Online Verhalen

Dit is een begin van iets wat ik aan het schrijven ben. Het wordt drama dus vandaar dat ik het hier post. Ik heb de vraag wat jullie van mijn schrijfstijl vinden...


De wekker gaat af, maar ik ben al lang wakker. Mijn hoofd tolt en opstaan is bijna onmogelijk. Vandaag is het vijf jaar geleden. Vijf jaar. Wat gaat de tijd snel. Voor je het weet is je leven over. En dat heb ik vijf jaar van heel dichtbij mee moeten maken. Mijn vader en moeder zijn neergeschoten. We waren met de familie op stap. We gingen uit eten ter eren van hun 10 jarig huwelijk. Ik was 33. Ik was engels docente op de High-School in Canada. Mijn ouders leefde in Tenesee dus ik zag ze niet zo vaak. Een vreemdeling kwam op mijn ouders aangelopen en begon met een pistool te zwaaien. ‘DOWN, DOWN!’ schreeuwde hij met een accent. Waar het accent vandaan was weet ik niet maar hij was geen Amerikaan. Mijn ouders probeerde duidelijk te maken dat mijn vader niet kon bukken door dat hij net een knie operatie heeft gehad. Maar de overvaller verstond hen niet. Hij schoot ze neer recht voor mijn ogen. Het zijn beelden die ik nooit zal vergeten.





‘Mevrouw hoe spreek ik dit woord uit?’ vraagt een van de studenten uit mijn groep. Ik geef engelse les op een avondschool in Amsterdam. Ik leg haar uit hoe je de letters in het engels uitspreekt en laat haar een paar keer herhalen. Wanneer ze het door heeft ga ik weer naar mijn bureau. Onderweg spiek ik op mijn horloge hoe laat het is. Gelukkig, de les duurt nog maar drie minuten. Op deze dag lijken uren dagen en deze dag lijkt een jaar te duren. De rest van het jaar gaat altijd veel te snel voorbij. Het is alsof ik alleen deze dag elke minuut meemaak en de andere dagen gaan in vlagen voorbij. Na die drie minuten te hebben afgeteld gaat eindelijk de bel. Alle studenten, meeste zijn volwassenen die dit naast hun baan studeren, pakken alles in en gaan naar huis. Teresa is zoals gewoonlijk als eerste weg. Zij moet haar dochter altijd ophalen na de les. Ze heeft vijf minuten voor een rit van tien. Het kinderdagverblijf blijft voor haar altijd iets langer open. Ze is een alleenstaande moeder. Ze kreeg haar dochter Mirthe op 17 jarige leeftijd. Clay is altijd als laatste weg. Hij blijft altijd zodat hij in alle rust vragen kan stellen, maar vandaag gaat hij meteen naar huis. Hij zal wel gemerkt hebben dat ik niet in een al te best humeur ben. Clay is een bankmedewerker. Hij doet deze cursus voor zijn overplaatsing naar een Amerikaans bedrijf die zich in Oostenrijk heeft gevestigd. Eigenlijk wilde hij naar Amerika maar die plaats was al gegeven aan een collega die wel goed engels spreekt.

Spinazie? Nee. Snijbonen? Hmm nee ook geen trek in. Ik haat boodschappen doen. Pizza! Ja dat wordt het. Makkelijk en lekker. Ik kies de pizza die ik wil en ga naar de kassa. Terwijl ik mijn melk, eieren en de pizza op de band leg voel ik een hand op mijn schouder. Het is Leon, mijn buurman. ‘Buurvrouw, geen zin om te koken?’ vraagt hij opgetogen. Ik schud mijn hoofd met een klein schaamte gevoel. ‘Waarom kom je niet bij mij eten? Ik maak verse lasagne.’ Ik kan eigenlijk geen nee zeggen tegen deze aardige man dus ik accepteer. Hij heeft mij altijd al geholpen sinds ik hier kwam wonen. We hebben het hek opgezet, hij heeft geholpen met het zware klus werk in mijn huis en hij heeft mijn wasmachine al meerdere keren gerepareerd. Daar tegenover pas ik af en toe op zijn kinderen. Een jongen van 17 Jo en zijn dochter van 11 Lisa. Nu ik aan haar denk krijg ik zin vanavond. Ik kan het altijd erg goed met haar vinden.

