Online Verhalen

Ik knijp mijn ogen dicht. Het zonlicht is zo fel dat zelfs een zonnebril niet meer helpt. Daardoor krijg ik ook niet de kans om te kijken waar ik ben. Terwijl ik verder loop voel ik het zand onder mijn voeten kriebelen. Mijn schoenen heb ik uitgedaan vanwege het warme weer. Terwijl de zon mijn huid bijna laat branden, vraag ik me toch af of ik niet per ongeluk in de Sahara terecht ben gekomen. Het zand en de zinderende hitte doen me verlangen naar een verkoelend drankje. Ook slaat duidelijk bij mij de vermoeidheid toe. Al zoekend naar een accommodatie krijg ik steeds meer het gevoel dat ik gevangen ben genomen door de hitte. Het zweet dat ik door de hitte produceer kan me zelfs niet meer afkoelen. Gelukkig ben ik een dappere persoon die zich niet zomaar uit het veld laat slaan en zal ik net zo lang blijven zoeken tot ik een accommodatie gevonden heb, al duurt het de hele dag.
“Hee, vreemdeling!” roept iemand naar mij.
Verbaasd kijk ik achterom. Daar staat echter niemand. Mijn hart bonkt in mijn keel terwijl ik blijf zoeken waar die stem vandaan kwam.
“Hallo?” vraag ik angstig. “Wie was dat?”
Als ik na een paar minuten wachten geen antwoord krijgt haal ik mijn schouders op en loop weer verder.
Het is vast de hitte geweest, denk ik en loop iets steviger door. hoe eerder ik hiervan verlost ben, hoe beter.
Het zand, dat een tijdje geleden nog heerlijk aanvoelde, lijkt nu in mijn voeten te snijden. Hierdoor ga ik me afvragen of ik het niet beter op kan geven. Ik loop immers al uren door deze stad en heb nog niets anders gezien dan felle zonnestralen en terrakleurig woestijnzand. Het enige dat nog een beetje verandering heeft gebracht was die stem, maar dat kan dus ook een hallucinatie zijn geweest, zoals een fata morgana. Zuchtend loop ik door. Ik voel dat mijn benen langzaam zwaar worden. Toch ben ik niet van plan om zomaar op te geven, deze grote zandvlakte houdt vast een keer op. En dat ik niet opgeef is maar goed ook, want in de verte zie ik plotseling een wit houten huisje. Om bevestigd te hebben dat het geen hallucinatie is wrijf ik een aantal keer in mijn ogen en kijk dan nog eens naar de plek waar het huisje staat. Het staat er nog steeds. Juichend ren ik eropaf.
Een opkomende pijnscheut in mijn linker been maakt echter een einde aan mijn enthousiasme. Ik val op de grond en schreeuw het uit van de pijn. De wandeling heeft duidelijk teveel van me gevergd. Helaas lijkt niemand mij te horen. Plotseling wordt het zwart voor mijn ogen.

Gelukkig ben ik een dappere persoon die zich niet zomaar uit het veld laat slaan en zal ik net zo lang blijven zoeken tot ik een accommodatie gevonden heb, al duurt het de hele dag.

Volgens mij moet dit 'gelukkig ben ik een dapper persoon' zijn.
(nu ik er langer over nadenk twijfel ik heel hard, maar volgens mij is de e erachter echt teveel)

Leuk begin van je verhaal! Ik vind ook de plek waar je verhaal zich afspeelt leuk, doet me denken aan allerlei Indiana Jones avonturen, haha. Ik ben benieuwd waar het heen gaat.

Het zonlicht in deze vreemde stad is zo fel dat zelfs een zonnebril niet meer helpt.

Wat is er zo vreemd aan deze stad? Zijn de gebouwen blauw met witte stippen? Of stort hij bijna van ellende en een overdosis zand in?

Het knerpende zand en de zinderende hitte doen me verlangen naar een verkoelend drankje.

Kiezelstenen knerpen onder je voeten, zand geloof ik niet.

want in de verte zie ik plotseling een wit houten huisje.

We liepen toch in een stad? Dan zijn er toch overal gebouwe met deuren waar je naar binnen kunt? (of is dat juist het vreemde aan de stad, wel gebouwen maar geen ingangen/openingen?)

