Online Verhalen

Ik ben slecht in achtervolgingen, maar heb maar iets proberen in elkaar te proppen. Ik denk dat er nogal wat anti-climax momentjes zijn. xd Zo plots gewoon die opkomende gedachten, maar ja... Nu goed, ik laat het commentaar aan jullie over. ;p 709 woorden. Bijna. ;-;
---

Hij is hier… Op mijn camera verschijnt een grijs beeld en een voortdurend, vervelend kg-geluid verbreekt de stilte van het bos. Ik zie hem nergens, hoewel hij mij wel ziet. Volgt hij me? Ik ben hier nog niet lang, maar ik weet dat hij overal kan zijn; van achter iedere boom zouden zijn lange armen kunnen verschijnen. Iedere schaduw kan zijn zwarte pak verbergen. Nérgens ben ik veilig.
Ik begin te lopen – hopelijk niet zijn kant op. De kiezels op het pad knarsen. Niet van het pad gaan, vermaan ik mezelf. Hij weet toch al waar ik ben. Dieper in het bos heb ik niets te zoeken. Het crashen van de camera houdt op. Ik til haar weer op en film de bomen rondom me.
‘Rustig,’ fluister ik haar toe, om mezelf te kalmeren. Toch hoor ik mijn hart kloppen. Ik stap voort, voel me te zwak om sneller te gaan. Plots zie ik een enorme schaduw. Een rots? Ik ben niet bij de rots… Ik ben de andere kant opgelopen. Toch? Voorzichtig naderde ik. Mijn camera hield ik in mijn linkerhand; mijn zaklamp in mijn rechter.
Het is een auto. De motor brult nog, maar de lichten zijn uit. Er moet hier iemand geweest zijn. Maar het hek was toch gesloten? Ik loop om de wagen heen. Daar ligt het – in de open kofferbak: een velletje papier. Erop geschreven staat –
Weer die kg-geluiden. Hij is nog ver; het beeld van mijn camera ziet er nog in orde uit. “Kan me niet verstoppen,” staat er op het blaadje. Nee, dat kan inderdaad niet. Ik zie hem. Daar staat hij. Tussen die bomen. Lonkend met zijn weet-ik-hoeveel armen. Ik begin te rennen. Ik wil niet achterom kijken, wil hem niet zien. Kggggg. Het werd luider en mijn beeld vager. Ik draai me om. Loop ik nu niet naar hem toe? Nee, dat kan niet! Hij moet nú achter me zijn!
Ik hijg. Zweet plakt mijn t-shirt aan mijn rug. Ik smaak metaal in mijn mond. Waarom weet ik niet. Ik ben bang, doorweekt en uitgeput. Te uitgeput om nog te rennen, maar ik probeer. Het geluid wordt minder. Ik vertraag en draai mijn hoofd om. Dat had ik niet mogen doen. Hij staat vlak achter me; me aankijkend met zijn ogenloze gezicht. Hoe langer ik naar hem kijk hoe meer tentakels er op zijn rug groeien. Mijn hoofd doet pijn. Ik kan niet meer helder denken. Ik blijf naar hem kijken. De pijn word erger. De tentakels wilder. Het kg-geluid luider. Hij komt dichter. Ik zal het niet redden; ik heb te lang gekeken.
Mijn voeten raken een steen en ik val. Ik plaats mijn handen en richt mijn blik vooruit. Mijn camera vliegt érgens heen. Ik kijk vooruit… Ik kijk vooruit! Bevrijd uit de zijn ban, duw ik me op en ren, harder dan ik ooit gerend heb, of zal rennen… als ik hier nog wegkom. Niemand weet wat hij met de kinderen doet. Maar ze keren nooit terug. Ik geloofde niet dat hij bestond. Nu ben ik hier… De gebeurtenissen flitsen door mijn hoofd, wanneer ik besef dat ik mijn camera niet meer heb. Hij kan van overal komen en ik zal het niet weten.
Ik ren, kijk wild heen en weer en zweet nog meer. Had ik gezegd dat ik niet meer harder zou rennen? Dat was blijkbaar toch niet waar. Hij is er. Hij is er. Hij moet er zijn; nu hoeft hij alleen maar met me te spelen. Maar dat deed hij daarnet toch al? Ik wil niet gepakt worden. Wat zal hij met me doen?
Het hek! Ik kan niet stoppen en bots er tegenaan. Mijn t-schirt scheurt, samen met wat broze huid van mijn opperste, vrouwelijke delen. Ze zijn juist wat groter en dan trek ik er reepjes huid af!
Dit is de poort, besefte ik. Niet zomaar een deel van het hek… Gesloten. Natuurlijk. Ik probeer het te openen. Het slot rammelt. Een onheilspellend geluid. Net zo erg als het kloppen van mijn hart en het kg-geluid. Het gaat niet open. Ik trek. Trek harder. Werp mezelf achterwaarts, terwijl ik het vasthoud. Maar het opent niet… Hij zal komen. Ik voel een denkbeeldige hand op mijn rug. Of is hij niet denkbeeldig?

