Proloog:
Juichend rent Birgit op Judith af.
"Wat heb ik jou lang niet meer gezien!" zegt ze trots.
Judith knikt verheugd en vliegt Birgit in de armen. "Ik hoop dat we kunnen vergeten wat er gebeurd is," zegt ze overtuigd. "waarom hebben wij ons dit überhaupt aan laten doen na alles wat we mee hebben gemaakt?"
Birgit houdt haar tweelingzus bij haar schouders vast. "We waren gewoon stom geweest, stom!" zegt ze. "Maar vanaf nu is dat afgelopen, gaan we alleen nog maar genieten van het feit dat we elkaar nog hebben!"
Judith lacht en geeft haar zus een dikke zoen. "Zullen we dan samen even naar de winkel gaan?" vraagt ze. "Dan halen we nog even wat koekjes voor bij de thee."
Birgit glimlacht terug. "Of gebak," zegt ze. "we hebben immers wat te vieren!"
Judith knikt tevreden en de zussen lopen samen de stad in.
Hoofdstuk 1: de geboortedag
In het ziekenhuis in kamer 342 heerst paniek. Lena van Gessel staat op het punt om te bevallen maar is daar niet bepaald rustig onder.
"Kan ik nooit meer terug? Wat als de bevalling te veel pijn gaat doen? Kan ik wel voor het kind zorgen?" vraagt ze hysterisch.
Ze heeft nu al zes keer in een zakje moeten blazen om rustig te blijven. Zelfs haar man Gerard kan haar niet kalmeren.
"Moet ze echt geen kalmeringstabletten innemen?" vraagt Gerard nogmaals vriendelijk aan de arts.
De arts schudt haar hoofd. "Dat kan de baby niet bepaald ten goede komen." zegt ze overtuigd. "Ze moet nog even volhouden, we beginnen bijna met de ontsluiting."
Lena kreunt. "Schiet dan toch ook op!" roept ze. "Het doet nu al pijn!"
Gerard buigt voorover en legt zijn handen op zijn hoofd. "Och toch." mompelt hij. "Hoe moet dat straks nou als de bevalling begint?"
Er gaan uren voorbij en zojuist is het eerste kind ter wereld gekomen.
"Ach, een meisje!" zegt Lena trots.
Gerard loopt naar het kraambed en kijkt met een trotse blik naar de baby. Lena kijkt met een liefdevolle blik naar haar echtgenoot.
"Wat een schatje hè?" vraagt ze vrolijk. "We noemen haar..."
Maar voordat Lena verder kan praten voelt ze opeens weer krampen in haar baarmoeder. Ze geeft de baby aan de arts.
"Wat is dit?" vraagt ze. "Naweeën?"
De arts knikt en pakt de baby vast. "Zou heel goed kunnen." zegt ze terwijl ze de navelstreng doorknipt. "Die zult u nog een tijd blijven voelen."
Lena zucht maar de pijnen worden alleen maar heftiger en Lena begint te gillen, dit moet meer zijn. Uiteindelijk blijkt dat Lena nog een baby in de buik heeft.
"Oh nee." denkt ze. "Dacht ik er vanaf te zijn, komt er nog een! Nou hoop ik dat dit een jongetje wordt, dan heb ik een koningskoppel!"
Lena heeft er altijd van gedroomd als kind dat als ze later groot zou zijn, een koningskoppel zou krijgen. En wie weet komt die wens vandaag uit.
9 minuten later is ook het tweede kindje ter wereld, dit is via een keizersnede geboren. Lena, die haar ogen nog dicht heeft van de pijn, steunt.
"Zeg dat dit een jongetje is, Gerard. Alsjeblieft, zeg dat dit een jongetje is." ijlt ze.
Gerard zwijgt en slikt een paar keer. Hij weet hoe graag Lena een koningskoppel had gewild en hoe bitter teleurgesteld ze zou zijn als het niet zou lukken. Ze zou het zichzelf nooit vergeven, ze zou zichzelf iets aandoen. Puur omdat het haar wens en doel is om een koningskoppel op de wereld te zetten. En Gerard bedankt liever dan zijn vrouw zo verdrietig te zien. De arts knipt de navelstreng van het tweede baby'tje door en gebaart Gerard om te zwijgen. Als ze dat gedaan heeft loopt ze naar de kraamafdeling waar alle baby's een naam en een nummer krijgen. Lena ligt nog steeds met haar ogen dicht bij te komen van de pijn. Gerard kijkt nog even naar zijn vrouw en loopt achter de arts aan. Lena, die nog steeds ligt te ijlen, probeert haar ogen te openen, maar door de pijn gaat dit lastig.
"Schat...?" vraagt ze verzwakt. "is het een j..." ze heeft duidelijk moeite met praten en kreunt weer van de pijn.
In de kraamafdeling worden de baby's in een bedje gelegd en krijgen ze een enkelbandje met een naamplaatje erop. Gerard glimlacht als hij naar de baby's kijkt. De arts glimlacht terug.
"Hoe wilt u de kindjes noemen?" vraagt ze.
Gerard denkt na. "Birgit." begint hij.
De arts knikt. "En het andere kindje?" vraagt ze.
De tweeling
Bedankt voor je reactie, Nurias! 
Hier komt dan het vervolg:
Gerard denkt na, hij kan maar niet op een naam komen omdat hij de hele tijd voor ogen had dat zijn vrouw en hij een koningskoppel zouden krijgen.
“Judith!” roept iemand.
De arts kijkt naar waar het geroep vandaan komt en knikt dat ze er zo aankomt. Gerard glimlacht.
“Judith,” zegt hij. “We noemen haar naar u, omdat u ons zo goed geholpen heeft.”
De arts glimlacht gevleid. “Bedankt!” zegt ze vrolijk.
Ze schrijft haar naam op het naamplaatje en schuift het in het enkelbandje van baby Judith. Dan loopt ze naar haar collega toe. Gerard zucht diep terwijl hij naar Judith kijkt. Hij voelt pijn in zijn hart, wat kan hij doen? Hij kijkt naar de andere baby’s die op de kraamafdeling liggen en ziet dat er een andere meneer bij een van de baby’s staat. Deze meneer kijkt ook niet trots. Gerard loopt naar de meneer toe en vraagt wat eraan scheelt. De meneer zucht.
“Ach weet u,” zegt hij. “we hebben een zoontje gekregen.”
Gerard kijkt de meneer vreemd aan. “Dat is toch hartstikke leuk?” vraagt hij aan de meneer.
De meneer schudt zijn hoofd. “Ik zit nu in de problemen,” verzucht hij. “Mijn vrouw heeft zo graag een dochter, ze zal me vermóórden als het een zoontje is.” Hij voelt zich somber worden. “En hier sta ik dan, bij mijn zoontje. Mijn vrouw heeft gelukkig nog niks door, ze is na de bevalling zo uitgeput geraakt dat ze niet meer helder kan denken.”
Gerard kijkt de meneer meelevend aan. “Waarom wil uw vrouw dan zo graag een dochtertje?” vraagt hij nieuwsgierig.
De meneer haalt zijn schouders op. “Als ik dat eens wist,” aarzelt hij. “maar ik weet wel dat ik nu goed in de problemen zit.”
Gerard grinnikt. “Nou ik zal je vertellen, ik zit ongeveer met hetzelfde probleem,” begint hij. “mijn vrouw wilde absoluut een koningskoppel, maar uiteindelijk heeft ze een tweeling gekregen, twee meisjes.”
De meneer zucht. “Waarom doen die vrouwen nou zo moeilijk over het geslacht van hun baby?” vraagt hij.
Gerard legt zijn handen op de rand van het babybedje. “Een baby is iets heel dierbaars.” zegt hij terwijl hij naar de baby van de meneer kijkt. “wat een leuk kindje heeft u trouwens.”
Hij haalt de babykleertjes uit zijn tas en laat ze aan de meneer zien. “mijn vrouw heeft vast vooruit gewerkt,” zegt hij en houdt twee babypakjes omhoog, een blauw en een roze pakje. “wat zal ik doen? Zal ik Judith dan maar het blauwe pakje aan doen? Dan lijkt ze toch een beetje een jongetje.”
De meneer schudt zijn hoofd en haalt het babypakje dat zijn vrouw gekocht heeft uit zijn tas. Het is een roze pakje. “Ruilen?” vraagt hij vriendelijk terwijl hij het pakje aan Gerard wil geven.
Door dit woord krijgt Gerard een ingeving en er verschijnt een brede glimlach op zijn gezicht. “Jaa, ruilen!” jubelt hij en doet het jongetje het blauwe pakje aan. Hierna pakt hij het op.
De meneer kijkt Gerard met een vreemde blik aan. “Wat doet u nou?” vraagt hij stomverbaasd.
Gerard glimlacht en loopt met de baby in zijn armen naar zijn tweeling. Hij vergelijkt ze. Dan knikt hij en wenkt de meneer om hem iets in het oor te fluisteren.
Hier komt dan het vervolg:
Gerard denkt na, hij kan maar niet op een naam komen omdat hij de hele tijd voor ogen had dat zijn vrouw en hij een koningskoppel zouden krijgen.
“Judith!” roept iemand.
De arts kijkt naar waar het geroep vandaan komt en knikt dat ze er zo aankomt. Gerard glimlacht.
“Judith,” zegt hij. “We noemen haar naar u, omdat u ons zo goed geholpen heeft.”
De arts glimlacht gevleid. “Bedankt!” zegt ze vrolijk.
Ze schrijft haar naam op het naamplaatje en schuift het in het enkelbandje van baby Judith. Dan loopt ze naar haar collega toe. Gerard zucht diep terwijl hij naar Judith kijkt. Hij voelt pijn in zijn hart, wat kan hij doen? Hij kijkt naar de andere baby’s die op de kraamafdeling liggen en ziet dat er een andere meneer bij een van de baby’s staat. Deze meneer kijkt ook niet trots. Gerard loopt naar de meneer toe en vraagt wat eraan scheelt. De meneer zucht.
“Ach weet u,” zegt hij. “we hebben een zoontje gekregen.”
Gerard kijkt de meneer vreemd aan. “Dat is toch hartstikke leuk?” vraagt hij aan de meneer.
De meneer schudt zijn hoofd. “Ik zit nu in de problemen,” verzucht hij. “Mijn vrouw heeft zo graag een dochter, ze zal me vermóórden als het een zoontje is.” Hij voelt zich somber worden. “En hier sta ik dan, bij mijn zoontje. Mijn vrouw heeft gelukkig nog niks door, ze is na de bevalling zo uitgeput geraakt dat ze niet meer helder kan denken.”
Gerard kijkt de meneer meelevend aan. “Waarom wil uw vrouw dan zo graag een dochtertje?” vraagt hij nieuwsgierig.
De meneer haalt zijn schouders op. “Als ik dat eens wist,” aarzelt hij. “maar ik weet wel dat ik nu goed in de problemen zit.”
Gerard grinnikt. “Nou ik zal je vertellen, ik zit ongeveer met hetzelfde probleem,” begint hij. “mijn vrouw wilde absoluut een koningskoppel, maar uiteindelijk heeft ze een tweeling gekregen, twee meisjes.”
De meneer zucht. “Waarom doen die vrouwen nou zo moeilijk over het geslacht van hun baby?” vraagt hij.
Gerard legt zijn handen op de rand van het babybedje. “Een baby is iets heel dierbaars.” zegt hij terwijl hij naar de baby van de meneer kijkt. “wat een leuk kindje heeft u trouwens.”
Hij haalt de babykleertjes uit zijn tas en laat ze aan de meneer zien. “mijn vrouw heeft vast vooruit gewerkt,” zegt hij en houdt twee babypakjes omhoog, een blauw en een roze pakje. “wat zal ik doen? Zal ik Judith dan maar het blauwe pakje aan doen? Dan lijkt ze toch een beetje een jongetje.”
De meneer schudt zijn hoofd en haalt het babypakje dat zijn vrouw gekocht heeft uit zijn tas. Het is een roze pakje. “Ruilen?” vraagt hij vriendelijk terwijl hij het pakje aan Gerard wil geven.
Door dit woord krijgt Gerard een ingeving en er verschijnt een brede glimlach op zijn gezicht. “Jaa, ruilen!” jubelt hij en doet het jongetje het blauwe pakje aan. Hierna pakt hij het op.
De meneer kijkt Gerard met een vreemde blik aan. “Wat doet u nou?” vraagt hij stomverbaasd.
Gerard glimlacht en loopt met de baby in zijn armen naar zijn tweeling. Hij vergelijkt ze. Dan knikt hij en wenkt de meneer om hem iets in het oor te fluisteren.
Het laatste contact is altijd het zwaarste.
Bedankt voor jullie reacties! Hier is het vervolg:
Hoofdstuk 2: de thuiskomst van de familie Van Gessel
“Oh ik ben zo trots op mijn kindjes!” jubelt Lena.
Gerard knikt tevreden. “Dan gaan we morgen even onze tweeling bij de gemeente laten registreren.” zegt hij.
Lena juicht. “En daarna krijgen we een groot feest, gaan we onze vrienden uitnodigen…” ratelt ze. “daarna laten we ze meteen dopen, natuurlijk ook met al onze vrienden erbij en…”
Gerard zucht. “Laten we nou eerst maar eens even van elkaar genieten en van ons koningskoppel.” zegt hij vrolijk terwijl hij twee glazen cola mee naar de kamer neemt.
Lena kijkt glimlachend naar haar baby’s en pakt een glas cola uit de hand van Gerard. Dan proosten ze.
“Op Birgit en Max!” zegt Lena dolgelukkig.
Gerard knikt en kijkt tevreden naar de baby’s. “Op Birgit en Max.” zegt hij en neemt een slok van zijn cola.
Lena kijkt nog eens goed naar haar kindjes. Ze trekt een vreemd gezicht.
“Waarom is de neus van Max breder dan die van Birgit?” vraagt ze. “En Birgit heeft groenblauwe ogen terwijl Max staalblauwe ogen heeft!”
Gerard kijkt naar de baby’s. “Maak je niet zo druk, schatje,” zegt hij. “het zijn toch prachtige kindjes?”
Lena knikt en kijkt naar de neus van Gerard, die is net zo breed als de neus van Max. Ze lacht.
“Birgit lijkt op mij en Max lijkt op jou,” zegt ze. “dat is toch ironisch?”
Hoofdstuk 3: de thuiskomst van de familie Bosschaert
“Welkom thuis, kleintje,” zegt Katalin Bosschaert trots tegen het baby'tje dat ze in haar armen heeft.
De man van Katalin, Fabian, loopt naar de keuken om thee te zetten.
Katalin kijkt het meisje trots in de ogen en loopt met haar naar de huiskamer.
“Hoe zei je dat ze heette, schat?” vraagt ze aan haar man.
Hier is het vervolg:Hoofdstuk 2: de thuiskomst van de familie Van Gessel
“Oh ik ben zo trots op mijn kindjes!” jubelt Lena.
Gerard knikt tevreden. “Dan gaan we morgen even onze tweeling bij de gemeente laten registreren.” zegt hij.
Lena juicht. “En daarna krijgen we een groot feest, gaan we onze vrienden uitnodigen…” ratelt ze. “daarna laten we ze meteen dopen, natuurlijk ook met al onze vrienden erbij en…”
Gerard zucht. “Laten we nou eerst maar eens even van elkaar genieten en van ons koningskoppel.” zegt hij vrolijk terwijl hij twee glazen cola mee naar de kamer neemt.
Lena kijkt glimlachend naar haar baby’s en pakt een glas cola uit de hand van Gerard. Dan proosten ze.
