Online Verhalen

De wereld om ons heen zou ons nooit begrijpen. Het was onmogelijk om van haar te houden. Om haar in mijn armen te sluiten, en nooit meer los te laten. Hoeveel we ook van elkaar hielden, het maakte niet uit. Ze was niet bestemd om voor altijd bij mij te blijven. Dat was ik ook niet voor haar. Ik hoorde bij het altaar te staan, naast een andere vrouw. En zij hoorde elke avond voordat ze ging slapen een kus te geven, aan een andere man. Onze wegen waren voorbestemd om te scheiden, al sinds de dag dat we waren geboren. Ik was een dwaas, om te denken dat we samen konden zijn. Blind was ik. Ik leefde in mijn denkbeeldige wereldje, waar alles mogelijk was. Waar het mogelijk was om haar een kus te geven op haar lippen, als een echte vent. Niets was minder waar. De realiteit was keihard. We hoorden niet bij elkaar. En dat zou ook nooit veranderen.


Het gras kriebelde in mijn nek. De zon scheen rijkelijk over ons heen, terwijl het nog lente was. Een briesje waaide door mijn haren, terwijl ik Junho's pols vasthield. We waren in het park, en lagen in het gras naast elkaar. Starend naar de strakblauwe lucht.
'Wat ben ik voor jou?" fluisterde ik.
"Alles." zei hij, met een schorre stem.
Junho en ik hadden in het begin van elementary school ontiegelijk veel bonje. Ik vond hem heel leuk, maar hij vond mij maar irritant en lelijk. Ik bleef hem achtervolgen, totdat ik ogen kreeg voor andere dingen. Junho merkte dat ik niet meer om hem heen hing en versierde me tot aan middle school. Ik vond hem toch nog steeds erg leuk en we werden een koppel in 8th grade. Het Junho en Hyemi liefdesverhaal. Hij was rebels, een macho, koud en koppig. Ik was netjes, verlegen, warmhartig en vriendelijk. We waren in evenwicht. Soms overstroomde Junho's persoonlijkheid mij een beetje, maar ik wist hem altijd te temmen. We zaten nu in 10th grade van high school. In Korea studeerde je keihard voor je toekomst. Je ging vroeg in de ochtend naar school en bleef tot het donker werd. Junho sliep en klooide in de les, terwijl ik werkte en leerde. Ik probeerde hem mee te slepen in het leren. Maar als hij dan naast me zat, bleef hij dromerig naar me staren. Hij was wel heel goed in dansen en rappen. Dat deed hij ook het liefst. Liedjes schrijven en dansen met zijn vrienden op straat. Ik voelde mezelf altijd warm worden als ik hem in mijn hoofd hoorde zingen en rappen. Trots vulde mijn hart.
"Nou, gaan we maar eens terug naar school? De pauze is al voorbij." zei ik.
Junho kreunde en kroop naar me toe. Ik kwam half overeind, geschokt door zijn reactie. Hij tilde me op als een prinses en draaide met zijn rug naar de school toe. Ik begon te stotteren. Junho was tien koppen groter dan mij en erg sterk, ik was net een muis vergeleken met hem. Zijn vuurrode geverfde haar zat helemaal in de war, en zijn schooluniform was verfrommeld. Met lome ogen en een vage glimlach keek hij me aan.
"Zeg, wat doe je? School is de andere kant op!" riep ik.
"Hyemi-ah, laten we nog even bubbletea halen. Goed?" fluisterde hij.
Ik keek hem eerst verbijsterd aan, maar toen beet ik bedenkelijk op mijn lip.

even voor de mensen die mij herkennen en dachten van wth waar was zij nou heen, nou ik ben naar curacao verhuisd en al mijn data kwijtgeraakt in het proces, en ik heb eindelijk tijd om weer eens te schrijven

Mooi, al snap ik nog niet echt waar het heen gaat, maar dat komt wel.
Curacao? Mooi daar?
Maar leuk dat je weer terug bent in het schrijven.
Snel doorgaan.

x Mena

Curacao is wel oke Het is voor mijn vaders werk. Alles is hier wel heel anders dan in Nederland.

oeeeh curacao.. er zijn slechtere plekken!

Je proloog prikkelde me om door te lezen! goed gedaan!
Ik ben benieuwd naar hoe je het verhaal verder gaat uit werken!
Schrijf je uit de losse pols? of heb je al wel een verhaal lijn? ( is nieuwschierig)

Sneeel verder!

