Online Verhalen

Goed... normaal gesproken vind ik het altijd ge-wel-dig om vanuit sadistische, haatdragende, 'stoere' personages te schrijven en dan vooral in het genre thriller en fantasy. Het is voor mij dan ook een hele uitdaging om in een drama genre te schrijven en er dan ook nog eens een heel zoetsappig verhaal van te maken. Daarbij is het nog een grotere uitdaging om vanuit een jongen te schrijven. :')

Hierbij nog even de link van het origineel (waar ik overigens blijer mee ben, maar dat komt wss door het genre): http://onlineverhalen.nl/forum/viewtopi ... 7&t=149463
___________________________________________________________________________________________

Pure hartstocht

De schaduwen die de enorme bloesembomen op het meisje wierpen, dansten over haar fijne gezicht. Lachend strekte ze haar benen en speelde met het verkoelende water. De zon liet de waterdruppels op haar gebruinde huid glinsteren. Haar lange vingers gleden gulzig over de bladzijden. Het genot in haar zeeblauwe ogen leek bij elk woord uit het boek te groeien. Jace’ voeten bewogen zich voort uit een puur verlangen. De gevallen bloesemblaadjes kietelden onder zijn huid. Een warme sensatie stroomde door zijn aderen bij het aanzicht van haar gedaante. De haren op zijn armen sprongen rechtovereind, terwijl hij zwijgend een blonde lok over haar schouder gooide.
“She buried her face in his shoulder. And while the truth still scared her, being in his arms made her feel like the sea finding its shore, like a traveler returning after a long, hard, distant trip—finally returning home.” Haar haast hypnotiserende stem sprak de woorden met zoveel tederheid uit, dat elke cel in zijn lichaam verlangde naar haar lippen. Alleen al bij de gedachte de smaak te proeven, ontstond er een kriebel in zijn onderbuik.
Glimlachend keek Mirthe over haar schouder naar Jace om. Zodra haar ogen zich hadden afgewend van de mooie woorden uit haar boek, leek alle vreugde verdwenen te zijn. Hij wist maar al te goed dat hij haar nooit kon geven wat ze écht wilde. Hij kon haar fantasieën niet tot werkelijkheid maken, ook al wilde hij dat al te graag.
Zijn gespierde handen omsloten haar fijne gezicht. De blos op haar wangen brandde onder zijn vingers. Voorzichtig duwde ze hem in de bloesem en kuste hem in zijn nek. Haar vingers volgden een onzichtbaar spoor over zijn ontblootte borst. Genietend verstopte hij zich tussen haar lange, blonde haren die naar de verschillende bloembedden langs de oever roken. Opnieuw kropen haar lippen omhoog en streelden de zijne. Hij wist dat haar oren verlangden naar de mierzoete woorden uit een boek, maar ze kwamen niet. Hij kon het niet. Het zou haar illusie van pure hartstocht alleen maar kapotslaan. Elke spier verstrakte bij het idee. Hij kon en mocht haar geen pijn doen. Mirthe was zo kwetsbaar, zo broos.
“Gaat het wel?” fluisterde ze in zijn oor. De woorden staken in zijn keel, bleven als een harpoen vastzitten. Onbewust gleden zijn ogen naar het boek dat nog steeds in het gras lag. Hij kon gewoon niet de persoon zijn die ze verdiende en waar ze met heel haar hart naar verlangde. Haar grote, blauwe ogen keken hem vol kinderlijke onschuld aan. Een enorm geweten knaagde aan de binnenkant van zijn borst.
“Ik wilde alleen zeggen… dat ik van je hou.” Zijn lippen omvatten de woorden, alsof ze niet van hem afkomstig waren en twijfelend keek hij de andere kant op.
“Ik hou ook van jou,” sprak Mirthe teder. Alsof deze zin een sprank nieuwe energie met zich meebracht, sprong Jace lachend op.
“Kom nou hier,” grinnikte ze. Haar handen grepen richting Jace als een pasgeboren baby naar zijn moeder.
“Dan zul je me eerst te pakken moeten krijgen,” lachte hij en sprong in het water. Zo snel als Jace kon zwom hij richting de overkant van de oever. Het water spatte om hem heen en likte aan zijn bruine haren. De zoute nasmaak vulde zijn mond, terwijl zijn armen hem gehaast voortbewogen. In de verte hoorde hij een plons. De overkant en de mensen, waarvan hij eerder enkel een silhouet had gezien, kwamen steeds dichterbij. Even keek hij achterom om er zeker van te zijn dat Mirthe hem was achtervolgd, maar hij zag niets. Het grasveld waarop ze zonet hadden gezeten was verlaten. Het boek dat nog steeds in het gras lag, was het enige bewijs van hun aanwezigheid geweest. De gele bladzijden bewogen zich eenzaam in de wind.
Een stortvloed van water wierp zich op zijn hoofd. Door het wazige zicht duurde het even voordat hij doorhad dat Mirthe boven water was gekomen. Ze kon nog net met haar voeten de bodem raken en hapte naar adem. Haar blonde lokken hingen in slierten voor haar ogen. Wat onhandig veegde ze haar haren uit haar gezicht.
"Dacht je nou echt dat ik je niet bij zou kunnen houden?" vroeg ze grinnikend en hield zich vast aan Jace' brede schouders. Haar zachtroze lippen verzegelden hun toekomst.