Ik hoop dat je iets aan m'n feedback hebt Ga zo door!

Leuk geschreven verhaal dat je eigen fantasie prikkelt, het kan nog alle kanten opgaan waar het afspeelt.

Verbeter punten heb ik niet zo een twee, ben benieuwt naar het vervolg.

Bedankt voor jullie reacties!

@Feather, van dat dapper weet ik niet, maar ik denk toch dat die e erachter moet...

@Maaike, met die stad had je inderdaad gelijk, dat was een fout van me, die eerste zin, het zonlicht in deze vreemde stad... dat heb ik ook weggehaald want de persoon is nog niet eens in de stad. Goed opgemerkt!

@Nurias, leuk dat het verhaal je fantasie prikkelt!

Hier is een vervolg:

Als ik weer bij kom is de pijn in mijn been al een beetje minder. Ook voel ik dat ik mijn schoenen weer aan heb. Steunend probeer ik mijn ogen te openen, dit gaat gemakkelijker dan ik had verwacht. Wanneer ik een blik heb geworpen op de lucht verbaast dat mij niet meer. De lucht is betrokken, de felle zon heeft plaats gemaakt voor een dik pak bewolking. Voorzichtig probeer ik recht overeind te gaan zitten om een blik te werpen op de omgeving. Het witte huisje is nu duidelijk zichtbaar, ik ben er bijna. Even denk ik na en probeer voorzichtig op te staan. Behoedzaam strompel ik naar het huisje toe met de hoop dat daar iemand is die mij zou kunnen helpen. Plotseling voel ik een hand op mijn schouder. Ik schrik en draai me onmiddellijk om. Er staat een vreemde meneer achter me. Hij draagt een donkerbruin pak met daarover een jas in dezelfde kleur en op zijn hoofd draagt hij een bolhoed.

“Gaat het, vreemdeling?” vraagt de meneer.

Ik slik terwijl ik de man aandachtig observeer. Door de schrik kan ik maar moeilijk een woord over mijn lippen krijgen. De meneer zet zijn hoed af.

“Mijn naam is John,” zegt hij. “Ik zie dat u hulp nodig hebt, dus wil ik er voor u zijn.”

Ik kijk John verbaasd aan. “Had u me de eerste keer ook al geroepen?” vraag ik aarzelend.

John knikt. “Ja, maar u zag me niet,” begint hij. “Dus heb ik even afstand genomen en gewacht op het juiste moment om u weer aan te spreken.”

Ik knik wantrouwend en wil iets zeggen maar John schudt zijn hoofd.

“U hoeft niets te zeggen, u heeft een zware dag gehad,” zegt hij acuut. “stapt u maar in deze koets, dan breng ik u naar mijn woning, kunt u daar even bijkomen.”

Ik kijk raar want ik kan me namelijk niet herinneren dat ik een koets heb gezien. John glimlacht en loopt naar de koets.
Wat vreemd, denk ik als ik de koets zie. Die stond er net nog niet! John, die ongeduldig op me wacht, kijkt op zijn gouden zakhorloge.

“Nou, komt u mee?” vraagt hij op een spottende toon. “Of blijft je liever waar u bent?”

Nog steeds kan ik niet geloven wat er allemaal speelt en kijk John verbaasd aan. Ik strompel naar de koets en stap er voorzichtig in. De koets zelf is gemaakt van teakhout en de zittingen van knalrode stof. Terwijl John de deur dicht maakt kijk ik naar de twee paarden die de koets trekken. Het linker paard is wit en het rechter paard is gitzwart. Het doet me aan een schaakspel denken. Desondanks ben ik toch wel erg benieuwd waar John woont. Maar het meest hoop ik dat ik vlug iets te drinken krijg. Nieuwsgierig kijk ik naar buiten en zie ik een bordje staan met de tekst:

Welkom in De Blauwe Cowboy.

Stiekem moet ik lachen. Heet deze stad echt De Blauwe Cowboy? Wat een gekke naam!
Al snel komt de koets tot stilstand en hoor ik de meneer roepen dat we bij zijn woning gearriveerd zijn. Gelukkig is door het zitten op het comfortabele bankje de pijn in mijn been bijna weg, ik kan inmiddels weer normaal rechtop lopen. Afwachtend stap ik uit de koets en kijk rond waar ik nu ben.