Ff een vraagje, waar ligt Curacao? Ligt dat in Korea ofzo? In ieder geval rot voor je dat je naar daar bent verhuist, tenminste dat zou ik vinden. Blijf liever hier in Nederland voorlopig

Je schrijfstijl bevalt me wel, het is heel makkelijk en goed te lezen. Verder heb ik eigenlijk niks te zeggen

Keep going!

Ik heb een verhaallijn, maar ik schrijf sommige stukken uit de losse pols :3 Dankjewel! Ehm..Curacao is de Nederlandse Antillen. Zeg maar, de hele andere kant op haha! Ik hou van Kpop, en waarschijnlijk ben ik niet de enige hier. Ik kijk Koreaanse drama's, concerten, programma's enzovoort. Later wil ik graag in Korea studeren, maar ik ben pas 14 dus ik zie nog wel In ieder geval, allemaal bedankt!

"Hoeveel ik ook van bubbletea hou, ik ga nu naar school." zei ik.
Ik probeerde mijn lichaam uit zijn armen te halen. Hij hield me echter steviger vast dan ik had verwacht. Ik wurmde over zijn schouder heen, maar hij hield me nog steviger vast. Ik hing half over zijn schouder en trommelde op zijn rug met mijn vuisten.
"Ya!* Laat me los!" riep ik.
Hij keek even om zich heen en rende toen weg. Met elke stap werd ik door elkaar geschud. Ik schreeuwde en gilde, maar hij liet me niet los. Hij rende door de straten van Seoul met mij op zijn schouder.
"Wat is er toch mis met jou?" vroeg ik even later, nog steeds boos.
Junho had zijn arm om me heen geslagen en hij hield in zijn ene hand een grote plastic beker met bubbletea vast. Ik keek humeurig voor me uit, maar hij kon niet ophouden met grijnzen. We slenterden terug naar school, waar het laatste uur al voorbij was. Nu kwamen de extra lessen. Junho was daar al helemaal een bapo** in, want hij had alleen de aandacht bij mij of zijn vrienden.

Even later zaten we allemaal in het lokaal te kletsen, leren, slapen en spelletjes te spelen. Ik zat samen met Junho aan een tafel met een lesboek voor ons. Hij leunde op zijn hand en had zijn vingers al bij mijn blote bovenbeen gevonden. Ik las hem Engelse zinnen voor, die hij na moest zeggen. Het kwam er een beetje verfromfraaid uit, maar het was verstaanbaar. Naarmate de tijd gingen zijn vingers verder. Tussen mijn knieën, bij mijn blouse, bij mijn rug, in mijn nek, mijn handen en ga zo maar door.
"Excuse me, where is the museum?" vroeg ik met een pittig accent, zijn acties negerend.
Hij schoof wat dichterbij en legde zijn arm over mijn schouders. Hij drukte zijn neus in mijn nek en herhaalde de Engelse zin mompelend.
"Xuse mee, wher izz du muzijum?" zei hij grinnikend.
"Ya! Hoe kan ik jou deze zinnen leren als je je handen niet thuis kan houden?!" riep ik geirriteerd.
Mijn geduld begon langzamerhand op te raken. Junho lachte en drukte een kus op mijn wang.
"Ik zal serieus doen, sorry." glimlachte hij, maar zijn vingers begonnen weer te kriebelen in mijn nek.
Kwaad duwde ik hem weg en ging ergens anders zitten met het lesboek. Junho viel met zijn billen op de grond, lachend en kronkelend. Ik rolde mijn ogen en zuchtte. De ogen van de meisjes in mijn klas voelde ik in mijn rug prikken. Junho was de droomjongen voor ieder meisje op school. Er werd regelmatig oppa*** geschreeuwd als hij langsliep met mij. Gelukkig besteedde hij er geen aandacht aan, net zoals ik.
"Hyemi." hoorde ik opeens.
Geschrokken keek ik achterom. Ik was al geirriteerd, maar toen ik Sooyoung zag staan werd ik nijdig. Ik was altijd vriendelijk tegen de mensen om me heen, maar als Junho mij kwaad had gemaakt kon ik even niets hebben. En Sooyoung was al een paar jaar verliefd op mijn Junho. Ze was gemeen. Vreselijk achterbaks. Terwijl ik er eigenlijk eerder uitzag als een achterbaks persoon en zij als een ontzettend lief iemand. Ik had mijn zwarte, steile haar ingeruild voor violet kleurige pijpenkrullen en een pony die voor mijn donkere ogen viel. Sooyoung had een zielig zwart boblijntje met een korte pony. Ik had een goed lichaam, zandloper was er niks bij. Dat zei Junho in ieder geval. Sooyoung was plat en jongensachtig. Maar ik was klein en had niet van zulke lange benen. Zij had lange en slanke benen. Ik had een hoge piepstem. Zij had een mooie vrouwelijke sexy stem. Ze haalde met gemak hoge cijfers, terwijl ik er keihard voor moest knokken. Maar zij had Junho niet, en ik wel.
"Sooyoung." glimlachte ik.
Mijn lippen trilden van de gemaakte lach.
"Waarom doe je zo tegen Junho oppa? Hebben jullie ruzie? Maak je het uit?" vroeg ze met plastic glimlach.
De koude rillingen liepen over mijn rug.
"Aigoo****, ik krijg rillingen van jouw hoofd!" riep ik en sloeg mijn armen om me heen.
In mijn ooghoeken zag ik Junho naar ons staren. Grijnzend.
"Bapo." beet Sooyoung me toe, en liep weg.
Ik bleef zo de hele tijd zitten, in gedachten verzonken. Met mijn lesboek op pagina 14 sinds twee uur, onaangeraakt sinds Junho's les. Ik keek naar buiten. Fantaserend over wat ik straks zou gaan eten met mijn beste vriendinnen Kyuri en Jennifer. Kyuri was erg erg mooi, ze was ook model. Maar ze was zo verlegen dat je haar bijna nooit hoorde, behalve als ze bij mij en Jennifer was. Lang zwart haar, mysterieuze ogen, een bleke huid en een lichaam met onschuldige rondingen. En ze was erg lang. Jennifer was Amerikaans-Koreaans, ze sprak Koreaans maar vervormde woorden zo erg dat ze iedereen soms in lachen uitbarstte. Het uiterlijk maakte alles goed. Je moest lachen als je haar zag. Ze was kleiner dan Kyuri, maar groter dan ik. Ze had platina blonde haren, grote ogen als een pop en ze was wat dikker dan de rest van de skeletten op school. Ze at graag, maar deed het zo elegant en vrouwelijk dat je er niks van merkte. Ze leek heel erg op Junho, maar ze was nog gewelddadiger en brutaler dan hem. Ze had veel vriendjes, maar haar hart ging naar de bekende acteur en zanger Kim Hyung Joong. Kyuri was niet bezig met jongens. Integendeel, ze rende het liefst voor ze weg.

