De Blik [Update]
Geplaatst: 13 jul 2013 18:59
Hee!
Dit is mijn eerste post hier op dit forum, van een verhaal waar ik zonet aan begonnen ben. Ik hoop dat jullie het wat vinden en ik sta zeker open voor opbouwende kritiek, maar vergeet niet dat ik 13 ben en het puur voor de lol is.
Ik heb ik het ik-perspectief geschreven, ipv het vertellersperspectief, zoals ik normaal doe. Dat is aan de ene kant een uitdaging, maar aan de andere kant heb ik wel door dat ik zo veel uitgebreider kan schrijven, meer details enzo.
O ja, en dit heeft nog weinig met een Andere Wereld te maken maar dat komt nog wel
Het gaat over Jessa, een vijftien jarig meisje uit Groningen. Ze komt erachter dat ze een gave heeft, namelijk dat ze met dieren kan communiceren, en zelfs voor korte tijd in een dier kan veranderen.
Da's wel ongeveer wat ik in mijn hoofd had, een einde moet ik nog even bedenken..
___________________________________________________________________________________
Hoofdstuk 1:
Ik bracht wat lipgloss aan op mijn van nature donkere lippen. Ik ging vlak voor de spiegel staan om te kijken of ik nergens uitgeschoten was. Met mijn vinger haalde ik een kloddertje mascara van mijn wimper. Toen ik achteruit stapte om het geheel van afstand te bekijken, was ik tamelijk tevreden over het resultaat.
Ik gebruikte nooit make-up. Het voelde dan ook gek. Bijna net zo gek als het feit dat mijn donkerbruine pijpenkrullen opgestoken waren. Normaal gesproken danste het met elke stap die ik zette vrolijk rond, maar nu bleef het als een drol op mijn hoofd zitten door de vele hairspray die erin verwerkt was. De speldjes prikten in mijn hoofd, maar mijn moeder had erop gestaan dat ik het niet los zou doen. En haar wil was tegenwoordig wet, want sinds het overlijden van mijn vader twee jaar terug kon zelfs mijn eigen kapsel haar nog aan het huilen maken. Ik vroeg me steeds vaker af of het nog goed ging komen, of ik ooit nog eens vrijuit kon praten zonder haar in tranen te zien.
Ze was opgewonden over het feit dat ik naar het gala zou gaan. De enige reden was dat het verplicht was, en dat je op die avond je rapport moest halen. Ik zag het niet zo zitten om hem bij mijn mentor op te halen, als er niemand bij was. De gedachte aan alleen zijn in één ruimte met dat mens was genoeg om mij naar een gala te krijgen.
Ik keek op mijn mobieltje. Over een half uur zou Hannah er zijn om me op te halen. Haar vader zou ons brengen. Haar váder. Toen ik dat tegen mijn moeder zei was ze weer bijna gaan huilen. Inmiddels was dat woord een soort van verboden geworden.
Ik keek in mijn sieradenkistje. Daar lagen vooral felgekleurde oorbellen en armbandjes in, maar onderin vond ik een paar hangers met pastelkleurige stenen, dezelfde kleur als mijn jurk. Helaas kon ik geen ketting vinden die erbij paste, maar de oorbellen vond ik voldoende.
Ik stelde het aandoen van mijn hakken nog even uit, want ik kon er niks mee. Ik had in mijn hoofd een notitie gemaakt, dat ik maar gewoon bij de bar moest blijven en weinig moest gaan lopen, want ik en hakken waren een gevaarlijke combinatie.
Ik pakte alles wat ik nodig had; een minibusje deodorant, kauwgum, mijn mobiel, blarenpleisters, geld en het kaartje die je moest inleveren als je naar binnen ging. Ik propte het met moeite in mijn witte tasje, die ongeveer even groot was als een portemonnee.
In de kamer zat mijn moeder televisie te kijken. Ze sprong op toen ze me zag.