“Op Birgit en Max!” zegt Lena dolgelukkig.
Gerard knikt en kijkt tevreden naar de baby’s. “Op Birgit en Max.” zegt hij en neemt een slok van zijn cola.
Lena kijkt nog eens goed naar haar kindjes. Ze trekt een vreemd gezicht.
“Waarom is de neus van Max breder dan die van Birgit?” vraagt ze. “En Birgit heeft groenblauwe ogen terwijl Max staalblauwe ogen heeft!”
Gerard kijkt naar de baby’s. “Maak je niet zo druk, schatje,” zegt hij. “het zijn toch prachtige kindjes?”
Lena knikt en kijkt naar de neus van Gerard, die is net zo breed als de neus van Max. Ze lacht.
“Birgit lijkt op mij en Max lijkt op jou,” zegt ze. “dat is toch ironisch?”
Hoofdstuk 3: de thuiskomst van de familie Bosschaert
“Welkom thuis, kleintje,” zegt Katalin Bosschaert trots tegen het baby'tje dat ze in haar armen heeft.
De man van Katalin, Fabian, loopt naar de keuken om thee te zetten.
Katalin kijkt het meisje trots in de ogen en loopt met haar naar de huiskamer.
“Hoe zei je dat ze heette, schat?” vraagt ze aan haar man.
Het laatste contact is altijd het zwaarste.
Ben benieuwd naar de afloop van dit verhaal.
En ook of er ook nog een stuk (leeftijd) komt dat de kinderen gaan beseffen dat ze geen broer en zus zijn..
En ook of er ook nog een stuk (leeftijd) komt dat de kinderen gaan beseffen dat ze geen broer en zus zijn..
Bedankt voor jullie reacties! Leuk dat jullie meelezen!
Hier komt dan weer een vervolg:
“Judith!” roept Fabian vanuit de keuken.
Katalin knikt en loopt naar hun tweejarige dochter Marjolein. Ze glimlacht en laat Judith aan haar zien. Nieuwsgierig kijkt Marjolein naar de baby.
"Zusje!" roept ze blij.
Katalin knikt en kijkt naar de baby. "Dit is Judith." zegt ze trots.
Judith kijkt met een verbaasde blik naar Marjolein en begint te huilen. Katalin giechelt.
"Het is natuurlijk allemaal nieuw voor jou hè liefje?" vraagt ze aan Judith.
Fabian komt de kamer in met twee theeglazen en een kan vol met thee. Hij gaat zitten en kijkt trots naar zijn vrouw en dochters.
Hoofdstuk 4: een aantal jaren later bij de familie Van Gessel
Lena kijkt nog eens met een vreemde blik naar haar kinderen en denkt na. Dan wendt ze zich tot Gerard want ze zit met een probleem.
"Waarom spelen de kinderen niet normaal met elkaar?" vraagt ze aan hem.
Gerard kijkt Lena verbaasd aan. "Hoe bedoel je?" vraagt hij. "Ze gaan toch normaal met elkaar om?"
Lena schudt haar hoofd. "Iedere keer als Max een beetje toenadering zoekt tot Birgit, deinst Birgit terug," begint ze. "dat kan toch niet gezond zijn?"
Gerard glimlacht. "Ach, misschien is Birgit een beetje bang aangelegd," zegt hij. "dat kan toch!"
Lena schudt haar hoofd. "Als ze op mijn schoot zit zoekt ze juist toenadering tot mij," zegt ze. "hoe verklaar je dat?"
Gerard zucht, hij wil zijn vrouw absoluut niet vertellen van de verwisseling. "Misschien is ze een beetje bang voor mannen." zegt hij spottend.
Lena lacht erom. "Ik hou het wel in de gaten!" zegt ze streng.
Hoofdstuk 5: een aantal jaren later bij de familie Bosschaert
"Ik vind het niet leuk meer," roept Katalin kwaad. "onze dochters hebben alleen maar ruzie!"
Fabian zucht diep en slaat een arm om zijn vrouw heen. "Misschien moeten we een gezinstherapeut bestellen." zegt hij.
Katalin schudt haar hoofd. "Met ons gezin is niks mis," zegt ze. "het enige probleem is dat onze dochters niet met elkaar overweg kunnen!"
Fabian knikt. "Maar daar kan zo'n persoon ons juist mee helpen." zegt hij.
Katalin laat haar hoofd op haar linkerhand steunen. "Nee, dat is wel het laatste," zegt ze. "de oplossing moet voor de hand liggen."
Fabian zucht. Ik weet de oplossing, denkt hij. maar die is niet uitvoerbaar.
Katalin kijkt naar Judith. "Ze huilt de hele tijd als Marjolein haar in de ogen kijkt," mompelt ze. "terwijl Marjolein niks heeft misdaan."
Fabian knikt. "En dat breekt Marjolein natuurlijk op na zo veel jaar," zegt hij. "ze wilde zo graag een zusje en nu dit."
Katalin pinkt een traantje weg. "Dan had ik nog liever gehad dat we een zoontje kregen dat wel goed met Marjolein kon spelen," zegt ze. "wat bezielde me ook om per se een dochter te willen?"
Fabian slikt van die opmerking en voelt zich daardoor emotioneel worden. Hij had al niet verwacht dat die verwisseling zo veel gevolgen kon hebben, maar de laatste opmerking van zijn vrouw overrompelt hem.
"Zullen we dan nog maar een kindje maken," grapt hij. "en hopen dat dat kindje de ruzie een beetje kan sussen?"
Katalin kijkt haar man met een boze blik aan. "En waar slaat dat nou weer op?" vraagt ze.
Hier komt dan weer een vervolg:
“Judith!” roept Fabian vanuit de keuken.
Katalin knikt en loopt naar hun tweejarige dochter Marjolein. Ze glimlacht en laat Judith aan haar zien. Nieuwsgierig kijkt Marjolein naar de baby.
"Zusje!" roept ze blij.
Katalin knikt en kijkt naar de baby. "Dit is Judith." zegt ze trots.
Judith kijkt met een verbaasde blik naar Marjolein en begint te huilen. Katalin giechelt.
"Het is natuurlijk allemaal nieuw voor jou hè liefje?" vraagt ze aan Judith.
Fabian komt de kamer in met twee theeglazen en een kan vol met thee. Hij gaat zitten en kijkt trots naar zijn vrouw en dochters.
Hoofdstuk 4: een aantal jaren later bij de familie Van Gessel
Lena kijkt nog eens met een vreemde blik naar haar kinderen en denkt na. Dan wendt ze zich tot Gerard want ze zit met een probleem.
"Waarom spelen de kinderen niet normaal met elkaar?" vraagt ze aan hem.
Gerard kijkt Lena verbaasd aan. "Hoe bedoel je?" vraagt hij. "Ze gaan toch normaal met elkaar om?"
Lena schudt haar hoofd. "Iedere keer als Max een beetje toenadering zoekt tot Birgit, deinst Birgit terug," begint ze. "dat kan toch niet gezond zijn?"
Gerard glimlacht. "Ach, misschien is Birgit een beetje bang aangelegd," zegt hij. "dat kan toch!"
Lena schudt haar hoofd. "Als ze op mijn schoot zit zoekt ze juist toenadering tot mij," zegt ze. "hoe verklaar je dat?"
Gerard zucht, hij wil zijn vrouw absoluut niet vertellen van de verwisseling. "Misschien is ze een beetje bang voor mannen." zegt hij spottend.
Lena lacht erom. "Ik hou het wel in de gaten!" zegt ze streng.
Hoofdstuk 5: een aantal jaren later bij de familie Bosschaert
"Ik vind het niet leuk meer," roept Katalin kwaad. "onze dochters hebben alleen maar ruzie!"
Fabian zucht diep en slaat een arm om zijn vrouw heen. "Misschien moeten we een gezinstherapeut bestellen." zegt hij.
Katalin schudt haar hoofd. "Met ons gezin is niks mis," zegt ze. "het enige probleem is dat onze dochters niet met elkaar overweg kunnen!"
Fabian knikt. "Maar daar kan zo'n persoon ons juist mee helpen." zegt hij.
Katalin laat haar hoofd op haar linkerhand steunen. "Nee, dat is wel het laatste," zegt ze. "de oplossing moet voor de hand liggen."
Fabian zucht. Ik weet de oplossing, denkt hij. maar die is niet uitvoerbaar.
Katalin kijkt naar Judith. "Ze huilt de hele tijd als Marjolein haar in de ogen kijkt," mompelt ze. "terwijl Marjolein niks heeft misdaan."
Fabian knikt. "En dat breekt Marjolein natuurlijk op na zo veel jaar," zegt hij. "ze wilde zo graag een zusje en nu dit."
Katalin pinkt een traantje weg. "Dan had ik nog liever gehad dat we een zoontje kregen dat wel goed met Marjolein kon spelen," zegt ze. "wat bezielde me ook om per se een dochter te willen?"
Fabian slikt van die opmerking en voelt zich daardoor emotioneel worden. Hij had al niet verwacht dat die verwisseling zo veel gevolgen kon hebben, maar de laatste opmerking van zijn vrouw overrompelt hem.
"Zullen we dan nog maar een kindje maken," grapt hij. "en hopen dat dat kindje de ruzie een beetje kan sussen?"
Katalin kijkt haar man met een boze blik aan. "En waar slaat dat nou weer op?" vraagt ze.
Het laatste contact is altijd het zwaarste.
Fabian legt zijn hand op de schouder van zijn vrouw. "Het was maar een grapje." zegt hij.
Katalin glimlacht een beetje. "Snap ik wel," zegt ze, "sorry voor mijn reactie."
Fabian knikt vriendelijk en knuffelt zijn vrouw.
Hoofdstuk 6: de eerste rapporten van Birgit en Max
Lena sluit de autodeur en loopt richting het schoolplein om haar kinderen naar buiten te zien komen. Het duurt nog vijf minuten voordat de bel gaat. Ze loopt naar een andere moeder.
"Vandaag komen ze met hun rapport thuis," zegt ze vrolijk, "dat maakt me wel zenuwachtig!"
"Ja, mij ook," jubelt de andere moeder, "ik ben eens benieuwd wat mijn dochter voor punten heeft!"
Lena knikt en blijft net zo lang met de moeder praten totdat de bel gaat. Nerveus wacht ze tot haar kinderen naar buiten komen. Als ze Max naar buiten ziet komen wenkt ze hem en samen wachten ze op Birgit. Ze kijkt goed naar alle kinderen en knikt tevreden als ze Birgit ziet. Ze wacht tot Birgits blik op haar is gericht en wenkt haar.
waarom komt ze niet? denkt Lena.
Ze ziet Birgit tussen de andere kinderen door terug het schoolgebouw in lopen.
"Dit zit niet goed," stamelt Lena, "Max, kom even mee."
Ze pakt het handje van Max vast en loopt met hem het schoolplein op. Als ze er bijna zijn zien ze Birgit weer naar buiten komen. Zij ziet Lena en rent dolblij naar haar toe.
"Mamma!" roept ze enthousiast en rent naar Lena toe.
Lena omhelst haar dochter en vraagt zich nog steeds af wat haar daarnet mankeerde. Ze besluit het achter zich te laten en loopt met haar kinderen naar de auto.
Katalin glimlacht een beetje. "Snap ik wel," zegt ze, "sorry voor mijn reactie."
Fabian knikt vriendelijk en knuffelt zijn vrouw.
Hoofdstuk 6: de eerste rapporten van Birgit en Max
Lena sluit de autodeur en loopt richting het schoolplein om haar kinderen naar buiten te zien komen. Het duurt nog vijf minuten voordat de bel gaat. Ze loopt naar een andere moeder.
"Vandaag komen ze met hun rapport thuis," zegt ze vrolijk, "dat maakt me wel zenuwachtig!"
"Ja, mij ook," jubelt de andere moeder, "ik ben eens benieuwd wat mijn dochter voor punten heeft!"
Lena knikt en blijft net zo lang met de moeder praten totdat de bel gaat. Nerveus wacht ze tot haar kinderen naar buiten komen. Als ze Max naar buiten ziet komen wenkt ze hem en samen wachten ze op Birgit. Ze kijkt goed naar alle kinderen en knikt tevreden als ze Birgit ziet. Ze wacht tot Birgits blik op haar is gericht en wenkt haar.
waarom komt ze niet? denkt Lena.
Ze ziet Birgit tussen de andere kinderen door terug het schoolgebouw in lopen.
"Dit zit niet goed," stamelt Lena, "Max, kom even mee."
Ze pakt het handje van Max vast en loopt met hem het schoolplein op. Als ze er bijna zijn zien ze Birgit weer naar buiten komen. Zij ziet Lena en rent dolblij naar haar toe.
"Mamma!" roept ze enthousiast en rent naar Lena toe.
Lena omhelst haar dochter en vraagt zich nog steeds af wat haar daarnet mankeerde. Ze besluit het achter zich te laten en loopt met haar kinderen naar de auto.
Het laatste contact is altijd het zwaarste.
Ik vind het nog steeds spannend om te lezen al lees ik het een paar keer overnieuw. De hoofdtukken heb ik nooit gebruikt maar je krijgt zo wel meer duidelijkheid en afscheiding tussen de gezinnen in het verhaal. Zo zie ik het dan.
Ga zo door Blieje
Ga zo door Blieje
Bedankt weer voor je leuke reactie, Nurias! En die hoofdstukken doe ik bewust, omdat het twee families zijn. Anders loopt het zo door elkaar heen, snap je?
Hier is het vervolg:
Birgit glimlacht naar haar moeder die de riem op de achterbank vast maakt.
"Mag mijn vriendinnetje een keer komen spelen?" Vraagt ze enthousiast aan haar.
"Natuurlijk schat!" Lena doet de deur dicht en gaat achter het stuur zitten.
"Kan het morgen?" Vraagt ze.
"Nee, morgen gaat niet, schat," begint ze, "dan moeten we met Max naar de oogarts en pappa is werken, dus kan ik je niet alleen thuis laten."
"En opa en oma dan?" Birgit zucht.
"Die zijn op vakantie." Lena start de motor van de auto.
Birgit kijkt balend uit het raam en ziet haar vriendinnetje. Ze zwaait er vrolijk naar. Het vriendinnetje zwaait terug.
Thuis aangekomen legt Lena de rapporten op tafel en geeft de kinderen limonade en een koekje. Dan gaat ze zitten en kijkt naar de rapporten. Ze trekt een verontwaardigde blik en vergelijkt ze.
Hm, Max heeft moeite met contact met leerkracht en leerlingen en Birgit juist helemaal niet
Ze vergelijkt alle kolommen met elkaar.
En de leesontwikkeling bij Birgit is minder terwijl die bij Max juist zeer goed is!
Verward legt ze de rapporten terug en kijkt naar haar kinderen.
Hoe kunnen ze nou zo'n verschillende beoordelingen hebben?
Ze houdt haar hand tegen haar voorhoofd en loopt naar de keuken. Ze schudt wat Baileys in een klein glaasje en drinkt het in één keer leeg.
"Dat had ik even nodig!" mompelt ze.
Hoofdstuk 7: de rapporten van Judith en Marjolein
"Wie was dat waar je naar zwaaide, Judith?" Katalin kijkt Judith geïnteresseerd aan.
"Birgit mamma!" Judith glimlacht. "Mag ik morgen naar haar toe?"
"Wat mij betreft is het goed," Katalin pakt het rapport van Judith, "maar dat moeten we natuurlijk eerst met de moeder van Birgit overleggen, weet je zo wie dat is?"