Ik had je verhaaltje al een tijdje geleden gelezen maar nog geen tijd gehad om te reageren dus bij deze!

Plotseling voel hij een hand op mijn schouder.
volgens mij moet hij ik zijn.

Hier schrik ik van en onmiddellijk draai ik om.
hier schrik ik van vind ik persoonlijk nog al anti spanning makend.
Ik schrok, onmiddellijk draai ik me om vind ik persoonlijk beter klinken ^^

“Nou, kom je mee?” vraagt hij op een spottende toon. “Of blijf je liever waar je bent?”
Eerst zegt john meerdere keren u tegen de hoofdpersoon en nu ineens je? lijkt me vreemd.

maar leuk stukje ga zo door!

Heej Glenovic,

Bedankt voor je reactie op mijn verhaal! En die eerste fout met dat hij, ja dat is stom, maar dat kwam omdat ik het verhaal eerst in een ander perspectief had geschreven. Maar toen merkte ik dat ik tijdens het verhaal in de ik-vorm ging schrijven dus toen heb ik het maar gecorrigeerd, met als resultaat dat ik natuurlijk een aantal dingen vergeten ben. En ik heb nu dus ook van de hoofdpersoon een vrouw gemaakt. Zal het aanpassen en bij deze ook maar gelijk een vervolg posten!

Groetjes Blieje

Hier is het dan:

Ik ben in een vervallen stadje, het lijkt wel alsof ik in het midden van het wilde Westen sta.
“Wauw.” Zeg ik vol ongeloof nadat ik een paar keer met zijn ogen heb geknipperd. “Droom ik?”
Dan bekijk ik het bord dat aan het gebouw zit getimmerd.
“Hotel De Framboos?” lach ik. “Die namen hier slaan werkelijk nergens op!”
John kijkt me weer ongeduldig aan. Door deze blik weet ik wat mij te doen staat en zonder verder te kijken loop ik met John mee, het houten gebouw in. Eenmaal binnen kijk ik verwonderd. De receptiebalie aan de linkerkant doet me echter twijfelen of ik wel in een woning ben. Maar wat mij het meest fascineert is dat alles in dat hotel van hout is. Van de vloer tot de receptiebalie.
“Woont u in een hotel?” vraag ik linea recta aan John.
“Daar hebben we het zo meteen over.” Fluistert John tegen mij.
Dan groet John de man die aan de balie staat en loopt de houten trap op. Ik loop nieuwsgierig achter hem aan terwijl ik het hotel blijf aanschouwen. Boven is een smalle gang met allemaal deuren, eveneens van hout. Aan de muur is een houten lambrisering en daarboven zit lichtgeel behang met een ouderwets patroon in de kleur olijfgroen. Het enige dat me opvalt is dat er fel zonlicht door de ramen heen komt. John opent de tweede deur aan de linkerkant.
“Treed binnen!” zegt hij enthousiast.
Ik knik naar John en loopt de hotelkamer in. Het is een klein kamertje met een bed aan de rechterkant en een houten bureautje dat tegen het raam aan staat. Het bureautje ziet er vervallen uit. John wrijft in zijn handen.
“Kan ik nog iets voor u doen?” vraagt hij beleefd. “Of wilt u eerst even uitrusten?”
Vermoeid ga ik op het bed zitten. “Ik zou wel iets te drinken lusten.” Zeg ik tegen John.
John knikt. “Komt voor elkaar!” zegt hij en loopt de kamer uit.
Ik zucht en doe mijn schoenen uit. Daarna ga ik op bed liggen en bekijk de kamer. Nog steeds ben ik ontroerd door het vele houtwerk dat overal voor gebruikt is. Hout doet mij sowieso al veel, ik ben gek op de natuur. Als kind wandelde ik graag, terwijl andere kinderen naar de speeltuin gingen. Met een glimlach op mijn gezicht kijk ik door het ouderwetse raam naar de zonnestralen die naar binnen schijnen, de zon is lang niet meer zo fel als toen ik door het knerpende zand liep. Als ik aan die wandeling terugdenkt voel ik de steek in mijn been weer opkomen. Dan gaat de kamerdeur open en staat John naast het bed met een glas citroenlimonade.
“Dit kun je vast wel gebruiken!” zegt hij overtuigd.
Ik ga recht overeind zitten en kijk naar de limonade. Dan bedank ik John en pak het glas voorzichtig uit zijn handen. Voordat ik van de limonade drink geniet ik eerst nog van de verkoeling die van het glas afkomt. Voorzichtig leg ik het glas tegen mijn nek aan en zucht opgelucht.
Dat had ik net nodig. Denk ik blijmoedig en geniet van de kippenvel die door mijn lichaam gaat. Het voelt als een verlossing, een bevrijding van de hitte. Vanuit een ooghoek zie ik dat John om mij moet lachen. Met een vreemde blik kijk ik John aan. Ik ziet er namelijk de humor niet van in. John speelt meteen in op mijn blik.
“Ik lach je niet uit, vreemdeling,” begint hij. “ik lach je toe, want ik deed dat ook altijd, een glas ijskoude limonade tegen mijn nek aanhouden als het warm was.”
Verbaasd kijk ik naar John.
“Waarom doe je dat nu dan niet meer?” vraag ik vol belangstelling.
John zucht. “Die tijd heb ik gehad, meid.” zegt hij.
Met een verwarde blik kijk ik John aan. “Wat bedoelt u daarmee?” vraag ik vol onbegrip. “U kunt toch ten alle tijden een glas met limonade tegen uw nek houden? Ik doe dat nu toch ook?”
John knikt. “Jij wel ja,” zegt hij. “maar wij niet.”
“Wie wij?” vraag ik verbijsterd.