'O, meisje, je ziet er geweldig uit!' riep ze uit. En ja hoor, daar kwamen de tranen.
'Dank je mam,' zei ik wat ongemakkelijk. Ik rommelde in mijn tasje en gaf mijn mobiel aan haar. 'Wil je een foto maken?'
Mijn moeder nam hem aan en maakte een hele reeks foto's van dichtbij en ver weg en vanuit allerlei hoeken.
'Bedankt!' zei ik op een gegeven moment maar en griste mijn mobiel uit haar handen. Ik bekeek de foto's gauw en moest toegeven dat het er niet verkeerd uitzag zo. Misschien ging ik wel vaker mascara gebruiken, al zou ik er nooit zo opgedoft bijlopen als mijn moeder, of vele meiden uit mijn klas. Die hadden standaard een kleilaag aan make-up op hun gezicht, om het egaal te laten lijken. Verschrikkelijk.
Ik had nog ruim een kwartier, maar Hannah was zo opgewonden dat ze waarschijnlijk binnen tien minuten hier zou zijn.
En inderdaad; acht minuten later ging de bel. Mijn moeder wilde opstaan, maar ik duwde haar terug op de bank en gaf haar gauw een kus op haar wang.
'Tot vanavond of morgen, blijf maar niet wakker!' en ik snelde naar de deur. Hannah riep wat naar haar vader die nog in de auto zat, maar toen ze zich weer naar de deur richtte viel haar mond open. Ik voelde mijn wangen kleuren en lachte verlegen. Hannah deed altijd hysterisch over mooie of nieuwe kleding, en ik had kunnen weten dat ze dat nu weer ging doen.
'Je ziet er geweldig uit!' en ze vloog me om de nek. Moest dit? vroeg ik me af. Ik worstelde me los en glimlachte. Ik bekeek haar ook van top tot teen. Ze zag er prachtig uit in haar zwarte cocktailjurk. 'Jij ziet er ook super uit hoor! En wat leuk dat je je haar gekruld hebt.' Ik wees naar het pluizige blonde haar dat over haar blote schouders hing. Haar stond bijna alles, zelfs in een joggingpak was ze nog sexy.
Ik wurmde gauw mijn voeten in de hakken en pakte de huissleutel van de haak. ‘Let’s go,’ zei ik, met iets meer zin dan eerder die avond.
Hannahs vader zette ons voor het gebouwtje af. Het gala werd gegeven in een enorme sportzaal. Alle tussenwanden waren weggehaald en het was er verduisterd. Ik zag allemaal bekende gezichten, maar nog geen klasgenoten. Een heleboel mensen hadden introducés mee van andere scholen in de stad. Ik liep met Hannah naar de muntverkoop en kocht er drie; meer mocht ik van mezelf niet kopen, ze waren duur genoeg.
Toen we een rondje liepen op zoek naar bekende gezichten hoorde ik mijn naam. Toen ik me omdraaide om te kijken wie dat was struikelde ik door die vervloekt hoge hakken, waardoor ik een voorbijganger moest vastgrijpen om niet onderuit te gaan. Ik ging weer stevig op mijn benen staan en liet de blonde jongen los. Hij wierp me een geïrriteerde blik en liep verder. Blozend van schaamte keek ik naar de menigte om me heen en zag het altijd vrolijke gezicht van Rosa.
‘Hé Amber! Ik twijfelde of jij het wel was, maar toen je onderuit ging wist ik het zeker,’ plaagde ze.
‘Ik ging niet onderuit… Niet helemaal tenminste,’ zei ik koppig.
Achter haar verschenen meer meiden uit de klas. We complimenteerden elkaar over elkaars jurken en kapsels en kletsten wat over koetjes en kalfjes.
Steeds meer meiden liepen weg om te gaan dansen of wat te drinken te halen. Ik en Sharon bleven over. Ik kon het wel goed met haar vinden, maar ze was niet zo’n prater, dus het viel gauw stil.