Wat ongelofelijk vaag!:P

Wel heel spannend, ik luister muziek via Youtube en ondanks dat het nummer af was, heb ik geen nieuwe aangezet

Ik snap echter niets van het verhaal:P Is het een soort reality serie waarin iemand op zoek gaat naar paranormale dingen ofzo? En wordt dan te pakken genomen door iets waarvan men dacht dat het een mythe was, maar echt blijkt te zijn? Is het fantasie, is het een fantasy wereld?

Misschien zou je iets meer kunnen vertellen over wat er aan de hand is, wat de aanleiding is.

Tot slot, je gebruikt vele keren '...' dat is naar mijn idee niet echt nodig.

Ah, The Slender Man will come to catch you .
Grappig eigenlijk,ik heb gisteren voor de eerste keer van The Slender Man gehoord en nu plots lees ik dit verhaal. Van creepy gesproken .

Het is niet echt slecht geschreven maar soms gaat het zo snel dat het een beetje rommelig wordt.
Er mogen nog een beetje meer omschrijvingen inzitten over hoe het bos eruitziet, de auto en ga zo maar door. Op die manier is het veel gemakkelijker om te volgen.

Zoals Masterbreel al zei, kun je beter een soort van introductie schrijven waar je gewoon in verteld waarom je in dat bos bent en een beetje de geschiedenis van The Slender Man uit te doeken doet. Op youtube vind je daar genoeg materiaal over om je op te baseren.
Kortweg gezegd, het is een goede poging dat zonder twijfel kan uitgroeien tot een ijzingwekkend horrorverhaal

Toch? Voorzichtig naderde ik. Mijn camera hield ik in mijn linkerhand; mijn zaklamp in mijn rechter.

Je gaat hier plotseling over naar de verleden tijd :p

Lonkend met zijn weet-ik-hoeveel armen.

Dit doet een beetje af van de spanning, ik las het op een bijtende toon, alsof de ik-persoon de lezer verwijt, zo van: weet ik veel hoeveel armen hij heeft, laat me gewoon met rust! xD

Het werd luider en mijn beeld vager.

Ook hier switch naar vt

Ik smaak metaal in mijn mond. Waarom weet ik niet.

Is het niet metaal proeven? En dit is inderdaad anti-climax-momentje :p geen nuttige bijdrage, ik zou het weglaten

De pijn word erger.

word=wordt

Mijn voeten raken een steen en ik val.

Hmm, ik had hier het idee eigenlijk dat hij stilstond. Kan je in de voorgaande zinnen nog niet heel even noemen dat ie aan het rennen is?

Ik plaats mijn handen en richt mijn blik vooruit. Mijn camera vliegt érgens heen.

Dat accent op de 'ergens' vind ik beetje vreemd, wat had je daarmee in gedachten? En de val komt nu eigenlijk niet zo over. Hij plaatst zijn handen, waar doet ie dat? Op wat? En verder niks? Geen pijn, geen gekrabbel om overeind te komen?

Had ik gezegd dat ik niet meer harder zou rennen? Dat was blijkbaar toch niet waar.

Ook weer anti-climax-moment wat ik eruit zou halen als ik jou was. Haalt de spanning weg

Mijn t-schirt scheurt, samen met wat broze huid van mijn opperste, vrouwelijke delen. Ze zijn juist wat groter en dan trek ik er reepjes huid af!

het is t-shirt trouwens :p zie net dat er een mooi rood lijntje onder verschijnt :3 maar dit vind ik ook een vreemde zin. Want zij (oh, het is een zij xD) botst tegen een hek aan en scheurt daarmee haar t-shirt? Alsof je door je teen te stoten je arm breekt :p