Nog steeds spannend en zeer interessant om het verhaal te lezen en te beleven. Kijk weer uit naar het volgende stuk.

Bedankt voor je reactie, Nurias! Bij deze het vervolg:

John zucht diep. “Drink maar eerst van je limonade.” moppert hij.
Ik merk dat John ergens moeite mee heeft. Zou iemand hem soms verboden hebben om een glas tegen zijn nek te houden? Heeft hij een nare ervaring gehad waardoor hij dat niet meer doet?
Vriendelijk en begripvol knik ik naar John en drink van mijn limonade. Mijn dorst was zeer groot want in één teug heb ik het halve liter glas leeggedronken. Als ik het glas terug aan John wil geven merk ik dat hij verdwenen is.
“Waar is hij nou weer heen?” mompel ik afvragend en kijk rond in de kamer of John misschien wel ergens anders is gaan staan. Maar John is nergens in de kamer te bekennen. Mijn vermoeidheid weerhoudt me ervan om John te gaan zoeken en ik kruip onder de dekens om even bij te slapen.
Als ik wakker wordt lijkt de kamer er totaal anders uit te zien. Het zonlicht heeft plaats gemaakt voor duisternis.
“Ik zal wel te vast geslapen hebben.” Mompel ik als ik recht overeind in het bed ga zitten.
Ik sla de dekens van me af en schuif naar de rand van het bed. Tot mijn grote verbazing zie ik dat ik een ouderwetse pyjama draag. Wie heeft mij die aangedaan? En waar is mijn kleding? Door dit voorval begin ik te zweten en word ik onzeker. Wie weet wat ze allemaal met me hebben uitgespookt terwijl ik lag te slapen? Het is een wonder dat ik verder nergens last van heb, behalve van die pyjama. Hij kriebelt en hij is twee maten te groot. Geïrriteerd zoek ik de hele kamer door naar mijn kledingstukken, maar nergens kan ik ze vinden. Aarzelend open ik de deur naar de gang om te kijken of er iemand is die weet waar mijn kleding kan liggen. De deur maakt een immens krakend geluid als ik er tegen duw. Hierdoor verschijnt er schaamrood op mijn kaken en kijk ik behoedzaam rond in de gang. Op de grond van de gang ligt iets, maar wat het is kan ik door de duisternis niet goed zien. Op mijn tenen loop ik verder de gang in om te kijken wat er op de grond ligt. Verrassend genoeg blijkt het mijn kleding te zijn. Direct raap ik de kleren op, ren terug naar Johns kamer en kleed me daar om zonder af te vragen hoe de kleding in de gang terecht is gekomen.
Als ik mijn kleren weer aan heb loop ik naar beneden. Mijn maag rammelt van de honger. Zachtjes sluip ik de trap af, de lobby in. In de lobby is het rustig.
“Hallo?” vraag ik bedachtzaam. “Is er iemand hier?”

