Online Verhalen

Hier is mijn opdracht 2C, 694 woorden! (ik wist even geen passende titel, haha)

Groetjes Blieje

Nerveus wacht ik op mijn ex vriendin. Ik weet dat ik haar zo tegen zal komen. Sinds zij het uit heeft gemaakt ben ik kapot van verdriet, ik kan niet zonder haar. Waarom heeft ze deze beslissing genomen? Oké, ik kwam wel vaak te laat, maar die andere vrouwen had ze zich niet druk om hoeven te maken. Ik wilde haar, die vrouwen waren prachtig, maar betekenden verder niks voor me. Dat zou ze toch wel kunnen begrijpen? Er komt vast wel een moment waarop ze me terug wil, ik hou nog steeds zo veel van haar en ik moet er nu alles aan doen om haar te overtuigen. Het is me tot op heden nog niet gelukt, maar ik blijf het iedere dag proberen! Ooit zal ze de strijd tegen mij opgeven en kunnen we weer samen verder!
Ik sta nu niet meer op het welbekende kruispunt waar ze me verwacht, anders is de verrassing er vanaf! Wat zal ze opkijken als ze me hier straks ziet! Ik wrijf in mijn handen en kijk of ze al deze kant uit komt. Nog niemand te zien. Ik leun tegen mijn fiets aan en doe de mouwen van mijn donkergroene jas goed.
Daar komt ze. Ze ziet er gespannen uit, op haar gezicht staat een onzekere blik, alsof er bij haar thuis iets is voorgevallen. Ze kijkt rond, misschien is ze bijna geraakt door een auto op weg hierheen, ik zal het haar dadelijk eens vragen. Mijn ogen volgen haar, ik krijg vlinders in mijn buik als ik haar gezicht zie en op mijn gezicht verschijnt een glimlach. Als ze in de buurt is roep ik haar naam. Ze kijkt niet om en fietst gewoon door zonder iets terug te zeggen. Ik zucht diep en fiets achter haar aan. Ik moet nu wel flink trappen, want ze fietst nu wel erg hard! Mijn ademhaling versnelt, mijn hart begint sneller te kloppen en mijn benen worden langzaam zwaar. Maar ik moet en zal haar bijhouden, ze beseft zich niet hoeveel pijn ze me heeft gedaan!
Ik krijg een naar gevoel in mijn buik door die gedachte. Dit gevoel zorgt ervoor dat er tranen uit mijn ogen komen. Het gevoel stroomt door naar mijn hart, het doet pijn. Ik zie dat ze moeite heeft met de aandacht bij het verkeer te houden en een bezorgd gevoel overwint mijn liefdesverdriet. Mijn ogen worden zwaar van al dat opletten en omdat ik al nachten niet goed slaap van liefdesverdriet is het voor mij al extra vermoeiend. Als ze me nou gewoon begroet had was dit niet gebeurd en hadden we samen kunnen fietsen. Ik versnel nog even het tempo en heb haar bijna bereikt. Het heeft me heel wat moeite gekost, maar het is me wel gelukt. Voorzichtig ga ik naast haar fietsen, in de hoop dat ze naar me wil luisteren. Als ik haar nader voel ik me steeds nerveuzer worden, maar dat moet ik niet laten merken. Ik zucht diep en verberg mijn pijnlijke gevoelens. Ik kijk naar haar.

“Zeggen we niks meer?” vraag ik stellig.
Geen antwoord. Waarom zegt ze nou niks tegen me? Ze kan toch op zijn minst wel even hallo zeggen?
“Waarom negeer je me?” vraag ik geïrriteerd.

Weer krijg ik geen antwoord. De ergernis neemt bij me toe. Ik doe al die moeite voor haar en dan krijg ik dit ervoor terug! Maar ik geef het niet op, ik zal haar terugkrijgen, al duurt het uren! Ik verminder vaart als we een gevaarlijk kruispunt naderen. Zij behoudt daarentegen haar snelheid en let daardoor niet op het verkeer. Een angstig gevoel neemt de macht over me als ik een auto met volle vaart op haar af zie rijden en mijn ogen worden groter. Mijn handen beginnen te trillen en het zweet breekt me uit. Waarom doet ze zo gevaarlijk? Ik voel een brok in mijn keel en blijf haar volgen met mijn ogen. Ze heeft nog net op tijd de overkant weten te bereiken. Ik voel me opgelucht dat haar niets is overkomen en mijn ademhaling wordt rustiger. Ik zal haar nu maar even met rust laten voordat er nog meer ongelukken gebeuren.

te laat, maar die andere vrouwen had ze zich niet druk om hoeven te maken.

bedoel je 'maar over die andere vrouwen had ze zich niet druk hoeven maken.?