Er zit zeker spanning in je verhaal, dat heb je goed gedaan! Heel veel korte zinnen, waardoor je vanzelf sneller gaat lezen en het verhaal ook sneller lijkt te gaan, maar niet té snel :p de camera met zijn kgg-geluid maakt het nog een tikkeltje spannender. De achtervolging heb je goed gedaan, maar ik vind in het gedeelte als de achtervolger zijn gedaante krijgt en er even een confrontatie is, de spanning wegvallen. Ook zitten er af en toe anti-climax-gedeelten in wat je zelf al had aangegeven. Ik zou ze er toch uithalen, het onderbreekt de spanning die je zo mooi hebt op weten te bouwen.
Hmm, ik ben het niet met Tristene eens dat je een introductie moet neerzetten. Wel misschien wat meer uitleg tijdens het verhaal zelf, maar dan moet je wel oppassen dat de spanning niet te veel verloren gaat. Ik vind het nu namelijk wel iets hebben, dat je achtervolgt wordt en als lezer zijnde niet weet wie of wat het is. De spanning valt weg als je van het begin af aan al weet dat het om slenderman gaat.

Er zijn een aantal zinnen waar ik een beetje over struikelde:

Demon schreef:Hij moet nú achter me zijn!

Ik vind het accent vreemd, waarom is het belangrijk dat hij nu op dit moment achter haar is? Ik zou het accent verplaatsen naar achter: Hij moet nu áchter me zijn!

Demon schreef:Hij staat vlak achter me; me aankijkend met zijn ogenloze gezicht.

Hier zou ik van de puntkomma een komma maken. Ook vind ik het me moeilijk voor te stellen dat hij haar aankijkt zonder ogen. :')

Demon schreef:Hoe langer ik naar hem kijk hoe meer tentakels er op zijn rug groeien. Mijn hoofd doet pijn. Ik kan niet meer helder denken. Ik blijf naar hem kijken. De pijn word erger. De tentakels wilder. Het kg-geluid luider. Hij komt dichter. Ik zal het niet redden; ik heb te lang gekeken.

Er moet een komma tussen 'kijk' en 'hoe' in de eerste zin en ik zou van de puntkomma in de laatste zin een punt maken. Verder vind ik hier de korte zinnen wat storend worden, het leest wel heel staccato en een beetje Jip-en-Janneke-achtig voor mij. Korte zinnen zijn goed als je spanning probeert op te bouwen, maar ik zou toch iets meer variëren. Het stijlfiguur erger/wilder/luider vind ik dan wel weer mooi. :) Overigens zou ik 'dichterbij' schrijven, niet 'dichter', want dat laatste is meer dialect/Vlaams (en ik zie dat je Vlaams bent, maar voor ons Nederlanders leest dat wat vreemd :)).

Demon schreef:De gebeurtenissen flitsen door mijn hoofd, wanneer ik besef dat ik mijn camera niet meer heb.

Deze zin snap ik niet. Waarom denkt ze aan die gebeurtenissen, en wat voor gebeurtenissen zijn dat, omdat ze haar camera kwijt is?

Demon schreef:Mijn t-schirt scheurt, samen met wat broze huid van mijn opperste, vrouwelijke delen. Ze zijn juist wat groter en dan trek ik er reepjes huid af!

Zoals Saskia al zei is het wat onlogisch dat zowel haar shirt als haar borsten scheuren als ze tegen het hek aanloopt. Dat gebeurt meestal niet. Overigens: waarom zo'n omweg om 'borsten' te schrijven? Ik zou de laatste zin trouwens weglaten, het voegt niet veel toe en haalt de spanning weg.

Verder ben ik het met masterbreel eens dat de ... vaak ook onnodig zijn. Zeker in de eerste zin al, dat is nergens voor nodig. Zinnen zijn vaak krachtiger als je ze eindigt met een punt, want daar is een punt ook voor: afgelopen, deze zin staat, PUNT.
Ik ben het met Saskia eens dat je geen hele introductie nog moet schrijven, dat zou de spanning eruit halen en ik vind juist dat je heel veel spanning hebt neergezet! Zonder de anticlimax-momenten zou het nog beter staan, maar al met al vind ik het een goed stuk, goed geschreven!