De twijfel van de man is in strijd met het übercliché, maar lijkt uit mijn zicht wel logisch. ;p Maar eerlijk gezegd heb ik het gevoel, wanneer je zegt dat hij haar niet kan geven wat ze wilt dat je uit haar standpunt verteld. Al die hij's en haars. Ik heb nog niet eens naar iemand verwezen. xd Maar je snapt me wel.
Hoeoeoe dan ook is het natuurlijk om hier veel spanning in te steken, behalve dan dat romantische, maar daar ben ik niet zo goed in. Ik heb niet op fouten gelet. Er kunnen er staan, maar goed. ^^ Ik vind dat je het allemaal wel mooi vertelt. En voor een genre dat je niet zo graag schrijft of van jezelf zegt dat je het niet kan is dit meer dan top.

Yay, bedankt voor je reactie! Ik begrijp dat het een cliché onderwerp is. Dat had ik ook al met m'n dialoog! HAHAHA. Ik denk dat ik clichés aantrek of andersom. Ennnn... ik ben ook niet helemaal thuis in dat romantische, dus we kunnen elkaar de hand schudden! :p

Volgens mij mag je deze uitdaging wel geslaagd noemen Ik vind dat je het romantische, zoetsappige erg overtuigend schrijft, zeker voor als je het niet gewend bent.

Oh en ik vond dit even een geniale uitdrukking: 'De woorden staken in zijn keel, bleven als een harpoen vastzitten.'

Vind het een mooi verhaal, mooi dingen verwoord en goed aan de opdracht gehouden!

Groetjes Blieje

Volgens mij is bloesemboom geen bestaand woord... Hmm..

“She buried her face in his shoulder. And while the truth still scared her, being in his arms made her feel like the sea finding its shore, like a traveler returning after a long, hard, distant trip—finally returning home.”

waarom in het engels? zeer storend aangezien je verder GEEN ENKELE reden of verwijzing geeft dat ze in het engels spreekt. Ik bedoel, ik snap dat ze een engels boek leest, hardop, maar verder spreken ze in het nederlands e.d. En dan hebben de karakters ook engels klinkende namen :\ Die namen kan ik nog overheen stappen, maar dat engels spreken tussendoor.. Het staat heeeel vreemd in een nederlands verhaal. En je neemt nu ook aan dat iemand die jouw nederlandse verhaal leest, engels spreekt. Dus... ja. Alleen een andere taal gebruiken als je een HELE GOEDE REDEN in het verhaal zet ;-)

Leuk omgeschreven van 2a, dat zeker. Naar mijn smaak echter veeeeeeeel te veel bijvoegelijke naaamwoorden gebruikt, was op gegeven moment beetje zzzZZZzzz van :P

tsja en uiteraard vrijwel geen achtervolging, maar daar had je je met je vorige stuk al op vastgezet natuurlijk :)

Goed aan de opdracht gehouden ;)

Jammer van het uitblijven van een achtervolging, dat is namelijk d eopdracht. Voor iemand die beweert drama niet te kunnen of willen schrijven, schrijf je deze uitstekend.