Judith schudt haar hoofd. Katalin giechelt en leest het rapport van Marjolein. Daarna leest ze het rapport van Judith. Ze lacht als ze merkt dat Judith totaal andere beoordelingen heeft dan Marjolein.
Hoe is het mogelijk?!!!
Lachend legt ze de rapporten op de tafel.
Hier is het vervolg:
Birgit glimlacht naar haar moeder die de riem op de achterbank vast maakt.
"Mag mijn vriendinnetje een keer komen spelen?" Vraagt ze enthousiast aan haar.
"Natuurlijk schat!" Lena doet de deur dicht en gaat achter het stuur zitten.
"Kan het morgen?" Vraagt ze.
"Nee, morgen gaat niet, schat," begint ze, "dan moeten we met Max naar de oogarts en pappa is werken, dus kan ik je niet alleen thuis laten."
"En opa en oma dan?" Birgit zucht.
"Die zijn op vakantie." Lena start de motor van de auto.
Birgit kijkt balend uit het raam en ziet haar vriendinnetje. Ze zwaait er vrolijk naar. Het vriendinnetje zwaait terug.
Thuis aangekomen legt Lena de rapporten op tafel en geeft de kinderen limonade en een koekje. Dan gaat ze zitten en kijkt naar de rapporten. Ze trekt een verontwaardigde blik en vergelijkt ze.
Hm, Max heeft moeite met contact met leerkracht en leerlingen en Birgit juist helemaal niet
Ze vergelijkt alle kolommen met elkaar.
En de leesontwikkeling bij Birgit is minder terwijl die bij Max juist zeer goed is!
Verward legt ze de rapporten terug en kijkt naar haar kinderen.
Hoe kunnen ze nou zo'n verschillende beoordelingen hebben?
Ze houdt haar hand tegen haar voorhoofd en loopt naar de keuken. Ze schudt wat Baileys in een klein glaasje en drinkt het in één keer leeg.
"Dat had ik even nodig!" mompelt ze.
Hoofdstuk 7: de rapporten van Judith en Marjolein
"Wie was dat waar je naar zwaaide, Judith?" Katalin kijkt Judith geïnteresseerd aan.
"Birgit mamma!" Judith glimlacht. "Mag ik morgen naar haar toe?"
"Wat mij betreft is het goed," Katalin pakt het rapport van Judith, "maar dat moeten we natuurlijk eerst met de moeder van Birgit overleggen, weet je zo wie dat is?"
Judith schudt haar hoofd. Katalin giechelt en leest het rapport van Marjolein. Daarna leest ze het rapport van Judith. Ze lacht als ze merkt dat Judith totaal andere beoordelingen heeft dan Marjolein.
Hoe is het mogelijk?!!!
Lachend legt ze de rapporten op de tafel.
Het laatste contact is altijd het zwaarste.
Bedankt Nurias!
Het vervolg:
Hoofdstuk 8: Een afspraak voor Judith
"Nou, Judith," zegt Katalin als Judith uit school komt, "wie is Birgit?"
"Dit meisje, mamma!" Judith wijst glimlachend naar een meisje dat op het trapje van het schoolplein zit.
"Dan gaan we even naar haar toe!" Katalin glimlacht en loopt samen met Judith het schoolplein op.
Het meisje kijkt verbaasd naar Katalin en Judith. Katalin glimlacht en steekt haar hand uit naar het meisje.
"Katalin Bosschaert," zegt ze vriendelijk, "ik ben de moeder van Judith!"
"Birgit." Het meisje geeft Katalin verlegen een hand.
"Waar is je moeder?" Katalin glimlacht. "Dan kunnen we een afspraak regelen voor jullie!"
Birgit knikt en zoekt haar moeder. Ze rent er meteen heen. Katalin en Judith lopen achter haar aan. Katalin glimlacht vriendelijk naar de moeder van Birgit en stelt zich voor.
"Katalin Bosschaert." Zegt ze vriendelijk.
"Kelly Hoffmann!" De moeder glimlacht vriendelijk terug.
Judith luistert aandachtig naar wat de twee moeders bespreken en Birgit plukt een bloemetje uit het gras om er de blaadjes heel voorzichtig vanaf te trekken. Haar moeder tikt haar op de schouder.
"Wil je vandaag naar ons toe komen? " Kelly glimlacht.
"Ja!" Judith jubelt.
"Je bent welkom," Kelly glimlacht, "ga je mee, Judith?"
Vrolijk geeft Judith Katalin een knuffel en stapt in de auto van Kelly. Katalin glimlacht tevreden.
"Ik haal je om vijf uur weer op!" Ze zwaait haar dochter uit.
Hoofdstuk 9: Een afspraak voor Birgit
Birgit loopt enthousiast naar Lena. Langs haar loopt een meisje. Lena glimlacht naar het meisje.
"Dus jij bent Birgits vriendinnetje," ze glimlacht, "aangenaam, ik ben Lena!"
"Willeke!" Het meisje glimlacht.
Lena zucht en vertelt Willeke voorzichtig dat een afspraak met Birgit vandaag niet mogelijk is. Willeke lijkt dit te begrijpen en glimlacht vriendelijk naar Lena. Lena stelt voor om met de moeder van Willeke te praten om eventueel een andere afspraak te maken. Birgit zucht diep en gaat op de stoep zitten. Zij baalt ervan dat de afspraak van vandaag niet door kan gaan. Max gaat naast haar zitten. Ze kijkt Max aan en kijkt weer weg.
Door jou kan ik niet met Willeke spelen! Ze kijkt Max nogmaals aan.
Lena loopt terug naar de kinderen en vraagt hen om in de auto te gaan zitten. Als ze wegrijden merkt Lena dat Birgit van streek is omdat Willeke niet naar haar toe kan komen.
"Ik haat Max!" Ze slaat haar armen over elkaar.
Max begint te huilen.
Lena schrikt van de woorden van Birgit en zet de auto langs de kant van de weg. Ze stapt eruit en opent de deur. Kwaad kijkt ze Birgit in de ogen.
"Dit soort opmerkingen wil ik dus niet horen," zegt ze streng, "anders kun je jouw vriendschap met Willeke op je buik schrijven!"
Boos gooit ze de deur dicht en gaat weer achter het stuur zitten.
Het vervolg:
Hoofdstuk 8: Een afspraak voor Judith
"Nou, Judith," zegt Katalin als Judith uit school komt, "wie is Birgit?"
"Dit meisje, mamma!" Judith wijst glimlachend naar een meisje dat op het trapje van het schoolplein zit.
"Dan gaan we even naar haar toe!" Katalin glimlacht en loopt samen met Judith het schoolplein op.
Het meisje kijkt verbaasd naar Katalin en Judith. Katalin glimlacht en steekt haar hand uit naar het meisje.
"Katalin Bosschaert," zegt ze vriendelijk, "ik ben de moeder van Judith!"
"Birgit." Het meisje geeft Katalin verlegen een hand.
"Waar is je moeder?" Katalin glimlacht. "Dan kunnen we een afspraak regelen voor jullie!"
Birgit knikt en zoekt haar moeder. Ze rent er meteen heen. Katalin en Judith lopen achter haar aan. Katalin glimlacht vriendelijk naar de moeder van Birgit en stelt zich voor.
"Katalin Bosschaert." Zegt ze vriendelijk.
"Kelly Hoffmann!" De moeder glimlacht vriendelijk terug.
Judith luistert aandachtig naar wat de twee moeders bespreken en Birgit plukt een bloemetje uit het gras om er de blaadjes heel voorzichtig vanaf te trekken. Haar moeder tikt haar op de schouder.
"Wil je vandaag naar ons toe komen? " Kelly glimlacht.
"Ja!" Judith jubelt.
"Je bent welkom," Kelly glimlacht, "ga je mee, Judith?"
Vrolijk geeft Judith Katalin een knuffel en stapt in de auto van Kelly. Katalin glimlacht tevreden.
"Ik haal je om vijf uur weer op!" Ze zwaait haar dochter uit.
Hoofdstuk 9: Een afspraak voor Birgit
Birgit loopt enthousiast naar Lena. Langs haar loopt een meisje. Lena glimlacht naar het meisje.
"Dus jij bent Birgits vriendinnetje," ze glimlacht, "aangenaam, ik ben Lena!"
"Willeke!" Het meisje glimlacht.
Lena zucht en vertelt Willeke voorzichtig dat een afspraak met Birgit vandaag niet mogelijk is. Willeke lijkt dit te begrijpen en glimlacht vriendelijk naar Lena. Lena stelt voor om met de moeder van Willeke te praten om eventueel een andere afspraak te maken. Birgit zucht diep en gaat op de stoep zitten. Zij baalt ervan dat de afspraak van vandaag niet door kan gaan. Max gaat naast haar zitten. Ze kijkt Max aan en kijkt weer weg.
Door jou kan ik niet met Willeke spelen! Ze kijkt Max nogmaals aan.
Lena loopt terug naar de kinderen en vraagt hen om in de auto te gaan zitten. Als ze wegrijden merkt Lena dat Birgit van streek is omdat Willeke niet naar haar toe kan komen.
"Ik haat Max!" Ze slaat haar armen over elkaar.
Max begint te huilen.
Lena schrikt van de woorden van Birgit en zet de auto langs de kant van de weg. Ze stapt eruit en opent de deur. Kwaad kijkt ze Birgit in de ogen.
"Dit soort opmerkingen wil ik dus niet horen," zegt ze streng, "anders kun je jouw vriendschap met Willeke op je buik schrijven!"
Boos gooit ze de deur dicht en gaat weer achter het stuur zitten.
Het laatste contact is altijd het zwaarste.
Bedankt weer voor je reactie, Nurias! Het vervolg:
Hoofdstuk 10, de droom van Judith
"Mam!" De zestienjarige Judith staat naast het bed van haar ouders.
"Wat is er, lieverd?" Katalin draait zich om en opent haar ogen.
"Hij was er weer," Judith zucht diep, "de rare droom."
Katalin gaat rechtop in bed zitten en klopt met haar platte hand op het bed.
"Kom even zitten." Ze kijkt haar dochter meelevend aan.
"Iedere nacht heb ik hem weer, mam," Judith gaat naast haar moeder op het bed zitten, "al jaren, hij komt steeds terug."
"Wanneer is het precies begonnen?" Katalin slaat haar arm om Judith heen.
"Op de basisschool." Judith kruipt tegen haar moeder aan.
"Wat gebeurt er dan precies in die droom?" Katalin wrijft over Judiths rug.
"Dat heb ik je toch al zo vaak verteld, mam." Judith zucht diep.
Fabian, die wakker is geworden, gaat ook rechtop in bed zitten.
"Wat droom je dan precies, schat?" Hij kijkt zijn dochter in de ogen.
"Nou," Judith zucht, "dat ik voor een spiegel sta, maar mijn spiegelbeeld leeft en noemt zich Birgit. En Birgit probeert mij dan steeds naar zich toe te trekken, maar steeds als ze mijn hand aan wil raken word ik wakker."
"Dat is heftig," Fabian knikt, "kan dat niet iets met je vriendschap met Birgit te maken hebben? Die is toch ook heel hecht?"
"Nee pap," Judith glimlacht naar Fabian, "er zit meer achter, dat weet ik zeker."
Fabian krijgt een naar gevoel en glimlacht terug.
Katalin knikt naar Judith.
"Er moet een manier zijn om erachter te komen," ze glimlacht overtuigd, "misschien door middel van hypnose."
"Hypnose?" Judith krijgt een naar gevoel in haar buik.
"Je hoeft niet alleen, meid," Katalin geeft Judith een schouderklopje, "pappa of ik gaan wel met je mee."
Judith glimlacht en omhelst haar ouders.
Het vervolg:Hoofdstuk 10, de droom van Judith
"Mam!" De zestienjarige Judith staat naast het bed van haar ouders.
"Wat is er, lieverd?" Katalin draait zich om en opent haar ogen.
"Hij was er weer," Judith zucht diep, "de rare droom."
Katalin gaat rechtop in bed zitten en klopt met haar platte hand op het bed.
"Kom even zitten." Ze kijkt haar dochter meelevend aan.
"Iedere nacht heb ik hem weer, mam," Judith gaat naast haar moeder op het bed zitten, "al jaren, hij komt steeds terug."
"Wanneer is het precies begonnen?" Katalin slaat haar arm om Judith heen.
"Op de basisschool." Judith kruipt tegen haar moeder aan.
"Wat gebeurt er dan precies in die droom?" Katalin wrijft over Judiths rug.
"Dat heb ik je toch al zo vaak verteld, mam." Judith zucht diep.
Fabian, die wakker is geworden, gaat ook rechtop in bed zitten.
"Wat droom je dan precies, schat?" Hij kijkt zijn dochter in de ogen.
"Nou," Judith zucht, "dat ik voor een spiegel sta, maar mijn spiegelbeeld leeft en noemt zich Birgit. En Birgit probeert mij dan steeds naar zich toe te trekken, maar steeds als ze mijn hand aan wil raken word ik wakker."
"Dat is heftig," Fabian knikt, "kan dat niet iets met je vriendschap met Birgit te maken hebben? Die is toch ook heel hecht?"
"Nee pap," Judith glimlacht naar Fabian, "er zit meer achter, dat weet ik zeker."
Fabian krijgt een naar gevoel en glimlacht terug.
Katalin knikt naar Judith.
"Er moet een manier zijn om erachter te komen," ze glimlacht overtuigd, "misschien door middel van hypnose."
"Hypnose?" Judith krijgt een naar gevoel in haar buik.
"Je hoeft niet alleen, meid," Katalin geeft Judith een schouderklopje, "pappa of ik gaan wel met je mee."
Judith glimlacht en omhelst haar ouders.
Het laatste contact is altijd het zwaarste.
Bedankt, Nurias! Hier is het dan (eindelijk)! 
Hoofdstuk 11: de sollicitatie van Birgit
"Succes schat." Lena glimlacht naar haar dochter en geeft haar een kus.
"Dank je wel!" Birgit omhelst haar moeder en loopt het kantoor in.
Ze moet voor haar opleiding een stage volgen. Verlegen stapt ze het reclamebureau binnen en kijkt op de bordjes waar ze moet zijn.
"G. Uijltjes, directeur." mompelt ze en klopt op de deur.
"Binnen!" roept een zware stem.
Birgit strijkt een losse pluk haar achter haar oor, schraapt haar keel en loopt naar binnen. Ze glimlacht.
"Goedemorgen," ze steekt haar hand uit, "ik ben-"
"Bent u daar weer?" De directeur glimlacht, "wat wilt u vragen?"
"Hoe bedoelt u?" Birgit kijkt verontwaardigd, "ik kom voor het sollicitatiegesprek!"
"Aha," de directeur glimlacht, "wilde u nog iets kwijt, dan? Ik heb u toch gezegd dat u uw vragen altijd kunt mailen?"
"Oh, daar weet ik niks van," Birgit trekt een vreemde blik, "ik was in de veronderstelling dat het gesprek hier plaats zou vinden!"
"Welk gesprek?" De directeur kijkt verbaasd, "u heeft uw gesprek gisteren toch gehad?"
"Ik heb gisteren geen gesprek gehad," Birgit zucht, "ik ben nu voor de eerste keer hier!"
"Luister Judith, ik heb hier geen tijd voor, mevrouw Van Gessel kan hier elk moment zijn," de directeur schudt zijn hoofd, "dus ik verzoek u nu om te vertrekken, uw stage begint maandag, zet uw vragen op de mail."