Liefs,
Melian

Vreemd verhaaltje, ik begrijp het wel, maar toch ook niet. Heb ook nog wat aanvullingen qua grammatica op mijn voorgangers:

‘Rustig,’ fluister ik haar toe, om mezelf te kalmeren. = fluistert ze rustig tegen de camera?
Erop geschreven staat –
Weer die kg-geluiden. Hij is nog ver; het beeld van mijn camera ziet er nog in orde uit. “Kan me niet verstoppen,” staat er op het blaadje. = ik vind dit wat vaag, zo lijkt het wel alsof het stukje van weer die kg geluiden tot verstoppen er helemaal op staat geschreven, vooral omdat je zegt, erop geschreven staat- en daarna begin je opeens over die geluiden en waar de achtervolger is. Ik zou eerst neerzetten wat er op het blaadje staat en dan pas dat je last hebt van de geluiden van de camera etc. Het is verder prima dat je de tekst die op het blaadje stond tussen aanhalingstekens hebt gezet, maar toch zou ik die vooraan zetten en dan de rest erachter.
Bevrijd uit de zijn ban = de ban of zijn ban?
Ik plaats mijn handen en richt mijn blik vooruit. = waar plaatst ze haar handen?
Mijn camera vliegt érgens heen. = moet wel lachen om deze zin, inderdaad alleen zoals Saskia al zei, jammer dat er een apostrof op die E zit.
t-schirt = t shirt
Het hek! = hoe je het neer hebt gezet komt op mij een beetje vreemd over, komt misschien beter over als je zoiets neerzet als: daar is het hek!
Te uitgeput om nog te rennen, maar ik probeer. = ik blijf proberen

Ik begrijp hoe moeilijk deze opdracht is, had er zelf ook veel moeite mee!

Groetjes Blieje

Nja, ik zal even gewoon op iedereen reageren.

Ach, god ja. xd Ik ben het echt niet gewoon in het heden te schrijven. En er zijn inderdaad wat stukjes te kort; ze blijft bijvoorbeeld wel aan het roestige, kapotte hek haperen. Ik heb er juist opgelet dat dat verdwenen is. o: En ja. IK heb inderdaad wat taalfoutjes zoals je zegt met dat West-Vlaams. Tijdens het schrijven en herlezen zelf lette ik daar eigenlijk niet zo op. Ik heb t shirt blijkbaar altijd verkeerd geschreven. xd

@melian
Ik heb eerlijk gezegd ook geen idee wat die puntkomma daar doet, bij die tweede quote. xd

@Blieje
Ze kan het eigenlijk net zelf niet lezen, als plots die kg-geluiden weer komen.

Ik zal alles wel eens herschrijven. :p Met wat meer verwijzingen naar het bos en minder naar de achtervolger.

Niet op letten ik lees alles door elkaar momenteel. xd

@Melian
Maar de nadruk moet op "nu" liggen. o: Want eerst stond-ie voor haar, maar wanneer ze de andere kant op rent komt ze plots naar hem toe. Dus draait ze zich om en op dát moment moet hij achter haar zijn. Maar nja. Misschien klinkt het inderdaad wat vreemd. En die ergens. Nja. xd
Oh, wacht. De omweg om borsten te schrijven. Ik gebruik liever omwegen? -schouderophaal-

Ik begin er maar eens mee. Bedankt voor het commentaar (al is dat verplicht ;p).

