Online Verhalen

Wat nu volgt is een kleine serie van korte verhalen die ondertussen in 2 kleine literaire tijdschriftjes is gepubliceerd. Het leuke aan deze verhaaltjes is dat ze gebaseerd zijn op feiten die echt zijn gebeurd in het kleine stadje waar ik nu al 4 jaar woon.
Ik zou zeggen veel plezier .

De Brief

Beste meneer of mevrouw, het hangt er vanaf wie het leest.

Mijn naam is Jean-Pierre DeGros en ben geboren en getogen in het mooie Brabant. Van beroep was ik, want ben ondertussen al op pensioen, handelaar en ik had mijn winkeltje in het bloeiende Zoutleeuw. In mijn leven heb ik al verschillende soorten spullen verhandeld. Je kunt het je nog niet zo gek inbeelden of ik had het al eens verkocht.

Met veel plezier stond ik voor dag en dauw op en met nog meer vreugde verkocht ik de hele dag allerlei spulletjes. Maar jammer genoeg vond mijn vrouw het welletjes geweest en ze stond erop dat ik nu eens eindelijk van mijn, naar alle waarschijnlijkheid, weinig gegunde tijd zou genieten. Met grote tegenzin verkocht ik dus mijn winkeltje met al mijn spulletjes erbij behalve mijn antieke ligstoel, gouden kandelaar en Victoriaans siertafeltje. Deze 3 spulletjes zijn heilig voor mij al kan ik mij niet meer herinneren waarom. Samen met een beetje hulp van onze buren plaatste ik mijn antieke ligstoel in de woonkamer terwijl mijn gouden kandelaar en siertafeltje in mijn studeerkamer een plaatsje vonden.

Daarna wist ik niet meer wat ik moest doen en dus vond ik er niets beter op dan de hele dag in mijn ligstoel te zitten. Terwijl mijn vrouw druk bezig was met naaien of breien zat ik lekker… niets te doen. Is dit nu van mijn vrije tijd genieten? Dacht ik. Er moet toch zeker iets leukers te doen zijn dan dit nietsnutten. Ik begon dus te denken en het eerste wat mij te binnen schoot was om eens op reis te gaan. Maar sinds onze laatste reis naar de Ardennen, zo’n 50 jaar geleden, bedankte mijn vrouw hiervoor. Zij bleef liever thuis bij haar brei – en naaiwerkjes. Maar ik gaf het nog niet op. Weken zocht ik naar de perfecte bezigheid maar het wou me maar niet binnenschieten.

Op een avond kwamen een paar vrienden bij ons thuis eten. Mijn vrouw had de hele dag in de keuken gestaan om een lekker maaltje te maken en met veel plezier en smaak aten we het die avond op. Op het einde van de avond was het tijd om bij te praten onder het genot van een goed glas witte wijn en na een paar glazen te hebben gedronken kon ik het niet laten om te vertellen over mijn geliefde winkeltje. Iedereen vond mijn verhalen zo amusant dat ze bijna over de grond rolde van het lachen. Toen ik dit grappige maar vreemde schouwspel zag wist ik meteen waarmee ik mijn tijd zou kunnen opvullen.

De weken na die fantastische avond zat ik de hele dag in mijn studeerkamer te schrijven. Iedere belevenis die ik ooit had meegemaakt pende ik neer op het witte papier. Maar hoe fijn dit ook was kwam de dag dat ik uitgeschreven was razendsnel. Zo zat ik daar aan mijn bureau met een bundel papier vol met verhalen. Na er zo hard aan gewerkt te hebben vertikte ik het om het hele ding in de prullenmand te gooien. Hopeloos probeerde ik een bezigheid te vinden die iets te maken zou hebben met mijn bundel verhalen maar er schoot mij niets te binnen. Doodmoe van het denken verliet ik mijn studeerkamertje en ging in de woonkamer mijn ligstoel opzoeken. Daar zat mijn vrouw in een van haar lievelingsbladen te lezen. Ik keek hoe ze las en toen kreeg ik het geniale idee om mijn verhalen op te sturen naar een tijdschrift of misschien zelfs een krant. Zo komt het dat ik deze brief naar u heb gestuurd in de hoop dat mijn verhaal een plaatsje zouden kunnen vinden in uw tijdschrift of krant.

Met vriendelijke groeten

Jean-Pierre DeGros

Dit verhaal is gepubliceerd in "De Blauwe Engel" en "Weirdos"

TO BE CONTINUED

Leuk verhaal! En wat een rare vrouw ook, haar man dwingen om te stoppen met werken en nu is hij gestopt, gaat ze nog dingen voor zichzelf doen! Snap dan niet waarom ze dan met haar man leuke dingen gaat doen. Net of zij wel mag genieten en hij niet, is wel oneerlijk. Maar goed. Deze zin viel me nog even op:

op pensioen = met pensioen

Verder prima gedaan! Ben benieuwd naar een vervolg!

Groetjes Blieje

Voor Mij De Duurste Lamp Alstublieft !