Birgit loopt de gang in en trekt een verrast gezicht,
"Nou ja!" Ze schudt haar hoofd, "wat ìs dit?"
Ze zucht diep en voelt in haar broekzak. Haar linkerhand steunt op haar portemonnee. Ze voelt erover en krijgt een ingeving. Zo vlug als ze kan pakt ze haar identiteitsbewijs uit haar portemonnee en klopt nogmaals op de deur.
"Binnen." Zegt een zware stem.
"Luister heer Uijltjes," Birgit stormt het kantoor in, "ik-"
"U weer?" De directeur kijkt boos, "wilt u soms ontslagen worden?"
"Maar luistert u nu toch eens even!" Birgit zucht geirriteerd. "Ik ben-"
De directeur luistert en hoort dat er een mail binnen is gekomen. Hij beveelt Birgit te wachten en loopt naar zijn computer. Hij kijkt naar de mail en schrikt.
"Hoe deed je dat?" Hij kijkt verbaasd.
"Wat?" Birgit schrikt.
"Hoe kun je nou hier staan en mailen tegelijk?" Hij leest de mail.
Birgit loopt naar het bureau van de directeur en legt haar identiteitskaart voor zijn neus. De directeur ziet de identiteitskaart en kijkt erop. Hij schrikt.
Hier is het dan (eindelijk)! Hoofdstuk 11: de sollicitatie van Birgit
"Succes schat." Lena glimlacht naar haar dochter en geeft haar een kus.
"Dank je wel!" Birgit omhelst haar moeder en loopt het kantoor in.
Ze moet voor haar opleiding een stage volgen. Verlegen stapt ze het reclamebureau binnen en kijkt op de bordjes waar ze moet zijn.
"G. Uijltjes, directeur." mompelt ze en klopt op de deur.
"Binnen!" roept een zware stem.
Birgit strijkt een losse pluk haar achter haar oor, schraapt haar keel en loopt naar binnen. Ze glimlacht.
"Goedemorgen," ze steekt haar hand uit, "ik ben-"
"Bent u daar weer?" De directeur glimlacht, "wat wilt u vragen?"
"Hoe bedoelt u?" Birgit kijkt verontwaardigd, "ik kom voor het sollicitatiegesprek!"
"Aha," de directeur glimlacht, "wilde u nog iets kwijt, dan? Ik heb u toch gezegd dat u uw vragen altijd kunt mailen?"
"Oh, daar weet ik niks van," Birgit trekt een vreemde blik, "ik was in de veronderstelling dat het gesprek hier plaats zou vinden!"
"Welk gesprek?" De directeur kijkt verbaasd, "u heeft uw gesprek gisteren toch gehad?"
"Ik heb gisteren geen gesprek gehad," Birgit zucht, "ik ben nu voor de eerste keer hier!"
"Luister Judith, ik heb hier geen tijd voor, mevrouw Van Gessel kan hier elk moment zijn," de directeur schudt zijn hoofd, "dus ik verzoek u nu om te vertrekken, uw stage begint maandag, zet uw vragen op de mail."
Birgit loopt de gang in en trekt een verrast gezicht,
"Nou ja!" Ze schudt haar hoofd, "wat ìs dit?"
Ze zucht diep en voelt in haar broekzak. Haar linkerhand steunt op haar portemonnee. Ze voelt erover en krijgt een ingeving. Zo vlug als ze kan pakt ze haar identiteitsbewijs uit haar portemonnee en klopt nogmaals op de deur.
"Binnen." Zegt een zware stem.
"Luister heer Uijltjes," Birgit stormt het kantoor in, "ik-"
"U weer?" De directeur kijkt boos, "wilt u soms ontslagen worden?"
"Maar luistert u nu toch eens even!" Birgit zucht geirriteerd. "Ik ben-"
De directeur luistert en hoort dat er een mail binnen is gekomen. Hij beveelt Birgit te wachten en loopt naar zijn computer. Hij kijkt naar de mail en schrikt.
"Hoe deed je dat?" Hij kijkt verbaasd.
"Wat?" Birgit schrikt.
"Hoe kun je nou hier staan en mailen tegelijk?" Hij leest de mail.
Birgit loopt naar het bureau van de directeur en legt haar identiteitskaart voor zijn neus. De directeur ziet de identiteitskaart en kijkt erop. Hij schrikt.
Het laatste contact is altijd het zwaarste.
Die komt nog terug, Nurias! Bedankt in ieder geval voor je reactie!
Het vervolg:
"Dit had ik niet verwacht," de directeur steekt zijn hand uit, "het spijt me, mevrouw Van Gessel, ik dacht dat u iemand anders was."
"Ja, dat had ik in de gaten!" Birgit gaat zitten, "heb ik dan een dubbelganger?"
"En of u een dubbelganger heeft!" De directeur knikt en zoekt tussen zijn papieren. "Maar goed, we gaan met de sollicitatie beginnen. Vertelt u maar eens iets over uzelf."
Hoofdstuk 12: na de hypnose van Judith
"En hoe ging het?" Katalin kijkt naar haar dochter die op de behandeltafel ligt en snuift de geur van de wierook op.
"Ik- ik weet het niet," Judith slikt, "er kwam bijna niets, alleen dat die persoon dichter bij me is dan ik denk."
"Zei iemand je dat?" Fabian gaat voorover zitten.
"Ik zei het zelf," Judith houdt zich stevig vast aan de behandeltafel, "ik praatte in mezelf."
"En hoe was de situatie?" Katalin wrijft over de hand van Judith, "waar bevond je je?"
"In het ziekenhuis," Judith bijt op haar onderlip, "ik zag het gezicht van een vreemd stelletje, dat van die vrouw was vaag, maar dat van die man kon ik goed zien."
"Wat deden die dan?" Katalin kijkt verbaasd.
"De vrouw was uitgeput en de man keek me heel zielig aan, het was echt maar een flits. Ik herkende de man ook totaal niet, het was een wildvreemde."
De verwisseling. Fabian voelt het bloed naar zijn wangen stromen. Hij kucht en excuseert zijn vrouw en de therapeut.
"Wat is er, schat?" Katalin kijkt haar man verrast aan. "Gaat het?"
"Ja hoor, prima," Fabian glimlacht, "ik moet alleen even naar het toilet!"
"Oh, oké." Katalin knikt en went zich tot Judith.
"Verder zag ik niet zo veel, alleen een filmpje van het ziekenhuis en een vreemd stel," Judith kijkt omlaag, "en tijdens dat filmpje zei ik tegen mezelf: 'Birgit, ze is zo dichtbij.' Ik begrijp er niets van, mam."
"Kom maar even tot rust." Katalin snuift het laatste beetje wierook op en loopt de behandelkamer uit.
Het vervolg:
"Dit had ik niet verwacht," de directeur steekt zijn hand uit, "het spijt me, mevrouw Van Gessel, ik dacht dat u iemand anders was."
"Ja, dat had ik in de gaten!" Birgit gaat zitten, "heb ik dan een dubbelganger?"
"En of u een dubbelganger heeft!" De directeur knikt en zoekt tussen zijn papieren. "Maar goed, we gaan met de sollicitatie beginnen. Vertelt u maar eens iets over uzelf."
Hoofdstuk 12: na de hypnose van Judith
"En hoe ging het?" Katalin kijkt naar haar dochter die op de behandeltafel ligt en snuift de geur van de wierook op.
"Ik- ik weet het niet," Judith slikt, "er kwam bijna niets, alleen dat die persoon dichter bij me is dan ik denk."
"Zei iemand je dat?" Fabian gaat voorover zitten.
"Ik zei het zelf," Judith houdt zich stevig vast aan de behandeltafel, "ik praatte in mezelf."
"En hoe was de situatie?" Katalin wrijft over de hand van Judith, "waar bevond je je?"
"In het ziekenhuis," Judith bijt op haar onderlip, "ik zag het gezicht van een vreemd stelletje, dat van die vrouw was vaag, maar dat van die man kon ik goed zien."
"Wat deden die dan?" Katalin kijkt verbaasd.
"De vrouw was uitgeput en de man keek me heel zielig aan, het was echt maar een flits. Ik herkende de man ook totaal niet, het was een wildvreemde."
De verwisseling. Fabian voelt het bloed naar zijn wangen stromen. Hij kucht en excuseert zijn vrouw en de therapeut.
"Wat is er, schat?" Katalin kijkt haar man verrast aan. "Gaat het?"
"Ja hoor, prima," Fabian glimlacht, "ik moet alleen even naar het toilet!"
"Oh, oké." Katalin knikt en went zich tot Judith.
"Verder zag ik niet zo veel, alleen een filmpje van het ziekenhuis en een vreemd stel," Judith kijkt omlaag, "en tijdens dat filmpje zei ik tegen mezelf: 'Birgit, ze is zo dichtbij.' Ik begrijp er niets van, mam."
"Kom maar even tot rust." Katalin snuift het laatste beetje wierook op en loopt de behandelkamer uit.
Het laatste contact is altijd het zwaarste.
Super leuk verhaal, ik zit er helemaal in. De titel trok ook mijn aandacht! Het is vooral spannend door aan het beginde baby's door elkaar te husselen, maar het achteraf niet zo goed idee is omdat de familie's alleen maar ruzie krijgen. Succes met verder schrijven!
This could be para para paradise.
Wat leuk dat je mee leest, Anouk!
En Nurias, laat je maar verrassen!
Hier komt een vervolg:
"Gaat het weer een beetje?" De therapeut kijkt Judith enige tijd later in de ogen.
"Ik denk het wel," Judith wrijft over haar hoofd, "wanneer heb ik sollicitatiegesprek?"
"Daar weet ik niets van." De therapeut kijkt Judith vriendelijk aan. "Wil je dat ik je moeder erbij haal?"
"Doe maar." Judith knikt onzeker.
De therapeut loopt naar de gang waar Katalin en Fabian in spanning op hun dochter staan te wachten.
"U mag naar binnen." Hij geeft een vriendelijke glimlach en houdt de deur voor het stel open.
Katalin en Fabian bedanken de therapeut en wenden zich meteen tot Judith.
"En hoe voel je je?" Fabian gaat naast Judith op de behandeltafel zitten.
"Goed denk ik," Judith knikt, "wanneer is het sollicitatiegesprek?"
"Het sollicitatiegesprek," Fabian lacht een beetje, "dat heb je gisteren gehad, maandag kun je beginnen met je stage!"
"Wat ga ik ook alweer doen?" Judith kijkt verward.
"Meehelpen in de catering." Fabian glimlacht.
"Hoe lang duurt de stage?" Judith wordt nieuwsgierig.
"Laten we het daar nu nog maar even niet over hebben," Fabian legt zijn arm om Judith heen, "zullen we maar naar huis gaan?"
"Goed idee, pap." Judith staat op en glimlacht naar Fabian.
Hoofdstuk 13: de eerste stagedag van Birgit
Birgit zucht diep en werpt een laatste blik in de spiegel.
Haren goed, blouseje goed- ze bekijkt zichzelf van top tot teen.
"Birgit!" Lena kijkt op haar horloge. "Je moet nu echt gaan, anders kom je te laat!"
"Ik kom!" Birgit kijkt nog even snel naar haar kapsel en rent de trappen af, naar de voordeur.
"Nou, ik neem aan dat je goed hebt opgelet toen ik je de vorige keer heb gebracht," Lena geeft haar dochter een kus, "succes in ieder geval!"
"Ik ben wel benieuwd naar die dubbelganger van mij," Birgit lacht, "ze heet Judith!"
"Wie weet kom je haar wel tegen," Lena glimlacht, "weet je wat haar werkzaamheden zijn?"
"Heb ik niet gevraagd," Birgit zucht, "vind je dat ik dat alsnog moet doen?"
"Laat het maar zo," Lena legt haar hand op Birgit's schouder, "je komt haar vast wel tegen. En zo niet, dan komt er vast wel een andere keer."
"Dat is waar." Birgit geeft haar moeder een zoen en loopt naar haar scooter.
"Ga je al?" Max stopt met het repareren van zijn fiets en glimlacht naar Birgit. "Zou je mij dan een lift naar het station kunnen geven? Dat ligt er toch een paar minuten vandaan!"
"Tuurlijk," Birgit glimlacht, "voor jou doe ik alles, dat weet je toch?"
Ze krijgt een vreemd gevoel na het zeggen van deze zin. Alsof ze het tegen de verkeerde persoon zegt. Toch is Max een soort vriend voor haar geworden. Hun band is sterk, maar niet zo sterk als een broer-zus band. Ook Max kampt met dit gevoel, maar hij heeft Birgit er nooit mee geconfronteerd.
En Nurias, laat je maar verrassen!
Hier komt een vervolg:
"Gaat het weer een beetje?" De therapeut kijkt Judith enige tijd later in de ogen.
"Ik denk het wel," Judith wrijft over haar hoofd, "wanneer heb ik sollicitatiegesprek?"
"Daar weet ik niets van." De therapeut kijkt Judith vriendelijk aan. "Wil je dat ik je moeder erbij haal?"
"Doe maar." Judith knikt onzeker.
De therapeut loopt naar de gang waar Katalin en Fabian in spanning op hun dochter staan te wachten.
"U mag naar binnen." Hij geeft een vriendelijke glimlach en houdt de deur voor het stel open.
Katalin en Fabian bedanken de therapeut en wenden zich meteen tot Judith.
"En hoe voel je je?" Fabian gaat naast Judith op de behandeltafel zitten.
"Goed denk ik," Judith knikt, "wanneer is het sollicitatiegesprek?"
"Het sollicitatiegesprek," Fabian lacht een beetje, "dat heb je gisteren gehad, maandag kun je beginnen met je stage!"
"Wat ga ik ook alweer doen?" Judith kijkt verward.
"Meehelpen in de catering." Fabian glimlacht.
"Hoe lang duurt de stage?" Judith wordt nieuwsgierig.
"Laten we het daar nu nog maar even niet over hebben," Fabian legt zijn arm om Judith heen, "zullen we maar naar huis gaan?"
"Goed idee, pap." Judith staat op en glimlacht naar Fabian.
Hoofdstuk 13: de eerste stagedag van Birgit
Birgit zucht diep en werpt een laatste blik in de spiegel.
Haren goed, blouseje goed- ze bekijkt zichzelf van top tot teen.
"Birgit!" Lena kijkt op haar horloge. "Je moet nu echt gaan, anders kom je te laat!"
"Ik kom!" Birgit kijkt nog even snel naar haar kapsel en rent de trappen af, naar de voordeur.
"Nou, ik neem aan dat je goed hebt opgelet toen ik je de vorige keer heb gebracht," Lena geeft haar dochter een kus, "succes in ieder geval!"
"Ik ben wel benieuwd naar die dubbelganger van mij," Birgit lacht, "ze heet Judith!"
"Wie weet kom je haar wel tegen," Lena glimlacht, "weet je wat haar werkzaamheden zijn?"
"Heb ik niet gevraagd," Birgit zucht, "vind je dat ik dat alsnog moet doen?"
"Laat het maar zo," Lena legt haar hand op Birgit's schouder, "je komt haar vast wel tegen. En zo niet, dan komt er vast wel een andere keer."
"Dat is waar." Birgit geeft haar moeder een zoen en loopt naar haar scooter.
"Ga je al?" Max stopt met het repareren van zijn fiets en glimlacht naar Birgit. "Zou je mij dan een lift naar het station kunnen geven? Dat ligt er toch een paar minuten vandaan!"
"Tuurlijk," Birgit glimlacht, "voor jou doe ik alles, dat weet je toch?"