Mijn vader en moeder zijn neergeschoten. We waren met de familie op stap. We gingen uit eten ter eren van hun 10 jarig huwelijk. Ik was 33. Ik was engels docente op de High-School in Canada. Mijn ouders leefde in Tenesee dus ik zag ze niet zo vaak. Een vreemdeling kwam op mijn ouders aangelopen en begon met een pistool te zwaaien. ‘DOWN, DOWN!’ schreeuwde hij met een accent. Waar het accent vandaan was weet ik niet maar hij was geen Amerikaan. Mijn ouders probeerde duidelijk te maken dat mijn vader niet kon bukken door dat hij net een knie operatie heeft gehad. Maar de overvaller verstond hen niet. Hij schoot ze neer recht voor mijn ogen. Het zijn beelden die ik nooit zal vergeten.

Ik ben geen fan van samenvattingen. Vaak vind ik het een beetje saai om te lezen en kijk ik ff waar ze overgaan en lees dan de rest verder…

En nog een puntje, in het begin deed je het goed maar nu niet meer. Getallen moet je uitschrijven dus geen 10 maar tien en geen 33 maar drieendertig.

‘Mevrouw hoe spreek ik dit woord uit?’ vraagt een van de studenten uit mijn groep. Ik geef engelse les op een avondschool in Amsterdam. Ik leg haar uit hoe je de letters in het engels uitspreekt en laat haar een paar keer herhalen. Wanneer ze het door heeft ga ik weer naar mijn bureau. Onderweg spiek ik op mijn horloge hoe laat het is. Gelukkig, de les duurt nog maar drie minuten. Op deze dag lijken uren dagen en deze dag lijkt een jaar te duren. De rest van het jaar gaat altijd veel te snel voorbij. Het is alsof ik alleen deze dag elke minuut meemaak en de andere dagen gaan in vlagen voorbij.

Je springt van het wakker worden over na de les… dit is niet echt een mooie overgang en kan verwarrend zijn voor lezers waardoor ze niet meer in het verhaal zitten.

Teresa is zoals gewoonlijk als eerste weg. Zij moet haar dochter altijd ophalen na de les. Ze heeft vijf minuten voor een rit van tien. Het kinderdagverblijf blijft voor haar altijd iets langer open. Ze is een alleenstaande moeder. Ze kreeg haar dochter Mirthe op 17 jarige leeftijd. Clay is altijd als laatste weg. Hij blijft altijd zodat hij in alle rust vragen kan stellen, maar vandaag gaat hij meteen naar huis. Hij zal wel gemerkt hebben dat ik niet in een al te best humeur ben. Clay is een bankmedewerker. Hij doet deze cursus voor zijn overplaatsing naar een Amerikaans bedrijf die zich in Oostenrijk heeft gevestigd. Eigenlijk wilde hij naar Amerika maar die plaats was al gegeven aan een collega die wel goed engels spreekt.

Is het daadwerkelijk belangrijk om te weten wie de studenten zijn, ( oke een kleine beschrijving kan ik begrijpen ), maar ook wat ze precies allemaal doen? Dit is ook zon stukje dat ik zelf zou overslaan omdat ik er het belang niet van in zie.

Spinazie? Nee. Snijbonen? Hmm nee ook geen trek in. Ik haat boodschappen doen. Pizza! Ja dat wordt het. Makkelijk en lekker. Ik kies de pizza die ik wil en ga naar de kassa.

Hier spring je weer over naar een totaal andere scene, weer beetje verwarrend.


Puur je schrijfstijl beoordelend, vind ik het wel heel lekker weg lezen. Snel en vlot. Goede zinnen die me in het verhaal houden . Grammaticaal heb ik er niet naar gekeken .

Beetje, zoals Jodie zegt, een erg verwarrend verhaal... maar ben wel benieuwd naar hoe het verder gaat!

Groetjes Blieje