‘Zullen we ook wat drinken halen?’ vroeg ik maar. Ik had niet zoveel dorst, maar hoopte daar de andere meiden weer tegen te komen. Sharon stemde in en samen manoeuvreerden we door de massa naar de “bar”, die bestond uit hoge tafels die in een halve cirkel naar de muur toe stond, waar allemaal kratten tegenaan stonden.
Na een paar minuten wachten vroeg een mollige vrouw wat we wilden. Ik bestelde een cola en Sharon jus d’orange.
Ik keek rond, maar zag niemand. Misschien waren ze het toilet in gegaan, voor een nieuwe laag make-up. Ik hoefde daar niet bij te zijn, dus ik en Sharon liepen wat rond. Ik gooide mijn plastic bekertje netjes in de prullenbak en we gingen naar buiten, waar tafeltjes stonden.
Een paar meisjes uit een andere klas van onze jaarlaag groetten, maar ik kende ze niet goed genoeg om erbij te komen zitten. We vonden een plekje achterin en ploften neer.
‘Rothakken,’ mopperde ik. Met mijn vinger verschoof ik de bandjes wat zodat ze niet meer in mijn vel prikten.
We genoten van de koelte hier buiten. Binnen was het snikheet geweest en ondanks mijn blote schouders was de jurk behoorlijk warm.
Toen Sharon haar jus op had wilden we de anderen zoeken. We strompelden naar binnen, waar sommige mensen aan de alcohol waren gegaan. Ik hield niet zo van dronken zijn, ik werd ontzettend chagrijnig en nog klungeliger, en dat wilde wat zeggen.
Ik moest uitkijken dat er geen rondspattend bier op mijn jurk kwam; daar was hij te duur voor.
We kwamen nog steeds niemand tegen.
....
___________________________________________________________________________________
Eerst even dit, later wat meer :3 Dit is niet heel hoofdstuk 1 natuurlijk, maar zo zien jullie even wat voor stijl het wordt.
Bedankt voor het lezen
Dit is mijn eerste post hier op dit forum, van een verhaal waar ik zonet aan begonnen ben. Ik hoop dat jullie het wat vinden en ik sta zeker open voor opbouwende kritiek, maar vergeet niet dat ik 13 ben en het puur voor de lol is.
Ik heb ik het ik-perspectief geschreven, ipv het vertellersperspectief, zoals ik normaal doe. Dat is aan de ene kant een uitdaging, maar aan de andere kant heb ik wel door dat ik zo veel uitgebreider kan schrijven, meer details enzo.
O ja, en dit heeft nog weinig met een Andere Wereld te maken maar dat komt nog wel
Het gaat over Jessa, een vijftien jarig meisje uit Groningen. Ze komt erachter dat ze een gave heeft, namelijk dat ze met dieren kan communiceren, en zelfs voor korte tijd in een dier kan veranderen.
Da's wel ongeveer wat ik in mijn hoofd had, een einde moet ik nog even bedenken..
___________________________________________________________________________________
Hoofdstuk 1:
Ik bracht wat lipgloss aan op mijn van nature donkere lippen. Ik ging vlak voor de spiegel staan om te kijken of ik nergens uitgeschoten was. Met mijn vinger haalde ik een kloddertje mascara van mijn wimper. Toen ik achteruit stapte om het geheel van afstand te bekijken, was ik tamelijk tevreden over het resultaat.
Ik gebruikte nooit make-up. Het voelde dan ook gek. Bijna net zo gek als het feit dat mijn donkerbruine pijpenkrullen opgestoken waren. Normaal gesproken danste het met elke stap die ik zette vrolijk rond, maar nu bleef het als een drol op mijn hoofd zitten door de vele hairspray die erin verwerkt was. De speldjes prikten in mijn hoofd, maar mijn moeder had erop gestaan dat ik het niet los zou doen. En haar wil was tegenwoordig wet, want sinds het overlijden van mijn vader twee jaar terug kon zelfs mijn eigen kapsel haar nog aan het huilen maken. Ik vroeg me steeds vaker af of het nog goed ging komen, of ik ooit nog eens vrijuit kon praten zonder haar in tranen te zien.