Ik heb het eens herschreven, maar nu heb ik zo ongeveer achthonderd woorden. xd Hoe dan ook. Hier is het (opnieuw).
---
Hij is hier. Op mijn camera verschijnt een grijs beeld en een voortdurend, vervelend ruisen verbreekt de stilte van het bos. Ik zie hem nergens, hoewel hij mij wel ziet. Volgt hij me of bekijkt hij me nu gewoon? Ik ben hier nog niet lang, maar ik weet dat hij overal kan zijn; vanachter iedere boom zouden zijn lange armen kunnen verschijnen. Iedere schaduw kan zijn zwarte pak verbergen. Nérgens ben ik veilig.
Ik begin te lopen – hopelijk niet zijn kant op. De kiezels op het pad knarsen. Om me heen zie ik alleen de bomen naast het pad. Daarachter ligt schaduw. Mist wervelt laag aan de grond, waardoor ik het gras moeilijk kan zien. Niet van het pad gaan, vermaan ik mezelf. Hij weet toch al waar ik ben. Dieper in het bos heb ik niets te zoeken. Het storen van de camera houdt op. Ik til haar weer op en film de bomen rondom me.
‘Rustig,’ fluister ik haar toe, om mezelf te kalmeren. Toch hoor ik mijn hart heftig kloppen. Ik stap voort, maar voel me te zwak om sneller te gaan. Plots merk ik een enorme schaduw op. Een rots? Ik ben niet bij de rots. Ik ben de andere kant opgelopen. Toch? Voorzichtig nader ik. Mijn camera houd ik in mijn linkerhand, mijn zaklamp in mijn rechter. Het is een auto. Hij is rood. Een pick-up. De motor brult nog, maar de lichten zijn uit. Er moet hier iemand geweest zijn. Maar het hek was toch gesloten? Ik loop om de wagen heen. Daar ligt het, in de achterbak: een velletje papier, uit een cursusblok.
Weer die kg-geluiden. Hij is nog ver weg; het beeld van mijn camera ziet er nog in orde uit. Ik herstel me en lees het blad. “Kan me niet verstoppen,” staat er geschreven. Nee, dat kan inderdaad niet. Ik zie hem. Daar staat hij. Tussen die bomen. Een grote schaduw. Ik begin de andere kant op te rennen. Ik wil niet achterom kijken, wil hem niet zien. Kgggg. Het wordt luider en mijn beeld vager. Ik draai me om. Loop ik nu niet naar hem toe? Nee, dat kan niet. Nu moet hij achter me zijn!
Ik hijg. Zweet plat mijn T-shirt aan mijn rug. Ik ben bang, doorweekt en uitgeput. Te uitgeput om nog te rennen, maar ik blijf proberen. Het geluid wordt minder. Ik vertraag, jog nu. Ik draai even mijn hoofd om. Dat had ik niet mogen doen. Hij staat vlak achter me, intimiderend als een dinosauriër. Hoe langer ik naar hem kijk, hoe meer de zwarte slierten achter hem bewegen. Net duisternis die me wil opvreten. Mijn hoofd doet pijn. Helder denken lukt me niet. Ongaarne blijf ik hem aanstaren. De pijn wordt erger. De duisternis wilder. Het geruis luider. Hij komt dichterbij. Ik zal het niet redden. Ik heb te lang gekeken.
Mijn linkervoet raakt een steen. Ik verlies mijn evenwicht en val. Als reactie plaats ik mijn handen voor me om de val te breken. Ik land op mijn knieën en handen. De camera heb ik laten vallen. Ik kijk vooruit. Ik kijk vooruit! Bevrijd uit zijn ban krabbel ik overeind en ren, harder dan ik ooit gerend heb, of zal rennen… als ik hier nog wegkom. Niemand weet wat hij met de kinderen doet. Maar ze keren nooit terug. Ik geloofde die verhalen niet. Ik geloofde niet dat hij bestond. En nu ben ik hier.
De gebeurtenissen schieten door mijn hoofd, en plots besef ik dat ik mijn camera verloren ben. Hij kan van overal komen, en ik zal niet eens weten of hij in de buurt is!
Ik ren, kijk wild heen en weer en zweet nog meer. Bomen flitsen langs me heen, terwijl ik mijn benen en armen maniakaal snel beweeg. Hij is er. Hij is er. Hij moet er zijn! Nu is het allemaal een spel. Ik ben de muis. Hij is de kat. Ik wil niet gepakt worden! Wat zal hij met me doen?
Het hek verschijnt voor me. Ik kan niet stoppen en bots ertegenaan, tegen dat oude, roestig hek. T-shirt en huid blijven aan uitsteeksels hangen, en beide scheuren gedeeltelijk.
Dit is de poort, besefte ik. Niet zomaar een deel van het hek… Gesloten, natuurlijk. Ik probeer het te openen. Het slot rammelt. Een onheilspellend geluid. Net zo erg als het kloppen van mijn hart en het ruisen van de camera. Het gaat niet open. Ik trek, trek harder, werp mezelf achterwaarts terwijl ik het vasthoud, maar het opent niet… Het rammelende slot vertelt me dat het voorbij is. Hij zal komen, en ik kan geen kant meer op.

VERBETERD.

reactie op oorspronkelijke verhaal :

Voorzichtig naderde ik
ineens vt?

het beeld van mijn camera ziet er nog in orde uit. “Kan me niet verstoppen,” staat er op het blaadje.
gooi daar een witregel tussen ;)

Ik smaak metaal in mijn mond.
Ik proef metaal in mijn mond.

Te uitgeput om nog te rennen, maar ik probeer.
twijfelgevalletje, maar niet correct NL gebruik hier denk ik...
Te uitgeput om nog te rennen, maar ik probeer het toch.

