik je ook al het woord 'relatie'. Dat soort herhaling zijn niet altijd mooi, het leest vaak lekkerder als je wat varieert in je woordgebruik. Bovendien denk ik dat deze zin soepeler wordt als je zegt 'Sinds ik het uit heb gemaakt', wat meer dagelijks taalgebruik is.

Een andere tip is dat het vaak beter is om concreet te zijn dan algemeen. Hiermee bedoel ik bijvoorbeeld:
En als we dan bij elkaar waren was het driekwart van de keren heibel omdat hij een zeer kort lontje heeft.
'Omdat hij een zeer kort lontje heeft' is heel algemeen, ik kan me hier moeilijk een concreet beeld bij vormen. 'Omdat hij om het minste of geringste tegen me uitviel' is concreter: ik zie meteen een beeld, en het korte lontje wordt nog steeds meteen duidelijk.

Wat is dan bij hem de reden om mij nu opeens te achtervolgen en me terug te willen? Tip één weer: 'bij hem' kan weg, omdat ik best weet wie wie achtervolgt.

Die reden zal ik niet zomaar te weten komen, 'Dat zal ik niet zomaar te weten komen'; in de vorige zin gaat het over de reden, dus kun je daar met 'dat' mooi naar terugverwijzen zonder het woord te herhalen.

Een normaal ogende jongeman in de donkergroene jas. Deze omschrijving stoort me eigenlijk al sinds de eerste versie. Vooral omdat 'normaal ogend' geen concreet beeld is. Maak hem lang, of kort, of met feilloos naar achteren gekamd haar. Als je een relatie met iemand gehad hebt, omschrijf je die niet met 'normaal ogend'. Bovendien kun je hier handig van de gelegenheid gebruik maken om de lezer een negatief beeld van hem mee te geven. Je kijkt ten slotte door de ogen van zijn ex: vel een oordeel! 'Een veel te lange man met afgrijselijk glad gekamd haar en nog steeds diezelfde donkergroene jas die hem niet staat', om maar iets uit mijn duim te zuigen. Een concreet beeld dat de lezer door de ogen van de hoofdpersoon laat kijken.

Ik geniet van de wind die het angstzweet uit mijn nek blaast. Dit vind ik een hele mooie zin!

Iemand roept mijn naam. Ik begin te beven van de schrik want ik ken de stem van de persoon maar al te goed. Als ik achterom kijk blijkt het inderdaad mijn ex te zijn. Hoe komt hij nou hier? Over het algemeen is het beter om de reactie van de hoofdpersoon pas te noemen ná hetgene dat de reactie veroorzaakt. Er zitten hier ook een aantal stukjes in die je volgens mij beter kan weglaten, omdat de lezer ze al uit de context kan opmaken. Dus bijvoorbeeld:
'Iemand roept mijn naam. Ik ken de stem maar al te goed en begin te beven. Hoe komt hij nou hier?'
Om wie het gaat, hoef je niet uit te leggen: daar gaat het hele verhaal ten slotte over!

Ik voel dat mijn lichaam begint te beven Dubbel! Haal deze of de vorige weg

het angstzweet vermenigvuldigt zich razendsnel. Je gebruikt al voor de derde keer het woord 'angstzweet'. Het zou mooier zijn om tenminste één ervan te vervangen door gewoon 'zweet', of helemaal anders te omschrijven.

Ik durf niet af te remmen en fiets verward om een geparkeerde auto heen. Dit vind ik een beetje vreemd, de tweede helft lijkt weinig met de eerste te maken te hebben. Ik heb het gevoel dat je iets bedoelt als: 'Ik durf niet af te remmen en weet op het nippertje om een geparkeerde auto heen te fietsen.'

Ik durf hem ook niet te confronteren met zijn gedrag omdat hij heel snel boos wordt. Hetzelfde wat ik eerder zei: specifieker maken! 'omdat hij dan weer tegen me gaat schreeuwen', bijvoorbeeld.

Als ik soms achterom kijk zie ik dat hij steeds dichter bij me in de buurt komt. Een paar zinnen eerder schreef je vrijwel exact hetzelfde. Deze zin kan volgens mij weg!

Als ik wil kijken waar het getoeter vandaan komt zie ik een auto die met volle vaart op me af rijdt. Verkort dit naar 'Een auto rijdt met volle vaart op me af.' Alles wat je schrijft is al door de ogen van je hoofdpersoon, dus als de actie van het kijken niet per se belangrijk is, laat die dan weg! Zorgt meteen voor meer vaart in het verhaal.

en heb nog net op tijd de overkant bereikt. 'En bereik nog net op tijd de overkant.' Actievere zin.