Ze krijgt een vreemd gevoel na het zeggen van deze zin. Alsof ze het tegen de verkeerde persoon zegt. Toch is Max een soort vriend voor haar geworden. Hun band is sterk, maar niet zo sterk als een broer-zus band. Ook Max kampt met dit gevoel, maar hij heeft Birgit er nooit mee geconfronteerd.
Het laatste contact is altijd het zwaarste.
Bedankt, Nurias! Hier is het vervolg:
"En? Nerveus?" Max snuift de frisse buitenlucht op.
"Nee hoor, helemaal niet!" Birgit lacht en rijdt voorzichtig over een drempel heen.
"Maar ken je je dubbelganger dan helemaal niet?" Max zet zijn helm recht.
"Nee, ik wist niet eens dat ik er een had," Birgit lacht, "dus deze verrassing is net zo groot voor mij als voor haar denk ik."
"Weet zij ervan dan?" Max wrijft over zijn knie.
"Waarschijnlijk niet." Birgit zucht diep.
Als Birgit Max uit heeft gezwaaid zet ze haar scooter bij haar stageplek neer en slikt een brok door.
Dit wordt het dan. Ze kucht een keer en loopt naar binnen.
Hoofdstuk 14: de eerste stagedag van Judith
"Welkom, mevrouw Bosschaert!" Een mevrouw steekt haar hand uit. "Ik ben Gerda, je stagebegeleidster."
"Ik ben Judith." Judith glimlacht.
"Laten we even gaan zitten, ik heb een paar taken voor je uitgewerkt die je deze week mag gaan doen, samen met mij uiteraard." Gerda knipoogt. "En aan het eind van de week kijken we of je het daarna alleen zou kunnen."
"Spannend!" Judith wrijft in haar handen en loopt met Gerda naar de kantine.
"Na het bespreken van de taken leid ik je nog even rond in het bedrijf," Gerda glimlacht, "dan weet je meteen waar zich welke afdeling bevindt!"
"Goed plan!" Judith wrijft in haar handen.
Hier is het vervolg:"En? Nerveus?" Max snuift de frisse buitenlucht op.
"Nee hoor, helemaal niet!" Birgit lacht en rijdt voorzichtig over een drempel heen.
"Maar ken je je dubbelganger dan helemaal niet?" Max zet zijn helm recht.
"Nee, ik wist niet eens dat ik er een had," Birgit lacht, "dus deze verrassing is net zo groot voor mij als voor haar denk ik."
"Weet zij ervan dan?" Max wrijft over zijn knie.
"Waarschijnlijk niet." Birgit zucht diep.
Als Birgit Max uit heeft gezwaaid zet ze haar scooter bij haar stageplek neer en slikt een brok door.
Dit wordt het dan. Ze kucht een keer en loopt naar binnen.
Hoofdstuk 14: de eerste stagedag van Judith
"Welkom, mevrouw Bosschaert!" Een mevrouw steekt haar hand uit. "Ik ben Gerda, je stagebegeleidster."
"Ik ben Judith." Judith glimlacht.
"Laten we even gaan zitten, ik heb een paar taken voor je uitgewerkt die je deze week mag gaan doen, samen met mij uiteraard." Gerda knipoogt. "En aan het eind van de week kijken we of je het daarna alleen zou kunnen."
"Spannend!" Judith wrijft in haar handen en loopt met Gerda naar de kantine.
"Na het bespreken van de taken leid ik je nog even rond in het bedrijf," Gerda glimlacht, "dan weet je meteen waar zich welke afdeling bevindt!"
"Goed plan!" Judith wrijft in haar handen.
Het laatste contact is altijd het zwaarste.
Judith zucht diep als Gerda en zij de laatste afdeling betreden.
"Dit is dan de administratie," Gerda glimlacht, "hier moeten we dus zo stilletjes mogelijk de koffie naartoe brengen."
Judith giechelt en knikt. Gerda knikt nog even naar meneer Uijlltjes, die een collega iets uitlegt, en loopt samen met Judith het kantoor uit.
"Zullen we even een kop koffie gaan drinken?" Gerda kijkt Judith vriendelijk aan, "Dan gaan we daarna beginnen met het tellen van de voorraad."
"Welke voorraad?" Judith glimlacht nieuwsgierig.
"De drank- en voedselvoorraad," Gerda knikt, "er komt op maandagochtend altijd een levering van de groothandel, en het is dan onze taak om te tellen of de levering klopt."
Judith knikt en loopt met Gerda mee naar de kantine.
Hoofdstuk 15: Birgit ontdekt iets
"Pfff, wat een gedoe," Birgit slaat de deur van het toilet dicht en loopt zo vlug als ze kan naar de administratie, "als ik maar niet de hele dag kopietjes hoef te maken vind ik het best."
"Aha, mevrouw Van Gessel!" Meneer Uijltjes glimlacht naar haar. "We waren je al kwijt!"
"Sorry, ik had hoge nood!" Birgit giechelt en loopt met de directeur mee.
Ze wordt voorgesteld aan haar collega's.
"Dit zijn Monique, Yvette, Harry en Ronald," de directeur glimlacht, " Harry wordt je stagebegeleider, hij kent de ins en outs van deze afdeling, hij zit hier immers het langst!"
Harry knikt en knipoogt naar de directeur. Hij glimlacht naar Birgit en wenkt haar.
"Kom maar even naast me zitten," hij glimlacht, "dan zal ik uitleggen hoe ons computerprogramma werkt!"
Birgit knikt en loopt naar Harry.
"Dit is dan de administratie," Gerda glimlacht, "hier moeten we dus zo stilletjes mogelijk de koffie naartoe brengen."
Judith giechelt en knikt. Gerda knikt nog even naar meneer Uijlltjes, die een collega iets uitlegt, en loopt samen met Judith het kantoor uit.
"Zullen we even een kop koffie gaan drinken?" Gerda kijkt Judith vriendelijk aan, "Dan gaan we daarna beginnen met het tellen van de voorraad."
"Welke voorraad?" Judith glimlacht nieuwsgierig.
"De drank- en voedselvoorraad," Gerda knikt, "er komt op maandagochtend altijd een levering van de groothandel, en het is dan onze taak om te tellen of de levering klopt."
Judith knikt en loopt met Gerda mee naar de kantine.
Hoofdstuk 15: Birgit ontdekt iets
"Pfff, wat een gedoe," Birgit slaat de deur van het toilet dicht en loopt zo vlug als ze kan naar de administratie, "als ik maar niet de hele dag kopietjes hoef te maken vind ik het best."
"Aha, mevrouw Van Gessel!" Meneer Uijltjes glimlacht naar haar. "We waren je al kwijt!"
"Sorry, ik had hoge nood!" Birgit giechelt en loopt met de directeur mee.
Ze wordt voorgesteld aan haar collega's.
"Dit zijn Monique, Yvette, Harry en Ronald," de directeur glimlacht, " Harry wordt je stagebegeleider, hij kent de ins en outs van deze afdeling, hij zit hier immers het langst!"
Harry knikt en knipoogt naar de directeur. Hij glimlacht naar Birgit en wenkt haar.
"Kom maar even naast me zitten," hij glimlacht, "dan zal ik uitleggen hoe ons computerprogramma werkt!"
Birgit knikt en loopt naar Harry.
Het laatste contact is altijd het zwaarste.
Bedankt weer, Nurias! 
Hier is een vervolg:
"Nou, als je hier links op het pictogrammetje met het lege blaadje klikt, dan kun je hier gegevens van mensen invoeren," Harry kijkt aandachtig naar het scherm, "hier vullen we nieuwe gegevens in, inclusief die van stagiaires, want we willen uit veiligheid ieder personeelslid geregistreerd hebben."
"Ik begrijp het." Birgit knikt en klikt op het icoontje.
"We hebben nu vier stagiaires hier, allebei deze week begonnen," Harry glimlacht, "dus die mag je in gaan voeren."
"Inclusief ik zelf zeker," Birgit lacht, "daarom moest ik jullie een recente pasfoto van mezelf sturen!"
"Juist," Harry glimlacht, "die hebben wij dan gescand en in een aparte map gezet."
"Oh, handig!" Birgit kijkt verrast, "zal ik met mezelf beginnen?"
"Nee, zometeen," Harry glimlacht, "Eerst doen we de stagiair van de ICT afdeling, die komt namelijk als eerste op de lijst, die heet Stephan Adams."
"Juist ja." Birgit knikt en volgt Harry's instructies op. Dan kijkt ze naar de foto van de jongen, die twee jaar ouder is dan zij, Zo, die mag er wel zijn!
"Knappe jongen hè?" Harry kijkt naar Birgit.
"Ja, vertel mij wat!" Birgit giechelt en blijft naar de foto kijken. Hij heeft gitzwart haar dat tot over zijn schouders komt en bruine ogen. Zijn gezicht heeft bijna hetzelfde voorkomen als dat van Diego Gonzalez- Boneta.
"Zullen we de volgende stagiaire maar doen?" Harry lacht.
"Oh eh... ja," Birgit, die wat afwezig is, slaat de gegevens op en opent een nieuw venster, "laat maar komen."
"De achternaam is Bosschaert." Harry leest het formulier op en spelt de naam, aangezien deze nogal lastig is.
"Bosschaert... Judith," zorgvuldig en afwezig typt Birgit de gegevens in, ze heeft niets in de gaten totdat ze de foto ziet. "Huh?"
"Wat is er?" Harry kijkt Birgit verbaasd aan, "lukt het uploaden niet?"
"Jawel, maar zijn we al bij mij?" Birgit kijkt verward, "ik kan me niet herinneren dat ik een foto van mezelf met blond haar heb gestuurd, ik heb namelijk al een half jaar deze bruine kleur in mijn haren!"
"Vreemd, ik meen ook dat je bruin haar had op je pasfoto," Harry kijkt naar de foto, "open die map nog eens, waar je die foto uit hebt gehaald?"
"Oké," Birgit opent de map en schrikt, "dit is mevrouw Bosschaert, mijn dubbelganger!"
"Huh? Dubbelganger?" Harry kijkt verward.
"Ja, nu je het zegt," Yvette kijkt naar Birgit, "heb je mevrouw Bosschaert net niet binnen zien komen met Gerda, Har?"
"Nee, niemand gezien," Harry schudt zijn hoofd, "ik was waarschijnlijk te zeer op het werk geconcentreerd!"
"Wie is Gerda?" Birgit kijkt Yvette nieuwsgierig aan.
"De vrouw die hier in de catering werkt," Yvette glimlacht, "mevrouw Bosschaert loopt stage bij haar."
Hier is een vervolg:
"Nou, als je hier links op het pictogrammetje met het lege blaadje klikt, dan kun je hier gegevens van mensen invoeren," Harry kijkt aandachtig naar het scherm, "hier vullen we nieuwe gegevens in, inclusief die van stagiaires, want we willen uit veiligheid ieder personeelslid geregistreerd hebben."
"Ik begrijp het." Birgit knikt en klikt op het icoontje.
"We hebben nu vier stagiaires hier, allebei deze week begonnen," Harry glimlacht, "dus die mag je in gaan voeren."
"Inclusief ik zelf zeker," Birgit lacht, "daarom moest ik jullie een recente pasfoto van mezelf sturen!"
"Juist," Harry glimlacht, "die hebben wij dan gescand en in een aparte map gezet."
"Oh, handig!" Birgit kijkt verrast, "zal ik met mezelf beginnen?"
"Nee, zometeen," Harry glimlacht, "Eerst doen we de stagiair van de ICT afdeling, die komt namelijk als eerste op de lijst, die heet Stephan Adams."
"Juist ja." Birgit knikt en volgt Harry's instructies op. Dan kijkt ze naar de foto van de jongen, die twee jaar ouder is dan zij, Zo, die mag er wel zijn!
"Knappe jongen hè?" Harry kijkt naar Birgit.
"Ja, vertel mij wat!" Birgit giechelt en blijft naar de foto kijken. Hij heeft gitzwart haar dat tot over zijn schouders komt en bruine ogen. Zijn gezicht heeft bijna hetzelfde voorkomen als dat van Diego Gonzalez- Boneta.
"Zullen we de volgende stagiaire maar doen?" Harry lacht.
"Oh eh... ja," Birgit, die wat afwezig is, slaat de gegevens op en opent een nieuw venster, "laat maar komen."
"De achternaam is Bosschaert." Harry leest het formulier op en spelt de naam, aangezien deze nogal lastig is.
"Bosschaert... Judith," zorgvuldig en afwezig typt Birgit de gegevens in, ze heeft niets in de gaten totdat ze de foto ziet. "Huh?"
"Wat is er?" Harry kijkt Birgit verbaasd aan, "lukt het uploaden niet?"
"Jawel, maar zijn we al bij mij?" Birgit kijkt verward, "ik kan me niet herinneren dat ik een foto van mezelf met blond haar heb gestuurd, ik heb namelijk al een half jaar deze bruine kleur in mijn haren!"
"Vreemd, ik meen ook dat je bruin haar had op je pasfoto," Harry kijkt naar de foto, "open die map nog eens, waar je die foto uit hebt gehaald?"
"Oké," Birgit opent de map en schrikt, "dit is mevrouw Bosschaert, mijn dubbelganger!"
"Huh? Dubbelganger?" Harry kijkt verward.
"Ja, nu je het zegt," Yvette kijkt naar Birgit, "heb je mevrouw Bosschaert net niet binnen zien komen met Gerda, Har?"
"Nee, niemand gezien," Harry schudt zijn hoofd, "ik was waarschijnlijk te zeer op het werk geconcentreerd!"
"Wie is Gerda?" Birgit kijkt Yvette nieuwsgierig aan.
"De vrouw die hier in de catering werkt," Yvette glimlacht, "mevrouw Bosschaert loopt stage bij haar."
Het laatste contact is altijd het zwaarste.
Bedankt, Nurias! Laat je maar verrassen!
Het vervolg:
"Bedankt," Birgit glimlacht en staat op, "ik moet even naar het toilet."
"Alweer?" Harry lacht, "je komt er net vandaan!"
"Ja, maar ik moet toch weer." Birgit staat op en loopt naar de deur.
Net op het moment dat Birgit de deur uit wil lopen komt er iemand het kantoor in, die persoon botst tegen haar op. Verbaasd kijkt ze de persoon in de ogen.
"Sorry." Ze kucht.
Dan voelt ze kriebels in haar buik. Het is Stephan, de stagiair van de ICT afdeling. Hij glimlacht naar haar en richt zich tot haar collega's.
"Wie had er een probleem met Outlook?" Hij kijkt rond.
"Ik," Ronald steekt zijn vinger in de lucht, "ik krijg dat update-venster niet weg."
Birgit lijkt betoverd door Stephan en blijft naar hem kijken. Daardoor heeft ze niet in de gaten dat er nog iemand tegen haar op botst. Ze draait zich geschrokken om.
"Wat? Wie?" Ze kijkt recht in de ogen van een jonge vrouw.
De vrouw giechelt en kijkt naar Birgit. Ze steekt haar hand uit.
"Ik ben Sheila." Ze glimlacht.
"Birgit." Birgit drukt haar hand. Verward gaat ze weer op haar plek zitten.
Wat was dàt gênant! Ze puft.
Ze durft nu even niet meer de deur uit te gaan en zucht diep. Als ze merkt dat Harry even niet kijkt start ze het internet op en typt de naam van haar dubbelganger in.
Judith Bosschaert, ze drukt op enter, waar kom je vandaan?
Ze glimlacht en opent de facebookpagina van Judith. Helaas is deze beveiligd en heeft Birgit nu geen tijd om zich in te loggen op facebook. Ze zucht diep en klikt de pagina weg.