Maar ik moet en zal

. Het woord 'maar' kan en moet hier weg. Je mag een zin niet beginnen met een voegwoord.

Verder is het leuk om het verhaal te lezen vanuit het perspectief van Ronnie! Leuk! Ik vind hem wel afwisselend sympathiek en dan weer eng. Misschien zou je daar naar kunnen kijken (al wil je dat gevoel miscshien juist oproepen).

Ik moet nu wel flink trappen, want ze fietst nu wel erg hard!
twee keer nu

Ik zie dat ze moeite heeft met de aandacht bij het verkeer te houden en een bezorgd gevoel overwint mijn liefdesverdriet. Mijn ogen worden zwaar van al dat opletten en omdat ik al nachten niet goed slaap van liefdesverdriet is het voor mij al extra vermoeiend.
twee keer liefdesverdriet

Voorzichtig ga ik naast haar fietsen,
Als je zo hard fietst als jij dat beschrijft, kun je niet voorzichtig naast iemand gaan fietsen :P

Je zet Ronnie best wel goed neer, als een beetje domme kerel die het allemaal niet kan bevatten, de situatie en de reacties die hij krijgt. Daardoor worden zijn acties geloofwaardig; in zijn hoofd denkt hij dat alles wat hij doet goed is, terwijl je als lezer - zeker na 2A - weet hoe de situatie echt in elkaar zit.

Zoals masterbreel al zegt, sympathiek omdat hij eigenlijk in zijn hoofd alleen maar het beste wilt, eng omdat zijn acties en daadwerkelijke denkbeelden behoorlijk fout zijn. Ik vind dat een goed gevoel dat je oproept en moet je er zeker inhouden.

Mooi gedaan.

Flauw zeg, alles wat ik wilde noemen is al gezegd. Mooi gedaan hoe je nu de gevoelens van de andere kant beschrijft. Het maakt Ronnie een geloofwaardig personage en geeft weer een extra laag aan de eerdere versie. Beide personages begrijpen de motivatie van de ander niet en dat heb je mooi neergezet.

Bedankt voor jullie reacties! Christian, je hebt het helemaal goed begrepen! Ronnie is inderdaad een beetje een domme kerel die geen idee heeft wat hij veroorzaakt, om het zo te zeggen! Hier is mijn aangepaste versie!