Mijn camera vliegt érgens heen.
accent onnodig, want er is geen verwijzing verder naar de plek waar hij neerkomt

duw ik me op
hmmm, ik snap wat je bedoelt maar beetje rare verwoording

Ik ren, kijk wild heen en weer en zweet nog meer.
ik kan het hier HEEL ERG fout hebben, maar moet dit niet
Ik ren, kijk wild heen en weer, en zweet nog meer.
zijn om de opsomming los te trekken?

Had ik gezegd dat ik niet meer harder zou rennen? Dat was blijkbaar toch niet waar.
Dat is een beetje raar tussendoor. ik snap wat je probeert te bereiken, maar ik zou het weglaten

Het hek!
zou ik schuin zetten en op een losse regel, als echte gedachte/uitkraming

Mijn t-schirt scheurt, samen met wat broze huid van mijn opperste, vrouwelijke delen. Ze zijn juist wat groter en dan trek ik er reepjes huid af!
JE BENT EEN VROUW! Also, bah stukje xD Raar borsten-verhaal, zou het helemaal weglaten :p

Goed, ik vond dit wel meer vanuit een man geschreven dan vanuit een vrouw.
Maar, erg goede achtervolging, ik denk de enige tot nu toe die ik daadwerkelijk spanning vind hebben (mijn eigen meegerekend, die had ook geen spanning :P)

Ik sluit me verder grotendeels aan bij saskia&melian, ik zie na neerzetten dat veel van onze opmerkingen al overeenkomen :P sorry voor het dubbelwerk ;-)

Stukken beter!

Deze zin viel me alleen nog op:

Bevrijd uit zijn ban, krabbel ik overeind en ren, harder dan ik ooit gerend heb, of zal rennen… = die komma achter ban hoeft er niet te staan.

Verder super verbetering!

Groetjes Blieje

Christian, het is ook heel moeilijk om over een persoon van het andere geslacht te schrijven. Ik heb een keer een schrijfworkshop gehad en die vrouw zei tegen me: "Als je over een man wilt schrijven zou je eerst heel goed moeten weten hoe mannen denken en reageren, anders krijg je verwarring bij de lezer." En daar had ze wel gelijk in, want dan krijg je dingen zoals jij zei, een vrouw die mannelijk gaat denken en handelen, of andersom.

Maar de komma mag toch wel? (Ik ben gewoon te lui om nog iets te doen. :p)

Nu ik alles eens bekijk heb ik niet echt op masterbreels bericht geantwoord. o:
Maar zoals anderen al gezegd hebben, is het inderdaad gebaseerd op Slender - toch veeleer op het spel dan op de eigenlijk mythos, zoals ze die dingen noemen. :p Dit is ook de reden waarom het personage een meisje is.
Misschien moet je het eens opzoeken. (of zelf spelen en je dood schrikken )

Nja. Misschien zou ik beter personeel doen als ik vanuit een meisje - het is geen vrouw ;-; - schrijf. Of gewoon meteen alwetend. :p Dan kan ik weinig foutjes maken. ^^

Ik vind het een leuk in elkaar gestoken stuk, zelfs al zou je niets van de slender man weten zou het nog steeds interessant zijn om te lezen. het enige probleem dat ik heb is hoe je het geruis van de camera als het kggg geluid beschrijft. Ik denk dat je het ook gewoon als 'ruis' had kunnen beschrijven

Ik weet niets van de slender man en ik vond het erg interessant om te lezen, dus daar heb je gelijk in ;=)

Nu toch maar ns opzoeken wat dat is :p

Hahaha... Ik had het inderdaad als 'ruis' kunnen beschrijven. xd Maar dat zou gewoon te normaal zijn.

Ik vond zelf het kggg-geluid niet storend, vond het juist wat meer dimensie geven. Normaal gesproken hou ik er niet echt van, maar hierbij werkte het :p

Beide versies gelezen, hier het detailzeurgedeelte van mijn reactie

een voortdurend, vervelend kg-geluid Een lastige omschrijving omdat ik het geluid moet uitproberen voor ik begrijp wat je bedoelt. Ik zou er eerder 'geruis' van maken.
Verderop zie ik dat je het vaker gebruikt. In dat geval zou ik er misschien iets van maken als 'een voortdurend, vervelend geruis verbreekt de stilte van het bos. Kgggg.' Voor mij zou dat het iets vlotter te lezen maken.

