De 'eerste' ontmoeting
Geplaatst: 24 mei 2013 10:02
Hello, hello^^
In het kader van de triathlon moest er een dialoog geschreven worden met alleen maar dialoog. Nu was ik eindelijk bij dat stuk in mijn verhaal aangekomen. Het leek me wel leuk om de uiteindelijke ingekleurde versie hier neer te zetten. De kale versie kan je trouwens hier vinden: http://onlineverhalen.nl/forum/viewtopi ... 6&t=149399
Dit is dus een stuk uit een verhaal waar ik mee bezig ben. Ik zet de rest vh verhaal niet online, dus om het te kunnen begrijpen zal ik een stuk voorgeschiedenis geven :p
Scarlett heeft een nieuw uitdaging gevonden: ze wil een van de tweeling verleiden, aangezien zij een van de rijkste mannen van de stad zijn. Haar plan daarvoor is simpel: zich opwerken om daarna hun aandacht te trekken. Het loopt anders dan ze dacht als midden in de uitvoering van het plan door Hayden wordt aangesproken. En dan natuurlijk niet na een gezellig babbeltje, nee, na een ruzie met andere vrouwen. Ze is bang dat ze het verpest heeft...
Waarom was Hayden zo vroeg op haar afgestapt? Ze had niet eens een duidelijk plan kunnen maken om hem te versieren, ze was nog veel te druk bezig geweest om zichzelf omhoog te werken. Hij had haar pas het volgende feest op moeten merken, of het feest erna. Niet nu en helemaal niet op deze manier. Had die stijve trut geen ander moment voor die viswijvenruzie uit kunnen kiezen?
“Scarlett.”
Ze richtte geschrokken haar aandacht op Kieran. Zijn vernauwde ogen keken haar strak aan. Opeens drong het tot haar door dat hij al een tijdje had moeten wachten op haar antwoord.
“Sorry, ik was even afgeleid. Zullen we gaan dansen? Ik merk dat ik een beetje duf wordt van het hier zitten.”
Zodra Scarlett de woorden uitsprak zag ze zijn gezicht verder verduisteren. Ze kon zich nog net ervan weerhouden om zich voor het hoofd te slaan. Hoe had ze daar niet over na kunnen denken?
“Ik bedoelde niet dat het gesprek oninteressant was of iets in die richting, ik-”
“Het is al goed,” zei hij kortaf en kwam overeind. “Dansen, vrouwe?”
Het sarcasme straalde van zijn hele houding af. Zwijgend nam ze zijn hand aan en liet zich naar de dansvloer begeleiden. Inwendig vervloekte ze alles en iedereen. Stomme idioot! Hoe kan je zo ongelooflijk dom zijn? Raap jezelf bij elkaar en word weer mysterieus en verleidelijk. De rol van onbenullige stoephoer staat je niet.
Ze wist een lach op haar gezicht te krijgen toen het orkest een wals inzette. “Kijk eens, kunnen we toch verder gaan met het gesprek.”
“Alsof je dat ook maar enigszins interesseerde,” zei hij met één wenkbrauw lichtjes opgetrokken.
“Natuurlijk wel. Ik-”
Gelukkig eiste de dans dat op dat moment een draai gemaakt moest worden. Een moment tijd om haar volgende stap te overzien. Ze wilde Kieran niet vertellen over stijve trut en aanhang. Slachtoffertje spelen paste niet bij haar, ze had ondanks alles nog een beetje trots. Gelukkig kwam er een gedachte bij haar op.
Sierlijk draaide ze zich weer terug in zijn armen. “Het spijt me, mijn heer. Vrouwen kunnen helaas wispelturig zijn, dat ligt in onze aard. Ik zou graag meer willen horen over de kunst die je verzamelt.”
Ze streelde zachtjes over zijn schouder en keek hem vanonder haar wimpers aan. Zijn gezicht verzachtte. “Vrouwen zijn maar vreemde wezens. Mooi, maar geestelijk zo teer. Ben je bekend met-” Abrupt bleef Kieran stilstaan. Hij stak zijn borst vooruit en maakte zich zo lang mogelijk. Voor wie was dat haantjesgedrag bedoeld? Voordat ze om kon kijken, werd het antwoord haar duidelijk.