*= ya is in het koreans HEY!
**= sukkel
***= oppa is een jongen die ouder is dan jou(word vaak geschreeuwd door fangirls :3)
****= soort van oh mijn god/jeetje

Met onze armen in elkaar gehaakt liepen ik, Kyuri en Jennifer door het verlaten park tegenover de school. Ik voelde me schuldig omdat ik Junho niet mee had gevraagd, maar hij had waarschijnlijk andere plannen. Hij ging ook liever niet met mijn vriendinnen om. Kyuri keek hem de hele tijd met grote ogen aan en Jennifer stelde hem steeds vragen en belaagde hem met fangirl-liefde.
We hadden net met z'n drietjes gegeten, en we waren op weg naar de bushalte om Jennifer weg te brengen. Ze zou een weekend in Busan zijn bij haar familie. We babbelden over school, jongens en leraren. Toen kwam Seohyun opeens opduiken in het gesprek.
"Aigoo, ik heb zo'n hekel aan dat kind." bromde Jennifer humeurig.
"Ik vind het zielig voor haar." zei Kyuri kalm.
Ik haalde mijn schouders op.
"Ben je niet bang dat ze Junho misschien gaat versieren, en dat hij dan toegeeft?" vroeg Jennifer opeens.
"Wat!?" riepen ik en Kyuri tegelijk.
"Je weet wel, dat Seohyun zich helemaal op Junho stort.".
"Oh zo." zei Kyuri, "Ik zou ook wel onzeker zijn als ik zo'n vriendje had.".
"Ya ya ya! Ik ben niet onzeker. Jaloers ook niet. Waarom zou ik? Junho houdt alleen van mij." riep ik.
"We willen alleen maar zeggen dat er heel veel meisjes zijn die Junho wel heel leuk vinden." zegt Jennifer.
Ik voelde een brok in mijn keel vormen.
"Ik vind hem nog steeds heel leuk.".
"Waarom doen je dan zo afwijzend tegen hem?" vroeg Kyuri zachtjes.
We waren aangekomen bij een bushalte.
"Daarom. Kijk, Jenna. Je bus staat er al." zei ik kortaf en duwde Jennifer richting de bus.
Ze had een dikke roze jas aan. Het zag er grappig uit hoe haar benen eronder uit piepten.
"Dag! Tot maandag!" zei ze lachend en zwaaide naar ons.
Kyuri liet me los en viste haar mobieltje uit haar zak.
"Wat doe je?" vroeg ik.
De bus van Jennifer reed weg. Ik zwaaide nog een laatste keer en draaide me toen om. Kyuri moest de andere kant op, dus ik wachtte even.
"Ik bel mijn moeder dat ik opgehaald wil worden. Mijn voeten doen pijn." zei ze.
Ik glimlachte en gaf haar een afscheidsknuffel.
"Tot maandag!" riep ik en liep weg.