Straks thuis maar even doen. Ze pakt een blaadje en een pen en schrijft alles op zodat ze het niet vergeet.
Hoofdstuk 16: Judith wordt onaangenaam verrast
"Vijftien pakjes salami." Gerda kijkt naar Judith.
"Correct." Judith kijkt op de lijst en streept de salami aan.
"Vier doosjes thee," Gerda legt de doosjes weg, "twee keer Engelse en twee keer bosvruchten."
"Klopt!" Judith glimlacht en streept de thee aan.
Opeens gaat de telefoon van Judith af. Ze neemt op. Gerda merkt op dat haar gezicht betrekt. Als Judith de verbinding verbroken heeft kijkt Gerda haar verbaasd aan.
"Wat is er?" Gerda kijkt Judith recht in de ogen.
"Ik moet naar huis," Judith zucht diep, "het gaat niet goed met mijn vader, vul maar gewoon twee uur in, ik kan er niets aan doen."
Gerda kijkt Judith meelevend aan en wenst haar veel sterkte. Judith bedankt haar en loopt weg. Doordat ze haar hoofd omlaag houdt botst ze tegen iemand op. Ze kijkt de persoon in de ogen en voelt kriebels in haar buik.
Die lijkt wel erg veel op Diego Gonzalez- Boneta! Ze wordt verlegen en begint te blozen.
"Sorry meisje." De jongen kijkt naar haar. Dan schrikt hij.
Wat bezielt hem nou? Judith kijkt hem verbaasd aan. "Wat is er?"
Het vervolg:
"Bedankt," Birgit glimlacht en staat op, "ik moet even naar het toilet."
"Alweer?" Harry lacht, "je komt er net vandaan!"
"Ja, maar ik moet toch weer." Birgit staat op en loopt naar de deur.
Net op het moment dat Birgit de deur uit wil lopen komt er iemand het kantoor in, die persoon botst tegen haar op. Verbaasd kijkt ze de persoon in de ogen.
"Sorry." Ze kucht.
Dan voelt ze kriebels in haar buik. Het is Stephan, de stagiair van de ICT afdeling. Hij glimlacht naar haar en richt zich tot haar collega's.
"Wie had er een probleem met Outlook?" Hij kijkt rond.
"Ik," Ronald steekt zijn vinger in de lucht, "ik krijg dat update-venster niet weg."
Birgit lijkt betoverd door Stephan en blijft naar hem kijken. Daardoor heeft ze niet in de gaten dat er nog iemand tegen haar op botst. Ze draait zich geschrokken om.
"Wat? Wie?" Ze kijkt recht in de ogen van een jonge vrouw.
De vrouw giechelt en kijkt naar Birgit. Ze steekt haar hand uit.
"Ik ben Sheila." Ze glimlacht.
"Birgit." Birgit drukt haar hand. Verward gaat ze weer op haar plek zitten.
Wat was dàt gênant! Ze puft.
Ze durft nu even niet meer de deur uit te gaan en zucht diep. Als ze merkt dat Harry even niet kijkt start ze het internet op en typt de naam van haar dubbelganger in.
Judith Bosschaert, ze drukt op enter, waar kom je vandaan?
Ze glimlacht en opent de facebookpagina van Judith. Helaas is deze beveiligd en heeft Birgit nu geen tijd om zich in te loggen op facebook. Ze zucht diep en klikt de pagina weg.
Straks thuis maar even doen. Ze pakt een blaadje en een pen en schrijft alles op zodat ze het niet vergeet.
Hoofdstuk 16: Judith wordt onaangenaam verrast
"Vijftien pakjes salami." Gerda kijkt naar Judith.
"Correct." Judith kijkt op de lijst en streept de salami aan.
"Vier doosjes thee," Gerda legt de doosjes weg, "twee keer Engelse en twee keer bosvruchten."
"Klopt!" Judith glimlacht en streept de thee aan.
Opeens gaat de telefoon van Judith af. Ze neemt op. Gerda merkt op dat haar gezicht betrekt. Als Judith de verbinding verbroken heeft kijkt Gerda haar verbaasd aan.
"Wat is er?" Gerda kijkt Judith recht in de ogen.
"Ik moet naar huis," Judith zucht diep, "het gaat niet goed met mijn vader, vul maar gewoon twee uur in, ik kan er niets aan doen."
Gerda kijkt Judith meelevend aan en wenst haar veel sterkte. Judith bedankt haar en loopt weg. Doordat ze haar hoofd omlaag houdt botst ze tegen iemand op. Ze kijkt de persoon in de ogen en voelt kriebels in haar buik.
Die lijkt wel erg veel op Diego Gonzalez- Boneta! Ze wordt verlegen en begint te blozen.
"Sorry meisje." De jongen kijkt naar haar. Dan schrikt hij.
Wat bezielt hem nou? Judith kijkt hem verbaasd aan. "Wat is er?"
Het laatste contact is altijd het zwaarste.
Zozo! Jullie zijn ook erg goed bezig.
Ik ben momenteel bij Hoofdstuk 8 en ik zit al helemaal in het verhaal.
Erg mooi geschreven & bedacht, mijn compliment hiervoor (:
Ben erg benieuwd naar de rest, ga het nu meteen verder lezen.
Ik ben momenteel bij Hoofdstuk 8 en ik zit al helemaal in het verhaal.
Erg mooi geschreven & bedacht, mijn compliment hiervoor (:
Ben erg benieuwd naar de rest, ga het nu meteen verder lezen.
Hartelijk dank voor je mooie reactie, Nurias!
Hier is dan, voor Kwint en jou, en stille lezers, een vervolg!
De jongen zwijgt. Judith blijft hem aankijken totdat ze op haar schouder wordt getikt. Ze schrikt en draait zich om. Het is Gerda.
"Morgenavond is een personeelsfeestje, we gaan salsadansen," ze geeft Judith een briefje, "dus mocht ik je morgen niet zien en je hebt toch zin om naar dat feest te komen, dan ben je bij deze op de hoogte."
Een personeelsfeestje op dinsdagavond? Judith kijkt bedenkelijk naar het briefje, verfrommelt het en stopt het in haar broekzak.
Thuis aangekomen ziet ze Katalin en Marjolein bij elkaar zitten. Ze kijken allemaal haar kant uit als ze binnenkomt.
"Wat is er gebeurd?" Judith kijkt het de twee één voor één aan. "Waar is pappa?"
Katalin loopt naar Judith toe en slaat een arm om haar heen. Judith kijkt haar bang in de ogen.
"Je vader heeft een longemfyseem gehad," Katalin zucht diep, "hij is opgehaald door een ambulance en wordt nu behandeld in het ziekenhuis."
"Is het dodelijk?" Judith schrikt en slikt een brok door.
"Niet meteen," Katalin schudt haar hoofd.
Judith haalt opgelucht adem en haalt het briefje uit haar broekzak. Ze geeft het aan Katalin. Katalin leest het.
"Gewoon daar naartoe gaan, meis." Ze glimlacht. "Wij houden je wel op de hoogte in verband met pappa."
Judith glimlacht.
Hoofdstuk 17: Het personeelsfeest
Zenuwachtig loopt Birgit de dansschool in. Ze kijkt rond of ze Judith al ziet. Dan legt iemand zijn hand op haar schouder.
"Hier zijn we!" Het is Harry.
"Oh, gezellig!" Birgit glimlacht en loopt met Harry mee naar de andere collega's.
"En, Birgit," Harry draait wat tabak in een stukje vloeipapier, "je dubbelganger al gezien?"
"Nee, nog niet," Birgit kijkt weer rond.
"Ik ga even roken," Harry glimlacht, "heb je zin om even mee te gaan? Misschien moet ze nog komen!"
Birgit knikt en loopt met Harry mee met de hoop dat ze Judith tegen zal komen. Als ze eenmaal buiten staan denkt Birgit na.
Als ik haar nou zie, ze wrijft over haar kin, wat ga ik dan in hemelsnaam tegen haar zeggen?
Een blauwe auto rijdt de parkeerplaats op en een mevrouw stapt eruit. Er gaat nog een deur open en een blonde meid stapt uit de auto. Birgit kijkt haar met grote ogen aan.
Verdomme, denkt ze, het is haar.
Het hart van Birgit bonkt in haar keel. Hoe dichter Judith bij Birgit komt, hoe moeilijker Birgit het krijgt. Ze krijgt het benauwd en begint te trillen. Ze kijkt naar Harry die nog steeds rustig staat te roken.
"Harry," ze bijt op haar nagels, "ik moet even naar het toilet."
"Alweer?" Harry lacht om Birgit en kijkt naar Judith die haar moeder een kus geeft. Hij grinnikt. Mist ze haar dubbelganger. En hij neemt nog een trekje van zijn sigaret.
Hier is dan, voor Kwint en jou, en stille lezers, een vervolg!
De jongen zwijgt. Judith blijft hem aankijken totdat ze op haar schouder wordt getikt. Ze schrikt en draait zich om. Het is Gerda.
"Morgenavond is een personeelsfeestje, we gaan salsadansen," ze geeft Judith een briefje, "dus mocht ik je morgen niet zien en je hebt toch zin om naar dat feest te komen, dan ben je bij deze op de hoogte."
Een personeelsfeestje op dinsdagavond? Judith kijkt bedenkelijk naar het briefje, verfrommelt het en stopt het in haar broekzak.
Thuis aangekomen ziet ze Katalin en Marjolein bij elkaar zitten. Ze kijken allemaal haar kant uit als ze binnenkomt.
"Wat is er gebeurd?" Judith kijkt het de twee één voor één aan. "Waar is pappa?"
Katalin loopt naar Judith toe en slaat een arm om haar heen. Judith kijkt haar bang in de ogen.
"Je vader heeft een longemfyseem gehad," Katalin zucht diep, "hij is opgehaald door een ambulance en wordt nu behandeld in het ziekenhuis."
"Is het dodelijk?" Judith schrikt en slikt een brok door.
"Niet meteen," Katalin schudt haar hoofd.
Judith haalt opgelucht adem en haalt het briefje uit haar broekzak. Ze geeft het aan Katalin. Katalin leest het.
"Gewoon daar naartoe gaan, meis." Ze glimlacht. "Wij houden je wel op de hoogte in verband met pappa."
Judith glimlacht.
Hoofdstuk 17: Het personeelsfeest
Zenuwachtig loopt Birgit de dansschool in. Ze kijkt rond of ze Judith al ziet. Dan legt iemand zijn hand op haar schouder.
"Hier zijn we!" Het is Harry.
"Oh, gezellig!" Birgit glimlacht en loopt met Harry mee naar de andere collega's.
"En, Birgit," Harry draait wat tabak in een stukje vloeipapier, "je dubbelganger al gezien?"
"Nee, nog niet," Birgit kijkt weer rond.
"Ik ga even roken," Harry glimlacht, "heb je zin om even mee te gaan? Misschien moet ze nog komen!"
Birgit knikt en loopt met Harry mee met de hoop dat ze Judith tegen zal komen. Als ze eenmaal buiten staan denkt Birgit na.
Als ik haar nou zie, ze wrijft over haar kin, wat ga ik dan in hemelsnaam tegen haar zeggen?
Een blauwe auto rijdt de parkeerplaats op en een mevrouw stapt eruit. Er gaat nog een deur open en een blonde meid stapt uit de auto. Birgit kijkt haar met grote ogen aan.
Verdomme, denkt ze, het is haar.
Het hart van Birgit bonkt in haar keel. Hoe dichter Judith bij Birgit komt, hoe moeilijker Birgit het krijgt. Ze krijgt het benauwd en begint te trillen. Ze kijkt naar Harry die nog steeds rustig staat te roken.
"Harry," ze bijt op haar nagels, "ik moet even naar het toilet."
"Alweer?" Harry lacht om Birgit en kijkt naar Judith die haar moeder een kus geeft. Hij grinnikt. Mist ze haar dubbelganger. En hij neemt nog een trekje van zijn sigaret.
Het laatste contact is altijd het zwaarste.
Dank je wel, Nurias!
En daar gaat ie weer:
Birgit zucht diep en loopt verder de danszaal in. Ze ziet een jongen staan die tegen de ballet barre leunt.
Stephan! Ze glimlacht en kijkt hem aan. Zal ik-
Ze aarzelt of ze naar Stephan toe zal lopen. Dan ziet ze dat iemand anders naar hem toe loopt. Ze kijkt naar de blonde meid.
Die durft! Ze kijkt verward en denkt na. Die had ik al op het oog!
Boos loopt Birgit op de jongen af.
Hoofdstuk 18: de tweeling ontmoet elkaar
"Sorry dat ik laatst zo tegen je aan botste." Judith kijkt Stephan verlegen in de ogen.
"Geeft niet." Stephan glimlacht. "Ik wilde je eigenlijk iets anders vragen."
"Wat dan?" Judith glimlacht.
"Mag ik even onderbreken?" Een meisjesstem klinkt.
Stephan en Judith kijken de persoon aan. Judith's mond gaat wijd open van verbazing.
"Krijg nou de..." Ze krijgt het warm en koud tegelijk.
"Dàt wilde ik je dus vragen," Stephan kijkt naar Judith, "maar je weet er zelf duidelijk niets vanaf!"
"Wat?" Judith kijkt Stephan verward aan.
"Nee, niks," Stephan glimlacht, "ik denk dat ik jullie even alleen moet laten." Hij loopt weg.
Verrek, Birgit kijkt Judith verbaasd in de ogen, het is net of ik mezelf zie, hoe ik er een jaar geleden uitzag!
Judith trekt wit weg van de schrik. Ze voelt zich misselijk worden.
"Sorry, excuseer me even." Judith loopt naar het toilet.
"Oké-" Birgit slikt een brok door, ze beeft van de schrik en houdt zich vast aan de ballet barre. Ze kijkt in de spiegel en ziet dat ze zelf ook wit wegtrok.
Judith voelt zich draaierig, ze heeft het idee dat ze elk moment kan flauwvallen. Gerda kijkt bezorgd naar Judith en houdt haar vast.
"Wat is er gebeurd, meisje?" Ze begeleidt Judith naar een barkruk. "Ik bestel een glaasje water voor je."
"Het is me allemaal even teveel," Judith zucht, "Eerst krijg ik te horen dat mijn vader een longembryoleem heeft en dan zie ik ook nog eens mijn dubbelganger, waarvan ik nog niet eens wist dat ik die had!"
"Wat is een longembryoleem?" Gerda kijkt Judith verbaasd aan. "Daar heb ik nog nooit van gehoord!"
"Ja, weet ik hoe dat heet." Judith zucht, "gewoon een of andere longziekte."
"Longemfyseem?" Gerda neemt het glaasje water aan en zet het bij Judith neer.
"Ja, dat was het!" Judith knikt, "hoe weet u dat?"
"Mijn vader is arts." Gerda glimlacht en denkt na. "Wat zei je nou dat je nog meer had meegemaakt?"
"Mijn dubbelganger gezien." Judith steunt terwijl ze een slokje van het water neemt.
"Waar? Hier op het feest?" Gerda neemt een slokje van haar witte wijn.
"Ja, daarachter in de danszaal. Dat meisje met die bruine haren." Judith zet met trillende handen het glaasje water voor zich neer.
Gerda knikt en kijkt naar de danszaal. Ze ziet Birgit eruit komen en kijkt naar haar. Ze schrikt en wendt zich tot Judith.
"Zij lijkt wel èrg veel op je," Gerda kijkt verward, "jullie hebben elkaar nog nooit eerder gezien?"