Dat was het wel zo'n beetje Leuk verhaaltje, de spanning zit er goed in.

Bedankt, MarquiseCarabas voor het eruit halen van de foutjes!

Nou, hier is versie 3, 663 woordjes:

Nerveus fiets ik naar mijn werk. Ik weet dat ik Ronnie weer tegen zal komen. Sinds ik het uit heb gemaakt kan hij me niet meer met rust laten. En waarom? Tijdens onze relatie kwam hij altijd te laat, ging zijn aandacht altijd snel naar andere vrouwen en had hij zelden tot nooit zin om iets met mij af te spreken. En als we dan bij elkaar waren was het driekwart van de keren heibel omdat hij om het minste of geringste tegen me uitviel. Wat is dan de reden om mij nu opeens te achtervolgen en me terug te willen? Dat zal ik niet zomaar te weten komen, maar ik weet wel dat ik bang en nerveus word van zijn gestalk. Overal waar ik heen ga staat hij op mij te wachten om vervolgens te zeggen dat hij van me houdt. Alsof hij altijd weet waar ik uithang.

Inmiddels ben ik twee kruispunten overgestoken, maar ik zie hem nog niet. Dat zegt echter niks, want dat kruispunt waar hij me meestal staat op te wachten, moet ik nog passeren. Door de zenuwen schrik ik van elke auto die voorbij rijdt, het geluid van iedere motor maakt me bang. De zweetdruppels breken me uit terwijl ik steeds harder ga fietsen. Als ik eenmaal bij het desbetreffende kruispunt ben kijk ik goed rond of ik Ronnie zie. Hij is zo herkenbaar, hij heeft namelijk altijd dezelfde jas aan, een donkergroene ouderwetse jas. Ook heeft hij al jaren hetzelfde kapsel en staat vaak in een nonchalante houding. Hoe langer ik rondkijk, hoe zenuwachtiger ik word. Gelukkig is hij nergens te bekennen. Opgelucht fiets ik door en op mijn gezicht verschijnt een kleine glimlach. Ook de zenuwen in mijn lichaam lijken zowaar minder te worden. Toch blijf ik om me heen kijken of hij toevallig niet ergens anders staat.

Inmiddels ben ik al een eind verder en is er nog geen spoor van Ronnie. Hij zal nu vast wel op het werk zijn, gelukkig! Blij kijk ik naar de bomen die langs de weg staan en trek ik een brede glimlach. Ik geniet van de wind die het angstzweet uit mijn nek blaast. Hij is er nu niet. Ik ben veilig.

Iemand roept mijn naam. Ik begin te beven van de schrik want ik ken de stem van de persoon maar al te goed. Hoe komt hij nou hier? Waar heeft hij al die tijd gestaan? Mijn hart klopt weer in mijn keel en mijn ademhaling versnelt per direct. Het zweet dat even weg was, is duidelijk weer op zijn retour. Weer ga ik harder fietsen. Helaas mag dit niet baten want als ik achterom kijk zie ik dat mijn ex me goed bij kan houden. Mijn hartslag versnelt met de seconde en het angstzweet vermenigvuldigt zich razendsnel. Ik durf niet af te remmen en weet op het nippertje om een geparkeerde auto heen te fietsen. Telkens als ik achterom kijk zie ik dat hij steeds dichter bij me in de buurt komt. Het begint nu meer op pesten te lijken. Hij ziet heel goed dat ik doodsbang ben en toch blijft hij doorgaan. Waarom laat mij me niet met rust? Ik durf hem ook niet te confronteren met zijn gedrag omdat hij heel snel boos wordt. Ik zit zo in mijn angst verzonken dat ik me een ongeluk schrik als hij opeens naast me fietst.

“Zeggen we niks meer?” vraagt hij doodleuk aan me, niet beseffend wat hij veroorzaakt.
Ik zwijg. Ronnie kijkt me raar aan.
“Waarom negeer je me?” vraagt hij.

Een auto rijdt met volle vaart op me af. Ik heb niet op het verkeer gelet en sta midden op een kruispunt. Zo hard als ik kan fiets ik verder en bereik nog net op tijd de overkant. Al fietsend kijk naar Ronnie die nog aan de andere kant van het kruispunt staat te wachten. Er komt nog een hele rij auto’s aan, dus voorlopig ben ik nog even veilig. Maar voor hoe lang?