Het licht van een lantaarnpaal verlichtte mijn pad. Ik slenterde over straat, richting mijn huis. Dromerig keek ik omhoog. Sterren, overal.

"Van al deze sterren is er eentje die het mooiste schittert." fluisterde Junho met zijn schorre stem.
We zaten op een bankje, in het park. Junho had zijn hoofd op mijn schoot gelegd. Ik friemelde in zijn haar.
"Welke dan?" vroeg ik.
"Dat zeg ik niet. Maar het is de allerallermooiste die ik ooit heb gezien." grijnsde hij.
"Oh ja?" vroeg ik.
Hij knikte, nog steeds grijnzend.
"Maar welke dan? Ze lijken allemaal op elkaar." jammerde ik.
Junho kwam overeind. Zijn gezicht was opeens heel dichtbij.
"W-w-wat doe je...?" stotterde ik.
De grijns verdween niet. Ik slikte moeizaam.
"De allerallermooiste ster bekijken die ik ooit heb gezien." fluisterde hij.
Ik knipperde een paar keer.
"Doe die ogen eens dicht." zei hij.
Ik sloot mijn ogen.
"Oke, niks doen nu." zei hij.
Ik voelde zijn warme lippen op die van mij. Zachtjes.

Ik schudde mijn hoofd. De herinnering van onze eerste kus kwam opeens keihard aanzetten. Mijn hart bonsde heftig. Mijn wangen gloeiden en mijn knieeen knikten. En ik begon te giechelen als een klein meisje.

De volgende dag was het zaterdag. Ik lag in bed met mijn mobiel in mijn handen. Junho was zeker kwaad op me. Anders zou hij me wel bellen. Ik wilde niet dat hij kwaad op me was. Ik zocht een reden waarom hij eigenlijk kwaad zou zijn. Maar ik kon niks vinden.
"Als hij niet kwaad is belt hij nu." fluisterde ik mezelf toe.
Ik staarde naar het scherm van mijn telefoon. Niks.
"Aissh...Is ie boos? Ja, anders had hij allang gebeld." mompelde ik.
Ik toetste zijn nummer in en drukte op het groene telefoontje.
"Nee, nee. Slecht idee. Hij slaapt misschien nog." zei ik en drukte weer op het rode telefoontje.
Meteen daarna begon mijn mobiel te trillen en te tieren. Iemand belde. Ik bekeek het scherm beter.
Junho oppa <3 Ik glimlachte. Ik noemde hem nooit oppa. Nooit nooit nooit. Alleen in mijn telefoon. Maar dat wist hij niet. Ik ging rechtop zitten. Gauw nam ik op.
"Hm?" vroeg ik lief.
"Hyemi-ah! Wat ben ik blij om je stem te horen, zeg. Ik dacht dat je me gisteravond wel zou bellen, maar ik kreeg niks te horen en mijn beltegoed was op. Zeg eens iets, je klinkt het leukst aan de telefoon." riep hij enthousiast.
Ik werd weer warm vanbinnen. Junho was vaak boos. Heel vaak. Het was raar om hem zo te horen. Ik was altijd degene die enthousiast was. Maar Junho was net een goochelaar, je wist nooit wat hij tevoorschijn haalde. De ene keer was hij energiek en vrolijk, de andere keer koud en verveeld.
"Nee." zei ik plagerig.
"Ya! Je zei toch wat!" lachte hij.
Ik grinnikte.
"Zeg nog eens wat." zei hij zachtjes.
"Miste je me?" fluisterde ik.
"Ja. Nee, wat? Doe normaal. Aish! Jij miste mij, daarom zeg je dat. Aish...Zo vervelend." mopperde hij.
Ik giechelde.
"Anders zou je me toch niet bellen, 'oppa'? Toch?" zei ik glimlachend.
"Nee. Wacht eens. Zei je nou...oppa?" vroeg hij.
Ik hoorde de hoop in zijn stem.
"Zal ik je oppa noemen dan?" vroeg ik.
"Ja! Ik bedoel. Het zal wel. Als jij dat wilt." zei hij, zo nonchalant mogelijk.
Ik lachte hardop en ging weer liggen.
"Lig je in bed?" vroeg hij.
"Ja."
"Naakt?"
"Aish! Hou op!".