Nerveus wacht ik op mijn ex vriendin. Ik weet dat ik haar zo tegen zal komen. Sinds zij het uit heeft gemaakt ben ik kapot van verdriet, ik kan niet zonder haar. Waarom heeft ze deze beslissing genomen? Oké, ik kwam wel vaak te laat, maar over die andere vrouwen had ze zich niet druk hoeven te maken. Ik wilde haar, die vrouwen waren prachtig, maar betekenden verder niks voor me. Dat zou ze toch wel kunnen begrijpen? Er komt vast wel een moment waarop ze me terug wil, ik hou nog steeds zo veel van haar en ik moet er nu alles aan doen om haar te overtuigen. Het is me tot op heden nog niet gelukt, maar ik blijf het iedere dag proberen! Ooit zal ze de strijd tegen mij opgeven en kunnen we weer samen verder!
Ik sta nu niet meer op het welbekende kruispunt waar ze me verwacht, anders is de verrassing er vanaf! Wat zal ze opkijken als ze me hier straks ziet! Ik wrijf in mijn handen en kijk of ze al deze kant uit komt. Nog niemand te zien. Ik leun tegen mijn fiets aan en doe de mouwen van mijn donkergroene jas goed.
Daar komt ze. Ze ziet er gespannen uit, op haar gezicht staat een onzekere blik, alsof er bij haar thuis iets is voorgevallen. Ze kijkt rond, misschien is ze bijna geraakt door een auto op weg hierheen, ik zal het haar dadelijk eens vragen. Mijn ogen volgen haar, ik krijg vlinders in mijn buik als ik haar gezicht zie en op mijn gezicht verschijnt een glimlach. Als ze in de buurt is roep ik haar naam. Ze kijkt niet om en fietst gewoon door zonder iets terug te zeggen. Ik zucht diep en fiets achter haar aan. Ik moet wel flink trappen, want ze fietst erg hard! Mijn ademhaling versnelt, mijn hart begint sneller te kloppen en mijn benen worden langzaam zwaar. Ik moet en zal haar bijhouden, ze beseft zich niet hoeveel pijn ze me heeft gedaan!
Ik krijg een naar gevoel in mijn buik door die gedachte. Dit gevoel zorgt ervoor dat er tranen uit mijn ogen komen. Het gevoel stroomt door naar mijn hart, het doet pijn. Ik zie dat ze moeite heeft met de aandacht bij het verkeer te houden en een bezorgd gevoel overwint mijn liefdesverdriet. Mijn ogen worden zwaar van al dat opletten en omdat ik al nachten niet goed slaap van liefdesverdriet is het voor mij al extra vermoeiend. Als ze me nou gewoon begroet had was dit niet gebeurd en hadden we samen kunnen fietsen. Ik versnel nog even het tempo en merk dat zij haar vaart vermindert. Is ze moe geworden of geeft ze de strijd toch maar op? Ik heb haar bijna bereikt. Het heeft me heel wat moeite gekost, maar het is me wel gelukt. Voorzichtig ga ik naast haar fietsen, in de hoop dat ze naar me wil luisteren. Als ik haar nader voel ik me steeds nerveuzer worden, maar dat moet ik niet laten merken. Ik zucht diep en verberg mijn pijnlijke gevoelens. Ik kijk naar haar.

“Zeggen we niks meer?” vraag ik stellig.
Geen antwoord. Waarom zegt ze nou niks tegen me? Ze kan toch op zijn minst wel even hallo zeggen?
“Waarom negeer je me?” vraag ik geïrriteerd.

Weer krijg ik geen antwoord. De ergernis neemt bij me toe. Ik doe al die moeite voor haar en dan krijg ik dit ervoor terug! Maar ik geef het niet op, ik zal haar terugkrijgen, al duurt het uren! Ik verminder vaart als we een gevaarlijk kruispunt naderen. Zij behoudt daarentegen haar snelheid en let daardoor niet op het verkeer. Een angstig gevoel neemt de macht over me als ik een auto met volle vaart op haar af zie rijden en mijn ogen worden groter. Mijn handen beginnen te trillen en het zweet breekt me uit. Waarom doet ze zo gevaarlijk? Ik voel een brok in mijn keel en blijf haar volgen met mijn ogen. Ze heeft nog net op tijd de overkant weten te bereiken. Ik voel me opgelucht dat haar niets is overkomen en mijn ademhaling wordt rustiger. Ik zal haar nu maar even met rust laten voordat er nog meer ongelukken gebeuren.

masterbreel schreef:Je mag een zin niet beginnen met een voegwoord.

Even tegenspreken. Dat mag wel. xd Het oogt wel niet mooi en leest ongemakkelijk bij constant gebruik. In situaties waarin de "maar" terugslaat op meerdere zinnen, of zo, is het natuurlijk wel nodig.

Och. ;-; Wat ik wilde zeggen is al gezegd...
Ik vond het eigenlijk ook goed omdat je nu zo'n totaalbeeld krijgt op het gehele verhaal; je kent zowel de stalkers geest als de denkwijze van de persoon die gestalkt wordt.
Dat is eigenlijk al gezegd geweest. o: Ik sluit me dus zo'n beetje aan bij de rest.

Dankjes!

Demon schreef:

masterbreel schreef:Je mag een zin niet beginnen met een voegwoord.

Even tegenspreken. Dat mag wel. xd Het oogt wel niet mooi en leest ongemakkelijk bij constant gebruik. In situaties waarin de "maar" terugslaat op meerdere zinnen, of zo, is het natuurlijk wel nodig.