Vreemd genoeg was ik ervan overtuigd dat de hoofdpersoon een jongen was, vraag me niet waarom Ik zat dus heel raar te kijken toen John de HP een meid noemde, haha.

In je enerlaatste stukje heb je de volgende zin staan:
"Ik zucht en doet mijn schoenen uit. Daarna gaat ik op bed liggen en bekijk de kamer."
'doe mijn' en 'ga ik'

Ga zo door! Ben benieuwd hoe het verder gaat

Ik heb ook meegelezen, althans heb het net helemaal gelezen. Inderdaad een verhaal die je fantasie prikkelt... Ik ben benieuwd waar het heengaat en wat er staat te gebeuren. Voor de rest heb ik op het moment niet echt inhoudelijk commentaar of iets dergelijks... Volgens mij ben je toch al op het meeste gewezen.

Ga zo door....

Een mooi geschreven laatste deel Blieje, ben benieuwt naar een nieuw stuk van dit verhaal.

Bedankt alle drie! Ik was dit verhaal al helemaal vergeten, hihi!

Bij deze dan het vervolg:

Ik krijg geen respons. Nieuwsgierig naar de tijd kijk ik op de grote klok die aan de muur hangt. Deze staat op vier uur. Vervolgens kijk ik naar buiten, het is daar aardedonker. De lucht is grauw en er hangt een lichte mist over het stadje. Ik loop een rondje door de lobby in de hoop dat er toch nog iemand wakker is die me zou kunnen helpen, maar tevergeefs, om vier uur ’s nachts ligt natuurlijk iedereen op een oor.
Hongerig loop ik het hotel uit en met een verbaasde blik bezichtig ik de straat. Door de mist is het zicht een stuk minder, maar wat ik zie is toch al voldoende om een beeld van de omgeving te hebben. Oude houten gebouwen in verwaarloosde staat, stenen en stukken hout langs de straat en her en der plukjes gras die boven het terra kleurige woestijnzand uitsteken. De enige bron van verlichting is de maan. Dit maakt me wat angstig. Toch hou ik voet bij stuk en probeer ik iemand te vinden die mij iets te eten kan geven.
Dolend loop ik wat rond in het stadje totdat ik opeens een welbekende stem achter me hoor.
“Alleen op pad, vreemdeling?” vraagt de persoon aan me.
Ik draai me om en schrik even als John achter me staat. Dan betrekt mijn gezicht.
“Vreemdeling?” vraag ik spottend. “Noem me Lana.”
John knikt goedkeurend. “Lana,” zegt hij. “wat een prachtige naam.”
Ik glimlach vriendelijk naar John en bedank hem.
John glimlacht terug. “Hoor je die muziek?” vraagt hij.
Ik luister, maar hoor niets. Dan schud ik mijn hoofd.
John knikt. “Luister eens goed.” zegt hij op een zekere toon.
Ik spits mijn oren. Dan hoor ik vanuit de verte muziek. Het klinkt als het Kyrie Eleison. Dan kijk ik naar John.
“Zullen we gaan kijken wat het is?” vraag ik aan hem.
John schudt zijn hoofd. “Daar ga ik niet meer heen,” zegt hij. “maar jij mag er wel naartoe gaan als je dat leuk vindt. Het is anderhalve kilometer hier vandaan.”
Ik slaak een diepe zucht en word steeds nieuwsgieriger naar wat John te verbergen heeft. Toch ben ik ook wel nieuwsgierig naar waar de muziek vandaan komt. Uiteindelijk overwint de nieuwsgierigheid naar de muziek en loop ik met grote passen op het geluid af. Terwijl ik loop vraag ik me toch af wat er allemaal in dit stadje speelt, waarom de gebouwen zo verwaarloosd zijn en ik er bijna niemand zie. Er is toch geen misdaad gepleegd op deze plek? Ik voel dat ik steeds banger word. Stel, er is hier echt iets gebeurd en ik ben het volgende slachtoffer. Of John is een topcrimineel. Ondanks die gedachten loop ik door en kijk om me heen. In de verte zie ik een lichtje. Nogmaals luister ik goed, de muziek komt van die plek af waar dat lichtje brandt. Hoe dichter ik bij de bron van licht kom, hoe verbaasder ik word.