Vroeger had ik een heel goede vriend die elke dag naar mijn winkeltje kwam. Meestal kwam hij om bij te praten met een kopje koffie in zijn handen maar af en toe kocht hij ook iets. Nu in die tijd verkocht ik allerlei verschillende soorten lampen in alle maten en vormen. Op een dag kwam dus mijn vriend naar mijn winkeltje om een lamp te kopen .
“Want,” zo zei hij,”onze lamp is thuis stuk gegaan en ik zou graag eens een echt mooie lamp willen hebben .”
Met veel plezier leidde ik hem rond in mijn winkeltje en toonde ik hem alle verschillende lampen die ik in mijn winkeltje verkocht. Om eerlijk te zijn was hij nogal een moeilijke klant en toen hij eindelijk zijn lamp had gekocht was de hele voormiddag al voorbij. Maar goed ik had niet te klagen want ik had aan hem een flinke duit verdient. Voor de rest gingen de zaken zoals gewoonlijk en om 5 uur kon ik mijn winkeltje terug sluiten en naar huis gaan.

De volgende dag stond ik weer vroeg op en genoot van mijn dagelijkse thee en het kleine beschuitje dat ik er altijd bij at. Zoals gewoonlijk ging ik naar mijn winkeltje en wachtte ik op de eerst volgende klant. Ik hoefde niet lang te wachten of een statige mevrouw van rond de 50 kwam fier mijn winkel binnen. Met afkeurende ogen keek ze de winkel rond voor ze op mij toeliep.
“Man,” zei ze (wat ik al heel ongepast vond om iemand zo aan te spreken),”is dit hier de winkel waar meneer DeVrij zijn lamp heeft gekocht?”.
Ik antwoordde :”Ja ,zeker mevrouw.” Want mijn vriend die de dag ervoor een lamp had gekocht noemde toevallig meneer DeVrij.
“Met wie heb ik het genoegen te spreken?” Vroeg ik zo beleefd als ik maar kon.
“Mijn naam is mevrouw Kupper en voor de rest heeft u geen zaken met mijn naam.”
-Wat een hooghartige toon- dacht ik bij mijzelf- wat zal ik blij zijn als zij mijn winkeltje uit is-. Maar dat zou nog een tijdje duren. Net als meneer DeVrij wilde zij een lamp kopen maar op een enkele voorwaarde: de lamp die zij kocht moest mooier en duurder zijn dan die van mijn vriend. Ik dacht bij mijzelf- dat is goed dan verdien ik er nog meer aan dan gisteren. Maar mevrouw Kupper was een nog moeilijkere klant dan mijn vriend en pas na veel modellen getoond te hebben nam ze een victoriaansachtige lamp mee naar huis. Toen zij buiten was keek ik op mijn klok en zag ik dat het al bijna 3 uur in de namiddag was. Maar ja ik kon er nu toch niets meer aan doen en op zijn minst had ik er meer geld aan verdiend dan gisteren.

De dag daarop was het weer hetzelfde liedje als ik bij mijn winkel aankwam. Opnieuw was er een mevrouw die om een mooiere en duurdere lamp vroeg dan die van mevrouw Kupper. Weer duurde het zolang voordat deze mevrouw tevreden was en toen ze eindelijk buiten was met haar lamp was het tijd voor mij om mijn winkel te sluiten. –Dit kan zo absoluut niet meer verder- dacht ik- Ik moet een manier zien te vinden om mijn lampen sneller te verkopen want ik durf er mijn hele winkeltje ervoor te verwedden dat er morgen terug iemand in mijn winkeltje zou staan om een nog duurdere en mooiere lamp te kopen. Opeens kreeg ik een fantastisch ideetje. Om ze te slim af te zijn zocht ik mijn winkeltje af en zocht ik de duurste en mooiste lampen uit die ik achter mijn toonbank rangschikte van de minst duurste naar de duurste.

Mijn plannetje bleek te werken want toen de volgende dag een man achter een mooiere en duurdere lamp vroeg haalde ik de minste duurste lamp van onder mijn toonbank vandaan en presenteerde de lamp als de duurste. Tevreden kocht de man mijn lamp en met een tevreden glimlach verliet hij mijn winkeltje voor mijn pauze van 10 uur.

Zo ging het iedere dag voor wel 2 weken lang. Toen de 2 weken om waren had ik al zoveel geld verdient dat ik 3 keer naar de bank ben moeten gaan om het geld te laten opbergen, wat niet van mijn gewoonte is. Maar spijtig genoeg stopte het na die 2 weken en ging alles weer zijn gewone gangetje.

Een paar dagen na die wonderbaarlijke weken kwam mijn vriend nog eens langs om een kopje koffie te drinken. Ik vertelde hem wat mij was overkomen nadat hij zijn lamp hier had gekocht.
“Ik dacht het wel dat dit zou gebeuren.”
Ik bekeek mijn vriend eens goed en ik vroeg hem om hem zich nader te verklaren.
“Wel,” zei hij,” Je zult het niet geloven maar ik woon nogal in een jaloerse straat. Van zodra ze weten dat er iemand in de straat iets moois en duurs heeft gekocht moet de hele straat iets mooiers en duurder hebben.”
Ik schoot in mijn lach. Ik had nog nooit van zo’n jaloerse straat gehoord.
“Maar dat is nog niet alles.”
“Nee? Want is er dan nog meer?” vroeg ik heel nieuwsgierig.
“Onlangs hebben ze onze straatnaam verandert .”
“Hoe heet jullie straat dan nu?”
“De Jaloeziestraat.”

Dit verhaal werd eerder gepubliceerd in "De Blauwe Engel" en "Weirdos".

TO BE CONTINUED