Bij een voegwoord voeg je twee zinnen samen. Daar is een voegwoord voor. Als je maar aan het begin van een zin wilt zeggen, kan je beter het woord 'echter' gebruiken. Vergelijkbaar woord, maar geen voegwoord

Noem het schrijversvrijheid als je het toch wil doen, we schrijven immers geen formelen brieven. Ik moedig echter aan om je zinnen anders te schrijven zodat het voegwoord weg valt, of gewoon een komma te gebruiken ipv een punt.

Voor dramatisch effect vind ik het soms juist wel heel mooi:

Hij wachtte op zijn redding, op die verlossende woorden. Woorden van vrede, woorden die hem zijn vrijheid terug zouden geven. De woorden, gebracht door de vrouw van wie hij hield.

Maar ze kwam niet.

Bijvoorbeeld, dan vind ik maar juist sterk aan het begin van zon zin ;) Maar dat is voorkeur. (see what i did there? :P)

Erg mooi, Christian, maar naar welk stuk refereer je dan?

Blieje, het gaat over het gebruik van 'maar' aan het begin van een zin, of dat wel of niet toegestaan/mooi is. Dus dat waar Masterbreel over begon, wat Demon tegensprak en waar Chris en ik nu ook wat over te zeggen hebben

@Masterbreel: 'Echter' aan het begin van een zin? Daar heb ik zo'n hekel aan De enige manier om dat correct te doen is met een komma er achter ('Echter, ik moet en zal...') en dat is zelden mooi; zonder komma wordt het toch echt 'Ik moet en zal echter...'

'Maar' is juist het woord dat wél aan het begin van de zin kan, tenminste, in niet-zakelijke teksten. Zie ook:
http://taaladvies.net/taal/advies/vraag/1577/ - Maar aan het begin van de zin
http://taaladvies.net/taal/advies/vraag/236/ - Echter aan het begin van de zin

Blieje schreef:Erg mooi, Christian, maar naar welk stuk refereer je dan?

Euh dat was gewoon een stuk dat ik on the spot bedacht om mijn punt te illustreren dat Maar soms mooi is aan begin van de zin :P En voor leesbaarheid heb ik er quotes omheengezet :P

MarquiseCarabas schreef: 'Maar' is juist het woord dat wél aan het begin van de zin kan, tenminste, in niet-zakelijke teksten. Zie ook:
http://taaladvies.net/taal/advies/vraag/1577/ - Maar aan het begin van de zin
http://taaladvies.net/taal/advies/vraag/236/ - Echter aan het begin van de zin

Precies, het zijn geen formele teksten, dus ik nuanceerde mijn reactie al

Dus die zin 'Maar ik geef het niet op' veranderen? En zo ja, kan dat gewoon in hetzelfde stukje of is het de bedoeling dat ik het hele stukje met die aangepaste zin opnieuw post?

Ik denk dat je voor jezelf moet bepalen wat je het mooist vindt :p er zijn voor- en tegenstanders van veranderen, iedereen tevreden houden gaat niet lukken deze keer :p

Ik laat het zo staan, mij stoort het niet.

Ik vind dat ventje erggggggg irritant. Ik krijg echt zo'n haatgevoel, dat weet je in ieder geval goed over te brengen! Wat heeft die gozer veel zelfmedelijden zeg.. pff. Je bent heel dicht bij je eerste stuk gebleven, maar dat is niet erg, want nu weet je precies hetzelfde verhaal van twee kanten. Erg leuk.

Ik sluit me bij Romy aan, hij is wel érg blind en met zichzelf bezig! Hoe kan iemand zo hol zijn vanbinnen dat hij denkt: "Oh, al die vrouwen zijn toch niet belangrijk voor mij, waarom snapt ze dat niet en waarom praat ze niet tegen me?" Een gevoel van verontwaardiging en ongeloof roep je bij mij wel op. Ik vind het alleen raar dat hij blijkbaar zo verliefd op haar is en al die moeite voor haar doet, maar ondertussen wel met andere vrouwen loopt te rotzooien. Na ja, wie snapt vreemdgaan wel?

Leuk gedaan wel, leuk om nu ook de andere kant van de liefdesgeschiedenis te weten. Het enige wat me nog een beetje stoorde was de lay-out, namelijk dat je witregels rond de dialoog zet. Heeft dat een bepaalde reden? In principe zijn die namelijk niet nodig. :)
Voor de rest: goed gedaan!

Liefs,
Melian