Hm, ik ga er maar even vanuit dat er een blij feestje aan de gang is Anders ga ik overal creepy gevaren zien, haha.

Ga zo door!

Wat een spanning in je verhaal en mijn fantasie gaat te keer om te bedenken wat er komen gaat .

Ben benieuwt naar het volgende stuk

Leuk stukje Blieje. Leest goed weg en heb daardoor niet echt op of aanmerkingen. Ben benieuwd naar je volgende post!

Ga zo door!

Sorry voor de vertraging, mensen! Wel fijn dat jullie allemaal nog reageren! Hier is dan een vervolg:

De lichtbron is namelijk een kampvuur en om dat vuur dansen een aantal personen die het Kyrie Eleison zingen. Het terrein waar deze dingen gebeuren is een open grasveld met een stukje bos er omheen. Nieuwsgierig loop ik op de dansers af. Het duurt even voordat ik word opgemerkt en uiteindelijk stopt een persoon met dansen en loopt naar me toe. Het is een oud vrouwtje. Ze glimlacht vriendelijk naar me en steekt haar hand naar me uit.
“Mijn naam is Ellie.” zegt ze vriendelijk.
Ik druk haar hand. “Lana.” zeg ik.
Het vrouwtje knikt naar me. “Kunnen wij u helpen?” vraagt ze.
Ik knik verward. “Wat is hier gaande?” vraag ik nieuwsgierig. “Is er een reden waarom u zo uitbundig danst op een kerklied?”
Het vrouwtje glimlacht en neemt me mee naar een donkere hoek. Ze gaat op een boomstam zitten.
Ze zucht. “Dit houdt toch leven in de brouwerij” begint ze. “Het leven heeft trieste en vrolijke kanten, het Kyrie Eleison klinkt droevig en ons dansje is vrolijk.”
Ik denk na. “Nou, ik vind het lied anders niet droevig klinken,” zeg ik overtuigd. “maar het dansje is wel een beetje te uitbundig voor dat lied.”
Het oude vrouwtje knikt begripvol. “Ja, eigenlijk is dat ook wel zo,” mompelt ze. “maar ja, toch-”
Omdat ik merk dat het vrouwtje niet meer weet wat ze wil zeggen, begin ik over iets anders.
“Kent u John?” vraag ik nieuwsgierig.
Het oude vrouwtje kijkt me verbaasd aan. “John wie?” vraagt ze aan me.
Ik denk na. Dan besef ik dat John mij zijn achternaam niet heeft verteld.
“Zijn achternaam weet ik niet.” zeg ik vlug. “maar het is een man van rond de 40 jaar met een bruin pak en een bolhoed.”
Het vrouwtje knikt en kijkt me vreemd aan. “Zegt me helemaal niks!” zegt ze overtuigd.
Ik knik en loop naar de andere dansers toe. Een voor een spreek ik ze aan, maar niemand lijkt van John gehoord te hebben.
“Uit welke stad komt deze John dan?” vraagt een man aan me.
Ik denk na. “De Blauwe Cowboy.” zeg ik direct.
De dansers moeten lachen.
“De Blauwe Cowboy?” vraagt een vrouw. “Wie noemt een stad nou zo?”
Ik zucht. “Dat stadje dat anderhalve kilometer verderop ligt heet zo.” zeg ik onzeker.
Een andere man kijkt me vreemd aan. “Anderhalve kilometer hier vandaan ligt helemaal geen stad.” begint hij. “Daar heeft ook nooit een stad gelegen!”

Nu vraag ik me af waarom John niet naar het gedans wou, waarom de mensen hem niet kennen en aangezien ze zeggen dat De Blauwe Cowboy niet bestaat vraag ik me af wie/wat John dan werkelijk is.

Gaat zo door Blieje, en de vertraging is goed voor de spanning.

Haha, het vast een fatamorgana geweest die heel levensecht was Maar Lana neemt daar vast geen genoegen mee, ben benieuwd of ze de Blauwe Cowboy terug kan vinden.

Ga zo door!