Judith schudt haar hoofd.
"Zij moet je tweelingzus zijn, Judith," Gerda knikt overtuigd, "dat zou ik echt eens laten onderzoeken!"
En daar gaat ie weer:
Birgit zucht diep en loopt verder de danszaal in. Ze ziet een jongen staan die tegen de ballet barre leunt.
Stephan! Ze glimlacht en kijkt hem aan. Zal ik-
Ze aarzelt of ze naar Stephan toe zal lopen. Dan ziet ze dat iemand anders naar hem toe loopt. Ze kijkt naar de blonde meid.
Die durft! Ze kijkt verward en denkt na. Die had ik al op het oog!
Boos loopt Birgit op de jongen af.
Hoofdstuk 18: de tweeling ontmoet elkaar
"Sorry dat ik laatst zo tegen je aan botste." Judith kijkt Stephan verlegen in de ogen.
"Geeft niet." Stephan glimlacht. "Ik wilde je eigenlijk iets anders vragen."
"Wat dan?" Judith glimlacht.
"Mag ik even onderbreken?" Een meisjesstem klinkt.
Stephan en Judith kijken de persoon aan. Judith's mond gaat wijd open van verbazing.
"Krijg nou de..." Ze krijgt het warm en koud tegelijk.
"Dàt wilde ik je dus vragen," Stephan kijkt naar Judith, "maar je weet er zelf duidelijk niets vanaf!"
"Wat?" Judith kijkt Stephan verward aan.
"Nee, niks," Stephan glimlacht, "ik denk dat ik jullie even alleen moet laten." Hij loopt weg.
Verrek, Birgit kijkt Judith verbaasd in de ogen, het is net of ik mezelf zie, hoe ik er een jaar geleden uitzag!
Judith trekt wit weg van de schrik. Ze voelt zich misselijk worden.
"Sorry, excuseer me even." Judith loopt naar het toilet.
"Oké-" Birgit slikt een brok door, ze beeft van de schrik en houdt zich vast aan de ballet barre. Ze kijkt in de spiegel en ziet dat ze zelf ook wit wegtrok.
Judith voelt zich draaierig, ze heeft het idee dat ze elk moment kan flauwvallen. Gerda kijkt bezorgd naar Judith en houdt haar vast.
"Wat is er gebeurd, meisje?" Ze begeleidt Judith naar een barkruk. "Ik bestel een glaasje water voor je."
"Het is me allemaal even teveel," Judith zucht, "Eerst krijg ik te horen dat mijn vader een longembryoleem heeft en dan zie ik ook nog eens mijn dubbelganger, waarvan ik nog niet eens wist dat ik die had!"
"Wat is een longembryoleem?" Gerda kijkt Judith verbaasd aan. "Daar heb ik nog nooit van gehoord!"
"Ja, weet ik hoe dat heet." Judith zucht, "gewoon een of andere longziekte."
"Longemfyseem?" Gerda neemt het glaasje water aan en zet het bij Judith neer.
"Ja, dat was het!" Judith knikt, "hoe weet u dat?"
"Mijn vader is arts." Gerda glimlacht en denkt na. "Wat zei je nou dat je nog meer had meegemaakt?"
"Mijn dubbelganger gezien." Judith steunt terwijl ze een slokje van het water neemt.
"Waar? Hier op het feest?" Gerda neemt een slokje van haar witte wijn.
"Ja, daarachter in de danszaal. Dat meisje met die bruine haren." Judith zet met trillende handen het glaasje water voor zich neer.
Gerda knikt en kijkt naar de danszaal. Ze ziet Birgit eruit komen en kijkt naar haar. Ze schrikt en wendt zich tot Judith.
"Zij lijkt wel èrg veel op je," Gerda kijkt verward, "jullie hebben elkaar nog nooit eerder gezien?"
Judith schudt haar hoofd.
"Zij moet je tweelingzus zijn, Judith," Gerda knikt overtuigd, "dat zou ik echt eens laten onderzoeken!"
Het laatste contact is altijd het zwaarste.
Dank je, Nurias!
Het vervolg:
"Onmogelijk," Judith schudt haar hoofd, "dan had ik haar al eerder gezien moeten hebben."
"Nou, dat hoeft niet," Gerda legt haar hand op Judith's schouder, "het kan ook zijn dat-"
"Dames en heren," de eigenaar van de dansschool kijkt iedereen om de beurt aan, "u mag plaatsnemen in de zaal, geef elkaar de ruimte, dan kan de les zo beginnen!"
"Kom je, meis?" Gerda tikt Judith aan, "dan gaan we samen!"
"Oké." Judith drinkt vlug het water op en loopt met Gerda mee.
"Of wil je liever bij je dubbelganger staan?" Gerda kijkt vragend.
"Nee, laat maar even," Judith schudt haar hoofd en kijkt rond waar Birgit is zodat ze daar uit de buurt kan blijven.
Birgit heeft zich intussen een mooie plek uitgezocht, vlak bij Stephan in de buurt. Ze zucht diep en blijft hem aankijken.
Hopelijk mag ik zometeen met hem dansen. ze glimlacht.
Als alle collega's plaats hebben genomen op de dansvloer komen de eigenaar en zijn vrouw naar hen toe.
"Allemaal met jullie gezicht deze kant op," hij kijkt iedereen aan, "en dan letten op wat wij doen, we beginnen gemakkelijk, maar met dansen is het de kunst dat je goed leert onthouden!"
Als de muziek aan gaat begint de eigenaar te bewegen. Judith probeert hem bij te houden, maar hoe langer het duurt, hoe moeilijker ze het vindt. Ze kan het bijna niet meer volgen en blijft stilstaan. Stephan ziet het en loopt voorzichtig naar Judith toe.
"Zal ik het je leren?" Hij glimlacht.
"Eh-" Judith kijkt verbaasd en voelt vlinders in haar buik als ze Stephan in de ogen kijkt, "graag."
"Nou kijk," Stephan glimlacht, "het is eigenlijk heel makkelijk, je moet met deze dans heel vaak met je voeten bewegen, meer niet! Als je dat eenmaal onder controle hebt, dan valt het best mee."
"Oh, oké." Judith glimlacht.
"En verder is het eigenlijk heel simpel," Stephan kijkt naar zijn voeten, "het zijn maar een paar bewegingen die steeds worden herhaald, dan doe je bijvoorbeeld eerst twee keer rechtsom en dan dezelfde beweging twee keer linksom."
"Zo ziet het er inderdaad makkelijk uit!" Judith knikt. "Maar die halve draai vind ik moeilijker!"
"Ja, die is ook het moeilijkste," Stephan wil zijn handen naar de heupen van Judith brengen, "mag ik?"
"Ja hoor." Judith knikt. Ze voelt het bloed naar haar hoofd stromen en de adrenaline giert door haar lichaam wanneer ze de aanraking van Stephan voelt.
Birgit heeft niets in de gaten, zij heeft de bewegingen zo onder controle.
Dat maakt vast een mooie indruk op Stephan. Ze kijkt in zijn richting en schrikt als ze hem niet meer kan vinden. He, verdomme.
Ze zucht diep en kijkt rond. Als ze ziet dat Stephan bij Judith staat wordt ze boos.
Zo, die meent zich wel heel wat, ze kijkt Judith boos aan, omdat ze nou toevallig mijn dubbelganger is, hoeft ze Stephan niet van me af te pakken!
Ze kijkt nijdig en jaloers in hun richting. Op het moment dat ze ziet dat Stephan zijn handen op Judith's heupen heeft, knapt er iets in haar.
Ik krijg die Judith Bosschaert nog wel. Ze wrijft in haar handen.
Het vervolg:
"Onmogelijk," Judith schudt haar hoofd, "dan had ik haar al eerder gezien moeten hebben."
"Nou, dat hoeft niet," Gerda legt haar hand op Judith's schouder, "het kan ook zijn dat-"
"Dames en heren," de eigenaar van de dansschool kijkt iedereen om de beurt aan, "u mag plaatsnemen in de zaal, geef elkaar de ruimte, dan kan de les zo beginnen!"
"Kom je, meis?" Gerda tikt Judith aan, "dan gaan we samen!"
"Oké." Judith drinkt vlug het water op en loopt met Gerda mee.
"Of wil je liever bij je dubbelganger staan?" Gerda kijkt vragend.
"Nee, laat maar even," Judith schudt haar hoofd en kijkt rond waar Birgit is zodat ze daar uit de buurt kan blijven.
Birgit heeft zich intussen een mooie plek uitgezocht, vlak bij Stephan in de buurt. Ze zucht diep en blijft hem aankijken.
Hopelijk mag ik zometeen met hem dansen. ze glimlacht.
Als alle collega's plaats hebben genomen op de dansvloer komen de eigenaar en zijn vrouw naar hen toe.
"Allemaal met jullie gezicht deze kant op," hij kijkt iedereen aan, "en dan letten op wat wij doen, we beginnen gemakkelijk, maar met dansen is het de kunst dat je goed leert onthouden!"
Als de muziek aan gaat begint de eigenaar te bewegen. Judith probeert hem bij te houden, maar hoe langer het duurt, hoe moeilijker ze het vindt. Ze kan het bijna niet meer volgen en blijft stilstaan. Stephan ziet het en loopt voorzichtig naar Judith toe.
"Zal ik het je leren?" Hij glimlacht.
"Eh-" Judith kijkt verbaasd en voelt vlinders in haar buik als ze Stephan in de ogen kijkt, "graag."
"Nou kijk," Stephan glimlacht, "het is eigenlijk heel makkelijk, je moet met deze dans heel vaak met je voeten bewegen, meer niet! Als je dat eenmaal onder controle hebt, dan valt het best mee."
"Oh, oké." Judith glimlacht.
"En verder is het eigenlijk heel simpel," Stephan kijkt naar zijn voeten, "het zijn maar een paar bewegingen die steeds worden herhaald, dan doe je bijvoorbeeld eerst twee keer rechtsom en dan dezelfde beweging twee keer linksom."
"Zo ziet het er inderdaad makkelijk uit!" Judith knikt. "Maar die halve draai vind ik moeilijker!"
"Ja, die is ook het moeilijkste," Stephan wil zijn handen naar de heupen van Judith brengen, "mag ik?"
"Ja hoor." Judith knikt. Ze voelt het bloed naar haar hoofd stromen en de adrenaline giert door haar lichaam wanneer ze de aanraking van Stephan voelt.
Birgit heeft niets in de gaten, zij heeft de bewegingen zo onder controle.
Dat maakt vast een mooie indruk op Stephan. Ze kijkt in zijn richting en schrikt als ze hem niet meer kan vinden. He, verdomme.
Ze zucht diep en kijkt rond. Als ze ziet dat Stephan bij Judith staat wordt ze boos.
Zo, die meent zich wel heel wat, ze kijkt Judith boos aan, omdat ze nou toevallig mijn dubbelganger is, hoeft ze Stephan niet van me af te pakken!
Ze kijkt nijdig en jaloers in hun richting. Op het moment dat ze ziet dat Stephan zijn handen op Judith's heupen heeft, knapt er iets in haar.
Ik krijg die Judith Bosschaert nog wel. Ze wrijft in haar handen.
Het laatste contact is altijd het zwaarste.
Bedankt weer, Nurias!
Het vervolg:
Hoofdstuk 19: het plan van Birgit
"Kom je, Birgit?" Iemand tikt haar op de schouder.
"Oh eh," Birgit draait zich om en kijkt in de ogen van Harry, "ja hoor!"
"Mooi zo, we moeten voor deze dans ook koppeltjes maken," Harry glimlacht, "en ik heb al een danspartner voor jou in gedachten!"
"Mag ik de partner niet zelf kiezen?" Birgit kijkt Harry verbaasd aan.
"Nee, die partner die ik voor je heb uitgezocht die is perfect!" Harry glimlacht en loopt achter de massa langs, naar de jongeman die hij had gezien. "Dit is Rolf."
"Oh." Birgit kijkt naar een blonde jongeman met een leren jasje aan en veel gel in het haar. "Dag Rolf."
"Hallo dan!" Rolf kijkt Birgit met grote ogen aan. "Zullen we dansen, chickie?"
"Chickie?" Birgit kijkt Rolf verbaasd aan. "Ik ben geen kuiken!"
"Sorry dan," Rolf trekt een gemaakte glimlach en pakt Birgits hand vast, "kom, beentjes van de vloer, laat zien wat je kan, meissie!"
Wat een rare vent. Birgit zucht diep. Hoe kon Harry me nou aan hem koppelen?
"Ey, ik ben Rolf van Laar," hij steekt zijn hand uit, "en jij, vrouwtje?"
"Birgit." Ze kijkt weg en denkt na. Van Laar, waar heb ik die naam nou eerder gehoord?
Dan schrikt ze en kijkt Rolf nogmaals in de ogen. Ze zucht diep en schudt haar hoofd.
Hij lijkt wel erg veel op Harry en ze dragen dezelfde achternaam, Birgit zucht geirriteerd, Ben ik nou door Harry gekoppeld aan zijn eigen zoon?
"Wat is er, meissie?" Rolf kijkt Birgit verbaasd aan. "Heb je geen achternaam dan?"
"Jawel," Birgit knikt, "maar die vertel ik nu nog liever niet."
"Waarom niet?" Rolf plaatst zijn hand in zijn zij. "Ik heb jou die van mij toch ook verteld?"
"Oké oké," Birgit zucht diep, "mijn achternaam is Van Gessel."
"Van Gessel." Rolf knikt. "Zullen we dansen, Birgit van Gessel?"
Birgit knikt en de twee beginnen te dansen. Rolf danst erg soepel.
Die vent lijkt wel een elastiek, Birgit kijkt naar hoe Rolf met zijn lijf zwaait, waar heeft hij dat nou allemaal weer geleerd?
Ze zoekt tussen de mensen naar Judith. Als ze haar gevonden heeft voelt ze zich boos worden. Judith is namelijk nog steeds met Stephan aan het dansen.
"Zoek je soms de tv-camera?" Rolf lacht spottend naar Birgit.
"Huh? Wat?" Birgit kijkt Rolf verward aan.
"Ja, goed zo meissie, hier ben ik!" Rolf glimlacht.
Birgit glimlacht ook, maar van binnen voelt ze een grote frustratie die ze niet lang meer in zich kan houden.
Het vervolg:
Hoofdstuk 19: het plan van Birgit
"Kom je, Birgit?" Iemand tikt haar op de schouder.
"Oh eh," Birgit draait zich om en kijkt in de ogen van Harry, "ja hoor!"
"Mooi zo, we moeten voor deze dans ook koppeltjes maken," Harry glimlacht, "en ik heb al een danspartner voor jou in gedachten!"
"Mag ik de partner niet zelf kiezen?" Birgit kijkt Harry verbaasd aan.
"Nee, die partner die ik voor je heb uitgezocht die is perfect!" Harry glimlacht en loopt achter de massa langs, naar de jongeman die hij had gezien. "Dit is Rolf."
"Oh." Birgit kijkt naar een blonde jongeman met een leren jasje aan en veel gel in het haar. "Dag Rolf."
"Hallo dan!" Rolf kijkt Birgit met grote ogen aan. "Zullen we dansen, chickie?"
"Chickie?" Birgit kijkt Rolf verbaasd aan. "Ik ben geen kuiken!"
"Sorry dan," Rolf trekt een gemaakte glimlach en pakt Birgits hand vast, "kom, beentjes van de vloer, laat zien wat je kan, meissie!"
Wat een rare vent. Birgit zucht diep. Hoe kon Harry me nou aan hem koppelen?