Ze was opgewonden over het feit dat ik naar het gala zou gaan. De enige reden was dat het verplicht was, en dat je op die avond je rapport moest halen. Ik zag het niet zo zitten om hem bij mijn mentor op te halen, als er niemand bij was. De gedachte aan alleen zijn in één ruimte met dat mens was genoeg om mij naar een gala te krijgen.
Ik keek op mijn mobieltje. Over een half uur zou Hannah er zijn om me op te halen. Haar vader zou ons brengen. Haar váder. Toen ik dat tegen mijn moeder zei was ze weer bijna gaan huilen. Inmiddels was dat woord een soort van verboden geworden.
Ik keek in mijn sieradenkistje. Daar lagen vooral felgekleurde oorbellen en armbandjes in, maar onderin vond ik een paar hangers met pastelkleurige stenen, dezelfde kleur als mijn jurk. Helaas kon ik geen ketting vinden die erbij paste, maar de oorbellen vond ik voldoende.
Ik stelde het aandoen van mijn hakken nog even uit, want ik kon er niks mee. Ik had in mijn hoofd een notitie gemaakt, dat ik maar gewoon bij de bar moest blijven en weinig moest gaan lopen, want ik en hakken waren een gevaarlijke combinatie.
Ik pakte alles wat ik nodig had; een minibusje deodorant, kauwgum, mijn mobiel, blarenpleisters, geld en het kaartje die je moest inleveren als je naar binnen ging. Ik propte het met moeite in mijn witte tasje, die ongeveer even groot was als een portemonnee.
In de kamer zat mijn moeder televisie te kijken. Ze sprong op toen ze me zag.
'O, meisje, je ziet er geweldig uit!' riep ze uit. En ja hoor, daar kwamen de tranen.
'Dank je mam,' zei ik wat ongemakkelijk. Ik rommelde in mijn tasje en gaf mijn mobiel aan haar. 'Wil je een foto maken?'
Mijn moeder nam hem aan en maakte een hele reeks foto's van dichtbij en ver weg en vanuit allerlei hoeken.
'Bedankt!' zei ik op een gegeven moment maar en griste mijn mobiel uit haar handen. Ik bekeek de foto's gauw en moest toegeven dat het er niet verkeerd uitzag zo. Misschien ging ik wel vaker mascara gebruiken, al zou ik er nooit zo opgedoft bijlopen als mijn moeder, of vele meiden uit mijn klas. Die hadden standaard een kleilaag aan make-up op hun gezicht, om het egaal te laten lijken. Verschrikkelijk.
Ik had nog ruim een kwartier, maar Hannah was zo opgewonden dat ze waarschijnlijk binnen tien minuten hier zou zijn.
En inderdaad; acht minuten later ging de bel. Mijn moeder wilde opstaan, maar ik duwde haar terug op de bank en gaf haar gauw een kus op haar wang.
'Tot vanavond of morgen, blijf maar niet wakker!' en ik snelde naar de deur. Hannah riep wat naar haar vader die nog in de auto zat, maar toen ze zich weer naar de deur richtte viel haar mond open. Ik voelde mijn wangen kleuren en lachte verlegen. Hannah deed altijd hysterisch over mooie of nieuwe kleding, en ik had kunnen weten dat ze dat nu weer ging doen.
'Je ziet er geweldig uit!' en ze vloog me om de nek. Moest dit? vroeg ik me af. Ik worstelde me los en glimlachte. Ik bekeek haar ook van top tot teen. Ze zag er prachtig uit in haar zwarte cocktailjurk. 'Jij ziet er ook super uit hoor! En wat leuk dat je je haar gekruld hebt.' Ik wees naar het pluizige blonde haar dat over haar blote schouders hing. Haar stond bijna alles, zelfs in een joggingpak was ze nog sexy.