“Het is mijn beurt.”
Haar keel was even helemaal dik van spanning bij het horen van die bekende stem. Was het nu de beurt van de andere helft van de tweeling om haar uit te proberen? Ze draaide haar hoofd in zijn richting en liet haar blik over zijn gezicht dwalen. Haar wenkbrauwen schoten de lucht in bij het zien van de bruingouden ogen. Hayden?
“Maar wij zijn nog…” Weer stierven Kierans woorden weg. “Natuurlijk, heer.” Zijn mond vertrok. Hij liet haar los en liep zonder om te kijken van hen weg.
Nog steeds wat beduusd liet Scarlett toe hoe Hayden haar tegen zijn warme lichaam aantrok. Pas toen hij haar hand vastpakte om hem op zijn schouder te leggen, voelde ze haar gedachten weer tot gang komen. Bij het zetten van de eerste walspassen had ze haar zinnen klaar.
“Beslis je nu al voor mij? Dat vind ik niet echt een goed teken, Hayden.”
Een blonde wenkbrauw werd lichtjes opgetrokken. “Hayden. Waarom geen Christopher?”
“Ik ben iemand die let op details. Je broer heeft een vriendelijker gezicht dan jij en in zijn ogen zit meer goud. Die van jou zijn donkerder, mysterieuzer. Gevaarlijker.”
“Ik ben ook gevaarlijk.” Zijn bruingouden ogen leken zich door haar heen te boren. Een siddering trok door haar onderbuik.
“Meerdere mannen hebben dat tegen me gezegd, maar jij bent de eerste die ik geloof. Ik ben er blij mee, ik ben namelijk dol op gevaarlijke mannen.”
“Dat zou niet moeten.”
“Nee? Waarom niet?” vroeg ze geamuseerd.
“Gevaarlijke mensen zijn onberekenbaar. Ze zullen iemand als jou pijn doen.”
Ze lachte. “Pijn doen? Denk je dat ik niet voor mezelf kan zorgen?”
Zijn gezicht bleef strak. “Inderdaad.”
Die reactie had ze niet verwacht. Het bracht een onverwacht stekelig gevoel naar boven. Zij, niet voor zichzelf kunnen zorgen? En wie stond er te dansen met een van de machtigste mannen van de stad, met genoeg andere aanbidders aan haar voeten?
Scarlett moest zich inhouden om die valse reactie binnen te houden. Ze dansten in stilte verder tot ze zich zover had herpakt dat ze iets kon zeggen wat nog een beetje aardig gevonden kon worden.
“De verhalen over jou kloppen blijkbaar niet.”
Hij merkte de lichte sneer meteen op: zijn ogen versmalden zich. “Luisteren naar roddels is niet aantrekkelijk.”
“Het zijn geen roddels. Ik was gewoon benieuwd naar hoe jullie waren en de mensen zeiden dat jullie charmant en vriendelijk waren. Daar heb ik nog niet veel van terug gezien: je gedraagt je als een onbehouwen boer.”
Als ze had gedacht dat hij er ook maar iets door beledigd zou zijn, had ze het mis. Het enige wat hij zei was: “Maskers.”
“Waar heb je het nou weer over?” vroeg ze op scherpe toon.
“Iedereen draagt maskers, jij ook. Ik heb alleen verkozen om hem nu te laten zakken.”
Niet-begrijpend schudde ze haar hoofd. “Wat… hoe?”
“De dans is voorbij. Dag, Scarlett.”
Met haar handen nog half in de lucht keek ze hoe hij van haar wegliep. Ze merkte de starende mensen om haar heen bijna niet op. Een lesje, deze dans was niet meer dan dat geweest voor hem. Vrouwen zoals zij hoorden niet bij mannen van zijn status. Ze balde haar vuisten. Ze zou hem eens laten zien dat dat niet zo was. Zelfs de top van de bovenstad zou voor haar charmes vallen. En hoe hoger hun status, hoe harder de val zou zijn.