Om me heen zie ik alleen de enkele bomen naast het pad. Die 'enkele' stoort me, volgens mij kan die beter weg. De beschrijving van de omgeving helpt wel, vergeleken met de eerste versie. Zeker omdat het op dit moment nog rustig is en er nog tijd is om naar de omgeving te kijken.

Het crashen van de camera houdt op. Bij crashen denk ik aan een apparaat dat er plotseling mee ophoudt, niet het doorlopende storen waar je het hier over hebt.

Leuk, dat tegen de camera praten. Geeft voor mij wel mooi de zenuwen van de hoofdpersoon weer, zonder dat je dat nog letterlijk gezegd hebt.

Mijn camera houd ik in mijn linkerhand; mijn zaklamp in mijn rechter. Komma in plaats van puntkomma.

Van auto’s weet ik niet veel. Die zin zou ik weglaten. Het is niet logisch om daar op dat moment aan te gaan denken. Bovendien weet je al dat de hoofdpersoon geen kenner is doordat ze denkt 'Het is een auto. Hij is rood. Een pick-up.' en niet meteen merk, type en bouwjaar weet op te dreunen.

Daar ligt het – in de achterbak: Van dat streepje zou ik een komma maken.

Nu, moet hij achter me zijn! Die komma hoort daar niet.

De beweging gaat verder; ik richt mijn hoofd naar de grond. Ik kijk hem niet meer aan. Dit stuk zorgt voor mij voor een enorm slow-motion effect, waardoor alle spanning er weer uit gaat. Dit vond ik juist een gaaf stukje in de eerste versie. Ik kijk vooruit… Ik kijk vooruit! Die paar woorden zeggen voor mij een heleboel, het verwoordt precies de opluchting als de hoofdpersoon zich realiseert dat ze haar blik van het monster los heeft kunnen rukken en dus nog een kans heeft.

Bevrijd uit zijn ban, krabbel ik overeind Geen komma.

De uitdagingen, de waarschuwingen en uiteindelijk de voorbereidingen schieten door mijn hoofd, Dit zou ik weglaten. Ik weet dat anderen om meer uitleg gevraagd hebben, maar voor mij maken de vorige regels al precies duidelijk waarom de hoofdpersoon hier is. Of misschien niet precies, maar goed genoeg.

T shirt en huid blijven aan uitsteeksels hangen, en beide scheuren gedeeltelijk. Veel beter dan de omslachtige beschrijving van borsten. Ik zou wel 'gedeeltelijk' weghalen, het zwakt de zin enorm af en ik begrijp uit de context wel dat het geen heel bloedbad is. Oh en er hoort een streepje in t-shirt, die kwam ik eerder ook al tegen.

Net zo erg als het kloppen van mijn hart en het kg-geluid. Als je hier 'het ruisen van de camera' van zou maken, heb je een mooie herhaling binnen de zin. Of anders 'het ge-kgg van de camera' Aan de andere kant noem je het steeds 'het kg-geluid' en is het dus wel zo consequent om dat aan te houden.

Het rammelende slot vertelde me dat het voorbij was. Toch nog een verleden tijd over het hoofd gezien


Heel spannend geschreven verhaal. De korte, chaotische zinnen helpen daar wel bij, ook al dreigt het hier en daar even teveel te worden. De beschrijving van het monster vind ik ook beter in de tweede versie. Het is veel minder een concreet beeld, en dat is goed: vaak is iets nog enger zolang je niet weet hoe het er precies uit ziet. Kortom goed bezig

Ja. Ik zal eens kijken om een paar kg's aan te passen. Inderdaad bij dat 'net zo erg als...' zou die stijlfiguur daar mooier staan.

'T-shirt'. Ja, zeg, mensen wat is het nu? :/ Eerst moest ik het naar t shirt veranderen. ;-; Eens zien wat ik allemaal kan aanpassen. Zal wel niet al te veel meer veranderen. :p

Zoals ik het zag stond er eerst t-schirt, met een C erin, en was dat de opmerking van Saskia Of heb ik een andere opmerking gemist?

T-shirt en T shirt mogen beide in het Engels. Zover ik weet mag in NL alleen T-shirt

Bij Blieje. Maar. o: Jezus Christus. Ik had die 'C' zelfs nooit opgemerkt. O.e Wauw. Dan was dat van Blieje dus een typfout en heb ik de verbetering verkeerd geïnterpreteerd. xd -plot twist-