Ik wurmde gauw mijn voeten in de hakken en pakte de huissleutel van de haak. ‘Let’s go,’ zei ik, met iets meer zin dan eerder die avond.
Hannahs vader zette ons voor het gebouwtje af. Het gala werd gegeven in een enorme sportzaal. Alle tussenwanden waren weggehaald en het was er verduisterd. Ik zag allemaal bekende gezichten, maar nog geen klasgenoten. Een heleboel mensen hadden introducés mee van andere scholen in de stad. Ik liep met Hannah naar de muntverkoop en kocht er drie; meer mocht ik van mezelf niet kopen, ze waren duur genoeg.
Toen we een rondje liepen op zoek naar bekende gezichten hoorde ik mijn naam. Toen ik me omdraaide om te kijken wie dat was struikelde ik door die vervloekt hoge hakken, waardoor ik een voorbijganger moest vastgrijpen om niet onderuit te gaan. Ik ging weer stevig op mijn benen staan en liet de blonde jongen los. Hij wierp me een geïrriteerde blik en liep verder. Blozend van schaamte keek ik naar de menigte om me heen en zag het altijd vrolijke gezicht van Rosa.
‘Hé Amber! Ik twijfelde of jij het wel was, maar toen je onderuit ging wist ik het zeker,’ plaagde ze.
‘Ik ging niet onderuit… Niet helemaal tenminste,’ zei ik koppig.
Achter haar verschenen meer meiden uit de klas. We complimenteerden elkaar over elkaars jurken en kapsels en kletsten wat over koetjes en kalfjes.
Steeds meer meiden liepen weg om te gaan dansen of wat te drinken te halen. Ik en Sharon bleven over. Ik kon het wel goed met haar vinden, maar ze was niet zo’n prater, dus het viel gauw stil.
‘Zullen we ook wat drinken halen?’ vroeg ik maar. Ik had niet zoveel dorst, maar hoopte daar de andere meiden weer tegen te komen. Sharon stemde in en samen manoeuvreerden we door de massa naar de “bar”, die bestond uit hoge tafels die in een halve cirkel naar de muur toe stond, waar allemaal kratten tegenaan stonden.
Na een paar minuten wachten vroeg een mollige vrouw wat we wilden. Ik bestelde een cola en Sharon jus d’orange.
Ik keek rond, maar zag niemand. Misschien waren ze het toilet in gegaan, voor een nieuwe laag make-up. Ik hoefde daar niet bij te zijn, dus ik en Sharon liepen wat rond. Ik gooide mijn plastic bekertje netjes in de prullenbak en we gingen naar buiten, waar tafeltjes stonden.
Een paar meisjes uit een andere klas van onze jaarlaag groetten, maar ik kende ze niet goed genoeg om erbij te komen zitten. We vonden een plekje achterin en ploften neer.
‘Rothakken,’ mopperde ik. Met mijn vinger verschoof ik de bandjes wat zodat ze niet meer in mijn vel prikten.
We genoten van de koelte hier buiten. Binnen was het snikheet geweest en ondanks mijn blote schouders was de jurk behoorlijk warm.
Toen Sharon haar jus op had wilden we de anderen zoeken. We strompelden naar binnen, waar sommige mensen aan de alcohol waren gegaan. Ik hield niet zo van dronken zijn, ik werd ontzettend chagrijnig en nog klungeliger, en dat wilde wat zeggen.
Ik moest uitkijken dat er geen rondspattend bier op mijn jurk kwam; daar was hij te duur voor.
We kwamen nog steeds niemand tegen.
....
___________________________________________________________________________________
Eerst even dit, later wat meer :3 Dit is niet heel hoofdstuk 1 natuurlijk, maar zo zien jullie even wat voor stijl het wordt.
Bedankt voor het lezen
je spelling is trouwen erg netjes, er waren maar een paar kleine dingetjes te vinden :p