In het kader van de triathlon moest er een dialoog geschreven worden met alleen maar dialoog. Nu was ik eindelijk bij dat stuk in mijn verhaal aangekomen. Het leek me wel leuk om de uiteindelijke ingekleurde versie hier neer te zetten. De kale versie kan je trouwens hier vinden: http://onlineverhalen.nl/forum/viewtopi ... 6&t=149399
Dit is dus een stuk uit een verhaal waar ik mee bezig ben. Ik zet de rest vh verhaal niet online, dus om het te kunnen begrijpen zal ik een stuk voorgeschiedenis geven :p
Scarlett heeft een nieuw uitdaging gevonden: ze wil een van de tweeling verleiden, aangezien zij een van de rijkste mannen van de stad zijn. Haar plan daarvoor is simpel: zich opwerken om daarna hun aandacht te trekken. Het loopt anders dan ze dacht als midden in de uitvoering van het plan door Hayden wordt aangesproken. En dan natuurlijk niet na een gezellig babbeltje, nee, na een ruzie met andere vrouwen. Ze is bang dat ze het verpest heeft...
Waarom was Hayden zo vroeg op haar afgestapt? Ze had niet eens een duidelijk plan kunnen maken om hem te versieren, ze was nog veel te druk bezig geweest om zichzelf omhoog te werken. Hij had haar pas het volgende feest op moeten merken, of het feest erna. Niet nu en helemaal niet op deze manier. Had die stijve trut geen ander moment voor die viswijvenruzie uit kunnen kiezen?
“Scarlett.”
Ze richtte geschrokken haar aandacht op Kieran. Zijn vernauwde ogen keken haar strak aan. Opeens drong het tot haar door dat hij al een tijdje had moeten wachten op haar antwoord.
“Sorry, ik was even afgeleid. Zullen we gaan dansen? Ik merk dat ik een beetje duf wordt van het hier zitten.”
Zodra Scarlett de woorden uitsprak zag ze zijn gezicht verder verduisteren. Ze kon zich nog net ervan weerhouden om zich voor het hoofd te slaan. Hoe had ze daar niet over na kunnen denken?
“Ik bedoelde niet dat het gesprek oninteressant was of iets in die richting, ik-”
“Het is al goed,” zei hij kortaf en kwam overeind. “Dansen, vrouwe?”
Het sarcasme straalde van zijn hele houding af. Zwijgend nam ze zijn hand aan en liet zich naar de dansvloer begeleiden. Inwendig vervloekte ze alles en iedereen. Stomme idioot! Hoe kan je zo ongelooflijk dom zijn? Raap jezelf bij elkaar en word weer mysterieus en verleidelijk. De rol van onbenullige stoephoer staat je niet.
Ze wist een lach op haar gezicht te krijgen toen het orkest een wals inzette. “Kijk eens, kunnen we toch verder gaan met het gesprek.”
“Alsof je dat ook maar enigszins interesseerde,” zei hij met één wenkbrauw lichtjes opgetrokken.
“Natuurlijk wel. Ik-”
Gelukkig eiste de dans dat op dat moment een draai gemaakt moest worden. Een moment tijd om haar volgende stap te overzien. Ze wilde Kieran niet vertellen over stijve trut en aanhang. Slachtoffertje spelen paste niet bij haar, ze had ondanks alles nog een beetje trots. Gelukkig kwam er een gedachte bij haar op.
Sierlijk draaide ze zich weer terug in zijn armen. “Het spijt me, mijn heer. Vrouwen kunnen helaas wispelturig zijn, dat ligt in onze aard. Ik zou graag meer willen horen over de kunst die je verzamelt.”
Ze streelde zachtjes over zijn schouder en keek hem vanonder haar wimpers aan. Zijn gezicht verzachtte. “Vrouwen zijn maar vreemde wezens. Mooi, maar geestelijk zo teer. Ben je bekend met-” Abrupt bleef Kieran stilstaan. Hij stak zijn borst vooruit en maakte zich zo lang mogelijk. Voor wie was dat haantjesgedrag bedoeld? Voordat ze om kon kijken, werd het antwoord haar duidelijk.
“Het is mijn beurt.”