"Ey, ik ben Rolf van Laar," hij steekt zijn hand uit, "en jij, vrouwtje?"
"Birgit." Ze kijkt weg en denkt na. Van Laar, waar heb ik die naam nou eerder gehoord?
Dan schrikt ze en kijkt Rolf nogmaals in de ogen. Ze zucht diep en schudt haar hoofd.
Hij lijkt wel erg veel op Harry en ze dragen dezelfde achternaam, Birgit zucht geirriteerd, Ben ik nou door Harry gekoppeld aan zijn eigen zoon?
"Wat is er, meissie?" Rolf kijkt Birgit verbaasd aan. "Heb je geen achternaam dan?"
"Jawel," Birgit knikt, "maar die vertel ik nu nog liever niet."
"Waarom niet?" Rolf plaatst zijn hand in zijn zij. "Ik heb jou die van mij toch ook verteld?"
"Oké oké," Birgit zucht diep, "mijn achternaam is Van Gessel."
"Van Gessel." Rolf knikt. "Zullen we dansen, Birgit van Gessel?"
Birgit knikt en de twee beginnen te dansen. Rolf danst erg soepel.
Die vent lijkt wel een elastiek, Birgit kijkt naar hoe Rolf met zijn lijf zwaait, waar heeft hij dat nou allemaal weer geleerd?
Ze zoekt tussen de mensen naar Judith. Als ze haar gevonden heeft voelt ze zich boos worden. Judith is namelijk nog steeds met Stephan aan het dansen.
"Zoek je soms de tv-camera?" Rolf lacht spottend naar Birgit.
"Huh? Wat?" Birgit kijkt Rolf verward aan.
"Ja, goed zo meissie, hier ben ik!" Rolf glimlacht.
Birgit glimlacht ook, maar van binnen voelt ze een grote frustratie die ze niet lang meer in zich kan houden.
Laatst gewijzigd door Blieje op 26 aug 2013 09:28, 1 keer totaal gewijzigd.
Het laatste contact is altijd het zwaarste.
Maar tot grote ergernis van Birgit lijkt Rolf haar ook nog leuker te vinden dan ze had gedacht.
"Zeg meissie," Rolf glimlacht, "ik vind het wel erg leuk dat pa jou aan me heeft voorgesteld!"
"Oh," Birgit schrikt, ze heeft al een gevoel waar het heen gaat, "wat doe jij voor werk op het bedrijf trouwens?"
"Ik zit bij de schoonmaakploeg," hij glimlacht, "hoezo, wil je me komen opzoeken dan?"
"Nee zomaar." Birgit zucht en kijkt naar de grond.
"Ja, dat zeg je nu," Rolf probeert Birgit in de ogen te kijken, "maar intussen-"
"Nee, er is niks." Birgit zucht diep. "Laten we nou maar gewoon weer gaan dansen."
"Dansen?" Rolf kijkt verbaasd. "Jij lust er wel pap van!"
"Hoezo?" Birgit kijkt naar Rolf. "We zijn nu toch op salsales?"
"Eindelijk zie ik je gezichtje weer!" Rolf zet een brede lach op zijn gezicht. Zijn tanden zijn spierwit.
"Nou, geweldig." Birgit kijkt intussen weer stiekem naar Stephan en Judith en voelt weer woede opkomen. Ze durft echter niets te doen omdat het hele bedrijf bij het feest aanwezig is en is bang dat ze haar stage kan vergeten als ze zich misdraagt. Ach, nog een paar dagen en dan zit de stageweek erop.
"Watte, meid?" Rolf kijkt Birgit meelevend aan. "Wat is er?"
"Niks," Birgit draait zich om en loopt weg, "ik ben gewoon moe."
"Oh, moe." Rolf knikt. "Ik loop wel even met je mee, kunnen we samen even rustig gaan zitten."
"Hoeft niet, Rolf." Birgit zucht diep. "Ik wil even alleen zijn."
Een tijdje later, als Birgit haar glas cassis leeg heeft gedronken, komen Harry en Rolf pratend naar de bar. Birgit luistert naar wat ze te zeggen hebben.
"Ze is echt super knap, pa, echt." Rolf kijkt Harry diep in de ogen.
"Dat is ze ook, jongen," Harry knikt, "maar als zij niet wil, dan wil ze niet, ga nou niets forceren."
"Maar ik wil haar!" Rolf zucht diep. "Echt, haar en niemand anders! Als ik haar heb zou ik alles voor haar doen, echt alles man!"
"Waarom voor haar wel dan?" Harry grinnikt. "Je hebt toch meer meiden knap gevonden?"
"Ja maar zij is niet alleen knap, maar ook lief!" Rolf kijkt zijn vader stellig aan. "Pa, ik wil haar gewoon als vriendin, kun jij daar niet voor zorgen, ze werkt op jouw afdeling, alsjeblieft?"
"Nee zoon, ik blijf niet bezig," Harry schudt zijn hoofd, "ik heb de voorzet gegeven, nu is het aan jou. En als ze niet wil, laat haar dan verder met rust."
"Oké, pa." Rolf knikt. "Dan ga ik echt alles op alles zetten om te zorgen dat ze mij wil. En één dag wordt ze van mij, geloof me!"
"Nou, succes ermee dan," Harry glimlacht en geeft zijn zoon een schouderklopje, "maar overdrijf niet, je moet haar niet het gevoel geven dat ze gestalkt wordt."
"Yo, komt goed." Rolf glimlacht. "Bedankt pa!"
Harry glimlacht naar zijn zoon en loopt naar Birgit.
Birgit ziet Harry haar kant op komen en denkt na over alles wat ze heeft gehoord.
Zou hij nou echt menen dat hij alles voor mij zou willen doen? ze kijkt naar Rolf die uitgeput op een stoel gaat zitten.
"Zeg meissie," Rolf glimlacht, "ik vind het wel erg leuk dat pa jou aan me heeft voorgesteld!"
"Oh," Birgit schrikt, ze heeft al een gevoel waar het heen gaat, "wat doe jij voor werk op het bedrijf trouwens?"
"Ik zit bij de schoonmaakploeg," hij glimlacht, "hoezo, wil je me komen opzoeken dan?"
"Nee zomaar." Birgit zucht en kijkt naar de grond.
"Ja, dat zeg je nu," Rolf probeert Birgit in de ogen te kijken, "maar intussen-"
"Nee, er is niks." Birgit zucht diep. "Laten we nou maar gewoon weer gaan dansen."
"Dansen?" Rolf kijkt verbaasd. "Jij lust er wel pap van!"
"Hoezo?" Birgit kijkt naar Rolf. "We zijn nu toch op salsales?"
"Eindelijk zie ik je gezichtje weer!" Rolf zet een brede lach op zijn gezicht. Zijn tanden zijn spierwit.
"Nou, geweldig." Birgit kijkt intussen weer stiekem naar Stephan en Judith en voelt weer woede opkomen. Ze durft echter niets te doen omdat het hele bedrijf bij het feest aanwezig is en is bang dat ze haar stage kan vergeten als ze zich misdraagt. Ach, nog een paar dagen en dan zit de stageweek erop.
"Watte, meid?" Rolf kijkt Birgit meelevend aan. "Wat is er?"
"Niks," Birgit draait zich om en loopt weg, "ik ben gewoon moe."
"Oh, moe." Rolf knikt. "Ik loop wel even met je mee, kunnen we samen even rustig gaan zitten."
"Hoeft niet, Rolf." Birgit zucht diep. "Ik wil even alleen zijn."
Een tijdje later, als Birgit haar glas cassis leeg heeft gedronken, komen Harry en Rolf pratend naar de bar. Birgit luistert naar wat ze te zeggen hebben.
"Ze is echt super knap, pa, echt." Rolf kijkt Harry diep in de ogen.
"Dat is ze ook, jongen," Harry knikt, "maar als zij niet wil, dan wil ze niet, ga nou niets forceren."
"Maar ik wil haar!" Rolf zucht diep. "Echt, haar en niemand anders! Als ik haar heb zou ik alles voor haar doen, echt alles man!"
"Waarom voor haar wel dan?" Harry grinnikt. "Je hebt toch meer meiden knap gevonden?"
"Ja maar zij is niet alleen knap, maar ook lief!" Rolf kijkt zijn vader stellig aan. "Pa, ik wil haar gewoon als vriendin, kun jij daar niet voor zorgen, ze werkt op jouw afdeling, alsjeblieft?"
"Nee zoon, ik blijf niet bezig," Harry schudt zijn hoofd, "ik heb de voorzet gegeven, nu is het aan jou. En als ze niet wil, laat haar dan verder met rust."
"Oké, pa." Rolf knikt. "Dan ga ik echt alles op alles zetten om te zorgen dat ze mij wil. En één dag wordt ze van mij, geloof me!"
"Nou, succes ermee dan," Harry glimlacht en geeft zijn zoon een schouderklopje, "maar overdrijf niet, je moet haar niet het gevoel geven dat ze gestalkt wordt."
"Yo, komt goed." Rolf glimlacht. "Bedankt pa!"
Harry glimlacht naar zijn zoon en loopt naar Birgit.
Birgit ziet Harry haar kant op komen en denkt na over alles wat ze heeft gehoord.
Zou hij nou echt menen dat hij alles voor mij zou willen doen? ze kijkt naar Rolf die uitgeput op een stoel gaat zitten.
Het laatste contact is altijd het zwaarste.
Bedankt, Nurias! Ik ben alleen helemaal de titel van het hoofdstuk vergeten in te voegen, hoofdstuk 19, het plan van Birgit, maar dat heb ik bij deze nog gedaan, staat vóór het vorige stuk.
Hier komt dan het vervolg:
Ze krijgt een ideale ingeving en grijpt haar kans. Vriendelijk loopt ze naar Rolf toe.
"Heey, spetter!" Rolf kijkt Birgit verlekkerd in de ogen.
"Dag Rolf," Birgit kijkt hem recht in de ogen, "ik moet je even iets vertellen."
"Oh, natuurlijk meissie," Rolf gaat voorover zitten, "ik luister!"
"Nou, dat je zo lief tegen me doet vind ik best, maar een relatie met jou zit er niet in," Birgit schudt haar hoofd, "ik heb namelijk al iemand anders op het oog!"
"Maar je bent toch single, niet?" Rolf kijkt Birgit verbaasd aan, "dus wat boeit dat nou dat je iemand anders op het oog hebt, misschien vindt die jongen jou wel helemaal niks aan!"
"Eh, nee," Birgit begint te zweten. Verdomme, moet ik nog gaan liegen ook.
"Wat nee?" Rolf kijkt Birgit nieuwsgierig aan.
"Ik ben niet single, Rolf." Birgit schudt haar hoofd. "Ik heb een vriend."
"Oh," Rolf zucht diep, "jammer meissie, ik had jou nou echt-"
"Maar mijn dubbelganger is wel single!" Birgit glimlacht en zoekt Judith. Ze glimlacht als ze Judith alleen aan de bar ziet zitten. "Misschien heeft zij wel interesse in jou!"
"Waar is die dan?" Rolf kijkt rond.
"Bij de bar!" Birgit glimlacht en kijkt naar de reactie van Rolf.
"Oké, bedankt!" Rolf glimlacht en doet zijn overhemd goed. Met een stoere houding loopt hij op Judith af.
"Zo, dat is dan weer opgelost," Birgit glimlacht tevreden, "nu kan ik Stephan voor me proberen te winnen!"
Hoofdstuk 20: het plannetje pakt toch anders uit.
Met goede moed loopt Birgit door de danszaal om Stephan te zoeken. Ze glimlacht als ze hem ziet en friemelt aan haar haren. Nu is haar kans, er is geen Judith meer die hetzelfde probeert. Ze jubelt en loopt richting Stephan. Onderweg blijft ze staan want ze ziet een jonge vrouw naar hem toe lopen.
Verdomme, Birgit zucht diep, er zijn nog meer kapers op de kust!
De vrouw gaat bij Stephan staan en legt haar hand op zijn schouder. Stephan legt zijn arm om de vrouw heen en geeft haar een kus op haar wang. De vrouw geeft Stephan daarentegen weer kusjes op zijn mond. De mond van Birgit valt ver open van verbazing.
Heeft hij nog een vriendin ook! Ze krijgt een naar gevoel in haar buik.
Langzaam gaat ze wat dichter bij de twee staan om te kijken wie de vrouw is. Ze zucht geïrriteerd als ze ziet dat het Sheila blijkt te zijn. De vervelende steken in haar buik worden erger en veroorzaken tranen. Zo vlug als ze kan loopt ze naar het toilet.
Hier komt dan het vervolg:
Ze krijgt een ideale ingeving en grijpt haar kans. Vriendelijk loopt ze naar Rolf toe.
"Heey, spetter!" Rolf kijkt Birgit verlekkerd in de ogen.
"Dag Rolf," Birgit kijkt hem recht in de ogen, "ik moet je even iets vertellen."
"Oh, natuurlijk meissie," Rolf gaat voorover zitten, "ik luister!"
"Nou, dat je zo lief tegen me doet vind ik best, maar een relatie met jou zit er niet in," Birgit schudt haar hoofd, "ik heb namelijk al iemand anders op het oog!"
"Maar je bent toch single, niet?" Rolf kijkt Birgit verbaasd aan, "dus wat boeit dat nou dat je iemand anders op het oog hebt, misschien vindt die jongen jou wel helemaal niks aan!"
"Eh, nee," Birgit begint te zweten. Verdomme, moet ik nog gaan liegen ook.
"Wat nee?" Rolf kijkt Birgit nieuwsgierig aan.
"Ik ben niet single, Rolf." Birgit schudt haar hoofd. "Ik heb een vriend."
"Oh," Rolf zucht diep, "jammer meissie, ik had jou nou echt-"
"Maar mijn dubbelganger is wel single!" Birgit glimlacht en zoekt Judith. Ze glimlacht als ze Judith alleen aan de bar ziet zitten. "Misschien heeft zij wel interesse in jou!"
"Waar is die dan?" Rolf kijkt rond.
"Bij de bar!" Birgit glimlacht en kijkt naar de reactie van Rolf.
"Oké, bedankt!" Rolf glimlacht en doet zijn overhemd goed. Met een stoere houding loopt hij op Judith af.
"Zo, dat is dan weer opgelost," Birgit glimlacht tevreden, "nu kan ik Stephan voor me proberen te winnen!"
Hoofdstuk 20: het plannetje pakt toch anders uit.
Met goede moed loopt Birgit door de danszaal om Stephan te zoeken. Ze glimlacht als ze hem ziet en friemelt aan haar haren. Nu is haar kans, er is geen Judith meer die hetzelfde probeert. Ze jubelt en loopt richting Stephan. Onderweg blijft ze staan want ze ziet een jonge vrouw naar hem toe lopen.
Verdomme, Birgit zucht diep, er zijn nog meer kapers op de kust!
De vrouw gaat bij Stephan staan en legt haar hand op zijn schouder. Stephan legt zijn arm om de vrouw heen en geeft haar een kus op haar wang. De vrouw geeft Stephan daarentegen weer kusjes op zijn mond. De mond van Birgit valt ver open van verbazing.
Heeft hij nog een vriendin ook! Ze krijgt een naar gevoel in haar buik.
Langzaam gaat ze wat dichter bij de twee staan om te kijken wie de vrouw is. Ze zucht geïrriteerd als ze ziet dat het Sheila blijkt te zijn. De vervelende steken in haar buik worden erger en veroorzaken tranen. Zo vlug als ze kan loopt ze naar het toilet.
Het laatste contact is altijd het zwaarste.