Je zegt dat je clichés aantrekt (of andersom), maar de reden dat cliché's nou eenmaal goed werken is omdat het daadwerkelijk veel voorkomende situaties zijn. Situaties waarin men zich kan veprlaatsen. Er is niets mis met een goed cliché, mits je het goed uitwerkt en het niet een cliche is, omdat er een cliche in meot, maar omdat het zo bij elkaar komt vanuit het verhaal. Dat is hier duidelijk het geval, dus dat het een cliche thema is is geen probleem. Er is wel eens gezegd dat alle (ALLE!) verhalen zijn te herleiden tot 11 basis plots geloof ik.

Ik zie er wel een achtervolging in, alleen is het zo'n korte dat het bijna niet opvalt. Dus die had je misschien iets langer mogen maken of er eerder mee mogen beginnen. Door het mooie beginstuk zou je haast vergeten dat het om een achtervolging gaat! (geen kritiek, maar compliment )

Je schrijft dit heel barok, met heel veel bijvoeglijk naamwoorden en beschrijvingen. In sommige stukken werkt dat, maar na een tijdje werd ik er een beetje moe van, om eerlijk te zijn. Je lijkt de hele tijd hetzelfde te beschrijven, de bloesems, je personages zien er perfect uit, en ik begreep het drama ook niet echt, want uiteindelijk denkt hij één of twee keer dat hij niet de goede persoon voor haar is en verder zijn ze aan het lachen en aan het zoenen. Alles in het verhaal is te perfect, wat mij betreft, en perfectie verveelt. Daarom kon het mij niet zo boeien. :)

Liefs,
Melian

Mooi geschreven en inderdaad verschrikkelijk zoetsappig En toch min of meer dezelfde opbouw als het vorige verhaal, dus dat is geslaagd. Er zit wat minder spanning in, maar dat kan ook zijn doordat ik persoonlijk een strijd op leven en dood spannender vind dan de vraag of een liefde beantwoord wordt Zeker in een kort verhaal waarin je de personages nog niet echt kent.

De eerste alinea vond ik na een tijdje vrij vervelend worden. Dat komt volgens mij doordat er op een gegeven moment veel beschrijvende zinnen met precies dezelfde opbouw staan. De zon liet, Haar lange vingers gleden, Het genot (...) leek, Jace's voeten bewogen... en de volgende drie ook Zie je het? Verander de woordvolgorde in een paar van die zinnen en het wordt al minder storend. Zoals 'Hij voelde de gevallen bloesemblaadjes onder zijn huid kietelen.'
(En nu denk ik: huh? Onderhuids geïmplanteerde bloesemblaadjes? Ik snap wat je bedoelt, maar misschien is 'op' beter.)

Haar vingers volgden een onzichtbaar spoor over zijn ontblootte borst. Ontblote. De manier om het te onthouden: bijvoeglijk naamwoorden afkomstig van werkwoorden zijn altijd met zo min mogelijk letters gespeld!

Zo snel als Jace kon zwom hij richting de overkant van de oever. De overkant van de rivier/beek, of de andere oever. Oh, nu zie ik dat het water zout is. Het hele verhaal roept een beeld van een beekje op, maar blijkbaar is het eerder een baai? Of zaten ze op een eilandje? Ik ben in de war

Het boek dat nog steeds in het gras lag, was het enige bewijs van hun aanwezigheid geweest. Haal 'geweest' weg, het boek ligt er nog

Dat was het wel zo'n beetje, ik hoop dat je er wat aan hebt!

Wauw. Heel erg bedankt voor jullie reacties, daar kan ik zeker wat mee! En het is een beetje mijn schrijfstijl geworden met al die bijvoeglijke naamwoorden, maar nu jullie me er op wijzen, kan ik er zeker op letten! Want als ik het nu zo lees, met dat idee, is het best irritant, ja... en ik denk achteraf dat het geen drama verhaal was, maar een romantisch verhaal. *kots*
Echt heel erg bedankt. Ik denk dat ik het toch maar bij me fantasy en sadistische personages hou. :')