Online Verhalen

Er rammelt metaal. Ik ben er niet. Ik ben zojuist verdronken in het koele licht. Ik zie niet de man die op zijn horloge kijkt. Gehaast. Rekenend in vrouwen. Vervelende vrouwen. Makkelijke vrouwen. Makkelijke vrouwen zijn snel. Wij niet. Jij en ik. Wij hebben ons eigen tempo. Ik zie niet de man die mijn vader is. Hij bestaat niet meer. Hij heeft zich aangesloten bij het metaal. Rammelt aan kettingen. Het geluid van metaal op metaal. Wie weet hoe gewelddadig het metaal kan zijn? Wie. Ik wil nog even drijven. Dromen. Drijven. In het luchtledige waar de warmte me omsluit. Daar waar geluiden gedempt zijn. Waar woorden niet nodig zijn. Waar alles vertraagt binnen komt zodat ik de tijd heb om nog even na te denken. Te dromen. Alleen jij en ik weten dat het staal zinloos staal is. Ik zal alleen registreren. Als jij gaat ga ik ook.

Ik snap het verhaal (tot nu toe) niet helemaal, wat mij des te nieuwsgieriger naar het volgende stukje maakt!

YAEL!!! Is back waarom is help niet verder sniksnik En hoe is et met die film of zo iets was het toch? gegaan ? ghehehe

OOh ik ben weer helemaal blij om iets van jou te lezen, geeft zo lekker veel inspiratie. Mooi ook dat het een klein stukje was xD anders had ik de tijd niet ghehe

Het is inderdaad guessing waar de precies over gaat, maar dat vind ik juist leuk. Ik krijg hele tekenbeelden bij jouw verhaalen in mijn hoofd.

Zou je dat eens wille doen een stukje schrijven waar ik een tekening van ga proberen te maken gihihih

Het is een stukje wat je niet meteen begrijpt maar het trekt bij mij toch heel goed de aandacht. Omdat het wat lastiger is geschreven is het toch leuker om uw proloog te lezen. Ik hoop dat u snel verder gaat, ik ben erg nieuwsgierig hoe het namelijk verder gaat.

Veel succes met schrijven

JodieJJ, gaan we een keer doen, leuk! Ja we waren genomineerd voor beste montage en beste props!:D

__
Zo, na lang pijnzen, deleten, over schrijven en alles er op en eraan. Toch maar eens een stukje posten. Vingers gekruist, i think.

Kleine handen voelde aan het koude glas. De samentrekking van mijn vingers, waarna twee kleine vuistjes uit vormden. Een klein wipneusje voelde het glas en mijn tong stak ik voorzichtig uit. Hallo wereld achter het glas. Een liefdevolle hand streelden over mijn hoofd. Mijn lichaam draaiden zich om, mijn stem vroeg je waar papa was. Jij vertelde mij dat mensen altijd zullen komen en gaan. Dat zijn mensen die gehaast op horloges zullen kijken en niet bij je kunnen blijven en nooit mee zouden varen. Veel mensen die je tegen komt in je leven zullen je niet zien groeien, vertelde ze. Als het niet je handafdruk op het glas is die steeds groter word, zal het ook niet je eigen gevormde mening meemaken als je ouder word. Je stem veranderd langzaam ze zullen je niet meer herkennen. Ongepoetst zilver. Mensen die vroegtijdig besluiten een andere weg te kiezen zullen de littekens op je lichaam niet kennen. Nee, ieder persoon kiest zijn eigen weg. Net als de persoon die rekent in vrouwen, makkelijke vrouwen.
‘’Mam, waar wonen de dingen?’’ Ik doelde niet op een glas wat levenloos op een laag tafeltje stond bij de tv. Nee. Ik wilde weten waar mensen waren als ik ze niet zag. Ik wilde weten hoe groot de wereld zou zijn. Of er meer was dan het kleine huisje in Zwolle wat net zo veilig voelde als in je arme liggen. Jij bent dat luchtledige, daar waar geluiden gedempt worden en blikken meer vertellen dan woorden.
Mijn lichaam draait zich om. Handen raken voorzichtig het glas, blauwe ogen staren stil naar de groene blaadjes van de boom. De boom die altijd hoger zal zijn dan het topje van ons huis. De boom waar elk jaar twee duiven zullen wonen, om te broeden net als dat jaar daarvoor. Waar de dingen wonen en terug komen, omdat het een thuis zal zijn die precies het zelfde zal blijven als het jaar daarvoor. Daar waar de dingen wonen, het spreekt voor zich. Iets wat altijd het zelfde blijft, zal altijd als veilig worden ervaren. Net als de liefdevolle gloed in mijn moeders ogen. Als ze mij aankijkt snappen we precies wat wij beide bedoelen, zonder te spreken. Dat de wereld gewoon de wereld mag zijn, maar op de kleine momenten dat ik tegen je aan leun. Zou je dan het ongepoetste zilver willen op poetsen. Zoals je dat altijd voor me deed?

Heel erg mooi geschreven. Erg uitnodigend was de tekst zeker, mijn aandacht bleef er de hele tijd op gefocust. Ik weet niet zo goed wat ik moet zeggen Maar het is echt een mooi stukje!

Veel succes met het verder schrijven!