Haar keel was even helemaal dik van spanning bij het horen van die bekende stem. Was het nu de beurt van de andere helft van de tweeling om haar uit te proberen? Ze draaide haar hoofd in zijn richting en liet haar blik over zijn gezicht dwalen. Haar wenkbrauwen schoten de lucht in bij het zien van de bruingouden ogen. Hayden?
“Maar wij zijn nog…” Weer stierven Kierans woorden weg. “Natuurlijk, heer.” Zijn mond vertrok. Hij liet haar los en liep zonder om te kijken van hen weg.
Nog steeds wat beduusd liet Scarlett toe hoe Hayden haar tegen zijn warme lichaam aantrok. Pas toen hij haar hand vastpakte om hem op zijn schouder te leggen, voelde ze haar gedachten weer tot gang komen. Bij het zetten van de eerste walspassen had ze haar zinnen klaar.
“Beslis je nu al voor mij? Dat vind ik niet echt een goed teken, Hayden.”
Een blonde wenkbrauw werd lichtjes opgetrokken. “Hayden. Waarom geen Christopher?”
“Ik ben iemand die let op details. Je broer heeft een vriendelijker gezicht dan jij en in zijn ogen zit meer goud. Die van jou zijn donkerder, mysterieuzer. Gevaarlijker.”
“Ik ben ook gevaarlijk.” Zijn bruingouden ogen leken zich door haar heen te boren. Een siddering trok door haar onderbuik.
“Meerdere mannen hebben dat tegen me gezegd, maar jij bent de eerste die ik geloof. Ik ben er blij mee, ik ben namelijk dol op gevaarlijke mannen.”
“Dat zou niet moeten.”
“Nee? Waarom niet?” vroeg ze geamuseerd.
“Gevaarlijke mensen zijn onberekenbaar. Ze zullen iemand als jou pijn doen.”
Ze lachte. “Pijn doen? Denk je dat ik niet voor mezelf kan zorgen?”
Zijn gezicht bleef strak. “Inderdaad.”
Die reactie had ze niet verwacht. Het bracht een onverwacht stekelig gevoel naar boven. Zij, niet voor zichzelf kunnen zorgen? En wie stond er te dansen met een van de machtigste mannen van de stad, met genoeg andere aanbidders aan haar voeten?
Scarlett moest zich inhouden om die valse reactie binnen te houden. Ze dansten in stilte verder tot ze zich zover had herpakt dat ze iets kon zeggen wat nog een beetje aardig gevonden kon worden.
“De verhalen over jou kloppen blijkbaar niet.”
Hij merkte de lichte sneer meteen op: zijn ogen versmalden zich. “Luisteren naar roddels is niet aantrekkelijk.”
“Het zijn geen roddels. Ik was gewoon benieuwd naar hoe jullie waren en de mensen zeiden dat jullie charmant en vriendelijk waren. Daar heb ik nog niet veel van terug gezien: je gedraagt je als een onbehouwen boer.”
Als ze had gedacht dat hij er ook maar iets door beledigd zou zijn, had ze het mis. Het enige wat hij zei was: “Maskers.”
“Waar heb je het nou weer over?” vroeg ze op scherpe toon.
“Iedereen draagt maskers, jij ook. Ik heb alleen verkozen om hem nu te laten zakken.”
Niet-begrijpend schudde ze haar hoofd. “Wat… hoe?”
“De dans is voorbij. Dag, Scarlett.”
Met haar handen nog half in de lucht keek ze hoe hij van haar wegliep. Ze merkte de starende mensen om haar heen bijna niet op. Een lesje, deze dans was niet meer dan dat geweest voor hem. Vrouwen zoals zij hoorden niet bij mannen van zijn status. Ze balde haar vuisten. Ze zou hem eens laten zien dat dat niet zo was. Zelfs de top van de bovenstad zou voor haar charmes vallen. En hoe hoger hun status, hoe harder de val zou zijn.
misschien komt dat omdat het een deel is uit een langer verhaal en je alleen een dialoog laat zien? Ik vond het daarom niet minder interessant of leuk, alleen ik miste wat achtergrond verhaal, waardoor ik ook in de knoop kwam met de namen.
Maaike, leuk dat je reageert, ondanks dat het niet zo duidelijk is! Fijn om te horen dat het je nieuwsgierig maakt :p